ตอนที่ 315 ทำเลทองฮวงจุ้ยดี
พอเลิกเรียนพวกมู่เถาเยาก็พาคณะใหญ่กลับไปที่บ้านตัวเอง
บรรดาศิษย์กับอาจารย์มีเรื่องให้คุยไม่จบไม่สิ้น ทั้งยังเป็นเรื่องสัพเพเหระทั่วไป
ฟังกี่รอบก็ไม่เบื่อ
มู่หว่านวิ่งเข้ามา “เสี่ยวเยาเยา กินข้าวได้แล้วนะ”
“ได้ พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้”
เนื่องจากก่อนหน้านี้มีคนมาเรียนที่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านกับภรรยาเลยเรียกพวกชาวบ้านไปช่วยกันทำอาหารที่บ้านตัวเอง
ห้องรับแขก ห้องอาหาร ชานเรือน มีโต๊ะวางอยู่หลายตัว
ชาวบ้านที่อยู่ใกล้บ้านผู้ใหญ่บ้านก็เอาอาหารมาร่วมด้วยหลายอย่าง มื้อเย็นมื้อนี้จึงทำเสร็จเร็วมาก
โต๊ะคนสูงวัยหนึ่งโต๊ะ โต๊ะวัยกลางคนสองโต๊ะ หนุ่มสาวกับพวกเด็กๆ อีกสามโต๊ะ
เหมือนมีงานเลี้ยงรื่นเริงไม่มีผิด บรรยากาศครึกครื้น
กินกันไปชั่วโมงกว่า เสร็จแล้วหนุ่มสาวอย่างพวกมู่เถาเยาก็ช่วยเก็บทำความสะอาดบ้านผู้ใหญ่บ้าน จากนั้นก็กลับบ้านตัวเอง
หยวนเหยี่ยกับพวกซย่าโหวโซ่วดึงตัวมู่เถาเยาไว้คุยต่อ
คนอื่นๆ ก็นั่งล้อมฟังพวกเขาคุยกัน บรรยากาศอบอุ่น
มู่เถาเยาหยิบกล่องไม้ออกมาจากกระเป๋าที่พกติดตัว เปิดออก ในนั้นมียาเม็ดกลมสีเขียวอยู่หลายเม็ด
“อาจารย์ใหญ่คะ นี่เป็นยาอายุยืน มีส่วนผสมของหญ้าอายุยืนเป็นหลัก โสมเป็นรอง และผสมกับสมุนไพรชนิดอื่นอีก ช่วยต่ออายุได้อีกหลายปีค่ะ”
หยวนเหยี่ยรับกล่องไม้มา หยิบขึ้นมาดูหนึ่งเม็ด ลองดม สุดท้ายก็เอาเข้าปากลิ้มลองรสชาติ
“เสี่ยวเยาเยา ยาเม็ดเท่านี้ใช้สมุนไพรถึงเก้าสิบเก้าชนิดเลยเหรอ”
มู่เถาเยายิ้มดวงตาโค้งมน “อาจารย์ใหญ่พูดถูกทั้งหมดค่ะ ทำมาจากสมุนไพรเก้าสิบเก้าชนิด อาจารย์รอง อาจารย์แม่รอง ปู่ตี้ ย่าตี้ กินคนละเม็ดนะคะ”
ซย่าโหวโซ่วกับภรรยาหยิบมากินคนละเม็ด
นี่เป็นความกตัญญูจากศิษย์ พวกเขาไม่มีทางปฏิเสธน้ำใจ
มู่เถาเยายื่นกล่องไม้ไปตรงหน้าผู้อาวุโสตระกูลตี้ทั้งสอง “ปู่ตี้ย่าตี้กินสิคะ”
ผู้อาวุโสทั้งสองไม่ยื่นมือออกไป
ย่าตี้ส่ายมือพลางยิ้มพูด “เสี่ยวเยาเยา หนูเก็บเอาไว้สำรองเถอะนะ”
พวกเขาได้ยินมาจากหลานชายตัวเองแล้ว หญ้าอายุยืนเป็นของหายากมาก
“ย่าตี้คะ หนูเก็บไว้แล้วสองเม็ดค่ะ” อันที่จริงสองเม็ดนั้นเป็นของเยี่ยนหังกับอู๋ซวงในอนาคต
ดูเหมือนว่ายี่สิบเม็ดจะไม่น้อย แต่มีจำนวนคนเยอะ ไม่มีทางพอ
นอกจากบรรดาคนสูงวัยเหล่านี้แล้ว เธอ อา และอาจารย์สามก็กินคนละเม็ด
ถ้าเธอไม่กิน อากับอาจารย์สามก็จะไม่กิน บอกว่าพวกเรามีกันสามคน ต้องเป็นหนึ่งเดียว
ก็เลยถือโอกาสให้คนตระกูลเย่ว์กินกันหมดคนละเม็ด
จากนั้นก็แบ่งให้อวิ๋นไป๋กับตี้อู๋เปียนคนละเม็ด ยี่สิบเม็ดจึงหมดลงทั้งแบบนี้
ยาอายุยืนไม่ใช่ยาช่วยชีวิต จะเก็บสำรองไว้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร
ปู่ตี้ “เสี่ยวเยาเยา อู๋เปียนกินได้ไหม”
