หลังจากที่เธอพูดจบ แคทเธอรีนก็หันไปทางออสตินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ที่ซึ่งใบหน้าของเขาดูเหมือนจะเห็นด้วยกับเรื่องราวของเธอ แต่ไม่มีคำพูดแสดงความสงสารหรือความเข้าใจออกมาจากเขาเลย เขาแค่นั่งอยู่ที่นั่นเพื่อฟังเรื่องราวของเธอ

“นายไม่มีอะไรจะพูดเลยเหรอ?”

เธอถามขึ้นมา ซึ่งออสตินก็ทำเพียงส่ายหัว ทำให้เธอรู้สึกทึ่งมากขึ้นกับการเลือกของเขา

แคทเธอรีนพูดขึ้นมาต่อด้วยดวงตาเป็นประกาย

“รู้ไหมว่านายไม่ใช่คนแรกที่ฉันเล่าเรื่องนี้ด้วย แต่นายเป็นคนแรกที่ไม่ได้พูดอะไรเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ออสตินก็เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะตอบ

“มีอะไรให้พูดหล่ะ? เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ เธอเป็นคนเข้มแข็งที่สามารถเอาชนะปัญหาด้วยตัวเองได้ เธอไม่ได้ต้องการได้การยอมรับจากฉันเลย”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปมองแคทเธอรีนแบบตาต่อตาก่อนจะพูดต่อ

“เธอไม่ได้อยากได้ความเห็นอกเห็นใจหรือคำพูดที่ดึงดูดใจเพราะมันไร้ประโยชน์ ดังนั้นสิ่งที่ฉันทำคือดีที่สุดแล้ว นั่นคือการที่รับฟังสิ่งที่เธอเล่ามา ฉันจะเป็นเพื่อนที่ยินดีรับฟังและหากจำเป็นก็จะเข้าไปช่วยเหลือ”

ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายด้วยอารมณ์ต่างๆ ที่กำลังเล่นอยู่ในใจของเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรออกมา

“งั้นเหรอ แบบนั้นก็ดี..…”

นี่คือสิ่งที่เธอพูดขณะที่เธอเอนศีรษะพิงกำแพง โดยที่ไม่มีใครรู้ถึงสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่

ออสตินไม่ได้พูดอะไรอีกในขณะที่เขาโน้มตัวลงไปที่กำแพงเช่นกัน แต่เขามองเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้

+500 ความชอบ!

‘เนื้อเรื่อง..…เหรอ’

เป็นสิ่งที่ออสตินตระหนักได้ว่าทุกเป้าหมายในการจีบมีบางอย่างในตัวพวกเธอเองที่ทำให้พวกเธอไม่สมบูรณ์แบบ 

ณ โลกภายนอกเจ้าหญิงคือสัญลักษณ์แห่งความสมบูรณ์แบบและความงาม แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเธอก็มีด้านที่แตกสลายและบาดแผลที่ยังไม่ได้รับการรักษาเช่นกัน

ไม่ว่าจะเป็นคาร์เมล, โอลิเวีย, มาร์ลีน, แคทเธอรีนหรือเจ้าหญิงคนอื่นๆ ที่เป็นเป้าหมายในการจีบ พวกเธอมักจะมีสิ่งสกปรกที่ซ่อนอยู่ซึ่งมีเพียงออสตินเท่านั้นที่รู้ นั่นคือสิ่งที่เขาสามารถใช้เพื่อให้ได้ใจหรือเพื่อนอกใจพวกเธอได้ 

สำหรับทุกๆ คน แคทเธอรีนเป็นสาวสวยร่าเริงที่สมบูรณ์แบบที่ผู้ชายทุกคนปรารถนา แต่นั่นคือเปลือกนอกที่เธอสร้างขึ้นจากอดีต ไม่สิ มันมีคำที่เรียกง่ายกว่านั้น….

…. คนที่เศร้าที่สุดคือคนที่ยิ้มได้กว้างและสดใสที่สุด ….

เมื่อดึงความคิดกลับมาที่ความเป็นจริง ออสตินก็เอนหลังพิงกำแพงเช่นกัน พวกเขานั่งอยู่แบบนี้เป็นเวลา 5 นาทีก่อนที่แคทเธอรีนจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่เธอกระโดดขึ้นและตะโกนขึ้นมา

“โย๊ชชช~ มาทำความสะอาดกันเถอะ!”

ด้วยรอยยิ้มอันสดใสที่สามารถทำให้วันปกติของใครบางคนสว่างไสวได้ เธอหยิบอุปกรณ์บางส่วนขึ้นมาก่อนจะเริ่มทำความสะอาดที่ชั้นบนสุด

“ฉันจัดการชั้นนี้เอง! นายจัดการด้านล่างไปแล้วกัน!”

แคทเธอรีนออกคำสั่งขณะที่เธอเริ่มทำความสะอาดพื้นด้วยความกระฉับกระเฉงขึ้นใหม่

“ลา~ลา~ลา~ลา~เวลาผ่านไป~โบยบินไปไกลแสนไกล~”

เสียงของแคทเธอรีนโดยธรรมชาตินั้นไพเราะและควบคุมจิตวิญญาณได้ และถึงแม้ว่าพลังของเธอจะหายไปแล้ว แต่เสียงของเธอก็ยังคงน่าฟังอยู่ดี ด้วยเหตุนี้เธอจึงเริ่มร้องเพลงที่เธอไม่ได้ร้องมานาน เป็นเพลงที่เธอเคยร้องกับแม่เท่านั้น 

การได้ฟังเสียงของเธอแม้ว่าออสตินจะรู้ว่ามันไม่มีพลังอะไร แต่เขาก็ยังคงทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากอยู่ดี

ออสตินเดินลงไปที่ชั้นล่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มทำความสะอาด ความจริงแล้วถ้าเขาใช้เวทย์มนตร์ การทำความสะอาดทั้งหมดนี้คงจะเสร็จสิ้นภายในไม่กี่วินาที แต่หลังจากนั้น มันก็จะลบล้างเหตุผลที่แท้จริงที่เขาทำเช่นนี้ ก็คือการทำให้จิตใจของแคทเธอรีนจดจ่ออยู่กับปัจจุบันมากขึ้น

ถ้าเธออยู่กับความคิดปัจจุบัน คงใช้เวลาไม่นานที่จะถูกกลืนกินด้วยจินตนาการของเธอเอง แถมการทำความสะอาดบ้านด้วยมือตัวเองก็ยังสามารถเพิ่มความผูกพันให้กับบ้านที่พวกเขาอยู่เบ่งบานขึ้นด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ด้วย

‘สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นคงทำให้แคทเธอรีนถึงจุดจบทางอารมณ์และร่างกายอย่างแน่นอน…..’

ออสตินรู้จักบ้านหลังนี้ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น ความสยองขวัญที่ไม่สามารถจินตนาการได้กำลังจะมาเยือนในไม่ช้าและเขาต้องการให้แคทเธอรีนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับมือกับมัน 

มันมีเหตุผลที่ออสตินปล่อยให้เรื่องมาไกลถึงขนาดนี้อยู่ ในการทดสอบในครั้งนี้เขาจะต้องได้หัวใจของแคทเธอรีนอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเธอจะต้องหัวปักหัวปำเพื่อเขา

เวลาผ่านไปขณะที่ทั้ง 2 ทำความสะอาดบ้าน บ้านฝุ่นถูกทำความสะอาดอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย

“ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอจะทำความสะอาดได้ดีขนาดนี้”

ออสตินพูดเมื่อเห็นว่าชั้นบนสุดดูเรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน

“ฮึ่มมมม นายคิดว่าฉันจะทำความสะอาดไม่ได้เหรอไง?”

แคทเธอรีนถามด้วยท่าทางน่ารักและออสตินยักไหล่

“ผู้ชายมักมีความเชื่อเป็นของตัวเอง”

คำตอบของเขาได้รับการตีไหล่กลับอย่างเล่นๆ ตอบกลับมา และไม่นานทั้ง 2 ก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อวางข้าวของทั้งหมด

เมื่อดูส่วนวัตถุดิบทั้งหมดในปัจจุบัน ออสตินก็มองไปที่แคทเธอรีนก่อนจะถามขึ้นมา

“เธอมีอะไรที่อยากกินรึเปล่า?”

ออสตินถามแคทเธอรีนซึ่งเลิกคิ้วขึ้นมาก่อนจะถามกลับมา

“นายทำอาหารได้งั้นเหรอ?”

“แปลกใจรึไง?”

ออสตินถามกลับ

“ผู้หญิงมักมีความเชื่อเป็นของตัวเอง”

แคทเธอรีนตอบอย่างเล่นๆ เหมือนกับออสติน

“ตอบกลับได้ฉลาดดีหนิ”

ออสตินพูดขณะที่เขาเดินไปที่ของที่วางอยู่รอบๆ 

มือของออสตินขยับด้วยการควบคุมของผู้เชี่ยวชาญในขณะที่เขาเริ่มจัดการส่วนผสมและเครื่องใช้ทั้งหมดที่อยู่รอบๆ

“เธอชอบกินหวานหรือเผ็ดหล่ะ?”

ออสตินถามขึ้นมา

“ฉันชอบทั้ง 2 อย่างเลย”

เธอตอบทันทีซึ่งทำให้ใบหน้าของออสตินมีรอยยิ้มสว่างขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวประหลาดใจได้เลย”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วออสตินก็โยนแคทเธอรีนออกไปจากห้องครัวก่อนจะเริ่มทำอาหาร 

หนึ่งชั่วโมงต่อมากลิ่นหอมเย้ายวนของอาหารของเขาก็อบอวลไปทั่วบ้าน

‘อึกกก เขาทำอาหารได้จริงงั้นเหรอ?’

แคทเธอรีนคิดด้วยความตกใจเล็กน้อย ในขณะที่ความสนใจในตัวเธอเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้ค้นพบความลึกลับอีกอย่างหนึ่งของออสติน เธอรู้สึกว่าความอยากรู้อยากเห็นโดยกำเนิดของตัวเองกำลังเพิ่มสูงขึ้นไปอีกระดับหนึ่งแล้ว 

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาออสตินก็มาถึงห้องอาหารก่อนจะเริ่มจัดอาหารทั้งหมดไปรอบๆ

“แหม่…แหม่ เหมือนจะมีคนอดใจรอไม่ไหวแล้วรึเปล่านะ?”

ออสตินถามด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นว่าแคทเธอรีนนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วและกำลังรอรับประทานอาหารอยู่

“ก็เพื่อนฉันบางคนไม่ใช่เหรอที่ให้ฉันรับหน้าที่ชิมอาหารหน่ะ?!”

แคทเธอรินโต้กลับด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ซึ่งเป็นการแสดงออกถึงเพื่อนที่คอยให้กำลังใจที่ดี

“ชิ หน้าหนาจังนะ”

ออสตินตอบกลับไป

“ขอบคุณ”

และแคทเธอรีนก็รับมันด้วยความภาคภูมิใจในขณะที่เธอมองดูอาหารทั้งหมดด้วยดวงตาเป็นประกายก่อนจะเริ่มจัดอาหารทั้งหมดลงบนจาน 

หลังจากนั้นเธอก็ไม่รออีกต่อไปและเริ่มยัดอาหารต่างๆ เข้าปากพร้อมกับแววตาที่เปล่งประกายเจิดจ้ายิ่งขึ้น

“อร่อย!”

แคทเธอรีนพูดหลังจากกลืนทุกอย่างลงไปจนหมดก่อนจะจ้องมองไปที่ออสตินขณะชี้นิ้วไปที่เขา

“มาเป็นคนทำอาหารของฉันเถอะ!”

“ขอปฏิเสธ”

ออสตินตอบกลับในทันที

“อย่างน้อยก็ลองคิดดูหน่อยสิ!”

แคทเธอรีนพูดขึ้นมาขณะที่เธอดำดิ่งลงไปในอาหาร สายตาของเธอได้ลืมออสตินไปแล้ว ขณะที่เธอกำลังหมกมุ่นอยู่กับของอร่อยๆ ทั้งหมดที่วางอยู่ตรงหน้าตัวเอง

‘และแล้วก็เป็นอีกคนที่ตกอยู่ภายใต้อาหารของฉัน’

ขณะที่คิดอย่างนั้นออสตินก็เริ่มกินเหมือนกัน 

ทั้ง 2 คนใช้เวลาทานอาหารร่วมกันอย่างผ่อนคลาย หลังจากทำเช่นนั้นก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนักนอกจากการนั่งในห้องนั่งเล่นและเริ่มคุยกันเพื่อรอให้เวลาผ่านไป .

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาแสงธรรมชาติในบ้านก็ลดลง

“ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมืดแล้วสินะ”

ออสตินกล่าวขึ้นมาเมื่อเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน 

แคทเธอรีนพยักเองก็หน้าขณะที่เธอจิบน้ำผลไม้ในมือ

“เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ”

เธอพูดหลังจากที่ดวงตาของเธอเริ่มง่วง ใบหน้าของเธอสูญเสียสติในขณะที่เธอเริ่มสั่นเทา สิ่งเดียวกันนี้เริ่มเกิดขึ้นกับออสตินเช่นกันในขณะที่เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มหนักขึ้นเนื่องจากความต้องการนอนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน 

หากออสตินต้องการ เขาก็สามารถที่จะหยุดอาการนี้ได้ แต่เขากลับปล่อยให้มันเกิดขึ้นในขณะที่ทั้ง 2 คนหลับใหลอย่างมีความสุข

และแล้วเมื่อรุ่งเช้ามาถึง….

“พ่อคะ!”

“แม่คะ”

ทั้งคู่ก็มีลูก

 

 

 

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต