บทที่ 295 จะให้เธอไม่ตายดีแน่
ท่าทางที่ลี่จีถองพุ่งเข้าไปทำให้ลี่จุนถิงตกใจมาก
แต่โชคดีที่ในช่วงฉุกละหุก ลี่จุนถิงมือไวขวางลี่จีถองได้ไว้ทัน
ลี่จุนถิงผลักลี่จีถองออก แล้วมองลี่จีถองด้วยสายตาที่เย็นเยียบพร้อมสั่งสอนอย่างรุนแรง “คุณป้าเพิ่งเกิดเรื่องที่น่าขายหน้าขนาดนั้นยังจะอยู่ไม่นิ่งอีกหรือไง?”
ลี่จีถองหลุบตาลง เรื่องที่ตัวเองเสียตัวทำให้เธอปวดหัวมากในช่วงนี้ แล้วถูกลี่จุนถิงพูดออกมาต่อหน้าแบบนี้เธอก็รู้สึกอายอย่างสุดขีด จึงตะคอกเสียงดังว่า “ลี่จุนถิง ฉันเป็นป้าของแก เจอเรื่องแบบนี้แล้วแกยังจะพูดกับฉันแบบนี้อีกเหรอ?”
ลี่จุนถิงยิ้มหยัน “คุณป้าทำให้ตระกูลลี่ขายหน้าทำไมถึงไม่กลับไปทบทวนตัวเอง? คุณป้าบอกว่าคุณเป็นป้าของผม แล้วคุณป้าปฏิบัติกับภรรยาผมยังไง?”
ลี่จีถองอายจนหน้าแดงก่ำ รีบอธิบายว่า “ฉันคือถูกคนใส่ร้าย ไม่ใช่อยากได้เองซะหน่อย”
“ถ้าปกติคุณป้าทำตัวเรียบร้อยหน่อยจะถูกคนใส่ร้ายได้เหรอ?” ลี่จุนถิงพอรู้การกระทำในเวลาปกติของป้าตัวเองมาบ้าง
ปกติลี่จีถองก็ชอบเข้าออกผับไปเล่นในที่ที่มีทั้งคนดีและคนเลวอยู่ปะปนกันนั่นอยู่แล้ว และมักจะเล็งพวกดาราเล็กๆแล้วเลี้ยงดูแลพวกเขา
ลี่จีถองก็ไม่รู้ว่าสมองเป็นอะไรไปแล้ว ถูกลี่จุนถิงประณามแต่กลับพูดอะไรไม่ออก จึงเล็งเป้าไปที่เจียงหยุนเอ๋อแทน “เหอะ เรื่องนี้ไม่แน่ก็คือเจียงหยุนเอ๋อหาคนมาย่ำยีฉันเพื่อแก้แค้นฉันก็ได้ ฉันว่าภรรยาของแกก็ไม่ใช่คนดีอะไร”
ลี่จีถองพูดจบก็มองไปที่เจียงหยุนเอ๋ออย่างเคียดแค้น
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จีถองด้วยสีหน้าที่คาดไม่ถึง ถึงกับโมโหจนหัวเราะออกมา
เรื่องที่ไม่มีมูลแม้แต่นิดเดียวแบบนี้ ลี่จีถองหลักฐานก็ไม่มีก็กล้าใส่ร้ายคนอื่น แถมยังพูดออกมาได้มั่นใจขนาดนี้อีก
จริงอยู่ที่ว่าเธอไม่ชอบลี่จีถอง แต่ก็ไม่ถึงกับใช้วิธีการต่ำทรามแบบนี้ทำให้ลี่จีถองเสื่อมเสียชื่อเสียง
และอีกอย่าง ตอนนี้เธอก็เป็นสะใภ้ของตระกูลลี่ เธอไปทำให้ชื่อเสียงของตระกูลลี่แปดเปื้อนแล้วจะได้ประโยชน์อะไร?
“คุณป้าคะ ฉันหวังว่าคุณป้าจะคิดให้ดีก่อนแล้วค่อยพูด ทุกคำพูดที่คุณป้าพูดมาก็ต้องรับผิดชอบด้วยนะคะ หวังว่าคุณป้าจะไม่เป็นหมาบ้าที่ชอบเที่ยวไปกัดคนอื่น” เจียงหยุนเอ๋อจะไม่เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่จึงยอมอดกลั้นไม่โต้กลับ
“แกกล้าหาว่าฉันเป็นหมาบ้างั้นเหรอ?” ได้ยินคนที่ตัวเองดูแคลนที่สุดมาว่าตัวเองแบบนี้ ลี่จีถองก็ทนไม่ได้แล้ว
ลี่จีถองพับแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะไปหาเรื่องอีกรอบ
ส้งหวั่นหวั่นรีบจับลี่จีถองไว้ “คุณป้าคะ”
ลี่จีถองหันไปมองส้งหวั่นหวั่นอย่างฉงน “หวั่นหวั่น เธอห้ามฉันทำไม?”
ส้งหวั่นหวั่นเขยิบเข้าไปพูดข้างหูของลี่จีถอง “คุณป้า ถึงยังที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่จะดีกว่า”
ส้งหวั่นหวั่นเตือนอย่างหวังดี แต่ในใจกลับดูถูกลี่จีถอง ผู้หญิงโง่มักจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสมอ
ลี่จีถองหยุดความรู้สึกที่จะขึ้นหน้าไว้และคิดอยู่ในใจครู่หนึ่ง
ช่วงนี้ตัวเองก็เกิดเรื่องขึ้นเยอะจริงๆ ถ้าให้พวกปาปารัสซี่ถ่ายไว้ได้ ไม่แน่ก็จะทำให้รู้กันทั่วเมืองอีก
ลี่จีถองเก็บมือพร้อมกับจัดเสื้อของตัวเองแล้วชี้นิ้วไปที่เจียงหยุนเอ๋อพูดขู่ว่า “ฉันจะกลับไปสืบเดี๋ยวนี้เลย ถ้าให้ฉันสืบได้ว่าเป็นเธอจริงๆล่ะก็ ฉันจะไม่ให้เธอตายดีแน่”
พูดจบก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไป
หลังจากที่พวกลี่จีถองออกไปแล้ว ลี่จุนถิงก็ยื่นมือมาโอบไหล่ของเจียงหยุนเอ๋อพลางตบเบาๆ “ที่คุณป้าพูดเมื่อกี้เธออย่าเอาไปใส่ใจนะ คุณป้าน่าจะถูกสะเทือนจิตใจมามากช่วงนี้”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ฉันรู้ วางใจเถอะ เรื่องแบบนี้ฉันไม่เอามาใส่ใจหรอก”
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยนแล้วจูบหน้าผากของเจียงหยุนเอ๋อ
“สบายใจได้ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง ตอนนี้เธอแค่ต้องดูแลลูกของเราให้ดีก็พอ” ลี่จุนถิงพูดพลางมองไปที่ท้องของเจียงหยุนเอ๋อด้วยสายตาที่อ่อนโยน
ลี่จุนถิงหวังแค่ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะปลอดภัยดี
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า มือข้างหนึ่งแนบไว้ที่ท้องของตัวเองแล้วมองลี่จุนถิงด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและความพึงพอใจ
ส่วนทางนี้ ส้งหวั่นหวั่นและลี่จีถองออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว
คำพูดเมื่อกี้เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่ส้งหวั่นหวั่นกลับชื่นชมมันอยู่ในใจ
ถ้าโยนเรื่องนี้ไปให้เจียงหยุนเอ๋อรับผิดแทนก็ไม่ใช่ไม่ได้
ถึงเวลานั้น ตระกูลลี่รู้ความจริงขึ้นมาก็ต้องไม่ปล่อยเจียงหยุนเอ๋อไว้แน่
และอีกอย่าง เจียงหยุนเอ๋อในสายตาของคนตระกูลลี่ก็เป็นผู้หญิงหลายใจที่มีเล่ห์เหลี่ยมลุ่มลึกอยู่แล้ว
คิดถึงตรงนี้ ส้งหวั่นหวั่นก็กำหมัดแน่น ความอับอายที่ตัวเองได้รับ เธอจะต้องให้ตระกูลลี่และเจียงหยุนเอ๋อชดใช้
เจียงหยุนเอ๋อตรวจครรภ์เสร็จก็ตรงกลับบ้านเลย
เพิ่งกลับถึงบ้าน ถวนจื่อก็ได้รับสายจากโค้ช
“มีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะดีใจเชียว?” เจียงหยุนเอ๋อเห็นถวนจื่อควบคุมความตื่นเต้นไม่ได้เลยตอนที่คุยโทรศัพท์อยู่
“หม่ามี้ เมื่อกี้โค้ชโทรมาบอกว่าพวกเราจะได้ไปแข่งแล้ว” ถวนจื่อพูดพลางกอดขาของเจียงหยุนเอ๋อ
“เหรอ?” ถวนจื่อดีใจเจียงหยุนเอ๋อก็ดีใจตามด้วย “ไปแข่งที่ไหน?”
“โค้ชบอกว่าครั้งนี้คือไปแข่งขันแลกเปลี่ยนที่ประเทศ H ในฐานะหนึ่งในทีมตัวแทน” ถวนจื่อตื่นเต้นมาก
ถ้าไปประเทศH ก็จะได้เจอคู่แข่งที่เก่งกาจเยอะแยะมากมาย สำหรับทีมทีมหนึ่งแล้วถือว่าเป็นการฝึกฝนที่ดีทีเดียว ถ้าได้อันดับกลับมาก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก
“ดีเลย เตรียมตัวให้ดีๆล่ะ แด๊ดดี้จะเป็นกำลังใจ” เห็นถวนจื่อก้าวหน้าขึ้น ลี่จุนถิงก็รู้สึกภูมิใจ
“แด๊ดดี้ ครั้งนี้ผมต้องเอาอันดับกลับมาให้ได้ ให้ชื่อทีมของพวกผมดังก้องไปทุกประเทศ!” ดวงตาดำสนิทของถวนจื่อเปล่งประกายระยิบระยับออกมา ในใจเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นต่อความท้าทายของตัวเองในต่อแต่นี้
ถวนจื่อดีใจจนเขย่งเท้าไปแนบหูตัวเองกับท้องของเจียงหยุนเอ๋อและพูดเสียงเบาว่า “น้องสาวจ๋า อีกไม่นานพี่ชายก็จะต้องไปแข่งแล้ว ถึงเวลาอย่าลืมให้กำลังใจพี่ชายด้วยนะ”
พูดพร้อมกับลูบท้องของเจียงหยุนเอ๋ออย่างอ่อนโยนไปด้วย
ลี่จุนถิงกับเจียหยุนเอ๋อเห็นท่าทางน่ารักของถวนจื่อก็ยิ้มออกมา
“จริงสิ หม่ามี้ครั้งนี้จะไม่ไปแข่งเป็นเพื่อนผมใช่เปล่าครับ?” ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมองเจียงหยุนเอ๋อ
“ทำไมถึงไม่ไปล่ะ?” เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกแปลกใจที่ถวนจื่อพูดแบบนี้
ถวนจื่อเลียนแบบผู้ใหญ่ถอนหายใจออกมา “หม่ามี้ตอนนี้มีน้องแล้วไม่ใช่เหรอ คุณพ่อก็บอกแล้วว่าช่วงนี้หม่ามี้ห้ามไปไหน งั้นก็ไปกับผมไม่ได้แล้วสิ?”
เจียงหยุนเอ๋อไม่ทันได้คิดถึงปัญหานี้เลย คิดไม่ถึงว่าถวนจื่อจะคิดรอบคอบกว่าตัวเองเสียอีก ในใจก็อดรู้สึกซาบซึ้งไม่ได้
ปัญหานี้เจียงหยุนเอ๋อเองก็ตัดสินใจไม่ได้ จึงชายตามองไปที่ลี่จุนถิง