“อึ๊กกก…”
เสียงฮึดฮัดดังขึ้นพร้อมกับออสตินที่ลืมตาขึ้นมา
ร่างของเขานอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ ที่ทำให้เขาอยากจะนอนพักให้นานขึ้น แต่แล้วเขาก็รีบส่ายหัวเพื่อดึงสติให้กลับมา
เมื่อดวงตาของออสตินกลับมองเห็นได้เต็มที่ในที่สุด สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือเพดานที่ไม่คุ้นเคย
เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเขาจึงหัวเราะคิกคักพรางนึกถึงครั้งแรกที่เขาลืมตาดูโลกใบนี้
‘ดูเหมือนว่าใกล้จะเริ่มแล้วสินะ’
คิดเช่นนั้นแล้วออสตินจึงใช้มือดันตัวเองขึ้นมานั่งตัวตรง มือของเขากระทบกับร่างกายที่อยู่ข้างๆ ซึ่งส่งเสียงครวญครางตอบกลับมา
“อื๊อออ..…”
เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปทางขวาซึ่งมีร่างของแคทเธอรีนที่นอนอยู่ข้างๆ
ทั้ง 2 คนยังคงสวมเสื้อผ้าอยู่ขณะที่พวกเขาดูเหมือนจะหลับอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่
เมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นออสตินจึงหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้หัวใจของตัวเองสงบลง จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาแคทเธอรีนด้วยสายตาที่สับสนขณะที่เขาเริ่มเขย่าร่างกายของเธอให้ตื่น
“อื๊มมม~ ขออีก 5 นาที~”
แคทเธอรีนตอบอย่างเป็นธรรมชาติจนเกือบจะทำให้ออสตินต้องละทิ้งการกระทำของเขา แต่เขาก็พยายามแข็งใจไว้ขณะเขย่าตัวเธอให้ตื่นขึ้น
ในที่สุดดวงตาสีฟ้าสวยของแคทเธอรีนก็ลืมขึ้นมา ตอนแรกพวกมันดูเหมือนจะงุนงงก่อนที่ความกระจ่างจะเริ่มปรากฏขึ้นในแววตาของเธอ
“ออสติน….?”
“ตื่นได้แล้ว ฉันรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา แคทเธอรีนก็เบิกตากว้างก่อนจะเริ่มลุกขึ้นนั่ง
สิ่งแรกที่เธอทำคือมองดูร่างกายของตัวเองเพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่
เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็อดไม่ได้ที่จะตอบสนอง
“เฮ้ เรายังใส่เสื้อผ้ากันอยู่เลยนะ! เธอคิดว่ามีเกิดอะไรขึ้นรึไง?”
เมื่อได้ยินคำตอบของเขา แคทเธอรีนก็ส่งเสียงพ่นลมหายใจขณะที่เธอตอบ
“ฮึ่มมม! ก็แค่เช็คให้ชัวว์เฉยๆ”
“เธอ-”
คำพูดของออสตินถูกตัดจบลงเมื่อจู่ๆ ประตูก็เปิดออก
เมื่อเห็นแบบนั้นดาบก็ปรากฏขึ้นในมือของออสตินขณะที่แคทเธอรีนเรียกสติกลับมา
แต่ ‘ศัตรู’ ที่มาจากประตูนั้นเกินกว่าที่ออสตินและแคทเธอรีนจะเชื่อได้ ความวุ่นวายเกิดขึ้นอีกเมื่อ ‘ศัตรู’ ตะโกนออกมา
“พ่อคะ!”
“แม่คะ!”
ทั้ง 2 ตกใจมากจนไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้ก่อนที่เด็กทั้ง 2 คนจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงเข้าหาพวกเขาแล้ว
“พ่อ นี่คืออาวุธอะไรเหรอคะ?”
เด็กอายุ 8 ขวบถามขึ้นมา เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีผมสีน้ำตาลแดงและดวงตาสีม่วง ซึ่งมีลักษณะเหมือนออสตินและแคทเธอรีนในตัวเธอ ในขณะที่เด็กคนที่ 2 ก็เป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 8 ขวบเช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเธอจะเป็นฝาแฝดกัน แต่เป็นเด็กผู้หญิงคนที่ 2 นั้นมีผมสีเงินและดวงตาสีฟ้าสวย เด็กทั้ง 2 คนนี้คือตัวแทนของความน่ารัก
“ห้ะ?”
