มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 312 เสียใจภายหลัง
เมื่อสิ้นเสียง นัยน์ตาอู๋หนานฝ่ากับอู๋ซื่อซวินฉายแววโหดเหี้ยม จากนั้นมีเสียงปังดังขึ้น คิดไม่ถึงว่าอู๋หนานฝ่าที่อ้อนวอนให้มู่เซิ่งปล่อยลูกชายเขา กลับเป็นฝ่ายคว้ามีดเอาไว้ก่อน
สีหน้าอู๋ซื่อซวินเปลี่ยนไปทันที
ไอ้แก่นี้โหดเหี้ยมจริงๆ!
เขายังลังเลว่าจะลงมือกับพ่อเขาไหม คิดไม่ถึงว่าไอ้แก่นี่จะเป็นฝ่ายคว้ามีดเอาไว้ เพื่อที่จะลงมือกับเขา
ทว่าวินาทีต่อมา
เมื่อเสียงปังดังขึ้น
อู๋ซื่อซวินที่นิ้วโดนกระแทกจนเลือดกับเนื้อปะปนกันเละเทะ หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วกระแทกไปทางอู๋หนานฝ่าที่ยืนอยู่ข้างๆ
พลั่ก!
อู๋หนานฝ่าโดนกระแทกจนล้มลงบนพื้น เลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าผากเหมือนน้ำพุ
“อู๋ซื่อซวิน แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ ฉันเป็นพ่อแกนะ!” อู๋หนานฝ่าล้มลงบนพื้น ส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด
อู๋ซื่อซวินสีหน้าเคร่งขรึม “พ่อ เดิมทีฉันลังเลอยู่ว่าจะฆ่าพ่อดีไหม แต่ในเมื่อพ่อลงมือแล้ว งั้นพ่ออย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”
“ฉันเป็นพ่อแก แกสมควรตายแทนฉัน!” อู๋หนานฝ่าแผดเสียงออกมา
“พ่อ ก็เพราะพ่อคือพ่อของฉัน พ่อควรให้ฉันรอด พ่อแก่แล้วอยู่ได้อีกไม่กี่ปี แต่ฉันไม่ใช่ ฉันยังมีเวลาอีกเยอะ ยิ่งไปกว่านั้นต่อไปตระกูลอู๋ต้องพึ่งพาให้ฉันสืบทอดต่อไป พ่อรีบตายไปเถอะ ต่อไปฉันจะแวะมาหาพ่อในวันครบรอบวันตายทุกปี ขอโทษนะพ่อ!”
อู๋ซื่อซวินกัดฟันอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นเอามีดในมือแทงไปที่อกอู๋หนานฝ่าอย่างแรง
สวบ!
เลือดสาดกระจาย
“แก แก……”
อู๋หนานฝ่าสัมผัสถึงมีดที่เสียบเข้ามาที่อก อีกทั้งพลังชีวิตที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาอ้าปากอย่างตกตะลึง ความเจ็บที่แผ่มาจากตรงอกบอกเขาว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง
ลูกชายฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง!
เลือดไหลออกมาจากตรงอกไม่หยุด ตัวของอู๋หนานฝ่าโงนเงนไปข้างหลังสองสามก้าว จากนั้นเกิดเสียงดังตุ้บ เขาล้มลงไปบนพื้น ดวงตาไร้ชีวิตชีวาแปรเปลี่ยนเป็นขาวดำ ไม่มีลมหายใจอีกแล้ว
อู๋หนานฝ่าเจ้าบ้านตระกูลอู๋ เจ้าพ่อแห่งเกาะสองใจ จบชีวิตลงแล้ว!
อู๋ซื่อซวินโยนมีดในมือลงบนพื้น มือสองข้างสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าการฆ่าพ่อตัวเอง ทำให้เขาทำใจยาก แต่เพื่อเอาชีวิตรอดเขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้
อู๋ซื่อซวินกัดฟันมองมู่เซิ่งแล้วพูดว่า “คุณชายมู่ ฉันทำตามที่นายบอกแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าหาเรื่องนายอีกแล้ว หวังว่านายจะปล่อยฉันไป”
“ฉันบอกว่านายสองคน มีหนึ่งคนที่ต้องตาย แต่ไม่ได้บอกว่าอีกคนจะรอดนิ” มู่เซิ่งมองมีดบนพื้นแล้วพูดอย่างราบเรียบ
เมื่อสิ้นเสียง ดวงตาทั้งสองข้างของอู๋ซื่อซวินแดงก่ำ ไม่ได้บอกว่าอีกคนจะรอดงั้นเหรอ งั้นก็หมายความว่าต้องตายทั้งสองคนน่ะสิ! งั้นเขาฆ่าพ่อตัวเองตายจะมีประโยชน์อะไรล่ะ
เขากระโจนเข้าไปหามู่เซิ่ง แต่กลับโดนลุงอู๋เตะลงบนพื้น อู๋ซื่อซวินจ้องมู่เซิ่งอย่างเคียดแค้นแล้วพูดว่า “นายหลอกฉันงั้นเหรอ”
“ใช่ นายชอบทรมานคนอื่นไม่ใช่เหรอ” มู่เซิ่งพูดเสียงเย็นชา ท่าทางการพูดเหมือนในวิดีโอคอลไม่มีผิด “ฉันจะบอกนายให้นะ นายต้องตายตั้งแต่นายลงมือกับเจียงหว่านแล้ว การดิ้นรนของนายเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก”
ลุงอู๋เดินมาหน้าอู๋ซื่อซวินแล้วพูดว่า “ทำตัวดีๆ หน่อย นายคิดว่าอยู่ต่อหน้าฉันจะมีโอกาสลงมืออีกเหรอ”
อู๋ซื่อซวินหน้าซีดเผือด
ตั้งแต่เด็กจนโต เขาเคยเห็นพละกำลังของลุงอู๋ อย่าว่าแต่เขาเลย ถึงทั้งตระกูลอู๋รวมกันก็ไม่มีทางสู้มู่เซิ่งได้
“ปล่อยฉันไปไม่ได้หรือไง” อู๋ซื่อซวินถามอย่างอ้อนวอน
“นายคิดว่าไงล่ะ” มู่เซิ่งย้อนถาม
“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันตายไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าฉันรอด ฉันจะรับช่วงธุรกิจของตระกูลอู๋เอาไว้ทั้งหมด ต่อไปฉันจะเป็นสุนัขรับใช้ของนาย ยิ่งไปกว่านั้นอำนาจตระกูลอู๋ที่เกาะสองใจยิ่งใหญ่มาก ถ้าฉันตายไปเกาะสองใจต้องวุ่นวายแน่นอน” อู๋ซื่อซวินคว้าโอกาสรอดสุดท้ายแล้วถามขึ้น
“เกาะสองใจต้องวุ่นวายงั้นเหรอ”
มู่เซิ่งลุกขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เกาะสองใจวุ่นวาย เกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ ค่าของมันในสายตาฉันยังเทียบไม่ได้แม้แต่เส้นผมเพียงเส้นเดียวของเจียงหว่าน”
“เหยาเผิง ลงมือเลย พรุ่งนี้เช้ามาหาฉันด้วย” มู่เซิ่งเอ่ยขึ้น
มู่เซิ่งโบกมือไปมาแล้วพูดอย่างราบเรียบ
“ครับ” เหยาเผิงพยักหน้า
จากนั้นเพียงพริบตาเดียว
พลั่ก!
มู่เซิ่งยกเท้าขึ้นอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง เตะลงบนอกลุงอู๋เต็มๆ จนลุงอู๋กลิ้งออกไปกระแทกกับกำแพงจนเป็นรูใหญ่ ลุงอู๋กระอักเลือดออกมา รู้สึกว่ากระดูกซี่โครงหักไปหลายซี่
“เตะนี้คือจุดจบที่นายกล้าจับตัวเจียงหว่าน” มู่เซิ่งค่อยๆ เดินออกจากคฤหาสน์ ภายใต้สายตาตกใจกลัวของลุงอู๋
“ขอบคุณคุณมู่” ลุงอู๋อ้าปากพ่นเลือดออกมา เขารู้สึกโชคดีที่เอาชีวิตรอดมาได้
โชคดีที่ตัวเองรู้เร็ว ไม่งั้นจุดจบคงไม่ใช่แค่เตะแน่นอน
แต่เตะนี้ก็ทำให้เขานอนบนเตียงได้หลายเดือนแล้ว
อู๋ซื่อซวินเห็นเตะนี้แล้วตกใจจนอกสั่นขวัญแขวนเข้าไปอีก!
ที่แท้มู่เซิ่งมีพละกำลังระดับนี้นี่เอง! ลุงอู๋ที่อยู่ในระดับปรมาจารย์บู๊ กลับบอบบางเหมือนกระดาษเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ไม่สามารถต้านทานได้ เขาไปหาเรื่องคนแบบไหนกันนะ!
เห็นเหยาเผิงเดินเข้ามาหาเขา อู๋ซื่อซวินตะโกนพูดอ้อนวอน ทว่าเสียงร้องตะโกนของเขาไม่ได้ทำให้มู่เซิ่งชะลอฝีเท้าลงเลย เพราะในความคิดของมู่เซิ่ง บนโลกนี้ไม่มีใครช่วยอู๋ซื่อซวินได้ เขาต้องตายเท่านั้น!
“ประธานเหยา ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องล่ะ ฉันยอมเอาเงินทั้งหมดให้นาย” อู๋ซื่อซวินคำนับให้เหยาเผิงที่เดินเข้ามาไม่หยุด
“เฮ้อ ดูเหมือนนายยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้นะ” เหยาเผิงถอนหายใจเบาๆ “เจียงหว่านคือของรักของหวงของมู่เซิ่ง นายตายตั้งแต่แตะต้องเธอแล้ว นายจะให้ฉันพูดประโยคนี้ซ้ำอีกกี่รอบ”
“ไม่ ไม่……”
อู๋ซื่อซวินส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก “แค่นายปล่อยฉัน แล้วบอกมู่เซิ่งว่านายฆ่าฉันแล้วก็ได้ ฉันมีเงิน ฉันมีผู้หญิง ฉันให้นายได้หมด……”
อู๋ซื่อซวินคิดจะติดสินบนเหยาเผิง เขาไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครหวั่นไหวกับทรัพย์สินของตระกูลอู๋
“พูดตามตรง อันที่จริงทรัพย์สินของนายทำให้ฉันหวั่นไหวนะ” เหยาเผิงลูบคางแล้วพูดอย่างเสียดาย
ขณะที่สีหน้าอู๋ซื่อซวินเปลี่ยนไปเล็กน้อย เข้าใจว่ามีความหวัง จู่ๆ เหยาเผิงยกมือขึ้นข้างหนึ่ง บีบคออู๋ซื่อซวินเอาไว้ “แต่ถ้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ฉันจะเอาอะไรมาเพลิดเพลินกับสิ่งของพวกนี้ล่ะ”
เหยาเผิงใช้แรงยกอู๋ซื่อซวินขึ้นมา
“อ้าก……ทำไม ทำไม……”
อู๋ซื่อซวินพยายามใช้แรงดิ้นอยู่กลางอากาศ แขนขาอ่อนแรง เขาไม่ยอม ไม่คิดเลยว่าคุณชายตระกูลอู๋ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาจะตายด้วยวิธีแบบนี้
“ทำไม”
เหยาเผิงยื่นหน้าเข้ามาข้างหูอู๋ซื่อซวินแล้วพูดเสียงเบาว่า “นายคงรู้ใช่ไหมว่ามู่เซิ่งคือเจ้าบ้านตระกูลมู่”
“ตระกูลมู่งั้นเหรอ เจ้าบ้าน!”
ประโยคนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวอู๋ซื่อซวิน เขาเข้าใจแล้ว เข้าใจทั้งหมดแล้ว! รู้แล้วว่าทำไมมู่เซิ่งถึงมีฝีมือ มีพละกำลัง เจ้าบ้านตระกูลมู่ เจ้าบ้านตระกูลอิทธิพล! ตระกูลอู๋ของเขาเหมือนมดเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เป็นคนที่แตกต่างราวฟ้ากับเหว ถึงขั้นที่ไม่สามารถมาบรรจบกันตลอดชีวิต
อู๋ซื่อซวินอยากอุทาน อยากตะโกนออกมา แต่ไม่สามารถทำได้อีกแล้ว ภาพความสุขทั้งชีวิตของเขาแวบเข้ามาในหัว สุดท้ายหยุดลงตอนที่เขาเดินเข้าไปในห้องและล่วงเกินมู่เซิ่ง
ถ้าเสียใจภายหลังได้……ก็คงจะดีมากเลย