แม้ว่าอยู่แถวนี้แล้ว แต่ก็ไม่ง่ายนัก
พวกเขาหาอยู่ครึ่งชั่วยาม แต่ก็ได้ไม่เท่าไหร่ ในที่สุดโจวกุ้ยหลานก็ตัดสินใจที่จะพาเจ้าก้อนน้อยกลับไปกินอาหารกลางวันก่อน แล้วตอนบ่ายค่อยขึ้นเขามาทำใหม่
เมื่อกลับมาถึงหน้าประตูของตระกูลโจว พวกเขาก็ได้ยินเสียงของอาสะใภ้ชุ่ยฮวา “กล่าวเช่นนี้ก็จริงอยู่ หญิงสาวตระกูลหลิวผู้นั้นก็อายุสิบหกแล้ว ครอบครัวของพวกเขาก็อยากจะช่วยหาคนดีๆ สักคนให้นางโดยเร็ว แต่ต่อจากนางยังมีน้องชายอีกสองคน เกรงว่าครอบครัวของพวกเขาก็ยังต้องการสินสอดทองหมั้นอีก”
นี่กำลังพูดถึงสินสอดทองหมั้น?
โจวกุ้ยหลานหยุดชะงัก แอบถอนหายใจในใจ และพาเจ้าก้อนน้อยเดินเข้าไป
เมื่ออาสะใภ้ชุ่ยฮวาเห็นว่าโจวกุ้ยหลานเข้ามาแล้ว แววตาก็เป็นประกาย “โอ้ กุ้ยหลานยังอาศัยอยู่ที่บ้านของพ่อแม่อีกหรือ?”
“บ้านที่สร้างใหม่ของนางไม่ใช่ว่าถูกไฟไหม้หมดแล้วหรือ จึงมาอาศัยอยู่กับข้าก่อน รอให้ฤดูหนาวผ่านพ้น นางก็จะย้ายไป” เหล่าไท่ไท่กลัวว่าชุ่ยฮวาจะพูดอะไรที่ไม่น่าฟัง จึงรีบรับช่วงต่อบทสนทนา
“อาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นไร แต่ถึงอย่างไรก็เป็นหญิงสาวที่ออกเรือนแล้ว จะอาศัยอยู่ที่บ้านพ่อแม่ตลอด สำหรับต้าไห่แล้ว ไม่ใช่เรื่องดีที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงาน” ชุ่ยฮวาพูดกล่าวตรงๆ
ทำไมคำพูดนี้ถึงฟังดูแล้วไม่รื่นหู?
“แม้ว่าจะออกเรือนแล้ว แต่ท่านแม่ก็ยังเป็นท่านแม่ของข้า ข้าตกทุกข์ได้ยาก ท่านแม่ของข้าช่วยข้าก็เป็นเรื่องปกติ ใช่หรือไม่อาสะใภ้ชุ่ยฮวา?”
โจวกุ้ยหลานตอบอย่างยิ้มแย้ม
คำพูดนี้ไม่อ่อนไม่แข็ง เพียงแค่ทิ่มแทงอาสะใภ้ชุ่ยฮวา
“เจ้ารีบไปกินข้าวในครัว แล้วก็ไม่ต้องออกมา อ้าปากก็ไม่มีวาทศิลป์!” ในขณะพูดเหล่าไท่ไท่ก็ขยิบตาให้โจวกุ้ยหลาน และให้นางรีบเข้าไป
นี่เป็นบุตรสาวคนเล็กของตนเอง ตนเองอยากให้นางอยู่ที่บ้านนานเท่าใดก็ได้ เหตุใดต้องฟังที่ผู้อื่นพูด?
โจวกุ้ยหลานยิ้มไม่หุบ “เช่นนั้นข้าไปกินข้าวแล้ว พวกเจ้าพูดกันเถอะ”
สีหน้าของอาสะใภ้ชุ่ยฮวาก็ดูแปลกๆ “กุ้ยหลานมีนิสัยเช่นเดียวกับข้า ข้าก็พูดอย่างตรงไปตรงมา และไม่เป็นที่ชื่นชอบ”
หึ พูดตรงๆ แล้วจะแทงมีดเข้าที่หัวใจใครก็ได้? เจ้าพูดตรงๆ แล้วผู้อื่นไม่สามารถพูดตรงๆ ได้หรือ?
นิสัยตรงไปตรงมาอะไร หรือว่าคนที่นิสัยตรงไปตรงมา ยังไม่รู้ว่าคำพูดอะไรที่ทำให้ผู้อื่นเสียใจ?
โจวกุ้ยหลานคิดไปต่างๆ นานา ใบหน้ายังคงยิ้ม และพาเจ้าก้อนน้อยไปที่ห้องครัว
หลังจากที่โจวกุ้ยหลานออกไปแล้ว ชุ่ยฮวาก็เดินเข้ามาหาเหล่าไท่ไท่ “ครอบครัวของกุ้ยหลานจะอยู่กับพวกท่านตลอดไปเลยหรือ?”
“ครอบครัวของนางเพิ่งประสบภัย หากไม่มาหาข้าที่นี่ แล้วนางจะไปที่ไหน?” เหล่าไท่ไท่พูดพลางถอนหายใจ
ชุ่ยฮวาขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้เหมยฮวา ครอบครัวของท่านยากจน และทุกคนก็รู้ อีกอย่างต้าไห่ก็อายุไม่น้อยแล้ว ผ่านปีนี้ไปก็จะยี่สิบห้าแล้ว ไม่ง่ายที่ตระกูลหลิวนั่นไม่ยืนหยัดต่อไป บุตรสาวที่ออกเรือนแล้วของท่าน ก็มาอาศัยอยู่ที่บ้านของท่าน แถมยังกินอยู่กับพวกท่านด้วย จะว่าไปแล้วก็ไม่ดีนัก!”
“เช่นนั้นก็ไม่มีทางเลือก ไม่อาจไล่ให้พวกเขาขึ้นไปอยู่บนเขาในฤดูหนาวนี้ได้ ในฐานะแม่ ข้าไม่อาจทำได้!” เหล่าไท่ไท่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน แต่ละรู้สึกไม่สบายใจ
ครอบครัวของบุตรสาวไม่ได้จะอาศัยอยู่ที่บ้านของนางนานนัก และไม่ได้จะอยู่ตลอดไป
“จะกล่าวเช่นนั้นไม่ได้ เรื่องราวของท่านไปถึงหูของตระกูลหลิวแล้ว ครอบครัวของพวกเขาให้คนมาแจ้งข้า และอยากจะถามท่านว่าคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ บ้านหลังนี้กับที่ดิน รวมทั้งที่นา ต่อไปจะต้องเป็นของต้าไห่คนเดียว หรือว่าจะให้พวกเขาสองพี่น้องแบ่งกัน”
เมื่อโจวกุ้ยหลานที่อยู่ในครัวได้ยินเช่นนี้ มือที่ขยับอยู่ก็หยุดชะงัก จากนั้นนั้นก็ตักกับข้าวในหม้อออกมาต่อ และตักข้าวให้เจ้าก้อนน้อยกับตนเอง
ในห้องโถงหลัก ดวงตาของเหล่าไท่ไท่ก็จ้องเขม็ง “นั่นแน่นอนว่าต้องเป็นของต้าไห่ของบ้านข้า ถึงอย่างไรกุ้ยหลานก็เป็นบุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้ว”
“เช่นนั้นพวกเขาจะอยู่ไปถึงเมื่อใด? ต่อไปหากไม่ย้ายออกไปจะทำอย่างไร?” ชุ่ยฮวารีบถาม
“โอ้ อาสะใภ้ชุ่ยฮวา คนอื่นไม่รู้เลยแต่ว่าเจ้ายังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของเรา? กุ้ยหลานประสบภัย ในฐานะแม่ เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร? ทำได้เพียงให้พวกเขาทำจ่ายค่าอาหารของตนเอง และอาศัยอยู่กับข้า เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง พวกเขาก็จะไปอยู่ที่กระท่อมไม้ไผ่ของตนเองบนเขา เรื่องนี้ข้าพูดแล้วไม่ใช่หรือ?”
ในขณะพูด เหล่าไท่ไท่ก็หงุดหงิดเล็กน้อย
จะให้พูดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาทำไม? นางพูดชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ?
“ข้าแค่อยากถามให้ชัดเจน จะได้ไปตอบพวกเขาได้ไม่ใช่หรือ? พี่สะใภ้อย่าได้โกรธเลย” ในขณะพูด ชุ่ยฮวาก็หัวเราะเหอะๆ
ที่แท้ครอบครัวของกุ้ยหลานยังต้องจ่ายเงิน นางจึงรู้สึกเบาใจ
“ชุ่ยฮวา เจ้าบอกเรื่องนี้กับพวกเขาให้เข้าใจ พวกเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชัดเจน ข้ามีต้าไห่เป็นบุตรชายเพียงคนเดียว หากบุตรสาวผู้นั้นมา ครอบครัวของเราจะดูแลนางเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน” เหล่าไท่ไท่ก็กลัวว่าเรื่องนี้จะไม่สำเร็จ จึงรีบกล่าวต่อ
ทางด้านชุ่ยฮวาก็สบายใจเช่นกัน “เช่นนั้น ในตอนนี้ครอบครัวของท่านก็ไม่เหมือนแต่ก่อน ดังนั้นจะต้องทำให้ตระกูลหลิวสบายใจใช่หรือไม่?”
“แล้วทำยังไงพวกเขาจึงสบายใจได้?”
เหล่าไท่ไท่ซักถาม
ชุ่ยฮวายิ้ม “คนตระกูลหลิวกล่าวว่าไม่รู้ว่าบุตรสาวของท่านจะอาศัยอยู่ที่บ้านไปถึงเมื่อใด พวกเขาก็กลัวว่าบุตรสาวของตนเองจะถูกรังแก และบอกว่าต้องการสินสอดทองหมั้นให้เยอะขึ้น เพื่อให้พวกท่านเห็นความสำคัญของบุตรสาวพวกเขา”
โจวกุ้ยหลานที่กำลังตักข้าวอยู่ในครัว ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น และเป็นเรื่องสินสอด มิน่าเล่า ถึงได้เอาแต่พูดถึงเรื่องที่นางอาศัยอยู่ที่บ้าน
ในขณะคิด เสียงอุทานของเหล่าไท่ไท่ก็ดังขึ้น “ห้าตำลึง?”
เงินห้าตำลึง นั่นสามารถสร้างบ้านได้ครึ่งหลังเลย!
“นี่เป็นเรื่องที่จนปัญญา ครอบครัวของเขามีบุตรชายอีกสองคน ต่อไปจะแต่งงานล้วนต้องมีสินสอด” เสียงของชุ่ยฮวาดังขึ้นอีกครั้ง
โจวกุ้ยหลานเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง
นี่ไม่ใช่การขายบุตรสาวหรือ?
เป็นข้ออ้างของนาง! มีเช่นนี้ที่ไหนกัน?
“โอ้โห สวรรค์ นี่เป็นการขู่เข็ญข้า! ชุ่ยฮวาเจ้าไม่รู้เลยหรือว่าสถานการณ์ของครอบครัวข้าเป็นอย่างไร? หากมีเงินจำนวนมากเช่นนี้ ต้าไห่ของบ้านข้าจะยังไม่ได้แต่งภรรยาจนถึงตอนนี้หรือ?” เหล่าไท่ไท่เริ่มร้องห่มร้องไห้
โจวกุ้ยหลานกินข้าวได้ไม่กี่คำก็วางถ้วยลง นางเดินไปที่ห้องโถงหลัก นั่งลงบนเก้าอี้ มองไปที่ชุ่ยฮวายิ้มแล้ว “อาสะใภ้ชุ่ยฮวา หากพวกเขาบอกว่าพวกเราอาศัยอยู่ที่นี่แล้วทำให้ไม่สะดวก เช่นนั้นครอบครัวของเราจะย้ายไปอยู่ที่กระท่อมไม้ไผ่บนเขา เช่นนี้พวกเขาคงพอใจใช่หรือไม่?”
“โอ๊ย กุ้ยหลานเอ๊ย อาสะใภ้รู้ว่าเจ้าเป็นคนดี แต่พวกเราก็เป็นแค่ผู้ส่งสาร ข้าก็หารือกับท่านแม่ของเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ เรื่องสินสอดทองหมั้นนั้นได้เจรจากันไว้หมดแล้ว”
ชุ่ยฮวายังคงยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย
ในตอนนี้ทางด้านของเหล่าไท่ไท่ก็ไม่ได้ห้ามโจวกุ้ยหลาน เรื่องนี้เกรงว่านางพูดจาดีไปก็ไร้ประโยชน์ ทางด้านนั้นต้องลดสินสอด หรือไม่การแต่งงานนี้ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้
“อาสะใภ้ชุ่ยฮวากล่าวอยู่ตลอดเวลาว่าข้าเป็นหญิงสาวที่ออกเรือนแล้ว ไม่ควรอาศัยอยู่ที่บ้านของพ่อแม่ เช่นนั้นข้าย้ายออกไปก็คงไม่มีอะไรแล้ว ส่วนทางด้านตระกูลหลิว หากต้องการสินสอดทองหมั้นที่มากเช่นนี้ ข้าก็จะช่วยไปหยิบยืมเงินและรวบรวมมา แต่เอาสินสอดทองหมั้นนี้ไปแล้ว เช่นนั้นก็ต้องคุยกันเรื่องสินเดิมของฝ่ายหญิง”