พวกเขาอายุปูนนี้แล้ว มีของดีอะไรก็ย่อมนึกถึงคนที่จำเป็นกว่า
“ปู่ครับ ซาลาเปาน้อยให้ผมเม็ดนึงแล้ว ผมเก็บไว้ก่อน ปู่กับย่ากินเถอะครับ ซาลาเปาน้อยตั้งใจแบ่งให้”
มู่เถาเยาพยักหน้า “คนในครอบครัวหนูกินกันหมดแล้วค่ะ ปู่ตี้ย่าตี้ไม่ต้องคิดมากนะคะ”
“ได้ งั้นพวกเราขอรับน้ำใจของเสี่ยวเยาเยาไว้นะ”
สองผู้อาวุโสถึงได้ยื่นมือไปหยิบมากินคนละเม็ด
มู่เถาเยาวางกล่องไม้ที่ว่างเปล่าไว้บนโต๊ะ หันไปพูดกับคนที่อายุมากที่สุดในบรรดาคนตรงนั้น “ปู่ทวดถังเคยกินดอกไม้สองชีวิตแล้ว ไม่จำเป็นต้องกินยาอายุยืนอีก ให้ยาออกฤทธิ์ซ้อนกันไม่ได้ค่ะ”
ดอกไม้สองชีวิตมีสรรพคุณที่ดีกว่าหญ้าอายุยืนเยอะ
ปู่ทวดถังยิ้มพลางพยักหน้า
มู่เถาเยาหยิบพวกสารพัดขวดในกระเป๋าออกมาวางบนโต๊ะ
“นี่คือยาจื่อตัน ยิ่งมีกำลังภายในสูง ยาจะยิ่งมีประสิทธิภาพ อาจารย์รองคะ หนูเก็บเอาไว้ให้อาจารย์ทั้งต้น พรุ่งนี้เย็นค่อยกินนะคะ หนูจะคอยคุ้มกันให้”
“ได้ เป็นศิษย์ที่กตัญญูจริงๆ” ซย่าโหวโซ่วยิ้มหน้าบาน
“ในป่าพิษหมาป่ามีทุ่งดอกจื่อตัน ส่วนใหญ่ยังไม่โตเต็มที่ คิดว่าปีหน้ากับปีต่อๆ ไปถึงจะเก็บได้หมดค่ะ ตอนนี้ใครที่ไม่ได้รับแบ่งยาจื่อตันก็ไม่ต้องกังวล วันหน้ายังมีอีกเยอะค่ะ”
มู่เถาเยาไม่แบ่งให้ทีละคนแล้ว แต่เอาทั้งขวดให้ศิษย์พี่ใหญ่ซย่าโหวกับพวกเยี่ยอิ่ง ให้พวกเขาไปแบ่งกันเอง
คนที่มาฝึกพิเศษจะได้รับทุกคน รวมถึงพวกเด็กๆ จากกลุ่มเด็กอัจฉริยะ
“ศิษย์พี่ใหญ่ เยี่ยอิ่ง ต้องบอกพวกเขาให้ชัดเจนนะคะ สามทุ่มตรงให้มาที่สนามโรงเรียนประถม กินยาและฝึกพร้อมกัน”
ทั้งสองคนขานรับ หยิบยาแล้วไปไล่โทรบอก
ตี้อู๋เปียน “ซาลาเปาน้อย งั้นพรุ่งนี้ฉันเริ่มฝึกโยคะเลยไหม”
“พรุ่งนี้ฉันขอเจอครูสอนโยคะของคุณก่อน คุยกับเขาเสร็จค่อยดูว่าจะจัดสรรเวลายังไง ทางที่ดีเป็นเช้าเย็น”
“งั้นเมื่อไรฉันจะได้เรียนการสะสมพลังที่จุดตันเถียนกับเธอเหรอ”
“ฉันจะให้ศิษย์พี่ไม่ก็ศิษย์หลานสอนคุณ ฉันไม่มีเวลา”
“…”
ไหนตอนนั้นบอกว่าจะสอนเขาไง
แต่ซาลาเปาน้อยก็งานยุ่งมากจริงๆ
ตี้อู๋เปียนได้แต่ยอมรับอย่างจนปัญญา
ปู่ตี้ยิ้มพลางพูด “เสี่ยวเยาเยา อู๋เปียนดูสดชื่นกว่าครั้งก่อนเยอะเลยนะ”
“ค่ะ ออกกำลังกายเบาๆ ได้แล้วค่ะ เหนือความคาดหมายของหนูพอสมควร บุคลิกของเขาเหมาะกับหมู่บ้านเถาหยวนมาก ก็เลยอาการดีขึ้นเร็ว”
“งั้นต่อไปอู๋เปียนก็มาอยู่หมู่บ้านเถาหยวนเลยไหม” ย่าตี้ยกสองมือเห็นด้วย
ปู่ตี้พูดด้วยความลังเล “เสี่ยวเยาเยายุ่งจะตาย จะให้บินกลับมาฝังเข็มให้อู๋เปียนทุกอาทิตย์ได้ยังไง…”
“ต่อให้ตี้อู๋เปียนไม่อยู่หมู่บ้านเถาหยวนหนูก็ต้องกลับมาบ่อยๆ อยู่แล้วค่ะ พี่รองของหนูสร้างหอทดลองให้ใกล้เสร็จแล้ว เขาอยู่ที่นี่หนูสะดวกกว่าค่ะ”
ปู่ตี้ “ปู่จะบอกหน่วยอากาศยานไว้ให้ ต่อไปเครื่องบินของหนูขับเร็วหน่อยได้ จะได้ประหยัดเวลาเดินทางนะ”
“ขอบคุณค่ะปู่ตี้”
“เด็กคนนี้นี่!”
