326 ความเสียใจของราชินีโนเอล
◇การย้อนคิดของโนเอล อัลเธน่า ไฮแลนด์◇
ตั้งแต่เวลาที่หนูเป็นราชินี ของประเทศที่ใหญ่ที่สุดในทวัป ประเทศแห่งแสง ไฮแลนด์ มันเป็นฝนที่เทลงมาของความตกใจที่ย่ำแย่
การฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และการขยายกองทัพของเขา
การสร้างราโฟรเอจใหม่ และการปะทะระหว่าพวกเขาและชาติของเรา
ระเบียบและความสัมพันธ์ ของแต่ละประเทศ ในฐานะผู้นำของทั้งเจ็ดชาติ
และบาเรียที่ยิ่งใหญ่ ที่ไว้ต่อต้านเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ทั้งหมดนั้นคือการดิ้นรน
แต่เพราะเรื่องนั้น เราสามารถที่จะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
และจากนั้น การแต่งงานของหนู กับฮีโร่แห่งแสงคนที่สอง และคนหนึ่ง ที่ถูกเรียกว่าผู้กอบกู้อาเบลเกิดใหม่ และสามีของหนู เรียวซูเกะซัง
หนูคิดว่า ตอนนั้น ช่วงเวลานั้น ชีวิตของหนู ส่องสว่าง สดใสที่สุดเลย
แต่ หนูล้มเหลว
แม้ว่าเราจะกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ เราไม่ได้กำจัดแม่มดแห่งภัยพิบัติ ที่รับพลังของเขามา
บาเรียที่ยิ่งใหญ่ ที่เตรียมไว้กันการโจมตีจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ถูกใช้โดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ด้วยคำสาปของแม่มด ที่ร่ายสู่โลกนี้ ผู้คนทั้งหมด โดนเสน่ห์
แม้ว่าเราจะพยายามต่อต้าน ผู้คนของประเทศแห่งแสง ได้ตกไปอยู่ในกำมือองแม่มดแล้ว ระหว่างที่หนูถูกขัง อยู่ที่คุกใต้ดิน
มัน…เป็นไปไม่ได้
เมื่อหนูยอมแพ้แล้ว ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ ที่ไม่ได้โดนเสน่ห์ แบบหนูเลย มาเพื่อช่วยหนู
และจากนั้น เขาให้หนูหนีมา ตลอดทางถึงเกาะเล็กๆ ที่คำสาป ยังมาไม่ถึง
หลังจากนั้น หนูพยายามจะหาความช่วยเหลืออย่างเวียนหัว และติดต่อกับหลากหลายที่
ผลก็คือ…ไม่ดีเลย
ผู้คนรอบๆ เห็นได้ชัดว่าดูมืดมนลงไป ทุกๆวัน
มีแม้แต่ผู้คน ที่สิ้นหวัง และหมดเรี่ยวแรง
แม้ว่าจะด้วยทุกเหตุนั้น มาโกโตะซามะคนเดียว จะพยายามท้าทายวิหารทะเลลึกต่อไป
หน้าของเขาไม่ได้มองโลกในแง่ดีเลยซักนิด
เขาดูเหมือนจะหันหน้าไปเผชิญภายหน้า มากกว่าใครๆทั้งหมดที่นี่
…อาา มันแค่เหมือนที่เรียวซูเกะซังพูดไว้เลย
ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ ไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าสถานการณ์ จะเป็นเช่นไร
หนูดีใจ ที่เขาเป็นพวกพ้องของเรา
ถ้าหนูอยู่คนเดียว หนูมั่นใจ ว่าหัวใจของหนู คงจะแตกสลายไปแล้ว
ถ้าโลกนี้ ตกอยู่ในกำมือของแม่มดแห่งภัยพิบัติ และเรา หาทางที่จะช่วยโลกนี้ไม่ได้ มันแน่นอน ที่หนูจะถูกจับ และขัง และในท้ายที่สุด ถูกฆ่า
อย่างไรก็ตาม ร่างของแม่มดแห่งภัยพิบัติ นั่นก็คือฟูเรีย รักมาโกโตะซามะ ดังนั้นหนูสงสัยว่า เขาจะไม่ถูกปฏิบัติอย่างแย่ๆ
และกระนั้น เขานั้น ให้หนูอยู่ด้วยตลอดเวลา
ถ้าอย่างนั้น หนูต้องตอบสนองให้ดีพอ
เราอาจจะไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เราจะหนีไป จนถึงที่สุดของที่สุด แม้ว่านั่นหมายถึง ต้องไปถึงจุดจบของโลกนี้
แต่…
*โก่นนนนนนนนนนนนนน!!!!!*
“ฮ๋าา?!”
เสียงระเบิดต่ำๆ
เสียงดั่งสองอย่างขนาดยักษ์ ประทะเข้าหากัน และหนู ตื่นขึ้นมาจากการหมดสติ เนื่องจากการสั่นในอากาศ
“นยารุซามะ เสียงอะไรครับเมื่อกี้นี้?”
“อ้าา นั้นต้องเป็นเลวีอาธาน หยุดการตกลงมาของพระจันทร์ ด้วยหน้าของมัน” (ไนอา)
“นั่นโล่งใจนะครับ ถ้าอย่านั้น มันสามารถที่จะรับได้ หือห์”
“ฟุฟุ… เลวีอาธานต้องสับสนแน่ๆ ที่อยู่ดีๆ พระจันทร์ก็ตกลงมา” (ไนอา)
“แต่นั่นก็หมายถึง มันจะแย่ ถ้าเราไม่รีบ ใช่มั้ยครับ?”
“หืม? ชั้นได้ร่ายเวทมนตร์ ที่จะทำให้พระจันทร์ เคลื่อนไหวไปในทิศทางที่มั่วๆซักพักน่ะ ดังนั้น มันจะซื้อเวลาได้บ้าง” (ไนอา)
“โออ้ อย่างที่คาดกับนยารุซามะเลยครับ”
“ฟุฟุฟุ ใช่ป่ะล่ะ? เอาเลยแล้วเชิดชูชั้นอีก” (ไนอา)
มาโกโตะซามะ คุย ดั่งเขาคุยเล็กๆกันที่นี่ และคำพูด ที่หนูไม่ได้พูดเอง ออกมาจากปากของหนู
คนที่พูด คือไนอาซามะ ผู้ที่สถิตเข้ามาในร่างกายหนู
อะไรที่พวกท่านพูดกัน มันอุกอาจมาก จนไมมีอะไรเข้ามาในหัวของหนูเลย
“…ชั้นขอโทษ ชั้นหมดสติอีกแล้ว” (โนเอล)
หนูจับหัว ระหว่างที่รู้สึกเวียนหัว และขอโทษ
“โอเคมั้ย โนเอลซามะ?” (มาดกโตะ)
มาโกโตะซามะ โหม่มองหน้าหนู กังวลใจ
“ชั้นโอเค…” (โนเอล)
คือที่หนูตอบ แต่หนูยังรู้สึก ดั่งหนูอยู่ในฝัน
เหตุผลที่หนูหมดสติก็คือ
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ! เกราะที่มันเยี่ยมยอด! เคนได้ใส่สมบัติศักดิ์สิทธิ์แบบนี้เหรอ?!”
ชายตัวใหญ่ ทำหน้าตาที่ตื่นเต้น…{มีเสียงของราชามังกรโบราณ}
“ชั้นแค่ให้นายยืม โอเคมั้ย? ขอบคุณโนอาห์ซามะหลังจากนี้” (มาโกโตะ)
“อุมุ นายพูดถูก! ชั้นจะขอบคุณโนอาห์ซามะ!” (แอสทารอธ)
มาโกโตะซามะ และ…ลอร์ดปีศาจแอสทารอธ ใช่มั้ย?
พวกเขาดูเหมือนจะสนิทกันมากๆเลย
“มาโกโตะซามะ ชั้นหมดสติไปนานแค่ไหน?” (โนเอล)
“แค่ประมาณ 1 นาที ชั้นให้เกราะของเคน กับราชามังกรโบราณ เมื่อกี้นี้” (มาโกโตะ)
เขาพูดเรียบๆ
“อ-อืม…นาย จะไปท้าทาย นั่นนะเหรอ…?” (โนเอล)
หรูพูด ด้วยเสียงที่สั่นเทา และชี้ไปที่สิ่ง ที่ดูเหมือนกำแพงยักษ์ ที่ออกมาจากทะเล
มันแทงทะลุท้องฟ้า เหมือนหอคอยซีนิท ที่หนูเห็นในอดีต ที่ทวีปทิศใต้ ที่มันดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงสวรรค์
มากกว่านั้น ความกว้างมันกว้างใหญ่ไพศาล จนหนูไม่เห็นแม้แต่จุดจบของมัน
และเหนือสิ่งนั้น…อะไรที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับสิ่งนั้น ที่เป็นกับแพงยักษ์ ก็คือมันทำอย่างช้าๆ แต่แน่นอนว่า…{ขยับอยู่}
สัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน
สิ่งมีชีวิตในำนานปรัมปรา ที่เคยได้ยินแค่ตำนานเรื่องเล่า
“ชั่นเสียโอกาสกำคัญที่นยารุซามะสร้างให้ชั้น ไปเปล่าๆไม่ได้ หลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะตอบ ดั่งเขาไม่มีความสงสัยใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
“ข-เข้าใจแล้ว…” (โนเอล)
นั่นคือ สิ่งเดียวที่หนูพูดได้
“พูดถึงแล้ว ชั้นมีเรื่องจะขอเธอน่ะ ราชินีโนเอล มันเกี่ยวกับการพิชิต วิหารทะเลลึก” (มาโกโตะ)
“…เอ๋?” (โนเอล)
ร่ายกายหนูสะดุ้ง
แค่เมื่อวันก่อน หนูดำน้ำไปตลอดทาง ถึงแผลลึกกับมาโกโตะซามะ แต่หนูไม่คิด ว่ามันจะน่ากลัวขนาดนี้
วัตถุประสงค์ของมาโกโตะซามะ คือพิชิวิหารทะเลลึก…
มันก็เพื่อที่จะแก้ผนึกของโนอาห์ซามะ และช่วยโลก จากคำสาป ของแม่มดแห่งภัยพิบัติ
หนูมีแผน ที่จะทำอะไรก็ตาม เพื่อที่จะช่วยเรื่องนั้น
(…แต่…) (โนเอล)
หนูมองไปรอบๆอีกครั้ง
พระจันทร์ที่ตกลงมา
สัตว์สวรรค์ ที่มาที่โลกของพื้นผิว
(ค-แค่อะไรบนโลกนี้กัน ที่เค้าจะขอให้ชั้นทำ…?) (โนเอล)
มันชัดเจนอยู่ว่าหนูกลัวที่นี่
“ถ-ถ้ามีอะไรที่ชั้นทำได้…” (โนเอล)
“ขอบคุณ โนเอลซามะ ชั้นคิดว่าเดียจะกลับมาในไม่นาน” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…” (โนเอล)
เดียซัง คือชื่อของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่มาโกโตะซามะคุยด้วยบ่อยๆ
“ราชาของเรา ชั้นกลับมาแล้ว” (เดีย)
“ยินดีต้อนรับกลับมา เดีย มันเป้นยังไงบ้าง?” (มาโกโตะ)
“นี่ ทุกดีใจ และตกลงที่จะมาด้วย” (เดีย)
*—ซู่นนน*
หนูรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในสภาพแวดล้อมลดลง
หนูสังเกตเหตุผล สำหรับเหตุนั้น
“ฮฮฮฮิ้!” (โนเอล)
หนูส่งเสียงกรีดร้อง แต่หนูอยากจะชมตัวเอง ที่ไม่หมดสติไป
หนูไม่แน่ใจ ว่ามันต้องขอบคุณที่ได้เห็นสัตว์สวรรค์และลอร์ดปีศาจ ในเวลาที่ติดๆกันมั้ย
แต่นั่นไม่ได้ทำให้หนูดีใจเลยซักนิดนะ
“ขอบคุณที่มา ทุกคน!” (มาโกโตะ)
ที่ที่มาโกโตะซามะตะโกนด้วยรอยยิ้ม…คือที่ที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ได้รวมตัวกัน ไกลสุดลูกหูลูกตา มากพอ ที่จะเต็มทั้งเกาะ
จำนวนเหล่านั้น…ประมาณจำนวนเท่ากัน กับเมื่อทั้งกองทัพของประเทศแห่งแสงได้รวมตัวกัน; มันดูเหมือนดั่งจำนวนนั้นไปถึงล้าน
“นายได้รวมมาค่อนข้างมากนะ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของดวงดาวดวงนี้….ไม่ ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายไปเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มาจากไหน?” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณถามมาโกโตะซามะ
“มันมาจากดวงดาวข้างเคียง เพราะทั้งหมดชั้นสงสัยว่าคนจากดวงดาวดวงนี้จะไม่พอ ที่จะสู้กับเลวีอาธาน” (มาโกโตะ)
“นายไปเหนือสุดแล้วเลยไปอีกเลยนะ… ดูสิ เพราะนายเรียกสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มามากขนาดนี น้ำทะเลนั้นปั่นป่วน” (แอสทารอธ)
มาโกโตะซามพูดดั่งไม่มีอะไร และลอร์ปีศาจมองดูทะเลอย่างงงงัน ทะเลปั่นป่วน พร้อมกับคลื่นสูงแบบที่หนูไม่เคยเห็นมาก่อน
“แต่มันขึ้นอยู่กับว่า จำนวนนี้จะพอหรือไม่นะ… เดียพวกเธอจะยังเพิ่มจำนวนอีก ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ราชาของเรา สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของดวงดาวดวงนี้ยังรวมมตัวกันต่อไป ถ้าเรื่องนี้มันเพื่อช่วยโนอาห์ซามะ สปิริตทั้งหมด จะมาช่วยจากทุกที่” (เดีย)
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดี อัศวินคุง เพิ่มพวกเธอมากขึ้นและมากขึ้นอีก!” (ไนอา)
ไนอาซาะ พูดอย่างสนุก ด้วยปากของหนู
“เมื่อพูดนั่นแล้ว…” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณพึมพำ ด้วยนน้ำเสียงที่ไม่พอในเล็กน้อย
“แม้ว่าด้วยลอร์ดปีศาจ และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมดพวกนี้ เลวีอาธาน ไม่ได้สนในเราเลยซักนิด หือห์…” (แอสทารอธ)
“มันเพียงแค่ไม่ได้มองเราตรงๆ แต่มันได้สังเกตเราแล้วนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะตอบราชามังกรโบราณ
หนูมองดูท้องฟ้า
…หนูเวียนหัว
เมฆได้หายไป ที่เวลาหนึ่ง ละหัวของเลวีอาธานที่่ชนกับพระจันทร์นั้นถูกเห็นได้
ภาพ ดั่งโลกถึงจุดจบ
และเหนือสุดของเรื่องนั้น สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มากขึ้นและมากขึ้น ได้มารวมกันที่เกาะ
แม้วว่าท้องฟ้าจะโปร่ง ทะเลปั่นป่วนอย่างรุนแรงดุจพายุ
หนูเริ่มจะกลัว ว่าเกาะนี้ อาจจะถูกกลืนไปโดยทะเล ในท้ายที่สุด
“โนเอลซามะ” (มาโกโตะ)
“ค-คะ?!” (โนเอล)
มาโกโตะซามะ พูดกับหนูด้วยเสียงที่จริงจัง
“ได้โปรดใช้สกิลของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์: การเดินทัพแห่งชัยชนะ ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“กับ…มาโกโตะซามะเหรอ?” (โนเอล)
สกิลที่หนูได้จากการเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์: การเดินทัพแห่งชัยชนะ
นี่เป็นเวทย์สนับสนุน ที่อนุญาตให้หนูเพิ่มความอดทนและมานาของพวกพ้องอย่างยิ่งใหญ่ ผ่านการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งแสง
มันอาจจะฟังดูเหมือนสกิลที่แข็งแกร่ง ถ้าคุณฟังแค่นั้น
แต่ความต่างจากเวทย์ปรกติ การเดินทัพแห่งชัยชนะ {ไม่มีขีดจำกัดสูงสุด}
เพราะเรื่องนี้ หนูร่ายกับทั้งกองทัพของประเทศแห่งแสงได้
แต่…
“การเดินทัพแห่งชัยชนะ เป็นเวทย์ที่แสดงพลัง เมื่อร่ายมันกับคนหลายคน แม้ว่าชั้นจะร่ายใส่แค่นาย มาโกโตะซามะ…” (โนเอล)
“มันโอเค ชั้นจะเป็นหอส่งสัญญาน และส่งผลของการเดินทัพแห่งชัยชนะ ให้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่” (มาโกโตะ)
“ท-ทำบางอย่างแบบนั้นได้เหรอ?!” (โนเอล)
หนูขึ้นเสียงดังในความตกใจ
“พูดถึงแล้ว นายก็ทำแบบนั้นเมื่อ 1,000 ปีก่อนด้วย… ชั้นไปจำบางอย่างที่ไม่น่าพอใจนะนั่น” (แอสทารอธ)
“เพราะทั้งหมดแอนนาซังใช้สกิลเดียวกันได้” (มาโกโตะ)
หนูได้เรียนรู้มาว่า เขาได้ทำอย่างนั้นในอดีตมา จากการสนทนาของราชามังกรโบราณ และมาโกโตะซามะ
และมันดูเหมือนมันเป็นวิธีของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน แอนนาซามะ
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะใช้สกิลนั้นบนมาโกโตะซามะ โอเคมั้ย…?” (โนเอล)
หนูจับมือกับมาโกโตะซามะ
“{[เวทย์แสง: การเดินทัพแห่งชัยชนะ]}
หนูใช้งานเวทย์ ดั่งอธิษฐาน และแสงสีขาว ปกคลุมร่างกายของมาดโกโตะซามะ
ทันทีต่อมา หนูรู้สึกดึงระดับของมานาที่รุนแรง ถึงจุดที่ว่า การหายใจของหนู เกือบจะถูกหยุด
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่รอบเกาะ ส่องสว่าง
มานาจำนวนมหาศาล ที่แต่ละคนและทุกๆคนของพวกเธอ มีอยู่แล้ว ได้เพิ่มขึ้นไปมากขึ้นอีก
ผลของการเดินทัพแห่งชัยชนะ แน่นอนเลยว่า ได้ถูกร่ายไปบนสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
“ทำได้ดีมาก ไม่ใช่มันแข็งแกร่งกว่าแอนนาเหรอ ราชาของเรา?” (เดีย)
“ดูเหมือนอย่างนั้น การสนับสนุนของเวทย์ของโนเอลซามะสูงกว่า” (มาโกโตะ)
“จ-จริงเหรอ?” (โนเอล)
หนูคิดไปเองอย่างเป็นธรรมชาจิ ว่าของหนูด้อยไปกว่าของแอนนาซามะ ดังนั้นเรื่องนี้นั้นน่าตกใจ
“เพราะทั้งหมด แอนนาซังฝึกสกิลฮีโร่แห่งแสง มันดูเหมือนเธอไม่เก่งเรื่องพลังของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ โนเอลซามะได้เน้นไปด้านของหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นผลเลยสูง” (มาโกโตะ)
“ชั้นรู้สึกเป็นเกียรติอย่างลึกซึ้ง…” (โนเอล)
ระหว่างที่เราคุยแบบนั้นกันอยู่
*ซุชิน*
จู่ๆ ร่างกายของหนูก็หนักอึ้ง
“?!”
“โอย้า โอย้า โอย้า โอเคมั้ย โนเอลจัง?” (ไนอา)
เมื่อเทพธิดาแห่งความมืดพูดกับหนู หนูรู้สึกว่าร่างกายของหนู เบาขึ้น
แค่อะไรบนโลกนี้เกิดขึ้นกัน…? -คือที่หนูคิด ขณะที่หนูมองดูไปรอบๆ และราชามังกรโบราณขมวดคิ้ว และที่นั่นมีสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ที่ล้มลงไปที่เข่า
คนเดียวเท่านั้นนที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คือมาโกโตะซามะ
มาโกโตะซามะคนนั้น มองขึ้นไปหาบนท้องฟ้า อย่างเหม่อลอย
“อ่ะช้าา…มันมองมาทางนี้” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะพึมพำ
ไม่มีแม้แต่ความจำเป็นต้องสงสัย ว่าเขาพูดถึงอะไรที่นั่น
{ตาขนาดยักษ์ของเลวีอาธาน มองลงมาหาเรา}
“———-!”
ขาของหนูสั่น และหนูยืนต่อไม่ไหว
…แม้ว่ามันเพียงแค่มองมาที่นี่
“ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมเหรอ ราชามังกรโบราณ? เลวีอาธานสนใจในตัวเรา” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซังเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้ที่พูดเหมือนปรกติ
หนุเริ่มจะกลัวเขาอย่างช้าๆ
“…นี่เป็นครั้งแรก ที่ชั้นรู้สึกกลัวแค่จากการถูกมอง นั่นเป็นประสบการณ์ที่ยากที่จะได้พบ” (แอสทารอธ)
แอสทารอธหัวเราะอย่างกล้าหาญ แต่เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าของเขา
“อย่างที่คาดกับเวทย์ของโนเอลซามะ สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ได้เพิ่มพลังอย่างยิ่งใหญ่” (มาดกโตะ)
มาโกโตะซามะ สังเกตกองทัพของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ดั่งจะสนุกอยู่
“พูดถึงแล้ว สปิริตได้รวมกันในดาวเคราาะห์นี้มากเกินไป ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เกาะนี้จะจม และมันอาจจะมีแม้แต่ผลกับทวีปอื่น” (ไนอา)
คำพูดเหล่านี้ ออกมาจากปากหนู แต่คนที่พูดมัน คือเทพธิดาแห่งความมืด
อีกครั้งที่หนูมองทะเล และคลื่นได้สูงขึ้น มากกว่าปราสาทไฮแลนด์อีก
ถ้าคุณออกเรือตอนนี คุณจะโดนกลืนไปโดยคลื่นในพริบตา และเป็นเศษซากของทะเล
“นั่นมีปัญหานะ…” (มาโกโตะ)
“ราชาของเรา ชั้นควรจะบอกให้พี่น้องจำนวนหนึ่งทำทะเลให้สงบมั้ย?” (เดีย)
“ไม่มีทางเลือกนอกจากทำ แต่ชั้นไม่อยากจะแบ่งกำลังออกไปมากเท่าที่เป็นไปได้นะ” (มาโกโตะ)
หนูฟังการสนทนาของมาโกโตะซามะและเดียซังอย่างเหม่อลอย
—–”{เจ้าเด็กน้อย ชั้นจะจัดการกับทะเลเอง}”
“เอ๋?”
มียักษ์สีรุ้งยืนอยู่ใกล้เราเมื่อเวลาที่หนูสังเกต
เมื่อมองผ่านๆ มันดูเหมือนยักษ์กินคน แต่แรงกดดัน ที่ปล่อยออกมาจากตัวของมัน อยู่ในระดับที่ต่างออกไปเลย
มันแม้แต่รู้สึกดั่งพระเจ้า
…แค่ใครบนโลกนี้คือยักษ์คนนี้กัน
“โฮฮฮฮ่… พอมาคิดว่าพวกขี้แพ้จากสงครามดินแดนสวรรค์ ไททัน เดินเตร่อยู่ไปทั่วในที่แบบนี้ นั่นน่าตกใจนะ” (ไนอา)
คนแรกที่ตอบสนองคือเทพธิดาแห่งความมืด
ยักษ์สีรุ้ง มองลงมาหหนู
“ท่านคือ…ไนอาซามะ? มันหายากนะที่จะเห็นท่านลงมาสถิตในดินแดนมนุษย์”
“ฟุฟุฟุ… ไม่มีทางที่ชั้นจะพลาดโชว์ที่ยอดเยี่ยมจากเก้าอี้หน้าหรอก ใช่มั้ยล่ะ?” (ไนอา)
“เข้าใจแล้ว… ท่านเป็นผู้หาความสนุกสนานจริงๆเหมือนเคยเลยนะ เลวีอาธานปรากฏขึ้นมาบนโลกพื้นผิว และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ของดาวเคราะห์นี้มารวมกัน… ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น และรีบมาที่นี่ และมันเป็นการกระทำของเจ้าเด็กน้อยสาวกของโนอาห์โอโจซามะ หือห์”
เมื่อพูดอย่างนี้ ยักษ์ส่งสายตาไปที่มาโกโตะ
“มันเป็นซักพักแล้วนะ ลุงไททัน” (มาโกโตะ)
“แต่ชั้นคิดว่ามันเพิ่งจะไม่นานที่เราเจอกันเองะ… ชั้นได้คิดแผนที่จะช่วยโนอาห์ซามะ ที่จะใช้หลายหมื่นปี แต่พอมาคิดว่านายจะมาทำบางอย่างแบบนี้ในแค่ไม่กี่ปี…”
“ที่สำคัญกว่านั้น มันจริงที่ลุงจะจัดการทะเลให้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่… ปรกติแล้วชั้นจะไม่ลงมือกับดินแดนมนุษย์ในฐานะเทพเจ้า แต่ถ้าเลวีอาธานและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใญ่ปะทะกันแค่แบบนี้ ทุกเกาะในบริเวณนี้จะโดนกลืนเข้าไปโดยมหาสมุทร ชั้นสงสัยว่าเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์คงจะไม่คิดว่านั่นยอมได้ด้วย ชั้นจะช่วย เพื่อที่ว่าจะไม่มีชีวิตไหนถูกชิงไปโดยไม่จำเป็น”
“นั่นช่วยได้อย่างยิ่งใหญ่เลย” (มาโกโตะ)
“เพราะทั้งหมดชั้นอยากจะช่วยนายช่วยโนอาห์โอโจซามะน่่ะ… แต่นายมีโอกาสใดๆที่จะชนะมั้ย? ชั้นช่วยนายไม่ได้ในการต่อสู้กับเลวีอาธานนะ รู้มั้ย”
“ชั้นรู้ ชั้นขอบคุณเพียงแต่กับความจริงที่ว่าชั้นมีสมาธิกับเรื่องนั้นได้” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะ คุยในจุดยืนเท่ากับกับยักษ์สีรุ้ง ที่ส่งตัวตนที่น่ากลัว
“อืม…มาโกโตะซามะ ยักษ์นี้เป็นคนรู้จักของนายเหรอ?” (โนเอล)
“อ้าา ขอโทษ โนเอลซามะ คนที่อยู่ที่นี่เป็นลูกน้องของโนอาห์ซามะ และเป็นไททันที่ถูกผนึกมา 15 ล้านปีในสงครามดินแดนสวรรค์ที่เรียกว่า ไกกันโทมาเชีย เค้าตื่นเมื่อไม่นานนี้เอง… ลุงได้บอกชื่อชั้นแล้วยังนะ?” (มาโกโตะ)
“ชั้นยัง และมันจะดีกว่าที่นายไม่รู้ ชั้นมันเทพเจ้าที่ถูกลืม”
“…ท-เทพเจ้า…?” (โนเอล))
เสียงของหนูแหบแห้ง
15 ล้านปี นั้นได้พูดกันว่าเป็นสงครามดินแดนสวรรค์ครั้งสุดท้ายในตำนวนปรัมปรา
ปรกติแล้ว คุณจะหัวเราะ และพูดว่ามันแค่มุข แต่ในสถานการณ์นี้ มันอาจจะอยู่ในขอบเขตของเหตุผลจริงๆ
มันไม่เหมือนว่ามันเป็นสถานการณ์ที่คุณจะมาปล่ยอมุขได้ตั้งแต่ทีแรก
พูดอีกอย่าง…คนที่อยู่ตรงหน้าหนู เป็นเทพเจ้าที่แพ้ในยุคตำนวน
นี่มันไม่ดีเลย
หนูรู้สึกเหมือนหัวหนูจะระเบิด
…หนูไม่คิดว่าหนูจะตามเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดทัน
“ไม่ใช่มันได้เวลาเราไปแล้วเหรอ?” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณถามมาโกโตะซามะ
“ใช่ ไปกันเถอะ เดีย” (มาโกโตะ)
“ค่ะ…แต่…” (เดีย)
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ชำเลืองมองหนู
อืม เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างกับหนูเหรอ?
“มีอะไรคะ เดียซัง?” (โนเอล)
“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ยังอยู่ระหว่างรวมตัวกันอยู่ ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะให้เธอใช้การเดินทัพแห่งชัยชนะต่อไป นั่นเป็นไปได้มั้ย?” (เดีย)
เมื่อถูกบอกอย่างนี้ หนูไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรช่วงเวลาหนึ่งที่นี่
หนูใช้การเดินทัพแห่งชัยชนะโดยตรงกับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้
เพื่อที่จะทำอย่างน้น มาโกโตะซามะตั้งทำหน้าที่เป็นตัวส่ง พูดอีกอย่าง…
“ธ-เธอจะบอกว่าให้ชั้นไปเจอกับเลวีอาธานด้วยกันกับมาโกโตะซามะเหรอ?” (โนเอล)
เสียงของหนูเปลี่ยนจากในเป็นนอก
และจากนั้น หนูมองท้องฟ้า
ตาขนาดยักษ์ของเลวีอาธาน ที่มันใหญ่กว่าแม้แต่ปราสาทไฮแลนด์ มองลงมาที่เราอย่างเงียบๆ
ห-หนู เผชิญหน้ากับนั่นด้วยเหรอ…?
“ห-หนู…”
“เฮ้ย เดีย อย่าไร้เหตุผลนักซี่ เธอเป็นราชินีนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่เรื่องนั้นมันจะยากเหรอ?” (แอสทารอธ)
ก่อนที่หนูจะตอบได้ มาโกโตะซามะและราชามังกรโบราณปฏิเสธความคิดเห็นของเดียซัง
ลอร์ดปีศาจกังวลเกี่ยวกับหนู
“เข้าใจแล้ว…ขออภัย ชั้นมันโง่เอง” (เดีย)
เดียซังพยักหน้าอย่างสลดใจ
“มันโอเค เธอเสนอเรื่องนั้น เพราะเธอกังวล ใช่มัย?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะลูบหัวสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ซัง
ดูเหมือนมาโกโตซามะ จะปล่อยให้หนูอยู่บนเกาะนี้
ทะเลปั่นป่วนต่อไป แต่เห็นว่าเทพเจ้ายักษ์องค์นี้จะปกป้องหมู่เกาะเหล่านี้
นั่นทำไมหนูอยู่ที่นีและแค่ดูได้ แต่…
มาโกโตะซามะ เผชิญหน้ากับเลวีอาธานเพื่อที่จะทำอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับโลกนี้ ที่ถูกสาปโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ฮีโร่คนสุดท้าย ที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้
มันโอเคสำหรับหนูจริงๆ ในฐานะหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ ที่จะแค่มองดู จากไกลๆ?
หนูได้ยินมาว่า แอนนาซามะ สู้ด้วยกันกับมาโกโตะซามะ เมื่อ 1,000 ปีก่อน
แล้ว การเดินทัพแห่งชัยชนะของหนู เห็นว่าแข็งแกร่งกว่าของแอนนาซามะ
ถ้าอย่างนั้น มันได้ได้ประโยชน์กับมาโกโตะซามะ ถ้าหนูอยู่ด้วยกันกับเขา และใส้เวทย์นั้นต่อไปเรื่อยๆ
“อืม…!” (โนเอล)
หนูจบที่ การพูดออกมาดังๆ
“ช-ชั้นจะไปกับนาย!” (โนเอล)
มาโกโตะซามะเปิดตากว้างกับเรื่องนี้
“…เธอจะเผชิญหน้ากับนั่นเหรอ? เธอจะโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)
สิ่งที่มาโกโตะซามะมองขึ้นไปดู แน่นอน ว่าคือเลวีอาธาน ที่ยกพระจันทร์ที่กำลังจะตกลงมาสู่ดวงดาวดวงนี้
…ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่หนูมองดูมัน ภาพมันแค่ออกจากโลกนี้ไปแล้ว
“ช-ชั้นจะทำเต็มที่” (โนเอล)
หนูตอบด้วยเสียงที่สั่น
มาโกโตะซามะเกาหน้า ด้วยสีหน้าที่มีปัญหา
“ยังไงซะ ไม่ใช่นั่นมันไม่เป็นไรเหรอ? เจ้าตัวเองเธอพูดว่าเธอจะมา เอาเลยแล้วขี่ชั้น” (แอสทารอธ)
เมื่อพูดอย่างนี้เสร็จ ราชามังกรโบราณ เปลี่ยนรูปลักษณ์ไปสู่มังกรดำยักษ์
อะไรที่น่าตกใจก็คือเกราะดำของเขา ก็เปลี่ยนไปเพื่อให้เข้ากันกับร่างมังกรด้วย
นั่นต้องเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดา…
“ถ้าอย่างนั้น ไปกันเธอ ลงระหว่าเดินทางไม่ได้นะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะดึงมอของหนู ด้วยหน้าที่ยุแหย่ และหนูขี่่หลังของราชามังกรโบราณ
“เจ้าเด็กน้อย พึ่งพานายที่เรื่องโนอาห์โอโจซามะอยู่นะ”
“ปล่อยชั้นได้เลย” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะตอบไททันด้วยรอยยิ้ม
“งั้น ออกบิน!” (แอสทารอธ)
เมื่อพูดอย่างนี้เสร็จ ราชามังกรโบราณ ไต่ระดับขึ้นไปในทีเดียว
หนูรู้สึกเหมือนหนูสำลักวินาทีหนึ่ง จากการเร่งความเร็ว
พื้นห่างไปไกลในพริบตา
แต่ร่างที่ใหญ่ยักษ์มากเกินไปของเลวีอาธาย ยืดยาวไปไกลและสูงเหมือนกำแพง
มันดั่ง สงคราม กำลังจะเริ่มที่นี่
ไม่ นี่มันจะร้ายกาจกว่าสงคราม; บททดสอบจากพระเจ้า
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถ้าอย่างนั้น นายมีแผนมั้ย?” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณถาม
หนูก็สนใจมันด้วย
โซเฟียซังพูดว่า มาโกโตะซามะระวังถึงระดับที่ไม่ปรกติ ดังนั้นหนูมั่นใจ ว่าเขาต้องทำอย่างระมัดระวังที่จะสร้าง แผ—
“หืม? แค่ตรงไปที่วิหารทะเลลึกและ {บุกสายฟ้าแล่บใส่มัน}” (มาโกโตะ)
“”…””
หนูได้ยินผิดเหรอเมื่อกี้นี้
หนูคิดว่าหนูได้ยินว่า มาโกโตะซามะ จะบุกสายฟ้าแลบใส่มัน…
“แน่นอนว่า ชั้นจะให้สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ทำเต็มที่ด้วย แต่ ชั้นต้องไปถึงวิหารทะเลลึก ในฐานะของผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ เพื่อที่จะแก้ผนึก ชั้นจะเบี่ยงเบนความสนใจเลวีอาธาน ดังนั้นชั้นอยากจะให้นาย พุ่งไปที่วิหารทะเลลึก เมื่อชั้นบอกนาย ราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)
“…รับทราบ ชั้นได้ยินมาจากลูกสาว ว่าทากัตซูกิ มาโกโตะ บางเวลานั้นก็บ้าคลั่ง แต่นี่คือที่เธอหมายถึงอย่างนั้นเหรอ หือห์” (แอสทารอธ)
“หยาบคายจัง” (มาโกโตะ)
หนูรู้สึกเวียนหัว ระหว่าที่มาโกโตะซามะ และราชามังกรโบราณคุยกันอยู่
หนูมาด้วยกันกับพวกเขา แต่…นั่นเป็นทางเลือกที่ถูกจริงๆมั้ย?
…อัลเธน่าซามะ ได้โปรดดูแลหนูด้วย
แม้ว่าจะรู้ว่าการอธิษฐานของหนูนั้นจะไปไม่ถึง หนูทำได้แค่อธิษฐาน
ขอบคุณสำหรับเงิน 200 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1408/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook