บทที่ 272 ผู้หญิงของเพื่อนสวยเกินไป!
เฉียวเสวี่ยอิงขยี้ตาตัวเองด้วยความสับสนกับภาพที่เห็น
พระโพธิสัตว์! นี่ตาของข้าเล่นตลกกับข้ารึเปล่า? นายน้อยกลายเป็นเพื่อนกับซูอันตั้งแต่เมื่อไหร่? วันนี้ข้าลุกจากเตียงผิดด้านหรือเปล่า? หรือตอนนี้ข้ากำลังฝันอยู่?
นางมองดูบรรดาลูกน้องของซือคุนที่อยู่รอบ ๆ ตัวนาง ซึ่งนางก็เห็นว่าสีหน้าของคนเหล่านี้โง่งมสุดขีดไม่ต่างจากนาง ปฏิกิริยาของพวกเขาบอกอย่างชัดเจนว่าทุกคนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ฉู่ชูเหยียนคิดว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของนางนั้นช่างไร้เหตุผลอย่างยิ่ง สิ่งนี้มันเริ่มทำให้นางสงสัยว่าซูอันอยู่ฝ่ายเดียวกับซือคุนตั้งแต่แรกหรือไม่?
ไม่! นั่นเป็นไปไม่ได้ ด้วยบุคลิกของซือคุน ไม่มีทางที่เขาจะยอมให้ลูกน้องกลายเป็นสามีของนาง ถ้าเป็นเช่นนั้นซูอันก็น่าจะถูกส่งมาจากกลุ่มอื่น เขามาจากฝ่ายจักรพรรดิหรือฝ่ายจักรพรรดินีกันแน่?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉู่ชูเหยียนก็ขมวดคิ้วแน่น นางพยายามอย่างดีที่สุดที่จะป้องกันสายลับ แต่นางก็ยังล้มเหลวในที่สุด
—
ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +512!
—
แน่นอนว่านางไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกเดือดดาล คนอื่น ๆ ก็มอบคะแนนความโกรธแค้นให้กับซูอันเป็นจำนวนมากเช่นกัน
เมื่อมองไปที่การคะแนนความโกรธแค้นที่หลั่งไหลเข้ามา ซูอันคิดอย่างเงียบ ๆ คนเดียว ที่รัก…ได้โปรดใจเย็นก่อน ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังทีหลัง!
ในขณะที่เขาและซือคุนกำลังจะโอบกอดกันและกัน เขาก็แอบกำแท่งพิษแน่นและหวังจะฉวยโอกาสในระหว่างโอบกอดแทงอีกฝ่ายซะ!
เขาเคยสงสัยว่าเขาจะใช้ ‘เป็นมิตรกับเศรษฐี’ ได้อย่างไร เพราะมันมีเวลาจำกัด และรายละเอียดแนวคิดเรื่อง ‘เพื่อน’ ก็คลุมเครือเกินไป ทุกคนต่างตีความคำ ๆ นี้ในแบบที่แตกต่างกันออกไป!
อย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าเพื่อน ๆ ไม่ว่าจะประเภทไหนก็คงไม่มีความระแวดระวังกันเองมากเกินไปนัก ซึ่งเป็นเรื่องที่สมบูรณ์แบบสำหรับเขาที่จะใช้แท่งพิษ …ตราบใดที่เข้าใกล้ได้มากพอที่จะโจมตีอีกฝ่าย ชายหนุ่มก็จะสามารถสังหาร ‘เพื่อน’ คนนี้ได้อย่างง่ายดาย…
แต่แล้วในขณะที่พวกเขากำลังกอดกัน จู่ ๆ รอยยิ้มชั่วร้ายก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของซือคุน อีกฝ่ายใช้กระบี่ปัดแท่งพิษในมือของซูอันให้ห่างออกไปก่อนจะตามด้วยชกเข้าใส่ร่างของซูอันทันที
ตู้ม!!
ซูอันกระอักเลือดออกมาคำเดียวในขณะที่กระเด็นถอยหลัง โชคดีที่เขาระวังตัวไว้ตลอดจนสามารถใช้วิชาร่างก้าวทานตะวันในช่วงเวลาสุดท้ายเพื่อบรรเทาผลของการกระแทก มิฉะนั้นเพียงหมัดเดียวก็เกินพอที่จะจบชีวิตชายหนุ่มได้
นี่นับเป็นอีกฉากหนึ่งที่ทำให้ทุกคนสับสนอย่างสิ้นเชิง เมื่อเสี้ยววินาทีที่แล้วพวกเขายังเป็นเพื่อนกันและทำท่าทางราวกับดีใจที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่ในวินาทีถัดมา พวกเขากลับพยายามที่จะปลิดชีวิตกันและกัน นี่มันละครบ้าอะไรกันเนี่ย!
ฉู่ชูเหยียนงงงวย แต่นางยังคงรีบพุ่งไปข้างหน้าเพื่อรับตัวซูอันและปกป้องเขาจากซือคุน
ซูอันตกอยู่ในอ้อมกอดของฉู่ชูเหยียน แต่เขารู้สึกสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเกินไปกว่าจะเพลิดเพลินไปกับอ้อมแขนที่นุ่มนวลแต่เย็นยะเยือกของนาง ชายหนุ่มจ้องไปที่ซือคุนด้วยแววตางุนงงในขณะที่เขาถามกลับ “ทำไมเจ้าทำอย่างนี้! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอไง!”
เขาไม่เข้าใจสถานการณ์เมื่อครู่ที่เกิดขึ้น แม้ว่าระบบคีย์บอร์ดมักจะให้รางวัลที่แย่มาก แต่เขาไม่เคยประสบปัญหาใด ๆ กับประสิทธิผลของทักษะหรือของวิเศษที่ได้รับมาก่อน ทำไมตอนนี้มันถึงล้มเหลวซะงั้น? ทำไมซือคุนถึงพยายามจะปลิดชีวิตเขา?
ซือคุนยิ้มและตอบกลับอย่างซื่อ ๆ ว่า “เราเป็นเพื่อนกัน แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าภรรยาของเจ้าสวยเกินไป อย่างที่เขาพูดกันว่า เพื่อนแท้ต้องผ่านความสุขและความทุกข์ไปด้วยกัน ดังนั้นข้าจะไม่รั้งตัวเองไว้เช่นกัน”
ซูอันถึงกับอุทานด้วยความโกรธในใจอย่างไม่เป็นภาษา
หากระบบสามารถเก็บคะแนนความโกรธของเขาได้ มันคงจะพุ่งทะลุขีดจำกัดทันที
เขาไม่เคยคิดว่าความพยายามลอบสังหารของตนจะล้มเหลวด้วยเหตุนี้
อันที่จริง ‘เป็นมิตรกับเศรษฐี’ ได้เปลี่ยนซือคุนให้เป็นเพื่อนของเขาแล้ว แต่ไอ้สารเลวคนนี้ไม่สามารถระงับความคิดตัณหาที่มีต่อฉู่ชูเหยียนได้เพราะนางสวยเกินไป! กล่าวอีกนัยหนึ่งคือเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะครอบครองฉู่ชูเหยียน ไม่ว่าซูอันจะเป็นเพื่อนของเขาหรือไม่!
ข้ามองข้ามความเป็นไปได้นี้ได้อย่างไร? ไอ้คนเย็นชาอย่างซือคุนมันคงไม่ลังเลที่จะฆ่าเพื่อนของตัวเองแน่ตราบเท่าที่มันสามารถหาประโยชน์จากการฆ่าเพื่อนได้!
บัดซบ! เขาเสีย 100,000 ตำลึงเงินไปเปล่า ๆ อย่างนี้เหรอ?!
ชายหนุ่มคิดว่าไม่มีความทุกข์ใดในชีวิตร้ายแรงมากไปกว่าการสูญเสีย 100,000 ตำลึงเงินไปเปล่า ๆ แบบนี้ แม้แต่เพลงที่เศร้าที่สุดในโลกก็คงไม่สามารถอธิบายความปวดร้าวที่เขากำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ได้!
ดูเหมือนว่าแม้ทักษะจะเปลี่ยนมาตรวัดความรักของเขากับแต่ละคน แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนบุคลิกภาพของใครได้ การทรยศระหว่างเพื่อนเกิดขึ้นอยู่บ่อย ๆ ดังนั้นชายหนุ่มไม่ควรคิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีเพียงเพราะเป็นเพื่อนกับใครสักคน
บัดซบ! มีปุ่มย้อนกลับในโลกนี้หรือไม่? ข้าต้องการย้อนเวลา!
ซือคุนค่อย ๆ เดินเข้าใกล้ซูอันและพูดว่า “ข้าไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เจ้าถึงเป็นเพื่อนของข้า แต่ในฐานะเพื่อนข้า ข้าขอรับรองกับเจ้าว่าข้าจะทำให้เจ้าจากไปอย่างสงบและข้าจะดูแลภรรยาคนสวยของเจ้าอย่างดีหลังจากที่เจ้าตายไปแล้ว”
นับตั้งแต่เขาอยู่ในระบบความโกรธแค้น เขาเป็นคนที่ทำให้คนอื่นโกรธและทำให้คนอื่น ๆ กระทืบเท้าอย่างบ้าคลั่ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเป็นคนที่โกรธเสียเอง ซือคุนนั้นเลวทรามต่ำช้าเกินไปและมีตรรกะบิดเบี้ยวจนเขาไม่สามารถเข้าใจได้เลย
ไม่ใช่แค่ซูอันที่โกรธ แต่ฉู่ชูเหยียนก็ยังมองไปที่ซือคุนด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ทั้งโลกต่างยกย่องนายน้อยคนที่หกของตระกูลซือว่าเป็นสุภาพบุรุษที่สมบูรณ์แบบ แต่ใครจะไปคิดได้ว่าในคราบของสุภาพบุรุษกลับมีสัตว์ร้ายที่เลวทรามจะซ่อนอยู่ในนั้น!”
เฉียวเสวี่ยอิงก็พยักหน้าเห็นด้วยเงียบ ๆ ซือคุนในปัจจุบันแตกต่างจากชายในความทรงจำของนางอย่างมาก นางสามารถยอมรับได้กับการที่เขาใช้เล่ห์กลต่าง ๆ เพื่อครอบครองผู้หญิงที่เขาเพ้อฝัน แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับโยนศีลธรรมทั้งหมดทิ้งไปและแสดงสันดานที่แท้จริงออกมาซึ่งมันทำให้นางรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
ซือคุนเยาะเย้ยอย่างไร้ความปราณี “ฉู่ชูเหยียน เจ้าเป็นคนที่บังคับให้ข้าทำเช่นนี้ ถ้าเจ้าไม่ได้ทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นมากเกินไป ข้าก็คงไม่ใช้วิธีนี้เช่นกัน!”
“สารเลว!” ฉู่ชูเหยียนตะโกน
“พูดได้ดีมากที่รัก!” ซูอันชมเชยด้วยการยกนิ้วให้ จากนั้นเขาก็เพิ่มส่วนของเขาเองด้วย “ไอ้คนโรคจิต!”
ซือคุนไม่ได้สนใจคำพูดของซูอันมากนัก ในมุมมองของเขา การดูถูกใด ๆ ก็ตามที่มาจากซูอันไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูดของผู้อ่อนแอ อันที่จริง การตะโกนของซูอันยิ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงความแข็งแกร่งและความเหนือกว่าของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกพึงพอใจมากกว่าเดิม
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานึกดูดี ๆ ว่าเมื่อครู่ซูอันกับฉู่ชูเหยียนด่าเขาอย่างคล้องจองกันราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่แท้จริง สิ่งนี้ก็พลันจุดประกายความริษยาในหัวใจของเขาทันที
—
ท่านยั่วยุซือคุนสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +996!
—
“ไอ้สารเลวซูอัน ข้าจะหั่นเจ้าเป็นชิ้นๆ!”
อากาศรอบ ๆ ซือคุนบิดเบี้ยวไปในทันใด และหากมองดูให้ชัด ๆ ก็จะได้เห็นว่ามีใบมีดลมโปร่งแสงจำนวนมากลอยอยู่รอบตัวเขา พร้อมที่จะพุ่งออกมาโจมตีทุกเมื่อ
ใบมีดที่คมกริบ!