328 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ท้าทายสัตว์สวรรค์ – ตอน 2
—เวทย์โชคชะตา: เร่งจิต
ผมยืดเวลาของจิตใจ ให้นานที่สุดเท่าทีจะทำได้
…การปวดหัวแรง โจมตีผม
ผมบอกได้อย่างชัดเจน ว่าผมกดดันตัวเองมากไปที่นี่
แต่ 1 นาทีนี้ เป็นนาทีที่มีค่าที่สุดในชีวิตผม
ถ้าผมบริหารมันผิด มันแม้แต่อาจจะเป็นนาทีสุดท้าย
นั่นทำไม ผมต้องคิด
ผมทำอะไรได้
(ทากัตซูกิ มาโกโตะ นายบิดอนาคต เหมือนเวลาตอนสู้กับชั้นโดยใช้สปิริตเวลาไม่ได้เหรอ?) (แอสทารอธ)
(เอ๋?! แอสทารอธ?) (มาโกโตะ)
(ชั้นเพียงแค่พูดกับนายด้วยสื่อจิต) (แอสทารอธ)
คนนี้…พอมาคิดว่าเขาจะคุยตรงๆมาในใจของผม…
ผมช็อกโดยเรื่องนี้อย่างเงียบๆ
(ฟุฟุฟุ นั่นเป็นไปไม่ได้ แอสทารอธคุง ไม่มีทาง ที่สปิริตเวลาตัวเดียว จะมีผลกับสัตว์สวรรค์สงครามอินเตอร์สเตลล่า แต่ถ้าเรียกสปิริตเวลาผู้ยิ่งใหญ่ได้ ถ้าอย่างนั้น นายอาจจะสามารถทำมันได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่งนะ) (ไนอา)
(มันไม่ได้ไปอย่างที่คนนึงอยากจะให้เป็นนะ ไนอาซามะ) (แอสทารอธ)
(ความสนุกมนจะอยู่ไหนกันล่ะ ถ้าทุกอย่างมันเรียบง่าย?) (ไนอา)
แม้แต่นนยารุซามะ ก็พูดในใจของผม ดั่งมันเป็นธรรมชาติ
คนพวกนี้…มาคุยกันในหัวคนอื่น
พูดถึงแล้ว ผมผมไม่เคยได้เห็นสปิริตเวลาผู้ยิ่งใหญ่ซักครั้งเลย ดังนั้น แม้แต่ยังไม่รู้เลยว่าพวกเธอมีตัวตน
ผมมั่นใจว่าผมจะไม่สามารถเจอซักคนได้ตอนนี้
ผมเสนออายุขัยเกือบทั้งหมด แค่เพื่อสปิริตเวลา 3 ดวง
ผมเมินการคุยกัน ของราชามังกรโบราณ และเทพธิดาแห่งความมืด
อีกครั้ง ผมยืนยันไพ่ที่ผมมีในมือ
-เวทย์น้ำ: ประถม
อาวุธแรกของผมตั้งแต่ที่มาที่โลกนี้ แล้วก็เรียกได้ว่าเป็นคู่หูของผม
มานาของผมเองอาจจะน้อย แต่ต้องขอบคุณการเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทย์น้ำ ผมยืนอยู่ที่นี่ได้ตอนนี้
ผมมั่นใจ ว่าผจะสามารถไปเผชิญหน้ากับนักเวทย์คนใดๆก็ได้ ในแง่ของเวทย์น้ำ
-ผู้ใช้สปิริต
สกิลที่ผมถูกมอบ เมื่อเป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ
ไพ่ตาย สำหรับบางคนที่มีมานาต่ำ
มันต้องขอบคุณสปิริต ที่ผมสู้อย่างถูกต้องได้
มันเป็นเพราะผมยืมกำลังมาจากอันไดน์ได้ ผมสามารถที่จะรอดชีวิต ในการต่อสู้กับลอร์ดปีศาจเมื่อ 1,000 ปีก่อนน
แต่แม้แต่สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่พึ่งพาได้ ยังมือเต็มมือเมื่อรับมือกับนางฟ้า
-เวทย์แสง: ประถม
อัลเธน่าซามะมอบพลังเวทย์นี้ให้ผม เมื่อผมไปที่อดีต
ตอนนี้ ผมเสริมพลังของสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ด้วยสกิลหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ การเดินทัพแห่งชัยชนะ โดยการทำจังหวะเดียวกันกับราชินีโนเอล
เหตุผลที่ทำไมเราสามารถที่จะแม้แต่สู้ กองทัพของนางฟ้าได้อย่างไรก็ไม่รู้ ต้องขอบคุณสกิลนี้
-เวทย์โชคชะตา: ประถม
มันเป็นพลังที่ผมได้ ครั้งนี้มาจากไอราซามะ เมื่อผมไปที่อดีต
ตอนนี้ผมใช้เร่งจิตของเวทย์โชคชะตา
ผมถูกช่วยโดยนี่บ่อยๆ เมื่อสู้กับปีศาจและลอร์ดปีศาจเมื่อ 1,000 ปีก่อน
-มีดของโนอาห์ซามะ
สมบัติศักดิ์สิทธ์ ที่เอาชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ไปเมื่อ 1,000 ปีก่อน
ผมยังไม่รู้เลยว่ามันกี่ครั้งแล้ว ที่มันช่วยชีวิตเรามา
จากอะไรที่ผมรู้ มันมีพลังการโจมตีสูงสุด แต่มันเล็กเกินไปมาก กับสัตว์สวรรค์
-โล่งจิต
ผมถูกมอบให้แต่สกิลแย่ๆ เมื่อผมมาที่อิเซไก แต่แม้แต่เมื่อผมถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ที่วิหารแห่งน้ำ ผมไม่ตกอยู่ในความสิ้นหวัง เพราะต้องขอบคุณสกิลนี้
การที่สามารถให้ผม ได้เผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ และลอร์ดปีศาจ ที่เก่งกว่าตัวผมเองได้ โดยไม่ล่าถอยทำให้มันเป็นการสนับสนุนลับ
ที่ผมสามารถที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์สวรรค์ได้อย่างใจเย็น ก็ต้องขอบคุณสกิลนี้
พวกนี้คือพลังทั้งหมด ที่ผมได้ใช้กับสัตว์สวรรค์
แต่อยางสุดท้าย…
—{[ผู้เล่นอาร์พีจี]}
พลังแปลกๆ ที่แสดงตัวเลือก เมื่อเวลาที่แปลกๆ
จะมีกรณี ที่มันจะบอกผมเกี่ยวกับอันตรายในอนาคต แต่บ่อยครั้งที่มันคาดเดาไม่ได้
มันมีหลายกรณี ที่มันจะไม่ตอบสนอง แม้ว่าจะได้ตกอยู่ในความยากลำบาก
ผมสามารถที่จะใช้เปลี่ยนมุมมอง และความสามารถแผนที่ได้อยางถูกต้อง แต่…
ผมยังไม่เข้าใจเงื่อนไขสำหรับ ‘การแสดงตัวเลือก’ อย่างดี
ผมเชื่อใจมัน แต่ผมบอกไม่ได้ว่าผมเชี่ยวชาญมัน
แต่…
(นี่เป็นการผลักดันครั้งสุดท้ายแล้ว…) (มาโกโตะ)
ได้โปรด ผู้เล่นอาร์พีจี
{ได้โปรดช่วยผม}
ผมหา ดั่งผมไขว่ขว้าฟาง
ผมไม่รู้ ว่ามันตอบสนองกับเสียงในหัวใจของผมหรืเปล่า แต่ตัวอักษร ลอยอยู่ ในอากาศ
{[ทากัตซูกิ มาโกกโตะ จะมุ่งหน้าไปทางไหน?]}
{บน}
{ขวาบน}
{ขวา}
{ขวาล่าง}
{ตรง}
{ซ้าย}
{ซ้ายบน}
{ซ้ายล่าง}
{ลง}
(นี่คือ…?) (มาโกโตะ)
ผมเปิดตากว้าง
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็น 9 ตัวเลือกแสดงออกมา
มี ‘คำตอบที่ถูกต้อง’ ภายในทั้งหมดนี้มั้ย?
แต่ 9 นั้นเยอะ…
“ฮฮฮฮฮฮิ้…!”
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องจากข้างๆ
ราชินีโนเอล ผู้ที่จับแขนผม มองผมด้วยหน้าที่ซีด
เธอเห็นตัวเลือกด้วยเหรอ?
ผมสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่มีเวลาที่จะยืนยันมัน
ผมมองดู 9 ตัวเลือกนี้อีกครั้ง
ถ้ามีคำตอบที่ถูกต้องอยู่ที่นี่ มันจะเป็น 1/9
แม้ว่าผมทำใหม่ด้วยสปิริตเวลาที่เหลือ มันจะเป็น 3/9
ไม่ ไม่มีรับประกันว่าเราทำมันใหม่ ด้วยสปิริตเวลาครั้งหน้าได้
เราสู้กับสัตว์สวรรค์อยู่ที่นี่
มันอาจจะสังเกต ว่าผมใช้สปิริตเวลา และมีมาตรการป้องกันสำหรับมันแแล้ว
มาคิดดั่งว่านี่ คือโอกาสสุดท้ายเถอะ
แต่ 1/9 โดยไม่มีคำใบ้นั้นลำบาก
(ผู้เล่นอาร์พีจีซัง…) (มาโกโตะ)
ผมถามในใจของผม
(มันลำบากเกินไป ที่จะเลือกถูกต้อง จาก 9 ตัวเลือก…) (มาโกโตะ)
ผมจะพึ่งพามันมากที่สุดเท่าที่ทำได้
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมพึ่งพาสกิลผู้เล่นอาร์พีจีมาก
(มันอาจจะไม่ยุติธรรม…แต่บอก{คำตอบที่ถูก}ได้มั้ย?) (มาโกโตะ)
ผมพยายามถาม โดยไม่ได้มีความหวังมาก
ยังไงซะ ผมสงสัยอยู่แล้ว ว่านั่นคงจะเป็นไปไม่ได้
“…เอ๋?” (มาโกโตะ)
มีตัวเลือกหนึ่ง ภายใน 9 ที่ {ส่องสว่างอย่างชัดเจน}
ดั่งจะพูดว่า {นี่} คือคำตอบ
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
มันโอเคจริงๆเหรอ?
(……ผมจะเชื่อใจคุณนะ โอเคมั้ย?) (มาโกโตะ)
“แอสทารอธ พุ่งตรงแบบนี้เลย! มุ่งหน้าตรง ไปสู่วิหารทะเลลึก!” (มาโกโตะ)
ผมบอกราชามังกรโบราณ บอกทิศทางที่ผู้เล่นอาร์พี่จีแสดงให้ผมดูตรงๆ
“นายเสียสติไปแล้วเหรอ?!” (แอสทารอธ)
“ชั้นจริงจัง ได้โปรด!” (มาโกโตะป
“…อย่าโทษชั้นสำหรับเมื่ออะไรเกิดขึ้นล่ะ!” (แอสทารอธ)
ราาชามังกรโบราณ สยายปีกดำนิลใหญ่ และพุ่งเข้าไป ตรงๆ ไปสู่วิหารทะเลลึก
◇มุมมอง โนเอล อัลเธ่า ไฮแลนด์◇
การต่อสู้ กับสัตว์สวรรค์ เลวีอาธาน
มันเป็นการต่อสู้ในตำนาน เหมือนตำนานปรัมปรา
ตัวที่ใหญ่ยักษ์ของสัตว์สวรรค์ ที่ยืดไปถึงสวรรค์
ดาวหางที่ตกลงมาเป็นสายฝน
การต่อสู้ระหว่างสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ และนางฟ้า ที่ก้าวข้ามจำนวนหลายล้าน
และคนที่เราขี่อยู่ คือราชามังกรโบราณ ที่พูดกันว่าเป็นลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด
มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง ที่หนูรู้สึก ว่าตรงนั้นหนูจะหยุดหายใจ
มากไปกว่านั้น เรา ถูก {ฆ่า} ไปครั้งหนึ่งโดยสัตว์สวรรค์นั้นแล้ว
ถ้าหนูไม่ได้ทำจังหวะเดียวกับโล่งจิตของมาโกโตะซัง หนูจะตื่นตกใจไปแล้วตอนนี้
(…มาโกโตะซัง) (โนเอล)
หนูมอง ร่างด้านข้างของฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศแห่งน้ำ โรเซส
{เขา ยัง ไม่ยอมแพ้}
นั่นดูเหมือนอะไรที่สายตาของเขาพูดอยู่
ในเวลานั้น หนูสังเกตว่ามันมีบางอย่างเหมือนเส้นด้ายรัดมือหนูอยู่
(เอ๋?) (โนเอล)
เมื่อเวลาที่หนูสังเกตุ ด้ายเหล่านั้น ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง แต่เป็นมากมาย มากมมาย
พวกมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างมั่นคง ดิ้น ดั่งพวกมันเป็นสิ่งมีชีวิต
(นี่คือ…เส้นด้ายแห่งโชคชะตา ของเวทย์โชคชะตา?) (โนเอล)
เวทย์แสง เป็นความเชี่ยวชาญเพียงอย่างเดียวของหนู ในฐานะออราเคิลแห่งแสง
แต่ตอนนี้ หนูได้เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ หนูมีความเข้ากันได้กับเวทย์ทั้ง 7 ธาตุ
หนูคิดว่า มันอาจจะช่วย ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ดังนั้นหนูสามารถที่จะใช้ทั้ง 7 ธาตุ ได้ถึงจุดหนึ่ง ด้วยเวลาว่างที่หนูมี
เวทย์โชคชะตาเป็นหนึ่งในนั้น
เวทย์โชคชะตา: เส้นด้ายแห่งโชคชะตา
มันเป็นการรวมกันของมานา ที่สิ่งมีชีวิตเชื่อมต่ออยู่
เมื่อคุณตามเส้นด้ายนั้นไป เห็นว่าคุณจะเห็นอนาคตของคนได้
หนูไม่ได้ถึงระดับนั้น แต่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ สอนหนูว่าสิ่งนี้มันคืออะไร
คนที่อยู่ในตำแหน่งสูง หรือแข็งแแกร่งมีด้ายแห่งโชคชะตามเชื่อมต่อกับพวกเขามากกว่ามาก
“เธอมีเส้นด้ายแห่งโชคชะตาประมาณหลายพันเชื่อมต่อกับเธอ โนเอล ยังไงซะ โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นอย่างนั้นสำหรับราชวงศ์ แต่… เธอมีมากกว่าปรกติมาก มันต้องลำบาก ที่ได้เป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์เกิดใหม่ หือห์”
“อย่างนั้นเหรอ? หนูแทบไม่เห็นมันเลย หนูเลยบอกไม่ได้จริงๆ…” (โนเอล)
หนูจำได้ ว่าหนูมองไปทั่วทั้งตัวของหนูในเวลานั้น
ความเชี่ยวชาญเวทย์โชคชะตาของหนูนั้นต่ำ และมันไม่ได้อยู่ระดับเดียวกันกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ
หลังจากนั้น หนูฝึกเวทย์แห่งโชคชะตาก่อน คิดว่ามันอาจจะมีประโยชน์ ในการต่อสุ้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ และหนูสามารถที่จะเห็นเส้นด้ายแห่งโชคชะตาได้จางๆ
แต่ตอนนี้ เมื่อหนูดูใกล้ๆ เส้นด้ายเหล่านี้ ไม่ใช่ของหนู
เส้นด้ายนี้ เชื่อมต่อกับคนที่อยู่ข้างหนู…
“…ฮฮฮิ้?!” (โนเอล)
หนูจบที่กรีดร้องออกไป
มีเส้นด้ายแห่งโชคชะตาหลายหมื่น ห้อหุ่มอยู่รอบๆทั้งตัวของมาโกโตะซัง
เส้นด้ายแห่งโชคชะตา ห่อหุ้มมาโกโตะซัง จากทุกที่ ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม
เส้นด้ายแห่งโชคชะตา เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
หนูแทบไม่เห็นมาโกโตะซังอีกแล้ว
เขาได้ย้อมเป็นสีดำจากเส้นด้ายแห่งโชคชะตารอบๆ
มันดั่ง เขาเชื่อมต่อกับ {เส้นด้ายแห่งโชคชะตา ทั้งหมดบนโลกใบนี้}
กระจุกของเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ใหญ่ขึ้นต่อไป
ในทันที จำนวนหนึ่งของเส้นด้ายแห่งโชคชะตาที่น่ากลัวนั้น… {กลืนกินหนู}
ภาพที่หนูเห็น มืดสนิท
(ก-เกิดอะไรขึ้น?!) (โนเอล)
(ฟุฟุฟุ…น่าสนใจ ใช่มั้ยล่ะ? สาวกของโนอาห์คุงน่ะ) (ไนอา)
“อะ? ไนอาซามะ เกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้กัน…?) (โนเอล)
(ผู้เล่นอาร์พีจี เห็นว่าเป็นที่เค้าเรียกมัน แต่ชั้นก็ไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับมันด้วยนะ) (ไนอา)
(แม้แต่ท่านก็ไม่รู้เหรอ ไนอาซามะ…?) (โนเอล)
นั่นเป็นไปได้ด้วยเหรอ?
พลังที่แม้แต่เทพธิดายังไม่เข้าใจ
ตั้งแต่ทีแรก แค่อะไรบนโลกนี้กัน ที่มาโกโตะซังทำอยู่?
ไม่มีจุดจบ ของคำถามของหนู
เวลาที่มืดสนิท ไม่ได้อยู่นานนาดนั้น
ประมาณไม่กีวิณาที ที่หนูคิดได้
“แอสทารอธ พุ่งตรงไปข้างหน้า!” (มาโกโตะ)
“นายเสียสติไปแล้วเหรอไง?!” (แอสทารอธ)
“ชั้นจริงจัง ได้โปรด!” (มาโกโตะ)
“…อย่าโทษชั้นสำหรับอะไรที่จะเกิดขึ้นล่ะ!” (แอสทารอธ)
เมื่อเวลาที่หนูสังเกต เส้นด้ายแห่งโชคชะตา ที่รายล้อมนูหายไปแล้ว
และราชามังกรโบราณ พุ่งไปที่วิหารทะเลลึกตรงๆ
การเร่งความเร็ว ที่โดดเด่น
ทิ้งสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่และนางฟ้าที่สู้ไปทั่วไว้ข้างหลัง
แต่เรา ถูกฆ่า โดยการโจมตี ที่แม้แต่ราชามังกรโบราณ ก็หลบหลีกไม่ได้
(ได้โปรด…เทพธิดาแห่งแสงซามะ…มอบการปกป้องจากพระเจ้าให้พวกเราด้วย…) (โนเอล)
หนูอธิษฐานต่อไป
*หวู่นนนน!!!*
บางอย่างที่ใหญ่อย่างโดดเด่น ผ่านเราไปกระทันหัน
“ชั้นหลบมัน เลวีอาธาน!” (แอสทารอธ)
หนูคิดว่าหนูได้ยินเสียงของความสุข จากราชามังกรโบราณ
แต่ไม่นาน มันเปลี่ยนเป็นปวดร้าว
“กุห์…บัดซบเอ้ย!” (แอสทารอธ)
แค่อะไรเกิดขึ้นกัน…? -หนูไม่ได้แม้แต่จำเป็นที่จะคิดอย่างนั้น
หนึ่งปีกของราชามังกรโบราณ หักจากตรงโคน และหายไป
ม-ไม่มีทางน่า!
แต่ทันทีต่อมา ที่หนูคิดอย่างนั้น…
“[เทเลพอร์ต]” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณ หายไป ขณะที่เขาพูดคำนี้
ร-เรากำลังตก
“ฟีนิกซ์น้ำ โปรดขนเรา” (มาโกโตะ)
ขอบคุณเวทย์ของมาโกโตะซัง เราไม่ตก
“《ุกุว้าาาาาาาาาาา!!》” (แอสทารอธ)
หนูได้ยินเสียงกรีดร้อง ของราชามังกรโบราณจากไกลๆ
ราชามังกรโบราณ ถูกล้อมโดยนางฟ้า
นั่นเมื่อหนูสังเกต ว่าราชามังกรโบราณไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เพือให้เราหนี
เขาให้เราหนีด้วยเทเลพอร์ต
“สปิริตเวลา ได้โปรดช่วยราชามังกรโบราณ” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซามะมอบคำสั่งให้สปิริต
และที่เวลาเดียวกันที่เขาทำอย่างนั้น เรามุ่งหน้าไป ที่วิหารทะเลลึก
แต่ความเร็วของเวทย์น้ำของมาโกโตะซัง ช้ากว่าเมื่อเทียบกับราชามังกรโบราณ
ไม่เพียงแค่สัตว์สวรรค์ แม้แต่นางฟ้าก็พุ่งใส่เรา
ยังมีระยะเหลืออยู่มาก ก่อนที่เราจะไปถึงวิหารทะเลลึก
“สปิริตเวลา ได้โปรดหยุดเวลารอบเรา” (มาโกโตะ)
ทิวทัศน์รอบๆ นิ่งเป็นน้ำแข็ง
นางฟ้าและสปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่หยุดเคลื่อนไหว
(ถ-ถ้านายทำบางอย่างแบบนั้นได้…) (โนเอล)
ทันที ที่หนูโล่งใจ…
จู่ๆ เงาใหญ่ ก็ปกคลุมเรา
ในพื้นที่ ที่เวลาควรจะหยุด มีบางอย่างที่ขยับ โดยไม่มีปัญหาอะไร…
“งี้มันก็ไม่ได้ผลกับเลวีอาธานจริงๆ หือห์…” (มาโกโตะ)
“คย้าาาาาาาาาาา!” (โนเอล)
หนูกรีดร้อง
บางอย่างที่ใหญ่ยักษ์เข้าหาเรา
อาา เรา จะถูกขยี้ โดยการโจมตีของเลวีอาธาน และตา—
*หวู่นนนนนนนนน!!!*
การโจมตีของเลวีอาธาน พลาดแบบเฉียด และเลยผ่านหลังเราไป
เราไม่ตาย
และวิหารทะเลลึกอยู่ให้เห็นชัดเจนแล้ว
นิดเดียว…
แค่นิดเดียว…
“ราชาของเรา!” (เดีย)
จู่ๆ เดียซังก็ปรากฏข้างมาโกโตะซัง
หอกที่คมผ่านหน้าเราไป
มีนางฟ้าทที่มีมานา แข็งแกร่งกว่านางฟ้าตัวอื่น อยู่ใกล้มากๆ และเข้าหาเรา
เดียเผชิญหน้ากับนางฟ้าเหล่านั้น
“..พวกนี้เป็นนางฟ้าเอก! ชั้นจะหยุดพวกเธอไว้!” (เดีย)
“ขอโทษนะ เดีย” (มาโกโตะ)
มาโกโตะ ไปข้างหน้าต่อไป โดยไม่มองหันกลับไป
หนูเป็นคนที่หันกลับไป
นางฟ้าเอกมากมาย มุ่งหน้าไปทีที่เดียซังอยู่
ถ้าเป็นแบบนี้—หนูไม่มีแม้แต่ความกล้า ที่จะคิดความคิดนั้นให้จบ
มีนางฟ้าเอก มุ่งหน้ามาทางเราด้วย
มันดูเหมือนหยุดเวลาของสปิริตเวลา ไม่ได้ผลกับนางฟ้าเหล่านี้ด้วย
“เราจะฝ่าไป โนเอลซัง” (มาโกโตะ))
มาโกโตะซังพึมพำ
ทันใดนั้น ความเร็วเริ่มเป็นความเร็ว ที่ไม่แพ้ราชามังกรโบราณ
แต่การควบคุมมันรุนแรงอย่างย่ำแย่ ถึงจุดที่ว่า มันเทียบกับของราชามังกรโบราณไม่ได้เลย
(อ๊า! …ไม่ดีแล้ว) (โนเอล)
หนูทนการบินขึ้นลงซ้ายขวาที่รุนแรงของมาโตะซังไม่ได้ ระหว่างที่เลี่ยงการไล่ตามของนางฟ้าเอก และมุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก และหมดสติ
…แค่ ก่อนที่หนู จะปิดตา
หนูรู้สึกถึงแสงลึกลับ ของวิหารทะเลลึก เข้าสู่สายตาของหนู
◇◇
“โนเอลซัง เธอโอเคมั้ย?”
ไหล่ของหนูถูกสั่น และได้สติกลับมา
“ที่นี่…ที่ไหน?” (โนเอล)
นี่ไม่ใช่หลังของฟีนิกซ์น้ำ ที่เราขี่ก่อนหน้า
หนูนอนอยู่บนพื้นปูหินแข็งๆ
ไม่ นี่มันหินจริงๆเหรอ?
พื้นที่สร้างจากวัตถุดิบแปลก ที่ปล่อยแสงจางๆ
“เทพธิดาแห่งความมืด…ยังอยู่ที่นี่มั้ย?” (มาโกโตะ)
มาโกโตะซังถาม
ตอนนี้เมื่อเขาพูดถึงมัน เวลาจำกัดนั้น 30 นาที
“…ไม่ มันดูเหมือนท่านไม่อยู่” (โนเอล)
หนูยืนยันใจของหนูเอง ระหว่างที่รู้สึกมึน
หนูไม่รู้สึกถึงความรู้สึกนั้นเมื่อหนูให้เทพธิดายืมร่างกาย
เทพธิดาแห่งความมืด น่าจะออกจากร่างกายหนูไปแล้ว
ไม่ว่าจะแบบไหน ใจของหนูขุ่นมัวที่นี่
แค่นานเท่าไหร ที่หนูสลบไป…?
“เรามาถึงแล้ว” (มาโกโตะ)
เมื่อหนูได้ยินน้ำเสียงหม่นของมาโกโตะซัง หนูส่งเสียง “อ๊ะ!”
เราเลี่ยงการโจมตีที่ดุดันจากเลวีอาธาน และนางฟ้าเอก
และวัตถุประสงค์ของเราคือ…
หนูมองไปข้างหน้าอย่างลังเล
สมองของหนูหยุดชั่วครูตรงั้น กับภาพที่อยู่ตรงหน้าของหนู
(น-นี่คือ…) (โนเอล)
หนูมองขึ้นไปในสิ่งก่อสร้าง ระหว่างที่ระงับร่างที่สั่นไหวของหนู
การออกแบบมันเรียบง่ายจริงๆ
อย่างไรก็ตาม มันเป็นอาคารที่ใหญ่อย่างอุกอาจ
หนูจะพูด ว่ามันใหญ่กว่าปราสาทไฮแลนด์ ประมาณ 20 เท่า
ความกว้างของมันมากมาย จนหนูไม่เห็นมุม
เมื่อหนูเห็นมันที่หลังของเลวีอาธาน หนูบอกไม่ได้ว่ามันใหญ่เท่าไหร่
เสาเดียวที่เหมือนหอคอย และมีลวดลายที่งดงามแกะสลักอยู่
ใครจะรู้ว่ามันจะใช้กี่ปี เพื่อที่จะสร้างใหม่ด้วยมือมนุษย์ให้เหมือนกัน
ไม่ มันแม้แต่อาจจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะเลียนแบบมันด้วยมือมนุษย์ตั้งแต่ทีแรก
ยิ่งใหญ่มาก และสง่างามมาก.
มันแม้แต่รู้สึกว่าไม่ถาวร
เหตุผลสำหรับเรื่องนั้น สิ่งก่อสร้างทั้งหมด รู้สึกดั่งมันส่องสว่างสีทอง
“มันเป็นอาคารที่งดงาม” (มาโกโตะ)
“…”
หนูเห็นด้วยกับคำพึมพำของมาโกโตะซังไม่ได้
สำหรับหนู มันเหมือนกับถูกขยี้โดยตัวตนของมัน แค่จากการมองมันมากกว่า
มันไม่ใช่อาคารสำหรับมนุษย์อยู่ข้างใน
คนที่อยู่ที่นี่คือ…
“ผมได้มาถึงแล้วครับ โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
หนูกลืนน้ำลาย กับอะไรที่มาโกโตะซังพูด
1,000 ปี
ไม่ แม้แต่นานไปกว่านั้น
หนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้าย ที่ไม่มีซักคนเดียว สามารถที่จะมาถึง
{เรายืนอยู่ที่ทางเข้าของวิหารทะเลลึก}
■ข้อความจากผู้แต่ง:
มันใช้เวลานานเพื่อเคลียร์วิหารทะเลลึกนะครับ…
ตอนที่ 6 คำขอของเทพธิดา ถูกโพสต์ใน 2018/05/17
พอมาคิด ว่ามันจะปี 2022 ที่เขาจะมาถึง
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1558/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook