บทที่277 ตกลงจะแต่งกับใคร
งานแต่งนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมาก งานแต่งจัดต่อไปไม่ได้แล้ว แขกมากมายเริ่มแตกตื่น เพราะคิดไม่ถึงเลยว่างานแต่งอยู่ดีๆ จะเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้
งานแต่งนี้จัดต่อไม่ได้แล้ว ถึงอย่างไรเรื่องการไว้หน้าของทั้งสองครอบครัว ก็ต้องรีบได้รับการจัดการ เลยรีบให้บอดี้การ์ดส่งแขก เพื่อให้เหลือที่ที่พอเหมาะ ให้พวกเขาได้จัดการเรื่องนี้ให้ดีๆ
สุดท้ายงานแต่งก็เหลือเพียงสองครอบครัว เจียงหยุนเอ๋อร้อนใจมาก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอรู้เพียงว่าตอนนี้เธอจะออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธออยากจะอยู่กับลี่จุนถิงเพื่อเผชิญหน้าทุกสิ่ง ในสถานการณ์แบบนี้เขายังอยู่ข้างตัวเองเลย
การอยู่ของลี่จุนถิงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยที่สุด ดังนั้นเธอเลยร้อนใจอยู่เพียงพักเดียว จากนั้นเมื่อรู้ว่ามีลี่จุนถิงอยู่ เลยใจเย็นลง
ในโบสถ์ใหญ่ ก่อนหน้านี้คนเต็มไปหมด ตอนนี้กลับเหลือแค่สองครอบครัว เลยมีความเยือกเย็นอยู่ไม่น้อยเลย
คนของตระกูลส้งนั้นคิดไม่ถึงเลยว่าลี่จุนถิงจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ทำให้พวกเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถูกแขกคนอื่นหัวเราะเยาะ และคนต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องแย่ๆ แบบนี้ก็คือลี่จุนถิง
เพียงแต่ลี่จุนถิงไม่กลัวเลย พลางมองพวกเขาอย่างเย็นชา เหมือนกับไม่ได้สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ท่าทีแบบนี้มันยิ่งทำให้ตระกูลส้งโกรธเข้าไปใหญ่
“พวกคุณไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตอบคำถามให้กับพวกเราตระกูลส้ง！”
คนตระกูลส้งพูดด้วยความโกรธ ตอนนี้เขาเสียดายที่ยอมให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับลี่จุนถิง เขาไม่ได้สนใจพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
ลี่จุนถิงได้แต่ยิ้ม มีแววตาล้ำลึก ตอนที่กำลังจะเปิดปากพูดออกมา คนของตระกูลส้งก็คิดขึ้นได้ว่าจนตอนนี้ส้งหวั่นหวั่นยังไม่มาปรากฏตัวเลย
เขาเลยรีบเปิดปากถามไปว่า：“ตอนนี้หวั่นหวั่นอยู่ที่ไหน？”
คำถามนี้เพื่อลี่จุนถิงโดยเฉพาะ ไม่แปลกใจเลย มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่อยากให้ส้งหวั่นหวั่นมาปรากฏตัวในงานแต่ง
ลูกน้องแต่ละคนเข้ามา ตอนที่ลี่จุนถิงยังไม่ทันจะเปิดปากพูด： “คุณหนูอยู่ในห้องแต่งหน้า หลับไปแล้ว”
เมื่อได้ยินคำนี้ คนของตระกูลส้งก็โกรธเป็นอย่างมาก พวกเขาคิดไม่ถึงลี่จุนถิงจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เพราะนี่มันไม่ไว้หน้าพวกเขาตระกูลส้งเลยแม้แต่น้อย
ลี่จุนถิงพูดกับท่านปู่ด้วยความเย็นชา “งานแต่งงานของฉัน ไม่อยากให้ใครมาควบคุม ทั้งหมดเป็นเพราะพวกคุณบังคับทั้งนั้น ฉันไม่ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก”
ท่านปู่ได้ยินดังนั้นเขา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปมาก ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อลี่จุนถิง คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่เอาสักอย่างเลย แต่กลับทำให้ทุกคนลำบากใจ จนหาทางลงดีๆ แบบนี้ไม่ได้
คนของตระกูลส้งคิดไม่ถึงเลยว่าลี่จุนถิงจะไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาขนาดนี้ เขาดื้อรั้นเกินไปแล้ว มันให้พวกเขาเองก็ทำอะไรต่อไม่ได้
แต่เมื่อพ่อส้งคิดว่าส้งหวั่นหวั่นอยากจะแต่งงานกับลี่จุนถิง ถ้าเกิดให้เธอรู้เรื่องนี้ จะต้องร้องไห้ฆ่าตัวตายแน่เลย พ่อส้งลังเลอยู่นาน ก่อนจะเห็นแก่ลูกสาวของตัวเอง เลยอยากจะให้โอกาสกับลี่จุนถิงอีกครั้ง
“คุณอยากจะแต่งงานกับลูกสาวฉันหรือว่าเจียงหยุนเอ๋อกันแน่？”
คำถามนี้พวกเขาคิดว่าไม่ต้องคิดเลย ไม่ว่าจะเป็นฐานะหน้าตาของเจียงหยุนเอ๋อก็เทียบกับส้งหวั่นหวั่นไม่ติดเลย ในสถานการณ์แบบนี้ตระกูลส้งยังให้ทางเลือกแบบนี้อีก
แต่ว่าพวกเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องหนึ่งเลย ก็คือในสายตาของลี่จุนถิงนั้น เจียงหยุนเอ๋อสำคัญที่สุด คนอื่นเทียบเธอไม่ติดเลย ไม่ต้องพูดถึงส้งหวั่นหวั่นเลย เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับส้งหวั่นหวั่นเลย
พ่อส้งเห็นว่าลี่จุนถิงลังเลไม่ตอบคำถามนี้ เลยยิ้มพลางพูดออกมา： “ถ้าเกิดคุณยังอยากจะฉีกหน้าของตระกูลส้ง ก็อย่าโทษว่าพวกเราตระกูลส้งใจร้ายนะ！”
คำพูดของเขาทำให้เจียงหยุนเอ๋อกลัว เธอคิดว่ามันเป็นเพราะเธอ ลี่จุนถิงเลยหักหน้าตระกูลส้ง เลยอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง เพราะตระกูลส้งนั้นไม่ได้คุยได้ง่ายๆ เลย
ลี่จุนถิงพึมพำเสียงเย็นชา จากนั้นจึงพูดด้วยความไม่เกรงกลัวเลย： “รออยู่ตลอดเลย！”
เขาพูดด้วยความเสียงดัง เห็นได้ชัดเลยว่าเตรียมจะสู้กับตระกูลส้งเอาไว้แล้ว เจียงหยุนเอ๋อกลับยิ่งเป็นห่วง เลยยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของเขา ยิ่งทุกคนมองมาทางเธอ เธอยิ่งสั่นกลัว
พ่อส้งถูกลี่จุนถิงทำให้โกรธจนหัวเราะขึ้นมา ก่อนจะทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วเดินจากไป
“ดี ดีมากเลย ฉันจะจำไว้”
เขาเดินออกไป คนของตระกูลส้งก็เดินตามออกไปเช่นกัน พวกเขาคิดถึงส้งหวั่นหวั่นที่ยังอยู่ในห้องแต่งตัว เลยรีบเข้าไปพาส้งหวั่นหวั่นออกมาด้วย
เมื่อท่านปู่ลี่เห็นแบบนี้ก็โกรธจนพูดอะไรไม่ออก เลยพึมพำเสียงเย็นชา ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อก่อนจะเดินออกไป เหลือไว้เพียงเงาที่ดูไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย ดูแล้วท่านปู่คงจะถูกเรื่องนี้ทำให้สะเทือนใจเป็นอย่างมาก
พ่อแม่ของลี่จุนถิงทำอะไรไม่ถูก เพราะการตัดสินใจของลี่จุนถิง งานแต่งดีๆ อยู่กลายเป็นแบบนี้ มันทำให้พวกเขามีสีหน้าไม่ดีเลย
แต่ทว่า ถึงอย่างไรลี่จุนถิงก็เป็นลูกชายของพวกเขา แถมยังถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นคนสืบทอดตลอดเลย พวกเขาพูดอะไรกับเขาไม่ออกเลย เลยทำได้เพียงถอนหายใจ ก่อนจะออกไปจากโบสถ์
สุดท้ายทุกคนก็เดินออกไป เหลือเพียงลี่จุนถิงที่ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อโดยไม่ได้ไปไหน
เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้ เลยรู้สึกไม่สบายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพลางมองลี่จุนถิงแล้วถามไปว่า： “แบบนี้จะดีเหรอ？”
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากเห็นลี่จุนถิงแต่งงานกับส้งหวั่นหวั่นแต่เมื่อมันกลายเป็นแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่ดี เหมือนกับเธอทำผิดเลยล่ะ
“ทำไมเหรอ คุณเสียดายเหรอ？”
ลี่จุนถิงเห็นท่าทีที่กลัวของเธอแบบนี้ ก็เลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงนั้นเป็นคำถามที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่ เขาขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับถ้าเจียงหยุนเอ๋อยอมรับแล้วจะลงโทษเธอในทันที
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าลี่จุนถิงเข้าใจผิด เลยรีบอธิบาย： “เปล่า……แต่มันจะทำให้คุณลำบากมากนะ”
ตระกูลส้งไม่ได้มีอำนาจเพียงแค่เล็กน้อยเลย เธอเป็นห่วงแทนลี่จุนถิงจริงๆ กลัวว่าเขาจะถูกทำร้ายอะไรเพราะว่าเธอ เธอไม่อยากให้มันจบแบบนั้น
เมื่อลี่จุนถิงได้ฟังเธอ เลยยิ้มขึ้นมา จากนั้นจึงลูบผมของเธอเบาๆ “วางใจเถอะ ตอนที่จะทำเรื่องนี้ ฉันติดเอาไว้หมดแล้ว ฉันต่อกลอนเองได้”
เขาเตรียมวิธีตอบกลับเอาไว้หมดแล้ว และไม่กลัวเลยว่าตระกูลส้งจะมาก่อความวุ่นวายกับเขา เขาเก่งมากพอที่จะทำให้พวกเขาไม่กล้ามาทำอะไรเขา
ถึงแม้ว่าจะพูดไปแบบนั้น แต่เจียงหยุนเอ๋อก็ยังไม่สบายใจ เมื่อพูดความสนใจออกมาไม่ได้ ก็มีสีหน้าซีดเซียว ดูเหมือนจะวางใจไม่ได้เลยจริงๆ
ลี่จุนถิงเห็นท่าทีแบบนี้ของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มของเธอ อย่างเบามือ มันทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ
“เมื่อเทียบกันแล้ว พวกเราค่อยๆ คิดบัญชีกันไปเถอะ”
หลังจากที่ลี่จุนถิงพูดจบ ก็ไม่รีรอให้เจียงหยุนเอ๋อตอบอะไร ก็อุ้มเธอขึ้น ก่อนจะออกจากโบสถ์ไป เจียงหยุนเอ๋อคาดเดาได้ถึงอะไรแปลกๆ สักอย่าง จากนั้นหน้าก็แดงก่ำขึ้นมา