329 วิหารทะเลลึก
ตอนสปอนเซอร์โดย คุณ Kanathip
ผมเลี่ยงการไล่ตาม ของนางฟ้าเอก และกระโดดไปที่พื้นที่ของวิหารทะเลลึก พร้อมกันกับราชินีโนเอล
“โอ้ย…!” (มาโกโตะ)
ผมลดแรงกระแทกตอนตกพื้น ด้วยเวทย์น้ำ
แต่ผมกันทุกอย่างไม่ได้
ผมยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคง และมองดูราชินีโนเอล คนที่ผมกอดอยู่
ราชินีโนเอล ได้หมดสติในแขนของผม
การหายใจของเธอปรกติ และเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ
ผมกังวลเกี่ยวกับเธอ แต่ผมต้องทำบางอย่าง เกี่ยวกับนางฟ้าเอกที่ไล่ตามเรามาก่อน
“…เอ๋?” (มาโกโะ)
ผมรีบมองกลับไป แต่นางฟ้าเอก ที่ไล่ตามเรามาด้วยใบหน้าที่ไร้สีหน้า เหมือนนักฆ่าที่ไร้ปราณี ไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย
ไม่ นั่นไม่ใช่ทั้งหมด
“นางฟ้าหายไปแล้ว?” (มาโกโตะ)
นางฟ้าที่ปกคลุมท้องฟ้า หายไปแล้ว
มีบางอย่างตกลงไปในทะเลแทน
นั่น…เกล็ดของเลวีอาธาน?
คนที่เหลืออยู่ คืออันไดน์ที่ผมเรียก
“ราชาของเรา! ยินดีด้วย!”
เดียปรากฏมาตรงหน้าผม ระหว่างที่ผมเหม่อลอย ตาของเธอแฉะ
ตัวของเธอไม่ได้เลือดไหล แต่อยู่ในสภาพทรุดโทรม
“เดีย โอเคมั้ย? แค่อะไรเกิดขึ้นบนโลกนี้กัน…?” (มาโกโตะ
“นายมาถึงแล้ว! ราชาของเราได้เคลียร์บททดสอบที่น่ารำคาญของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์! ชั้นจะขอบคุณพี่น้อง และส่งพวกเธอกลับไปที่ดาวเคราะห์ตัวเอง” (เดีย)
“เธอบาดเจ็บอย่างย่ำแย่นี่ เดีย ไม่ใช่ว่ามันจะดีกว่า ที่จะพักเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ…ชั้นเป็นสปิริต บางอย่างแบบนี้ไม่นานก็รักษา ที่สำคัญกว่านั้น ไปที่ที่เทพธิดาซามะอยู่…” (เดีย)
เดียยิมอย่างสดใส และหายไป
เธอไม่พักเลย แต่ผมดีใจที่เธอโอเค
สปิริตน้ำผู้ยิ่งใหญ่ที่ช่วยผม จะกลับไปที่ดวงดาวเดิมของพวกเธอ
สิ่งที่ผมกังวลก็คือ…
(ยินดีด้วย ทากัตซูกิ มาโกโตะ!)
(แอสทารอธ?! ไม่เป็นไรใช่มั้ย?!) (มาโกโตะ)
คนที่เรียกผมผ่านสื่อสารทางจิตใจ คือลอร์ดปีศาจ ที่ทำหน้าที่เป็นคนเบี่ยงคามสนใจให้กับเรา
(ชั้นถูกช่วยโดยสปิริตเวลา… แต่ชั้นเสียไปครึ่งตัว เพราะการโจมตีจากสัตว์สวรรค์ ชั้นไม่คิดว่าชั้นจะขยับได้ซักพัก ตอนนี้ชั้นรักษาตัวชั้นอยู่ที่เกาะซักแห่งหนึ่ง) (แอสทารอธ)
(ค-ครึ่งตัวเลยเหรอ?! นายไม่ใช่ไม่เป็นไรเลยซักนิด!) (มาโกโตะ)
หรือเหมือนกับ ปรกติคุณจะตายไปแล้วมากกว่า
(มันต้องขอบคุณเกราะสมบัติศักดิ์สิทธิ์ กายที่ดั้งเดิมควรจะตายไปแล้ว กำลังฟื้นฟู คุคุคุ ช่างเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่มหัศจรรย์ ชั้นขอบคุณนาย ที่มอบนี่มาให้กับชั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะ) (แอสทารอธ)
(ชั้นแค่ให้นายยืมนะ โอเคมั้ย…?) (มาโกโตะ)
(……งั้นตอนนี้ ชั้นเหนื่อย ชั้นจะงีบ) (แอสทารอธ)
(ฮ-เฮ้ย!) (มาโกโตะ)
เขาตัดการสื่อสารทางจิตใจ
ผมหวังว่าเขาจะไม่พยายามเก็บมันไว้เป็นของตัวนะ
แต่ผมดีใจ ที่แอสทารอธไม่เป็นไร
มันดูเหมือนของดูต่างหน้าของเคน มีประโยชน์
‘ท่ะฮ่าาา’ ผมหายใจลึกๆ
ผมมองดูท้องฟ้า
*……ซุซุซุซุซุซุซุ*
เลวีอาธาน ทำเต็มที่ ในการ {ดันพระจันทร์}
พูดถึงแล้ว…พระจันททร์อยู่ในระหว่างที่ตกลงมา
ปาฏิหาริย์ของนยารุซามะ ควรจะจบไปแล้ว ดังนั้น มันควรจะกลับไปสู่วงโคจรของมัน
หรือเหมือนกับ มันจะเป็นปัญหาถ้ามันไม่กลับไป
ผมรู้สึกเคารพสัตว์สวรรค์นิดหน่อย ที่มันดันพระจันทร์ที่ใหญ่กว่าหัวของมัน
(ทำเต็มที่นะ~ เลวีอาธาน) (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่ามันอ่านใจผมมั้ย แต่…
*จ้อง*
มันจ้องมาทางนี้
ฮฮฮฮี้!
ผมจบที่การเลี่ยงสายตา
ในทิศทางที่ผมเลื่อนสายตาไป…มีวิหารทะเลลึกส่องแสงทีทองตั้งอยู่
“ใหญ่!” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นคำพูดแรกของผม
จากไกลๆ วิหารทะเลลึกดูเป็นขนาดเท่าโตเกียวโดม…แต่ผม ผิดไปอย่างสมบูรณ์
ความสูงนั้นเทียบเท่ากับตึกหลายชั้น และมันกว้างจนผมไม่เห็นมุม
มันเป็นสิ่งก่อสร้าง ที่มันจะเป็นไปไม่ได้ว่ามนุษย์ทร้างมา
“…ฮื้น”
ทันใดนั้น ราชินีโนเอลที่หมดสติตื่นขึ้น
“โนเอลซัง โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ที่นี่…ที่ไหน?” (โนเอล)
ดูเหมือนเธอยังไม่คืนสติเต็มๆ แต่สีหน้าเธอไม่ได้แย่
ไม่ได้ดูเหมือนเธอจะบาดเจ็บ
ผมถามเธอเกี่ยวกับเเทพธิดา และมันดูเหมือนท่านไม่ได้อยู่ในร่างเธออีกแล้ว
การสถิตนานเกินไป ตรงไปสู่เส้นท้างแห่งความพิการ ดังนั้นมันดูเหมือนท่านได้พิจารณาเรื่องนั้นอย่างถูกต้้อง
ผมดีใจ ที่เธอไม่เปลี่ยนเป็นอะไร ที่ผมจะไม่สามารถมองหน้ากับซากุไรคุงได้อีก
“……ว้าว” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ถูกท่วมท้นโดยความยิ่งใหญ่ ของวิหารทะเลลึก
ผมก็อยู่ในตำแหน่งเดียวกัน
“ไปกันเถอะ โนเอลซัง” (มาโกโตะ)
“ค-ค่ะ” (โนเอล)
เรามายืนอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้
เหตุผลที่ผมมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะให้โนอาห์ซามะ ช่วยเรา ช่วยโลก
ผมเดินข้างหน้า และราชินีโนเอลข้างหลังไปเล็กน้อยจับเสื้อของผม
เราเดินหน้าเข้าไปสู่วิหารทะเลลึกอย่างช้าๆ
◇◇
“เราไม่ได้ดูเหมือนจะไปถึงที่เลยซักนิด…” (มาโกโตะ)
“ใช่…” (โนเอล)
ราชินีโนเอลและผมได้เดินมากัน ใกล้กับ 1 ชั่วโมงแล้ว
แม้ว่าวิหารทะเลเล็ก เห็นได้ชัดอยู่ต่อหน้าต่อตาของเรา ขนาดของม้น ใหญ่กว่าเมืองหลวงไฮแลนด์
มากไปกว่านั้น มันไม่ใช่ที่เปิดที่ทรุดโทรม แต่มีสวนที่สวยงาม ที่ถูกดูแลอย่างทั่วถึง
หนึ่งในดันเจี้ยนสุดท้าย วิหารทะเลลึก
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะถูกเรียกว่าดันเจี้ยน ไม่มีมอนสเตอรซักตัว โผล่ออกมา
เราเดินผ่านสวนที่เงียบสงบ โดยไม่มีการขัดขวางใดๆ
เราบินไปที่นั่นด้วยฟีนิกซ์น้ำได้ แต่นี่ เป็นดันเจี้ยนสุดท้าย ที่มนุษยชาติ ไม่เคยมาถึงมาก่อน
ใครจะรู้ว่าอะไรจะโผล่ออกมา เราเลยเดินหน้าอย่างระวัง
แต่มันจบที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเปลี่ยนเป็นแค่การเดินธรรมดา
เมื่อเวลาทีเรามาใกล้กับอาคาร เราได้เหนื่อยกันแล้ว
“…ในที่สุดเราก็มาถึง โนเอลซัง” (มาโกโตะ)
“…เข้าไปข้างในกันเถอะ มาโกโตะซัง” (โนเอล)
วิหารทะเลลึก เหมือนอาคารของกรีกโบราณ และเสาหนา รายล้อมบริเวณ
ข้างในมืด และผมไม่รู้ว่ามันทำงานยังไง แต่ผมไม่เห็นอะไรจากทางเข้า
แท่นบูชา ถูกส่องสว่าง ข้างในวิหาร
—[ตรวจจับ]
เราเดินไปอย่างระวัง เพื่อที่เราจะจัดการได้ ทันทีที่ศัตรูแสดงตัวออกมา
แต่นั่น เป็นปัญหาที่ไม่จำเป็น
ไม่เพียงแค่มอนสเตอร์ ไม่มีแม้แต่การมีอยู่ของชีวิต ในวิหารทะเลลึก
“นี่เป็นที่ที่เงียบนะ” (มาโกโตะ)
“ใช่” (โนเอล)
เสียงฝีเท้าของราชินีโนเอลและผม ก้องอย่างน่ากลัวในวิหาร ระหว่างที่เราคุยกัน
โนอาห์ซามะ อยู่ในที่แบบนีี้จริงๆเหรอ?
แค่เมื่อตอนที่ผมเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ…
“”เอ๋?””
ภาพที่เห็นตรงหน้าเรา จู่ๆก็เปลี่ยนไป
{ท้องฟ้าสีฟ้า}
ที่ราบเขียวขจี ที่ดำเนินต่อไป ไกลเท่าที่ตาเห็น
ที่ราบที่มีชีวิตชีวา น้ำพุที่ระยิบระยับ และต้นไม้ ที่มีแอปเปิ้ลสีแดงสด
เป็นภาพ ที่ไม่ถาวร
และในที่ราบนั้น มีสิ่งชีวิตอยู่ตรงนั้นมากมาย
“มาโกโตะซังง! แค่อะไรบนโลกนี้…” (โนเอล)
“โนเอลซัง อยู่ข้างหลังชั้น! ระวัง!”(มาโกโตะ)
เกิดอะไรขึ้น?!
เราควรจะเดินอยู่ในวิหารมืดๆ
จากนั้น ทำไมเราอยู่ดีๆก็มาข้างนอก?
“มาโกโตะซัง ดูนั่น!” (โนเอล)
“มังกร?!” (มาโกโตะ)
ตำแหน่งที่ไม่ไกลจากที่นี่ มีมังกรสองตัว พิงกัน และหลับอยู่
และใกล้กับที่นั่น มีก็อบลิน และออร์ค
แต่ พวกมันทำตัวแปลกๆ
(พวกมันไม่ได้สังเกตุเราเหรอ?) (มาโกโตะ)
พวกมันไม่ได้สู้กัน และมัน ไม่ได้ดูเหมือนจะถูกเรากวนใจ
จากที่ผมเห็นได้ มีมอนสเตอร์และสิ่งมีชีวิตอยู่หลากหลาย ทำตัวสบายๆ ที่นี่ที่นั่น
“พวกมันไม่ได้สังเกตเราเหรอ?” (โนเอล)
“ไม่มีทางน่า…” (มาโกโตะ)
ไม่มีสิ่งกีดขวางที่ไหนเลย
ปรกติแล้ว มอนสเตอร์จะโจมตีเราไปนานแล้ว
เสียงของปีกใหญ่กระพือ ดังสะท้อนมา
กริฟฟ่อนตัวใหญ่สองตัว ลงพื้นใกล้ๆเรา
“”?!””
เสียงเตือนของตรวจจับ ไม่ได้ดังเลยซักนิด
ผมรีบตั้งท่ายืน ด้วยมีดของเทพธิดา และตั้งสมาธิ เพื่อที่จะใช้เวทย์ตอนไหนก็ได้
แต่กริฟฟอนสองตัว เล่นกัน อย่างเป็นกันเอง
แม้ว่าพวกมันจะมีมนุษย์ ที่เป็นอาหารของพวกมันได้ อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกมัน มันดูเหมือน ดั่งเราไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกมันเลยซักนิด
“มา…เดินห่างๆ ช้าๆเถอะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะซัง” (โนเอล)
ราชินีโนเอล สร้างระยะจากกริฟฟ่อน เพื่อที่จะไม่กระตุ้นมัน
เราสามารถที่จะออกไกลจากมอนสเตอร์ และหายใจ
“แค่เกิดอะไรขึ้นบนโลกกัน? ที่นี่คืออะไร?” (มาโกโตะ)
“เราควรจะอยู่ข้างในวิหารทะเลลึกนี่ ใช่มั้ย?” (โนเอล)
ราชินีโนเอและผม คุยกันด้วยน้ำเสียงกระสับกระส่าย
“นี่คือวิหารทะเลลึก”
จู่ๆ เราถูกพูดด้วยจากข้างหลังเรา
เมื่อผมหันไป มีคนสวยผมเงิน ลอยอยู่ตรงนั้น
“นยารุซามะ?” (มาโกโตะ)
“เทพธิดาเหรอ?!” (โนเอล)
ราชีนีโนเอล รีบคุกเข่ากับคำพูดของผม
ผมก็คุกเข่าตามหลัง จากนั้นซักพัก
“ขอบคุณที่ช่วยเราครับ เราสามารถที่จะมาถึงวิหารทะเลลึกอย่างปลอดภัย” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุฟุ…ชั้นสามารถที่จะเห็นอะไรดีๆนะนั่น ชั้นน่ะ ไม่ได้คาดว่า นายจะเอาชนะบททดสอบของเลวีอาธานจริๆ” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ดี
“อืม…ทำไมท่านลงมา ในรูปลักษณ์เทพธิดาคะ ไนอาซามะ?” (โนเอล)
“โนเอลจัง ชั้นจะตอบคำถามของเธอ” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด หมุนในกลางอากาศ
“พวกเราพระเจ้าน่ะ ถูกห้ามจากการลงมาในดินแดนมนุษย์ ยังไงก็ตาม ที่นี่ เป็นพื้นที่ ที่มีตัวตนอยู่ระหว่างดินแดนมนุษย์และดินแดนสวรรค์ นั่นทำไมชั้นมาที่นี่ในร่างนี้ได้” (ไนอา)
เข้าใจแล้ว นั่นทำไม เทพธิดาถึงอยู่ในร่างเดียวกับ กับเมื่อที่ผมเจอท่านใจฝัน
ทันใดนั้น ผมสังเกตมัน
“โนเอลซัง โอเคอยู่แม้ว่ามองดูเทพธิดาตรงๆเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ใช่ ช้้นโอเค” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ตกตะลึง
เมื่อคุณเห็นเทพเจ้าโดยตรง คุณสมควรจะเสียสติ หรืออะไรบางอย่างแบบนั้น
“โนเอลจังเพิ่งจะมีชั้นสถิตอยู่ในเธอไม่นานหลังจากทั้งหมด เธอน่าจะได้การต้านทานความเป็นพระเจ้าที่แข็งแกร่ง” (ไนอา)
“เข้าใจแล้ว…นั่นโล่งใจนะครับ” (มาโกโตะ)
เราคุยในความสงบสุขได้ กับเทพธิดาแห่งความมืด
“เทพธิดาแห่งความมืดครับ ท่านพูดมาก่อน ว่านี่คือวิหารทะเลลึก ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
“นั่นใช่แล้ว นี่น่ะอยู่ในวิหารทะเลลึก ยินดีด้วย อัศวินคุง! นายได้เป็นผู้พิชิตดาวเคราะห์โนอาห์คนแรก ในประวัติศาสตร์! ภาคภูมิใจอย่างยิ่งใหญ่ซะ!” (ไนอา)
ว้าาา!/ กรี้ดดดด!/
*แปะ แปะ แปะ แปะ*
ขณะที่เทพธิดาแห่งความมืดพูดอย่างนี้ เสียงเชียร์และเสียงปรบมือของผู้คนมากมาย ดังขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้
…ดูเหมือนท่านยอมลำบาก ใช้เวทมนตร์ ให้มันดูเป็นการแสดงขนาดนี้
“ข-ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)
ผมขอบคุณเธอสองครั้ง
“มอนสเตอร์ที่นี่ไม่โจมตีเรา ใช่มั้ยคะ? หนูรู้สึกว่า พวกมันไม่เห็นเราตั้งแต่ทีแรก” (โนเอล)
ผมก็มีคำถามเดียว กับราชินีโนเอล
นี่คือดันเจี้ยนสุดท้าย
ผมคิดอย่างชัดเจนว่าจะมีมอนสเตอร์ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เดินไปเดินมาที่นี่ แต่พวกมันเป็นมอนสเตอร์ ที่คุณเห็นได้จากที่ไหนก็ได้
มันแม้แต่มีสิ่งมีชีวิต เหมือนม้าและแพะ ที่ไม่ใช่แม้แต่มอนสเตอร์
และด้วยเหตุผลบางอย่าง ทุกสิ่งมีชีวิต เดินกันเป็นคู่
“เหตุผลที่พวกมันเ็นคู่นั้นเรียบง่าย ทุกสิ่งมีชีวิตที่นี่ คือ {ตัวผู้และตัวเมีย} โดยพื้นฐานแล้วเป็นคู่กันน่ะ” (ไนอา)
“คู่…เป็นคู่รักกันน่ะเหรอ?” (มาโกโตะ)
เข้าใจแล้ว แน่นอนว่า มันดูเหมือนพวกมันทุกตัวสนิทกัน
“ที่สำคัญกว่านั้น นายมาที่นี่ เพื่อเจอโนอาห์คุง ใช่มั้ย?” (ไนอา)
“ค-ครับ” (มาโกโตะ)
มันเหมือนที่เทพธิดาแห่งความมืดพูด
ผมได้ยืนเขย่งอยู่ไม่สุข ตลอดเวลา ตั้งแต่ทันทีที่ผมเข้ามาในดันเจี้ยนสุดท้าย
แต่ถ้าผมรู้ว่าไม่มีอันตราย ผมจะรีบไปข้างหน้า
“ชั้นจะนำนายไป พูดอย่างนั้นแล้ว นายเห็นมันได้จากที่นี่ ดูตึกนั่นตรงนั้น” (ไนอา)
ในทิศทางที่เทพธิดาแห่งความมืดชี้ไป…
—[มองไกล]
มีอาคารที่ยืนอยู่ในที่ราบ
มันดูเหมือนกันกับวิหารทะเลลึก ที่อยู่ข้างหลังของเลวีอาธาน
พูดอีกอย่าง มีวิหารเล็กอยู่ข้างในวิหารอีกทีี หือห์
*ตึกตัก*…อกของผมเต้น
ผมเข้าใจ ไม่ใช่จากตรรกะ แต่จากสัญชาตญาน
(โนอาห์ซามะ…อยู่ข้างในอาคารนั้น) (มาโกโตะ)
ผมทนความอยาก อยากที่จะวิ่งตรงไปที่นั่น
ราชีนีโนเอล และเทพธิดาแห่งความมืดอยู่ที่นี่
วิหาร ยังอยู่ไกลจากที่นี่
ดูเหมือนมอนสเตอร์ จะไม่เห็นเราเป็นศัตรู
ถ้าอย่างนั้น มันควรจะโอเค ที่จะโดดเด่นเล็กน้อย
“เวทย์น้ำ: [ฟีนิกซ์]….โนเอลซัง ได้โปรดขึ้นมา” (มาโกโตะ)
ผมสร้างพาหนะด้วยเวทย์น้ำ และดึงมือของราชินีโนเอล
และจากนั้น ตาของผมสบกับเพธิดาแห่งความมืดที่ลอยอยู่
ไม่ว่าผมจะดูยังไง ท่านลอยอยู่ที่นี่ ดังนั้น มันจะดีกว่า ที่จะให้ท่านขี่เวทย์น้ำมั้ย?
ระหว่างที่ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้…เทพธิดาแห่งความมืด นั่งตรงข้างผมเลย
“ตอนนี้ ไปกันเถอะ~☆” (ไนอา)
“ผมจะบินช้าๆ โอเคมั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
ผมมีเทพธิดาและราชีนีมาด้วย
ผมบินขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยการบินอย่างปลอดภัยอยู่ในใจ
“นี่คือ…” (โนเอล)
“ใหญ่มากๆ… แล้วก็มีสิ่งมีชีวิตมากมายเลย” (มาโกโตะ)
เมื่อเห็นมันจากข้างบน เป็นอีกครั้งที่ผมได้รับรู้ว่า วิหารทะเลลึกนั้นใหญ่แค่ไหน
ผมไม่เห็นสิ้นสุดของที่ราบ
และสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างในมันนั้นไม่น่าเชื่อ
มันเหมือนดั่งว่า สิ่งมีชีวิตทั้งหมดทั้งมวล ที่มีตัวตนอยู่ อยู่ที่นี่…
“พวกมันทั้งหมดอยู่ที่นี่น่ะ” (ไนอา)
คนที่พูดคำนั้น คือเทพธิดาแห่งความมืด
ราชินีโนเอล และผมมองหน้ากันเมื่อท่านทำเช่นนั้น
“เพื่ออะไรกันครับ?” (มาโกโตะ)
“เพื่อเก็บรักษาสายพันธุ์ แน่นอนสิ” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ตอบคำถามผมอย่างง่ายๆ
“เก็บรักษา…?” (โนเอล)
มันดูเหมือนราชินีโนเอล ไม่ค่อยจะเข้าใจ เธอเอียงหัวของเธอ
ผมพูด เกี่ยวกับความรู้ ของโลกเก่าของผม
“ถ้าชั้นจำไม่ผิด มันหมายถึงเป็นการเตรียมสิ่งมีชีวิตกันไว้ก่อน ในความกลัวที่จะสูญพันธุ์…ใช่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)
แม้ว่าเมื่อผมพูดอย่างนี้ ผมก็เอียงหัว กับภาพที่ต่างกัน ที่ผมเห็นต่อสายตาของผม
สิ่งที่อยู่บนที่ราบ เป็นมอนสเตอร์และสิ่งมีชีวิต ที่ผมเคยเห็นมาก่อน
หมู วัว ก็อบลิน ออร์ค; ผมสงสัยจริงๆ ว่าพวกเขาควรจะกลัวสูญพันธุ์เหรอ
“นั่นไม่จริงเลย สิ่งมีชีวิตในดินแดนมนุษย์ที่อ่อนแอน่ะ ตายได้ จาก {สิ่งที่เล็กที่สุด} ในพริบตา และพวกมันมาอยู่กันในสวนเล็กๆนี้ เพื่อเตรียมสำหรับช่วงเวลาแบบนั้น” (ไนอา)
มีความน่าเชื่อถือที่ลึกลับ ในน้ำเสียงของเทพธิดาแห่งความมืด
ดั่ง ‘{เหตุการแบบนั้น มันเกิดได้ทั่วไปด้วย}’
“มันก็ใช่กับคำสาปของนีเวียจังด้วย สาวคนนั้น เพื่อที่จะทำให้โลกสงบสุข พยายามที่จะลบ ‘ความขัดแย้ง’ ในสิ่งมีชีวิตทุกสิ่งอย่างของดินแดนมนุษย์ มันดูเหมือนว่า เธอไม่เข้าใจความเสี่ยงของเรื่องนั้น” (ไนอา)
“สันติสุข อันตรายเหรอคะ?” (โนเอล)
ราชินีโนเอลถาม
“เพราะทั้งหมดการนำความขัดแย้งออกไป หมายถึงเอาการแข่งขันออกด้วย สิ่งมีชีวิตที่เสีย ‘ธรรมชาติของการแข่งขัน’ ไปนั้นอ่อนแอ พวกมันจะแตกสลาย จากสิ่งกระตุ้นที่เล็กทีุ่สุด” (ไนอา)
“……อย่างนั้นเหรอคะ” (โนเอล)
มันไม่ได้ดูเหมือนว่าราชินีโนเอลจะเข้าใจ แต่ผมได้ยินมาว่า การแข่งขันนั่นแหละ มันเพื่อสำหรับความอยากรอดชีวิต และการวิวัฒนาการ
นั่นหมายถึง ในคำสาปโลกของแม่มดแห่งภัยพิบัด แลกเปลี่ยนกันการนำความขัดแย้งออกไป เธอก็ได้หยุดการวิวัฒนาการด้วย?
…ผมรู้สึกว่าเรา ออกนอกประเด็นกันแล้วที่นี่
“ถ้าอย่างนั้น ในท้ายที่สุด ที่นี่คืออะไร? นั่นหมายถึงข้างในดันเจี้ยนสุดท้าย ปลอดภัยกับสิ่งมีชีวิตเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
ผมไม่เข้าใจส่วนนั้นจริงๆ
ที่นี่นั้นสงบสุข ถึงจุดที่ว่า ผมเชื่อไม่ได้ ว่านี่อยู่ข้างในดันเจี้ยน
“มันเป็นพื้นที่ที่ไม่มีอะไรเลย ที่สร้างขึ้นมาเพื่อผนึกโนอาห์ ยังไงก็ตาม เพราะปีที่ยาวนาน ที่โนอาห์คุงถูกผนึกไว้ ความเป็นพระเจ้าเล็ดออกมา และสปิริต {สร้างโลกใบหนึ่ง} ด้วยตัวมันเอง” (ไนอา)
“นั่นหมายถึงที่นี่ถูกสร้าง จากการที่โนอาห์ซามะอยู่ที่นี่เหรอ?” (มาโกโตะ)
นั่นค่อนข้างที่จะบ้าคลั่งเลยนะ
แต่ถ้านั่นคือเหตุผล ถ้าอย่างนั้น ผมเข้าใจสันติสุขนี้
“ถ้าอย่างนั้น สิ่งมีชีวิตที่นี่ ก็ถูกสร้างขึ้นมาจากโนอาห์ซามะเหรอครับ…?” (มาโกโตะ)
“ไม่ คนที่รวบรวมพวกมันคือเออร์คุง แต่ชั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ในการบริหารของวิหารทะเลลึก ดันนั้น ชั้นไม่เข้าใจรายละเอียดจริงๆ” (ไนอา)
“พวกมันกินอะไรที่นี่ครับ?” (มาโกโตะ)
มีบางตัวที่หลับอยู่ แต่ไม่มีตัวไหนเลยที่กินอยู่
ผมรู้สึกว่า สิ่งที่ต้องเสียไป ในการดูแลรักษาพวกมัน จะค่อนข้างที่จะมีปัญหา ด้วยจำนวนที่มากขนาดนี้
“อาา เกี่ยวกับเรื่องนั้น มันมีผลไม้แห่งชีวิต โตอยู่รอบๆ ใช่มั้ยล่ะ? ถ้านายกินนั่น นายจะไม่หิว ไปหลายศตวรรษ” (ไนอา)
“ผ-ผลไม้แห่งชีวิต?!” (โนเอล)
ราชินีโนเอล ส่งเสียงของเธอ ในความตกใจ
ขณะที่สำหรับผม จ้องต้นไม้ ที่มีผลไม้สีแดง โตอยู่ที่นั่นที่นี่
บางทฤษฎีนั้นพูดว่า ผลไม้แห่งชีวิตมีผลให้เป็น ‘อมตะ’
ผมจำได้ว่าเห็นราคาแลกเปลี่ยนในสมาคมนักผจญภัย และผมจำได้ว่ามันอยู่ในตัวเลขระดับจักรวาล
แน่นอน ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นซักลูกหนึ่ง
พวกมันโตอยู่ทุกที่
วิหารทะเลลึกนั้นน่ากลัว
“ดู เรากำลังจะถึงแล้ว” (ไนอา)
มันอย่างที่เทพธิดาแห่งความมืดพูด
เรามาถึงใกล้กับวิหาร ระหว่างที่เราคุยกัน
ผมควบคุมเวทย์น้ำ และเราลงพื้นบนที่ราบ
และจากนั้น ผมหันหน้าผม ไปสู่วิหาร ที่ส่องสว่างสีรุ้ง ตรงหน้าของเรา
(โนอาห์ามะ…อยู่ที่นี่…) (มาโกโตะ)
เทพธิดาแห่งความมืด ไม่เอ่ยอะไร
แต่ผมมั่นใจ ยังไงก็ไม่รู้
ไม่ต้องสงสัยเลย ท่านอยู่ {ที่นี่}
แต่ผมถูกนำสติกลับมา ด้วยพลังที่คาดไม่ถึง
“โนเอลซัง?” (มาโกโตะ)
“อืมม…มาโกโตะซัง…” (โนเอล)
สายตาของราชินีโนเอล เวียนว่ายไปทั่ว ดั่งเธอไม่ขาดความมั่นใจที่นี่
“เกิดอะไรขึ้น?” (มาโกโตะ)
“{ชั้นไปไม่ได้}” (โนเอล)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เธอพูดอะไรน่ะ
แม้ว่าเรา จะมาถึงที่นี่ในที่สุด
“โนเอลซัง แค่อะไรที่เธอพู—” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มาโกโตะซัง! มันไม่เหมือนว่า ชั้นลืมวัตถุประสงค์ที่มาที่นี่! ยังไงก็ตาม ขาของชั้น ไม่ไปไกลมากกว่าตรงนี้อีกแล้ว!” (โนเอล)
เมื่อได้ยินโนเอลพูดดอย่างนี้อย่างรีบๆในความสับสน ผมสังเกต ความผิดปรกติที่นี่
บางอย่างเกิดขึ้น?
“…ดูเหมือนโนอาห์คุงปฏิเสธเรา” (ไนอา)
เทพทิดาแห่งความมืด พึมพำคำนี้
“ท่านมายความว่ายังไงคำนั่น นยารุซามะ?” (มาโกโตะ)
“โชคร้ายนะ ชั้นไปไกลกว่านี้ด้วยไม่ได้เหมือนกัน แต่ชั้นคิิดว่าจะยินดีด้วยกับโนอาห์คุง ที่ผนึกถูกแก้นะ” (ไนอา)
“แม้แต่ท่าน เทพธิดาแห่งความมืด ก็ยังไปไกลกว่านี้ไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“ใช่ ถ้าโนอาห์คุงที่ผนึกถูกแก้แล้วปฏิเสธเราจริงจัง แม้แต่ชั้น ก็เทียบกับเธอไม่ได้” (ไนอา)
เทพธิดาแห่งความมืด ยักไหล่ของท่าน
ไม่มีอะไรสำหรับผม
ผมไม่รู้สึกว่าอะไรผิดไปเลย
…ท่านจะพูดว่าผมควรจะไปคนเดียวเหรอ?
“มาโกโตะซัง ได้โปรดทิ้งเราไว้ข้างหลัง” (โนเอล)
“ไม่มีทางเลือกกนอกจากทำอย่างนั้น นายคืออคนเดียว ที่เจอกับโนอาห์คุงได้ ชั้นล่ะอิจฉามากเลย” (ไนอา)
ราชินีโนเอล ปล่อยมือของผม
เทพธิดาแห่งความมืดโบกมือของท่านด้วยรอยยิ้ม
ทำไมโนอาห์ซามะ ไม่ให้ราชินีโนเอล และเทพธิดาแห่งความมืด เข้าไปในวิหารกัน?
แม้ว่าเราฝ่าฟันปัญหามามากมาย เพื่อที่จะมาตลอดทางถึงที่นี่
“โนอาห์ซามะ!!” (มาโกโตะ)
ผมตะโกนอย่าางดัง ไปสู่วิหาร
ถ้าผนึกถูกแก้แล้ว ท่านควรจะสามารถคุยกับผมได้
แม้อย่างนั้น ผมไม่ได้ยินโนอาห์ซามะ เหมือนอย่างเคยๆ
โนอาห์ซามะ ควรจะอยู่ข้างในวิหาร ที่ปล่อยแสงแห่งความเป็นพระเจ้าออกมาเรื่อยๆ
แม้อย่างนั้น ท่านไม่ตอบผม
(ไม่มีทางเลือก นอกจากถามตรงๆ…) (มาโกโตะ)
ผมหันไป และพูดกับราชินีโนเอล
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะไปที่ที่โนอาห์ซามะอยู่” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ได้โปรดทำอย่างนั้น” (โนเอล)
รอบยิ้มของราชินีโนเอล มีความรู้สึกของความไม่สบายใจ ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังผสมเข้าไป
ผมลังเลที่นี่ แต่สิ่งต่างๆจะไม่ดีขึ้น ถ้าผมอยู่ที่นี่
เทพธิดาแห่งความมืด ข้างราชินีโนเอล หาวอยู่
ดูเหมือน ท่านจะรอด้วยกันกับเธอ
“ฝากทักทายโนอาห์คุงด้วย ชั้นจะคอยดูโนเอลจัง” (ไนอา)
“เข้าใจแล้วครับ เทพธิดาแห่งความมืดซามะ” (มาโกโตะ)
ผมพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
แค่มาดื่มด่ำที่นี่เถอะ
“โนเอลซัง ได้โปรดรอเดี๋ยวนะ ชั้นจะกลับมา เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้” (มาโกโตะ)
“ค่ะ ชั้นจะรอ ระวังตัวนะ มาโกโตะซัง” (โนเอล)
รอยยิ้มของราชินีโนเอล ซ้อนทับกับภาพ ของแอนนาซัง
ผมสะบัดภาพลวงตานั้น และเดินหน้า เข้าไปในวิหาร
(โนอาห์ซามะอยู่ที่นี่…) (มาโกโตะ)
ผมเก็บการผสมกันที่แปลกประหลาด ของความคาดหวัง และความประหม่าไว้ ด้วยโล่งจิต
ช้าๆ ผมก้าวไปในวิหาร
—{และจากนั้น ในที่สุด ผมก็ได้เห็นหน้าเทพธิดา โนอาห์ซามะ}
ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 150 บาท
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1858/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook