327 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายสัตว์สวรรค์
“งั้นตอนนี้…” (มาโกโตะ)
ผมขี่หลังของแอสทารอธ และมุ่งหน้าไปสู่ท้องฟ้า
เราสูงเท่ากับก้อนเมฆแล้ว แต่หัวของเลวีอาธาน ยังอยู่ข้างบนไกลออกไป
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว วัตถุประสงค์ที่นี่ ไม่ใช่เพื่อจะกำจัดสัตว์สวรรค์
มันคือการไปถึงวิหารทะเลลึก และช่วยโนอาห์ซามะให้เป็นอิสระ
วิหารทะเลลึก อยู่ที่หลังของเลวีอาธาน
จากนั้นเราขึ้นไป ประมาณที่ความสูงเท่ากัน กับเมื่อที่มันหยุดขึ้นสูงขึ้น
“นยารุซามะ” (มาโกโตะ)
“มีอะไร อัศวินคุง?” (ไนอา)
ผมถามไนอาซามะ ผู้ที่สถิตอยู่ในราชินีโนเอล
“เวลาจำกัดประมาณมากเท่าไหร่ ที่ท่านสถิตอยู่ในโนเอลซามะได้?” (มาโกโตะ)
ถ้าผมจำไม่ผิด ท่านพูดว่า 30 นาที เป็นขีดจำกัด
ผมจะบอกว่า เวลาได้ค่อนข้างผ่านไปซักพักแล้ว
“หืมม อีกประมาณ 15 นาที ชั้นเดาว่า” (ไนอา)
“รับทราบ” (มาโกโตะ)
ผมฟังท่าน และมองไปรอบๆ
จำนวนของอันไดน์ ประมาณ 2 ล้าน
เราหามากกว่านี้ได้ ถ้าเรามีเวลามากกว่านี้ แต่เราไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น
เทพธิดาแห่งความมืด ได้สถิตอยู่ในราชินีโนเอล
ราชามังกรโบราณ ที่ใส่เกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเคน
และอันไดน์ ที่มาจากดวงดาวเพื่อนบ้าน
ผมจะท้าทายสัตว์สวรรค์ ด้วยกำลังทั้งหมด ที่ผมรวบรวมได้
และจากนั้น จู่ๆ ผมก็จำได้
ผมยังมี {พลังมากกว่านี้ ที่รวบรวมได้}
“เธอใช้เวทย์ชุบชีวิตได้ ใช่มั้ย โนเอลซามะ?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่ ชั้นใช้ได้ แต่ทำไมเหรอ?” (โนเอล)
“ถ้าอย่างนั้น ร่ายมันใส่ชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“หือห? อืม…นายพยายามจะพูดอะไรที่นี่?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ทำสีหน้าสับสน แต่ ไม่มีเวลาอธิบาย
ผมนำมีดของเทพะธิดาออกมา และ {แทงอกของผมเอง}
ชัดเจนว่าผมเลี่ยงหัวใจ แต่เลือดพุ่งออกมา และภาพที่ผมเห็นมืดมด
“กย้าาาาาาาาาาาาา!” (โนเอล)
ราชินีโนเอลกรีดร้อง แต่ผมทน ทนการหมดสติ และพึมพำ ในหัวใจของผม
(ผมขอเสนอสิ่งนี้ให้ท่าน โนอาห์ซามะ) (มาโกโตะ)
ผมใช้งานเทคนิคเสียสละ
“เวทย์แสง: [ชุบชีวิต]!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ขึ้นเสียงกรีดร้อง แต่ไม่นาน ก็ใช้เวทย์กับผม
แผลที่อกของผม ปิดลงไปอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณ ชั้นทำอย่างนี้ เพื่อที่จะมอบอายุขัยให้เทพธิดาน่ะ เห็นมั้ย” (มาโกโตะ)
“…”
ราชินีโนเอลไม่พูดอะไรเลย
เธอมองผม ดั่งมองบางอย่างที่น่ากลัว
อุ้ย
ภรรยาของซากุไรคุง คิดว่าผมเป็นพวกประหลาดแล้วนอนนี้
ผมต้องอธิบายกับเธอทีหลัง
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…{นั่นอะไร}? (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ ที่เรายืมหลังมากัน ถามเหมือนพบว่ามันไม่น่าพึงพอใจ
ดูเหมือนเขาเห็นมันได้
เขขาส่งสายตามมาที่ สปิริต 3 ดวงเล็กๆ บนไหล่ของผม
มันแค่ 1 ก่อนหน้านี้
พวกนี้เป็นพิเศษมาจากโนอาห์ซามะเหรอ?
“พวกเค้าเป็นสปิริตเวลา ชั้นลดอายุขัยถึงขีดจำกัด และเรียกมา 3” (มาโกโตะ)
“อ่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! มีคนงี่เง่าอยู่ตรงนี้! สาวกของโนอาห์คุงนั้นเป็นคนงี่เง่าชั้นนสูงเลย! ชั้นไม่ได้เกลียด คนงี่เง่าเหมือนนาย!” (ไนอา)
คนที่หัวเราะออกมาดังๆ คือเทพธิดาแห่งความมืด
ดูเหมือนท่านจะสนุก
“ถ้างั้นตอนนี้…ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
การเตรียมการเสร็จแล้ว
มันอาจจะไม่พอ แต่ผมทำทุกอย่างที่ผมทำได้
ผมน่าจะไม่สามารถจัดเตรียมอะไรแบบนี้ ได้อีกครั้งตลอดไป
“อืม…มาโกโตะซามะ” (โนเอล)
แค่เมื่อผมกำลังจะไปเผชิญหน้ากับเลวีอาธานในที่สุด ราชินีโนเอล พูดกับผมอย่างลังเล
“โนเอลซามะ? ขอโทษเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ ทำให้เธอกลัวแล้วก็ทั้งหมดนั้น” (มาโกโตะ)
“ไม่…แน่นอนว่าชั้นตกใจ แต่ชั้นจะลืมเกี่ยวกับเรื่องนั้นไปก่อน สำหรับตอนนี้ ที่สำคัญไปกว่านั้น ได้โปรดนายหยุดเรียก ซามะ ทีเถอะนะ?” (โนเอล)
“อืม แต่…” (มาโกโตะ)
“ตอนนี้…แค่สำหรับตอนนี้ ชั้นเป็นเพียงสมาชิกของปาร์ตี้ ใช่มั้ย?” (โนเอล
ภาพลักษณ์ของเธอ ที่เป็นราชินี ของชาติที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปนั้นเข้มข้น แต่ ‘ตอนนี้’ เธอเป็นสมาชิกปาร์ตี้คนหนึ่ง ที่มีเป้าหมายอย่างเดียวกัน
“เข้าใจแล้ว โนเอลซัง เธอก็ควรหยุด ซามะ ด้วยถ้าอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
“แต่ชั้นไม่ถือจริงๆ ถ้านายเรียกชั้นโดยไม่ต้องมีคำให้เกียรตินะ… รับทราบ มาดกโตะซัง ชั้นจะร่ายการเดินทัพแห่งชัยชนะต่อ ได้โปรดเอาเลย แล้วทำสุดหัวใจ” (โนเอล)
การที่เธอยิ้ม แม้ว่าจะรู้สึกประหม่า ทำให้ผมนึกถึงแอนนาซัง
การรำลึกความหลัง ทำให้ผมยิ้ม
“แอสทารอธ ทำได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเบื่อที่จะรอแล้ว” (แอสทารอธ)
“เดีย หัวพึ่งเธอนะ” (มาโกโตะ)
“ปล่อยมันให้ชั้นได้เลย ราชาของเรา” (เดีย)
ผมพูดกับทุกคน และเริ่มทำการเคลียร์ วิหารทะเลลึก ครั้งสุดท้าย
◇◇
“การเคลื่อนไหวแรกจะเป็น…สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่…ได้โปรดทำให้ดาวหางตกลงมา” (มาโกโตะ)
ก่อนอื่น ให้มันไม่ไปไหน
ดาวหางหลายลูก ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ปกคลุมหลายสิบกิโลเมตร
พวกมันเข้าสู้ชั้นบรรยากาศ และตกลงมาเป็นฝน บนเลวีอาธาน ระหว่างที่ส่องสว่างสีแดง
ดาวหางลงมาโดน และมันสร้างพายุ
“ฮฮฮฮิ้!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล กรีดร้องเล็กๆ
“โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ชั้นโอเค! หันหน้าไปข้างหน้า มาโกโตะซัง!” (โนเอล)
เธอบอกผม ด้วยเสียงที่สั่น
…ผมสงสัยในตัวเธอ ว่าเธอจะอยู่ถึงจุดจบไม่ได้ ถ้าแบบนี้
—{ทำจังหวะเดียวกัน: โล่งจิต}
“โอ้…?” (โนเอล)
“ชั้นได้แบ่งผลของสกิลที่ทำให้หัวใจสงบ มันทำให้เธอใจเย็นลงมั่ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่ ขอบคุณ” (โนเอล)
“เฮ้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ นี่คือเวลาที่จะมาจีบกับผู้หญิงเหรอ?” (แอสทารอธ)
ระหว่างที่ผมคุยกับราชินีโนเอล ราชามังกรโบราณบ่น
มันจริง ที่ว่าพลังของดาวหางที่ละเบิดนั้นเข้มข้น แต่มันไม่ได้ดูเหมือน มันจะทำให้เกล็ดของเลวีอาธานบาดเจ็บเลยซักนิด
“มันเป็นพลังที่มากพอ ที่จะทำลายเมืองหลวงของประเทศแห่งไฟ ในที 1 หรือ 2 ทีนะ” (มาโกโตะ)
“ดาวหางจะไม่ใช่ภัยมากสำหรับชั้นด้วย… เมื่อพูดนั่นแล้ว มันจะมีปัญหาที่จะจัดการกับจำนวนที่มากเท่านี้” (แอสทารอธ)
“สำหรับเลวีอาธาน ทางเทคนิคแล้วมันแค่ฝนเบาๆ หือห์” (มาโกโตะ)
สัตว์ประหลาดอย่างที่ตาดได้
“การเคลื่อนไหว่อไป คืออะไร?” (แอสททารอธ)
“พอมาคิดว่าผมมันจะน้อยนิดขนาดนี้ กับดาวหางตก…” (มาโกโตะ)
แม้ว่าผมจะกระแทกดาวหางไปเป็นร้อยใส่เลวีธาน ผมสงสัยว่ามันคนไม่เจ็บหรือคัน
มันมองลงมาหาเรา ด้วยดวงตาลูกยักษ์เหมือนเดิม
ดั่งจะพูดว่า มันไม่อนุญาตให้เราเขาหา วิหารทะเลลึก มากไปกว่านี้
ไม่ว่ายังไง มันน่าจะเริ่มระวังเรามากๆ
แต่ผมมอยากจะให้มันลดการป้องกันลงอีกนิดหน่อยนะ
ผมสงสัยเกี่ยวกับมัน และผมถามเทพธิดาแห่งความมืด
“นยารุซามะ มีโอกาสที่เลวีอาธาน ที่จะสังเกตการสถิตของท่านมั้ย?” (มาโกโตะ)
“หืมม~ ชั้นสงสัย ชั้นไมม่คิดว่ามันจะสังเกต ว่าชั้นเป็นเทพธิดาแห่งความมืด แค่… มัอาจจะคิดว่าผู้ก่อเหตุที่ทำให้พระจันทร์ตกลงมา อยู่ที่นี่” (ไนอา)
“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
แน่นอนว่านั่นจะทำให้มันระวัง
“แต่มันเป็นไปได้ ที่จะมีใครก็ตามนอกจากพระเจ้าที่ทำให้ด้วงจันทร์ตกลงมาได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ถ้านักเวทย์แห่งความมืดระดับนักบุญ บูชาวิญญาณซัก 100,000 คน มันน่าจะเป็นไปได้☆” (ไนอา)
“ข-เข้าใจแล้วครับ…” (มาโกโตะ)
ความเป็นจริงที่ว่า แม้แต่มนุษยก็สามารถที่จะทำมันได้ ถ้าพวกเขาพยายาม…นั้นน่ากลัว
หรือเหมือนกับ ผมได้รับความรู้ที่ไม่จำเป็นมากกว่า
มาลืมมันทันทีเถอะ
“ให้ชั้นพุ่งเข้าไปตอนไหน?” (แอสทารอธ)
มันดูเหมือนราชามังกรโบราณคันที่นี่แล้ว
“ทนมันก่อนตอนนี้” (มาโกโตะ)
ผมนำมือของผมออกไป
—{แขนสปิริต}
ผมเปลี่ยนแขนขวาเป็นสปิริต
พูดถึงแล้ว มือซ้ายของผมได้ถูกจับโดยราชินีโนเอล และการเดินทัพแห่งชันชนะถูกใช้จังหวะเดียวกันอยู่ ดังนั้น ผมเปลี่ยนมันเป็นสปิริตไม่ได้
ผมเสียความรู้สึกของแขนขวาไป และเปลี่ยนมันเป็นสปิริต
ผมขยับมันด้วยการควบคุมมมานาแทน
“เวทย์น้ำ: [โลกสีขาว]” (มาโกโตะ)
“กย้า!” (โนเอล)
ราชินนีโนเอล กรีดร้องสั้นๆ
พายุหิมะที่ดุร้าย ปกคลุมทั้งบริเวณ
มันเข้มข้นมมากจนมันย้อมภาพที่คุณเห็น เป็นสีขาว
โดยธรรมชาติแล้ว เลวีอาธานไม่ควรจะสามารถเห็นเรา แต่…
“เขามองมาหาเรา” (แอสทารออธ)
“เราถูกมองดู” (ไนอา)
“มาโกโตะซัง แรงกดดันของสัตว์สวรรค์ซามะ ไม่เปลี่ยนไปเลย…” (โนเอล)
ราชามังกรโบราณ เทพธิดาแห่งความมืด และราชินีโนเอลโต้ตอบ
มันดูเหมือนหมอกบังตา จะไม่ได้ผลของตาแห่งเทพเจ้า ของสัตว์สวรรค์
ยังไงซะ ผมแค่ลองมันในความหวัง ว่ามันอาจจะได้ผล
ผมหยุดพายุหิมะ
“นี่เป็นเป้าหมายจริงของชั้น” (มาโกโตะ)
ผมรวมมานา ในแขนสปิริต
มานาของสปิริต ไม่มีจุดสิ้นสุด
ผมใช้นั่น และยิงเวทย์ออกไปมากที่สุดเท่าที่ทำได้
—{[ดาวหางยักษ์ตก]}
ดาวหางได้ลงมาเป็นห่าฝนจถึงตออนนี้
แต่ดาวหางยักษ์ ที่อยู่ในขอบเขตที่ต่างออกไปจากพวกนั้น ปรากฏขึ้น
“โออ้!” (แอสทารอธ)
“ว้าว…” (โนเอล)
ราชามังกรโบราณและราชินีโนเอล ส่งเสียงในความทึ่ง
มันไม่ใช่ขนาดของพระจันทร์ แต่มันเป็นดาวหางที่ใหญ่พอ ที่จะระเบิดใส่โรเซศไปสู่ความว่างเปล่า
มันเข้าหาเลวีอาธานอย่างช้าๆและมั่นคง
*เป่ะชิ*
มันไม่เหมือนว่ามันเป็นนเสียงอะไรแบบนั้น แต่ครีบยักษ์ของเลวีอาธาน ตีมันออกไปด้วยความสบายใจแค่นั้นเอง
“””…”””
ราชามังกรโบราณไม่มีคำพูด และราชินีโนเอลเบิกตาของเธอกว้าง
…ดูเหมือนนี่ก็ไม่ไหวด้วยเหมือนกัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมไม่มีทางเลือก นอกจากจะใช้ทางเลือกสุดท้าย
“ราชาของเรา…เราพร้อมที่จะเคลื่อนไหว บนคำสั่งของนาย” (เดีย)
เดีย ผู้ที่เงียบจนถึงตอนนี้ กระซิบในหูของผม
นั่น…เป็นทางเลือกเดียวที่เรามีเท่านั้นเหรอ?
“เดีย…” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดอย่าทำหน้าอยอย่างนั้น นี่มันก็เพื่อที่จะช่วยโนอาห์ซามะ นี่ คือเหตุผลที่พี่น้องได้รวมตัวกันนะ รู้มั้ย?” (เดีย)
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมไม่ชอบมันจริงๆ แต่เราให้โอกาสนี้หนีไปไม่ได้
ผมพูดความ ‘ปรารถนา’ แรกของผม
—”สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่…เพื่อโนอาห์ซามะ…{ได้โปรดตาย}” (มาโกโตะ)
““““““““““““““{ด้วยความยินดี}”””””””””””””””
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่มากกว่า 2 ล้านคน
พวกเธอทั้งหมด โจมตีเลวีอาธาน ที่ละคน ทีละคน
พูดถึงแล้ว สปิริตน้ำไม่มีแนวคิดของ ‘ความตาย’
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ดังนั้น แม้ว่าพวกเธอจะสูญสิ้นไป ในท้ายที่สุด พวกเธอจะกลับมา
ผมพูดว่า ‘ตาย’ ผิวเผิน แต่พื่นฐานแล้ว ผมอยากให้พวกเธอ ‘โจมตีสายฟ้าแล่บ’
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่นั้นเหมือนเวทย์ ที่มีความคิด
แม้ว่าโดยไม่ได้ออกคำสั่โดยละเอียด พวกเธอจะเคลื่อนไหวด้วยตัวเธอเอง และโจมตี
พวกเธอแต่ละคน และทุกคน อยู่ระดับเวทย์ระดับนักบุญ และความแข็งแกร่งของพวกเธอ ได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก โดยการเดินทัพแห่งชัยชนะ ของราชินีโนเอล
และสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญเหล่านั้น พุ่งใส่เลวีอาธานและ… {ทำลายตัวเอง}
*《บู้ม บู้ม บู้ม บู้ม!!!!》*
มานาบวมขึ้น และสร้างการระเบิด ที่นั่นที่นี่ บนร่างของเลวีอาธาน
มันไม่ใช่ระเบิดประเภทกายภาพเหมือนดาวหางก่อนหน้า แต่เป็นการระเบิดของมานา
พวกนั้นขุดร่างของเลวีอาธานเป็นหลุม
หลายสิบ หลายร้อย หลายพันของสปิริตน้ำ ชนเลวีอาธาน และทำลายตัวเอง
*…กิ๊…กิ๊…กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊กิ๊…กิ๊กิ๊…*
เสียงที่ไม่น่าพึงพอใจ เหลือนเหล็กถูกับเหล็ก ทำให้อากาศสั่น
“นั่น…อะไร?” (มาโกโตะ)
“…หัวชั้นเจ็บ…มาโกโตะซัง” (โนเอล)
ผมและราชินีโนเอลขมวดคิ้ว
มันดูเหมือนคนที่ทำเสียงนั้น คือเลวีอาธาน
แต่แทนที่จะเรียกมันว่ามันมีวัตถุประสงค์อะไรซักอย่าง มันเหมือนกับ…
“โฮฮฮ่…สำหรับเลวีอาธานที่จะกรีดร้องออกมา มันเป็น 15 ล้านปีรึยังตั้งแต่นั่นเกิดขึ้น?” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืดพึมพำคำนี้
ผมเข้าใจความหมายของคำนี้ และทำการเคลื่อนไหวต่อไป
“แอสทารอธ!” (มาโกโตะ)
“ได้เลย!” (แอสทารอธ)
ตอนนี้ มันได้เวลาที่จะมีเป้าหมายไปที่วิหารทะเลลึก
เมื่อคิดอย่างนั้น ผมเรียกราชามังกรโบราณ
แต่…
“{โออออออออออออออออออออออออ๊!!!!}”
เสียงแหลมสูง
คลื่นกระแทกที่โจมตีเราที่ช่วงเวลาที่ล่าช้าไปเล็กน้อย
ลมพายุ ดั่งทอร์นาโดเป็นร้อยลูกถูกสร้าง
“คุห์!” (มาโกโตะ)
“ชั้นหยุดมันด้วยบาเรีย โอเคมั้ย ทากัตซูกิ มาโกโตะ?” (แอสทารอธ)
“ใช่ นายช่วยเราไว้ที่นั่นนะ แอสทารอธ” (มาโกโตะ)
ถ้าผมโดนนั่นตรงๆ ผมจะตาย
มันดูเหมือนแม้แต่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ก็ได้ถูกกส่งบินไปด้วยเช่นกัน และพวกเธอตอนนี้ อยู่ที่ระยะหนึ่งจากเลวีอาธาน
ดูเหมือน นั่น จะเป็นเป้าหมายของสัตว์สวรรค์
“มาโกโตะซัง! นั่น!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ชี้ไปที่ร่างของเลวีอาธาน
บางอย่างออกมาจากร่างของสัตว์สวรรค์
“นั่น…?” (มาโกโตะ)
“นั่นเป็นเกล็ดของเลวีอาธาน” (แอสทารอธ)
มันหลุดออกมา จากการโจมตีของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?
ไม่
เกล็ดมันถูกลอกกออกเองโดยเลวีอาธาน เปลี่ยนรูปทรง
เป็นผู้หญิงเพรียวๆสูงๆ
มีปีกอยู่ข้างหลัง
หอกในมือ
“น-นางฟ้าเหรอ?!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ส่งเสียงของเธอในความตกใจ
“ถ้าอย่างนั้น เกล็ดขอสัตว์สวรรค์ ทำหน้าที่เป็นที่ใส่นางฟ้าไว้ ที่ปรกติไม่มีร่างกาย หือห์ พอมาคิดว่าสัตว์สวรรค์ จะอัญเชิญนางฟ้า…” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณครวญ
ถ้าคุณมาจากโบสถ์ของเทพธิดา แน่นอนว่าคุณจะเห็นพวกเธออย่างน้อยครั้งหนึ่ง; ลูกน้องของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ นางฟ้า
พวกเธอถือหอกในความพร้อม ดั่งจะปกป้องเลวีอาธาน
สปิริตน้ำผู้ยิ่งให่มากกว่า 2 ล้านคน ห้อมล้อมเลวีอาธาน
จำนวนของเกล็ด ที่เปลี่ยนเป็นนางฟ้าเพิ่มขึ้นมากขึ้น และมากขึ้น
“อ-อืม…มันจะโอเคจริงๆ ที่จะสู้กับนางฟ้าซามะ ที่เป็นลูกน้องของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์เหรอ?” (โนเอล)
ราชินีโนเอลปั่นป่วนที่นี่
นี่อาจจะเป็นการตอบสนองปรกติ ของออราเคิล ที่บูชาเทพธิดาแห่งแสง
คนที่ตอบเรื่องนั้น คือเทพธิดาแห่งความมืด ที่สถิตอยู่ในตัวของเธอ
“โนเอลจัง นี่เป็นบททดสอบจากพระเจ้า ที่อัศวินคุงต้องเอาชนะ เพื่อช่วยโนอาห์ซามะ มันเป็นการทดสอบอย่างบริสุทธิ์ มันไม่เหมือนว่านายต่อต้านเทพธิดา ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันหรอก” (ไนอา)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (โนเอล)
เธอเอียงหัวของเธอ แต่มันดูเหมืออย่างน้อยเธอก็ยอมรับมัน
“มันไม่ได้้ดูเหมือนเรามีเวลา ที่จะคุยกันสบายๆทั้งหมดแบบนี้นะ” (แอสทารอธ)
ผมส่งสายตาไปที่นางฟ้า รอบๆเลวีอาธาน พร้อมคำพูดของราชามังกรโบราณ
นางฟ้า มีหน้าที่สวยงาม ดั่งเป็นงานศิลปะ แต่พวกเธอมีสายตาเย็นชาเป็นน้ำแข็ง
และสายตาเหล่านั้น…ส่งตรงมาที่เรา
พูดอีกอย่าง เป้าหมายของนางฟ้า คือชีวิตของเรา
“ราชาของเรา คำสั่งของนาย” (เดีย)
“เข้าใจแล้ว สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่กวาดล้างนางฟ้า และโจมตีเลวีอาธาน” (มาโกโตะ)
ผมสั่ง
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ พุ่งเข้าหาเลวีอาธานอีกครั้ง
นางฟ้าสกัดกั้นพวกเธอ
ถ้าพวกเรานับจำนวนของทุกคน มันจะไปตลอดทาง ถึงจำนวนหลายล้าน
สองกองทัพปะทะกัน
“XXXXXXX!!!!”
อันไดน์์ขึ้นเสียงกรีดร้อง
หนึ่งในสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ โดยแทงอก ด้วยหอกของนางฟ้า
“▲▲▲▲▲▲!!!”
เสียงกรีดร้องของนางฟ้าดังก้อง
ณ ที่ต่างกันมีสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ฉีกปีกของนางฟ้า
ภาษาประหลาดนั้น เป็นภาษาของนางฟ้าเหรอ?
“XXXXXXXXXXXX!!!!”
“▲▲▲▲▲▲▲▲!!!!”
ณ ที่ที่ต่างกัน หัวของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ถูกตัดขาด
จากนั้นหัวของนางฟ้าแตก
หอกแทงร่างท่อนบนของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่
แขนของนางฟ้าถูกฉีก
สปิริตผู้ยิ่งใหญ่ ที่เหมือนสาวๆที่น่ารัก และนางฟ้าที่งดงาม ฆ่ากันเอง
สิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้น ที่นั่นที่นี่
ปรกติแล้วสปิริตผู้ยิ่งใหญ่และนางฟ้า เป็นผู้เชี่ยวชาญเวทย์
แต่เพราะร่างของทั้งสองฝ่าย มีความหนาแน่นของมานาสูง เวทย์ จะไม่เป็นการโจมตีตัดสิน
ผลของมัน มันเป็นการต่อสู้แบบโบราณ
พลังของนางฟ้า และสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ ดูเหมือนจะอยู่ในระดับเดียวกัน และทั้งสองฝ่าย ล้มตาย ทีละคน ทีละคน ที่ความเร็วใกล้เคียงกัน
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และนางฟ้า ไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับความตาย
หลังจากที่พวกเธอแพ้ พวกเธอจะเป็นธุลีแสง และหายไป
ไม่มีเลือดที่ไหลหยด และไม่มีศพเหลืออยู่
แม้ว่าจะมีเรื่องทั้งหมดนั้น การต่อสู้ระหว่างสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่และนางฟ้า นั้นน่ากลัว และรุนแรง จนมันทำให้ผมอยากจะเลี่ยงสายตา
ไม่ นี่ไม่ใช่การต่อสู้…
“นี่คือสงคราม” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ พึมพำ
“อออุ…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลปิดปาก และขดตัว
“มันดูเหมือนมันกระตุ้นมากเกินไป สำหรับโนเอลจัง แต่นี่มันเป็นภาพที่รำลึกความหลังสำหรับชั้น ที่เมื่อเวลาของไททันโนมาเชีย นางฟ้าที่ให้ค่าคำสั่ง และสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ของเทพเจ้าไททัน ที่เห็นความเป็นอิสระเป็นสมบัติ ฆ่ากันที่นั่นที่นี่แบบโบราณ แบบป่าเถื่อน แบบโง่่ๆ… ช่างมหัศจรรย์จริงๆเลย ไม่คิดงั้นด้วยเหรอ อัศวินคุง?” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด หัวเราะคิกคัก
ผมไม่รู้สึกเหมือนหัวเราะที่นี่
ที่สำคัญมากไปกว่านั้น…
“ราชามังกรโบราณ ได้โปรดมุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก ระหว่างที่บินไกลจากสายตาของเลวีอาธาน” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณตอบ
ผมต้องไม่เสียโอกาส ที่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ได้สร้างไปเปล่าๆ
“{[การปกป้องจากพระเจ้าของมังกร]}” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ พึมพำ
ผมรู้สึกดั่งเบาะที่มองไม่เห็นปกคลุมผม
“ทำให้มั่นใจว่าไม่หล่นลงไปล่ะ” (แอสทารอธ)
เมื่อเขาพูดอย่างนี้ เขาเร่งความเร็วในทันที
การต่อสู้ที่มากมาย ระหว่างนางฟ้ากับสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ดำเนินต่อไปในรอบข้าง
“ใช้เทเลพอร์ตเพื่อเคลื่อนไหวไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“เป็นไปไม่ได้ที่จะทำ อะไรที่ปกคลุมรอบข้างของวิหารทะเลลึกคือแอนิม่า มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะเข้าไปใกล้โดยใช้เทเลพอร์ต เราไม่มีทางเลือก นอกจากจะมุ่งหน้าไปที่นั่นตรงๆ” (แอสทารอธ)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
เพื่อเบี่ยงความสนใจของเลวีอาธาน แม้ว่าจะแค่นิดเดียวเพียงเท่านั้น ผมทำให้ดาวหางยักษ์หลายลูกตกลงมา ด้วยแขนสปิริต
มันเป็นเวลา ที่เราไปได้ครึ่งทาง ไปสู่วิหารทะเลลึก…
(…เราอาจจะสามารถไปที่นั่นได้ถ้าเป็นอย่างนี้) (มาโกโตะ)
แค่เมื่อผมเริ่มจะมมีความหวังแบบนั้นอยู่ในผม…
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
{ภาพที่ผมเห็นมืดมิด}
เมื่อเวลาที่ผมสังเกตผมกลับมาที่ที่ผมบอกราชามังกรโบราณ ‘ได้โปรดมุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก’
ผมยืนยันสปิริตเวลาที่ไหล่ของผม
มี {สปิริตเวลา 2 ดวง}
“อะไร…เกิดอะไรขึ้น?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล พูดในน้ำเสียงที่สับสน
“เป็นไปไม่ได้… เราควรจะ…{ตาย}” (แอสทารอธ
เสียงของราชามังกรโบราณ สั่นเล็กน้อย
“ใช่ เราตาย สปิริตเวลาเลย ‘ย้อนเวลา’ มัน บัดซบเอ้ย!” (มาโกโตะ)
คำพูดของผมขาดความสงบไปที่นั่น
“เข้าใจแล้ว อัศวินคุง ดังนั้นนั่นคือที่นายใช้สปิริตเวลา หือห์ ฟุฟุ…แต่ถ้านายคิดไว้แค่การใช้ป้องกัน นายจะเคลียร์วิหารทะเลลึกไม่ได้นะ รู้มั้ย?” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืดคนเดียว ที่พูดสนุก
ความสงบกลับมาหาผม กับคำพูดเหล่านั้น
ใช่ ผมต้องยืนยันว่าเราตายยังไงก่อน
“ราชามังกรโบราณ เราตายได้ยังไงเมื่อกี้นี้?” (มาโกโตะ)
“ครีบเหมือนแส้มากมาย ที่ร่างของเลวีาอธานโจมตีเราจากจุดบอด ชั้นสังเกตุแลพยายามจะหลบมัน แต่มันเทียบเข้ากับการเคลื่อนไหวของชั้น เมื่อชั้นทำอย่างนั้น… มันดูเหมือนสัตว์สวรรค์เห็นอนาคตได้ อนาคตที่ไกลไปข้างหน้า มากกว่าตาที่ชั้นมองเห็นได้… ที่สำคัญมากกว่านัน อะไรคือที่ว่าสปิริตเวลาย้อนเวลามันกัน?” (แอสทารอธ)
“มันหมายถึงอย่างนั้นตรงๆ ชั้นขอให้สปิริตเวลาย้อนเรากลับไปที่ 10 วินาทีไปอดีต ถ้าเราตาย” (มาโกโตะ)
“…ชั้นไปท้าทายคนแบบนี้เรอะ?” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณบ่น แต่ผมไม่มีเวลาจะตอบ
ผมใช้เร่งจิต และคิดต่อไป
ผมใช้ทุกอย่างที่ผมมี
แต่ผมไปไม่ถึงมัน
การต่อสู้ของนางฟ้าและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่รอบๆดุดันมากขึ้นไปอีก
มันเป็นภาพนรกของการกรีดร้องแห่งความตาย สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ ยังรวมตัวกันเพิ่ม โดยไม่ลดลงไปเลย แต่ไม่มีสัญญาณว่านางฟ้าจะลดจำนวน
นางฟ้ามากขึ้นและมากขึ้น ปรากฏมาจากเกล็ดของเลวีอาธาน
แม้ว่าเราจะรอ สถานการณ์จะไม่ดีขึ้น
(…เราทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)
ความไม่สบายใจ ย้อมอกผม
ผมคิดต่อไป โดยใช้เร่งจิต ที่ยืดทุกวินาที แต่ผมคิดหาความคิดดีๆไม่ได้
เทพธิดาแห่งความมืดพูดแทน
“งั้นตอนนี้ อัศวินคุงข่าวร้าย เวลาที่ชั้นอยู่ในร่างกายขอโนเอลจังได้ กำลังจะหมดแล้ว เมื่อนั่นเกิดขึ้น การตกของดวงจันทร์จะหยุด ถ้าเลวีอาธานคืนพระจันทร์กลับไปที่ของมัน มันจะกลับไปสู่ทะเลลึกอีกครั้ง
นั่นคือคำขาด
“เหลือ…นานเท่าไหร่?” (มาโกโตะ)
ผมถามด้วยอารมณ์ที่เคร่งขรึม
“เหลือ {1 นาที} เมื่อนั่นผ่านไป นายจะท้าทายล้มเหลว อัศวินคุง นายจะเป็นทาส” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ประกาศ ด้วยหน้าตาที่เติมเต็มไปด้วยความสุข
■ตอบความคิดเห็น:
เลวีอาธานดูเป็นยังไง?
→ผมอธิบายมันได้ว่ามันเป็นมอนสเตอร์ตัวใหญ่เท่านั้น ดังนั้นผมจะใส่ภาพ**
นี่เป็นภาพจากเล่ม 3 ของไลท์โนเวล
มันดูเหมือนอย่างนี้ ในสมองของผู้แต่งครับ
เลวีอาธาน อาจจะดูตัวเล็กในภาพนี้ แต่มันจริงแล้วเพียงแค่ไกลออกไปค่อนข้างไกล
※เลวีอาธาน ประมาณครึ่งหนึ่งของฮอนชูของญี่ปุ่น
…วิหารทะเลลึกนั้นใหญ่
ใหญ่ประมาณเท่ากับเมืองเนริมะ
ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1508/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook