ในที่สุดเฉียวโยวโยวก็รู้แล้วว่าทำไมฟู่สีเกอชอบตั้งฉายาให้ผู้คนนั้นเหมือนใคร ……
เธอกลับถูกคุณแม่ของฟู่สีเกอตั้งฉายาว่าโยโย่แบบนี้……
อย่างไรก็ตามฟู่สีเกอไม่ได้รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมตรงไหน
แต่กลับกันหลังจากเขาได้ฟังคำพูดของคุณแม่แล้ว ดวงตาของเขาขยับ และฝ่ามือของเขาก็เอื้อมไปที่ช่องท้องส่วนล่างของเฉียวโยวโยว: “คุณแม่ครับ ลูกชายของคุณแม่น่าทึ่งมากไหมล่ะครับ？!”
“ไม่เลว วันไหนถึงกำหนดคลอดล่ะ?” เมิ่งซินหรุ่ยเกิดรู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกว่าลูกชายของเธอกำลังจะถูกพรากจากไป
เพราะยังไงซะ เสียลูกชายไปคนหนึ่ง แต่ก็ได้หลานกลับมาหนึ่งคน แบบนี้ก็พอรับได้!
ในที่สุดเฉียวโยวโยวก็เข้าใจได้ในทันที เพราะอยู่ต่อหน้าเมิ่งซินหรุ่ย เธอไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอทำได้เพียงแต่ยิ้มและบอกเป็นนัย ๆ ให้กับฟู่สีเกอ
“วันที่กำหนดคลอดน่าจะกลางปีหน้าครับ คุณแม่มองดูสิครับ ท้องของเธอเรียบแบนขนาดนี้ และเธอก็พึ่งตั้งครรภ์ไม่นาน” ฟู่สีเกอเพิกเฉยต่อคำใบ้ของเฉียวโยวโยวโดยสิ้นเชิง
เมิ่งซินหรุ่ยพยักหน้าเห็นด้วยแล้วถามว่า: “แล้วพวกลูกวางแผนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่?”
ฟู่สีเกอคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาเคยคิดเรื่องแต่งงานมาก่อน แต่เขากับเฉียวโยวโยว เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน แล้วการแต่งงานนั้นมันเป็นเรื่องที่ต้องแบกรับไปตลอดชีวิต ทางที่ดีให้ทุกอย่างมันมั่นคงกว่านี้ค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีละกัน
เขาส่ายหัว ：“ผมยังไม่ได้คิดเลยครับ ยังไงซะพวกเราก็ยังอายุกันอยู่ รอให้คบกันไปอีกสักระยะก่อนเถอะครับ ……”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฟู่สีเกอก็รู้สึกหน้าผากของเขาสั่นอย่างรุนแรง
เมิ่งซินหรุ่ยมองเขาอย่างโกรธเคือง: “เจ้าเสื่อฤดูร้อนเลว นี่ทำผู้หญิงคนอื่นท้องโตแล้วยังจะไม่รับผิดชอบอีกเหรอ! ฮึ่ม ทำไมฉันถึงมีลูกชายที่สารเลวขนาดนี้ด้วยนะ？! เป็นเพราะว่าได้ยีนสารเลวมาจากคุณพ่อแกแน่เลย？!”
เมื่อฟู่สีเกอเห็นว่าเมิ่งซินหรุ่ยจริงจังมาก เขาก็รีบเกลี้ยกล่อมเธอ: “คุณแม่ครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่แต่งงาน แต่คุณแม่ก็ควรจะรอให้ผมขอเธอแต่งงานอย่างเป็นทางการก่อนค่อยวันกันอีกทีสิครับ นอกจากนี้ โยวโยวก็อยู่ข้าง ๆนี้ด้วย เธอก็อายเป็นนะครับ ”
เมิ่งซินหรุ่ยกะพริบตา พูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า: “วันนั้นแม่ไปดูแลผิวพรรณกับเพื่อนบ้านคุณนายจาง เธอบอกว่าลูกสะใภ้ของเธอตั้งครรภ์ลูกแฝดและได้อัลตราซาวนด์แล้ว เป็นเจ้าหญิงน้อยทั้งสองคนเลย”
ฟู่สีเกอหัวเราะ: “คุณแม่อิจฉาเหรอครับ?”
เมิ่งซินหรุ่ยยังคงทำตัวเหมือนเด็กน้อยแสนอ้อนต่อหน้าลูกชายของเธอ: “เธอเอาแต่คิดว่าในอนาคตเด็กเกิดออกมาแล้วต้องวางแผนอย่างไร และเวลานั้นแม่จึงบอกเธอว่าแค่ลูกสะใภ้ของเธอตั้งครรภ์แฝดแล้วไงกัน ในอนาคตลูกสะใภ้ของฉันต้องตั้งครรภ์แฝดชายหญิงอย่างแน่นอน !”
ฟู่สีเกอกุมขมับ ……
เฉียวโยวโยวพูดไม่ออก……
ทั้งสองรู้สึกกดดันและเครียดมาก
“คุณแม่ครับ การตั้งครรภ์เป็นเรื่องใหญ่……” ฟู่สีเกอกลืนน้ำลายของเขา: “ไม่ใช่ว่าต้องการมีลูกแฝดชายหญิงก็มีได้เลยนะครับ คุณแม่ดูสิครับ ทั้งคุณแม่และคุณพ่อก็ไม่มียีนแบบนั้น ผม…… ”
“โยโย่ ครอบครัวของเธอมียีนแบบนี้หรือเปล่า？” เมิ่งซินหรุ่ยตัดบทพูดของฟู่สีเกอ ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่เฉียวโยวโยวด้วยดวงตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส: “ลูกในท้องได้ทำอัลตราซาวนด์แล้วหรือยัง มีหนึ่งคนหรือสองคนล่ะ？”
ฟู่สีเกอรู้สึกว่าเรื่องที่พูดเล่นเมื่อกี้นี้ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว ……
เขาลูบหัว： “คุณแม่ครับ ความจริงแล้ว……”
“ถ้าลูกบอกว่าโยโย่ไม่ได้ตั้งครรภ์จริง ๆ แม่จะไม่สนใจแกอีกต่อไปแล้ว” เมิ่งซินหรุ่ยหันกลับไป: “ถ้าแกกล้าโกหกแม่แล้วล่ะก็ เดี๋ยวคุณแม่จะบอกคุณพ่อให้แกไปดูแลบริษัทซะเลย ดูซิว่าแกยังทำเป็นเล่นได้อีกไหม？！”
ฟู่สีเกอตกตะลึงไปชั่วขณะ และรีบกอดแขนเมิ่งซินหรุ่ย: “คุณแม่ครับ อันที่จริงคุณแม่ต้องคิดแบบนี้สิครับ ถ้าผมดูแลบริษัทใหญ่แล้วทำให้ผมเหนื่อยเกินไป พอกลับถึงบ้านผมไม่มีเรี่ยวแรง ผมก็ไม่สามารถมีหลานแฝดชายหญิงให้กับคุณแม่ได้แล้วนะครับ”
เมิ่งซินหรุ่ยมองไปที่เขา: “ดังนั้นการตั้งครรภ์ที่กล่าวถึงเมื่อกี้นี้นั้นเป็นเรื่องหลอก ๆอย่างงั้นเหรอ?”
ฟู่สีเกอพยักหน้า: “คุณแม่อย่าโกรธนะครับ ตอนนี้ไม่มี ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่มีนี่ครับ ……”
เมิ่งซินหรุ่ยไม่ได้โกรธเลยสักนิด: “ไม่ตั้งครรภ์ยิ่งดีกว่า เดี๋ยวแม่ไปค้นหาดูว่าจะให้ตั้งครรภ์ลูกแฝดชายหญิงนั้นต้องทำยังไง!”
ในขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็ไปจับมือเฉียว โยวโยว : “โยโย่ เธอเป็นแฟนของเสื่อฤดูร้อน แต่กลับไปพักอาศัยอยู่คฤหาสน์ของมูเฉินมันดูไม่เหมาะสม ต่อไปก็ย้ายไปอยู่กับเสื่อฤดูร้อนเลย เดี๋ยวแม่จะจ้างคนศึกษาอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้! ในอนาคตต้องคลอดลูกแฝดชายหญิงได้อย่างแน่นอน!”
ฟู่สีเกอรู้สึกเพียงว่า คุณแม่ของตัวเองนั้นเป็นคนที่ความคิดจินตนาการเรื่อยเปื่อยเกินไปมาก แต่คำพูดของวันนี้มันกลับฟังดูลึกซึ้งเหลือเกิน!
เมื่อโอกาสมาถึงเขาก็รีบคว้าไว้ทันที： “ใช่สิ โยโย่ ตอนนี้เสี่ยวถางตั้งครรภ์แล้วก็คงจะไม่สะดวก ดังนั้นต่อไปนี้คุณก็ย้ายมาอยู่กับผม อย่างไรก็ตาม ทั้งสองครอบครัวก็อยู่ไม่ไกลกันมาก หากคุณอยากไปเยี่ยมเสี่ยวถางมันก็สะดวกมากอีกด้วย ”
ภายใต้การหว่านล้อมของเมิ่งซินหรุ่ยและฟู่สีเกอนั้น เฉียวโยวโยวพยักหน้าพร้อมพูดว่า: “ค่ะ……”
ดวงตาของฟู่สีเกอเป็นประกาย: “งั้นย้ายคืนนี้เลย!”
ฮ่าฮ่าฮ่า เขาแค่อยากจะหัวเราะขึ้นไปบนท้องฟ้าดัง ๆ และในที่สุดชีวิตนักบวชก็จบสิ้นแล้ว!
ฟู่สีเกอมองไปที่คุณแม่ของตัวเองและพูดอย่างประจบสอพลอว่า： “คุณแม่ครับ ไหล่ของคุณแม่เจ็บไหมครับ เดี๋ยวลูกชายจะนวดให้คุณแม่ดีไหมครับ？”
เมิ่งซินหรุ่ยทำตาขวาง: “นี่แม่ยังไม่แก่นะ! ปีนี้อายุยังไม่ถึง 50 ปีเลย!”
“ใช่ครับ คุณแม่ยังสาวแถมสวยมาก!” ฟู่สีเกอเห็นด้วยทันที
“เดี๋ยวแม่จะไปทำความสะอาดห้องให้พวกลูก” เมิ่งซินหรุ่ยพูดว่า: “ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวคุณแม่จะพาคุณพ่อกลับคืนนี้เลย จะได้ไม่เป็นก้างขวางคอพวกลูกอย่างแน่นอนจ๊ะ!”
ในขณะที่พูดอยู่นั้น เธอจึงรีบเดินกลับไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดลูกชายก็สละโสดเสียที ดูเหมือนเมิ่งซินหรุ่ยจะเห็นลูกแฝดชายหญิงกวักมือเรียกเธอยังไงอย่างงั้นแหละ! เธอต้องเอาชนะคุณนายจางให้ได้!
“สวัสดีค่ะคุณป้า!” เฉียวโยวโยวพูด: “เสื่อฤดูร้อน คุณควรจะไปส่งคุณป้าหน่อยไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่เป็นไรหรอก อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวเอง” ฟู่สีเกอเลิกคิ้วขึ้น： “ลูกสะใภ้ขี้เหร่เจอหน้าแม่ผัวแล้ว ……”
“คุณว่าฉันขี้เหร่เหรอ？!” เฉียวโยวโยวหยิกใบหน้าของฟู่สีเกอ
“ลูกสะใภ้คนสวย แบบนี้โอเคยัง?” ฟู่สีเกอยิ้มและเอนตัวไปกระซิบที่ข้างหูของเฉียวโยวโยว: “มีลูกแฝดให้ผมหน่อยนะ？”
เฉียวโยวโยวรู้สึกเพียงว่าลมหายใจที่เป่ารดหูแล้วเจาะเข้าไปในหัวใจของเธอ ทำให้เธอรู้สึกคันและชาไปทั้งตัว
เธอผลักเขาออก: “นี่เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย คลอดลูกอะไรกัน นี่คุณคิดว่าฉันเป็นแม่หมูเหรอ!”
ฟู่สีเกอใช้โอกาสนี้คว้ามือของเฉียวโยวโยวแนบบนหน้าอกของเขา: “ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้เราก็ไปจดทะเบียนสมรสกันดีไหม?”
เฉียวโยวโยวผงะ แล้วเธอรู้สึกว่าฟู่สีเกอแค่พูดล้อเล่น ดังนั้นเธอจึงตอบกลับว่า: “จดก็จดสิ ใครกลัวกันล่ะ！”
ฟู่สีเกอตกตะลึงเป็นเวลาสองวินาที และพูดอย่างจริงจังว่า: “คุณเห็นด้วยเหรอ ？ โอเค คุณแม่ผมอยู่พอดี เดี๋ยวผมถามคุณแม่ก่อนว่าท่านเอาทะเบียนบ้านไว้ที่ไหน พรุ่งนี้เราจะไปจดทะเบียนสมรสที่ว่าการอำเภอแต่เช้ากันเลย ”
เฉียวโยวโยวตกตะลึง: “นี่คุณเอาจริงเหรอ?”
ฟู่สีเกอมองเธอตาขวาง: “หรือคุณอยากจดทะเบียนโดยหลอก ๆล่ะ？”
“คุณบอกว่าคุณจะคบหาดูใจกัน ศึกษาเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เพื่อให้มั่นใจกว่านี้หน่อยไม่ใช่เหรอ ” เฉียวโยวโยวกล่าว
“จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าจดทะเบียนสมรสก่อนแล้วค่อยศึกษาดูใจไปด้วยแบบนี้ก็ได้นี่” ฟู่สีเกอพูดอย่างเป็นธรรมชาติ: “แต่ผมรู้สึกว่ามือของคุณนุ่มมาก ไม่จำเป็นต้องศึกษาไปมากกว่านี้แล้วล่ะ”
“คุณ—” เฉียวโยวโยวหยิกเอวของฟู่สีเกอ
“ตกลง โอเค รอจนกว่าผมไปพบคุณแม่และคุณพ่อของคุณก่อนค่อยคุยกันอีกที……” ฟู่สีเกอจับไหล่เฉียวโยวโยว: “ขึ้นไปเก็บข้าวของก่อน แล้วเดี๋ยวย้ายบ้านกันเลย”
ชั้นบน หยานชิงเจ๋อจ้องไปที่หน้าจอและกำลังร้องเพลงอยู่: “ให้ฉันดูคุณอีกครั้ง จากใต้สู่เหนือ เหมือนถูกปิดตาที่ถนนวงแหวนที่ห้า โปรดบอกฉันอีกครั้ง เกี่ยวกับเรื่องในวันนั้น ……”
ทันทีที่ฟู่สีเกอขึ้นมา ฟู่สีเกอก็ได้ยินเพลงที่เขาร้องและอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย: “ชิงเจ๋อ เพลง “สะพานอันเหอ” เพลงนี้ เมื่อสองสามวันก่อนเซวียจือเชียนร้องให้กับอดีตภรรยาของเขา คุณร้องเข้าถึงอารมณ์เพลงขนาดนี้คุณมีความหมายอะไรแอบแฝงไว้หรือเปล่านะ?”
ซูสือจิ่นไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน ยิ่งไม่รู้ความหมายของเพลงนี้เลยสักนิด หลังจากได้ยินคำพูดของฟู่สีเกอ เธอก็หันหน้าไปมองหยานชิงเจ๋อโดยอัตโนมัติ
ในหัวใจเธอเริ่มกระวนกระวายและซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย หรือว่าเขาต้องการหย่ากับเธออย่างนั้นเหรอ? !
มองหยานชิงเจ๋อเพิกเฉยต่อคำถามของฟู่สีเกอ หลังจากที่เขาร้องจนจบเพลง จากนั้นจึงวางไมโครโฟนลงและพูดเบา ๆ ว่า: “มันหมายถึงตามตัวอักษรบนจอนั่นแหละ”
“คุณหมายความว่าอย่างไร อะไรคือความหมายตามตัวอักษรบนจอ?” ฟู่สีเกอรู้สึกสับสนและหยุดคิดเรื่องนี้ทันที และประกาศกับทุกคนว่า: “โยวโยว กำลังจะย้ายบ้านแล้ว!”
“หือ?” หลานเสี่ยวถางทำท่าตกใจ ：“โยวโยว เธอจะย้ายบ้านเหรอ?”
เฉียวโยวโยวอายเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะตอบอยู่นั้น ฟู่สีเกอก็ยืนขึ้นแล้วพูดว่า： “คุณแม่ของผมขอให้เธอย้ายไปอยู่กับผม”
“ดังนั้น พวกคุณคบกันแบบจริงจังอย่างงั้นเหรอ?” ตอนนี้แม้แต่สือมูเฉินเองก็ตกใจมาก!
“อาเฉิน ก่อนหน้านี้ผมเคยพูดเสมอว่าผมจริงจังมาก พวกคุณไม่เชื่อเหรอ!” ฟู่สีเกอทุบหน้าอกของตัวเอง: “ตอนนี้ผู้ปกครองรู้เรื่องแล้ว คุณแม่ของผมดีใจอย่างมาก และกำลังช่วยผมทำความสะอาดบ้านด้วย! ”
หลังจากที่หลานเสี่ยวถางได้สติคืนกลับมา เธอก็คว้าแขนของเฉียวโยวโยวไปที่ห้อง: “โยวโยว เธอจะคบกับฟู่สีเกอจริง ๆเหรอ?”
เฉียวโยวโยวพยักหน้า: “เสี่ยวถาง ความจริงแล้วคบกันมาได้สักระยะหนึ่งแล้วล่ะ แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เล่าให้พวกเธอฟัง ขอโทษนะ……”
“แล้วเขาปฏิบัติต่อเธออย่างไร” หลานเสี่ยวถางคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “เธอต้องคิดให้ดี แม้ว่าหน้าตาของเขาจะหล่อเหลาฐานะทางครอบครัวดีเรื่องอื่น ๆก็ดี แต่เขาก็ดูเหมือนจะเจ้าชู้มากนะ อีกทั้งเขาสามารถดูแลคนอื่นได้ไหม เธอต้องคิดทบทวนดีๆนะ”
“อืม ฉันจะคิดทบทวนดี ๆแล้วล่ะ” เฉียวโยวโยวพยักหน้า เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นในโรงแรมเขาเคยดูแลเธอขณะเมาไม่ได้สติมาก่อน เธอยกยิ้มมุมปากของเธอและอดยิ้มไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มกว้าง: “อันที่จริง เขาก็เป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากด้วย”
เมื่อเห็นสีหน้าของเฉียวโยวโยวหลานเสี่ยวถางรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองนั้นหลงรักเขาเข้าแล้วจริง ๆ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม: “ดูเหมือนว่าเธอก็รักเขามากทีเดียว แบบนี้ก็ไม่เลวนะ ในอนาคตถ้าเธอแต่งงานกับเขา ความสัมพันธ์ของพวกเราทั้งสี่คนจะยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น และในอนาคตอาจเป็นไปได้ว่าลูก ๆของเราก็อาจจะได้หมั้นหมายให้แต่งงานกัน! ”
“เสี่ยวถาง เธอคิดไปไกลแล้ว –” เมื่อเฉียวโยวโยวนึกถึงลูกแฝดชายหญิงที่เมิ่งซินหลุ่ยพูดถึง หูของเธอก็ร้อนจนแดงแล้วพูดขึ้นว่า: “งั้นเธอคิดว่า ถ้าฉันย้ายออกไปแล้ว มันดูเร็วไปหน่อยหรือเปล่า ？ มันดูไม่ดีหรือเปล่า?”
“คุณแม่ของเขาขอให้เธอไปอยู่ด้วย ถ้าเช่นนั้นคงไม่มีอะไรต้องกังวลใจหรอก!” หลานเสี่ยวถางกล่าวว่า ：“ตอนนี้นิยมการวิวาห์สายฟ้าแลบ นอกจากนี้พวกเธอก็รู้จักกันมานานกว่าครึ่งปีแล้ว มันไม่ถือว่าเร็วเกินไปหรอก ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมาก!”
“เธอพูดเช่นนี้ฉันก็โล่งใจแล้ว” เฉียวโยวโยวกล่าวว่า: “ถ้าเช่นนั้นฉันจะหาโอกาสบอกคุณพ่อและคุณแม่ของฉัน ก่อนหน้าพวกท่านยังคร่ำครวญและบ่นเรื่องเจียนปอมาก่อน และอีกด้านหนึ่งก็กังวลว่าฉันจะหาแฟนไม่ได้……”
“เหอ ๆ รอหาโอกาสพาสีเกอไปด้วย ทำให้พวกเขามีความสุขสักหน่อย!” หลานเสี่ยวถางอุทาน： “เยี่ยมมากเลย ดูเหมือนว่าคุณแม่สีเกอจะเข้าหาได้ง่ายมากเลยนะ”
“เสี่ยวถาง แม้ว่าคุณแม่ของพี่สือจะเป็นแบบนั้น แต่เธออย่าเศร้าไปเลยนะ” เฉียวโยวโยวกล่าวว่า: “คุณพ่อและคุณแม่ของเธอดีมาก และเธอยังมีน้องชายที่หล่อเหลาและเก่งมากเช่นกัน!”
“อืม ฉันรู้สึกมีความสุขมาก!” หลานเสี่ยวถางพยักหน้า
สัมภาระของเฉียวโยวโยวไม่ได้มีอะไรมากมาย เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจจะอาศัยอยู่ในบ้านของหลานเสี่ยวถางนานมากนัก ดังนั้นมีสิ่งของอีกหลายอย่างไม่ได้ถูกนำมาด้วย
ดังนั้นหลังจากนั้นไม่นานก็เก็บของเสร็จแล้ว
เมื่อสือมูเฉินเห็นท่าทางตื่นตระหนกของฟู่สีเกอ ก็อดไม่ได้ที่จะล้อเลียนเขา: “คืนนี้ไม่นอนที่คฤหาสน์ของฉันแล้วเหรอ?”
ฟู่สีเกอกล่าวว่า: “ก้างขวางคอเยอะขนาดนี้ นายคิดว่าฉันจะหลับสบายได้ไหมล่ะ？!”
“กลางคืนพักผ่อนเยอะ ๆหน่อยนะ” สือมูเฉินพูดกำชับพร้อมตบที่ไหล่ของฟู่สีเกอเบา ๆ