เฟิงหานชวนตัวเกร็งขึ้นทันที คนทั้งคนนิ่งอึ้งอยู่กับที่
เขาฟังผิดไปหรือเปล่า ? นึกไม่ถึงว่าเฉินฮวนฮวนกำลังเชิญชวนเขาเอง?
เขาถึงขนาดสงสัยว่าตัวเองหูฝาด
เห็นเฟิงหานชวนไม่ยอมตอบเสียที เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกทั้งอึดอัดและเขินอาย
“อาหาน คุณ…ทำไมคุณไม่พูดอะไรเลย…”เธอรู้สึกบรรยากาศภายในห้องเงียบสงบเกินไปแล้ว เธอไม่รู้การเสนอตัวเอง จะแลกมากับการที่เฟิงหานชวนดูถูกหรือเปล่า
เพราะเฟิงหานชวนไม่ตอบเธอเลย ไม่พูดสักคำ
ในขณะนี้ เฟิงหานชวนถึงได้สติ ดึงมือของเฉินฮวนฮวนที่อยู่บนเอวเขาออก ก้าวเท้ายาวเปิดประตูห้อง จังหวะก้าวเดินออกไปค่อนข้างรีบร้อน เหมือนรีบมาก
เฉินฮวนฮวนมองประตูที่ไม่ได้ปิด คนทั้งคนเอ๋อไป
เดิมทีเธออยากจะขอบคุณเฟิงหานชวนที่ดีกับเธอ คิดอยากเข้าใกล้เขามากขึ้นอีกขั้น แต่ว่า…
เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกแค่เพียงขายหน้ามาก ใช้โอกาสที่เฟิงหานชวนยังไม่กลับมา เธอรีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม
คิดว่าหลังจากนี้ เธอคงไม่มีหน้าไปเจอเฟิงหานชวนแล้ว
อย่างไรก็ตามพรุ่งนี้เช้าตรู่เธอก็ต้องจากตระกูลเฟิงไปค่ายฝึกอบรมแล้ว อย่างน้อยไม่ต้องเจอกันครึ่งเดือน นึกถึงพวกนี้ ภายในใจเธอก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
แต่ว่า กลับมาหลังจากครึ่งเดือนควรทำยังไงดีล่ะ ?
เฉินฮวนฮวนขยี้เส้นผมอย่างเสียใจ เมื่อกี้สมองเธอบกพร่องหรือว่ายังไง คิดไม่ถึงว่าจะกอดเฟิงหานชวนก่อน ยังพูดคำพูดอย่างนั้นออกไป
แต่กลับโดนเฟิงหานชวนปฏิเสธตรงๆ
การปฏิเสธของเขาทำให้คนเสียหน้ามากอีกด้วย คือไม่ตอบกลับเธอสักคำ ก็เดินลงชั้นล่าง โดยไม่สนใจเธอ
เธอนึกว่าเฟิงหานชวนดีกับเธอขนาดนี้ ถ้าหากเธอตอบสนองเขาด้วย เขาคงดีใจ แต่คิดไม่ถึงว่า…
เฉินฮวนฮวนดึงผ้าห่มมาปิดหน้า ขาเตะเสียงดังตุบๆ อยู่หลายที แทบอยากจะให้มีหลุมหนึ่งให้เธอมุดเข้าไปอยู่ได้จริงๆ
เธอไม่รู้อีกเดี๋ยวหลังจากเฟิงหานชวนกลับมา เธอควรเผชิญหน้าเขายังไงจริงๆ ควรอยู่ร่วมกับเขายังไง
ในตอนที่เฉินฮวนฮวนสับสนเสียใจสุดขีดนั้น เสียงเร่งฝีเท้าดังมาจากหน้าประตูห้อง เธอรีบปิดตา เอาหน้ามุดไว้ในผ้าห่ม
ต่อจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงประตูถูกปิด หลังจากนั้นคือเสียงล็อกประตู หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เหมือนหยุดลงที่ข้างเธอ เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าตัวเองฟังผิดหรือเปล่า ยื่นมือจับผ้าห่ม โผล่ตาคู่นั้นของตัวเองออกมา อยากสำรวจสถานการณ์ข้างนอกสักหน่อย
ผลคือ เธอสบตาเข้ากับดวงตาลึกลับคู่นั้นของเฟิงหานชวน สีหน้าเขาผ่อนคลาย มุมปากยกขึ้น จ้องมองเธออยู่พอดี
เฉินฮวนฮวนรีบเอาผ้าห่มมาปิดตาตัวเองอีก ปิดบังใบหน้าไว้หมด เธออยากร้องแต่ไม่มีน้ำตา พูดว่า “ฉัน…เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น คุณก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้วกัน…”
นอกจากเธอจะพูดแบบนี้ ก็อธิบายอย่างอื่นไม่ได้แล้ว ยิ่งไม่มีทางปฏิเสธได้ เพราะเมื่อกี้เธอตั้งใจจะเสนอตัวจริงๆ เสียดายอีกฝ่ายไม่รู้สึกเหมือนกัน
“ฮวนฮวน แต่จะทำยังไง ผมได้ยินอย่างชัดเจน ได้ยินเต็มหู” เฟิงหานชวนดูเหมือนปกติ น้ำเสียงยังจริงจัง แล้วพูดทวนอีกครั้ง “คุณบอก คุณต้องการบอกผม คุณทำได้”
“ฉัน…ฉันทำไม่ได้” เฉินฮวนฮวนรู้สึกเฟิงหานชวนกำลังตั้งใจล้อเธอเล่น เธอแทบอยากจะออกจากห้องนี้ไปทันที
“เฟิงหานชวน ฉันไม่อยากเห็นคุณอีกแล้ว” เธอพูดออกไปอย่างไม่ได้ยั้งคิด
สีหน้าของเฟิงหานชวนหม่นลงทันที ไม่ได้พูดอีก
ภายในห้องเงียบสงบมาก เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากอยู่ในผ้าห่ม เห็นผู้ชายไม่ได้พูดอีก เธอก็จับผ้าห่มแล้วโผล่ตาคู่นั้นออกมา เห็นเฟิงหานชวนยังนั่งย่องๆ อยู่ข้างเตียงของเธอ
แต่สีหน้าเขาดูหม่นลง ตาดำคู่นั้นยังจ้องเธอเหมือนเดิม
“คุณวางใจ ฉันจะไม่เกาะแกะคุณ ความหมายคำนั้นที่ฉันเพิ่งพูด เพียงแค่คิดจะขอบคุณที่ดีกับฉัน ”
“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ตื๊อไม่เลิกแบบนั้น พรุ่งนี้ฉันก็ไปค่ายอบรมแล้ว พวกเราไม่เจอหน้ากันครึ่งเดือน ถ้าหากคุณถูกใจผู้หญิงคนอื่น ฉันกลับจากค่ายอบรม ก็จะย้ายออกจากที่นี่”
“สรุปคือ ฉันขอบคุณ คุณที่ช่วยฉันไว้มาก ยังช่วยฉันเห็นธาตุแท้ของหลิ่วเยว่เอ่อร์ ขอบคุณ”
นี่เป็นคำพูดภายในใจของเฉินฮวนฮวนในตอนนี้ เป็นความจริงที่สลักไว้ในใจเธอ เธอเอาคำพูดที่แท้จริงทั้งหมดพวกนี้พูดออกมาให้เฟิงหานชวน
ที่เธออยากอธิบายก็คือ ที่เธอเสนอตัวไม่ใช่เพื่อเกาะแกะเขา ยิ่งไม่ใช่แค่แสดงความขอบคุณ หรือว่า ภายในใจเธอหวังให้การทดลองแต่งงานนี้สำเร็จ ดังนั้นถึงพูดเสนอตัวพวกนั้นออกมา
แต่เฟิงหานชวนปฏิเสธเธอแล้ว เพราะฉะนั้นเธอถึงพูดอธิบายออกมา
“ฮวนฮวน คุณกำลังเลี่ยงสิ่งสำคัญไป” เฟิงหานชวนยื่นมือออกมาเปิดผ้าห่มเธอออก
ลมเย็นพัดผ่านตัวของเฉินฮวนฮวนไป เธอรู้สึกตกใจ สองมือปิดตัวก่อน ตาคู่นั้นมองผู้ชายตรงหน้าอย่างประหลาดใจและสับสน
ตอนนี้เขาจะทำอะไร ? ไม่ใช่ปฏิเสธเธอไปแล้วเหรอ ? ทำไมถึงเอาผ้าห่มเธอออก ?
ไม่รอให้เฉินฮวนฮวนได้เอ่ยปาก เฟิงหานชวนพุ่งเข้าไปแล้ว กดเธออยู่ใต้ร่าง ข้อมือทั้งสองของเธอถูกมือใหญ่จับไว้ พาดอยู่เหนือศีรษะของเธอ
“เมื่อกี้เธอบอกว่าไม่อยากเห็นผมอีก เธออธิบายมากมายขนาดนั้นเมื่อกี้ กลับไม่ได้อธิบายประโยคนั้น” เฟิงหานชวนก้มหน้าลง ริมฝีปากบางอยู่ข้างหูหญิงสาว น้ำเสียงทุ้มต่ำมาก
เฉินฮวนฮวนกัดริมฝีปากแน่น เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนเล่นอะไร เป็นเขาที่ปฏิเสธเธอก่อน ทำไมตอนนี้ถึงทำตัวแบบนี้
“ความหมายคำนั้นของฉัน เพียงเพราะฉันเองรู้สึกทำตัวไม่ถูก ดังนั้นถึงพูดว่าไม่อยากเห็นคุณ ไม่ได้หมายความว่าเกลียดคุณ” เธอเม้มริมฝีปาก ตอบตามความจริง
“โอ๋ ? ทำไมรู้สึกทำตัวไม่ถูก ?” ”เฟิงหานชวนจงใจถาม ยังเจาะจงกัดติ่งหูเธอเบาๆ หนึ่งที
กระแสไฟแล่นเข้าไปในร่างกาย เฉินฮวนฮวนหดตัว อยากจะผลักเฟิงหานชวนออก แต่มือทั้งสองข้างถูกจับไว้เหนือศีรษะ
เธอเขินอายสุดขีด รีบตอบ “ทำไมฉันถึงทำตัวไม่ถูก คุณรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่ใช่คุณปฏิเสธฉัน ฉันคงไม่อึดอัดแบบนี้”
“ฮวนฮวน ผมพูดว่าปฏิเสธคุณเหรอ ?” เฟิงหานชวนหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“คุณปฏิเสธฉันไปแล้ว ไม่อย่างงั้นหลังจากที่ฉันพูดคำนั้นออกมา คุณ…คุณวิ่งหนีเร็วขนาดนั้น” น้ำเสียงของเฉินฮวนฮวนเหมือนฟ้องอยู่
เฟิงหานชวนยิ่งสนุกขึ้น พูดหยอกล้อต่อ “โอ๋ ? คุณกำลังโทษผมอยู่ ?”
“ฉันไม่ได้โทษคุณ ฉันเพียงแค่ทำตัวไม่ถูกเอง คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอึดอัด” เฉินฮวนฮวนหันหน้าหนี พยายามหลีกเลี่ยงเฟิงหานชวนหยอกล้อเธอ
“ฮวนฮวน ผมวิ่งไปเร็วขนาดนั้น เพราะผมเอาแก้วลงไปล้างชั้นล่าง ไม่ได้เป็นการปฏิเสธ” เฟิงหานชวนเห็นเฉินฮวนฮวนไม่อยากมองตัวเองแล้ว รีบยื่นมือจับคางของเธอไว้ จับศีรษะเธอให้ตรง
ทำให้เธอสบตากับเขา
ได้ยินคำนี้ของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนตาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ
“ฮวนฮวน ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมจะปฏิเสธได้ยังไง ?” นิ้วเรียวยาวของเฟิงหานชวนกดไปที่คางหญิงสาวเบาๆ เขายกริมฝีปาก พูดว่า “งั้นผมจะเริ่มแล้วนะ…”