บทที่282 ให้อภัย
แน่นอน ว่าสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อและท่าทีพวกนั้นลี่จุนซินเห็นทั้งหมด
ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าท่าทีของพวกเธอมันปกติ แต่ทว่า สายตาของลี่จุนซินนั้นดูไม่มีชีวิตชีวาสักเท่าไหร่
ก่อนหน้านี้ ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะไม่ได้เชื่อใจตัวเอง แต่ก็ไม่ได้หวาดระแวงขนาดนี้ เหมือนกับตัวเองเป็นสัตว์ประหลาดเลย
ทำอะไรไว้ก็ต้องได้กลับคืน
“พี่สาว นั่งลงก่อนเถอะ” ลี่จุนถิงทักลี่จุนซินให้นั่งลง
แต่เมื่อเห็นท่าทีของเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อเมื่อครู่ ลี่จุนซินก็ไม่อยากจะนั่งลงเลย
“จุนถิง ฉันอยากจะคุยกับหยุนเอ๋อหน่อย” ลี่จุนซินมองไปทางจุนถิง คิดว่าถ้าเกิดพูดกับเจียงหยุนเอ๋อตรงๆ เจียงหยุนเอ๋ออาจจะไม่ยอม
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะพยักหน้า： “ได้”
ถ้าเกิดเป็นก่อนหน้านี้ ลี่จุนถิงอาจจะไม่ยอมแต่เมื่อผ่านเรื่องในงานแต่งมาแล้ว เขารู้ว่าลี่จุนซินเองก็ไม่สนับสนุนให้ตัวเองแต่งกับตระกูลส้ง ดังนั้นเมื่อพูดขึ้น ถือว่าอยู่ฝั่งตัวเอง ดังนั้นเลยวางใจ
เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าลี่จุนถิงตกลง เลยจับมือของลี่จุนถิงด้วยความกดดัน
ลี่จุนถิงยื่นมือออกมาตบหลังมือของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ ก่อนจะทำหน้าที่บอกให้เธอวางใจได้： “ฉันพาถวนจื่อออกไปก่อน คุณคุยกับพี่สาวดีๆ ที่นี่ก็แล้วกัน”
เจียงหยุนเอ๋อยังตึงเครียด แต่ก็ยอมพยักหน้า
ลี่จุนถิงดินไป ในห้องรับแขกก็เงียบลง
เจียงหยุนเอ๋อจับชายเสื้อเอาไว้แน่น เหมือนจะเครียดมาก
ลี่จุนซินลังเลอยูสักพัก ก่อนจะพูดออกมา: “ก่อนอื่นเลย ฉันคิดว่าฉันต้องขอโทษคุณ ตอนแรกฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรขังพวกคุณเอาไว้ เลยทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลง ก่อนจะขบปาก ไม่ได้พูดอะไร
ลี่จุนซินเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูด เลยเริ่มพูดต่อ： “ตอนที่ถวนจื่อหายไป ฉันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกัน ฉันเองก็เคยไปหา แต่หาจนเหนื่อย ก็เริ่มรู้สึกเสียดาย”
ลี่จุนซินชะงักไป： “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ชอบคุณเท่าไหร่ แต่หลังจากนั้นฉันเพิ่งรู้ว่าฉันไม่เข้าใจคุณเอง เหมือนที่ฉันไม่เข้าใจส้งหวั่นหวั่น ครั้งนั้นฉันได้ยินที่ลี่หยูนห่วนกับส้งหวั่นหวั่นคุยกันที่ร้านกาแฟ ฉันเพิ่งรู้สิ่งที่เธอทำ ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกเลย ว่าต่อหน้าส้งหวั่นหวั่นที่ดูอ่อนโยนนั้น ลับหลังจะร้ายได้ขนาดนี้”
เมื่อพูดมาถึงตอนนี้ น้ำเสียงของลี่จุนซินก็โกรธขึ้นมา
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นอย่างรีบร้อน พลางถามไปว่า： “งั้นทำไมคุณไม่เข้าในฉันเลย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ”
ลี่จุนซินถอนหายใจออกมา： “ฉันอาจจะได้รับผลกระทบอะไรจากครอบครัวมาบ้าง เลยทำแบบนั้นกับคุณไปน่ะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงหยุนเอ๋อโกรธขึ้นมา
บางคนชอบใช้สายตาของตัวเองในการตัดสินเรื่องต่างๆ ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะไม่จริง แต่ว่าพวกเขาไม่คิดจะหาความจริงก่อนเลยแม้แต่น้อย
“ดังนั้น เป้าหมายที่ฉันมาในวันนี้ ก็เพื่อขอให้คุณยกโทษให้” ลี่จุนซินยอมมาหาลี่จุนถิง ก็เพื่อการนี้ด้วยเหมือนกัน
เจียงหยุนเอ๋อก้มหัวลง ในตานั้นดูไม่ออกว่าเป็นอารมณ์อะไรแต่ว่าเธอกลับกำลังลังเลอยู่
อันที่จริงเธอให้อภัยลี่จุนซินได้ยาก เธอไม่ได้โลกสวย ไม่ได้เหมือนกับนางเอกในนิยาย ที่ไม่ว่าใครทำเลวแค่ไหนก็ให้อภัยได้
“ฉันรู้ว่าคนของตระกูลลี่ไม่มีทางเห็นด้วยที่จะให้ฉันคบกับจุนถิง ใช่แล้ว ฉันรู้ว่าในสายตาของพวกคุณฉันไม่เหมาะกับจุนถิง พวกคุณอยากทำร้ายฉันก็ได้ แต่ว่าถวนจื่อไม่รู้เรื่องด้วย พวกคุณไม่ควรดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขายังเด็กอยู่เลย ก็ถูกพวกคุณเล่นงานแล้ว” เรื่องที่เกี่ยวกับถวนจื่อ ในฐานะที่เจียงหยุนเอ๋อเป็นแม่ เลยไม่ยอมแน่นอน
“ฉันเองก็คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้” ลี่จุนซินรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าตัวเองจะเป็นอย่างไรก็ได้ แต่ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อจู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองเด็ดขาด
แต่ไม่ว่าอย่างไร ลี่จุนซินก็เป็นพี่สาวของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อเลยต้องคิดสักหน่อย
“ฉันคิดว่าคนที่ถูกทำร้ายมากที่สุดก็คือถวนจื่อ ถ้าเกิดถวนจื่อยกโทษให้คุณ ฉันก็จะไม่เอาความ” เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าตัวเองนั้นใจอ่อนมากแล้ว
ลี่จุนซินได้ฟังดังนั้น ตาก็เปล่งประกาย เพราะถือว่าตัวเองยังพอมีหวัง
ในตอนนั้นเอง ลี่จุนถิงพาถวนจื่อกลับมา
“ถวนจื่อมานี่เร็ว” เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือไปหาถวนจื่อ
ถวนจื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเรียกตัวเอง เลยรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความยินดี
เจียงหยุนเอ๋อกอดถวนจื่ออยู่ในอ้อมอก จากนั้นก็กระซิบให้ถวนจื่อฟัง
ลี่จุนซินเมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ ในใจก็เริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมา
เมื่อได้เห็นถวนจื่อมองตัวเอง ลี่จุนซินก็ยิ้มให้ถวนจื่อ
สุดท้ายถวนจื่อก็พยักหน้า ลี่จุนซินวางใจลงบ้าง เธอกลัวว่าเด็กน้อยจะไม่ให้อภัยตัวเอง
“ขอบคุณพวกคุณมากที่ยกโทษให้ฉัน” ลี่จุนซินยิ้มแย้มด้วยความสบายใจ
เธอกล้ารับประกัน ว่าช่วงนี้เธอเพิ่งจะได้ยิ้มแย้มเป็นครั้งแรก
ในเมื่อเลือกที่จะให้อภัยแล้ว งั้นเจียงหยุนเอ๋อก็คงไม่ได้สนใจอะไรมากแล้ว
บางเรื่องทำให้ตัวเองนั้นหงุดหงิดไปได้ตลอด ต้องดูตัวเองด้วยว่าเอาแต่ใส่ใจเรื่องนั้นโดยไม่ยอมปล่อยเองหรือเปล่า
“จริงสิ พี่ คุณมาหาฉันทำไมเหรอ？” ลี่จุนถิงไม่เชื่อว่าพี่สาวของตัวเองจะมาที่นี่เพียงเพื่ออยากให้เจียงหยุนเอ๋อยกโทษให้
เมื่อพูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มของลี่จุนซินก็นิ่งไป ก่อนจะมองเจียงหยุนเอ๋อ เพราะรู้สึกลำบากใจ
“ไม่เป็นไร คุณพูดมาเถอะ” ลี่จุนถิงพูดขึ้น
“ส้งหวั่นหวั่นกลับมาแล้ว” เสียงของลี่จุนซินนั้นเบาลง พลางมองลี่จุนถิงแล้วพูดขึ้น
แต่เจียงหยุนเอ๋อเองก็ได้ยิน
เมื่อได้ยินชื่อของส้งหวั่นหวั่น เจียงหยุนเอ๋อก็เครียดขึ้นมา
แต่ลี่จุนถิงกลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย
ก่อนหน้านี้มีคนบอกว่าส้งหวั่นหวั่นจะคิดสั้น แต่ลี่จุนถิงไม่เคยคิดแบบนั้นเลย เพราะส้งหวั่นหวั่นไม่ใช่คนที่จะคิดไม่ออกแบบนั้น
ลี่จุนซินพูดต่อ： “ฉันอธิบายให้คุณฟังแล้ว ครั้งนี้พ่อแม่ให้ฉันมา อันที่จริงฉันไม่ได้อยากให้คุณกลับหรือไม่กลับไป แต่ปู่โกรธมาก พ่อแม่ก็ร้อนใจ”
ลี่จุนถิงพยักหน้า เขารู้ตั้งนานแล้วว่าคนในครอบครัวจะทำตัวอย่างไร
“แต่ทว่า ฉันคิดว่า ไม่ว่าอย่างไร เรื่องของคุณก็ต้องได้รับการแก้ไข คุณจะให้หยุนเอ๋อใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องกลับไปหน่อย ถือว่ากลับไปอธิบายให้คนอื่นเข้าใจก็แล้วกัน” ที่จริงลี่จุนซินมาโน้มน้าวลี่จุนถิง ไม่ได้ให้เขาฟังการจัดการของตระกูลลี่ แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เรื่องนี้เผชิญหน้ายิ่งเร็ว แก้ไขยิ่งเร็วก็ยิ่งดี
ลี่จุนถิงพยักหน้า： “อือ ฉันรู้แล้ว ฉันจะหาเวลากลับบ้านบ้าง จะอธิบายให้เข้าใจ”
“อือ……” ลี่จุนซินตอบรับเบาๆ ก่อนจะมองแววตาที่กังวลของลี่จุนถิง “ถ้าเกิดพวกคุณพูดได้ดี นั่นคงเป็นเรื่องที่ดีมากเลยล่ะ