“ดูเหมือนเธอจะหลับไปแล้วนะ”
ออสตินพูดขณะอุ้มทารกที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขน
ตอนนี้ ‘ครอบครัว’ ทั้งหมดนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารเดียวกัน โดยมีแคทเธอรีนที่นั่งอยู่ข้างๆ ออสติน ในขณะที่เด็กน้อยอีก 2 คนนั่งอยู่อีกฝั่งของออสติน
“ไม่ใช่ว่าถึงเวลาที่เราต้องหาคำอธิบายของสถานการณ์ในตอนนี้แล้วงั้นเหรอ?”
แคทเธอรีนถามขึ้นมา ซึ่งออสตินก็พยักหน้าตอบกลับไป
เขามองไปยังเด็กผู้หญิง 2 คนที่นั่งอย่างมีระเบียบวินัยและตื่นเต้นก่อนจะพูดขึ้นมา
“ใครอยากกินข้าวแล้วบ้าง?”
“หนูค่ะ!”
“หนูค่ะ!”
ฝาแฝดทั้ง 2 ร้องตอบให้กับออสตินที่ซึ่งยังคงยิ้มอ่อนโยนในขณะที่พูด
“ถ้างั้นคนที่ตอบคำถามถูกจะได้อาหารจานโปรดไป ตกลงไหม?”
“ค่าาา!”
“ค่าาา”
เมื่อได้ยินดังนั้นออสตินจึงหันไปหาแคทเธอรีนซึ่งก็มองเขาเช่นกันและพยักหน้า ทำให้เขามีพลังที่จะริเริ่มที่นี่ เขาจึงหันหน้ากลับไปหาเด็กผู้หญิงตัวน้อยทั้ง 2 คนก่อนจะถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า
“แล้วนี่พวกหนูชื่ออะไรงั้นเหรอ?”
ออสตินถามด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแต่จริงจังเพื่อแกล้งทำเป็นว่านี่เป็นเพียงการถามตอบสนุกๆ เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“ชื่อเหรอคะ?…”
เด็กหญิงทั้ง 2 ถามกลับมาในเวลาเดียวกันด้วยความสับสนที่เต็มอยู่ในน้ำเสียง
เมื่อออสตินมองไปที่แคทเธอรีนซึ่งก็สงสัยเช่นเดียวกับเขา เขาจึงกลับมาหาเด็กผู้หญิงและเขาก็ถามคำถามอื่น
“ชื่อของฉันคืออะไรงั้นเหรอ?”
“พ่อก็คือพ่อไงคะ…”
เด็กๆ ตอบกลับมาซึ่งทำให้ออสตินขมวดคิ้วอยู่ภายใน
เขายังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนอยู่ในขณะที่ชี้นิ้วไปทางแคทเธอรีนก่อนจะถามขึ้นมา
“แม่ของพวกหนูหล่ะชื่ออะไร?”
“แม่ก็คือแม่ไงคะ…”
เมื่อได้ยินคำตอบแล้วทั้ง 2 คนก็เงียบไป ก่อนออสตินจะเริ่มถามคำถามของเขาอีกครั้ง
“งั้นพวกหนูชอบข้างนอกไหม?”
“ข้างนอกเหรอ….?”
“เกมที่ดีที่สุดคือเกมอะไร?”
“ซ่อนแอบค่าา!”
“ครีมที่ดีที่สุดคืออะไร?”
“ไอศครีม!”
“เราอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?”
คำถามนี้ทำให้เด็กทั้ง 2 คนยกมือขึ้นอย่างงุนงงก่อนที่พวกเธอจะเริ่มนับด้วยนิ้วของพวกเธอที่หายไปทีละนิ้ว แต่จนถึงตอนนี้พวกเธอก็ยังไม่พบคำตอบที่ถูกต้อง หลังจากนั้นประมาณ 1 นาทีเด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงก็พูดขึ้นมา
“อืมมม….ร้อย…..พัน?”
เธอพูดด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยินคำตอบนั้น ทั้งออสตินและแคทเธอรีนก็เบิกตากว้าง
หลังจากนั้นพวกเขาทั้ง 2 ก็ถามคำถามที่แตกต่างกันออกไปเพื่อพยายามทำความเข้าใจถึงสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองให้ดีที่สุด
หลังจากตั้งคำถามไปครึ่งชั่วโมงที่ออสตินก็พูดขึ้น
“ตอนนี้พวกหนู 2 คนไปเล่นได้แล้ว ฉันจะเรียกในตอนที่อาหารพร้อมแล้วนะ”
“ค่าาา!”
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วเด็กทั้ง 2 ก็วิ่งออกไปขณะที่ออสตินและแคทเธอรีนนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ
“แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?”
ในที่สุดแคทเธอรีนก็ถามขึ้นมาด้วยความสับสนที่ดังไปทั่วน้ำเสียงของเธอ ในขณะที่ออสตินนั่งข้างเธอด้วยสีหน้าสับสนแบบเดียวกัน
“แน่ใจเหรอว่านี่ไม่ใช่ความฝัน?”
แคทเธอรีนเน้นคำถามนี้
“ฉันแน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือภาพลวงตาอย่างแน่นอน”
ออสตินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ทำให้แคทเธอรีนเงียบไป
“ทำไมพวกเธอถึงดูเหมือนเรากันนะ และมันเกิดอะไรขึ้นในตอนที่เราเผลอหลับไป?”
ออสตินถามคำถามที่อยู่ในใจของแคทเธอรีนออกมา
“แถมยังมีตั้งส-แค่ก…แค่ก”
ขณะที่แคทเธอรีนกำลังพูดอยู่ เธอก็เริ่มไออย่างกะทันหัน
มือของแคทเธอรีนปิดปากของตัวเองเอาไว้ขณะมีเลือดเริ่มไหลออกมาจากริมฝีปากของเธอ
“แคทเธอรีน!”
ออสตินร้องเรียกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อจับร่างของเธอไว้แน่นและแนบชิด
มือข้างหนึ่งของเขาลูบหลังเธอ ในขณะที่อีกมือหนึ่งจับทารกไว้ในขณะที่เขารอให้อาการไอของเธอหยุด
จนผ่านไปไม่กี่วินาทีต่อมาออสตินก็ถามขึ้นมา
“เธอโอเคไหม? มันเป็นผลของยาพิษงั้นเหรอ?”
เขาถามขึ้นมา ซึ่งแคทเธอรีนก็พยักหน้าอย่างอ่อนแรง
เธอพิงออสตินขณะที่พูดออกมา
“ดูเหมือนฉันจะเหลือเวลาไม่มากแล้ว”
“อย่าพูดอย่างนั้นสิ ไม่ใช่ว่าฉัันสัญญากับเธอเอาไว้แล้วเหรอไง? ฉันจะรักษาเธอให้หายอย่างแน่นอน”
ออสตินพูดในขณะที่เขาแน่ใจว่าแคทเธอรีนรู้สึกดีขึ้นแล้ว
“ดูเหมือนฉันจะทำให้เด็กคนนี้ตื่นนะ”
แคทเธอรีนพูดขณะมองดูเด็กน้อยที่กำลังดิ้นอยู่ในมือของออสติน
“ดูเหมือนเธอจะทนไม่ไหวเมื่อเห็นอาการไออันเจ็บปวดของแม่หน่ะ”
ออสตินตอบด้วยน้ำเสียงล้อเล่น ทำให้แคทเธอรีนหัวเราะเล็กน้อย
ความเจ็บปวดทำให้แคทเธอรีนสะดุ้งในขณะที่เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองอ่อนแอลงกว่าเดิม คำพูดของออสตินติดอยู่ในใจเธอโดยไม่รู้ตัว ว่าเด็กๆ พวกนี้ก็คือลูกของเธอ และเธอก็เป็นแม่
“ทำไมเธอไม่พักผ่อนและดูแลยัยหนูคนนี่หล่ะ? ฉันจะทำอาหารและเราจะจัดการกับเรื่องทั้งหมดนี้หลังจากทานอาหารดีๆ กันแล้ว”
ตามคำพูดของออสติน แคทเธอรีนก็พยักหน้าขณะที่เธออุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนด้วยความละเอียดอ่อนและระมัดระวัง
หลังจากฝากทารกไว้กับแคทเธอรีนแล้ว ออสตินก็เดินไปที่ห้องครัวก่อนจะเริ่มทำอาหารเช้าเบาๆ เพื่อสุขภาพ
หลังจากนั้นเขาก็เรียกเด็กหญิง 2 คนที่กำลังเล่นอยูู่ให้กลับมา
เพียงการเรียกเพียงครั้งเดียวของออสตินก็ทำให้ฝาแฝดทั้ง 2 กลับมายังห้องอาหารด้วยสายตาเป็นประกายขณะมองอาหารตรงหน้า
“มาสิ มากินข้าวด้วยกัน”
เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วออสตินและแคทเธอรีนกับลูกน้อยก็เริ่มดำดิ่งลงไปในอาหาร
บรรยากาศรอบๆ บ้านสว่างสดใสพอๆ กับออร่าแห่งความอบอุ่นที่เริ่มปกคลุมห้องอาหาร และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีกหลังจากที่ 2 สาวแฝดหยอกล้อแกล้งกัน
หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็กินอาหารกันจนอิ่ม
ออสตินรวบรวมจานไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง และเมื่อเขากลับมาก็พบกับฉากที่สวยงามของแคทเธอรีนที่กำลังเล่นกับลูกน้อยในอ้อมแขนของเธอ ดวงตาของเธอเปล่งประกายและเบิกบานด้วยความยินดีจากเสียงน่ารักๆ ของเด็กทารก
‘ดูเหมือนจะมีงานของเราที่ถูกตัดออกไปแล้ว’
ออสตินคิดขณะเดินไปหาแคทเธอรีนและเล่นไปรอบๆ เล็กน้อย โดยยึดอยู่กับคาแรคเตอร์ที่ควรเป็น เขาไม่ได้พูดถึงความจริงที่ว่าแคทเธอรีนไม่ได้ผลักเด็กๆ ออกอีกต่อไป และหลังจากอยู่กับเด็กๆ เพียงไม่กี่ชั่วโมง เธอก็ถือว่าพวกเด็กๆ เป็นลูกของตัวเองและทำตัวเหมือนแม่ไปแล้ว
ความแตกต่างที่ชัดเจนจากตัวตนที่เฉียบคมของเธอซึ่งไม่ได้รับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมหรืออารมณ์ของเธอง่ายๆ ราวกับว่าเธอลืมตัวตนของตัวเองอย่างง่ายดายและตกหลุมรักละครเรื่องนี้ที่อยู่รอบตัวเองไปแล้ว
‘ดูเหมือนว่าป้อมปราการได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว”
ออสตินคิดขณะที่เขามองเด็กๆ ที่วิ่งเข้ามาและกอดเขา
“พ่อคะ มาเล่นกันเถอะค่ะ!”
เด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงพูด
“ได้สิ”
“เย้!”
เด็กหญิงทั้ง 2 กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจกับคำตอบขณะที่พวกเธอเริ่มวิ่งไปรอบๆ เกมที่ทั้ง 3 คนเล่นกันนั้นก็เป็นการเล่นซ่อนหา โดยมีออสตินเป็นคนหาและเด็กๆ เป็นคนซ่อน
หลังจากนั้นไม่นาน แคทเธอรีนก็เข้าร่วมเกม โดยทั้ง 4 คนเล่นกันเหมือนครอบครัว ในระหว่างนั้น จู่ๆ ทารกน้อยก็ตื่นขึ้นมาโดยบังคับให้ออสตินต้องชงนมอุ่นอีกชุดหนึ่ง
หลังจากนั้น ‘ครอบครัว’ ทุกคนก็มานั่งรวมกันที่ห้องโถงเพื่อเล่นเกมกระดานด้วยกัน ในตอนท้ายของเรื่อง ฝาแฝดตัวน้อยก็ง่วงนอนและหลับไปบนไหล่ของออสติน
“ดูเหมือนเด็กๆ จะหลับไปแล้ว”
แคทเธอรีนพูดด้วยสายตาอบอุ่นขณะมองดูฝาแฝดที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุขบนไหล่ของออสติน โดยที่มือของพวกเธอจับเขาไว้แน่น
“อ่า”
เขาตอบขณะพาเด็กทั้ง 2 ขึ้นไปนอนบนเตียงในห้องของพวกเธอพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ก่อนจะจูบหน้าผากของพวกเด็กๆ
“วันนี้เป็นวันที่สนุกจังเลยเนอะ”
แคทเธอรีนพูดเหมือนภรรยาที่อบอุ่นขณะที่เธอก็จูบหน้าผากของเด็กๆ ด้วย ไม่นานทั้ง 2 ก็วางทารกไว้บนเปล จากนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นบันไดและเข้าไปในห้องของพวกเขา
ทั้ง 2 คนเข้าไปข้างในก่อนจะนอนลงบนเตียงอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนคู่สามีภรรยาปกติ แคทเธอรีนวางศีรษะบนไหล่ของออสตินแล้วกอดเขาแน่นขณะที่เธอเริ่มหลับตา ในขณะที่ออสตินกอดเธอกลับด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
ไม่กี่นาทีต่อมาแคทเธอรีนก็ผล็อยหลับไป ในขณะที่ออสตินก็ตามไปในไม่นาน
ไม่กี่นาทีต่อมาดวงตาสีดำข้างหนึ่งก็เปิดขึ้นในห้องขณะที่มันจ้องมองไปที่ทั้งคู่ มันส่งเสียงหัวเราะด้วยเจตนาเย็นชาก่อนจะหายไป โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นว่าหลังจากที่มันดวงตานั้นจากไปแล้ว ออสตินก็ลืมตาขึ้นโดยมีแสงสีเขียวบางอย่างส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต