311 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ด่วนพิเศษ
—การโจมตีของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่สู่ไฮแลนด์
หลังจากที่ลนลานเล็กน้อยกับคำพูดของเกรา-ซัง ผมสังเกต
“ไอรา-ซามะ!” (มาโกโตะ)
ผมขึ้นเสียง
ตาทิพย์ของท่านล่ะ?!
ไม่ใช่ท่านควรจะรู้เหรอ?!
แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา จากสวรรค์
(เธอน่าจะยุ่งน่ะ ชั้นว่าเธอน่าจะออกคำส่งอีโร่ในไฮแลนด์ผ่านออราเคิล) (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะตอบแทน
(ยะโฮ~ มาโกะ-คุง☆ ยินดีด้วยต่อชัยชนะกับราชามังกรโบราณ…คือที่ชั้นอยากจะพูด แต่สิ่งต่างๆมันมีปัญหานะ ไม่ใช่เหรอ?)
คนที่ผู้อย่างร่าเริง แต่มีความเสียใจผสม มันคือเออร์-ซามะ
“แค่อะไรเกิดขึ้นบนโลกนี้กันครับ…?” (มาโกโตะ)
ทันทีที่ผมกำลังจะถามรายละเอียด…
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! นายควรจะพักร่างกายนายก่อน! เราจะไปร่วมกลุ่มกันกับประเทศแห่งแสงทีหลัง” (เกราลท์)
เมื่อพูดอย่างนี้ การสื่อสารเวทมนตร์ของเกรา-ซังถูกตัด
เขาน่าจะไปที่ประเทศแห่งแสง เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
“มาโกโตะ…ฟูริและเจ้าหญิงโซเฟียจะโอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“ฟูจิวาระ-คุงและนีน่า-ซัง ก็อยู่ในประเทศแห่งแสงด้วย ใช่มั้ย?” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง ถามอย่างไม่สายใจ
แต่นอนการตอบของผมอย่างชัดเจนว่าคือ…
“มากลับไปที่ประเทศแห่งแสงทันทีเถอะ! ลูซี่ ซา-ซัง ทำได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ถ้าเรากังวล แค่ต้องยืนยันด้วยตาของเราเอง
“ช-ชั้นโอเคกับเรื่องนั้นนะ แต่…” (ลูซี่)
“ร่างกายของนายโอเคเหรอ ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
ผมคิดว่าพวกเธอจะตอบทันทีเหมือนปรกติ แต่ทั้งสองคน ไม่ได้ดูเหมือนว่าจะชอบความคิดนั้น
(…มาโกโตะ นายเข้าใจมันมั้ย? นายหมดสติ แค่ไม่กี่นาทีก่อน รู้มั้ย) (โนอาห์)
(มาโกะ-คุง ดูแลรักษาร่างกายตัวเองมากกว่านี้หน่อย) (เออร์)
เทพธิดาทั้งสองท่านดุผม
ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึงมัน แน่นอนว่าผมสลบไป
แต่…
“ถ้าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่โผล่มา เราต้องรีบไป” (มาโกโตะ)
“ฮ่าาา…เข้าใจแล้ว” (ลูซี่)
“นั่นเหมือนนายเลยนะ ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซัง หัวเราะอย่างขมขื่น
ได้เลย งั้นออกเดินทางกันเถอะ คือที่ผมคิด เมื่อ…
“เฮ้ย เฮ้ย ผู้ใช้สปิริต-คุง เราเจอกันอีกครั้งหลังจาก 1,000 ปี และนายจะไปแล้วเหรอ?”
คนสวยผมขาวตัวผอมเพรียวสูงๆ
มังกรขาว เมล-ซัง
ด้วยนั่น ในที่สุดผมก็สงสัยเกี่ยวกับว่าผมอยู่ที่ไหน
“มังกรขาว-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ ว่าแต่ ที่นี่คือ…” (มาโกโตะ)
“ชั้นสร้างห้องสำหรับมนุษย์ ในที่อยู่ของมังกรโบราณ แต่มันแค่เรียบๆที่ทำจากเวทมนตร์นะ” (เมล)
“เฮฮฮ๋…” (มาโกโตะ)
แม้อย่างนั้น มีเฟอร์นิเจอร์และภาพวาดอยู่ในห้อง
มันไม่ได้ดูเหมือนเป็นที่อยู่อาศัยที่เรียบง่าย
ข้างในมัน จะค่อนข้างราคาแพง ในโรงแรมชั้นสูง
“เมล-ซัง เรื่องด่วนมาน่ะ ดังนั้นเราจะไปก่อนซักพัก เราจะกลับมาอีกครั้ง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“นั่นแปลกนะ แต่ชั้นได้ยินมาว่า พวกนายพูดบางอย่าง อย่างการมุ่งหน้าไปที่การต่อสู้สุดท้าย กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่นะ” (เมล)
“มาคุยกันยาวๆอย่างผ่อนคลาย หลังจากกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เถอะ” (มาโกโตะ)
“เค้าว่างั้น พ่อ” (เมล)
“…ข-เข้าใจแล้ว”
“””?!”””
คนที่ปรากฏจากข้างหลังมังกรขาว คือชายที่สูงมากกว่า 2 เมตร
ผมเคยเห็นเขามาก่อน
มันเป็นเวอร์ชันมนุษย์ ของราชามังกรโบราณแอสทารอธ ผู้ที่ผมเจอเมื่อ 1,000 ปีก่อน
นี่ควรจะเป็นครั้งแรก ที่ลูซี่และซา-ซังเห็นเขา แต่พวกเธอต้องเห็นแล้ว ว่าเขาเป็นใคร พวกเธอตั้งท่าต่อสู้ทันที
“ผู้ใช้สปิริต นายจะไปเจอบุคคลนั้นเหรอ?” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ ขมวดคิ้ว และมองลงมาที่นี่
“นายจะบอกว่า นายไม่อนุญาตเหรอ?” (มาโกโตะ)
ราชามังกรโบราณ ส่ายหัวของเขาไปข้างๆ
“ชั้นแพ้นาย ดังนั้น ชั้นไม่มีสิทธิ์จะไปหยุดนาย แต่ชั้นทรยศบุคคลนั้นและเป็นพวกของนายไม่ได้…แต่ชั้นมอบชีวิตของชั้นให้นายได้นะ” (แอสทารอธ)
“โชคร้าย ชั้นรีบอยู่ที่นี่ ดังนั้นมาคุยกันครั้งหน้านะ” (มาโกโตะ)
ผมอยากจะให้คุณเว้นผมไว้ จากการคุยเกี่ยวกับการฆ่าคุณ ต่อหน้าลุกสาวคุณ
มาปัดมันไป และทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเถอะ
“เดี๋ยว อย่างน้อยให้ชั้นได้มอบข้อพิสูจน์ถึงชัยชนะ ที่นายมีต่อชั้น” (แอสทารอธ)
เมื่อพูดอย่างนี้ ราชามังกรโบราณ มอบบางอย่างให้ผม
มันดูเหมือนกระดูกกตรงเกลียว และส่องแสงสีรุ้ง
“นี่อะไร?” (มาโกโตะ)
“เขี้ยวของชั้น ถ้านายแสดงนี่ มังกรในดินแดมนุษย์จะเคารพนาย…ถ้ามันไม่ใช่เพื่อวัตถุประสงค์ที่เป็นภัยต่อบุคคลนั้นน่ะนะ” (แอสทารอธ)
“…ชั้นรู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์กับชั้นเลย” (มาโกโตะ)
ผมกำลังจะไปสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่จริงๆที่นี่
แม้ว่านายจะมอบไอเท็ม ที่ผมใช้ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่…
(มาโกโตะ~ อย่าพูดอย่างนั้น นายได้ทำเขี้ยวของราชามังกรโบราณหักนะ หลังจากทั้งหมด) (โนอาห์)
(นั่นใช่แล้ว มาโกะ-คุง เขี้ยวนั้นเป็นข้อพิสูจน์ของราชามังกรโบราณ ดังนั้นไม่ใช่แค่มังกร มอนสเตอร์เกือบทั้งหมดจะวิ่งหนี ไม่ก็เคารพนาย แค่จากการแสดงสิ่งนั้น รู้มั้ย?) (เออร์)
ข-เข้าใจแล้ว
ด้วยการพูดเสริมของสองเทพธิดา ผมได้เรียนรู้ว่าผมได้อุปกรณ์เวทมนตร์ที่อุกอาจมา
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นรับมันอย่างซาบซึ้ง” (มาโกโตะ)
“…อย่างนั้นเหรอ” (แอสทารอธ)
บางทีเพราะการตอบสนองของผมมันเรียบๆเกินไป ราชามังกรโบราณเหมือนจะสลดใจโดยมัน
ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“พ่อ หนูจะขนผู้ใช้สปิริต-คุง ไปที่ที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่” (เมล)
“…หืม แต่…” (แอสทารอธ)
“หนูไม่ใช่ลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แล้วก็ หนูได้ต่อต้านเค้าไปแล้ว เมื่อ 1,000 ปีก่อน ดังนั้นมันสายเกินไปแล้วสำหรับเรื่องนั้น” (เมล)
“พ่อหวังว่าลูกจะไม่ไปปลุกความเดือดดาลของบุคคลนั้นนะ…” (แอสทารอธ)
สีหน้าของราชามังกรโบราณ คือสีหน้าของพ่อที่กังวลเกี่ยวกับลูกสาว
“โอเค ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
ผมมองดูหน้าของลูซี่ ซา-ซัง และมังกรขาว-ซัง
“ทางนี้” (เมล)
เราตามมังกรขาว-ซัง และเดินข้างในที่อยู่ของมังกรโบราณ
ข้างในมันเหมือนดันเจี้ยนที่ซับซ้อน ผมไม่คิดว่าผมจะไปถึงทางออกได้ โดยไม่มีคนนำทาง
สิ่งที่กวนใจผม คือราชามังกรโบราณ ตามมาด้วย
เป็นไปได้มั้ยว่าเขาจะไปส่งเรา?
เมื่อเรามาถึงทางออก มันเป็นดินแดนรกร้างที่กว้างขวางมาก
ดูเหมือนทิวทัศน์จะหายไปนิดหน่อย เพราะการต่อสู้ของผมกับราชามังกรโบราณ
มันกระอักกระอ่วนนิดหน่อย
ลูซี่ ซา-ซัง และผม ขึ้นไปบนหลังของมังกรขาว-ซัง ที่กลับไปสู่รูปมังกรของเธอ
“ระวังตัวด้วยครับ เฮเลเมอร์ค-ซามะ!”
“เดินทางปลอดภัยนะ!”
“ราชามังกร-ซามะออกเดินทาง…”
“ผู้ใช้สปิริตที่น่ากลัวในที่สุดก็จะไปแล้ว หือห์”
เมื่อเราออกไปข้างนอก มงกรโบราณออกมาทีละคนตามๆกันจากที่อยู่ และพูดบางอย่าง
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว ที่นี่ สมควรจะเป็นที่ที่ถูกพิจารณาว่าอันตรายที่สุด รังมังกรโบราณ
เราถูกล้อมจากทุกทางโดยมังกรโบราณ และสายตาของพวกเขาเน้นมาที่เรา ซึ่งทำให้หลังผมเย็น
แต่ผมไม่รู้สึกถึงความไม่เป็นมิตร จากมังกรโบราณคนไหนเลย
มันต้องเป็นเพราะผมเอาชนะราชามังกรโบราณจริงๆ
พวกเขาทั้งหมดมองมาทางนี้ โดยที่ลดหัว
มังกรขาว-ซังเตะพื้น และขึ้นสู่ท้องฟ้า
การถูกส่งโดยมังกรโบราณเป็นพันตัว ค่อนข้างเป็นภาพอย่างหนึ่งเลย
◇◇
“ขอโทษ มาโกโตะ เพราะชั้นไม่ได้อยู่ในสภาพดีที่สุด…” (ลูซี่)
“มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้งหมดเธอได้ดูการต่อสู้ ของพ่อและผู้ใช้สปิริต-คุงจากใกล้ๆ คนปรกติ จะไม่สามารถที่จะทนได้ แม้แต่คลื่นกระแทกของเวทมนตร์” (เมล)
ตอนนี้เราอยู่ในท้องฟ้าบนหลังของมังกรขาว-ซัง
ปรกติแล้ว นี่จะเป็นเวลาเมื่อไพ่เทเลพอร์ตของลูซี่จะเล่น แต่มันไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง
เราพักนิดหน่อย และรอเธอให้ฟื้น
“แล้วเธอล่ะ ซา-ซัง? เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ชั้นโอเค” (อายะ)
บนฝั่งกายภาพ ซา-ซังไม่น้อยไปกว่าทุกคน และกระฉับกระเฉงวันนี้ด้วยเช่นกัน
“ประเทศแห่งแสง…โอเคมั้ย?” (ลูซี่)
“ซากุไร-คุงอยู่ที่นั่น และฮีโร่คนอื่นๆก็อยู่นั่นด้วย ดังนั้นชั้นมั่นใจว่าจะเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
ผมตอบลูซี่
แต่ยังมีความไม่สบายใจ
“แต่ทำไมที่เวลานี้ล่ะ?” (อายะ)
“ไม่ใช่นั่นชัดเจนเหรอ?” (เมล)
คนที่ตอบคำพึมพำของซา-ซัง คือมังกรขาว-ซัง
“เธอรู้เหรอ เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)
แต่จังหวะเวลานั้น แม้แต่เทพธิดาแห่งโชคชะตา ยังไม่รู้ล่วงหน้าเลย
“ไม่ใช่มันชัดเจนเหรอ? เค้ามีเป้าหมาย ที่ช่วยเวลาที่ {ผู้ใช้สปิริต-คุง ไม่ได้อยู่ในประเทศแห่งแสง} ใช่มั้ย?” (เมล)
มังกรขาว-ซังพูดเหมือนมันไม่มีอะไรเลย
“มังกรศักดิ์สิทธิ์-ซามะ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ กลัวมาโกโตะเหรอ?” (ลูซี่)
“ว้าว ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
“ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” (มาโกโตะ)
ผมรีบปฏิเสธ
ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้น
“ชั้นสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้น คนที่กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และแม่มดแห่งภัยพิบัติเมื่อ 1,000 ปีก่อน คือฮีโร่แห่งแสงแอนนา แต่ชั้นไม่คิดว่า เราจะเอาชนะได้ ถ้าไม่มีผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
“ว่าแล้ว!” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิ-คุงพูดถึงตัวเองด้อยกว่าที่เป็น เมื่อไหร่ก็ตามที่เค้าพูด!” (อายะ)
“อะไร นายไม่ได้บอกสหายนายอย่างถูกต้องเหรอ? ช่วยไม่ได้ ชั้นจะบอกเธออย่างแม่นยำว่าอะไรเกินขึ้น ยังไงมันจะใช้เวลานิดหน่อยก่อนเราไปถึงอยู่ดี” (เมล)
เธอพูดอย่างนั้น แต่เรื่องราวของ 1,000 ปีก่อนของมังกรขาว-ซังค่อนข้างที่จะ {พูดเกินจริง}
“…และดังนั้น บางอย่างแบบนั้นเกิดขึ้น” (เมล)
“ไม่นั่นมันพูดเกินจริง” (มาโกโตะ)
“โว่ว มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“เท่มาก ทากัตซูกิ-คุง!” (อายะ)
พวกเธอไม่ฟังสิ่งที่ผมพูด
ในท้ายที่สุด มันเปลี่ยนเป็น ‘มันอย่างที่มังกรขาว-ซังพูด’
มันเป็นเวลา ที่ไม่มีความตึงเครียด
แต่สิ่งที่รออยู่หลังจากนี้ คือการเผชิญหน้า กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ของ 1,000 ปีก่อน ที่ปกครองโลกในอดีต
แม้ว่าพวกเธอจะคุยกันอย่างร่าเริง ความตึงเครียดเล็กน้อยไม่หายไป
จากที่อยู่ของมังกรโบราณ ที่อยู่ในทวีปปีศาจ ถึงเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง กลางทวีปตะวันตก
ไม่ว่าวิธีขนด้วยมังกรบินมันจะเร็วแค่ไหน มันเป็นระยะที่ใช้เต็มๆ สองวัน
เราสามารถที่จะมาถึงที่นั่นได้ในไม่กี่ชั่วโมง ด้วยการบินที่รวดเร็วของมังกรขาว-ซัง และเทเลพอร์ตของลูซี่ ที่ฟื้นมาเล็กน้อย
◇◇
เมืองหลวงไฮแลนด์ ซิมโฟเนีย
เมืองขนาดยักษ์ ที่แพร่ไปเป็นวงกลม ที่มีปราสาทไฮแลนด์ที่สูงสง่า สูงเป็นหอคอยอยู่ตรงกลาง
อาคาารนับไม่ถ้วนแน่นในพื้นที่ และมันเป็นมหานครที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง แต่สภาพของมัน ต่างไปจากปรกติ
ไม่นานเราก็สังเกต ว่าอะไรมันอยู่ในที่ที่ไม่ชอบมาพากลที่นี่
“น-นั่นอะไน่ะ?!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง! เกาะมันร่วง?!” (อายะ)
เสียงร้องของลูซี่และซา-ซัง มาถึงหูของผม
พื้นสีเทาที่รู้สึกเหมือนเป็นลางร้าย ที่สร้งจากวัตถุดิบที่แปลกประหลาด ที่ไม่ใช่ดินหรือหิน
ที่มันตกลงสู่เมืองหลวงซิมโฟเนีย ดั่งจะเฉี่ยวมัน
แน่นอนว่า ผมเคยเห็นมันมาก่อน
“ลูซี่ ซา-ซัง นั่นเป็นปราสาทของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ อีเดน แต่ดั้งเดิมแล้วมันเป็นปราสาทลอยฟ้านะ…” (มาโกโตะ)
“นี่มันแปลก มันเป็นไปได้ ว่าแผนมันคือทำให้มันตกลงไปที่เมืองหลวงมนุษย์ และทำลายมัน แต่…มันไม่มีจุดหมายในเรื่องนั้นเลย” (เมล)
มันอย่างที่มังกรขาว-ซังพูด
จากที่ผมเห็นได้ ปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้สร้างความเสียหายมากกับซิมโฟเนีย
“เราควรทำยังไงดี ผู้ใช้สปิริต-คุง?” (เมล)
“มามุ่งหน้าไปที่ปราสาไฮแลนด์เถอะ” (มาโกโตะ)
ราชินีโนเอลและซากุไร-คุง ควรจะอยู่ที่นั่น
แล้วก็ เป้าหมายของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ คือชีวิตของฮีโร่แห่งแสง ซากุไร-คุง
“เข้าใจแล้ว ผู้ใช้สปิริต-คุง มุ่งหน้าไปที่ปราสาทเถอะ” (เมล)
เรามุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์ ระหว่างที่ยังขี่อยู่บนหลังของมังกรขาว-ซัง
แต่ทันทีที่เธอกำลังจะข้ามเนินหินของซิมโฟเนีย จู่ๆ เธอก็หยุด
“อะ?!”
“คย้า!”
“เมล-ซัง?” (มาโกโตะ)
ผมตกมาข้างหน้ากับเพราะเหตุนี้
“บาเรียที่กันมอนสเตอร์ นี่เป็นระดับเสมือนพระเจ้า ชั้นไปไกลกว่านี้ไม่ได้ ในฐานะมังกรโบราณ… เข้าใจแล้ว นี่เป็นที่ลดความเสียหายของปราสาทเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ หือห์” (เมล)
ผมได้ยินสียงที่เจ็บปวด ของมังกรขาว-ซัง
เมื่อผมมองใกล้ๆ มันมีบางอย่างเหมือนฟิล์มบางๆของแสง ที่ปกคลุมทั้งเมืองหลวง
“เฮ้ มาโกโตะ ไม่ใช่ว่านี่เป็นบาเรีย ที่สร้างโดยพลังของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของราชินีโนเอลเหรอ?” (ลูซี่)
“ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน เกรา-ซังดูเหมือนจะพูดบางอย่างแบบนั้น” (มาโกโตะ)
ว่าพวกเขาจะเตรียมบาเรียให้พร้อม ในการเตรียมตัวสำหรับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ถ้ามันสำเร็จ เห็นว่ามันปกคลุมไปทั้งทวีปทิศตะวันตก แต่พวกมันน่าจปกคลุมทั้งเมืองหลวงก่อนเป็นมาตรการฉุกเฉิน
“ถ้ามันเป็นบาเรียขับไล่มอนเตอร์ ชั้นน่าจะเข้าไปไม่ได้… แต่ชั้นไม่รู้สึกเจ็บนะ…” (อายะ)
ซา-ซังทำหน้าตามีคำถาม
“พวกเค้าน่าจะ…วางเงื่อนไข…สำหรับข้อยกเว้นใดๆ… ชั้น…ทนมันไม่ไหวอีกแล้ว…” (เมล)
มังกรขาว-ซัง ลงสู่พื้นอย่าช้าๆ
“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่… ไม่มีปัญหาตราบใดที่ชั้นออกไปจากที่นี่ ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะช่วยอะไรได้อีก” (เมล)
มังกรขาว-วัง หน้าบิดเบี้ยวในความเจ็บปวด
“ขอบคุณ ชั้นจะไปเจอเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“…นายพูดนั่นอย่างเมินเฉยเหมือนเคย อย่าตายล่ะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
มังกรขาว-ซังยิ้มเบี้ยวๆ และเธอออกไปห่างจากเมืองหลวงอย่างช้าๆ
ผมโบกมือของผม และมุ่งหน้าไปที่ประตูรั้ว
ประตูรั้วเปิดออก
แล้วก็ยังไม่มีคนอยู่ที่ถนนหลัก ที่จะมีผู้คนอยู่ตลอดด้วย
มันเป็นภาพที่ไม่ปรกติ
แต่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มา
นั่นไม่มีทางที่จะเป็นสถานการณ์ปรกติ
ลูซี่ ซา-ซัง และผม เดินหน้าผ่านถนนอย่างระวัง สู่ปราสาทไฮแลนด์
มีร้านข้างทางเรียงรายอยู่มากมายในถนนหลัก
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครเลย
“เงียบมาก…” (ลูซี่)
“แต่ชั้นรู้สึกถึงการอยู่ที่นี่ ของอะไรบางอย่าง” (อายะ)
“ไปข้างหน้าอย่างระวังเถอะ” (มาโกโตะ)
เราเดินหน้าด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ ระหว่างที่คุย
หลังจากที่ดินซักพัก
“ช่าาาาาาาาาาา!!”
งูใหญ่ ที่ขนาเท่ามังกร โจมตีเรา
(มอนสเตอร์?! ขางในบาเรียเหรอ?!”) (มาโกโตะ)
ก่อนที่ผมจะสกัดกั้นมันได้ แสงสีแดงทิ่มแทงท้องฟ้า
“เวทย์ไฟ: [สายฟ้าสีชาด]!”
เวทมนตร์ที่ลูซี่ยิง ลบหัวของงู
ที่เหลืออยู่ คือร่างกายที่กระตุกของงูที่ถูกตัดหัว
“อุอ้า…แหยงอ่ะ!” (อายะ)
ซา-ซังขมวดคิ้ว กับตัวของงู
ไม่ พูดให้แม่นยำกว่านัน ที่ตารอบทั้งตัว ที่เคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย
“มอนสเตอร์ต้องห้าม…” (มาโกโตะ)
มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ที่อีเดน
มอนสเตอร์ที่ถูกมอบพลัง โดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และไม่สามารถจะทนมันได้
หลังจากนั้น เราถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ต้องห้ามเต็มตันๆ แต่พวกมันทั้งหมด ถูกกำจัดโดยลูซี่และซา-ซัง
และขณะที่เรากำจัดมอนสเตอร์ เงาของผู้คนเริ่มออกมา
ดูเหมือนพวกเขาซ่อน เพราะมอนสเตอร์ต้องห้าม อยู่ไปทั่วเมืองหลวง
ขณะที่เราเข้าหาปราสาท มีกายของคนเริ่มโผล่ออกมา
พวกเขาเป็นเทมพลาร์ ที่สู้มอนเตอร์ที่นั่นที่นี่
มอนสเตอร์ต้องห้ามไม่ได้อ่อแอเลย ไม่ว่าจะพูดยังไง
แต่อาจต้องขอบคณบาเรีย มันถูกสังหารทีละตัวตามๆกันโดยเทมพลาร์
ผมกังวลว่าบางที ซิมโฟเนียได้ถูกยึดครองโดยลูกน้องของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ แต่มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ถ้าผมอธิบายมัน มันดูเหมือนการล่าเศษที่เหลือ
(แต่ เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่อยู่ไหนล่ะ?) (มาโกโตะ)
อีเดนได้ตกลงสู่เมืองหลวง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตัวเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เองได้อยู่ที่นี่
(แค่อะไรบนโลกนี้…?) (มาโกโตะ)
ดั่งจะตอบคำถามนั้น เทมพลาร์วิ่งมาทางนี้ ระหว่างที่จะโกนอย่างดัง
พวกเขาตะโกนบางอย่างอยู่
ดั่งพยายามจะให้พลเมืองรู้เรื่องนี้
ผมเน้นหูกับคำพูดเหล่านั้น
“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกฆ่าโดยฮีโร่แห่งแสง-ซามะ!!!”
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook