บทที่287 ฉันยังดีๆ อยู่
ลี่จุนถิงพยายามลิ้มรสความหวานจากปากของเจียงหยุนเอ๋อ เมื่อพอใจแล้วก็ถอยออกมา ก่อนจะยิ้มพลางพูดออกมา： “คุณเป็นห่วงฉันขนาดนี้ทำไม？ฉันไปกินข้าวกับครอบครัวนะ ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดี”
“ฉันกลัวคุณกลับไปแล้วถูกทำให้ลำบากใจน่ะ” ตั้งแต่ลี่จุนถิงเดินออกจากบ้านไป เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มเป็นห่วง
ลี่จุนถิงยิ้มพลางพูดออกมา: “เด็กโง่ของฉัน คุณคิดว่าคนอื่นจะมาทำให้ฉันหนักใจได้เหรอ？นอกจากคุณกับถวนจื่อ ใจเมืองจิ่งเฉิงจะมีใครได้อีก？”
เจียงหยุนเอ๋อทุบอกเขาเบาๆ จากนั้นก็ซบอยู่บนอกของเขาอย่างหวานชื่น ทั้งสองคนต่างซบกันอย่างสบายอารมณ์
ในบ้านของลี่หยูนห่วน
หลังจากที่ออกจากคฤหาสน์ใหญ่แล้ว ลี่หยูนห่วนก็โกรธเพราะเรื่องเมื่อกี้จนกัดฟันกรอด
“ลี่จุนถิงนั้นไม่เห็นความดีความงามของฉันเลย” ลี่หยูนห่วนพูดไปก็เตะกำแพงด้วยความโกรธ
เมื่อกี้ตอนที่อยู่ที่ตระกูลลี่ระบายอารมณ์ไม่ได้ ตอนนี้ออกมาแล้วเขาสามารถออกมาระบายอารมณ์โกรธนี้ได้แล้ว
ลุงรองรีบเดินขึ้นมา พลางโน้มน้าว： “ตอนนี้อดทนก่อนเถอะ สำคัญที่สุดคือเอาหุ้นของพวกเรากลับมาให้ได้”
ลี่หยูนห่วนเลยพูด： “ให้ฉันอดทนตลอดเลย ตอนนี้เสียโอกาสไปแล้วเนี่ย”
ในฐานะที่ลุงรองเป็นลูกคนรองของตระกูลลี่ของตระกูลลี่ เขาอดทนมาตลอดเพื่อมีชีวิตมาจนทุกวันนี้ ดังนั้นเขาเลยสอนลูกชายเพื่อให้รู้จักอดทน： “คุณดูสิ เดี๋ยวก็มีโอกาสเงยหน้าเงยตาแล้ว ขอแค่คว้าโอกาสเอาไว้ให้ดีๆ วันดีๆ ของพวกเราก็กำลังจะเข้ามาแล้ว”
ลุงรองตื่นเต้นจนจับไหล่ของลี่หยูนห่วน
ลี่หยูนห่วนมองพ่อของตัวเองด้วยแววตามีความหวัง พลางถอนหายใจ： “ฉันรู้แล้ว พ่อ”
อย่าให้คนอื่นในตระกูลลี่รู้ ลี่หยูนห่วนเลยทำได้แค่เก็บความโกรธและความน้อยใจเอาไว้
ในตอนนั้นเอง ลี่จีถองตามออกมาจากบ้าน
“ซ้อ มีเรื่องอะไรเหรอ？” ลี่หยูนห่วนไม่รู้ว่าลี่จีถองออกมาทำไม
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากให้กำลังใจคุณ ทำให้ดี อย่าให้ลี่จุนถิงมาทำอะไรได้ ขนาดทางฝั่งของพ่อ ฉันจะบอกความดีของคุณกับเขาให้มากๆ จะไม่ให้คุณต้องทำอะไรมาก แล้วไม่ได้อะไรเลย” ลี่จีถองยิ้มพลางพูดขึ้น
ลี่หยูนห่วนรู้สึกซึ้งอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อคิดว่าทุกคนทำเพื่อกำไรของตัวเอง เลยพูดออกไปเบาๆ ： “ขอบคุณนะอาซ้อ”
ลี่จีถองพูดออกไป ก่อนจะพูดอย่างเสแสร้ง： “ต้องขอบคุณอะไรเหรอ？คนบ้านเดียวกันทั้งนั้นเลย ฉันไม่ชอบที่ลี่จุนถิงทำเพื่อผู้หญิงคนเดียว แล้วทำให้หวั่นหวั่นถูกตราหน้า หวั่นหวั่นเป็นเด็กดีเลยล่ะ”
“อือ ได้ ซ้องั้นฉันไปก่อนนะ” ลี่หยูนห่วนพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะบอกลากับลี่จีถอง
เรื่องนี้แก้ไขไปได้ระยะหนึ่งแล้ว ลี่จีถองเลยนัดส้งหวั่นหวั่น
“หวั่นหวั่น ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง？ไม่ออกมาเที่ยวเล่นเลยเหรอ？” ลี่จีถองเจอส้งหวั่นหวั่น ก็มานั่งข้างๆ ด้วยความใจดี
“ก็ไม่แย่มาก อยากอยู่บ้านน่ะ” นิสัยของส้งหวั่นหวั่นนั้นไม่ได้ร่าเริงเหมือนตอนแรกแล้ว
ลี่จีถองพูดเรื่องอื่นๆ กับส้งหวั่นหวั่นสักพัก ก่อนจะพูดคิดเรื่องที่ลี่จุนถิงก่อเอาไว้
“หวั่นหวั่น คุณพูดไปจุนถิงนี่จริงๆ เลย วางอำนาจในบ้าน แถมยังเอาเจียงหยุนเอ๋อมาเลี้ยงในบ้านอีก พ่อฉันพูดอย่างไรก็ทำอะไรไม่ได้ เจียงหยุนเอ๋อเหมือนจะเป็นคุณนายของตระกูลลี่เลยล่ะ ฉันทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ” ลี่จีถองบ่นกับส้งหวั่นหวั่น
ถึงแม้ว่าท่านปู่ลี่จะมีความคิดอะไรกับลี่จุนถิงและเจียงหยุนเอ๋อบ้าง แต่ก็ไม่ยอมให้ลี่จีถองพูดอะไรมาก ดังนั้นลี่จีถองเลยไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้
ส้งหวั่นหวั่นมีแววตานิ่งไป พลางก้มหัวลงอย่างมองอารมณ์ไม่ออก： “ซ้อ มันผ่านไปแล้วล่ะ”
อันที่จริงส้งหวั่นหวั่นบอกว่าไม่สนใจแล้ว เพียงเพราะว่าไม่อยากจะพูดขึ้นมาอีก
จากนั้น ลี่จีถองไม่ได้ฟังคำพูดของส้งหวั่นหวั่น เลยพูดใส่ไข่ต่อ： “หวั่นหวั่น คุณต้องฟังซ้อนะ คุณยังมีโอกาสอยู่ อย่าให้เจียงหยุนเอ๋อสำเร็จ”
สายตาของส้งหวั่นหวั่นนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แค่ตัวเองเสียหน้าในเมืองจิ่งเฉิงไม่พออีกเหรอ？
แถมยังโน้มน้าวตัวเองให้ทำดีแต่ไม่มีใครสนใจแบบนั้น ส้งหวั่นหวั่นเองก็พอจะมีศักดิ์ศรีอยู่ ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาทำอะไรตัวเองแบบนี้ก็ได้
ส้งหวั่นหวั่นดูเหมือนจะนิ่งเฉยไม่สนใจอะไร แต่ว่าคำพูดของคุณป้าคนเล็กนั้น มันเหมือนบาดเข้าไปในใจเธอทุกคำ แถมยังถูกคนสาดเกลือใส่อีกด้วย
ช่วงนี้ที่อยู่ที่บ้าน อารมณ์ของตัวเองนั้นดีขึ้นแล้ว
เมื่อได้ยินลี่จีถองพูดแบบนั้น ส้งหวั่นหวั่นก็รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
เมื่อเห็นว่าลี่จีถองกับลี่จุนถิงนั้นหน้าตามีความคล้ายกัน ส้งหวั่นหวั่นก็เกลียดคนตระกูลลี่เป็นอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ที่กำชับให้เขาทำอะไร มันโง่เง่าเป็นอย่างมากจนทำอะไรไม่สะดวก
ส้งหวั่นหวั่นไม่อยากเจอเธอ อารมณ์ก็หงุดหงิดขึ้นมา
“ซ้อ คุณเที่ยวเล่นไปก่อนเถอะ แล้วเซ็นเป็นชื่อฉัน” ส้งหวั่นหวั่นพูดจบก็ออกไป
ในที่สุดลี่จีถองก็รู้ว่าตัวเองเหมือนจะพูดอะไรผิดไป เลยไม่กล้าพูดอะไรมาก ก่อนจะนั่งมองส้งหวั่นหวั่นจากไป
หลังจากที่ส้งหวั่นหวั่นออกไป ในแววตาก็มีความเกลียดชัง ก่อนจะเรียกผู้ชายคนหนึ่งมา： “คุณช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งหน่อยสิ ฉันจะให้เงินก้อนกับคุณ”
คนนั้นเอาหัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะฟังเรื่องและเงื่อนไขของส้งหวั่นหวั่น ผู้ชายมีแววตาเปล่งประกาย ก่อนจะเห็นด้วยอย่างง่ายดาย
ลี่จีถองนั่งดื่มอยู่เพื่อคลายอารมณ์ไม่ดีจองตัวเองคนเดียว จู่ก็มีผู้ชายเดินเข้ามา： “สาวสวยทำไมมานั่งดื่มอยู่คนเดียวล่ะ？ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณไหม？”
ลี่จีถองมองเขาสักพัก พลางคิดว่าตัวเองกำลังเหงาอยู่พอดี มีคนมานั่งด้วยก็คงไม่เลวเลย
อีกอย่างลี่จีถองก็เป็นคนที่ช่ำชองในร้านยามค่ำคืน เมื่อผู้ชายพูดแบบนี้เธอก็รู้ความหมายมันทันทีว่าเขาสนใจตัวเอง
ในใจเลยแอบจะภาคภูมิใจไม่ได้ ดูๆ ไปแล้ว……เธอเองก็ยังมีความสะสวยอยู่มาก ลี่จีถองเลยรีบตอบตกลง
ทั้งสองคนดื่มไปคุยไป หลังจากเหล้าลงท้อง ลี่จีถองก็คิดว่าหัวของตัวเองเริ่มมึนแล้ว
ลี่จีถองส่ายหัว เพราะพบว่าตอนนี้เหมือนตัวเองจะไม่ได้คอแข็งแล้ว
ผู้ชายเห็นว่าลี่จีถองเริ่มมึน เลยถามไปว่าด้วยความเป็นห่วงอย่างเสแสร้ง： “คุณเป็นอะไรเหรอ？”
ลี่จีถองโบกไม้โบกมือ： “น่าจะดื่มเร็วไป”
“งั้นให้ฉันพยุงคุณกลับห้องไหม？” ผู้ชายพยุงลี่จีถองขึ้นมา
ลี่จีถองคิดว่าตัวเองอ่อนแรงไปหมดแล้ว เลยไม่ได้ปฏิเสธ
ลี่จีถองเพียงแค่เอามือหนึ่งพาดบ่าของผู้ชาย ส่วนอีกมีหนึ่งประคองหัวของตัวเอง
สักพัก เธอคิดว่าหัวของตัวเองเริ่มไม่ไหวแล้ว ตอนที่เดินโซเซออกไปนั้น กลับถูกผู้ชายคนหนึ่งดึงไป
ผู้ชายจูงลี่จีถอง ตอนนี้ลี่จีถองไม่มีแรงแล้วจริงๆ หลังจากที่เดินเข้าไปในห้องกับผู้ชาย ลี่จีถองไม่รู้ว่าเพราะว่าเดินมานานหรือเปล่าร่างกายเลยร้อนขึ้นมา
หลังจากนั้นลี่จีถองก็รู้ว่าไม่ใช่ร้อนเพราะเดินมานาน แต่เพราะดื่มเข้าไป
“หรือไม่ให้ฉันช่วยคุณแก้ร้อนไหม？” ผู้ชายมองลี่จีถองพลางยิ้มด้วยความร้ายกาจ
ลี่จีถองเองก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ชอบมาพากล เลยรีบส่ายหัว： “ไม่ ฉันไม่เอา”
พูดไปลี่จีถองก็ร้อนใจอยากจะหนีไป
แต่ผู้ชายจะปล่อยให้เธอออกไปง่ายๆ ได้อย่างไร เลยจับลี่จีถองเอาไว้ ก่อนจะล็อกประตู
จากนั้น เขาก็โยนลี่จีถองลงบนเตียง จากนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออก