บทที่278 ดำดิ่งเข้าไปในความหายนะ
หลังจากที่คนของตระกูลส้งออกไป ก็โกรธเป็นอย่างมาก
งานแต่งดีๆ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นอะไรแบบนี้ได้？
ทั้งๆ ที่ทุกอย่างมันราบรื่นดี เห็นส้งหวั่นหวั่นเป็นคุณนายของตระกูลลี่อยู่ดีๆ แต่เพียงแวบเดียว ก็กลายเป็นคนอื่นแล้วงั้นเหรอ？
ลี่จุนถิงที่อยู่ในงานกลับยังคงอ่อนโยน โดยเฉพาะตอนที่อุ้มเจ้าสาวนั้นขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อหายใจไม่สะดวกจนต้องตบหลังของลี่จุนถิงเบาๆ ： “คุณปล่อยฉันลงก่อนเถอะ”
เขาเชื่อฟัง บางทีอาจจะเพราะเป็นห่วงลูกในท้องของเจียงหยุนเอ๋อด้วยล่ะ
“พวกเราจะออกไปแบบนี้เลยเหรอ？ครอบครัวคุณ……แล้วก็ตระกูลส้ง……”
แต่สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุด ก็คือเรื่องนี้มันจะมีผลกระทบอะไรกับลี่จุนถิงหรือเปล่า
ลี่จุนถิงกลับพูดออกมา： “วันนี้คุณไม่ได้ตกใจเกินไปใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อเบ้ปาก ไม่ได้พูดอะไร
ตอนที่เธอรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ที่ไหนนั้น หัวใจเต้นเร็วขนาดไหนใครๆ ก็รู้ แต่ว่า…เขาวางแผนจัดฉากนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ？
ลี่จุนถิงเห็นรถยนต์สีดำที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา เหมือนจะรู้ได้ถึงอันตรายที่เข้ามา “ขึ้นรถก่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะค่อยๆ บอกคุณเอง”
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิง ก่อนจะเงียบลง
ทำไมจู่ๆ ถึงรู้สึกเหมือนอยู่ในภัยอันตรายเลยนะ
เพียงไม่นาน รถก็จอดอยู่ตรงโรงแรมหรู
เมื่อลงจากรถ ลี่จุนถิงก็ไม่สนใจท่าทีตกใจและตึงเครียดของเจียงหยุนเอ๋อเลย ก่อนจะอุ้มเจ้าสาวตัวน้อยๆ ของตัวเอง เมื่อมาถึงห้องในโรงแรม เจียงหยุนเอ๋อมัวแต่เอาหน้าซุกหน้าอกเขาเอาไว้โดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เพราะกลัวจะถูกคนที่เดินไปมามองเอาได้มันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก
เมื่อเปิดห้องไป เจียงหยุนเอ๋อก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะรีบผละออกจากหน้าอกของลี่จุนถิง เขาเองก็ไม่ได้โกรธอะไร ก่อนจะขยับเนคไทของตัวเอง จากนั้นจึงถอดแล้วโยนสูทลงบนพื้น
ท่าทีนั้นมันดูราบเรียบสะอาด แต่ก็มีความอันตรายแผ่ออกมาด้วย เจียงหยุนเอ๋อเลยกลืนน้ำลาย จากนั้นก็ถอยออก： “จุน……จุนถิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
เขาเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมา： “เรื่องในวันนี้ ฉันวางแผนมานานแล้ว เป็นอย่างไร คุณหญิงลี่พอใจใช่ไหมล่ะ？”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป ยังไม่ทันจะตอบกลับอะไร ก็ถูกโอบกอดเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ จากนั้นก็มีเสียงแหบแห้งลายเข้ามาในหู： “หยุนเอ๋อ คุณรู้ไหมว่าฉันเสียแรงไปเท่าไหร่กว่าจะหลอกคุณมาได้ ห๊ะ？คุณไม่เชื่องฟังแบบนี้ วันนี้ฉันจะลงโทษคุณ”
