บทที่279 จะไม่จากคุณไปไหนแล้ว
เพิ่งจะพูดจบ ก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าเหมือนรู้สึกผิด ก้มหัวเหมือนหนูตัวน้อย พลางพยายามจะพิง
ลี่จุนถิงก็ใจอ่อน แต่เรื่องที่ควรให้เธอรู้ก็ควรจะอธิบายให้มันชัดเจน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากจะให้เกิดความตกใจแบบนี้อีก
“เจียงหยุนเอ๋อ ฉันในตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเลย ว่าคุณยังจะกล้ามาซ่อนตัวจากฉันอีก คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันกลัวจะหาคุณไม่เจอขนาดไหน？”
เธอเห็นว่ามีเหตุผล เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
ลี่จุนถิงยิ้มร้ายๆ ： “หลังจากที่หาคุณเจอแล้ว ในใจฉันก็รู้สึกโกรธขึ้นมา โกรธที่คุณไม่เชื่อว่าฉันจะจัดการเรื่องราวต่างๆ ได้ โกรธที่คุณอยากจะหลบหนีจากฉัน ดังนั้นในเมื่อฉันรู้แล้วว่าคุณอยู่ที่ไหน เลยตั้งใจไม่มาหาคุณ ไม่ใช่เพราะอะไรนะ แต่เพื่ออยากให้คุณเข้าใจความรู้สึกของฉันบ้าง ดูสิว่าหลังจากนี้คุณจะกล้าทำตามใจตัวเองแบบนี้อีก แล้วหนีไปจากฉันอีกไหม”
หลังจากนี้ก็จะไม่มีทางแล้ว……
จมูกของเจียงหยุนเอ๋อเริ่มคันขึ้นมา เลยกอดลี่จุนถิงเต็มแรง เธอรู้ว่าตัวเองทำให้เขาตกใจแล้วจริงๆ
แววตาอันตรายของเขาเมื่อครู่ จะให้เจียงหยุนเอ๋อกล้าหาญอีกแค่ไหน ก็ไม่กล้าล้ำเส้นของลี่จุนถิงแน่นอน
เมื่อคิดว่าเขาวางแผนมานานแล้ว ในใจก็ยิ่งรู้สึกผิดและรู้สึกไม่ดี เจียงหยุนเอ๋อเลยถอนหายใจสักพัก： “ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว อันที่จริงฉันในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น แค่อยากจะ……”
“ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรงั้นเหรอ？เลยไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับฉันอย่างไรงั้นเหรอ？”
ลี่จุนถิงมีน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาก็อ่อนหวาน เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้า
อันที่จริงจะว่าไปแล้ว เธอก็รู้สึกผิดกับลี่จุนถิง ในตอนแรกที่ถูกคุณนายลี่พากลับมา จากนั้นก็ต้องแยกตัวออกไปจากเขาอย่างประหลาดอีก จนเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้
เธอเองก็ไม่ใช่คนที่จะไม่รับผิดชอบอะไร
เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกไม่ดี เธอขบริมฝีปาก ก่อนจะพูดออกมาด้วยความจริงจัง： “จุนถิง ขอโทษจริงๆ นะ หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”
จะไม่หนีไปจากคุณอีกแล้ว……
ลี่จุนถิงลูบหน้าตาของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะจูบคิ้วของเธอ “เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว อย่าลืมสิ่งที่พูดในวันนี้นะ”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มสักพัก และซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีก
เธอเองก็กลัวมากจริงๆ ว่าจะไม่ได้เจอลี่จุนถิงอีก โดยเฉพาะตอนที่เกิดอุบัติเหตุ เธอก็คิด ถ้าเกิดตัวเองตายไปแบบนี้ ขนาดโอกาสในการเจอเขาครั้งสุดท้ายยังไม่มีเลย
เธอรู้ความสำคัญของอ้อมกอดของลี่จุนถิงเลยล่ะ
ทั้งสองคนนั่งอยู่บนเตียงเงียบๆ สักพัก ก่อนจะเริ่มเก็บของแล้วออกจากโรงแรมไป ตอนที่นั่งอนู่บนรถ ทั้งสองคนจับมือกันแน่น เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิง ด้วยความสบายใจ
“หม่ามี้ คุณกลับมาแล้วเหรอ” เพิ่งจะถึงบ้าน ถวนจื่อที่นั่งอยู่บนโซฟาก็รีบปรี่เข้ามาหา เจียงหยุนเอ๋อรีบนั่งยองลงเพื่อกอดถวนจื่อ ด้วยท่าทีอ่อนโยน
เมื่อเห็นลูกชายหน้าตาน่ารัก เจียงหยุนเอ๋อก็ใจอ่อน และรู้สึกผิดเล็กน้อย ที่ตัวเองทำให้เด็กน้อยมาเป็นห่วง มันดูไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว
“โอเค เข้าไปคุยข้างในเถอะ” ลี่จุนถิงเดินตามมาจากด้านหลัง ก่อนจะโอบทั้งอสงคนเข้าไปในห้องรับแขก
เจียงหยุนเอ๋อยังติดใจกับลูกชายอยู่ เลยรีบจับมือของถวนจื่อแล้วพูดออกมา： “ขอโทษนะ ครั้งนี้แม่ไม่ดีเอง คุณเป็นห่วงแม่มากใช่ไหม จากนี้ฉันสัญญานะว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว”
เมื่อมีคำพูดแบบนี้ลอยมา ถวนจื่อก็ดีใจเป็นอย่างมาก พลางยิ้มด้วยใบหน้าแก้มยุ้ยๆ ： “ได้ ขอแค่แม่ไม่ออกไปจากฉันอีก ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้วล่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อปวดใจ เลยลูบหัวของถวนจื่อเบาๆ แล้วถามเรื่องราวต่างๆ มากมายจากถวนจื่อ แรกเริ่มก็ยังดีๆ อยู่ แต่หลังๆ ถวนจื่อมีความไม่แน่ใจเกิดขึ้นในแววตา เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกไม่ดี เสียววาบในใจ ถวนจื่อเขาความจำเสื่อมเหรอ？
ทำไมถึงได้จำบางเรื่องได้ แต่ลืมบางเรื่องล่ะ？
เจียงหยุนเอ๋อทั้งตกใจทั้งกลัว เลยมองลี่จุนถิงด้วยใบหน้าซีดเซียว น้ำเสียงร้อนรน： “นี่……นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถวนจื่อถึงลืมไปบางส่วนล่ะ？เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า”
สีหน้าของลี่จุนถิงเปลี่ยนไปเป็นจริงจังขึ้น ก่อนจะมองเจียงหยุนเอ๋อแล้วค่อยๆ พยักหน้า
ในตอนนั้นเอง เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าดูไม่ดี ถวนจื่อรีบจับมือของแม่： “หม่ามี้ คุณไม่ต้องเป็นห่วง อันที่จริงก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
ไม่มีอะไร？นี่เรียกว่าไม่มีอะไรงั้นเหรอ？
เธอสงบสติ ก่อนจะลูบหน้าผากของถวนจื่อ： “โอเค แม่เข้าใจแล้วล่ะ”
พูดไปก็มองไปทางลี่จุนถิง
“เรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่ได้คิดไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่เขาหายไป จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันในตอนนั้นโกรธเคืองเป็นอย่างมาก แต่ดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอันตรายอะไร ไม่อย่างนั้นฉันว่าฉันคงจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยล่ะ”
ในตอนนั้นความตื่นตระหนกและความสงสารของลี่จุนถิง ไม่ได้น้อยไปกว่าเจียงหยุนเอ๋อในตอนนี้เลย
เมื่อได้ฟังถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ เพราะยังกลัวบ้าง เธอไม่อยากจะจินตนาการ ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับถวนจื่อ ตัวเองจะเป็นอย่างไร
“หม่ามี้ แด๊ดดี้บอกว่าไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันก็อยู่ต่อหน้าคุณดีๆ แล้ว คุณอย่าไม่สบายใจแบบนี้ได้ไหม”
เจียงหยุนเอ๋อนิ่งไป พลางพูดด้วยเสียงเยือกเย็น： “เด็กดี แม่รู้ แต่มันเกิดเรื่องแบบนี้ คงจะไม่ง่ายขนาดนั้น จะต้องมีใครทำอยู่เบื้องหลังแน่นอนเลย”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน： “ครั้งสองครั้งนี้ ทำไมเรื่องไม่ดีถึงต้องมาเกิดกับตัวเอง？เกิดกับฉันก็ไม่เป็นไร แต่พวกเขากล้าอยากจะมาทำร้ายลูกชายของฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยไปแบบนี้ได้หรอก”
ครั้งนี้ เจียงหยุนเอ๋อทั้งหนาวเหน็บและอ่อนแรง
ลี่จุนถิงพยักหน้า： “เรื่องนี้ฉันยังรู้สึกแปลกใจอยู่ดี ฉันจะให้คนไปตรวจสอบ ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นใคร ฉันก็ไม่มีทางปล่อยคนที่มาทำร้ายพวกคุณ”
เจียงหยุนเอ๋อกัดฟัน： “กลัวว่าพวกเขาจะเตรียมป้องกันไว้แล้ว ฉันคิดไม่ออกเลย ว่าเสียแรงมาทำร้ายแม่ลูกอย่างพวกเราเนี่ย พวกเธอจะได้อะไร”
หรือบางที……ถ้าไม่มีผู้หญิงอย่างเธอเป็นก้างขวางคอ ตำแหน่งของคุณผู้หญิงในตระกูลลี่ จะกลับไปสู่หญิงอีกคนงั้นเหรอ？เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยือกเย็นออกมา
เมื่อเห็นว่าแววตาของเธอดูไม่ดี ลี่จุนถิงก็สงสารจับใจ ถึงอย่างไรถวนจื่อก็เป็นเพราะความสะเพร่าของเขา เลยทำให้คนอื่นฉวยโอกาสนี้ได้
“คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ถึงคุณจะไม่ว่าอะไร ฉันเองก็ไม่มีทางปล่อยไปอยู่ดี ฉันจะทำให้พวกเขาต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่พวกเขาทำ”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ก่อนจะมองถวนจื่ออีก และคิดว่าน่าสงสารจับใจ ต้องมีสักวันหนึ่ง ที่เธอจะดึงคนพวกนั้นออกมา เพื่อให้พวกเขาได้รับโทษตามกฎหมาย