339 เอนดิ้ง (N)
ผู้แต่ง: 4/25/2022 คือวัน ที่เล่มที่ 9 จะวางขายครับ!
เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ 9: ฮีโร่แห่งพระอาทิตย์ และ ราชาสปิริตน้ำ**
ภาพคือฟูเรียซัง + มาโกโตะ
และในวันนี้ มันจะเป็นตอนสุดท้าย ของเวปเวอร์ชั่น
มันยาวนานจริงๆ แต่ได้โปรด ใช้เวลาของคุณ อ่านมันครับ
——-
*ปั้ง ปั้ง ปั้ง!*
พลุไฟ ได้ถูกยิง ที่เมืองหลวงของประเทศแห่งแสง
แต่เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันยังเช้าอยู่ มีแค่ควันขาวลอยขึ้นมา
เมืองนั้นเสียงดัง
ผมได้ยินเสียงของเครื่องดนตรี จากการแสดงดนตรี ตรงนั้นตรงนี้
พลเมือง มีความสุขที่นี่
เหตุผลนั้นชัดเจน
วันนี้เป็นวันพิเศษ และมันเป็นเทศกาล
—เป็นอิสระ จากคำสาป ขอแม่มดแห่งภัยพิบัติ
แทบจะไม่มีความทรงจำ เมื่อเวลาที่นีเวียซัง สาปทั้งโลกอยู่อีกแล้ว
จากที่สหายผมพูด มันดังว่าพวกเขา ได้ฝันอยู่ตลอดเวลา
โลกของความฝัน ที่ไมมีใครโกรธกัน และไม่มีใครเศร้าโศกเสียใจ
เมื่อพวกเขาได้ถูดปลดปล่อยจากเวทมนตร์ และกลับมามีสติ พวกเขาแม้แต่รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อย
มันไม่ได้ถูกเผยแพร่ออกไป ว่าราชินีของลาโฟรเอจ ฟูเรียซัง ถูกยึดร่างโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ และย้อมโลก ในสีเทา
อะไรที่ถูกประกาศออกมาแทน คือผล ที่ฮีโร่แห่งแสง ได้ปราบปรามเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
วันนี้ และต่อไปอีกทั้ง 7 วันที่ตามมา จะเป็นวันหยุดแห่งชาติ ที่จะถูกฉลอง ถึงช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด
แล้วมันก็เป็นงานแต่ง (ครั้งที่สอง) ของฮีโร่แห่งแสง ซากุไรคง และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของประเทศแห่งแสง ราชินีโนเอล
ระดับบนๆของทุกชาติ ได้มารวมกันในงานแต่งที่สงบสุขนี้ และความตื่นเต้นของเมืองหลวง ซิมโฟเนีย แค่เพิ่มขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
ผู้คนจากทั่วทั้งทวีป ได้มารวมกัน เพื่อได้เหลียวมองฮีโร่ ที่ช่วยโลกไว้ และร้านค้ามากมายถูกตั้งโดยพ่อค้าแม่ค้า เพื่อที่จะทำธุรกิจ กับผู้คนเหล่านั้น
อะไรที่ได้ยินได้จากเมือง คือเรื่องราว ว่าเหล่าฮีโร่นั้นกล้าหาญเพียงไร และความน่ารัก และศักดิ์สิทธิ์ ของออราเคิลของเทพธิดา
เพราะมันไม่ได้ถูกบอก ไปสู่ผู้คนตรงๆ ว่าเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ถูกกำจัดอย่างไร พวกเขาจะพูดเรื่องราว ของการกระทำของเหล่าฮีโร่และออราเคิล ออกมาจากจินตนาการของพวกเขา และเร่าร้อนมีไฟจากมัน
พูดถึงแล้ว มีข่าวลือแพร่ไปอย่างลับๆไปทั่ว ในเงามืดของการปราบปรามเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
ว่าบางคน ได้พิชิต ดันเจี้ยนสุดท้าย วิหารทะเลลึก
คนที่ซุบซิบเกี่ยวกับมัน คือชาวประมง ที่ออกไปตกปลา ในมหาสมุทร
ชาวประมงที่โชคร้าย ที่ติดร่างแห พายุในมหาสมุทร
เห็นว่าพวกเขา ได้เป็นพยานกับบางอย่าง {ที่ไม่น่าเชื่อ} ในช่วงเวลานั้น
เมื่อพูดนั้นแล้ว มันแทบจะไม่มีใครที่เชื่อมันเลย
เพราะผู้ใดที่เชื่อเรื่องราว เกี่ยวกับสัตว์ ที่ออกมาจากทะเล ตลอดทางไปทะลุสรรค์ {หยุดพระจันทร์} และ {นางฟ้าและสปิริตหลายล้านได้สู้กัน} และจากนั้น เมือบางคน ได้ไปถึงที่นั้น วิหารทะเลลึก ที่หลังของสัตว์สวรรค์ ที่ส่องแสงสีทอง
มันเพราะพวกเขาเห็นมันจริง จนพวกเขาไม่สงสัยเลย ว่ามันคือความฝันรึเปล่า
และดังนั้น มันยังถูกคิดอยู่ว่า มนุษยชาติ ยังไม่ได้ไปถึงวิหารทะเลลึก
การกลับมาของโนอาห์ซามะ สร้างคลื่น ในดินแดนสวรรค์
คนของดินแดนมนุษย์ ไดรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไกลไปในอนาคตเล็กน้อย
◇◇
“เฮ้ มาโกโตะ อายะ มันโอเคจริงๆ ที่เราจะไม่มุ่งหน้าไปปราสาทไฮแลนด์ ทันทีเหรอ?”
“หืม?” “เอ๋?”
ซาซังและผมม มองกลับไปที่ลูซี่
เรายืนอยู่ที่ถนนหลัก ที่ร้านค้าทั้งหลาย เรียงรายตั้งขึ้นมากันอยู่
ฟูเรียซังและเจ้าหญิงโซเฟีย ได้มุ่งหน้าไปที่ปราสาทไฮแลนด์ ล่วงหน้าเราแล้ว
ราชวงศ์ เห็นได้ชัดว่ามีหลายสิ่ง ที่ต้องเตรียมการ
พิธีจะดำเนินต่อไปจากเที่ยง ถึงเย็น และจากนั้น จะมีงานปาร์ตี้ฉลองหลังจากนั้น
เพาะมือเราถูกผูกมัดมาเป็นเวลานาน ลูซี่ ซาซัง และผม ตัดสินใจที่จะกินอาหารเที่ยงในเมืองหลวง
“ไม่มีความจำเป็นต้องรีบนี้ ใช่ป่ะ? เพราะยังไงพิธีจะจัดต่อไป จนกว่าจะเย็นอยู่ดี” (มาโกโตะ)
ผมเคี้ยวเคบับ ที่มีเครื่องปรุงที่เผ็ดร้อนมากมายอยู่บนมัน ระหว่างที่พูดคำนี้
น้ำจากเนื้อ กระจายออกมาในปากของผม
“ยัมมม หวานจัง~♡ นี่มันอะหย่อยอ่ะ ลูจัง” (อายะ)
ซาซัง ผู้ที่นั่งข้างผม เคี้ยวลงไปที่เครป ที่มีครีมและผลไม้มากมาย อยู่ในมัน
“เข้าใจแล้ว… โอ้ ยังไงซะ นั่นโอเค งั้น” (ลูซี่)
ดูเหมือนลูซี่ที่เร่งเรา พิจารณามันใหม่
“เฮ้ เฮ้ เอานี่ นี่ และนี่ ให้หนูทีค่ะ” (ลูซี่)
ลูซี่ซื้อบางอย่าง ทีรถเข็นขายอาหาร
หลังจากซักพักหนึ่ง เครื่องดื่มจำนวนหนึ่ง ถูกวางที่ข้างผม
“นี่ มาโกโตะ! ดื่มกันเถอะ☆”
“เฮ้ย ลูซี่ ไม่ใช่ว่านี่มันแอลกอฮอล์เหรอ…?” (มาโกโตะ)
“เชียส!” (ลูซี่)
ลูซี่ เมินความสับสนของผม และดึ่มเหล้าผลไม้ ที่อยู่ในขวดเล็กๆลงไป
“ลูจัง ตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?” (อายะ)
ซาซัง งงงันกับเรื่องนี้
แต่ความเป็นจริงก็คือ ผมอยากได้เครื่องดื่ม กับเคบับ
ลูซี่รู้ ว่าผมชอบอะไร ดังนั้นเธอซื้อเอลให้ผม
ผมหยิบขวดมา
มันเย็นดี
ผมเปิดฝา และเทมันลงคอ
“คคคุห์ อร่อย” (มาโกโตะ)
เคบับกับเอล
นั่นทำให้ผมย้อนนึกไป ถึงวันที่ผมอยู่ที่สมาคมนักผจญภัย ในมักกาเรน
ผมสงสัย ว่าลูคัสซัง และรถเข็นขายอาหารของตาลุง อยู่ดีกันมั้ย
ไปเจอพวกเขาครั้งหน้ากันเถอะ
“อ้าา แม้แต่ทากัตซูกิคุง ถ้านายดื่มตั้งแต่เช้า นายจะกลายเป็นพวกไม่มีค่านะ รู้ป่าว
“ทำตัวหยั่งกะเด็กดี~ ดื่มด้วยซี่ อายะ” (ลูซี่)
“เฮ้! อย่าบังคับชั้นกินซี่! เห้อ! นี่ กินนี่ซะ!” (อายะ)
ลูซี่บังคับให้ซาซังดื่มอะไรที่เธอดื่ม และซาซังยัดเครปเข้าไปในปากของลูซี่
“เอ๋ ไม่ใช่นั่นกินไปแล้วครึ่งนึงเหรอ?” (ลูซี่)
“อย่าบ่นน่า!” (อายะ)
“อ้า แต่มันอร่อยจัง” (ลูซี่)
“ใช่ป่ะล่ะ?” (อายะ)
แม้จะพูดทุกๆอย่าง ซาซัง ก็เข้าร่วมกับการดื่ม
และเรา ไม่ใช่คนเดียว ที่ดื่มกันในตอนเช้า
มีปาร์ตี้ดื่มมากมาย เกิดขึ้นที่นี่และที่นั่น น่าจะหลังจากไปโดน ความเร่าร้อนของเทศกาลและความซาบซึ้ง ที่ความสงบสุขได้มาถึง
อะไรที่ผมได้ยินเกี่ยวกับสิ่งต่างๆอย่าง ‘เชียสให้ฮีโระแห่งแสงซามะ!’ ‘ฮูร่า แก่ราชินีโนเอล!’ และ ‘ความรุ่งโรจน์สู่ประเทศแห่งแสง!’ ขณะที่พวกเขาเชียร์
(…มันเป็นเทศกาล) (มาโกโตะ)
ผมจิบเอล และเฝ้าดูสันติสุข และเสียง
“นี่ ทากัตซูกิคุง อ้าา♡” (อายะ)
ผมไม่รู้ว่าซาซังซื้อมัน แต่เธอนำอาหารที่เหมือนพิซซ่า มาสู่ปากของผม
ผมกัดเข้าไปในมัน
“อร่อย!” (มาโกโตะ)
ชีสที่แน่นหนา และอูมามิของแฮมที่ชุ่มฉ่ำ แพร่กระจายข้างในปากผม
นี่คือพิซซ่าที่อร่อยที่สุด ที่ผมได้เคยกินมาจนถึงตอนนี้
“ใช่มะ? นี่ กินอีกสิ” (อายะ)
ซาซัง ทีขนอาหารมาที่ปากของผม เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ไม่ ผมกินด้วยตัวเองได้นะ และมันนิดหน่อยที่มันนาอา—
“มาโกโตะ อันนี้ก็อร่อยด้วย!” (ลูซี่)
ลูซี่ ผู้ที่นั่งอยู่บนฝั่งตรงข้าม ดันมือของซาซังออกไป และโยนผลไม้ทอดน้ำมันบาอย่าง เข้ามาในปากของผม
“?!!!!” (มาโกโตะ)
เมื่อผมกัดเข้าไปในมัน ความหวานที่บางเบา และความเค็มที่เหมือนเนย ละลายอยู่ในปากของผม
มันเป็นครั้งแรก ที่ผมได้ลิ้มรสบางอย่างแบบนี้
“ลูซี่ นี่อะไรเหรอ?!” (มาโกโตะ)
“อร่อย ใช่มะล่ะ? มันเป็นผลไม้ทอด จากต้นไม้ ที่หายากแม้แต่ในป่าที่ยิ่งใหญ่ เรียกว่าต้นสปริง ชั้นเจอมันโดยบังเอิญ ในร้านอาหารรถเข็น ชั้นเลยอยากให้นายกินมัน มาโกโตะ” (ลูซี่)
“ขอบคุณนะ ลูซี่” (มาโกโตะ)
“เอ่ะเฮะเฮะ” (ลูซี่)
ผมแปะๆหัวของลูซี่ ที่ยิ้ม อย่างน่ารัก
เมื่อผมทำ ผมได้ยินเสียง ‘มมมุห์’ มาจากฝั่งตรงข้าม
“นี่เป็นไง ทากัตซูกิคุง? มันจะดีกว่าของลูจัง {แน่นอน} เลย” (อาย)
ซาซังดึงแขนของผม
“เฮ้ อายะ อย่าเข้ามาขวางเซ่!” (ลูซี่)
ลูซี่ก็ดึงผมด้วย และมันเปลี่ยนเป็นการชักเย่อ
ผมดื่มไม่ได้นะแบบนี้…คืออะไรที่ผมคิด และ…
“โออ้ น้อง ไม่ใช่นายมาอวดตัว กับสาวๆสองคนที่ ที่สู้เพื่อนายเหรอ! พวกเธอเสียของกับนายน่า”
“ใช่ จริงๆเลย น้อยสาวที่น่ารักจ๋า ทิ้งไอ้แห้งๆนั่น เราจะดูแลน้องอย่างดีเลย
เหล่าชายขี้เมาที่มีปัญหา ปรากฏอยู่ตรงหน้าเรา
ดูเหมือนพวกเขามาเพื่อสร้างปัญหา หลังจากที่เห็นผม ถูกล้อมโดยลูซี่และซาซัง
ทั้งสองคนน่ารัก ดังนั้นมันช่วยไม่ได้
“อ๋า?” (ลูซี่)
“ฮ๋าห์?” (อายะ)
หน้าของลูซี่และซาซัง เปลี่ยนเป็นซีเรียสในทันที และพวกเธอจ้องชายสองคน
ตาเหล่านั้นอย่างเดียว จะทำให้มังกรหนีไป
อย่างที่คาด กับลูกสาวของแม่มดสีแดง และนักผจญภัยระดับโอริฮัลคุม
“อ-อะไรของเธอ…”
“ม-แม้แต่หน้าน้องตอนโกรธก็ยังน่ารักเลย…”
เหล่าชายชะงักไปชั่วครู่ แต่มันดูเหมือนพวกเขาถอยไม่ได้ ที่ถูกสาวๆจ้องใส่
(…หืมม นี่มันแย่แล้ว) (มาโกโตะ)
ผมเห็นอนาคต ด้วยสปิริตเวลา
ผมเห็นอนาคต ที่ลูซี่ยิงลูกบอลไฟยักษ์ เพื่อไล่พวกเขาไป และซาซังใช้สกิลข่มขู่ เพื่อทำให้เหล่าชายล้มไปที่ก้น และผู้คนรอบข้าง วิ่งหนี
นี่คือเทศาลที่นี่ ดังนั้นมันจะแย่ ถ้านั่นได้เกิดขึ้น
“น่า น่า พวก มันเป็นเทศกาลนะ ดังนั้นมาสนุกกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ?” “ทากัตซูกิคุง?”
ผมหยุดลูซี่และซา-ซังด้วยมือของผม ยืนขึ้น และเข้าหาชาย ที่สร้างปัญหา
“อ๋า? อะไรของแกวะ?”
“แกแม้แต่จะสู้ได้เหรอ ด้วยตัวที่แห้งๆแบบนั้นของนายน่ะ?”
ดูเหมือนพวกเขา ไม่ได้กลัวเลยซักนิด เมื่อรับมือกับผม
หึ่ม พวกนายดูถูกฉันเกินไปแล้ว
—เวทมนตร์ความมืด: [เสน่ห์]
ผมใช้งานเสน่ห์ด้วยรอยยิ้ม
ผมได้ขึ้นเป็นพระเจ้า และสกิลนี้ ที่ฟูเรียซังมอบให้ผม ได้เสริมความแข็งแกร่งไปอย่างยิ่งใหญ่
“?!!!”
“……!!!!”
ผมสบตากับสองชาย และวางมือหนึ่ง ไว้บนไหล่ของพวกเขา
และจากนั้น สองชายที่จ้องผม {เปลี่ยนเป็นแดงฉาน} และหลบตา
“อ-อาาา…”
“?!”
“มีอะไร พวก?” (มาโกโตะ)
ผมแอบมองหน้าของสองคน และตัวเขาสั่น เหมือนลูกสุนัข
“ฮ-ฮฮฮฮฮิ้!!!”
“เราผิดเองครับ!”
“ไม่ ไม่ มันไม่มีอะไรผิดหรอก นายเพียงแค่ทำเกินไป เพราะมันเป็นเทศกาล ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมจับไหล่ของสองชาย ที่พยายามจะหนี
เสียงร้องที่แปลกประหลาด มาจากพวกเขา
หน้าของผม ใกล้เข้าไปหาสองชาย ที่สั่นอย่างแดงฉาน
พวกเขาไม่สบตากับผม
“ว-เว้นให้เราด้วย…!”
“อย่าจับผมแรงนักเลยครับ!”
“ตอนนี้ ถ้านายรู้สึกแย่เกี่ยวกับมัน ไปอธิษฐานสู่โนอาห์ซามะในอนาคตดีมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ร-รับทราบ!!!”
“ผมจะเปลี่ยนศาสนา ไปเป็นของโนอาห์ซามะ!!”
“เข้าใจแล้ว ชั้นเห็นแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมสะกิดไหล่ของสองชาย และให้พวกเขาเป็นอิสระ
“”ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮิ้!!””
ทันทีที่ผมปล่อย ชายสองคน รีบพุ่งออกไปในทันที
เสน่ห์ที่ขึ้นไปสู้ความเป็นพระเจ้านั้นดีจัง ผมร่ายมันบนใครก็ได้ ไม่ว่าจะเพศอะไร
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว มันไม่เหมือนว่าผมเชี่ยวชาญมันมาก ดังนั้น มันจะแค่มีผลกับเหล่าชายเมื่อกี้นี้วันหนึ่ง
ฝันดีซักคืน เสน่ห์จะหายไป
ไม่ว่ายังไง มันยอดเยี่ยม ที่เราสามารถจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้อย่างสันติ
“ชั้นเสร็จแล้ว ลูซี่ ซาซัง” (มาโกโตะ)
“”……””
ผมมองกลับไปด้วยรอยยิ้ม แต่ที่นั่นคือลูซี่และซาซัง ทำหน้าตาดั่งพวกเธอเห็น อะไรที่พวกเธอไม่ควรจะเห็น
“มาโกโตะ…นั่นอะไรเมื่อกี้นี้น่ะ?” (ลูซี่)
“…ทากัตซูกิคุง…นายทำอะไรเหรอ?” (อายะ)
“ชั้นเพียงแค่ใช้เวทมนตร์เสน่ห์เอง” (มาโกโตะ)
ผมตอบไปตรงๆ
หลังจากนั้น ผมอธิบายให้ทั้งสอง เกี่ยวกับผลของการขึ้้นไปเป็นพระเจ้า
“และดังนั้น ชั้นจะรับมือกับชายแย่ๆ ที่จะมาก่อปัญหาให้พวกเธอสองคนนะ!” (มาโกโตะ)
ผมยกนิ้วโป้งขึ้น ให้ลูซี่และซาซัง และยิ้มให้พวกเธอ
แต่หน้าของลูซี่และซาซัง เปลี่ยนเป็นน่ากลัวกว่าเดิม
“มาโกโตะ นายถูกห้ามจากการใช้เสน่ห์!!” (ลูซี่)
“นายต้องไม่ใช้มันอีกแล้ว!!!” (อายะ)
“เอ๋? ทำไมล่ะ?” (มาโกโตะ)
จริงๆแล้วผมจะอยากใช้ประโยชน์จากมัน มากขึ้นในอนาคตนะ
“มันจะไม่พาอะไรซักอย่างดีๆมาแน่ๆ!” (ลูซี่)
“ชั้นได้แค่กลิ่นปัญหาจากมั้น! เพราะทั้งหมด เราพูดเกี่ยวกับทากัตซูกิคุงที่นี่!” (อายะ)
“นั่นไม่จริงเลยนะ” (มาโกโตะ)
ช่างหยาบคาย
ระหว่างที่เราเอะอะอยู่ที่นั่น
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ!! นายทำอะไรน่ะ?!”
“มาโกโตะซัง!! เราเจอพี่ซักที!”
มีเงาใหญ่ เข้ามาหาเรา
อัศวินหญิงเกราะทอง ขี่เพกาซัส
คนที่อยู่หลังเธอ คือเจ้าชาย ที่มีเสื้อผ้าสีขาวและน้ำเงิน ที่สง่างาม
“เจเน็ตซังและเจ้าชายเลนเนิร์ด มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“พวนายไม่โผล่หน้ามาเลยซักนิด เราเลยมาเพื่อเอาตัวนาย!” (เจเน็ต)
“เราให้เออร์ซามะ บอกโซเฟียโอเน่ซามะ ถึงตำแหน่งของมาโกโตะซัง และคนอื่นๆ” (ลีโอ)
ลูซี่และซาซัง มองหน้ากันใส่ท่าทางที่ข่มขู่ ของทั้งสองคน
“ไม่ใช่พิธีเริ่มแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีทางที่พวกเค้าจะเริ่มได้ เมื่อคนที่ช่วยโลก ทากัตซูกิ มาโกโตะ ไม่อยู่!” (เจเน็ต)
“พระนางโนเอลรออยู่ ไปทันทีเลยเถอะครับ!” (ลีโอ)
เวรล่ะ
แต่ผมได้มีปาร์ตี้อยู่ที่นี่ ด้วยเจตนาเต็มที่ ที่จะไปสายนะ
“ขอโทษ ลูซี่ หวังพึ่งให้เทเลพอร์ตเรานะ” (มาโกโตะ)
ผมขอเทเลพอร์ตจากลูซี่
“นายใช้เทเลพอร์ตได้ด้วยนี่ ใช่มั้ย มาโกโตะ?” (ลูซี่)
“ชั้นพลาดบ่อยกว่าไม่พลาดน่ะ” (มาโกโตะ)
“…ฮ่าาา ช่วยไม่ได้ จับชั้นด้วย เจเน็ตซัง เจ้าชายเลนเนิร์ด” (ลูซี่)
ผมและซาซังจับแขนของลูซี่ไปแล้ว
เจเน็ตซังและเจ้าชายเลนเนิร์์ด รีบจับชายผ้าคลุมของลูซี่
“[เทเลพอร์ต]” (ลูซี่)
เราถูกห่อหุ่มไปในแสง
◇◇
“มาโกโตะซัง!!! นายทำอะไรน่ะ?!!” (โนเอล)
เมื่อเรามาถึงในที่จัดงาน ราชินีโนเอล ควันขึ้นในความโกรธเกรี้ยว ในชุดสีขาว
ที่ข้างเธอ มีซากุไรคุงในเครื่องแบบทหาร โชว์สีหน้าที่มีปัญหา
“พวก เธอดูสวยงามมาก โนเอลซัง เท่จังนายนี่ ซากุไรคุง!!” (มาโกโตะ)
สำหรับตอนนี้ ผมพยายามจะให้ความโกรธเกรี้ยวของราชินีโนเอลสงบลบ โดยการ ทำให้เธอผ่อนคลาย
“อัศวินของชั้น เราบอกกำหนดการนายไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ใช่ม้้ย นายไม่ได้ฟังเลยเหรอไง?” (ฟูเรีย)
“ฟูเรียซัง ชายคนนี้จะพยายามโดดในพริบตา เค้าเมินอะไรๆที่เราพูดกัน” (โซเฟีย)
“อ้าา ใช่…” (ฟูเรีย)
คนที่มองดูผมด้วยสายตาที่เย็นชา คือฟูเรียซังและเจ้าหญิงโซเฟีย)
ผมดีใจ ที่พวกเธอเข้าใจได้เร็ว
“มาโกโตะซัง นายคือฮีโร่ในตำนานที่ช่วยโลก รู้มมั้ย?!! ทำไมนายคิดว่าเราเริ่มพิธีได้ โดยไม่มีนายล่ะ?!” (โนเอล)
“แต่ชั้นไม่ถือจริงๆ ถ้าเธอจะเริ่มกันโดยไม่มีชั้นนะ” (มาโกโตะ)
“เราให้—โอ้ชั้น?” (โนเอล)
ราชินีโนเอล เข้าหาผม และทำสีหน้าสงสัย
“…เป็นไปไดมั้ยว่า…นายไปดื่มเหล้ากันมา?” (โนเอล)
“ฮ่าฮ่า ไม่มีทางน่า” (มาโกโตะ)
ใช่ ผมดื่ม
“โนเอลเน่ซามะ ทากัตซูกิมาโกโตะ ไปปาร์ตี้ดื่มกับลูซี่และซาซัง ที่ถนนหลัก ถ้าเราไม่ไปเรียกเค้า เค้าน่าจะไม่โผล่มา จนกว่าจะเป็นชั่วโมงๆให้หลัง” (เจเน็ต)
เจเน็ตซังเปิดเผยมันหมดเลย
“……”
ราชินีโนเอลเบิกตากว้าง และจากนั้นจับหน้าผม และร่ายเวทมนตร์รักษาบนผม
ผมสร่างขึ้นในทันที
ตาสีฟ้า เมื่อดวงตาที่เหมือนแอนนาซัง จ้องผม ที่ระยะประชิด
และจากนั้น เธอยิ้ม
“มาโกโตะซัง มีหลายอย่างที่ชั้นอยากจะประกาศในพิธี ชั้นจะให้นายตอบมันที่นี่” (โนเอล)
“…โอเค” (มาโกโตะ)
ผมทำได้แค่พยักหน้า กับแรงกดดันนั้นของเธอ
และดังนั้น เธอบอกผมเกี่ยวกับหลายอย่าง ที่ผมต้องเก็บไว้ในใจ
ผมตอบ โอเค กับมันทั้งหมด ในฐานะการของโทษ ที่มาสาย
◇◇
“ทุกท่าน ฮีโร่แห่งแสงซามะผู้สูงส่ง และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ซามะของประเทศแห่งแสง ที่ได้ช่วยโลกนี้! ให้ความรุ่งโรจน์ของพวกเขา เป็นที่รู้กับไปทุกชาติ ในทวีปนี้!!”
ผู้บรรยาย ปลุกความเร่าร้อนที่นี่
เสียงโห่ร้องยินดี ดังไปทั่งทั้งที่จัดงาน
ที่เวที มีซากุไรคุง เครื่องแบบอัศวินสีขาวส่องสว่าง และราชินีโนเอล ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ดุจนางฟ้านางสวรรค์ โบกไม้โบกมือของพวกเขา พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
พูดถึงแล้ว ภายในที่จัดงานที่กว้างใหญ่นี้ มมี่ผู้คนหลายพัน รวมกันเพื่องานพิธี (แต่งงาน) โต๊ะของเราอยู่ตรงหน้าผู้บรรยายเลย
และดังนั้น เราเห็นซากุไรคุง และราชินีโนเอลได้อย่างดี
“มันน่าเบื่อมาก การดูคนอื่นแต่งงานเนี่ย” (ฟูเรีย)
ฟูเรียพักคางเธออยู่บนมือ ระหว่างที่ดื่มไวน์อัดลม
หรือเหมือนกับ ทำไม่เธอมาอยู่โต๊ะเดียวกันล่ะ?
“ฟูเรียซัง มันโอเค ที่จะไม่อยู่ด้วยกัน กับผู้คนของประเทศแห่งความมืดเหรอ?” (มาโกโตะ)
โต๊ะที่เรานั่ง ส่วนใหญ่ประกอบไปด้วยฝ่ายที่เกี่ยวข้อง ของประเทศแห่งน้ำ โดยที่มีเจ้าหญิงโซเฟียเป็นหลัก
“อะไร? มันไม่ดีที่ชั้นอยู่ที่นี่เหรอไงกัน?” (ฟูเรีย)
“แต่ชั้นโอเคกับมันนะ” (มาโกโตะ)
เธอน่าจะใช้อำนาจของเธอ ในฐานะราชินี และบังคับเปลี่ยนเก้าอี้
“พูดถึงแล้ว ทากัตซูกิ มาโกโตะ ผมสีเงินนั้นสวยนะ ชั้นชอบมัน” (เจเน็ต)
“ขอบคุณนนะ เจเน็ตซัง” (มาโกโตะ)
และด้วยเหตุผลบางอย่าง เจเน็ตซัง นั่งที่โต๊ะเดียวกัน
แต่เธอน่าจะไปอยู่ในฝั่งของประเทศแห่งแสงนะ
“ขอบคุณสำหรับก่อนหน้านะ เจเน็ตซัง ที่มุ่งหน้าออกไปรับฮีโร่ในตำนาน” (โซเฟีย)
“ชั้นไม่ถือสาหรอก โซเฟีย แต่ไม่ใช่ว่ามันจะเร็วกว่า ที่จะขอคนใช้เทเลพอร์ตแทนที่จะหาด้วเพกาซัสเหรอ?” (เจเน็ต)
เพราะเจ้าหญิงโซเฟียไม่ถือมัน ควรจะไม่มีปัญหา กับคนของชาติอื่นที่อยู่ที่นี่
“เกี่ยวกับเรื่งนั้น…ผู้ใช้เทเลพอร์ตคนเดียวเท่านั้น ของประเทศของเรา ไปโอ้เอ้อยู่กับเค้าด้วย” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย มองดูเอลฟ์ผมแดง
“ม-ไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ! ชั้นบอกพวกเค้า เราควรจะไปที่ปราสาท! คนที่ลากขาเราน่ะ คือมาโกโตะและอายะ!” (ลูซี่)
ลูซี่ส่ายหัวไปข้างๆอย่างฉุนเฉียว และปฏิเสธความผิดเธอ
“แต่ลูจัง เธอน่ะซื้อเหล้ามาเยอะแยะเลยนะ ใช่มั้ย? แต่ชั้นคิดเกี่ยวกับการมาที่นี่ หลังจากที่กินเครปเสร็จนะ” (อายะ)
“ใชใช่ เราไปไม่ได้ ถ้าเราไม่กินเครื่องดื่มของลูซี่ให้หมด” (มาโกโตะ)
“น-นายทรยศชั้น อายะ มาโกโตะ!” (ลูซี่)
“…ฮ่าาา ทั้ง 3 คนนั้นแหละ ที่เป็นผิดกับเรื่องนี้” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย ยิงการย้ายการโทษกันร่วง
มันเป็น ณ ตอนนั้นเอง…
“ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำ ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ! ราชินีของประเทศแห่งความมืด ฟูเรียซามะ! ได้โปรดขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ!”
ทั้งฟูเรียซังและผม ถูกเรียก
พูดถึงแล้ว ราชินีโนเอลได้บอกผมมา ว่าเราจะถูกเรียกระหว่างงาน
“มาเร็ว ไปกันเถอะ” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซัง ดึงมือของผม และเรามุ่งไปที่เวที
เราทำอย่างนั้น ระหว่างที่ถูกปรบมือใส่อย่างดัง
“ฟูเรียซามะ เราสามารถ ที่จะฝ่าฟันวิกฤติ และกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โดยการที่ท่าน รับส่วนหนึ่งของคำสาปของแม่มดแห่งภัยพิบัติ! เพราะเหตุนี้ ท่านได้อยู่ในอาการโคม่าเป็นวันๆ แต่ท่าน ได้ตื่นขึ้นอย่างปลอดภัย และมาอยู่ตรงนี้ กับพวกเรา! ท่านจะนำทางประเทศแห่งความมืด จากที่นี่ต่อไป และจะใส่ความพยายามของท่าน ไว้ในการนำสันติสุข มาสูทวีป ในฐานะคนหนึ่ง ที่เป็นผู้ปกครองของพันธมิตร 7 ชาติ!!”
