มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 297ยอมแพ้
ราคา 200 ล้าน เกินความคาดหมายของอู๋ซื่อซวิน เดิมทีเขาวางแผนที่จะซื้อแหวนวงนี้ที่ราคาประมาณ 150 ล้าน เพราะเขาเชื่อว่าไม่มีใครบนเกาะนี้สามารถจ่ายได้มากเท่ากับเขา ใช้เงินจำนวนมากขนาดนั้นประมูลสิ่งของที่ไม่จำเป็น อย่างไรก็ตาม คำพูดของมู่เซิ่งได้ทำลายความคิดของเขาโดยสิ้นเชิง
ประโยคเดียวคือ 200 ล้าน แม้แต่เขาก็ยังรับราคานี้ไม่ได้ แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายคนโตของตระกูลอู๋ ทำอะไรตามใจ แต่ถ้าใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อแหวนวงนั้น แม้ว่าพ่อเขาจะไม่พูดอะไร แต่ปู่จะด่าตายแน่
อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้ที่เขามาถึงที่นี่ เขาได้โชว์ออฟไว้แล้ว ถ้าเขายอมรับว่าขี้ขลาดในตอนนี้ ต่อไปเขาจะอยู่เกาะสองใจต่อไปอย่างไร?
บอกว่าคุณชายของตระกูลอู๋กลัวใครบางคนจากที่อื่น?
เป็นเรื่องตลกจริงๆ!
“สองร้อยล้านครั้งที่สอง!”ผู้ประมูลพูดซ้ำประโยคที่สอง
“ผมจะไม่มีเงินงั้นหรือ?ทรัพย์สินของตระกูลอู๋นั้นไกลเกินจินตนาการของคุณ!” อู๋ซื่อซวินโกรธมาก จึงไม่ไปสนใจอะไรมาก ทำให้เขาเสียหน้า มันอึดอัดกว่าปล่อยให้เขาตายเสียอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะประมูลต่อไป
เพิ่มราคาทีละนิด ยังไม่ดีเท่าให้มู่เซิ่งสิ้นหวังโดยตรง คราวนี้เขาเพิ่ม 100 ล้านโดยตรง!
“สามร้อยล้าน!ผมเสนอสามร้อยล้านเพื่อซื้อแหวนวงนี้!” อู๋ซื่อซวินตะโกนเสียงดัง
เมื่อทุกคนได้ยินราคาที่น่าทึ่ง พวกเขาก็อุทานทันที
เพิ่มราคาขึ้นเป็นหลายร้อยล้าน ในสายตาของพวกเขา รู้สึกไม่จริง ราวกับว่าเงินนั้นไม่มีค่าเลย
“คุณชายอู๋รวยจริงๆ สามร้อยล้าน โยนทิ้งไปแบบนี้เลย”
“ใช่ๆ สมแล้วที่เป็นคุณชายของตระกูลอู๋ ในสายตาของเขา เงินเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เงินเลย แต่ชายคนนั้นซวยแล้ว ทำให้คุณชายอู๋เสียเงินไปมากมายขนาดนี้ หลังจากจบงานประมูล อู๋ซื่อซวินจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินคำชมจากผู้ชมด้านล่างเวที อู๋ซื่อซวินเผยสีหน้าได้ใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้ใจ คำพูดของมู่เซิ่งก็ลากเขาไปสู่นรกอีกครั้ง
“ห้าร้อยล้าน”มู่เซิ่งเพิ่มราคา
“คุณ…” ขณะที่คำพูดดังขึ้นในหูอู๋ซื่อซวิน รู้สึกเพียงว่าเขากำลังโกรธจัด เขามองไปที่มู่เซิ่ง สีหน้าของเขาแดงราวกับตับหมูที่ขึ้นรา
ห้าร้อยล้าน!
เหี้ย 500 ล้าน!
สำหรับอู๋ซื่อซวินเงินจำนวนนี้เป็นเงินจำนวนมาก ถ้าเขากล้าที่จะรูดเงินจำนวนมากขนาดนี้ ครอบครัวจะจับเขากักขังแน่นอน! เพราะ 500 ล้านเป็นเงินจำนวนมากสำหรับตระกูลอู๋
“หกสิบล้านเป็นเพียงเศษเหรียญในสายตาของคุณ แต่บังเอิญว่าห้าร้อยล้านเป็นเพียงแค่เศษเงินในสายตาของผม”มู่เซิ่งหัวเราะและพูดกับอู๋ซื่อซวิน
คำพูดดูถูกเหยียดหยามเหล่านี้เหมือนกับการตบหน้าของเขาแรงๆ อู๋ซื่อซวินกัดฟันและอยากจะกลืนกินมู่เซิ่งลงไป
เขาไม่เคยถูกหยามแบบนี้มาก่อน แถมยังถูกหยามเพราะทรัพย์สินอีกด้วย!
“ผมสงสัยว่าเขาจงใจยกราคาให้สูง ผมอยากจะให้ตรวจสอบทรัพย์สินของเขา เพื่อดูว่าเขาสามารถจ่ายได้จริงๆหรือเปล่า!” อู๋ซื่อซวินพูดเสียงดัง
เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะเพิ่มราคาการประมูลต่อไป และเขาไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนั้น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงใช้วิธีอื่นเพื่อบังคับมู่เซิ่ง
ในอีกแง่หนึ่ง เขาก็ไม่อยากเชื่อว่ามู่เซิ่งจะมีเงินมากขนาดนี้
มู่เซิ่งยิ้ม แต่เขามั่นใจมาก
ตรวจสอบทรัพย์สิน?เงินของเขาเป็นของจริง ดังนั้นทำไมเขาถึงต้องกลัวเรื่องแบบนี้ด้วยล่ะ และเขาได้บอกเปาหารโดยเฉพาะว่าอย่าเปิดเผยตัวตนของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
“ตรวจสอบทรัพย์สิน?”
คำพูดของอู๋ซื่อซวิน ทำให้ในหมู่ผู้ชมต่างวิจารณ์กัน
“เป็นไปได้ไหมว่าผู้ชายคนนี้แค่เพิ่มราคาเล่นๆ”
“ไม่แน่ใจ แต่หลังจากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก่อนหน้านี้ งานประมูลหลงหางก็เข้มงวดมาก หรือเขาจะแอบเข้ามา?”ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์
มีการเสนอราคาไปเรื่อยมีจริงไหม?
มันเกิดขึ้นจริงในงานประมูลหลงหาง
ก่อนหน้านี้ มีคนหนึ่งที่ทำการประมูล โดนคนอื่นเพิ่มราคาอย่างต่อเนื่อง เขารู้สึกโมโหก็เริ่มจงใจที่จะเพิ่มราคาไปเรื่อย ทำลายการประมูล ท้ายที่สุด แม้ว่าสินค้าจะถูกเขาประมูลได้ แต่เขาไม่มีเงินจ่าย ซึ่งทำให้สินค้าประมูลนั้นต้องกลับมาประมูลอีกครั้ง สุดท้ายก็ต้องขายในราคาต่ำมากเท่านั้น
เหตุการณ์นี้นำความเสียหายอย่างมากมาสู่งานประมูลหลงหาง ตั้งแต่นั้นมา การประมูลทุกครั้ง งานประมูลหลงหางจำเป็นต้องแบ่งที่นั่ง และตรวจสอบทรัพย์สินเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนจงใจทำการประมูลไปเรื่อย
ส่วนหวงอวี่และเจิ้งซินซินในกลุ่มผู้ชม ต่างมองไปที่มู่เซิ่งด้วยท่าทางรอดูฉากสนุกๆ ถ้ามู่เซิ่งประมูลไปเรื่อย งั้นคงจะดีมาก เขาสามารถมองดูมู่เซิ่งถูกไล่ออกจากงานประมูลแห่งนี้
“เรียกผู้จัดการเปาของพวกคุณมา!”เมื่อเห็นมู่เซิ่งไม่พูด อู๋ซื่อซวินจึงมีความมั่นใจมากขึ้นไปอีก และตบโต๊ะโดยตรงแล้วตะโกน
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตกใจมากจึงไปหาเปาหารโดยตรง
หลังจากนั้นไม่นาน เปาหารที่มีพุงโตก็เข้ามา หลังจากเห็นอู๋ซื่อซวิน เขาก็พูดอย่างใจเย็นว่า”คุณชายอู๋ตามหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า?”
เขาไม่ได้กลัวอู๋ซื่อซวินมากนัก เพราะเขาเป็นผู้จัดการของงานประมูลหลงหาง เบื้องหลังมีคนจากเยียนจิงหนุนหลัง และเขาก็รับใช้เจ้านายโดยตรง
“ผู้จัดการเปา ทรัพย์สินของผู้ชายคนนี้มีปัญหาอะไรหรือไม่ เขาไม่ได้เสนอราคาไปเรื่อยใช่ไหม?” อู๋ซื่อซวินไม่ได้สังเกตเห็นความเคารพในสายตาของเปาหารที่มองมู่เซิ่ง และถามโดยตรง
เปาหารส่ายหัวและพูดว่า”คุณชายอู๋ ผมได้ตรวจสอบทรัพย์สินของคุณมู่เป็นการส่วนตัวแล้ว เขามีความสามารถซื้อแหวนนี้ได้ ในจุดนี้ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”
มีอีกความหมายหนึ่งในคำพูดของ เปาหาร เขาบอกว่ามู่เซิ่งสามารถซื้อแหวนวงนี้ได้ แต่เขาไม่ได้บอกว่ามู่เซิ่งสามารถจ่าย 500 ล้านได้ หมายความว่า ไม่ว่าอู๋ซื่อซวินจะจ่ายเงินเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถสู้มู่เซิ่งได่
“คุณแน่ใจเหรอ?ถูกเขาหลอกหรือเปล่า?เรื่องแบบนี้ ผมว่าพวกคุณตรวจสอบหน่อยก็ดีนะ ไม่เช่นนั้น คุณจ่ายเงินที่สูญเสียไปได้ไหม?”ในคำพูดของอู๋ซื่อซวินมีการข่มขู่เล็กน้อย
“หากมีปัญหาเกิดขึ้น บริษัทหลงหางของเรายินดีที่จะรับผิดชอบเอง ดังนั้นคุณชายอู๋ไม่ต้องเป็นห่วง”เปาหารกล่าวอย่างเฉยเมย
“ยิ่งไปกว่านั้น เจ้านายของเรากำลังจะมาถึงเกาะสองใจแล้ว”
อู๋ซื่อซวินเกลียดความดื้อรั้นของเปาหารมาก แต่หลังจากได้ยินครึ่งหลังของประโยค เขาก็ตกใจ เจ้านายของหลงหางกำลังจะมาเร็วๆนี้?พ่อและปู่ของเขาเตือนเขาเสมอว่าอย่ารุกรานเจ้านายที่ลึกลับคนนั้น แม้แต่ตระกูลอู๋ยังต้องปฏิบัติต่อเจ้านายคนนี้ด้วยความระมัดระวัง
คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้
“ถ้าคุณชายอู๋ไม่มีอะไร ผมขอตัวก่อนนะ งั้นการประมูลนี้ดำเนินต่อไปได้แล้วใช่ไหม?” เปาหารพูดอย่างเฉยเมย
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของอู๋ซื่อซวินมืดลงอีกครั้ง
ดำเนินการต่อ?
เขามีเงินที่ไหนจะประมูลต่อ?
แต่ใครจะรู้ว่า เมื่อเห็นว่าอู๋ซื่อซวินไม่พูด เปาหารก็กล่าวเสริมว่า”ถ้าไม่ดำเนินการต่อ งั้นผมก็สามารถมั่นใจว่าคุณชายอู๋คุณล้มเลิกการประมูลนี้ใช่ไหม แหวนวงนี้เป็นของคุณมู่ ประมูลสำเร็จในราคา 500 ล้าน”
“คุณ คุณ…” นิ้วที่อู๋ซื่อซวินชี้ไปที่เปาหาร ก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้