ตี้อู๋เปียนดีใจมาก
เขาชอบอยู่ที่หมู่บ้านเถาหยวนมาก
“ซาลาเปาน้อย ไม่อย่างนั้นฉันก็สร้างบ้านหลังเล็กๆ ไว้ในหมู่บ้านเถาหยวนด้วยดีไหม”
ถ้าเขาอยู่ที่นี่ระยะยาว คนในครอบครัวต้องมาบ่อยแน่นอน
ไปๆ มาๆ หลายครั้ง จะให้พักอยู่บ้านอาจารย์ลูกศิษย์ของพวกมู่เถาเยาไปตลอดก็คงไม่ดี อย่างไรเสียญาติพี่น้องของทางนั้นก็มากันบ่อย
“งั้นก็ต้องดูว่าบ้านใครยังมีที่เหลืออีก” มู่เถาเยาก็ไม่คัดค้าน
บ้านที่พี่รองสร้างเสร็จหมดแล้ว ทิ้งไว้หนึ่งฤดูร้อนก็เข้าอยู่ได้ วันหน้าตระกูลเย่ว์ยกโขยงกันมาก็ไม่ต้องแยกกันพักแล้ว
ผู้ใหญ่บ้านตอบทันที “บ้านน้องชายคนรองของลุงมีที่ดินที่ไม่ใหญ่มาก ประมาณห้าหมู่[1]ได้”
ที่ดินห้าหมู่ที่ว่านี้ไม่ถือว่าใหญ่สำหรับหมู่บ้านเถาหยวนที่มีพื้นที่กว้างประชากรน้อย และก็ถือว่าเล็กมากสำหรับตระกูลตี้
แต่คนตระกูลตี้ไม่มีทางรังเกียจ
ถ้าไม่ติดว่าพวกเขาสนิทกับเสี่ยวเยาเยา สนิทกับคนหมู่บ้านเถาหยวน อย่าว่าแต่ไม่มีที่ดินเลย ต่อให้มีก็ไม่มีทางยกให้คนนอกมาสร้างบ้านอยู่ที่นี่ได้
อวิ๋นไป๋ยิ้มพูด “ผู้ใหญ่บ้านครับ งั้นพรุ่งนี้รบกวนนัดน้องชายมาคุยหน่อยนะครับ”
“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะโทรบอกเขาเลย”
ตี้อู๋เปียน “น้าเล็กครับ ผมจัดการเองได้ครับ”
“ใครจัดการก็เหมือนกัน ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น พรุ่งนี้คุณตาคุณยายของนายจะมาแล้ว วันหน้าก็คงมาบ่อย ใครจัดการไม่เหมือนกันเหรอ”
ที่นี่เป็นทำเลทองฮวงจุ้ยดีที่เหมาะแก่การพักตากอากาศและใช้ชีวิต
ปู่ตี้เตือน “เสี่ยวไป๋ ไม่ต้องออกแบบห้องให้มันใหญ่นัก ทำหลายๆ ห้อง”
หมู่บ้านเถาหยวนห่างไกลมาก ก็เลยมีพื้นที่เยอะประชากรน้อย คนในหมู่บ้านจึงชอบสร้างบ้านให้มีห้องขนาดใหญ่ วางเตียงหนึ่งเมตรครึ่งสองเตียงก็ไม่มีทางดูแน่น
“เข้าใจครับคุณอา ผมจะให้คนออกแบบเน้นปริมาณห้องให้มากที่สุดครับ”
ปู่ตี้ยิ้มพลางพยักหน้า
[1] 1 หมู่ ประมาณ 666.66 ตารางเมตร