ผู้คนตื่นเต้น กับการประกาศของผู้บรรยาย
ดูเหมือนการที่ฟูเรียซัง ถูกสิงโดยแม่มดแห่งภัยพิบัติ จะไม่ถูกซ่อน แต่ตีความใหม่เป็น ‘รับคำสาป’ และถูกประกาศไปสู่สาธารณะแบบนั้น
ยังไงซะ นั่นมันจะง่ายกว่าที่จะยอมรับ สำหรับทุกๆคน
“ดูนี่ครับ! ท่านเห็นไหม ว่าหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง ใกล้ชิดสนิทสนมกัน! นี่ เป็นข้อพิสูจน์ ถึงสันติสุข ที่เราได้รับมา!”
ฟูเรียซังและราชินีโนเอล เอาตัวพวกเธอมาติดกัน และโบกไม้โบกมือ ระหว่างที่ยิ้ม
แน่นอนเลยว่ามันดูเหมือนสนิทกันมาก แต่…
—[เงี่ยหู]
〈ช่างเป็นเรื่องตลก〉 (ฟูเรีย)
〈ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้นเลย ฟูเรีย〉 (โนเอล)
〈ชั้นล้อเล่นน่ะ ชั้นซาบซึ้งใจนะ โนเอล แน่นอนว่ามันจะเปลี่ยนเป็นปัญหา ถ้ามันถูกรับรู้ ว่าแม่มดแห่งภัยพิบัติได้สิงชั้น…〉 (ฟูเรีย)
〈นั่นใช่แล้ว ถ้าบางอย่างแบบนั้นเกิดขึ้น ทั้งมาโกโตะซังและเรียวซูเกะซังจะเสียใจ〉 (โนเอล)
〈…เฮ้ โนเอล〉 (ฟูเรีย)
〈มีอะไรเหรอ?〉 (โนเอล)
〈ไม่ต้องพูดถึงเรียวซูเกะ ทำไมชื่อของอัศวินของชั้น โผล่มาตรงนั้นล่ะ?〉 (ฟูเรีย)
〈นั่นเป็นเพราะ สำหรับมาโกโตะซัง เธอคือสหายที่มีค่า ใช่มั้ยล่ะ?〉 (โนเอล)
〈ใช่ แต่…〉 (ฟูเรีย)
〈เพราะทั้งหมดชั้นได้มุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก กับมาโกโตะซัง ฟุฟุ ชั้นไม่คิดเลยนะ ว่าจะสามารถผจญภัยแบบนั้น หลังจากที่ได้เป็นราชินี〉 (โนเอล)
〈เธอ…เธออวดเหรอเนี่ย?〉 (ฟูเรีย)
〈โอ้ชั้น นั่นไม่ใช่เจตนาของชั้นเลย มันฟังดูเป็นชั้นอวดอยู่เหรอ?〉 (โนเอล)
〈อย่ามาร้องไห้หาชั้นนะ เมื่อเรียวซูเกะเข้าใจเธอผิดน่ะ!〉 (ฟูเรีย)
〈…อืม…ฟูเรีย…〉 (โนเอล)
〈อะไร?〉 (ฟูเรีย)
〈หยุดเรียกสามีของชั้น โดยไม่มีคำให้เกียรติได้มั้ย?〉 (โนเอล)
〈…ใครจะสนกันว่าจะเรียกใครยังไง? แล้วก็ เรียวซูเกะบอกชั้น ว่าให้เรียกเค้ายังไงก็ได้〉 (ฟูเรีย)
〈…มุห์! เธอนั่นแหละ อย่าร้องไห้มาหาชั้น เมื่อมาโกโตะซังเข้าใจเธอผิดนะ〉 (โนเอล)
〈…〉
〈…〉
แค่สองคนนี้ พูดเกี่ยวกับอะไรกัน
แต่พวกเธอโบกไม่โบกมือพร้อมด้วยรอยยิ้ม ไปสู้ผู้คนในสถานที่จัดงาน โดยไม่แสดงพวกนี้ออกมาเลย
พวกเธอเป็นหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ที่โดดเด่นจริงๆ
ระหว่างที่ผมถอนหายใจกับเรื่องนี้…
“ทากัตซูกิคุง”
บางคนสะกิดไหล่ผม
“ซากุไรคุง” (มาโกโตะ)
“มันโอเคจริงๆเหรอ…? คนที่ช่วยโลกคือนาย แม้อย่างนั้น นายให้เครดิตชั้นหมดเลย” (ซากุไร)
“มันไม่เป็นไรน่า นั่นมันง่ายกับชั้นด้วย” (มาโกโตะ)
สิ่งที่สำคัญกับผม ไม่ใช่โลกคิดกับผมยังไง แต่ความจริง ที่ผมสามารถที่จะแก้ผนึก ของโนอาห์ซามะ
แล้วก็ ไอราซามะพูดว่า ถ้าฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ เป็นคนที่ช่วยโลกไว้ จุดยืนของประเทศแห่งแสง ในฐานะอำนาจขึ้นนำ ของทวีปทิศตะวันตก จะสั่นคลอนในอนาคต
มันจะดีกว่า ที่จะไม่มีเหตุ ให้เกิดความขัดแย้งรุนแรง
ซากุไรคุง ไม่ได้ดูเหมือนจะเชื่อใจกับเรื่องนี้ แต่ผมตัดสินใจ ที่จะเปลี่ยนหัวเรื่อง
“ไม่ว่ายังไง พอมาคิดว่านายได้เป็นนายพล ของอัศวินแห่งแสง” (มาโกโตะ)
มันเป็นการประกาศ ที่เพิ่งพูดออกมาเมื่อซักครู่นี้
ดูเหมือนนายพลยูเวอินเกษียณ และซากุไรคุงได้รับช่วงผ้าคลุมขอเขาต่อ
“แต่รอบข้างเค้าพยายามที่จะหยุดเค้า และชั้นยังอยากถูกสอนโดยเค้ามากกว่านี้…” (ซากุไร)
ดูเหมือนเจ้าตัวเองสรุปมันไปแล้ว
อัศวินแห่งแสง เป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป และหัวหน้าของพวกเขา ทางเทคนิคแล้วจะเป็นผู้บัญชาการของทั้งกองทัพพันธมิตร
นายพลยูเวอิน ต้องทำงานภายใต้แรงกดดันมากมาย เมื่อมันก่อนที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ จะฟื้นคืนชีพเลย
เขาพูดว่าเขาจะไปอยู่สบายๆ ที่เกาะทิศใต้ ในการเกษียณของเขา
“นั่นมันต้องลำบากแน่ ซากุไรคุง” (มาโกโตะ)
“ฮ่าฮ่า…” (ซากุไร)
เมื่อผมพูดคำนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ ซากุไรคุงหัวเราะอย่างใจดีเหมือนเคย
มือเขาเต็มตลอดเวลาจริงๆ ระหว่างที่ผมคิดเรื่องงนั้นอยู่ ซากุไรคุงพูดเหมือนเขาเพิ่งจำได้
“พูดถึงแล้ว นายไม่ได้แค่มีการผจญภัยกับฟูเรียและซาซากิซัง แต่โนเอลด้วย ใช่มั้ย?” (ซากุไร)
โอ้?
เป็นไปได้มั้ยว่า ซากุไรคุงพบว่ามันแปลก ที่ผมมุ่งหน้าไปที่วิหารทะเลลึก กับราชินีโนเอลเหรอ?
ยังไงซะ แน่นอนว่าคุณจะกังวล ถ้าภรรยาของคุณ ไปผจญภัยตามลำพังกับชาย หือห์
แค่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการอธิบาย…
“แม้ว่า ชั้นยังไม่เคยได้ไปผจญภัยกันนายที่ไหนเลย…” (ซากุไร)
นั่นไม่ใช่ที่เขาจะพูด
ดูเหมือนซากุไรคุง อยากจะออกไปผจญภัยกับผม
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมันดูแล้ว เขาพูดบางอย่างคล้ายๆกันก่อนหน้านี้ ใช่มั้ย?
เขามีหน้าที่ช่วยโลก ในฐานะฮีโร่แห่งแสง ผมเลยชวนเขาตามใจไม่ได้ แต่เขาควรจะหาเวลาได้ ในอนาคต
“ถ้าอย่างนั้น เมื่อนายได้พักไปที่ไหนไกลๆซักที่กันเถอะ” (มาโกโตะ)
“นั่นโอเคเหรอ?” (ซากุไร)
“แน่นอน” (มาโกโตะ)
“มันเป็นสัญญาแล้วนะ ถ้าอย่างนั้น” (ซากุรไ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้ ซากุไรคุงยิ้มอย่างสดใส
รอยยิ้มนั้น ทำให้ผมย้อนนึกถึงวันในวัยเด็ก เมื่อเราได้เล่นด้วยกับบ่อยๆ
อาา ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน เมื่ออเวลาก่อนที่เราจะเข้าโรงเรียนประถม เราจะคุยว่าเราจะไปเล่นที่ไหนกันตลอด
ช่างรำลึกความหลัง
ระหว่างที่ผนึกจำวันวัยเยาว์ของพวกเรา…
“และจากนั้น ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ! ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำกำจัดผู้ปกครองของทวีปปีศาจ ราชามังกรโบราณ และได้รับเครื่องพิสูจน์ของราชามังกร จากลอร์ดปีศาจ! พูดอีกอ่ย่าง ทวีปปีศาจ ได้ถูกเอาชนะโดยฮีโร่ในตำนาน ของทวีปทิศตะวันตก!”
“หืม?” (มาโกโตะ)
ตอนนี้ผู้บรรยายพูดเกี่ยวกับอย่างอื่น
ดูเหมือนเขาพูดเกี่ยวกับผม
สถานที่จัดงาน เดือดขึ้นมา กับการพูดเรื่องการเอาชนะราชามังกรโบราณ
“อย่างไรก็ตาม ยังมีปีศาจอยู่นับไม่ถ้วน ที่ซุ่มซ่อนกันในทวีปปีศาจ ละมีโอกาสที่สูง ว่าลอร์ดปีศาจใหม่จะกำเนิดขึ้นมา! ตอนนี้้ ราชินีโนเอล จะพูดเกียวกับแผนการเดินทางทางเหนือ ในอนาคต!”
ผู้บรรยายพูดอย่างนี้ และราชินีโนอลออกมาข้างหน้า
…สถานที่จัดงาน ตกอยู่ในความเงียบงัน
หลังจากที่หยุดเล็กน้อย ราชินีโนเอลพูด
“ขอบคุณผู้คนทั้งหมดที่น่ ในที่สุด สันติสุข ก็ได้มาถึงทวีปทิศตะวันตกแล้ว ไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องกลัว เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญอีกต่อไป ได้โปรดใช้วันของพวกเจ้า ด้วยความสบายใจ” (โนเอล)
คำพูดของราชินีโนเอล ทำให้ผู้คนในสถานที่จัดงาน ทำการยืนปรบมือที่ยิ่งใหญ่
หลังจากที่รอการปรบมือนั้นสงบลง ราชินีโนเอลพูดอีกครั้ง
“อย่างไรก็ตาม ทวีปทิศตะวันตกนั้น…ทางภูมิศาสตร์แล้ว อยู่ใกล้กับทวีปปีศาจ ดังนั้น ภัยคุกคามของปีศาจและสัตว์ปีศาจ ไม่ได้หมายถึงจะเป็นศูนย์ ฉัน รู้ว่าไม่มีผู้ใด ที่คิดว่าเวลานี้ เป็นเวลาสำหรับมนุษย์ ที่จะควบคุมทวีปทิศเหนือ ที่ตอนนี้ ลอร์ดปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด ได้ถูกกำจัดไป” (โนเอล)
มีความคิดเห็นแบบนั้นเหรอ?
