310 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกมอบ
“ที่นี่คือ…?” (มาโกโตะ)
ผมตื่นขึ้น
“อ-โอ้ชั้น…ทากัตซูกิ มาโกโตะ?!”
“ไอรา-ซามะ?” (มาโกโตะ)
เรามองหน้ากันในสีหน้าตกตะลึง
ดูเหมือนผมได้มาถึงพื้นที่ของไอรา-ซามะ
“”…””
เรามองกันในความเงียบซักพัก
หืมม? ท่านไม่ได้ดูเหมือนว่าจะโกรธขนาดนั้น เกี่ยวกับที่ผมไปควบคุมสปิริตเวลา…คือที่ผมคิด แต่ไอรา-ซามะเห็นได้ว่าแดงสดขึ้นและแดงสดขึ้นเหมือนปลาหมึกต้ม
ท่านโกรธสุดยอด
“《นายยยยย!!》” (ไอรา)
ท่านจับคอเสื้อของผม และเขย่า
“ผ-ผมขอ—โทษ ไอรา-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นบอกนายแล้วว่าอย่า ได้ ไป ใช้สปิริตเวลา ไม่ใช่เหรอ?!” (ไอรา)
“ต-แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วครับ…” (มาโกโตะ)
“…”
แขนของไอรา-ซามะหยุดเดี๋ยวนั้น
“ใช่ ไม่มีทางให้ชนะทางอื่น… ชั้นเห็นนายพ่ายแพ้ราชามังกรโบราณ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (ไอรา)
ท่านมองดูผม ด้วยสายตาที่จริงจัง
จ-จริงเหรอ?
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าทำไมท่านบอกผมตลอดว่าให้วิ่งหนี
“แต่ ผมผ่านมาได้ ยังไงก็ไม่รู้” (มาโกโตะป
ผมมยิ้มอยางกระอักกระอ่วน แต่สีหน้าของไอรา-ซามะมันเย็นชา
“พูดอย่างเดียวกันเมื่อนายเห็นนี่ได้เหรอ?” (ไอรา)
ที่เธอสไลด์มาคือโซลบุค -โซลบุคผม
ผมเปิดผ่านมัน แต่มีจุดหนึ่งที่มันกวนใจผมจริงๆ…
—อายุขัยที่เหลือ: {3 นาที}
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
ไม่ใช่นี่…แย่แล้วเหรอ?
ผมตะตายก่อนผมจะต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จและสามารถจะกินมัน
“จะทำยังไง ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (ไอรา)
“ผ-ผ-ผ-ผมควรทำอะไร?!” (มาโกโตะ)
ผมส่งสายตาอ้อนไปสู่ไอรา-ซามะ ด้วยเสียงที่ลนลาน และท่านถอนหายใจอย่างหนัก
“มานี่” (ไอรา)
ท่านบอกผม และดึงแขนไปหาท่าน
และจากนั้น ท่านกอดหลังผมอย่างแน่น
“อ-อืม…” (มาโกโตะ)
“นายก็กอดชั้นด้วยได้แล้ว” (ไอรา)
“อ-โอเค” (มาโกโตะ)
ผมทำอย่างที่ถูกบอก ระหว่างที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ตัวของไอรา-ซามะเล็ก กระนั้น เมื่อผมกอดท่าน ท่านนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ
และบนเรื่องนั้น ท่านมอบกลิ่นที่หอมที่ลึกลับออกมา
“ให้ตายซี่ นายมันทำให้งานเยอะจริงๆ” (ไอรา)
ท่านครวญ และผมรู้สึกถึงบางอย่างไหลเข้ามาในผม
“ไอรา-ซามะ นี่คืออะไร?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเพิ่มอายุขัยของนาย ทากัตซูกิ มาโกโตะ นี่เป็นรางวัล ที่เอาชนะราชามังกรโบราณ ชั้นเลยไม่ถือที่จะมอบอายุขัย 1,000 ปีให้นาย แต่มันจะเป็นไปไม่ได้ด้วยร่างของมนุษย์ สำหรับตอนนี้ ชั้นปล่อยมันไว้ประมาณ 100 ปี” (ไอรา)
ท่านบอกบางอย่างที่อุกอาจกับผม
งี้ไอรา-ซามะเพิ่มอายุขัยได้…คือที่ผมคิด แต่ท่านเป็นเทพธิดาแห่งโชคชะตา ดังนั้นนั่นมันเรื่องแน่นอน
“เสร็จแล้ว” (ไอรา)
ไอรา-ซามะตีหลังผม และแยกจากผมอย่าช้าๆ
ต่อหน้าต่อตาผม คือความสวยงามที่สวยจนเหมือนไม่เป็นความเป็นจริง ของไอรา-ซามะ และหัวใจผมเต้นข้ามจังหวะ
แต่แม้ว่ามันทำให้ผม เต้นข้ามจังหวะ มันไม่ได้คิดให้ผมทำอะไรลามกกับท่าน ไม่ว่าจะพูดมันความหมายไหน
มันเป็นแบบนั้น ตลอดเวลาใน 1,000 ปีเหล่าน้น ที่ผมได้ช่วยงานเธอ ในพื้นที่เดียวกันและฝึก
“นายคิดบางอย่างแปลกๆ” (ไอรา)
“ไม่ ตรงกันข้ามเลยครับ ผมมีความสวยขนาดนั้นของไอรา-ซามะอยู่ใกล้ผมมาก และแม้อย่างนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมไม่ได้เข้าไปในอารมณ์แปลกๆเลยซักนิด” (มาโกโตะ)
“มันแน่นอน นายเป็นมนุษย์ และชั้นเป็นเทพธิดา รู้มั้ย? ขอบเขตของตัวตนเรามันต่างกันไปเยอะ อะไรอย่างความรักและความใคร่ คือสิ่งที่รู้สึกได้จากสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกันเท่านั้น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเทพเจ้า ในดินแดนสวรรค์ ที่จะไปผูกกับคนของดินแดนมนนุษย์” (ไอรา)
“เอ๋? แต่ราชาเทพเจ้า-ซามะ มีลูกนอกสมรสนี่…” (มาโกโตะ)
เพราะลูกของเทพเจ้า อเล็กซานเดอร์ เรามีเวลาที่แย่จริงๆ
“…นั่นมัน…ข้อยกเว้น ราชาเทพเจ้า-ซามะ -ป่าป๊า- มีนิสัยชอบนอกใจที่แก้ไม่ได้และย่ำแย่” (ไอรา)
ทางหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมสายตาที่ว่างเปล่า
อย่าไปขุดคุ้ยเยอะไปที่นี่เถอะ
ผมยืนยันโซลบุคของผมเอง
มันเขียนอยู่ว่าผมมีอายุขัยเหลืออยู่ 100 ปี
นั่นโล่งใจ
“ขอบคุณท่านมากๆครับ ไอรา-ซามะ ถ้าเป็นแบบนี้ มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เหลือแค่ 3 นาที นั่นเกือบไป…” (มาโกโตะ)
ผมวางมือไปที่หน้าอกในความโล่งใจ
“อะไรที่ว่านั่นเป็นปาฏิหาริย์กับ เหมือนกับมันจะเป็นไปได้ที่จะมี 3 นาทีเหลืออยู่ เมื่อใช้เทคนิคเสียสละ มันถูกปรับในแบบที่ว่านายจะรอดได้แบบเฉียดฉิว -โดยโนอาห์” (ไอรา)
“โนอาห์-ซามะ ทำเหรอ?” (มาโกโตะ)
“นายมอบอายุขัยให้โนอาห์ เพื่อที่จะเรียกสปิริตเวลา ใช่มั้ย? มากกว่านั้น กายวิญญาณของเธออยู่ที่นั่น ดังนั้นนั่นน่ะ ต้องเป็นวัตถุประสงค์ของเธอ พูดอีกอย่าง เธอรู้ ว่านายจะเรียกสปิริตเวลาที่นั่น…” (ไอรา)
ไอรา-ซามะกัดเล็บของท่าน ในความรำคาญ
เข้าใจแล้ว โนอาห์-ซามะ คอยดูแลผม เพื่อที่อายุขัยของผมจะไม่หมดไป
“งั้น ผมต้องไปขอบคุณโนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ชั้นต้องไปบ่นกับโนอาห์” (ไอรา)
คำพูดเราซ้อนทับกัน
“”…””
ไอรา-ซามะและผมมองหน้ากัน
วัตถุประสงค์เราต่างกัน แต่เป้าหมายของเราเหมือนกัน
“ถ้างั้น ไปที่วิหารทะเลลึกกันเถอะครับ” (มาโกโตะ)
“นายพูดหยั่งกะมันง่ายแหน่ะ ยังไงซะ โอเค เอ้า” (ไอรา)
ไอรา-ซามะพูดขณะที่ท่านเสนอมือให้ผม
หลังจากที่ลังเลเล็กน้อย ผมจับมือของไอรา-ซามะ
“งั้น เป้าหมายเทเลพอร์ตของเราคือวิหารทะเลลึก…หืม?” (ไอรา)
“มีอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะเอียงหัวของท่าน
“นั่นแปลก… มีบาเรียที่วิหารทะเลลึก ไม่มีทางที่โนอาห์จะทำอย่างนั้นได้ ด้วยพลังของเธอที่ผนึกอยู่ ดังนั้นความจริงที่ว่า มันกันได้แม้แต่ไม่ให้ชั้นเทเลพอร์ตได้…บางทีมันเป็นอัลเธน่า-โอเน่ซามะเหรอ?” (ไอรา)
“ทำไมอัลเธน่า-ซามะ สร้างปัญหาที่จะวางบาเรียล่ะ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นไม่รู้ แต่…โนอาห์และอัลเธน่า-โอเน่ซามะสนิทกันดี ถ้าให้เริ่มพูด ดังนั้นเธออาจจะคุยเกี่ยวกับบางอย่างกับโนอาห์ เพราะทั้งหมด มันดูเหมือนอัลเธน่า-โอเน่ซามะกวนใจ กับความจริงที่ว่าโนอาห์ไปอยู่ฝั่งเทพเจ้ามาร 1,000 ปีก่อน” (ไอรา)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ท่านคุยอะไรกันอยู่ ที่ต้องสร้างปัญหา วางบาเรียด้วย?
“แต่นั่นหมายถึงเราต้องอยู่เฉยๆก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)
ถ้ามันเป็นการคุยลับ ระหว่างอัลเธน่า-ซามะและโนอาห์-ซามะ ผมไปบุกรุกไม่ได้
“พูดอะไรห้ะ? นายคิดว่าชั้นเป็นใครกัน?” (ไอรา)
เธอพูดอย่างนั้น และภาพที่เห็นเปลี่ยนไป
ผมเวียนหัวครู่หนึ่งนั่น
เมื่อภาพที่บิดเบี้ยว กลับสู่ปรกติ ไม่มีอะไรเปลี่ยนในรอบข้าง
แค่อะไรบนโลกนี้กัน…
“เห็นยัง? เรา {กระโดดไปข้างหน้า 1 ชั่วโมง} งั้น ไปที่วิหารทะเลลึกกันเถอะ” (ไอรา)
“เอ๋ รอเดี๋ยวกะ—” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะ ผู้ที่ใช้เวทมนตร์ระดับพระเจ้า กระโดดข้ามเวลา ระหว่างที่คุยทั่วไป เทเลพอร์ตระยะไกลมากๆ จากดินแดนสวรรค์ สู่วิหารทะเลลึก
◇◇
พึ้นที่ที่กว้างขวางมาก ที่ไม่มีอะไรเลย ต่างจากพื้นที่ของเทพธิดาแห่งโชคชะตา
ที่นั่นมีโต๊ะและเก้าอี้โบราณ
คนที่มีศอกอยู่ที่นั่น ที่จ้องพื้นทีไปอย่างเหม่อลอย คือโนอาห์-ซามะที่งดงามอยู่เสมอ
มันไม่ใช่รอยยิ้มปรกติของท่าน ท่านดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับบางอย่าง คิ้วของท่านขมวด
แม่ว่ากายที่ครุ่นคิดของท่า มันก็ยังเป็นภาพที่งดงาม
แต่มันดูเหมือนว่าท่านสังเกตการมาอยู่ตรงนี้ของเรา ท่านหันหน้าท่านมาทางนี้
“โอ้ชั้น มาโกโตะ! …และไอรา ทำไม {เธอ} มาที่นี่?” (โนอาห์)
ท่านส่งรอยยิ้มที่กว้างมาให้ผม และน้ำเสียงที่ไม่แยแสไปสู่ไอรา-ซามะ
“โนอาห์-ซามะ ขอบคุณมากครับ ในคำแนะนำในการต่อสู้กับราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่า และส่งคำขอบคุณจากเต็มหัวใจ ให้กับเทพธิดา
“ฟุฟุ นายได้เติบโตมาเป็นแข็งแกร่งนะ มาโกโตะ” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ วางมือของท่านลงบนหัวผมและลูบมันอย่างอ่อนโยน
“โนอาห์! เธอรู้ว่ามันถูกห้าม ที่คนของดินแดนมนุษย์จะใช้เทคนิคเสียสละ! ทากัตซูกิ มาโกโตะ เกือบจะตายที่นี่แล้ว!” (ไอรา)
ไอรา-ซามะตำหนิท่านในเสียงที่ดัง
“นั่นมันเป็นกฎของพวกเธอ เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ใช่มั้ย? มันไม่มีอะไรมาเกี่ยวกับเทพเจ้าไททันเหมือนชั้น แล้วก็ มาโกโตะ ไม่ตาย ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะ ยิ้มอย่างงดงาม
“เธอลองมาเป็นชั้นซี่; คนที่ปรับประวัติศาสตร์น่ะ!” (ไอรา)
“ไม่ใช่ว่านั่นโอเคเหรอ? ยังไงมันก็ไม่ใช่ผลที่ใหญ่ขนาดนั้น มันแค่เพียงเรียกสปิริตเวลา” (โนอาห์)
“การปรับประวัติศาสตร์มันงานเยอะนะ!!” (ไอรา)
“อย่างนั้นเหรอ ทำเต็มที่นะ ถ้างั้นน่ะ ทำไมเธอบอกนั่นกับชั้นล่ะ?” (โนอาห์)
“สาวกเธอทำมัน!” (ไอรา)
“ชั้นไม่ได้สั่งให้เค้าทำ” (โนอาห์)
“เธอหยุดเค้าได้!” (ไอรา)
“แม้ว่าชั้นจะลอง มาโกโตะจะไม่ฟัง ใช่มั้ย? แต่ชั้นไม่มีเจตนาจะหยุดเค้านะ” (โนอาห์)
‘กุนุนุ’ ไอรา-ซามะครวญ
ดูเหมือนเธอจะแรงมากเกินไปกับโนอาห์-ซามะไม่ได้
มันเป็นเพราะเทพธิดาแห่งแสงและโนอาห์-ซามะสนิทกันเหรอ
ในทันใดนั้น ภาพที่สะท้อนมาในตาของผมที่มุมตาของผม กวนใจผม
มี {แก้วสองใบ} อยู่บนโต๊ะ
ไวน์แดงสว่างเหมือนเลือด ที่หมดไปแล้วครึ่งหนึ่ง อยู่ข้างในแก้ว
“โนอาห์-ซามะ บางคนมาเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ไนอามาในวิหารทะเลลึก” (โนอาห์)
“ไนอามา?!” (ไอรา)
โนอาห์-ซามะตอบเหมือนความว่างเปล่า และไอรา-ซามะตอบสนองอย่างใหญ่โตกับเรื่องนั้น
—เทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ
หนึ่งใน 7 เทพธิดดา…ไม่ 8 เทพธิดาที่ปกครองโลกนี้
ท่านเป็นเทพธิดาที่มีแต่เมฆหมอกแห่งความลึกลับ ตลอดเวลาภายในนั้น
เธอก็ยังเป็นเทพธิดาที่ฟูเรีย-ซังติดตามด้วย
“ท-ทำไมไนอามาที่วิหารทะเลลึก?! หรือเหมือนกับ เธอมาที่โลกนี้เหรอ?! ชั้นคิดไปอย่างแน่นอนว่าเธอจะไปเล่นที่โลกอื่น” (ไอรา)
“พูดถึงแล้ว เจ้าหญิงพูดว่าเทพธิดาแห่งความมืด ได้ปรากฏขึ้นมาในฝันของเธอบ่อย” (มาโกโตะ)
“อะไรกัน?! ทำไมนายไม่บอกอะไรที่สำคัญขนาดนั้นกับชั้น?!” (ไอรา)
“มันสำคัญเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไอรา-ซามะเขย่าผมไปทั่ว
ทำไมเทพธิดดาแห่งโชคชะตาตื่นเต้นที่นี่ล่ะ?
ผมมองดูโนอาห์-ซามะ ร้องขอความช่วยเหลือ
“ไนอาเป็นประเภทที่หาความบันเทิง เธอจะยื่นหัวเข้าไปในอะไรก็ตาม ที่ดูน่าสนุก ถ้าเธอรู้สึกเบื่อ เธอจะหายไปในพริบตา พูดอีกอย่าง…” (โนอาห์)
“มันดูเหมือนเธอมีแผนอะไรเลย! โนอาห์! บอกชั้น! ไนอาพูดว่ายังไง?!” (ไอรา)
“เธอไม่ได้พูดอะไรน่าสนใจจริงๆ เธอพูดว่า ‘ฟูเรีย-จังจริงจังตลอดเลย มันน่าเบื่อ’ หรือบางอย่างเหมือน ‘เธอเป็นพรสวรรค์มากขนาดนั้น เธอควรจะทำตามที่หวังมากกว่านี้’” (โนอาห์)
“เฮฮฮ๋… พรสวรรค์ของฟูเรีย-ซังน่าประทับใจเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมพึมพำนี่อย่างเหม่อลอย
“ใช่ พรสวรรค์ในเสน่ห์และคาถาของออราเคิลแห่งความมืดยุคนี้ อยู่ที่ระดับอัจฉริยะที่หายากเมื่อเป็นมนุษย์ ถ้าเธอใช้มันเพื่อเหตุผลที่ชั่วร้าย เธอจะสามารถที่จะควบคุมผู้คนของดินแดนมนุษย์ถึงระดับที่แม่มดแห่งภัยพิบัติ นีเวีย จะไม่สามารถแม้แต่จะเทียบได้เลย แต่…มันดูเหมือนเธอไม่ได้ใช้มันมากขนาดนั้น” (ไอรา)
ไอรา-ซามะพูด ในความสงสัย
ม-มากขนาดนั้นเลย?!
ผมไม่รู้
“แต่มันดูเหมือน เจ้าหญิงอยากจะอยู่เงียบๆ โดยที่ไม่เด่นมากเกินไป” (มาโกโตะ)
นั่นคือที่ผมรู้สึก เมื่อผมเดินทางไปด้วยกันกับเธอ
แต่มันดูเหมือนเธอลำบาก เมื่อมาเป็นราชินีของประเทศแห่งความมืดนะ
“เห็นว่านั่นน่ะ มันน่าเบื่อสำหรับไนอา” (โนอาห์)
“มันจะเป็นปัญหา ถ้าเธอกลายไปเป็นเหมือนแม่มดแห่งภัยพิบัติ…” (ไอรา)
โนอา-ซามะพูดพร้อมกับ ‘ให้ตายซี่’ และไอรา-ซามะพูดอย่างกระป้อกระแป้
“และงั้น ท่านกับไนอา-ซามะพูดเกี่ยวกับอะไรกัน?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมถามอย่างนี้ โนอาห์-ซามะกระพิบตาหลายครั้ง และจากนั้นเธอสร้างรอยยิ้มที่มีความหมาย
“แค่คุยเรื่อยเปื่อยน่ะ” (โนอาห์)
ดูเหมือนท่านจะไม่บอกผม
“เป็นไปได้มั้ยว่า เธอพยายามจะแก้ผนึกของโนอาห์…?” (ไอรา)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ผมหันไปกับคำพูดของไอรา-ซามะ ด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
เทพธิดาแห่งความมืด จะแก้ผนึกของโนอาห์-ซามะเหรอ?
ผมจะยินดีอย่างเต็มทีเลยเรื่องนั้น
แต่โนอาห์-ซามะยักไหล่ของเธอ
“เหมือนเถอะ ถ้าเธอพยายามจะแก้ผนึกชั้น เธอจะจบที่การถูกโยนไปในทาร์ทารัส โดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น เหมือนที่มันถูกบอก ในระเบียบของดินแดนสวรรค์ ใช่มั้ย? คนเดียวที่แก้ผนึกชั้นได้ คือคนของดินแดนมนุษย ที่สามารถจะเอาชนะวิหารทะเลลึก…” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะปิดตาของท่าน
“ช-ชั้นรู้” (ไอรา)
ไอรา-ซามะหันหน้าไปทางอื่น ดั่งจะพบว่ามันอึดอัด
ผมพูดกับคำพูดของเทพธิดาทั้งสองคน
“โนอาห์-ซามะ ท่านคิดว่าผมท้าทายวิหารทะเลลึกได้มั้ย ผมในตอนนี้น่ะ?” (มาโกโตะ)
ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ของผมมากกว่า 5,000
ไอรา-ซามะบอกผมว่า มันไม่มีนักเวทย์ที่เชี่ยวชาญเวทมนตร์เฉพาะทางถึงระดับนี้ ในดินแดนมนุษย์
แต่โนอาห์-ซามะแสดงสีหน้าที่เศร้าโศก ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของผม
“นายก็ควรจะเข้าใจด้วย หลังจากที่ท้าทายมันมาหลายครั้ง 1,000 ปีก่อน ใช่มั้ย? มีบาเรียที่ห้ามสปิริตทั้งหมดเข้า ผู้ใช้สปิริตน่ะ ไปถึงวิหารทะเลลึกไม่ได้หรอก” (โนอาห์)
“ต-แต่ ถ้าผมทำลายบาเรีย” (มาโกโตะ)
ผมพยายามจะพูดเอื้อมสุดตัว แต่โนอาห์-ซามะยิ้มอย่างมีเมตตา มาให้ผม
“คนที่วางบาเรียนั้น คือน้องชายของราชาเทพเจ้า เทพเจ้าทะเล เนพูตัส มันไม่ใช่บางอย่าง ที่มนุษย์จะทำอะไรได้เลย” (โนอาห์)
“…เข้าใจแล้วครับ” (มาโกโตะ)
ไหล่ผมห่อ
แต่ผมสู้ได้อย่างดี กับราชามังกรโบราณ ดังนั้นผมคิดว่า มันเกือบจะได้เวลาที่ผมจะท้าทายมันแล้วนะ
“อย่าหดหู่ไปเลย ชั้น สามารถที่จะเป็นเทพธิดาคนที่ 8 ของโลกนี้ มันต้องขอบคุณนาย มาโกโตะ และชั้นแม้แต่มีจำนวนผู้ศรัทธาจำนวนหนึ่งแล้วนะ รู้มั้ย? เมื่อเวลาที่ชั้นเจอนาย ชั้นมีผู้ศรัทธาศูนย์เอง” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะวางมือลงบนไหล่ผม ระหว่างที่ผมเศร้า
“โนอาห์-ซามะ…” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ นายน่ารัก มาโกโตะของชั้น” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะมีหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก
“ไม่ใช่เธอสองคนไปเข้าสู่โลกของตัวเองที่นี่แล้วเหรอ? ชั้นอยู่ที่นี่ด้วยนะ รู้มั้ย?” (ไอรา)
เสียงที่เย็นชาของไอรา-ซามะ มาถึงเราจากด้านข้าง
“โอ้ชั้น เธอยังอยู่ที่นี่เรอะ ไอรา?” (โนอาห์)
“ชั้นอยู่ ปัญหาเรอะไง?” (ไอรา)
“เธอควรจะอ่านบรรยากาศ และไปได้แล้วนะ ใช่มั้ย?” (โนอาห์
“ฮึ่ม ชั้นน่ะยุ่ง ชั้นเลยจะไปแล้ว มาโกโตะ อย่าได้ไปเรียกสปิริตเวลาอีกตลอดไปเลยนะ โอเคมั้ย?! อย่าคิดนะ ว่าชั้นจะไปเพิ่มอายุขัยของนายอีก! สอนสาวกเธอดีๆด้วย โนอาห์!” (ไอรา)
หลังจากพูดแบบนี้ ไอรา-ซามะหายไปพร้อมเสียง ‘ชุ๊น’
ท่านจะไปปิดตัวเองในห้องออฟฟิศยุ่งๆนั่นเหรอ?
หัวใจผมเจ็บนิดหนอย เมื่อร้ว่าเหตุผลสำหรับการทำงานล่วงเวลาของท่าน มันก็เรพาะผมไปเรียกสปิริตเวลา
ผมควรจะช่วยท่านอีกครั้ง เมื่อผมมีเวลา
“หืมม~~~?” (โนอาห์)
ทันใดนั้น หน้าของโนอาห์-ซามะเขาหาผม และท่านเริ่มจะดมผม
“น-โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
มีอะไรครับ -คือที่ผมกำลังจะพูด แต่ก่อนผมจะทำได้ ท่านจ้องผม
“ชั้นได้กลิ่นของไอราบนนาย มาโกโตะ” (โนอาห์)
“อ้า ไม่…นั่น…” (มาโกโตะ)
‘มันเพราะท่านได้มอบอายุขัยให้ผม ไม่นานมานี้’ -แต่ผมกลืนคำเหล่านั้นไป
“เข้าใจแล้ว นายถูกกอด และมอบอายุขัย หือห์…” (โนอาห์)
ใช่!
โนอาห์-ซามะ อ่านใจได้ ดังนั้นมันไม่มีจุดหมาย!
“ไม่ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะพูดอ้างของผม อย่างลนลานเต็มที่ แต่…
“ชั้นล้อเล่นน่ะ เหมือนที่ไอราพูดนั่นแหละ นายควรจะระวัง เกี่ยวกับการใช้เทคนิคเสียสละ” (โนอาห์)
การจ้องตรงมาของโนอาห์-ซามะ ย้อนเธอกลับไปที่รอยยิ้มปรกติของท่าน และภาพที่เห็นเริ่มมัว
“ดูเหมือนหมดเวลาแล้วครับ โนอาห์-ซามะ แต่ผมอยากจะพูดกับท่าน มากกว่านี้นะ” (มาโกโตะ)
“ใช่ ชั้นก็ด้วย มาโกโตะ ทำได้ดีมาก ในการต่อสู้กับราชามังกรโบราณ” (โนอาห์)
“ครับ แล้วเจอกันครับ” (มาโกโตะ)
ด้วยคำจากลาเหล่านั้น ภาพที่เห็นตรงหน้าผม เปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน
◇◇
ผมเปิดตาอย่างช้าๆ และสิ่งที่สะท้อนสู่สายตาของผมคือเพดานที่ไม่รู้จัก…ไม่ มันเป็นหน้าที่คุ้นเคยต่างหาก
“สวัสดีตอนเช้า ซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“อ้า! ทากัตซูกิ-คุงตื่นแล้ว!” (อายะ)
ผมถูกกอด พร้อมรอยยิ้มที่กว้าง
“ชั้นสุดยอดจะกังวลเลยนะ หน้าของนายมันซีดขาวไปเลยเมื่อนายสลบไป มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซังร่ายเวทมนตร์รักษาบนนาย แต่มันไม่มีผลเลยซักนิิด แต่อยู่ดีๆสีหน้านายก็ดีขึ้น มันลึกลับ~” (อายะ)
ซา-ซังเอียงหัวของเธออย่างน่ารัก
“อาา…” (มาโกโตะ)
นั่น ต้องเป็นเพราะไอรา-ซามะมอบอายุขัยให้ผม
ระหว่างที่ผมสงสัย ว่าผมอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี…
“{มาโกโตะตื่นแล้ว?!!}”
เสียงที่เบาจาก ที่ไกลออกไป และผมได้ยินเสียงของฝีเท้า ที่บางคนวิ่งมาทางนี้
ดูเหมือนเธอได้ยินที่ซา-ซังพูด ว่าผมตื่นแล้ว
เจ้าของ ของหูที่ไม่ใช่หูบนโลกนี้คือ…
“《มาโกโตะ!!!!》”
ประตูกระแทกเปิด
เจ้าของเสียงนั้นคือลูซี่
“สวัสดีตอนเช้า ลูซี่” (มาโกโตะ)
“ชั้นดีใจ…นายโอเค อ้า แต่มันมีบางคนที่อยากจะคุยกับนาย มาโกโตะ…” (ลูซี่)
ลูซี่ถือบางอย่าง
มันเป็นอุปกรณ์สื่อสาร ที่เกรา-ซังเอาให้ผม ก่อนหน้าที่เราจะมุ่งหน้าไปที่อยู่ ของมังกรโบราณ
พูดถึงแล้ว เขาบอกผมจริง ว่าให้บอกข่าวเขาด้วย
ผมไม่ได้ทำเลยซักนิด
“เฮ้ย! ทากัตซูกิ มาโกโตะตื่นรึยัง?! เค้าโอเคมั้ย?! ไม่ ที่สำคัญกว่านั้น ให้ชั้นพูดกับเค้า!”
ผมจับเสียงเบาๆได้ ที่มาจากอุปกรณ์เวทมนตร์ ด้วยสกิลเงี่ยหู
การพูดของเกรา-ซังมันหยาบๆที่นี่
นั่นมันตลอดมา แต่มันต่างไปจากปรกติ
เหมือนเขาตื่นเต้นที่นี่…
“ลูซี่ ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ได้ เอาเลย มาโกโตะ” (ลูซี่)
ผมรับอุปกรณ์เวทมนตร์มาจากลูซี่
“ฮัลโหล ทากัตซูกิ มาโกโตะพูดครับ” (มาโกโตะ)
ผมวางหูลงไปบนอุปกรณ์เวทมนตร์ และพูดออกมา
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! งี้นายก็โอเค! ตอนนี้นายสามารถที่จะเอาชนะราชามังกรโบราณได้หนึ่งต่อหนึ่ง นายได้เป็นฮีโร่ในตำนาน ที่จะสลักชื่ออยู่ในประวัติศาสตร์! ให้ชั้นได้ยินดีกับนายก่อน! ยินดีด้วยนะ!!” (เกราลท์)
เสียงตะโกนของเกรา-ซังทะท้อนอยู่ในอุปกรณ์เวทมนตร์
ดังมาก
ผมคิดว่าแก้วหู ผมได้รับบาดเจ็บที่นี่
ผมแยกหูออกมาจากอุปกรณ์เวทมนตร์นิดหน่อย
“ขอบคุณ พูดถึงแล้ว บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณและถาม
“…บอกได้เหรอ?” (เกราลท์)
“เสียงนายต่างจากปรกติน่ะ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ความเงียบเล็กน้อยผ่านไป
และจากนั้น…
“โปรดฟังเรื่องนี้อย่างใจเย็น” (เกราลท์)
คำพูดเหล่านั้น ดังพวกมันพูดกับเขามากกว่าผม
อะไรที่เกรา-ซังพูด เป็นบางอย่าง ที่ผมไม่คาดฝันซักนิด
“ปราสาทลอร์ดปีศาจ อีเดน ได้ปรากฏอยู่ในท้องฟ้าที่ซิมโฟเนีย ชั้นจะมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงทันที ชั้นจะทิ้งข้อความเรื่องรายละเอียดไว้ในป้อมปราการ ดังนั้นไปถามลูกน้องของชั้น” (เกราลท์)
มีการประกาศ การโจมตีของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ สู่ไฮแลนด์
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook