บทที่ 272 สวนผลไม้จักรพรรดิสวรรค์ หุบเขาฮวายเจียง
บทที่ 272 สวนผลไม้จักรพรรดิสวรรค์ หุบเขาฮวายเจียง
แม้เขาจะทราบว่ากองทัพจักรพรรดิเซียนอยู่หนใด ทว่าดินแดนที่โหดร้ายและกว้างใหญ่นั้นไร้ซึ่งขอบเขต หากเทียบกันแล้วเก้ามหาทวีปสิบแผ่นดินเป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็ก ๆ เท่านั้น
ด้วยความเร็วของไป๋ชิวหราน เขายังต้องใช้เวลาหลายวันสำหรับการค้นหาร่องรอยของกองทัพจักรพรรดิเซียนที่อยู่บนพื้นราบ ทุกหนแห่งที่ย่างกรายผ่าน ล้วนเต็มไปด้วยซากศพ!
แต่หลังจากได้รับเบาะแสจากจื้อเซียนแล้ว การค้นหาจึงไม่ได้ยากเย็นนัก ภูมิปัญญาอันยิ่งใหญ่ของจื้อเซียนไม่เพียงแต่มีประโยชน์ในเรื่องของวัตถุโบราณเท่านั้น แต่ด้วยความรอบรู้ และอื่น ๆ ยังสามารถแกะรอยเพื่อติดตามได้อย่างยอดเยี่ยมด้วย
หลังจากที่พบเบาะแสแล้ว เช่นนั้นจึงสามารถทราบได้ว่าร่องรอยเหล่านี้มาจากที่ใด
ด้วยความช่วยเหลือจากจื้อเซียน ไป๋ชิวหรานจึงตรงไปยังแดนรกร้างผ่านแม่น้ำสลายวิญญาณ ตรงไปยังเขตชายแดนของตะวันตก
ร่องรอยของกองทัพจักรพรรดิเซียนหายไปก่อนจะถึงเทือกเขา ไป๋ชิวหรานเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับจื้อเซียน ทั้งสองพบว่าท้องฟ้าที่อยู่ห่างไกลออกไปของทางทิศตะวันตกภายในภูเขาปกคลุมไปด้วยม่านหมอกทมิฬมืดมิด
แม้ท้องฟ้าในเวลากลางคืนจะมืดมิดนิ่งสงัด แต่ก็ยังไม่เคยดำสนิทเช่นนี้มาก่อน มันมืดจนมองไม่เห็นสิ่งใด แม้แต่ไป๋ชิวหรานยังยากที่จะทราบว่าสิ่งใดอยู่ภายในภูเขาลูกนั้น
เขาหันศีรษะไปหาจื้อเซียนก่อนจะถามว่า
“จื้อเซียน ภูเขานี้เรียกว่าอะไร?”
“ภูเขานี้…”
จื้อเซียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ภูเขาเขานี้ ในอดีตเคยเป็นหุบเขาฮวายเจียง”
“หืม?”
ไป๋ชิวหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง
แน่นอน เขาจดจำภูเขานี้ได้ ในยุคของเทพเจ้า จักรพรรดิตะวันไท่อีสังหารกวาดล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ หลังจากที่เขากลับมาจากซากปรักหักพัง เหล่าเชลยศึกทั้งหมดถูกจับกุมรวมกันไว้ที่นี่เพื่อประหารชีวิต และเหล่าทวยเทพคิดใช้วิธีนี้เพื่อหลอกล่อให้เขาปรากฏตัว
“หุบเขาฮวายเจียงไม่ได้เป็นเพียงสถานที่ที่จักรพรรดิตะวันไท่อีใช้เป็นกับดักเพื่อล่อลวงเจ้า มันยังมีความหมายอื่นแฝงเอาไว้”
จื้อเซียนกล่าวต่อ
“ที่นี่เคยเป็นสวนของจักรพรรดิเซียนสวรรค์ไท่อีในโลกมนุษย์ เขาส่งมือขวาและมือซ้ายมาดูแลสถานที่นี้เป็นพิเศษ”
“สวนแบบใดกันที่ต้องใช้ทั้งมือขวาและมือซ้ายของจักรพรรดิเซียนสวรรค์ ทั้งยังมีมหาเทพอิงเจารับผิดชอบดูแลเป็นการส่วนตัว?”
