ตอนที่ 297 เหยื่อล่อ

ซื่อจิ่น หวนรักประดับใจ

ใบหน้า​ของ​อวี​้​จิ​่น​ยังคง​ไร้​ซึ่ง​อารมณ์​ ​ชายหนุ่ม​เฝ้าดู​ละคร​ตรงหน้า​ด้วย​สายตา​เย็นชา

สีหน้า​ขาวซีด​ของ​ชิง​ชิง​ส่งสายตา​ขอความช่วยเหลือ​ไป​ให้​แม่เล้า​ ​“​มา​หม่า​…​”

แม่เล้า​รีบ​เข้ามา​ช่วย​ ​“​นายท่า​นค​งดื​่ม​ไปมาก​ใช่ไหม​เจ้า​คะ​”

ชิง​ชิง​อาศัย​จังหวะ​นั้น​ไป​หลบ​อยู่​ด้านหลัง​แม่เล้า

ใบหน้า​ชาย​ผู้​นั้น​ไม่สบอารมณ์​อย่างยิ่งยวด​ ​“​หลิว​มา​หม่า​ ​เจ้า​ทำ​เช่นนี้​มัน​เกินไป​หน่อย​ ​มี​ของดี​เช่นนี้​ไฉน​จึง​ไม่​เรียก​ให้​นาง​มาดู​แล​ข้า​”

“​นายท่าน​ ​ชิง​ชิง​นาง​เพิ่ง​มา​ใหม่​ ​ยัง​ไม่เคย​รับแขก​มาก​่อน​เลย​เจ้าค่ะ​”

ชาย​ผู้​นั้น​หัวเราะ​ ​“​ยัง​เป็น​ชิง​กวน​อยู่​รึ​ ​ข้า​ชอบ​เป็น​ที่สุด​ ​มา​ๆ​ ​ขึ้นไป​ดื่ม​กับ​ข้า​สัก​จอก​”

เมื่อ​เห็น​ว่า​ชาย​ผู้​นั้น​กำลังจะ​ง้าง​มือ​ออกมา​จับตัว​นาง​ ​ชิง​ชิง​ก็​หวีดร้อง​ด้วย​ความตกใจ

เขา​ผลัก​แม่เล้า​ออก​ไป​จน​พ้น​ทาง​ ​แล้ว​อ้าแขน​โผ​เข้า​กอด​ชิง​ชิง​ ​“​ไป​กัน​เถิด​ ​คน​งาม​”

ชิง​ชิง​ตื่นตระหนก​สุดขีด​ ​หันไป​สบตา​อวี​้​จิ​่​นที​่​กำลัง​มอง​มาด​้ว​ยสาย​ตา​เย็นชา​ราวกับ​เห็น​วีรบุรุษ​ ​นาง​จึง​รีบ​วิ่ง​เข้าไป​หา​อวี​้​จิ​่น​ ​“​คุณชาย​ช่วย​ข้า​ด้วย​…​”

ครั้น​ชาย​ผู้​นั้น​เห็น​อวี​้​จิ​่น​ ​ใบหน้า​ของ​เขา​ก็​พลัน​เปลี่ยนสี​ ​“​เจ้า​เป็น​ใคร​”

“​ผู้ชม​”

“​ว่า​อย่างไร​นะ​”​ ​ชาย​ผู้​นั้น​ฟัง​ไม่เข้าใจ​ ​จึง​เอ่ย​ด้วย​น้ำเสียง​ดุดัน​ ​“​ขอ​เตือน​เจ้า​ไว้​ก่อน​ว่า​ ​หาก​ข้า​หมายตา​หญิง​งาม​นาง​ไหน​ ​แล้ว​เจ้า​กล้ามา​แย่ง​ไป​ ​เจ้า​ก็​ระวังตัว​ไว้​ให้​ดี​!​”

ชิง​ชิง​กระวีกระวาด​ไป​หลบ​ข้างหลัง​อวี​้​จิ​่น​ ​พยายาม​รวบรวม​ความกล้า​เอ่ย​ขึ้น​ว่า​ ​“​ข้า​ถูก​คุณชาย​ท่าน​นี้​จอง​ตัว​ไว้​แล้ว​เจ้าค่ะ​ ​นายท่าน​เลือก​หญิง​งาม​นาง​อื่น​เถิด​เจ้าค่ะ​…​”

“​ก็​ข้า​ถูกใจ​เจ้า​ ​ส่วน​เจ้า​ถอย​ไป​เดี๋ยวนี้​!​”

อวี​้​จิ​่น​หลีกทาง​ทันที

ชาย​ผู้​นั้น​มอง​อวี​้​จิ​่น​ด้วย​ความประหลาดใจ​จน​ลืม​ตอบสนอง​ไป​ชั่วขณะ

อวี​้​จิ​่น​หัวเราะ​ ​“​วางใจ​ได้​ ​ข้า​ยัง​มิได้​จ่าย​เงิน​เสียหน่อย​ ​หาก​พี่ชาย​ใคร่​จะ​พาตั​วนาง​ไป​ก็​เชิญ​เถอะ​”

“​ถือว่า​เจ้า​พูดจา​รู้เรื่อง​!​”

เมื่อ​เห็น​อวี​้​จิ​่​นกำ​ลัง​เดินผ่าน​ร่าง​ชาย​ผู้​นั้น​ไป​ที่​ประตู​ ​ปากของ​แม่เล้า​ก็​สั่น​ระริก

เป็น​พระอิฐพระปูน​หรือ​อย่างไร​ ​ยัง​เรียก​ตน​ว่า​เป็น​สุภาพบุรุษ​ได้​อยู่​อีก​หรือ​!

“​ไป​เถอะ​ ​คน​งาม​!​”​ ​ชาย​ผู้​นั้น​คว้า​ตัว​ชิง​ชิง​ให้​เดินตาม​ไป​ด้านบน​พร้อม​รอยยิ้ม​หยาบโลน​เปื้อน​หน้า

ชิง​ชิง​พยายาม​ดิ้น​สุด​แรง​ ​ผู้คน​ใน​โถง​กลาง​เห็นภาพ​นี้​จน​ชินตา​ ​จึง​ไม่มี​ผู้ใด​ใส่ใจ​จะ​มอง​เสียด​้วย​ซ้ำ

แม่เล้า​รีบ​ก้าว​ตาม​อวี​้​จิ​่น​ไป​อย่างรวดเร็ว​ ​“​คุณชาย​…​”

สีหน้า​อวี​้​จิ​่น​เคร่งขรึม​ ​“​ข้ามา​ที่นี่​เพื่อ​สำเริงสำราญ​ ​หา​ใช่​มา​เฝ้าดู​ความอยุติธรรม​บน​ท้องถนน​ ​หอ​ฟู่​ฟาง​ของ​พวก​เจ้า​ช่าง​น่าเบื่อ​เสีย​จริง​ ​ข้า​ไป​ที่อื่น​จะ​ดีกว่า​”

“​โธ่​ ​คุณชาย​ ​คุณชาย​…​”

อวี​้​จิ​่น​เดิน​ออก​ไป​แล้ว​ ​เขา​โบกมือ​เรียก​เรือ​รับจ้าง​ลำ​เล็ก​ก่อน​จะ​กระโดด​ขึ้นไป

สายลม​ยาม​ราตรี​พัด​โชย​มา​พร้อมกับ​กลิ่นหอม​ฟุ้ง​ ​อวี​้​จิ​่​นขมวด​คิ้ว​ ​ทว่า​หลังจาก​ได้ยิน​เสียง​สบถ​ด่าทอ​ของ​แม่เล้า​ ​ใบหน้า​ของ​ชายหนุ่ม​ก็​ปรากฏ​รอยยิ้ม

หน้า​ของ​นาง​ก็ได้​เห็น​แล้ว​ ​แต่​ไม่ว่า​อย่างไร​เขา​ก็​มิได้​คล้อยตาม​ ​รอดู​ว่า​คน​พวก​นั้น​จะ​แสดงละคร​อะไร​ต่อไป

ต้อง​พยายาม​หลอกล่อ​ให้​คน​นั้น​มา​อยู่​ใกล้​ๆ​ ​ตัว​เสียก่อน​ ​แล้วจึง​จะ​สามารถ​ล่อ​ปลา​ใหญ่​ที่อยู่​เบื้องหลัง​ออกมา​ได้​ ​อวี​้​จิ​่น​เหนื่อยหน่าย​กับ​การ​หาเรื่อง​ใส่​ตัว​ ​การ​จะ​หลอกล่อ​ให้​คนที​่​คอย​บงการ​ปรากฏตัว​ก็​มีอยู่​หลาย​วิธี​ ​ฉะนั้น​จึง​ไม่มี​ความจำเป็น​ที่จะ​ต้อง​เลือก​วิธี​ตนเอง​รู้สึก​สะอิดสะเอียน​เสียหน่อย

ครั้น​นึกถึง​ตอนที่​แม่เล้า​และ​ชิง​ชิง​พยายาม​ประชิดตัว​เขา​ ​อวี​้​จิ​่​นก​็​รู้สึก​เอือมระอา​ขึ้น​มา​พลาง​คิด​กับ​ตัวเอง​ว่า​ ​เวรกรรม​ ​เห็นที​กลับ​ไป​คง​ต้อง​อาบน้ำ​ล้าง​ตัว​สัก​สอง​รอบ​แล้ว​กระมัง

ใน​หอ​ฟู่​ฟาง​ ​หลังจาก​ชาย​ผู้​นั้น​อุ้ม​ชิง​ชิง​ขึ้นไป​ด้านบน​แล้ว​ ​จู่ๆ​ ​เขา​ก็​รู้สึก​เจ็บ​ที่​ท้ายทอย​และ​หมดสติ​ไป

ใน​ห้อง​นั้น​ ​แม่เล้า​และ​ชิง​ชิง​มองหน้า​กันและกัน​โดย​ไม่มีใคร​กล่าว​เอ่ย​สิ่งใด

เสียงหัวเราะ​แว่ว​มาจาก​ด้านนอก​หน้าต่าง​ ​ขณะนั้น​เป็นช่วง​เวลา​ที่​แม่น้ำ​จิน​สุ่ย​คึก​ครื้น​อย่างที่​สุด​ ​แต่​หลังจากนั้น​ไม่นาน​ ​เหล่า​สุภาพบุรุษ​เมามาย​ที่​รับ​ชม​การแสดง​ร่ายรำ​บน​เวที​จน​หนำใจ​แล้ว​ ​ก็​จะ​ใช้เวลา​ค่ำคืน​อัน​แสนสุข​อยู่​กับ​หญิง​งาม​ใน​อ้อมแขน

“​ข้า​ก็​เตรียมการ​ไว้​พร้อม​หมด​แล้ว​ ​แต่​ปลายัง​ไม่​กิน​เบ็ด​ ​ข้า​ก็​จนปัญญา​”​ ​แม่เล้า​เอ่ย​ขึ้น​ทำลาย​ความ​เงียบ

ชิง​ชิง​เม้มปาก

นาง​เอง​ก็​เป็น​เพียง​หมาก​ตัว​หนึ่ง​ ​หาก​นาง​ทำ​ภารกิจ​ไม่สำเร็จ​ก็​ย่อม​มี​คน​ร้อนใจ​กว่านาง

“​โธ่​เอ้ย​ ​ชิง​ชิง​ ​หาก​เจ้า​ชอบพอ​คุณชาย​ผู้​นั้น​ ​เจ้า​ช่วย​คิด​หาวิ​ธี​อื่น​ไม่ได้​หรือ​อย่างไร​ ​หาก​เจ้า​ยัง​ไม่ยอมรับ​แขก​คนอื่น​ ​แล้วยัง​เดิน​ลอยชาย​โปรย​เสน่ห์​อยู่​อย่างนี้​ ​แขก​ผู้​มีพ​ระ​คุณ​ของ​ข้า​คงได้​ขุ่นข้องหมองใจ​กัน​หมด​”​ ​แม่เล้า​บ่น​พลาง​ยกมือ​ริน​ชา​ใส่​แก้ว​ตัวเอง

ชิง​ชิง​ลูบ​คาง​ ​“​จาก​ประสบการณ์​ของ​มา​หม่า​ ​คุณชาย​ผู้​นั้น​คง​มิใช่​พวก​ชอบ​ไม้​ป่า​เดียวกัน​?​”

แม่เล้า​ชะงัก​ค้าง​จน​เกือบจะ​พ่น​น้ำชา​ออกมา

“​คนที​่​มา​เที่ยว​ที่​แม่น้ำ​จิน​สุ่ย​ก็​มิน่า​จะ​ทำตัว​เย็นชา​เช่นนี้​”​ ​ชิง​ชิง​พึมพำ

นาง​มั่นใจ​ใน​รูปลักษณ์​ความงาม​ของ​ตัวเอง​เสีย​ยิ่งกว่า​อะไร

“​ข้า​ก็​มิ​อาจ​ทราบ​ได้​ ​บางที​คุณชาย​ผู้​นั้น​อาจจะ​นิยม​ของ​มีตำหนิ​ก็​เป็นได้​”

ชิง​ชิง​ลูบไล้​ใบหน้า​ตนเอง

อวี​้​จิ​่​นขึ​้​นมา​บน​ฝั่ง​ ​ใน​บริเวณ​ที่​เขา​อยู่​เงียบสงัด​ไร้​ผู้คน​ ​เขา​จึง​ตะโกน​ว่า​ ​“​เหลิง​อิ่ง​”

ใน​ชั่วพริบตา​มี​เงามืด​ปรากฏ​ที่​เบื้องหน้า​ของ​ชายหนุ่ม

“​ส่ง​คน​สอง​สาม​คน​ไป​ที่​หอ​ฟู่​ฟาง​ ​แล้ว​จับตาดู​ว่า​มี​ใคร​เข้าใกล้​ชิง​ชิง​บ้าง​”

“​ขอรับ​”​ ​เหลิง​อิ่ง​ตอบรับ​และ​หายตัว​ไปรา​วกับ​เงา

อวี​้​จิ​่น​เงยหน้า​ขึ้น​ ​มีด​วงจันทร์​เสี้ยว​ลอย​เด่น​อยู่​กลาง​ท้องฟ้า​ ​รูปทรง​ผอมบาง​เปล่งแสง​สลัว

เขา​ถอนหายใจ​เอา​อากาศ​ขุ่นมัว​ออกจาก​ปอด​ ​ราวกับว่า​กำลัง​พยายาม​พ่น​ผง​แป้ง​ประทิน​ผิว​ที่​สูดดม​เข้าไป​ก่อนหน้านี้​ออกมา​ ​แล้วจึง​เดิน​กลับ​จวน

เช้า​วัน​ถัดมา​ ​อวี​้​จิ​่​นมุ​่ง​หน้า​ไป​ยัง​ตรอก​ซง​จื่อ​

ไม่รู้​ว่าที่​ตรอก​ซง​จื่อ​มี​แผงลอย​ขาย​ขนม​ดอก​กุ้ยฮ​วามา​ตั้ง​ขาย​ตั้งแต่​เมื่อไหร่​กัน​ ​อวี​้​จิ​่น​จึง​ซื้อ​ติดมือ​มาด​้วย​ ​ครั้น​จ้องมอง​ขนม​สีเขียว​อ่อน​ที่สุด​แสน​จะ​นุ่มนิ่ม​ก็​อด​ยิ้ม​ไม่ได้​ ​ใน​ใจ​พลาง​คิด​ว่า​หาก​อา​ซื่อ​เห็น​ขนม​นี้​เข้า​คง​ต้อง​ถูกใจ​เป็นแน่

เมื่อ​เดิน​ไป​ถึง​ประตู​ก็​นึก​ขึ้น​ได้​ว่า​หมู่นี้​เจียง​ซื่อ​ไม่ได้​มาที​่​นี่​ ​คนที​่​อยู่​ข้างใน​เป็น​คนอื่น​ ​ชายหนุ่ม​จึง​หยุด​ยืน​อยู่​ที่​หน้า​ประตู​พลาง​แกะ​ขนม​ดอก​กุ้ยฮ​วารับ​ประทาน​คนเดียว​จน​หมด

หลง​ต้าน​งงเป็นไก่ตาแตก

เขา​ไม่​อยาก​จะ​เชื่อ​ว่านี​่​คือ​เจ้านาย​ของ​ตนเอง​!

อวี​้​จิ​่น​เช็ด​มุม​ปาก​ ​และ​ส่งสัญญาณ​เป็น​เชิง​ให้​หลง​ต้าน​เคาะ​ประตู

ใน​เรือน​นี้​ไม่มี​คน​เฝ้า​ประตู​ ​มี​เพียง​อา​เฟย​ที่จะ​เข้ามา​เป็นครั้งคราว​เท่านั้น​ ​เมื่อคืนก่อน​ที่​อวี​้​จิ​่น​จะ​กลับ​ไป​ ​เขา​ได้​สั่ง​ให้​หลง​ต้าน​ส่ง​คน​มาที​่​นี่​ ​แม้​จะ​บอกว่า​เป็นการ​ปกป้อง​ฉู​ฉู่​ ​แต่​อีกนัยหนึ่ง​คือ​เพื่อ​จับตาดู​นาง

อวี​้​จิ​่​นมิ​ได้​มี​จิตใจ​เมตตา​สงสาร​ ​โดยเฉพาะ​กับ​คนที​่​อาจ​ก่อปัญหา​ให้​เจียง​ซื่อ​ยิ่ง​แล้ว​ใหญ่​

ทันทีที่​ประตู​เปิด​ขึ้น​ ​อวี​้​จิ​่​นก​็​เดิน​เข้าไป​ด้านใน

ฉู​ฉู่​ลุกขึ้น​ ​ครั้น​เห็น​ว่า​ผู้​ที่มา​เยือน​คือ​อวี​้​จิ​่​นก​็​ประหลาดใจ

อวี​้​จิ​่น​ชี้นิ้ว​ไป​ที่​ม้า​หิน​ใต้​ต้นไม้​ ​“​นั่ง​เถอะ​”

ฉู​ฉู่​นั่งลง​ตรงข้าม​อวี​้​จิ​่น​ ​“​ที่​ได้รับบาดเจ็บ​มา​เป็น​อย่างไรบ้าง​”

“​ดีขึ้น​มาก​แล้ว​”​ ​ฉู​ฉู่​ไม่รู้​ว่า​อวี​้​จิ​่​นอยาก​สื่อ​อะไร​จึง​ตอบ​ไป​ส่ง​ๆ

หาก​เทียบ​กับ​ชายหนุ่ม​ที่​อารมณ์​แปรปรวน​ ​นาง​ชอบ​สนทนา​กับ​หญิงสาว​เมื่อคืน​มากกว่า

เด็กสาว​ที่​นุ่มนวล​ให้ความรู้​สึก​อุ่นใจ​มากกว่า​เป็น​ไหน​ๆ

“​เช่นนั้น​ก็ดี​”​ ​อวี​้​จิ​่น​เคาะ​นิ้ว​ลง​บน​โต๊ะ​หิน​ ​สิ่ง​ที่​ปรากฏ​บน​หน้า​ขณะนี้​เป็น​รอยยิ้ม​หรือไม่​ ​คนตรง​ข้าม​ก็​ไม่​อาจ​แน่ใจ​ได้​ ​“​ข้ามี​ข้อเสนอ​ ​แม่นาง​ฉู​ฉู่​อยาก​ลอง​ฟัง​ดูก่อน​หรือไม่​”

“​เชิญ​ว่า​มา​เถิด​เจ้าค่ะ​”

“​มี​คนที​่​เจ้า​ไม่รู้​จัก​มาตาม​ไล่​ล่า​เจ้า​ ​เจ้า​อยู่​ใน​ที่แจ้ง​ ​ส่วน​ศัตรู​ของ​เจ้า​อยู่​ใน​ที่ลับ​ ​ต่อให้​เจ้า​รักษาตัว​จน​หาย​ดี​ ​แต่​พอ​ออก​ไป​ก็​คง​ต้อง​กลับ​สู่​วังวน​เดิม​ๆ​ ​จริง​ไหม​”

ฉู​ฉู่​เงียบ​ไป​ครู่หนึ่ง​ก่อน​จะ​เผย​ยิ้ม​อย่าง​ขมขื่น​ ​“​ข้า​เข้าใจ​ดี​ ​เจ้า​คง​รังเกียจ​ที่​ข้า​จะ​นำพา​ปัญหา​มา​ให้​”

ชาย​ผู้​นี้​ช่าง​ไร้ยางอาย​เสีย​จริง​ ​มาไล​่​คน​ตอนที่​คู่หมั้น​ตัวเอง​ไม่อยู่

คู่หมั้น​ของ​เขา​ช่วยชีวิต​นาง​ไว้​ ​นาง​ยัง​ไม่ทัน​ได้​รู้ตัว​ตน​ของ​อีก​ฝ่าย​เลย​ ​น่าเสียดาย​เหลือเกิน

อวี​้​จิ​่น​โบกมือ​ ​“​เรื่อง​สร้าง​ปัญหา​น่ะ​ ​เห็น​อยู่​ทนโท่​ ​ดังนั้น​เจ้า​มาร​่ว​มมื​อกับ​ข้า​ขจัดปัญหา​ไม่ดี​กว่า​หรือ​”

หาก​พวก​คนที​่​ล่า​ฆ่า​ฉู​ฉู่​ตั้งใจ​จะ​เอาชีวิต​อา​ซื่อ​ ​นั่น​ก็​แสดงว่า​เป็น​พวก​เดียว​กับ​คนที​่​อยู่​เบื้องหลัง​ชิง​ชิง​ ​ฉะนั้น​การ​ลงมือ​ผ่าน​ทาง​ฉู​ฉู่​จึง​ดู​ง่าย​กว่า​มาก

“​ร่วมมือ​อย่างไร​รึ​”

“​ล่องู​ออกจาก​ถ้ำ​ ​เจ้า​ทำหน้าที่​เป็น​เหยื่อ​ล่อ​ ​ส่วน​ข้า​จะ​จัดการ​คน​พวก​นั้น​เอง​”

ฉู​ฉู่​มอง​อวี​้​จิ​่น​ด้วย​สายตา​พินิจพิเคราะห์​ ​ครั้น​เห็น​ว่า​มิใช่​การล้อเล่น​จึง​ถาม​ด้วย​ความเคลือบแคลง​ ​“​เหตุใด​เจ้า​ถึง​ช่วย​ข้า​”