พูดไป แถมยังแลบลิ้นออกมาเลียหูเธออีกด้วย ความชุ่มนั้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความร้อนใจนิดหน่อยอย่างแปลกๆ ： “คุณ……คุณจะลงโทษฉันอย่างไร？ตอนนี้ฉันท้องอยู่นะ อย่ามาทำร้ายกันนะ”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ก่อนจะยิ้มพลางพูดออกมา： “ใครบอกคุณว่าฉันจะตีคุณล่ะ？”
ใบหน้าที่หล่อเหลาได้สัดส่วน ทำให้เจียงหยุนเอ๋อหยุดหายใจไปเล็กน้อย เธอหายใจไม่ค่อยตรงจังหวะ： “แล้วคุณจะลงโทษฉันอย่างไร？”
ลี่จุนถิงมองไปทางเตียงที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็ผลักเธอไป แล้วเขาก็กดตัวเองไว้ ก่อนจะยิ้มอย่างร้ายกาจออกมา： “แน่นอนว่าต้องใช้อันนี้ลงโทษคุณ นี่มันถือเป็นการลงโทษเสียยิ่งกว่าถูกตีอีก ภายในสามวันนี้ คุณอย่าคิดจะลงจากเตียงได้”
เห็นได้ชัดเลยว่าคำพูดนี้มันน่ากลัวยิ่งนัก ลี่จุนถิงกลับพูดอย่างสีหน้าเรียบเฉย
เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะบิดไปมาเพื่อหลบออกไป ก็เห็นว่าเขาค่อยๆ ถอดผ้าผ่อนด้านล่างลง เจียงหยุนเอ๋อเลยมีสติกลับมา จึงรีบคิดขึ้นได้ว่าตัวเองยังท้องอยู่ เลยรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ： “ไม่ได้ๆ เดี๋ยวอันตรายกับเด็กนะ”
เมื่อได้ยินเจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธอย่างไม่ลังเล ลี่จุนถิงก็มีสีหน้าจริงจังขึ้น ก่อนจะกัดฟันพูด： “พูดบ้าอะไรให้น้อยๆ หน่อย ฉันรู้จักพอดีหน่า”
……
สุดท้าย เสียงปฏิเสธของเจียงหยุนเอ๋อนั้นก็ถูกเสียงครวญครางเข้ามาแทนที่
เตียงสั่นครืน เสียงหายใจแรง ความคลุมเครือมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ ภายในห้องนั้น มีเรือนร่างผสานกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างเร่าร้อน
หลังจากนั้นราวๆ ชั่วโมงหนึ่ง ลี่จุนถิงก็โอบเจียงหยุนเอ๋อที่อ่อนล้าให้นอนลง มือยาวๆ ก็ลูบหลังของอีกฝ่ายเบาๆ ท่าทีอ่อนโยน
คนที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้ จากนี้สามารถเรียกได้ว่าเป็นคุณหญิงลี่อย่างถูกต้องแล้ว อารมณ์ของลี่จุนถิงไม่ได้รู้สึกสงบเหมือนตอนนี้มานานแล้ว
จู่ๆ เขาก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อที่นอนหลับอย่างสบายอารมณ์ ก็ยิ้มพลางส่ายหัว เมื่อครู่บอกว่าจะลงโทษเธอ แต่สุดท้ายคนที่เหนื่อยไม่ใช่ลี่จุนถิงเองเหรอ？
ตอนแรกเขาอยากจะทำให้เจียงหยุนเอ๋อตกใจก็เท่านั้นเอง เมื่อครู่ก็ดูแลเธอที่กำลังท้องอยู่ เลยทำไปเพียงสองครั้ง และพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้บีบคอของเธอ สุดท้ายก็เหงื่อออกมาก
ขนาดเจียงหยุนเอ๋อยังไม่อยากจะทนดูต่อไป เลยไม่อยากจะทำแล้ว แต่เมื่อเริ่มแล้ว ก็หยุดกลางคันไม่ได้ ลี่จุนถิงเยลทำได้เพียงขยับเบาๆ
ชีวิตของเขานั้น ได้ฝากไว้กับเรือนร่างของผู้หญิงคนนี้แล้ว
หลับไปจนถึงตอนบ่าย ในห้องนั้นมีแสงสลัว เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองรอบๆ อย่างสะลึมสะลือ ราวกับว่ากำลังฝันไปอย่างนั้น
จู่ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าก็เข้ามาในหัวของเธอ เธอเพิ่งจะรู้ตัว ว่าตอนที่ตัวเองมึนงงไปนั้น ได้แต่งงานกับลี่จุนถิงไปแล้ว
ในตอนนั้นเอง ในใจของเธอเหมือนจะเห็นใจ แต่ก็มีความสุขดี
“ทำไมไม่นอนล่ะ？”
มือของลี่จุนถิงวางอยู่บนเอวของเธอ พลางพูดเสียงแหบแห้งออกมา
เธอยิ้มเบาๆ ด้วยความอบอุ่น เมื่อเรื่องเมื่อวานมันผุดขึ้นมา เลยมีสติขึ้นมาได้ไม่น้อยเลย： “จุนถิง คุณเองก็ลงโทษฉันแล้ว ยังไม่บอกฉันอีก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ลงโทษไปแล้วงั้นเหรอ？ตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจเลย ว่าตกลงคุณกำลังถูกลงโทษ หรือว่าตัวฉันเองที่โดน” เขามองเธอพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เจียงหยุนเอ๋อพึมพำด้วยความไม่เป็นตัวของตัวเอง： “นี่ก็โทษฉันไม่ได้นะ คุณดึงดันอยากจะ……”
“อือ？ฉันดึงดันอยากจะอะไร？”
เจียงหยุนเอ๋อโกรธจนทุบหน้าอกของเขา： “คุณได้ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า”
เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายเหมือนจะบ้าคลั่ง ลี่จุนถิงก็ไม่ยิ้ม แล้วพูดอย่างจริงจัง： “โอเค คุณถามเถอะ อยากจะรู้อะไรเหรอ”
เจียงหยุนเอ๋อขบริมฝีปาก เหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่ เธอเลยช้อนตามองลี่จุนถิง ก่อนจะถามไปว่า： “ฉันสงสัย ตอนแรกคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่ไหน？ไม่อย่างนั้นจะทันเวลาขนาดนี้ได้อย่างไร แล้วหาคนมาช่วยฉันได้อย่างไร？”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มโกรธอย่างแปลกใจ ในตอนนั้นทำเหมือนโดนลักพาตัว ทำเหมือนตัวเองจะชวดงานแต่งไป แล้วเสียเขาไป
เธอมีแววตาเปล่งประกาย ก่อนจะถามด้วยความสงสัย： “คุณเคยไปหาหลันเยว่เฉินแล้วใช่ไหม เขาเป็นคนบอกคุณใช่ไหม？”
ท่าทีแน่วแน่ของเจียงหยุนเอ๋อ มันน่าตลกดี ลี่จุนถิงแค่ส่ายหัว ในใจนั้นแอบไม่แยแสอยู่บ้าง：เขาลี่จุนถิงต้องให้หลันเยว่เฉินมาบอกความลับเหรอ เลยต้องไปหาเขางั้นเหรอ？
“คุณหนูเจียงหยุนเอ๋อ คุณคิดว่าตัวเองซ่อนเก่งขนาดนั้นเลยหรือไง？มีใครรู้จักคุณมากกว่าฉันอีกเหรอ？การหาคุณเนี่ยฉันเชี่ยวชาญมาก แค่เสียเวลานิดหน่อยเท่านั้นเอง”
แน่นอน ว่าประโยคสุดท้ายนั้น พูดให้เจียงหยุนเอ๋อฟัง เหมือนจะบอกว่าจากนี้เธอจะไม่สามารถทำให้ตัวเองตกใจได้ตามสบายแล้ว