ไป๋ชิวหรานมองภูเขาตรงหน้าพร้อมกับหรี่ตาลง
“กล่าวถึงเรื่องนี้ ตอนที่ข้าต่อสู้กับจักรพรรดิตะวันไท่อี ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครพบเจอลู่อู๋กับอิงเจา”
“โดยรวมแล้วภายในนั้นคงจะมีความลับของจักรพรรดิตะวันไท่อีและปราสาทสวรรค์ซ่อนอยู่ภายใน”
จื้อเซียนกล่าว
“เราเข้าไปข้างในกันเถิด… ข้าได้กลิ่นความลับแล้ว ยามนี้ความใคร่รู้ของข้ากำลังลุกไหม้!”
…
ในเวลาเดียวกัน เซียนอาวุโสหยางได้พากองทัพจักรพรรดิเซียนเข้ามาในภูเขาแล้ว พวกเขาเดินผ่านม่านหมอกทึบจนเข้าสู่ภายในได้สำเร็จ
หมอกทมิฬเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นของเหล่ามนุษย์และเซียน มีเพียงเสียงกระซิบร่ำไห้ดังอยู่ภายในม่านหมอก เมื่อกองทัพจักรพรรดิเซียนเดินผ่าน หมอกพลุ่งพล่านก่อตัวเป็นใบหน้ามากมายนับไม่ถ้วน ทั้งหมดเผยท่าทีเจ็บปวดสาหัส อีกทั้งยังสาปแช่งเหล่าเซียนที่กำลังเดินผ่านอย่างดุร้าย
นอกจากวิญญาณร้ายเหล่านี้แล้ว ภายในหมอกยังเต็มไปด้วยพิษกัดกร่อน หมอกเหล่านี้คล้ายกับมีชีวิตที่ต้องการจะคร่าชีวิตของเหล่าเซียนตลอดเวลา พวกมันไม่ต้องการให้ทั้งหมดเดินทางได้โดยสะดวก
เซียนอาวุโสหยางออกคำสั่งให้กองกำลังที่อยู่ภายใต้คำสั่งอย่าสนใจเหล่าภูตผีเหล่านั้น และให้เร่งฝีเท้าเพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้โดยเร็ว
หลังจากเร่งฝีเท้านานกว่าครึ่งชั่วยาม ในที่สุดเซียนอาวุโสหยางก็สามารถนำกองทัพจักรพรรดิเซียนทั้งหมดผ่านม่านหมอกทมิฬและเข้ามาถึงหุบเขาภายในได้อย่างปลอดภัย
หมอกนี้แตกต่างจากหมอกทมิฬก่อนหน้า ภายในหุบเขาแห่งนี้หมอกจาง ๆ ราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ พสุธาเต็มไปด้วยทองคำ เงิน และสมบัติล้ำค่ามากมาย
แม้ว่าแดนเซียนจะเป็นผู้นำของโลกใบนี้ แต่ก็ยังยากที่จะครอบครองสถานที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ พวกเขาทำได้เพียงดึงพลังปราณวิญญาณจากโลกต่าง ๆ มาเพื่อหล่อเลี้ยงตนเองเอาไว้
ทันทีที่กองทัพจักรพรรดิเซียนย่างกรายเข้ามาในพื้นที่แห่งนี้ เซียนอาวุโสหยางก็รู้สึกว่าพลังจิตสำนึกยิ่งใหญ่กำลังบุกทะลวงเข้ามาในร่างกายของพวกเขา
ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากในหุบเขา
“โอ้ เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของจักรพรรดิชิงนั่นเอง เข้ามา… เข้ามาเถิด เดินมาตามเส้นทางในหุบเขานี้”
ทหารในกองทัพได้ยินเช่นนั้น ต่างหันมองเซียนอาวุโสหยางพร้อมกัน
“ทำตามที่เขากล่าว”
เซียนอาวุโสหยางหยุดชั่วขณะก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว
“ทั้งหมดห้ามลดการป้องกันลง เตรียมตัวให้พร้อมตลอดเวลา!”
กองทัพจักรพรรดิเซียนกระชับอาวุธในมือแน่นหนา
เซียนอาวุโสหยางนำกองทัพเดินไปตามถนนของภูเขากว้างใหญ่ เส้นทางคดเคี้ยว และเมื่อมาถึงระหว่างยอดเขาทั้งสอง มันเผยเส้นทางสู่หุบเขาลึก
หลังจากเข้าสู่หุบเขาลึกแล้ว ท้องฟ้าพลันมืดลงในทันใด ทว่าพวกเขายังเดินต่อไปบนถนน และมุ่งหน้าเข้าสู่ความมืดมิด กว่าจะรู้ตัว ทั้งหมดก็มาถึงด้านในของหุบเขานี้แล้ว
หุบเขาลึกนี้ถูกมนุษย์สร้างขึ้น มันคือพื้นที่ขนาดใหญ่ภายในภูเขา ซึ่งได้รับการสรรค์สร้างจากผู้คนด้วยทักษะที่พิเศษและยอดเยี่ยม
อีกทั้งภายในพื้นที่กว้างใหญ่นี้ ยังมีแอ่งขนาดใหญ่เป็นรูปสี่เหลี่ยมคล้ายกับหลุมศพ
ภายในแอ่งนี้มีของเหลวสีเขียวอยู่ภายใน เงามืดเคลื่อนไหวอยู่ภายในของเหลวนั้น ทว่ามองไม่ชัดนักว่ามันคือสิ่งใด
ขณะที่กองทัพจักรพรรดิเซียนเดินผ่านไป ถังขนาดใหญ่ที่อยู่รอบ ๆ พลันระเบิดออก จากนั้นก็มีสัตว์ประหลาดพุ่งทะยานออกมาจากของเหลว!
หลังจากสัตว์ประหลาดได้ยืนบนพื้นดิน ร่างกายของมันก็ขยายใหญ่และเปลี่ยนแปลงรูปร่างอย่างรวดเร็ว สุดท้ายจึงเป็นอสูรตนหนึ่งยืนอยู่ ทว่าอสูรเหล่านี้ไม่ได้คิดโจมตี พวกมันเพียงแค่กรีดร้องใส่กองทัพจักรพรรดิเซียน และวิ่งหายไปในความมืดมิด สุดท้ายก็หายไปจากสายตา
“สรุปว่านี่คือต้นกำเนิดของเผ่ามาร”
ผู้ช่วยของเซียนอาวุโสหยางอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
“ห้ามฟัง ห้ามพูด ห้ามถาม”
เซียนอาวุโสหยางกล่าวคำเบา
ผู้ช่วยของเขาจึงเงียบปากอย่างรวดเร็ว
ทั้งกลุ่มเดินผ่านสถานที่แปลกประหลาดนี้ไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเข้าสู่ด้านใน พวกเขามาถึงถ้ำที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต
ตรงกลางของถ้ำมีเก้าอี้สีทองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ บนบัลลังก์มีเทพเจ้าองค์หนึ่ง รูปร่างใหญ่โต ทั้งยังมีลักษณะที่แปลกประหลาดไม่คุ้นตา
บุรษที่มีร่างเป็นอาชา และมีลวดลายบนกายราวกับพยัคฆ์ ทั้งยังมีปีกราวกับวิหค เมื่อเซียนอาวุโสหยางและคนอื่น ๆ เดินเข้ามา เทพเจ้ายักษ์ตรงหน้าก้มศีรษะอันใหญ่โตมองดูแขกผู้มาเยือนด้วยความสนใจ
หลังจากที่กองทัพจักรพรรดิเซียนเข้ามาในถ้ำ พวกเขายืนอยู่ที่เดิม มีเพียงเซียนอาวุโสหยางเท่านั้นที่เดินตรงไปยังหน้าบัลลังก์
“เซียนอาวุโสหยาง ผู้ใต้บังคับบัญชาของจักรพรรดิชิง”
เขาคุกเข่าลง พร้อมก้มศีรษะให้กับเทพเจ้ายักษ์บนบัลลังก์
“ทำความเคารพมหาเทพอิงเจา”
“เซียนอาวุโสหยาง ลุกขึ้นเถิด”
รอยยิ้มประหลาดปรากฏบนใบหน้าของอิงเจา ก่อนจะเอ่ยคำว่า
“จักรพรรดิชิงส่งเจ้ามาที่นี่ หมายความว่าเวลาของพวกเรามาถึงแล้วงั้นหรือ?”
“เป็นเช่นนั้น”
เซียนอาวุโสหยางหยิบสิ่งที่ตระเตรียมไว้ออกมาถือในมืออย่างมั่นคง มันคือวัตถุสีดำไหม้เกรียม
“ตามข้อตกลงระหว่างท่านกับจักรพรรดิชิง ขณะนี้จักรพรรดิชิงได้รับของแล้ว เช่นนี้มันจึงเป็นของท่าน”
“โอ้ ในที่สุดข้าก็ได้รับมันคืนมา…”
อิงเจาเหยียดกีบเท้าและต้องการสัมผัสกับวัตถุสีดำไหม้เกรียมนั้น ทว่ายามนี้เองที่เซียนอาวุโสหยางดึงมือกลับ พร้อมกับเก็บสิ่งนั้นให้พ้นสายตาอย่างรวดเร็ว…
…