นั่นคือทั้งหมดที่ออกมาจากปากของแคทเธอรีนขณะที่เด็กหญิงผมสีเงินกระโดดเข้าหาเธอก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“แม่อุ้มหนูหน่อยสิคะ!”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ยังคงดึงต่อไปขณะที่แคทเธอรีนมองเธอกลับไป
ดวงตาสีฟ้าของเด็กหญิงสะท้อนถึงตัวเธอเอง ชั่วครู่หนึ่งเธอก็รู้สึกถึงสัญชาตญาณความเป็นแม่ที่ลึกซึ้งในขณะที่เธอจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยความรู้สึกถึงความต้องการที่จะปกป้องสาวน้อยที่เรียกเธอว่าแม่คนนี้
“นี่…มันอันตรายนะ!”
ทันใดนั้นออสตินก็ร้องออกมาในขณะที่เด็กน้อยผมสีน้ำตาลแดงพยายามจะแตะดาบในมือของเขา
เมื่อเห็นดังนั้นดาบก็หายไปจากมือของออสตินทำให้ดวงตาของเด็กทั้งสองเบิกกว้างขึ้น
“เวทมนตร์!”
เมื่อพูดเช่นนั้น เด็กทั้ง 2 ก็กระโดดไปหาผู้เป็นพ่อและเริ่มขอร้อง
“โชว์เวทย์มนตร์ให้พวกเราดูหน่อยสิคะ!”
2 สาวประสานเสียงกันดังขึ้นมา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”
ออสตินถามขณะนอนอยู่บนเตียงโดยมีเด็กหญิงตัวเล็กๆ 2 คนอยู่เหนือเขา ใบหน้าของเขาหันไปทางแคทเธอรีนที่กำลังมองเขาด้วยความประหลาดใจเหมือนกัน แต่มันก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กทารกดังไปทั่วห้อง
“อ๊ะ ไม่นะ! ดูเหมือนน้องสาวตัวน้อยจะตื่นแล้ว!”
เป็นอีกครั้งที่เด็กทั้ง 2 พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้พวกออสตินสับสนกันอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่ได้อยู่อย่างนั้นนานนักก่อนจะวิ่งตามหลังเด็กทั้ง 2 ไปด้วย
เมื่อลงมาที่ชั้นล่างแล้วพวกเขาก็เห็นว่าเด็กๆ วิ่งเข้าไปในห้องเด็กทารกที่พวกเขาเคยไปสำรวจก่อนหน้านี้ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือมีเด็กทารกอยู่ในห้องจริงๆ
“เราอยู่ในเวทย์ลวงตาหรือเปล่า?”
แคทเธอรีนถามเมื่อเธอเห็นเด็กๆ เอนตัวลงบนเปลซึ่งมีเสียงเด็กทารกร้องไห้อยู่
“เป็นไปไม่ได้ เอาเป็นว่าฉันมีบางอย่างที่ทำให้ภาพลวงตาไร้ประโยชน์”
ออสตินตอบ
“แล้วนายจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงหล่ะ?”
แคทเธอรีนถามขณะชี้ไปยังเด็กๆ ที่ดูคล้ายพวกเขา 2 คนเปี๊ยบ
“ฉันก็ไม่รู้…”
นั่นคือทั้งหมดที่ออสตินพูดได้ในขณะที่เขามองเด็กผู้หญิงพวกนี้่ ซึ่งหนึ่งในเด็กหญิงนั้นได้มองมาทางแคทเธอรีนก่อนที่เธอจะตะโกนออกมา
“แม่คะมานี่เร็ว! เหมือนน้องจะอยากกินนมค่ะ!”
“นมเหรอ?”
แคทเธอรีนถามกลับด้วยความตกตะลึง
ส่วนดวงตาของออสตินก็จ้องมองไปที่หน้าอกที่ดูเรียบหรูแต่ดูมั่นคงเหล่านั้น
“มองตรงไหนของนายเนี่ย?!”
แคทเธอรีนตะโกนกลับมา เมื่อเห็นแววตาสงสัยของออสติน ในขณะที่เกิดสีแดงขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“เปล่า….ไม่มีอะไร แค่อยากรู้อยากเห็นหน่ะ”
“อยากรู้?”
เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงข่มขู่
“เปล่าค้าบบบ~”
ออสตินพูดขณะเดินไปที่เปลซึ่งมีเด็กหญิงแสนน่ารักนอนอยู่ ดวงตาของเธอดูเหมือนจะผสมกันระหว่างสีม่วงและสีน้ำเงิน ในขณะที่บนหัวของเธอเห็นผมสีน้ำตาลแดงอยู่บ้าง
เด็กน้อยดูเหมือนจะไม่สบายตัวในขณะที่เธอนอนร้องไห้อยู่ตรงนั้น แต่เมื่อออสตินมายืนตระหง่านอยู่เหนือเธอ เสียงร้องก็หยุดลงขณะที่มือเล็กๆ ของเธอขยับเข้าหาเขา
เมื่อเห็นแบบนั้นออสตินก็ยิ้มก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมากอด
มือเล็กๆ ของเธอเล่นกับใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มอันแสนสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองถูกเขย่าอยู่
ออสตินเบนสายตาจากเด็กทารกไปยังเด็กผู้หญิงที่กำลังมองเขาอยู่ จู่ๆ เขาก็คิดขึ้นมา
‘เหมือนเรากำลังทำสิ่งที่ผิดพลาดอยู่เลยสิ…..’
ออสตินคิดในขณะที่สีหน้าของเขาดูดุร้าย เขารู้ว่าจุดจบของการทดสอบนี้คืออะไร และเขาเชื่อว่าตัวเองจะไม่ได้รับผลกระทบมากเกินไป
เนื่องจากเขารู้ว่าแท้จริงแล้วสิ่งนี้คืออะไร แต่ตอนนี้ได้อุ้มทารกคนนี้ไว้ในอ้อมแขนของเขา ขณะที่มองสาวๆ ออสตินก็ดึงสติกลับสู่ความเป็นจริงอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาเข้าใจว่าแผนการที่เขาทำจะฆ่าแคทเธอรีนจากภายในและบางทีแม้แต่เขาก็…..
‘พอคิดว่าเราจะทำสิ่งผิดพลาดนี่แล้วก็…’
ความโกรธเคืองปรากฏอยู่ในดวงตาของออสตินขณะที่เขาคิดอย่างนั้น
“พ่อเป็นอะไรเหรอคะ?”
เด็กหญิงทั้ง 2 เดินเข้ามาดึงขาของออสตินด้วยความกังวลก่อนจะถามขึ้นมา
ทันใดนั้นทำให้ออสตินก็หลุดออกจากความคิดพรางกลั้นความรู้สึกที่แท้จริงเอาไว้
เขายิ้มให้พวกเด็กๆ ขณะอุ้มทารกไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งแล้วใช้อีกข้างลูบหัวเด็กหญิงทั้ง 2 คนเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก พ่อแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยหน่ะ”
พูดจบออสตินก็เดินออกจากห้องไป
“นายกำลังจะไปไหนหน่ะ?”
แคทเธอรีนถามขึ้นมา
“เข้าครัวไง…ก็ลูกหิวแล้วหนิ”
และภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของแคทเธอรีน เขาก็เริ่มเดินไปที่ห้องครัว
เมื่อเข้าไปในครัวแล้ว ออสตินก็เดินไปที่ตู้แช่เย็น ซึ่งเขามองเห็นนมสดหลายห่อที่ไม่มีอยู่เมื่อวานนี้
“แคทเธอรีน เธอช่วยอุ้มยัยตัวน้อยไว้หน่อยได้ไหม?”
ออสตินร้องขอแคทเธอรีนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตัวเอง
เธอพยักหน้าก่อนจะรับเด็กจากมือของออสติน
ดวงตาของแคทเธอรีนเป็นประกายเมื่อมองไปยังทารกที่จู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมา หัวใจของแคทเธอรีนรู้สึกเหมือนจะละลายเมื่อเห็นดวงตาที่เปี่ยมด้วยจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์เหล่านั้น
ทารกที่ไร้เดียงสาหัวเราะขณะเอื้อมมือไปหาแคทเธอรีน
ในขณะเดียวกันออสตินก็เดินไปรอบๆ ขณะที่เขาเตรียมนมเพื่อสุขภาพให้กับเด็กๆ
แม้ว่าสีหน้าของเขาจะดูสงบ แต่ภายในของเขากำลังกรีดร้องอยู่ หากต้องเปลี่ยนแผนตอนนี้ ทุกอย่างคงจะยุ่งวุ่นวาย
ความปรารถนาระหว่างการเอาชนะใจสาวๆ และการปกป้องปรากฏขึ้นมาในใจของออสติน
“ดูเหมือนเธออยากให้นายอุ้มนะ”
ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอิจฉา
เมื่อได้ยินดังนั้นออสตินก็หันไปหาเด็กทารกที่กำลังยื่นแขนมาหาเขา แม้ว่าเธอจะอยู่ในมือของแคทเธอรีนก็ตาม แค่เห็นสิ่งนี้ก็ทำให้แผนทั้งหมดในใจของออสตินก็พังทลายลง
‘ทำไมต้องลังเลด้วยนะ? ก็ทำมันทั้ง 2 อย่างนั่นแหละ!’
ประกายที่โหดเหี้ยมสว่างขึ้นในดวงตาของออสติน
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต