ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 100
เจย์รู้สึกเหมือนเขาจะเป็นบ้า เขาไม่มีเหตุผลเลยที่จะต้องยอมปล่อยเด็กน่ารักอย่างร็อบบี้น้อยไป ‘ไม่ ฉันต้องหาทางฉกตัวร็อบบี้น้อยมาวันพรุ่งนี้’
เช้าวันต่อมา เจย์เดินไปที่ห้องครัวเตรียมอาหารเช้า เขาทำมันให้พอกับคนสามคน เจนสันดูจานที่เพิ่มเข้ามาก่อนจะตวัดสายตาไปที่ขอบดำ ๆ ใต้ดวงตากลมโตเหมือนลูกพีชอันน่าดึงดูดของพ่อเขา เขาถอนหายใจออกมา
“ลูกถอนหายใจทำไม?” เจย์หั่นสเต็กอยู่ข้างหน้าเขา เขาถามโดยไม่ได้เงยหน้าไปมอง
เจนสันกล่าวอย่างเศร้าเสียใจ “คุณพ่อ เมื่อไหร่กันที่คุณพ่อทำตัวเหมือนคุณแม่ โดยการทำอาหารเช้ามากกว่าปกติ? มันเปลืองนะ”
เจย์ตะลึง ‘โรสมีนิสัยแบบนี้เหรอ? นี่เธอก็ทรมานเพราะสูญเสียใครไป?’
‘ไม่ มันไม่เหมือนกัน’
‘ฉันแค่ทำมันแค่วันเดียว ในขณะที่เธอประสบกับมันมาห้าปีแล้ว’
ในตอนนั้นเอง หัวใจองเจย์ก็เกิดรอยกระเพื่อมเล็ก ๆ ขึ้นมา
“เจนส์ บอกคุณพ่อ ลูกชอบร็อบบี้น้อยไหม?” เจย์มองไปที่จานอาหารที่เพิ่มเข้ามาแล้วถาม
เจนสันพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นท่ามกลางท่าทางอันเย็นชาของเขา “ชอบ”
“ลูกคิดว่าเขาเป็นยังไง?” เจย์สงสัย ตั้งแต่ที่เจนสันเกิด เจนสันมักจะทำตัวเหมือนเขาแข็งแกร่งที่สุดในโลกเสมอ เขาไร้ซึ่งอารมณ์ เขาไม่สนใจอะไรเลยในโลกนี้
เจนสันคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาอย่างจริงจัง “ผมไม่รู้ แต่ผมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบเขา ไม่ใช่ว่าการไม่ชอบเขาเท่ากับไม่ชอบตัวเองเหรอ?”
เจย์ตะลึง
สไตล์การตอบแบบนี้นั้นสมกับเป็นเจนสันมาก แต่บางคำเองก็ดูไม่ค่อยสมกับเป็นเจนสันเช่นกัน
เจย์รับรู้ถึงการเปลี่ยนไปของเจนสัน และเขาก็รู้สึกยินดีกับมัน เขารู้สึกว่าบางทีร็อบบี้น้อยอาจจะเป็นเหตุผลในการเปลี่ยนไปของเจนสัน ด้วยการตัดสินแบบเอาแต่ใจ เจย์ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะเอาตัวร็อบบี้น้อยมาไว้ข้างกาย
“กินมื้อเช้าให้เรียบร้อย คุณพ่อจะส่งลูกที่โรงเรียนหลังจากนี้” เจย์กล่าว
เจนสันกะพริบตาที่เปล่งประกายของเขา ดูเหมือนเขาอยากจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดออกมายังไง หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็รวบรวมความกล้าได้ เขากล่าว “คุณพ่อ ผมอยากเปลี่ยนโรงเรียนอนุบาล”
เจย์นึกไปถึงความไม่ยุติธรรมที่เจนสันพบในโรงเรียนอนุบาล ตอนแรกเขาโกรธมากที่เขาไม่รู้ถึงเรื่องน่ารังเกียจที่เกิดขึ้น แล้วไม่ได้นำเจนสันออกมาจากสภาพแวดล้อมอันเป็นพิษแบบนั้น ในเมื่อเจนสันพูดขึ้นมา เจย์ก็ตัดสินใจทำตาม
“โอเค บอกเงื่อนไขของโรงเรียนใหม่ลูกกับคุณพ่อมาได้เลย คุณพ่อจะหาที่ที่ลูกจะต้องพอใจมาให้” เจย์กล่าว
ขณะนั้น เจนสันไม่ได้ลังเลเลย เขาโพล่งออกไป “โรงเรียนอะไรก็ได้ ตราบใดที่เป็นโรงเรียนเดียวกับร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้”
เจย์ตะลึง
‘ฉันมีอำนาจในการตัดสินใจในการเลือกให้เจนส์และร็อบบี้น้อยเรียนในโรงเรียนอนุบาลชั้นสูงแบบไหนก็ได้ แต่ฉันไม่มีอำนาจในการบอกให้เซ็ตตี้ไปเรียนที่ไหน’
‘จากสถานะทางการเงินของโรส ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีปัญญาจ่ายแค่มาตรฐานการศึกษาที่เจนส์กับร็อบบี้น้อยจะได้รับด้วยซ้ำ… ยกเว้นแต่ฉันช่วยเธอ?
‘แต่ฉันจะไปช่วยเด็กที่ไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดทำไม? สิ่งที่สำคัญที่สุด เธอเป็นลูกของโรส ลอยล์!
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อไหร่ที่เจย์คิดถึงเซ็ตตี้ เขาก็ปวดหัวและคิ้วของเขาก็จะขมวดแน่นเป็นปมทันที
‘เจ้าตัวร้ายนั่นไม่ใช่แค่ดูเหมือนโรส แต่ความสามารถในการยั่วโมโหคนอื่นอย่างไม่สิ้นสุดยังแข็งแกร่งเหมือนแม่ไม่มีผิด’
“เจนส์ คุณพ่อจะปรึกษาเรื่องนี้กับโรสนะ” เพื่อประโยชน์ของเด็ก ๆ ของเขา เขารู้สึกว่าเขาจำต้องคุยเรื่องนี้กับโรสที่น่าโมโหคนนั้น