ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 102
เจย์กล่าวด้วยใบหน้านิ่ง “โรส มอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยให้ฉัน แล้วฉันจะยินยอมมอบสิทธิ์การเยี่ยมบุตรให้ในห้าปีแรก”
โรสเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ ‘นี่มันไร้สาระที่สุด ไม่ใช่แค่เขาอยากเอาสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อยไปจากเรา เขายังจะเอาสิทธิ์การเยี่ยมบุตรไปในอนาคตอีก!’
ถ้าเรื่องนี้รับได้ ก็คงไม่มีเรื่องใดในโลกนี้ที่รับไม่ได้อีกแล้ว!
โรสยืนขึ้นด้วยมือที่กำแล้วยันตัวจากโต๊ะ ตัวของเธอโน้มไปข้างหน้า เธอเน้นทุกคำพูดของเธอลอดไรฟันออกมา “ฝัน ไป เถอะ”
การท้าทายในดวงตาของเธอแหลมคมมาก
เจย์ยังคงความสุขุมไว้อย่างดี เขาคือสุดยอดราชันย์แห่งโลกธุรกิจ เขามีประสบการณ์การเจรจาธุรกิจและพบนักเจรจามามากมาย เขาคิดว่าภรรยาติดบ้านชั้นต่ำแบบโรส ลอยล์ นั้นไม่ใช่คู่มือเขา
“บอกราคามา เธอต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมมอบสิทธิ์การเลี้ยงดูร็อบบี้น้อย” เจย์กล่าวอย่างสบายใจ
โรสรู้สึกว่าเธอกำลังโดนดูถูก เธอโกรธแทบคลั่งจนอวัยวะภายในของเธอจะเด้งออกมาด้วยความโกรธด้วยซ้ำ เธอจ้องไปที่เจย์แล้วกล่าว “ท่านอาเรสผู้สูงส่ง นายคงคิดสินะว่าเงินของนายจะสามารถลบล้างความรักที่ฉันมีต่อร็อบบี้น้อย แล้วทำให้นายได้สิทธิ์การเลี้ยงดูเขาไปอย่างง่ายดาย?”
เจย์ยิ้มมุมปากยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ในโลกของเขา ถ้าเงินแก้ปัญหาไม่ได้ นั่นแปลว่ามันไม่มากพอ
เขาคิดว่าที่โรสโกรธนั่นก็เป็นเพราะเธอต้องการต่อรองราคาให้สูงขึ้น
“หนึ่งพันล้าน” เจย์กล่าว
โรสโกรธมากจนตัวของเธอสั่นเทา โดยไม่มีคำเตือน เธอพลันยกถ้วยชาสาดใส่เจย์ “เจย์ อาเรส ฉันจะพูดตรง ๆ นะ ต่อให้นายยกทั้งแกรนด์เอเซียมา ฉันก็ไม่ต้องการมัน ในหัวใจของฉัน ร็อบบี้น้อยคือชีวิตของฉัน”
เจย์มองเสื้อเชิ้ตที่เปียกไปด้วยชา ดวงตาเหยี่ยวของเขามีความหนาวเย็นก็ตัวขึ้น เขากล่าวลอดไรฟัน “โรส ลอยล์…” เสียงฟังดูดำมืดและอันตรายนั้นดึงสติของโรสกลับสู่ความเป็นจริง
โรสรู้สึกตัวว่าเธอได้สร้างปัญหาอีกแล้ว
เจย์ยืนขึ้นแล้วมองโรสด้วนความไม่พอใจอย่างมาก “แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์เหรอ? เยี่ยม โลภมากนัก ก็อย่าหวังจะได้รับสักเซ็นต์จากฉันอีก สำหรับร็อบบี้น้อย ฉันจะเอาตัวเขามาไม่ว่าอย่างไรก็ตาม” จากนั้นเขาก็จากไปหลังจากพูดจบ
โรสโกรธมาก เธอถีบขาตัวเองใส่โต๊ะ
ก่อนที่เจย์จะจากไป สายตาที่เขามอบให้เธอนั้นน่าขนลุกเกินไป เหมือนเขาเป็นยมทูต ที่เตรียมจะนำตัวเธอลงสู่ปรโลก
หลังจากออกจากคาเฟ่ โรสเดินไปท่ามกลางถนนที่วุ่นวายด้วยความคิดที่วิ่งในหัว เมือง เซาท์ ซิตี้ อันเจริญรุ่งเรืองนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นของทองแดง
หากให้ยกตัวอย่าง รถยนต์หรูที่ขับผ่านไปก็ทำให้สามัญสำนึกของคนเปลี่ยนไป ไม่ใช่ยานยนต์สี่ล้อทุกคันจะถูกเรียกว่ารถ ทัศนคติของเจ้าของรถพวกนั้นที่อาศัยอำนาจเงินในการอวดเบ่งจองหองต่างหากที่เป็นตัวชี้วัด
จากมุมมองของเจ้าของรถหรู โรสเป็นแค่ขอทานน่าสมเพช ที่ใช้ชีวิตอยู่ต่ำสุดของห่วงโซ่อาหาร
เธอนั่งอย่างเศร้าสลดอยู่บันไดโรงแรม เพราะชุดที่เธอใส่และผมที่ยุ่งเหยิง ทำให้เธอได้รับเศษเงินจากคนที่เดินผ่านไปมา บางคนถึงกับโยนใบเสร็จใส่เธอ
โรสพลันหัวเราะออกมา…
สรุปว่าที่ผ่านมาเธอโกหกตัวเองมาตลอด เธอปิดตาไม่สนใจความแตกต่างอันยิ่งใหญ่ของเธอกับเจย์
เขามันเป็นคนที่ถูกสวรรค์เลือก!
เธอมันก็แค่คนไม่สำคัญที่ใช้ชีวิตอยู่จุดต่ำสุดของห่วงโซ่
อย่างไรก็ตาม เธอมักมองตัวเองว่าเป็นแองเจลีน เซเวียร์ ผู้ทรงเสน่ห์จากอดีตเสมอ คนเดียวที่สามารถยืนข้างเคียงกับเขาได้ในระดับเดียวกัน พวกเธอคือคู่ที่สวรรค์สรรสร้าง