325 การแกล้ง ของเทพธิดาแห่งความมืด
“นานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ชั้นได้สถิตในดาวเคราะห์นี้?”
คุคุคุคุ…
ราชินีโนเอล หัวเราะอย่างชั่วร้าย…ไม่ ไนอาซามะที่มีหน้าของราชินีโนเอล
ผมสั่นในความกลัวอยู่ตรงนี้ สงสัย ว่าอะไรที่ผมทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกจริงหรือ
“ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลก มันรู้สึกต่างจากการลงสถิตองอัลเธน่าซามะ…”
มันกลับไปที่สีหน้าที่น่ารักอย่างเดิม ของราชินีโนเอล
“โนเอลซามะ เธอยังมีสติ ชั้นล่ะคิดไปว่าเธอถูกยึดร่างไปแล้วแน่นอนเลย” (มาโกโตะ)
“แม้ว่าเทพธิดาจะสถิตในออราเคิล ออราเคิลจะยังมีสติ ยังไงก็ตาม ปรกติแล้วชั้นไม่ความจะสามารถพูดได้ระหว่างการสถิตแบบนี้…อ๊ะ!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลตอบคำถามของผม และจากนั้นเปิดตากว้าง เหมือนเธอพบบางอย่าง
เมื่อผมมองไปที่เธอมอง ผมเห็นอัศวินล้มฟุบลงไป
“โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมวิ่งไปที่พวกเขาหนึ่งคน และยืนยันสภาพสีหน้าของเขา
พวกเขาหายใจ และไม่มีแผลหนัก
มันดูเหมือนพวกเขาเพียงแค่หมดสติ
“พวกเค้าเพียงแค่โดนความเป็นพระเจ้าของชั้นน่ะ ที่สำคัญกว่านั้น มันโอเค ที่จะเสียเวลาเปล่าที่นี่เหรอ?” (ไนอา)
คนที่ส่งน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย คือเทพธิดาแห่งความมืด
ผมกลับมามีสติ กับคำพูดเหล่านั้น
“นยารุซามะ ผมขอให้ท่าน ช่วยพิชิตวิหารทะเลลึกได้มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ…ชั้นบอกนายไปแล้วนี่ ว่าปล่อยให้ชั้นได้เลย ใช่มั้ย?” (ไนอา)
นยารุซามะ ทำสีหน้าที่กล้าแกร่ง พร้อมกับกอดอก
ท่านเดินไปที่ทะเลแบบนั้นเลย
ผมรีบไล่ตามท่านไป
เราจะมุ่งหน้าไปที่นั่นตอนนี้?
แต่เทพธิดาแห่งความมืด หยุดเท้าของท่านสนิท ใกล้กับทะเล
“เมื่อพูดแบบนั้นแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องดำลงไปในทะเลเหมือนทั่วไป เพราะมีบาเรียเทพเจ้าทะเลอยู่ข้างล่าง ที่แผลลึก อัศวินคุง ชั้นแสดงศักยภาพที่เพียงพอไม่ได้” (ไนอา)
เมื่อพูดอย่างนี้ เทพธิดาแห่งความมืด นำนิ้วไปที่อากาศ
และจากนั้น ทำการเคลื่อนไหวเล็กๆด้วยนิ้วนั้น
ท่าทาง ที่เหมือนไว้เรียกหมาเรียกแมว
“นยารุซามะ…? ท่านทำอะไรครับ?” (มาโกโตะ)
“คุคุคุ…นายจะเข้าใจในไม่นาน ในไมนาน ระหว่างทำอย่างนั้น ให้ชั้นพูดกับนาย เกี่ยวกับเลวีอาธาน สัตว์สวรรค์ที่พูดถึงนั้น ได้ถูกมอบภารกิจของพระเจ้า 2 อย่าง โดยเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ อย่างแรก นายคุ้นเคยดีแล้ว” (ไนอา)
“ผนึกของโนอาห์ซามะ ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว หน้าที่ที่จะไล่ {พวกโง่} ที่มีเป้าหมายมาที่วิหารทะเลลึก” (ไนอา)
“…”
ในฐานะคนโง่ที่ถูกไล่ออกมาบ่อยครั้งมากพอ นั่นรู้สึกขมอย่างย่ำแย่
“อีกอย่างคืออะไรคะ ไนอาซามะ?” (โนเอล)
ราชินีโนเอลเข้าร่วมวงสนทนา
แต่เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มีแค่ปากเดียวนะ
“ปกป้องดาวเคราะห์นี้ โนเอลจัง” (ไนอา)
“ปกป้อง…? ถ้าอย่างนั้น มันจะไม่ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เหรอคะ?” (โนเอล)
คำถามของราชินีโนเอลนั้นเป็นธรรมชาติ
มันเกือบจะถูกยึดครอง โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติแล้ว
“น่าเสียใจที่จะพูด เลวีอาธานคือสัตว์สวรรค์ สำหรับสงครามอินเตอร์สเตลล่า มันจะไม่เข้าไปเกี่ยวข้อง กับความขัดแย้งบนผิวดาวเล็กๆ ของดาวเคราะห์นี้” (ไนอา)
“ล-เล็ก?! แต่มันสำคัญพอ ที่ทุกคนในดวงดาวดวงนี้ จะโดนเสน่ห์นะ?!” (โนเอล)
“มันไม่สำคัญ สัตว์สวรรค์ จะก้าวเข้าไปแค่เมื่อมีภัยพิบัติขนาดยักษ์ ที่ {ทำลายตัวโลกเอง}” (ไนอา)
“ภัยพิบัติยักษ์…” (โนเอล)
“ใช่ พูดถึงแล้ว มันจวนจะได้เวลาแล้ว” (ไนอา)
“จะได้เวลาแล้ว?” (มาโกโตะ)
“ดู” (ไนอา)
ผมยกสายตากับคำพูดของเทพธิดาแห่งความมืด
สิ่งที่เข้ามาที่ภาพที่ผมเห็น ทำให้ผมสับสน ช่วงเวลาหนึ่ง พอที่จะทำให้ผมไม่เข้าใจ ว่าผมเห็นอะไรอยู่
ตอนนี้มันเช้าตรู่
พระอาทิย์กำลังเริ่มขึ้น
เมฆที่ปกปิดท้องฟ้า ไม่มีอยู่ แค่ตรงที่ที่เราอยู่
ดูเหมือนมันเป็นคลื่นกระแทก จากการสถิตของเทพธิดาแห่งความมืด
ปัญหาคือ พระจันทร์ที่เสียการส่องสว่างไปแล้ว และลอยอยู่ในท้องฟ้าทีขาว
ขนาดของมันคืือ…
“ม-มาโกโตะซามะ!!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลร้อง
“พระจันทร์…ใกล้เข้ามามากขึ้น?” (มาโกโตะ)
ปรกติแล้ว พระจันทร์ จะขนาดเท่าลูกกอล์ฟในท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
ตอนนี้ มันดขนาดเท่าลูกบาส
ไม่ เมื่อผมเพ่งมองผมบอกได้ ว่ามันใหญ่ขึ้นๆ อย่างช้าๆ…
“นยารุซามะ…ท่านทำอะไร?” (มาโกโตะ)
ผมถามเทพธิดาแห่งความมืดพร้อมไปกับเสียงที่สั่น
นยารุซามะยิ้ม
“ชั้น {เรียก} พระจันทร์ {พระจันทร์จะตกลงมา} ลงสู่ดาวดวงนี้ ในอีกประมาณ 10 นาที” (ไนอา)
“…เอ๋?” (โนเอล)
“…ทำไมทำบางอย่างแบบนั้นล่ะครับ?” (มาโกโตะ)
เทพธิดาแห่งความมืด ยิ้มด้วยบรรยากาศของความมั่นอกมั่นใจ สู่ราชินีโนเอล และตัวผมเองที่สับสน
“เพื่อนาย อัศวินคุง ชั้นบอกนายแล้วว่าชั้นจะช่วยนาย ใช่มั้ย?” (ไนอา)
ไต่ผมไม่ได้ขอให้ท่านทำพระจันทร์ตกนะ?!” (มาโกโตะ)
เทพธิดาองค์นี้พูดอะไรน่ะ?!
ผมตะโกน ในแบบที่ดั่งจะจับท่านด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง และเทพธิดดาแห่งความมืด ยักไหล่ของท่าน
“เห็นมั้ย… {มันอยู่ที่นี่แล้ว}” (ไนอา)
*…ซุ…ซุ…ซุ…ซุ…ซุ*
“นี่คือ…?” (มาโกโตะ)
ทะเลสั่น
นกทั้งเกาะบินออกไปในทันที
ไม่ มันไม่ใช่แค่นก แมลงด้วย
สุนัขและปศุสัตว์บางตัวบนเกาะนี้ ส่งเสียงร้อง
ทะเลลั่น พสุธาสะเทือน
แผนดินไหวเหรอ?
แต่การสั่นมันมั่นคงเกินไป
การสั่นเล็กๆ จะไม่ใหญ่ขึ้นไปปกว่านั้น แต่มันสั่นต่อไปโดยไม่หยุด
การสั่นเล็กๆดำเนินต่อไปหลายสิบวินาที และพระจันทร์ใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้นในเวลานั้น
มันเหมือนภาพของการโลกแตก
แม่ว่าเมื่อผมส่งสายตาไปหาเทพเจ้าแห่งความมืด เพื่อหาคำอธิบาย ท่านแค่ยิ้มอยู่ตรงนั้น
และจากนั้น
*ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน!!!*
เสียงดังดุจฟ้าฟาด จู่ๆ ก็สะท้อน ดั่งจะเทียบจังหวะกับพื้นสั่น
มันไม่ได้ฟังดูเหมือนระเบิด แต่มันเป็นเสียงของน้ำและน้ำปะทะเข้าหากัน
เสียงที่ใกล้ที่สุดที่ผมได้ยิน คงจะเป็นน้ำตกที่ยิ่งใหญ่ในลาเบรินทอส
ทะเลสาบใต้ดิน ที่มีน้ำตกมากมาย และเป็นรังของซาซัง
มันดังกว่านั้น 1,000 เท่า
“น-นั่น…?” (โนเอล)
มีวัตถุที่แปลกประหลาด ที่โนทิศทางที่ราชินีโนเอลชี้ไป
มันเป็นบางอย่าง ที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นมาก่อน
มีทะเลที่กว้างใหญ่ แค่ไม่กี่วินาทีที่แล้ว
แต่ มันไม่ถูกเห็นอีกแล้ว
สิ่งที่อยู่ที่นั่นตอนนี้ คือกำแพงยักษ์
กำแพงยาว ที่ไกลออกไปอย่างไม่มีสุดสิ้น
กำแพงนั้นขึ้นมา โดยไม่มีสัญญานว่าจะหยุด
ในท้ายที่สุดมันก็เจาะทะลุท้องฟ้า และ แม้จะถึงตอนนั้นแล้ว มันยังสูงขึ้นต่อไป
การขึ้นมาของกำแพง ที่รู้สึกเหมือนมันจะดำเนินต่อไปตลอดกาล
…….ซหุ่…..นน…
และหยุดอย่างช้าๆ
ผมมองดูกำแพงสูง ที่ทิ่มแทงเมฆ
“ซึนามิมาแล้ว!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลกรีดร้อง
“เดีย” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ราชาของเรา” (เดีย)
เดียปรากฏขึ้นทันที และหยุดซึนามิที่สูงหลายเมตรอย่างง่ายๆ
ถ้าซึนามินั่น กลืนกินหมูเกก่าที่เราอยู่ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่นั่น จะถูกล้างออกไป
นั่นทำไม ผมต้องขอบคุณเดีย แต่ผมตกตะลึงที่นี่
แม้ว่าผมจะเห็นมัน {นับครั้งไม่ถ้วน} แล้ว
มันอยู่ในทะเลที่มืดและลึกตลอด
และมันอยู่ที่ระยะไกลออกไป
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นมันใกล้ๆ