ผมรู้สึกว่า ไม่มีความจำเป็น ที่จะต้องทำสงครามอีกแล้วนะ
“เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว ฉันไม่ประสงค์ ความขัดแย้งใดๆไปมากกว่านี้ แล้วก็ ฉันก็ไม่อยาก ที่จะทำให้ผู้คนของทวีปทิศตะวันตก ได้เปิดตัวสู่ภัยอันตรายของเหล่าปีศาจ” (โนเอล)
ผู้คนในสถานที่จัดงาน ฟังการพูดของราชินีโนเอลอย่างเงียบๆ
“ฉันคิด เกี่ยวกับการแลกเปลี่ยน กับทวีปทิศเหนือ ไม่ใช่ด้วยเหล็กกล้า แต่เป็นปากกา” (โนเอล)
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ผู้คนเริ่มเสียงดัง
นั่นหมายถึง คุยกับปีศาจงั้นเหรอ?
“ไม่มีทางน่า…” “นั่นมันชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้” “ไม่เกิดขึ้นหรอกน่า” ผมได้ยินความคิดเห็นเหล่านั้น บินไปทั่ว
“มีผู้คนมากมาย ต้องคิดว่าเรื่องนี้ นั้นเป็นไปไม่ได้ อย่างไรก็ตาม ฮีโร่ในตำนานที่นี่ ทากัตซูกิ มาโกโตะซัง สามารถเจรจากับราชามังกรโบราณได้…ไม่ {สั่ง} เขาได้” (โนเอล)
“““““““““““““““?!”””””””””””””””
เสียงไปถึงความดังสุด กับคำพูดเหล่านั้น
นี่ก็เป็นบางอย่างที่ได้ถูกบอกกับเราก่อนหน้า โดยราชินีโนเอล
สั่งมันพูดเกินจริงไปหน่อย แต่เธอน่าจะจงใจสื่อมัน ด้วยคำพูดที่เข้มแข็ง
“เฮ้ นายทำบางอย่างแบบนั้นได้จริงๆเหรอ?” (ฟูเรีย)
“หืมม ยังไงซะ เค้าคิดค้างชั้นอยู่เยอะเหมือนกันน่ะ หลังจากทั้งหมด” (มาโกโตะ)
ฟูเรียซังจิ้มผมด้วยศอกของเธอ
-ผมชนะกับเขาในการดวล
-ให้ยืมสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเคน
-ในการต่อสู้กับสัตว์สวรรค์…จริงๆแล้วมันเป็นผมคิดค้างเขาที่น่? แต่ผมชุบชีวิตเขาด้วยสปิริตเวลา ดังนั้นมันคนละครึ่ง ผมเดาว่า?
ผมอธิบายเรื่องนั้นกับเธอ
“เข้าใจแล้ว…” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซัง มีหน้าตา ที่พบว่ามันยากที่จะหาคำพูด กับเรื่องนี้
“นั่นทำไม ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเกรงกลัวสงครามอีกต่อไปแล้ว! ฉลองโลกที่สงบสุข ที่เป็นอิสระจากเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ ขณะที่พวกเจ้าใช้ชีวิตของพวกเจ้า!” (โนเอล)
*แปะ แปะ แปะ…*
ตอนแรก มันเบาๆ
แต่ดังขึ้นเรื่องๆอย่างมั่นคง…
และในท้ายที่สุด มันเป็นเสียงปรบมือที่ดังสนั่น
มันดูเหมือนมีผู้คนมากมาย ที่สงสัยในนโยบายของราชินีโนเอล เกี่ยวกับการพูดคุยกับทวีปปีศาจ ที่ถูกปกครองโดยลอร์ดปีศาจ และปีศาจ
แต่มันดูเหมือนมีผู้คนอีกมากมายกว่า ที่ ‘เหนื่อยหนายกับสงคราม’
และจากนั้น พิธีจบด้วยคะแนนเต็ม และเราไปที่งานเลี้ยงฉลอง แบบนั้นเลย
◇◇
ศูนย์กลางของความสนใจวันนี้ แน่นอนว่าเป็นฮีโร่แห่งแสง และหญิงสาวศักดิ์สิทธิ์ของประเทศแห่งแสง
มีฝูงคนใหญ่ รายล้อมพวกเขาสองคน
และอันดับที่สอง ที่ผู้คนมารายล้อมรวมกันรอบๆ…คือผม
“ทากัตซูกิ มาโกโตะซามะ!”
“ฮีโร่ในตำนานโดโนะ ของประเทศแห่งน้ำ!”
“ได้โปรด ให้เกียรติผมซักหนึ่งคำพูดได้มั้ยครับ
“ได้โปรดรับนี่ไว้ค่ะ”
บางทีเพราะการประกาศ ของราชินีโนเอล มีผู้คนมากมาย ล้อมกันอยู่ตรงที่ผม
นี่มันลำบากเกินไปแล้ว สำหรับบางคนแบบผม ที่ไม่เก่งกับการรับมือคนแปลกหน้า
(ซ-[ซ่อน]…) (มาโกโตะ)
ผมรับมันอีกต่อไปไม่ได้แล้ว และใช้ซ่อนระดับพระเจ้า เพื่อแอบออกมาจากสถานที่จัดงาน
สถานที่จัดงานเลี้ยง ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ ที่ผมมีความสุขได้เลยซักนิด ดังนั้น ผมคิดเกี่ยวกับการมุ่งหน้าไปที่เมือง
แค่เมื่อผมพิจารณา การปาร์ตี้ดื่มต่อ จากก่อนหน้า…
(ลูซี่และซาซัง…) (มาโกโตะ)
ผมมองไปรอบๆ เพื่อหาสหายของผม และเรียกพวกเธอ
แต่ลูซี่ อยู่คนผู้คนของหมู่บ้านเอลฟ์ ในสปริง ล็อก และซาซัง คุยอย่างสนุกสนานกับโอลก้าซัง โยโกยามะซัง และคาวาคิตะซัง
ผมจะรู้สึกไม่ดี ที่จะไปบุกรุกเรื่องนั้น
ไปคนเดียวเถอะ…คือที่ผมคิด และ…
“ฮีโร่มาโกโตะ? นายทำอะไรแอบๆเต็มที่เลย?”
“…โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
ผมควรจะใจซ่อนระดับพระเจ้า กระนั้น ผมถูกพบ ด้วยเหตุผลบางอย่าง
เมื่อผมถามเธอ เห็นว่ามันเป็นเพราะเออร์ซามะบอกเธอ
“ชั้นผ่อนคลายในสถานที่จัดงานเลี้ยงไม่ได้เลยน่ะ ชั้นเลยคิดเรื่องการแอบออกไป
“เข้า…ใจแล้ว… ขออภัย ปรกติแล้ว ชั้นจะแทรกเข้าไป แต่ไม่ได้มีมากมาย ที่เจ้าหญิงของประเทศเล็กๆ จะทำอะไรได้…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย รู้สึกสลดใจ
มันดูเหมือนเธอรู้สึกรับผิดชอบ ที่มีคนมีอิทธิพลมากมาย เข้าหาผม
เะอเป็นเจ้าหญิงที่จริงจัง เหมือนที่เคยเป็นมาเลย
“อยากจะแอบออกไปด้วยกันกับชั้นมั้ย โซเฟีย?” (มาโกโตะ)
ผมพูดคำนี้ และจับมือเธอ
ผมดึงมือเธอ และออกจากสถานที่จัดงาน แต่ แม้ว่าเธอจะทำสีหน้าที่สับสน เธอไม่แสดงแสดงการต่อต้านใส่มัน
และดังนั้น เราเข้าไปที่เมือง ที่เต็มไปด้วยพลังงาน
ผมชำเลืองมองเจ้าหญิงโซเฟีย
เธอใส่ชุดสีน้ำที่เหมือนน้ำแข็งที่สวยงาม ที่ไม่ได้ฉูดฉาด ที่มาพร้อมด้วยรูปลักษณ์ของเธอ ที่เอ่อล้น ไปด้วยความสง่างาม
จะเด่นมากเกินไป ถ้าเรามุ่งหน้าออกไปแบบนี้มั้ย?
[แปลงรูป]
สกิลที่ซาซังสอนผม
ในอดีต ผมทำได้แค่เปลี่ยนสีผมมากที่สุด แต่ตอนนี้ ผมได้ขึ้นไปสู่ความเป็พระเจ้า ผมเปลี่นสิ่งต่างๆหลากหลาย ได้อย่างเป็นอิสระ
ผมเปลี่ยนชุดแฟนซีที่เห็นได้ชัดเจน ของเจ้าหญิงโซเฟีย ไปสู่ชุดชาวบ้าน
“โอ้? นี่อะไรกัน…?” (โซเฟีย)
“ชั้นได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ของเธอด้วยแปลงรูป ถ้าเธอปล่อยมือของชั้น เธอจะกลับไปที่รูปลักษณ์เดิม ดังนั้นได้โปรดระวังนะ” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ได้โปรด อย่าปล่อยมือชั้นไปนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียยิ้ม
เราเดินรอบเมืองหลวง พร้อมด้วยมือของเราที่จับกัน
แม้ว่ามันมืดแล้วตอนนี้ เทศกาลร้อนขึ้นและร้อนขึ้น
ผมเอาอะไรใส่ปากของผมไม่ได้เลย ในงานเลี้ยงที่ปราสาท ดังนั้นผมซื้ออาหารมา จากร้านอาหารรถเข็นรอบๆ
ผมได้แก้ซ่อนแล้ว
มีม้านั่งอยู่มากมายพี่พลาซ่า ที่หันหน้าเข้าสู่ถนนหลัก ดังนั้น เจ้าหญิงโซเฟียและผม นั่งที่หนึ่งในนั้น
เรากางอาหารของเราออกมาบนมัน และกินอาหารกัน
สิ่งที่เราซื้อคือก๋วยเตี๋ยวผัด ขนมปังและเนื้อ และอาหารขยะอื่น ที่มีรสชาติชัดๆมากมาย
ผมกังวล ว่ามันจะเหมาะกับต่อมรับรสของราชวงศ์ เหมือนเจ้าหญิงโซเฟียมั้ย แต่เธอพูดว่า ‘มันเป็นครั้งแรก ที่ชั้นได้กินมัน แต่มันอร่อย’ มันดูเหมือนเธอจะชอบมัน
แล้วเธอก็ยังดื่มค็อกเทลผลไม้ ที่ผมซื้อด้วย
ผมก็ดื่มเบียร์ที่ผมซื้อ ตรงๆจากขวดเลย
เรามีความสุข กับอาหาร จากร้านอาหารรถเข็นกันซักพัก
มีแคมป์ไฟอยู่ตรงกลางพลาซ่า และผู้คนมากมาย เต้นกันอยู่รอบๆ ไปควบคู่กับเสียงเพลง
มันไม่ใช้เพลงที่ผมรู้จัก แต่ผู้คนที่นั่น เต้นกันตามใจตัวเองเลย
เจ้าหญิงโซเฟียและผม มองดูภาพนั้นอย่างเหม่อลอย
“ช่างสงบสุข…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียพึมพำ
ภาพด้านข้างของของเธอ นั้นหายาก ดั่งน้ำหนัก ได้ออกไปจากไหล่ของเธอ
ผมจำได้กระทันหันขึ้นมา ถึงอะไรที่ซากุไรคุงบอกผม เกี่ยวกับแผนการเกษียณของนายพลยูเวอิน
เจ้าหญิงโซเฟีย ต้องได้รู้สึกถึงภาระหนักหน่วงอยู่ในเธอ จนมาถึงตอนนี้
มีทางไหนบ้างมั้ย ที่ผมทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้?
“เราเต้นกันดีมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (โซเฟีย)
ผมช่วยเจ้าหญิงโซเฟียที่สับสน ไปเต้น
เราเข้าร่วมกับผู้คน ที่รายล้อมแคมป์ไฟ
ผมพยายามเต้นด้วยกันกับเจ้าหญิงโซเฟีย โดยการเลียนแบบผู้คนรอบข้าง
แต่ความทุกข์ยากของคนเพิ่งหัดเต้น ผมไม่สามารถ จะเต้นได้อย่างดี
“ไม่ใช่อย่างนั้น นี่ แบบนี้” (โซเฟีย)
อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนเจ้าหญิงโซเฟียรอบรู้เกี่ยวกับมัน
เธอนำผมดีๆ
…นี่มมันรู้สึกเหมือน มันตรงกันข้าม กับที่ผมวางแผนไว้เลย
“ฟุฟุฟุ นี่สนุกจัง มันต่าง จากการเต้นรำในงาเลี้ยงของขุนนางนะ” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟียหัวเราะ
ถ้าอย่างนั้น มันดีนะ ที่ผมชวนเธอ
ผมเทียบกับเธอไม่ได้ในการเต้น ผมเลยตัดสินใจ ที่จะทำมันด้วยความเชี่ยวชาญของผม
พูดอีกอย่าง เวทมนตร์น้ำ
“สปิริตน้ำ” (มาโกโตะ)
เมื่อผมเรียกพวกเขา สปิริตน้ำที่ระยิบระยับ ปกคลุมพลาซ่า…ไม่ ทั้งท้องฟ้าของเมืองหลวงเลย
ปรกติแล้วผู้คนไม่เห็นสปิริตน้ำ แต่ผมใช้เวทมนตร์แสง เพื่อเลียนแบบแสงสีฟ้า ของสปิริต
“สวยมากเลย…” (โซเฟีย)
เจ้าหญิงโซเฟีย พิงกายของผม ระหว่างที่มองอย่างเคลิบเคลิ้ม
ผมได้แสดงฝั่งดีๆของผม ออกไปซักเล็กน้อยรึยังนะ?
“ฮ-เฮ้ย ไม่ใช่นั่น เจ้าหญิงของโรเซสเหรอ?”
“ชายคนนั้น…ไม่ใช่นั่น คือฮีโร่ในตำนาน ของประเทศแห่งน้ำเหรอ?”
“แต่ชั้นได้ยินมาว่า ทากัตซูกิ มาโกโตะ เป็นชายๆเรียบๆผมสีดำตาสีดำนะ?”
“ไม่มีทางเลย ที่ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำจะเรียบๆ… ช่างเป็นผมสีเงินที่งดงาม”
“มหัศจรรย์มากเลย… พวกเค้าเหมาะกันนเนาะ”
ดูเหมือนการแปลงรูปของผมถูกแก้ เพราะผมตั้งใจกับการเต้นมาก
ผมคิดว่าผู้คน จะตกใจมากกว่านี้ แต่ไม่มีความเอะอะใดๆ ที่ถูกก่อ
เจ้าหญิงโซเฟียและผม กินและดื่ม จนถึงดึกดื่นค่ำคืนด้วยกัน พร้อมด้วยผู้คน ที่อยู่รอบๆ
ผมคิด ว่าเรามีเวลาที่สนุก
◇วันต่อมา◇
“อัศวินของชั้น นายจะออกไปที่เมืองหลวงกับชั้นในวันนี้!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซัง เข้ามาในตอนเช้า และพูดคำนี้ อย่างแรกเลยในตอนเช้า
“โอ้ชั้น ฟูริ สวัสดียามเช้า” (ลูซี่)
“ฟูจัง ทำได้ดีมากจ้ะเมื่อวาน” (อายะ)
ตอนนี้เราอยู่ในห้องกินอาหาร ที่โรงแรม ที่จองไว้ให้ราชวงศ์ ของประเทศแห่งน้ำ
เจ้าหญิงโซเฟีย ได้ไปที่ปราสาทไฮแลนด์ เพื่อไปทำงาน
ตอนนี้ ผมกินอาหารเช้า กับลูซี่และซาซัง
“มีอะไรเหรอ เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
“อย่ามา ‘มีอะไรเหรอ’ ชั้นนะ! มีข่าวลือบินไปบินมาทั่วเมืองเลย ว่าเจ้าหญิงของประเทศแห่งน้ำ และฮีโร่ในตำนานของพวกเธอ ได้แอบออกไป เพื่อไปเข้าร่วมงาน มันไม่แฟร์เอาซะเลยนะ!” (ฟูเรีย)
“โฮ่” (มาโกโตะ)
มันแพร่ไปมากขนาดนั้นเลยเหรอ?
คือที่ผมคิด แต่ผมได้ใช้เวทมนตร์น้ำ เพื่อทำบางอย่างที่ฉูดฉาดจริงๆ
เราต้องได้โดดเด่นแน่ๆ
“ถ้ามันกลายเป็นข่าวลือ มันจะเรียกว่าการแอบไปจริงๆเหรอ?” (ลูซี่)
“เพราะทั้งหมด ทากัตซูกิคุงและโซฟีจังได้ออกไปเมื่อวาน แน่นอนเลยว่ามันไม่ยุติธรรม” (อายะ)
ลูซี่และซาซัง รู้เกี่ยวกับเมื่อวานแล้ว
ผมสัญญาไว้ ว่าจะไปรอบๆเมืองด้วยกัน กับพวกเธอในวันนี้
“นั่นใช่แล้ว! นั่นทำไม สองเรา จะไปรอบๆเมืองด้วยกัน!” (ฟูเรีย)
ฟูเรียซังพูดอย่างนี้ ดั่งมันเป็นเรื่องที่สรุปไปแล้ว
“”โอเค””
การนัดกับลูซี่และซาซังถูกซ้อนทับในท้ายที่สุด เราสรุปกัน ว่าจะไปหาเวลา ให้พวกเธอแต่ละคน
“ถ้าอย่างนั้น เราจะออกไปข้างนอก อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“เข้าใจแล้วครับ เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
ผมออกไปกับฟูเรียซัง ที่ได้เปลี่ยนเป็นชุดชนชั้นกลาง เผื่อไว้
เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว ฟูเรียซัง เป็นมนุษย์ผู้ที่สวยงามมากที่สุด เธอจึงโดดเด่น ไม่น้อยลงไปเลย
“ไม่ใช่มาโกโตะจะไปเสน่ห์ใส่ใครก็ได้ เมื่อเค้าเมาเหรอ?” (ลูซี่)
“มันจะเป็นไรมั้ย ที่จะปล่อยคู่หูเสน่ห์เข้าไปในเมืองน่ะ…?” (อายะ)
ผมได้ยินการกระซิบ ของลูซี่และซาซัง
ให้ตายซี่ ทั้งสองคนขี้กังวลจังเลย คืออะไรที่ผมคิด แต่…ผู้คน พยายามจะมาจีบฟูเรียซังในเมือง เพราะเธอดึงดูดสายตา
เรามองข้ามพวกเขาไปในตอนแรก แต่ในครึ่งหลังของมัน เราเจอว่ามันน่าปวดหัว และใช้เสน่ห์เพื่อให้พวกเขาฟังเรา “พระนาง!” “วีว่าฟูเรียซามะ!” “ฮีโร่ในตำนานของประเทศแห่งน้ำผ่านมาแล้ว!”; ความเอะอะใหญ่ได้ถูกสร้าง และเทมพลาร์ก้าวเข้ามาเพื่อหยุดมัน
และจากนั้น เราถูกดุอย่างทั่วถึง โดยราชินีโนเอล
จากวันนั้นมา ผมไปเป็นเพื่อนลูซี่กับการซื้อของ และการเที่ยวชมคาเฟ่ของซาซัง
“ทำไมพี่ไม่มีหาหนูเลย?!” (โมโมะ)
โมโมะบุกรุกมาอย่างโกรธเคืองบางเวลา
“นี่ ออกไปข้างนอกกับชั้นวันนี้” (เจเน็ต)
เจเน็ตซังจะลากผมไปทั่ว
“ได้โปรดบอกชั้น เกี่ยวกับเรื่องราวของวิหารทะเลลึก!” (เกราลท์)
เกราลท์ซัง ก็มาด้วย
—และดังนั้น 7 วันแห่งเทศกาลการฉลองสันติภาพ ผ่านไป ในพริบตา
◇ที่วิหารทะเลลึก◇
ผมไปที่วิหารทะเลลึก ด้วยเทเลพอร์ต
พูดถึงแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่มีความจำเป็น ที่จะต้อสู้กับสัตว์สวรรค์ทุกครั้งไป หลังจากที่ได้พิชิตมันไปคราหนึ่งแล้ว
แต่ตอนนี้ มีปัญหา
โนอาห์ซามะโกรธา
“มาโกโตะ ชั้นโกรธ” (โนอาห์)
“ผมขอโทษครับ โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมขอโทษไป ด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
แต่อารมณ์ของโนอาห์ซามะ ไม่ได้ดีขึ้นเลย
และดังนั้น ผมทำได้เพียงแค่ ขอโทษต่อไป
“ยาฮู้ นั่น☆ โนอาห์~ ชั้นมาเพื่ออยู่เล่น มาโกะคุงก็—พวกเธอทำอะไรกัน?” (เออร์)
เออร์ซามะที่ร่าเริงอยู่ตลอดมา ปรากฏมา ด้วยเทเลพอร์ต
และจากนั้น ท่านทำหน้าตาสงสัย หลังจากที่ได้เห็นผมและโนอาห์ซามะ
แน่นอนเลยว่าท่านจะสงสัย
นั่นเป็นเพราะ ผม {คุกเข่าสี่ขา} และโนอาห์ซามะ นั่งอยู่บนหลังของผม
โดยพื้นฐานแแล้ว ผมได้กลายเป็นเก้าอี้ ของโนอาห์ซามะ
“นี่เป็นการลงโทษ ชั้นลงโทษเด็กไม่ดี” (โนอาห์)
“ผมขอโทษครับ โนอาห์ซามะ…… ว่าแต่ ทำไมท่านถึงโกรธล่ะครับ?” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่ามันมากเท่าไหร่กันแล้ว ที่ผมได้ถามคำถามนี้ไปวันนี้
ผมไม่รู้ถึงเหตุผลที่โนอาห์ซามะโกรธเลยซักนิดเดียว
พูดถึงแล้ว ผมคิดว่าผมจะสามารถที่จะอ่านใจ หลังจากที่ได้เป็นพระเจ้า แต่เห็นได้ชัดว่าผมจำเป็นต้องฝึก เป็นเวลานาน ก่อนที่จะสามารถทำเรื่องนั้นสำเร็จ
มันดูเหมือนว่า ผมจะไม่สามารถที่จะอ่านใจโนอาห์ซามะได้ ไม่ว่ายังไง เพราะความเป็นพระเจ้าของท่านนั้นสูงกว่าผมไปไกล
“คิดว่าชั้นโกรธเกี่ยวกับเรื่องอะระ?” (โนอาห์)
“ผมไม่รู้ครับ” (มาโกโตะ)
“คิด” (โนอาห์)
“โอเคครับ” (มาโกโตะ)
เราได้แลกเปลี่ยนแบบนี้ ตลอดเวลา
หืมม ผมทำอะไรบางอย่างไปเหรอ?
แม้ว่าผมจะได้ขึ้นไปเป็นพระเจ้า ผมไม่ได้พลาด การอธิษฐษานสู่โนอาห์ซามะเลย
ผมจะแนะนำผู้คน ให้กลายไปเป็นผู้ศรัทธา ของโนอาห์ซามะ
“เห้อ นายนะทึบจัง มาโกะคุง~ โนอาห์น่ะ อยากให้นายมาหาเธอเร็วกว่านี้☆” (เออร์)
“เฮ้ เออร์!! อย่าแค่ไปพูดมันสิ!” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะตีหัวเทพธิดาแห่งน้ำซามะ ที่แทรกเข้ามา
เอ๋? เรื่องนั้นเหรอ?
“แต่ถ้าท่านเรียกผม ผมจะมาในจังหวะหัวใจเดียวเลยนะ?” (มาโกโตะ)
ผมอยู่ในเมืองหลวงของประเทศแห่งแสงมา 7 วัน ในฐานะฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ แต่ถ้าโนอาห์ซามะได้เรียกผม ผมจะบินมาที่นี่ในทันที
แต่ ในท้ายที่สุด ไม่มีการเรียก
“…ฮึ่ม” (โนอาห์)
“นายไม่เข้าใจมัน มาโกะคุง” (เออร์)
“…?” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะ หันหน้าไปทางอื่น
เออร์ซามะ ทำรอยยิ้มที่เบี้ยวๆ ดั่งจะติเตียนน้องชายที่ทำตัวไม่ดี
“มันสำคัญ ที่จะไปเจอคนอื่นก่อนที่เธอจะเรียกนาย ฟุฟุฟุ… โนอาห์ซามะหงุดหงิดตลอดเวลา เพราะมาโกะคุงไม่กลับมาแม้ว่าได้กำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่แล้ว” (เออร์)
“จริงๆเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
นั่นไม่ดีนะ
ผมรีบพยายามขอโทษ แต่ด้วยผมที่เป็นเก้าอี้ ผมเห็นหน้าท่านไม่ได้ดีนัก
“มันไม่เป็นไรแล้ว” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ลอยขึ้น จากหลังของผม
ผมรีบคุกเข่าต่อหน้าท่าน
“ยังไงซะ เพราะทั้งหมดมันควรจะเป็นเวลาสำหรับการฉลอง สำหรับผู้คนของดินแดนมนุษย์ นายยังมีร่างกายมนุษย์ ดังนั้นมันสำคัญทที่จะสนใจความสัมพันธ์ในฝั่งนั้นด้วย” (โนอาห์)
“ใช่ ใช่ ได้คะแนนสูงนะ ที่ชวนโซเฟียจังไปเต้นน่ะ! นายโตขึ้นนะ มาโกะคุง☆” (เออร์)
“ท่านดูอยู่เหรอคับ?” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนพวกท่าน เห็นผมถูกนำโดยเจ้าหญิงโซเฟีย แม้ว่าผมจะเป็นคนชวนเธอไปเต้น
“มาโกโตะ ชั้นจะสอนนายเต้นครั้งหน้า” (โนอาห์)
“โนอาห์ซามะจะสอนเหรอครับ?” (มาโกโตะ)
ผมตกใจ แต่เห็นได้ชัดว่า สปิริตชอบการเต้น และเทศกาลโดยโดยพื้นฐานแล้ว
และดังนั้น มันจะไม่แย่สำหรับผม ในฐานะผู้ใช้สปิริต ที่จะรู้ว่าจะเต้นยังไง
โนอาห์ซามะ ช่วยผมมาตลอดเวลาเลยจริงๆ
“โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
“มีอะไรเหรอ มาโกโตะ” (โนอาห์)
อีกครั้งที่ผมสาบานความภักดีของผม กับโนอาห์ซามะ
“ได้โปรดแนะนำผมที ว่าจะทำอะไรต่อไป” (มาโกโตะ)
“”เอ๋?””
อีกครั้ง ที่ผมหาการนำทาง ของโนอาห์ซามะ
แต่ไม่ใช่แค่โนอาห์ซามะ แม้แต่เทพธิดาแห่งน้ำ ก็ส่งเสียงที่สับสนออกมา
“มาโกโตะ นายเพิ่งจะขึ้นไปเป็นพระเจ้า นายควรจะชินกับมันก่อน” (โนอาห์)
“ใช่ ใช่ มาโกะคุง มันควรจะโอเค ที่จะสบายๆซักพักนึง” (เออร์)
“ครับ ผมเข้าใจ แต่ผมจะสามารถฝึกได้ดีกว่า เมื่อมีวัตถุประสงค์ที่อยู่ในใจ” (มาโกโตะ)
แค่เหมือนเมื่อผมพยายามจะเคลียร์วิหารทะเลลึก
ยกตัวอย่างเช่น สงครามดินแดนสวรรค์ ที่โนอาห์ซามะ ทำล้มเหลวในอดีต…ไม่ สงคราม มันจะแย่
ความปรารถนาของโนอาห์ซามะ คือการกลับมาของเทพเจ้าไททัน ที่ถูกผนึก ในส่วนลึกของฮาเดส ทาร์ทารอส
ถ้าอย่างนั้น ผมควรเล็งไปที่นั้นได้
โอเค จากตอนนี้ไป วัตถุประสงค์หลักของผม นั้นเพื่อที่จะเคลียร์ทาร์ทารอส—
“ฟังที่นี่นะ มาโกโตะ…” (โนอาห์)
“หยุด! หยุดเลย มาโกะคุง!” (เออร์)
พวกท่าน ต้องได้อ่านอะไรที่ผมคิด โนอาห์ซามะขมวดคิ้วของท่าน และเออร์ซามะ ทำ X ด้วยมือของท่าน
“ทาร์ทารอสนั้นเร็วเกินไป รอพร้อมไว้ก่อน” (โนอาห์)
ดูเหมือนการมีเป้าหมายไปที่ทาร์ทารอสนั้นไม่ดี
ผมไม่มีวัตถุประสงค์แล้วตอนนี้
ทำอะไรดีล่ะ
“นายดูเหมือนจะมีปัญหา ถ้าไม่มีงานนะ ทาัตซูกิ มาโกโตะ
*ช้วน!*
วงกลมเวทมนตร์สีทองปรากฏ และไอราซามะเด้งออกมา
“มันไม่ได้เป็นงานตรงๆน่ะที่ผมไม่มี แต่วัตถุประสงค์” (มาโกโตะ)
“ชั้นมีข่าวดีให้นาย เทพธิดาแห่งโชคชะตา มีปัญหาด้วยงานเป็นภูเขา! มาช่วยชั้นตอนนี้เลย! ช่วยชั้นด้วย!” (ไอรา)
“อีกแล้วเหรอครับ…?” (มาโกโตะ)
เทพธิดาองค์นี้ ถูกไล่ล่าด้วยงานตลอดเลย
แต่ผมมีหลายสิ่ง ที่อยากจะคุยกับท่านจริง
“งั้น ผมจะไปที่ห้องทำงานของท่าน” (ไอรา)
พูดถึงแล้ว เมื่อผมช่วยท่าน ในงานของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ความเชี่ยวชาญเวทมนตร์โชคชะตา เพิ่มขึ้นนิดหน่อย
แต่มันเป็นจำนวนที่น้อยจริงๆนะ
ผมควรจะคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของการฝึก
“เอ๋? จริงอ่ะ? เย้!!” (ไอรา)
ไอราซามะ กระโดดอย่างมีความสุข
“มาเร็ว ทางนี้” (ไอรา)
ไอราซามะดึงแขนของผม ละดึงไปแค่แบบนั้นเลย แต่…
“เดี๋ยว มาโกโตะ” (โนอาห์)
“หยุด ไอราจัง มาโกะคุง” (เออร์)
โนอาห์ซซามะ และเออร์ซามะหยุดเรา
“มีอะไรเหรอครับ โนอาห์ซามะ?” (มาโกโตะ)
“เออร์โอเน่ซามะ แต่หนูอยู่ในความรีบนะ” (ไอรา)
“มาโกโตะ…นายจะไปบางที่แล้วเหรอ?” (โนอาห์)
“ไอราจัง~ ตอนนี้ มาโกะคุงเป็นพระเจ้านะ รู้มั้ย? ชายหนุ่มๆ และผู้หญิงตามลำพัง อยู่ในห้องเดียวกันมันไม่ดีนักนะ ใช่มั้ย~?” (เออร์)
แรงกดดันของโนอาห์ซามะและเออร์ซามะนั้นแข็งแกร่ง
“”…””
ไอราซามะและผม มองหน้ากัน
“มาโกโตะ นายอยู่ที่นี่แหละ!” (ไอรา)
“อ-โอเคครับ” (มาโกโตะ)
“พี่จะช่วยน้องในงานของน้องเอง ไอราจัง” (เออร์)
“เอ๋? เออร์โอเน่ซามะจะช่วยเหรอ? แต่โอเน่ซามะคะ พี่จะพูดทันทีเลยว่า ‘กินชากันเถอะ’ และอู้…หนูจะชอบถ้าพี่ให้ยืมนางฟ้าให้หนูมากกว่า…” (ไอรา)
“จ้า จ้า ไปกันเถอะ” (เออร์)
พูดสิ่งนี้แล้ว เทพธิดาแห่งน้ำและเทพธิดาแห่งโชคชะตา จากไปด้วยเทเลพอร์ต
ตอนนี้ โนอาห์ซามะและผม อยู่กันตามลำพัง ในวิหารทะเลลึกอีกครั้ง
“…”
โนอาห์ซามะ ไม่ได้เอ่ยอะไรซักอย่าง
ท่านจะมองลงมาหาผม ในอารมณ์ที่ไม่ดีเล็กน้อย และจะสลับขาที่ไขว้กัน บางครั้งบางคราว
ความเงียบงันน ดำเนินต่อไปซักพักก
หืมม ไม่มีหัวเรื่องที่ผมคุยได้เหรอ
ทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกเหมือนอยากจะพูด ‘นั่น’
“โนอาห์ซามะ ผมเห็น {กางเกงในท่าน} ได้นะ” (มาโกโตะ)
โนอาห์ซามะได้ไขว้ขา และลอยอยู่ในอากาศซักพักแล้ว ดังนั้น กางเกงในของท่าน เข้ามาสู่ภาพที่ผมเห็น
แต่ ในอดีตนั้น ผมไม่เห็นพวกมัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
นี่มันเพราะว่า ผมได้ขึ้นมาเป็นพระเจ้าเหรอ
…มันโอเคจริงๆสำหรับผม ที่จะใช้พลังของพระเจ้า สำหรับเรื่องนี้เหรอ?
“เอ๋? …《อะ?!!!》” (โนอาห์)
หน้าของโนอาห์ซามะ เปลี่ยนเป็นแดงสด และทานรีบปกปิดกระโปรงสั้นของท่าน
แม้ว่าผมรู้ว่านี่มันหยาบคาย ผมคิดว่านั่นน่ะน่ารักจริงๆ
“ไองี่เง่าาาา!!!” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะตีผม
ผมเป็นคนที่ผิดที่นี่ แต่…ผมจำไปถึงอะไรที่โนอาห์ซามะ บอกผมไว้ก่อนหน้านี้
“ไม่ใช่ท่านบอกผมก่อนหน้านั้น ว่าท่านจะเปิดข้างในกระโปรงท่านให้ดู ถ้าผมได้เป็นผู้ศรัทธาของท่านเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ลืมเรื่องนั้นไปเลยนะ!” (โนอาห์)
ถ้าอย่างนั้น สัญญานั้นเมื่อนานมาแล้ว ถูกเติมเต็มที่นี่
“ฮ่าาาาา……” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ ถอนหายใจอย่างหนัก
และจากนั้น ท่านมองผม และพูดอย่างจริงจัง…
“มาโกโตะ” (โนอาห์)
“ครับ?” (มาโกโตะ)
“มันอาจจะดีกว่าจริงๆ ถ้าชั้นมอบหน้าที่ให้นาย ใครจะรู้ว่านายจะไปทำอะไร ถ้าปล่อยไว้เฉยๆ” (โนอาห์)
“ครับ ได้โปรดบอกผม” (มาโกโตะ)
ผมคุกเข่า และลดหัวของผม
“มาดูกันซิ งั้น อะไรที่ชั้นอยากจะขอมาโกโตะก็คือ…” (โนอาห์)
โนอาห์ซามะ มอบภารกิจต่อไปให้ผม ด้วยน้ำเสียงที่มีเกียรติ
และในแบบนี้ ผมได้รับ ‘คำขอ’ ใหม่ แต่…ผมคิดดเกี่ยวกับการพูดกับมัน ในเวลาอื่น
หลังจากภัยพิบัติในภูเขาหิมะแห่งหนึ่ง ที่นานแสนนาน เรื่องราวของ เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ ในโลกคู่ขนาน ก็ได้ปิดม่านลง
อะไรจะเกิดขึ้น จากตอนนี้ไป
ในฐานะบางคน ที่เพิ่งได้เป็นพระเจ้า ผมบอกไม่ได้ ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตอันยาวไกล
แต่ผมคิดเกี่ยวกับการเอาชนะพวกมัน ด้วยกันกับเทพธิดา และสหายของผม ที่ผมมีมาจนถึงตอนนี้
-จบริบูรณ์-
—-
ผู้แต่ง: ด้วยประการนี้เอง {เนื้อเรื่องหลัก} ของเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ ที่ได้เริ่มต้นขึ้น บนวันที่ 05/09/2018 ได้จบลง
ผมซาบซึ้งกับทุกคน ที่อ่านเรื่องนี้ครับ
■ตอบความคิดเห็น
นางเอกทุกคน บอกว่ามันไม่เหมาะกับเขา นั้นเพราะพวกเธอิจฉาโนอาห์ซามะเหรอ?
→ นั่นถูกแล้วครับ
นางเอกหลัก (ไม่ค่อย) ที่จะชอบ ที่มาโกโตะได้เปลี่ยนไปเพราะอิทธิพลของโนอาห์ (ผู้หญิงอื่น)
มันจะดีถ้าเขาเติมเต็มสัญญากับแอนนาซังได้
→ สำหรับเรื่องราวของแอนนาซัง ตอนนี้ผมพิจารณาอยู่ว่าจะทำมันแยกกันมั้ย
ผมจะลงรายละเอียดในวันหลัง
■ข้อความจากผู้แต่ง
ความประทับใจของตอนจบ
…ในที่สุดผมก็ได้เสร็จ
นี่ คือเวปโนเวลแรก ที่ผมได้เขียน แต่ผมไม่ได้คาดถึงเลย ว่ามันจะก้าวข้าม ตัวอักษรญี่ปุ่น 1.6 ล้านตัว
ผมคิดเกี่ยวกับการมีเป้าหมายไปที่ จำนวนเล่มที่เยอะ สำหรับเรื่องราวต่อไปของผม
มีสิ่งต่างๆทที่ผมอยากพูดเป็นภูเขา แต่ผมคิดเกี่ยวกับการพูดกับมัน ในคำพูดหลังเรื่องราว
นี่คือตอนสุดท้ายแล้ว ดังนั้นผมจะชอบมัน ถ้าผู้คนไม่เขียนความคิดเห็นที่ทิ้งไว้เหมือนปรกติ
ได้โปรดเต็มที่กับการเขียนคำขอใดๆก็ได้ สำหรับหลังจบเรื่องราว เกี่ยวกับประเด็นใดๆของเนือเรื่องที่ไม่ได้พูดถึง
วันนี้ <เมษายน 25 2022> เล่ม 9 ได้ออกวางขาย
ส่วนแรกของอาร์ค 1,000 ปี เริ่มจากเล่ม 10
ถ้าคุณอยากจะเห็นภาพของแอนนาซัง ได้โปรดซื้อมันนะครับ!!!
<แนะนำภาพ ของตัวละครใหม่ ที่ปรากฏอยู่ในเล่ม 9>
ผู้ปกครองของทั้งจักรวาล อัลเธน่าซามะ
เพื่อนในวัยเด็กของโนอาห์ซามะ
ท่านไม่ค่อยจะสบายใจที่ไนอาและโนอาห์ซามะ ได้สนิทกันหลังๆ
นางเอกหลักในส่วนแรกของอาร์ค 1,000 ปี ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ซามะ โมโมะ
ช่าย น่ารัก!!!
ผมขอโทษ ที่เธอไม่ได้เฉิดฉายมากในส่วนสุดท้ายของเรื่องราว
เธอจะมีเวลาของเธอจะได้ส่องสว่าง ในหลังจบเรื่องราว!
ภาพทั้งหมดของเล่ม 9 นั้นมหัศจรรย์
ขอบคุณมากมายให้กับ Tam-U
■สุดท้ายนี้
ด้วยประการนี้เอง เนื้อเรื่องหลักของเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ ได้จบลง
ถ้าคุณอยากจะติดตามข่าวสารของผู้แต่ง ได้โปรดฟอลโล่วผม บนทวิตเตอร์
บัญชีของโอซากิ
Tweets by Isle_Osaki
และสำหรับงานต่อไปของผม…ผมจะประกาศมัน ในท้ายที่สุด
และดังนั้น จนกว่าจะถึงเวลาต่อไป
TLN: ข้อความจากผู้แปล ฝั่งภาษาอังกฤษ
■ข้อความจากผู้แปล<เป็นภาษาอังกฤษ>:
เฮ้พวกคุณ Reigokai ที่นี่ครับ!
เรามาถึงตอนจบจริงๆแล้ว! วู้ฮู้! ช่างเป็นความรู้สึกที่ขมหวาน
ผมจะพูดถึงบางจุด ที่ผู้แต่งได้พูดถึงขึ้นมาที่นี่ เพราะผมมีแผนที่จะรวมคำพูดหลังเรื่องรวของตัวผมเอง ของเรื่องนี้ ในคำพูดหลังเรื่องราวของผู้แต่ง
ผมจะแปลหลังจบเรื่องราวด้วย และเป็นไปได้อย่างมากที่ผมจะแปล ผลงานที่สองของผู้แต่ง แต่สำหรับเรื่องที่สอง ผมจะให้มันปรุงแต่งไปซักพักก่อน และตรวจดูมัน ก่อนที่จะตัดสินใจ ว่าจะแปลมันเต็มๆมั้ย (โอกาสสูงที่จะแปล)
นั่นทั้งหมดครับ จะให้มันสั้นๆ เพราะผมจะลงรายละเอียดมากกว่านี้ในข้อความหลังจบเรื่องราว
ไม่ว่ายังไง มันช่างเป็นการเดินทางอะไรเช่นนี้ ผมดีใจจริงๆ ที่ทุกคน ได้ร่วมเดินททางกับผมไปบนเรื่องราวนี้ มันสนุกจริงๆ ที่ได้อ่านความคิดเห็นของทุกคน ขณะที่เรามีความสุขกับมันไปด้วยกัน! ให้มันถูกรับรู้ ว่าพวกคุณทุกคน เป็นเชื้อไฟให้แรงจูงใจของผม ได้มากกว่าที่พวกคุณคาด คุณแม้แต่พูดได้ว่า ผมเป็นรถบัสที่มอบทริปอิเซไก ให้พวกคุณ ฮ่าฮ่า ขอบคุณมากครับ
เจอกันในข้อความหลังเรื่องราว! <ที่ผมจะอัพโหลดพรุ่งนี้>
■ข้อความจากผู้แปล<เป็นภาษาไทย>
สวัสดีครับ wayuwayu ครับ
ในที่สุดก็อวสานแล้วนะครับกับเคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์
ผมก็คิดเช่นกัน มันเป็นการเดินทางที่สนุกมากครับ
มันเป็นการแปลงานเรื่องแรกของผมเลยและมันรู้สึกเติมเต็มที่ได้แปลมันจนจบ
ความคิดเห็นของพวกท่านมีค่ากับผมมาก และผมขอขอบคุณนะครับ มันช่วยพัฒนางานของผมขึ้นๆไปครับ ผมศรัทธาว่ามันเป็นเช่นนั้น
ขอบคุณทุกท่านที่มาสนุกด้วยกัน และขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุน
แล้วพบกันใหม่
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย