บทที่ 354 เยี่ยเฟยเฟยกลับมาอย่างกะทันหัน
หมู่บ้านเร้นลับคือขุมสมบัติ!
เรื่องนี้เป็นอะไรที่ยิ่งผ่านไปอู๋ฝานก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น
ก่อนหน้านี้เขาสนใจด้านหลังภูเขา ทำให้ทราบเรื่องกำแพงโลหะ ไม้ล้ำค่าหลากหลายชนิด สัตว์เลี้ยงประดับ และสมบัติทั้งหลายล้วนกองอยู่ที่นั่น
ตอนนี้ที่ป่าหน้าหมู่บ้าน เขาก็ยังได้เจอของดีอีกมากมาย โดยเฉพาะสมุนไพร อู๋ฝานที่เข้ามาส่วนลึกของป่า ได้พบสมุนไพรระดับสูงไปไม่น้อยกว่าสิบชนิด กระทั่งมีสมุนไพรระดับตำนานที่ชื่อว่าหญ้าพุทธคุณตัดโลกา แม้สมุนไพรระดับตำนานนี้เป็นพืชชนิดหนึ่ง แต่มันก็มีค่าเทียบได้กับเงินทองมหาศาล
นอกจากสมุนไพรมูลค่าสูงล้ำ มันก็ยังมีมอนสเตอร์อีกมากมายหลายชนิด ที่มอบทั้งค่าประสบการณ์และวัตถุดิบมีค่ามากมายแก่อู๋ฝาน นับเป็นโชคดีที่ก่อนหน้านี้ได้รับกระเป๋ามิติมา ไม่เช่นนั้นแล้ว ของดีทั้งหลายที่เจอที่นี่ ด้วยกระเป๋าหลังที่เก็บของได้เพียงแค่สิบช่อง คงไม่มีทางพอให้ใช้เก็บ
นับตั้งแต่ที่เขาเข้ามาด้านในป่า มันก็น่าจะผ่านไปแล้วราวหนึ่งวันและหนึ่งคืน
ผลการเก็บเกี่ยวขนาดนี้ในระยะเวลาสั้น ๆ อู๋ฝานมองว่าผลลัพธ์นี้น่าพึงพอใจแล้ว กระทั่งนึกเสียดายที่จะออกจากป่าแห่งนี้เสียด้วยซ้ำ
ภาพเปลี่ยนแปลงไป หลังใช้เวลาที่โลกแห่งเกมครบถ้วน อู๋ฝานจึงกลับสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้งหนึ่ง
เพราะช่วงเวลาที่เทเลพอร์ตไปโลกแห่งเกมค่อนข้างเร็วกว่าปกติ ปัจจุบันจึงเพิ่งเป็นเวลาตีสี่ของโลกความเป็นจริง ยังพอเหลือเวลาอีกพอสมควรกว่าจะถึงรุ่งสาง
อู๋ฝานที่คิดจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ กลับงีบหลับอีกสักพักก่อนจะลุกไป
เพราะชายหนุ่มเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่อาศัยในบ้าน เขาจึงสามารถแต่งตัวตามสบาย เปลือยท่อนบนสวมเพียงกางเกงขาสั้นก็เดินไปที่ห้องน้ำได้
ขณะที่เดินไปทางประตูห้องน้ำ อู๋ฝานรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติตรงไหนสักแห่ง ทว่าเขาไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่จู่ ๆ ก็เห็นประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด และมีแสงลอดออกมาจากด้านใน
“เมื่อคืนที่เข้าห้องน้ำลืมปิดไฟงั้นเหรอ?” อู๋ฝานครุ่นคิดกับตัวเองอยู่ในใจและไม่ได้มองว่าผิดปกติอะไร ดังนั้นจึงเดินตรงเข้าไป
จากนั้น อู๋ฝานกลับต้องยืนนิ่งไม่ไหวติง ประหนึ่งรูปปั้นหินที่คงท่าทางเอาไว้
มีคนอยู่ในห้องอาบน้ำ!
และเป็นคนที่อู๋ฝานคุ้นเคย เพียงแต่ไม่ได้พบเจอหน้ามานานพอสมควรแล้ว
เยี่ยเฟยเฟย!
อู๋ฝานไม่คิดว่าเยี่ยเฟยเฟยจะกลับมาอย่างกะทันหันโดยไม่บอกไม่กล่าวเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ที่แรกที่ได้พบเธอยังเป็นในห้องน้ำ!
ตอนนี้อู๋ฝานเพิ่งนึกได้ว่าขณะเดินเข้ามาในห้องน้ำนั้นเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ เยี่ยเฟยเฟยเปิดประตูห้องของเธอเอาไว้ครึ่งหนึ่ง ด้านในจึงมีแสงสลัว ๆ ลอดออกมา เขาที่คิดจะไปเข้าห้องน้ำจึงไม่ได้คิดอะไรมากมาย ตอนนี้เข้าใจขึ้นมาแล้วว่าเยี่ยเฟยเฟยกลับมาที่บ้าน! ปกติแล้วเยี่ยเฟยเฟยจะอาศัยอยู่ที่หอพักในมหาวิทยาลัย ห้องของเธอจึงล็อคเอาไว้ตลอด ที่ผ่านมาไม่เคยมีแสงไฟปรากฏให้เห็น
ตอนนี้เยี่ยเฟยเฟยยังไม่เห็นอู๋ฝาน เธอนั่งอยู่ในห้องน้ำ ท่าทีงุนงง คล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่น ราวกับยังไม่ตื่นดีอย่างไรอย่างนั้น แต่ที่ทำอู๋ฝานตกใจยิ่งกว่าคือการที่หญิงสาวก็แต่งตัวเหมือนกับตนเอง นุ่งน้อยห่มน้อย จนถึงขนาดที่เขาได้เห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็น!
อู๋ฝานที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น เมื่อเห็นภาพนี้ เลือดลมในกายย่อมสูบฉีด ความสนใจเรื่องเพศที่ก่อนหน้านี้ถูกเจ้าเสวี่ยอี๋กระตุ้นขึ้นมา มันปรากฏขึ้นในใจอีกครั้งอย่างไม่อาจควบคุม
ตอนนี้เยี่ยเฟยเฟยที่นั่งงุนงงเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมกับเห็นอู๋ฝานที่ยืนนิ่งตรงหน้าประตู
“อู๋ฝาน คุณอยู่บ้านนี่เอง” เยี่ยเฟยเฟยพูดออกมาราวกับยังไม่รู้ตัว
แต่ก่อนที่อู๋ฝานจะตอบอะไร เพียงชั่วอึดใจ ดวงตาของเยี่ยเฟยเฟยที่งุนงงทีแรกกลับเบิกกว้างขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับแสงไฟสามารถสว่างเจิดจ้าออกมาจากดวงตาได้ สีหน้าของเธอตื่นตระหนก ก่อนจะแดงระเรื่อ
“กรี๊ด!”
เยี่ยเฟยเฟยกรีดร้องเสียงดัง แม้ตอนนี้อู๋ฝานจะไม่อ่อนแอ แต่คลื่นเสียงโจมตีของเยี่ยเฟยเฟย ทำให้เขาถึงกับต้องเอามือปิดหูลดทอนความดังของเสียงลงไม่ให้หูเกิดความเสียหาย
“คนชั่ว! โรคจิต! หื่นกาม! เดนมนุษย์! ออกไปนะ! ออกไปเลย!!” เยี่ยเฟยเฟยแผดร้องเสียงดังออกมา
อู๋ฝานพลันต้องเร่งร้อนหันกลับเดินออกไป พร้อมกับปิดประตูห้องน้ำให้ด้วยตัวเอง ส่วนเยี่ยเฟยเฟยยังคงกรีดร้องต่อ ราวกับคิดอยากระบายความตกใจออกมาให้หมด
“หยุดร้องเถอะครับ ผมไม่ได้เจตนา ใครจะนึกว่าคุณจะกลับมาไม่บอกไม่กล่าว ทำไมไม่ส่งข้อความมาบอกกันสักหน่อยล่ะครับ?” อู๋ฝานที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำละล่ำละลักบอกเยี่ยเฟยเฟย
“โรคจิต! ฉันไม่อยากคุยด้วยแล้ว! ออกไปเลยนะ!” แม้อู๋ฝานจะไม่ได้เข้ามา แต่เพราะได้ยินเสียงของชายหนุ่ม เยี่ยเฟยเฟยจึงแผดร้องออกมาราวกับต้องการกลบเกลื่อนความอับอาย ใบหน้าของเธอแดงก่ำจนเส้นเลือดฝาด
“ครับ! ครับ! ผมไปแล้ว หยุดตะโกนนะครับ!” อู๋ฝานลูบจมูกตัวเอง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เยี่ยเฟยเฟยคลุ้มคลั่งไปมากกว่านี้ เขาไปนั่งรอที่โซฟาในห้องโถง เพียงแต่ภาพที่เห็นด้านในห้องน้ำยังคงลอยล่องวนเวียนในห้วงความคิดไม่อาจเลือนหาย
ขาวมาก!
ตอนนี้เอง เยี่ยเฟยเฟยที่อยู่ด้านในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของอู๋ฝานเดินห่างออกไป เธอยังคงอับอายและโกรธเคือง มันเป็นอารมณ์ที่ยากจะควบคุมให้สงบลงได้
คนโรคจิต! คนหื่นกาม! แม้อู๋ฝานจะออกไปแล้ว แต่เขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง! เมื่อกี้นี้ตอนเข้ามาในห้องน้ำ อีกฝ่ายต้องเห็นไปหมดแล้วแน่ ๆ ถ้าไม่เรียกโรคจิตแล้วจะเรียกว่าอะไรอื่นได้อีก? ทำไมอีกฝ่ายก่อนจะเข้าห้องน้ำไม่เคาะประตูล่ะ? ตั้งใจแอบมองงั้นเหรอ? ไม่ใช่ มันไม่ใช่แอบมอง แต่เป็นการมองตรง ๆ เลยต่างหาก!
หลากหลายความคิดปรากฏวนเวียนในหัวของเยี่ยเฟยเฟย แค่คิดว่าเธอเปลือยต่อหน้าอู๋ฝานและอีกฝ่ายได้เห็นทุกอย่างแล้ว เธอก็อับอายแทบคิดฆ่าตัวตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“เยี่ยเฟยเฟย คุณเป็นอะไรไหมครับ?” เมื่อเห็นว่าผ่านไปนานแล้ว แต่เยี่ยเฟยเฟยก็ยังไม่ออกมา ทั้งยังไม่มีเสียงร้องอะไร อู๋ฝานจึงอดไม่ได้ที่จะกังวล
“ไม่ต้องมาห่วงฉัน!” เยี่ยเฟยเฟยคำรามตอบ
“ตอบได้แบบนี้ก็คงไม่เป็นไร” อู๋ฝานตอบกลับราวกำลังพึมพำกับตัวเอง
ไม่นาน ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้ง เยี่ยเฟยเฟยออกมาแล้ว สายตาของเธอจ้องอู๋ฝานที่นั่งอยู่ตรงโซฟา จากนั้นก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องตัวเอง พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง “ปึง!”
แต่ไม่นานประตูห้องของเยี่ยเฟยเฟยก็เปิดออกอีกครั้ง ตอนนี้เธอใส่ชุดที่เรียบร้อยกว่าก่อนหน้านี้แล้ว จึงปรากฏตัวต่อหน้าอู๋ฝานอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มถึงกับเผลอมองตำแหน่งที่ได้เห็นอะไรบางอย่างเมื่อครู่โดยไม่รู้ตัว หญิงสาวที่สังเกตเห็นสายตาดังกล่าวก็แผดเสียงร้องถามออกมา “มองอะไร?!”
“ไม่ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นครับ!” อู๋ฝานตอบกลับอย่างประดักประเดิด พร้อมหลบสายตา
จริง ๆ แล้ว ต่อให้ตอนนี้มองอีกครั้งก็ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น เยี่ยเฟยเฟยใส่ชุดหนา กระทั่งว่าหลายชั้น ทั้งยังเอาเสื้อแจ็กเก็ตมาสวมทับอีกทีด้วย
เยี่ยเฟยเฟยเผยสีหน้าเย็นเยือก ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามอู๋ฝาน จ้องมองเขาและเอ่ยปาก “อู๋ฝาน ทั้ง ๆ ที่ฉันเห็นคุณเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยเจียงโจวแท้ ๆ นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าคุณจะทำเรื่องไร้ยางอายลามกแบบนี้ ฉันรู้สึกว่ามองคุณผิดไปมาก!”
ก่อนหน้านี้เยี่ยเฟยเฟยมีความประทับใจดี ๆ ต่ออู๋ฝาน ครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ เขาก็เป็นคนช่วยดูแลอำนวยความสะดวก กระทั่งยินดีช่วยปกปิดเรื่องที่เธอจะใช้ชีวิตในหอพักของมหาวิทยาลัยให้ นอกจากนั้นชายหนุ่มยังเป็นดาวเด่นในมหาวิทยาลัยอยู่หลายครั้ง เรื่องราวทั้งหมดจึงทำให้หญิงสาวมองว่าอีกฝ่ายเป็นคนดี
แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ มันกลับทำให้ความประทับใจดี ๆ ของเยี่ยเฟยเฟยที่มีต่ออู๋ฝาน กระทั่งรวมถึงภาพที่เคยคิดเอาไว้ในใจต้องพังทลาย และภาพนั้นได้ถูกแทนที่ด้วยคนโรคจิตไร้ยางอาย!