“เลวีอาธาน…” (มาโกโตะ)
ราชินีโนเอลหันหลังด้วยหน้าตาที่ตกใจ กำการพึมพำของผม
“…มาโกโตะซามะ พูด…ว่าอะไรนะเมื่อกี้นี้?” (โนเอล)
“มันเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมัน ราชินีโนเอล นั่นคือสัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน ผู้ที่ปกป้องวิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)
“เอ๋…? เอ๋…ต-แต่…นั่น…คือ…?” (โนเอล)
สมองของเธอน่าจะประมวลคำพูดของผมอย่างถูกต้องไม่ได้ และตาของเธอม้วนกลับไปและหมดสติ
“…อาา” (โนเอล)
“โว่ห๋” (มาโกโตะ)
ผมรีบจับราชินีโนเอลผู้ที่กำลังจะล้มฟุบ
แต่ดวงตาดวงใหญ่ของเธอ เปิดทันทีหลังจากนั้น และหน้าของเธอ เปลี่ยนเป็นหน้าที่ธรรมชาติไม่ดี
“ตอนนี้ เลวีอาธานได้ถูกดึงออกมาข้างนอกบาเรียเทพเจ้าทะเลแล้ว มากกว่านั้น ความสนใจของมัน ตอนนีถูกนำไปโดยการตกมาของพระจันทร์ นายไม่คิดว่านี่คือโอกาสที่ดีที่สุดเหรอ?” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ดูเหมือนจะสนุกของจริงที่นี่
แต่ผมกังวล
“…มันโอเคที่จะทำบางอย่างแบบนี้เหรอครับ?” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะ จะพูดเรื่องระเบียบดินแดนสวรรค์นานๆครั้ง
เทพเจ้าต้องไม่แทรกแซงกับดินแดนมนุษย์
เทพธิดามีเสียงของพวกท่าน ที่ไปถึงผู้คนผ่านออราเคิล
การช่วยโดยตรงนั้น ไม่ต้องถามเลย
ไอราซามะ ที่ส่งผมไปที่อดีต ถูกลงโทษเพราะเรื่องนั้น และถูกห้ามไม่ให้สถิตเทพธิดาของเธอ
แต่อะไรที่เกิดขึ้นตรงหน้าผม…ไมใชว่ามันแทรกแซงมากเกินไป ไม่ว่าจะคิดเกี่ยวกับมันยังไง?
“พอมาคิดว่านายแม้แต่กังวลเกี่ยวกับชั้น อย่างที่คาดกับสาวกของโนอาห์คุง ชั้นไม่ได้ใส่ความพยายาม ในการบริหารจัดการของเทพธิดา ดังนั้นไม่ต้องถือมัน แต่แน่นอน ว่าถ้าชั้นทำมันมากชั้นจะโดนดุโดยอัลเธอน่าคุง… โชคดี นายไม่เห็นดินแดนมนุษย์จากดินแดนสวรรค์ เพราะต้องขอบคุณบาเรียของนีเวียจัง” (ไนอา)
“ถ้าอย่างนั้น ท่านจะพูดว่านี่โอเคเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว ยังไงซะ นี่ค่อนข้างเป็นการแกล้งน่ะ☆” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ขยิบตาและหัวเรา
…การที่ท่านสามารถพูดได้ ว่าทำพระจันทร์ตกลงมา เป็นการแกล้ง นั้นน่ากลัวมากจนรายกายของผมสั่นนิดหน่อย
“เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว นี่มากที่สุดที่ชั้นทำได้ อะไรที่มากกว่านี้ จะเป็นภาระของร่างกายของโนเอลจัง และมันจะดึงความสนใจ ของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ในดินแดนสวรรค์ ตอนนี้ ชั้นได้เตรียมเวทีให้นายแล้ว นายจะทำยังไง อัศวินคุง?” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด มองผมด้วยสายตาที่ท้าทาย
มันค่อนข้างต่างกว่าที่ผมจินตนาการ แต่มันไม่เปลี่ยนความจริงที่ท่านช่วยผม
“…ขอบคุณที่สร้างโอกาสให้ผมครับ นยารุซามะ” (มาโกโตะ)
ผมตั้งความมุ่งมั่นตั้งใจตัวผมเอง
กำแพงยักษ์ตรงหน้าของผม ออกมาจากทะเล
หัวของเลวีอาธาน ถูกซ่อนโดยเมฆ และมองไม่เห็นจากข้างล่าง
ผมต้องเคลียร์นี่ ตอนนี้
“เดีย ได้โปรดรวมสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่!” (มาโกโตะ)
ผมสั่งในเสียงที่ดัง
“รับทราบ พี่น้องสปิริตน้ำ ในดวงดาวดวงนี้ใช่มั้ย?” (เดีย)
“ไม่” (มาโกโตะ)
“ราชาของเรา?” (เดีย)
“ทุกคนเลย พูดกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มากที่สุดเท่าที่มากได้” (มาโกโตะ)
“…รับทราบ มันจะใช้เวลานิดหน่อย แต่ชั้นจะรวบรวมมัน” (เดีย)
ใช้เวลาที่เดียเตรียมการ ผมยืนยันวัตถุประสงค์
มันไม่เหมือนว่าเลวีอาธานนำทั้งตัวของมันมาที่ผิวน้ำ ครึ่งตัวของมันอยู่ในทะเล
วิหารทะเลลึกของโนอาห์ซามะ ควรจะอยู่ข้างหลังของเลวีอาธาน
ผมหาที่นั่นด้วยมองไกล
(นั่น!) (มาโกโตะ)
ผมเจอวิหารทะเลลึก ที่ส่วนหนึ่งของกำแพงยักษ์
นั่นคือที่ที่ผมควรจะเล็งไป
…{โนอาห์ซามะอยู่ที่นั่น}
ความตื่นเต้นผมขึ้นมา
แต่ผมต้องไม่ใจร้อน
(ชั้นต้องการขา…) (มาโกโตะ)
ปรกติแล้ว ผมอยู่คนเดียว มันจะเร็วกว่าในทะเล
อย่างไรก็ตาม นี่คือสถานการณ์ที่ผิดปรกติ ที่วิหารทะเลลึกอยู่ข้างนอก
ผมสร้างนกหรือมังกรด้วยเวทย์น้ำได้ แต่พวกมันจะด้อยกว่าของจริง
มันก็เจ็บปวดด้วย ที่ไม่มีผู้ใช้เทเลพอร์ต
ราชินีโนเอลใช้เทเลพอร์ตได้มั้ย -ผมคิดว่าจะถามเธอ แต่…
*หวิ๊ว หวิ๊ว หวิ๊ว*
เสียงที่หนักของลม ดังจากด้านบน เงายักษ์ปกคลุมเกาะที่เราอยู่
“ขอโทษ…มาโกโตะซามะ ชั้นหมดสติที่นั่น…ฮฮฮฮฮฮิ้!” (โรเอล)
ราชินีโนเอลได้สติกลับมา และกรีดร้องอีกครั้ง
มังกรโบราณ ที่ขนาดใหญ่เท่าภูเขาอยู่ตรงหน้าเรา
“…ราชามังกรโบราณ แอสทารอธ?” (มาโกโตะ)
“คนเดียวคนเดิม” (แอสทารอธ)
“ล-ลอร์ดปีศาจแอสทารอธ?!” (โนเอล)
ขณะที่เขาพูดอย่างนี้ ตัวของเขาหด และเปลี่ยนเป็นชายตัวใหญ่ที่เข้มงวด
ราชินีโนเอลจับเสื้อของผม และสั่นนิดหน่อย
“งั้นนายก็อยู่ที่นี่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (แอสทารอธ)
“ใช่ เพื่อที่จะหนีจากเสน่ห์ ของแม่มดแห่งภัยบัติ นายก็โอเคนี่ มันดูเหมือนว่า” (มาโกโตะ)
“มังกรโบราณทั้งหมดตกอยู่ใต้เสน่ห์ของนีเวียยกเว่นชั้น ชั้นสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่…{นี่} คืออะไรบนโลกนี้กัน?” (แอสทารอธ)
สิ่งที่มังกรโบราณดูคือ แน่นอนตัวที่ใหญ่ของสัตว์สวรรค์ ที่ออกมาจากน้ำ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันหยุดอยู่กับที่ และดูเหมือนกำแพงยักษ์
“ชั้นพยายาจะทิ้งดวงจันทร์ใส่โลก เลวีอาธานมาเพื่อรีบหยุดมัน” (ไนอา)
คนที่ตอบคือเทพธิดาแห่งความมืด
“และเธอคือ…ไม่ ชั้นขอถามชือได้มั้ย?” (แอสทารอธ)
“ชั้นเทพธิดาแห่งความมืด ไม่ว่ายังไง ลูกหลานของเทพเจ้ามังกร นายค่อนข้างที่จะเป็นคนโง่ที่บุ่มบ่ามนะ ที่มาที่ที่ทุกสิ่งมีชีวิตหนี” (ไนอา)
“เป็นเกียรติที่ได้รู้จัก เทพธิดาแห่งความมืดซามะ” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ ไม่ถอยกับคำพูดชองนยารุซามะ และลดหัว
ผมคิดมาตลอด ว่ามังกรโบราณชายแก่สุภาพกับเทพธิดาจริงๆ แม้ว่าเขาเป็นลอร์ดปีศาจ
ระหว่างที่ผมติดอย่างนั้น…
“ทากัตซูกิิ มาโกโตะ นายมีแผนที่จเผชิญหน้ากับนั่น ใช่มั้ย?!” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณหันหน้ามาทางนี้ ระหว่างที่แสดงเขี้ยวของเขา
เอ๋ เขาโกรธเหรอ?
“ทางเทคนิคน่ะ ชั้นมีเป้าหมายอยู่ที่วิหารทะเลลึก ที่หลังของเลวีอาธาน” (มาโกโตะ)
“ให้ชั้นช่วยนายด้วย! นายจะไม่พูดวาไม่ ใช่มั้ย้?!” (แอสทารอธ)
มันเป็นข้อเสนอความช่วยเหลือที่คาดไม่ถึง
คำตอบนั้นชัดเจน
“นั่นนอน มันจะเป็นการช่วยที่ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ…พอมาคิดว่าชั้นจะได้โอกาส ท้าทายสัตว์สวรรค์… มันคุ้มค่าที่มีชีวิตอยู่มานาน! ชีวิตชั้นมันก็เพื่อวันนี้! 《ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า่า!》” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ ดูเหมือนจะสนุก
ดูเหมือนสีหน้าเมื่อกี้นี้ นั้นมาจากความดีใจ
“สาวกของโนอาห์คุงค่อนข้างจะน่าประทับใจ และลูกหลานของเทพเจ้ามังกรก็บ้าด้วย” (ไนอา)
เทพะธิดาแห่งความมืด พูดคำนี้ด้วยหน้าดั่งจะพูดว่า ‘นี่น่าสนใจ’
ยังไงก็ตาม มีคนหนึ่งที่ตามการเกิดขึ้นเหล่านี้ไม่ทัน…
“เอ๋? อืืม…เอ๋? เดี๋ยว สมองประมวลไม่ได้….อาาา” (โนเอล)
ราชินีโนเอลสลบอีกครั้ง
…หลายสิ่งเด้งขึ้นมา ทีละอย่างตามๆกัน… ผมทำบางอย่างแย่ๆกับเธอแล้วสินี่
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook