“เฉินฮวนฮวน ฉันด่าเธอเหรอ? หูข้างไหนของเธอได้ยินว่าฉันด่าเธอ?” จ้าวซี แกล้งทำเป็นหูหนวกตาบอด
“เธอ…” เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าเธอไม่มีทางปรับความสัมพันธ์กับจ้าวซีได้อีกแล้ว
เดิมทีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองคน เป็นเพราะเกาเหวิน เธอไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับจ้าวซี
แต่ดูตอนนี้แล้ว เธอเองเริ่มเกลียดจ้าวซีแล้ว
“ฮวนฮวน เสี่ยวซีก็แค่โมโห ใครใช้ให้เธอใจแคบล่ะ!” เวลานี้ฉิวอิ๋งหัวหน้าหอพักลุกขึ้นพูด
ฉิวอิ๋งน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ “เธอกับหลินอวี่หยางสนิทกันขนาดนั้นแล้ว ก็แค่พูดคำเดียว ให้เธอช่วยสืบสถานะของผู้ชายคนนั้น ทำไมเธอถึงไม่ยินยอมนะ? ถือซะว่าช่วยทุกคน ให้สวัสดิการกับสาว ๆ ส่วนใหญ่!”
จากที่พวกเธอดู เฉินฮวนฮวนตั้งใจ ตั้งใจไม่ให้หลินอวี่หยางไปสืบ ไม่อยากให้ทุกคนรู้สถานะของผู้ชายคนนั้น
สาเหตุที่เฉินฮวนฮวนทำแบบนี้ ฉิวอิ๋งสงสัยอย่างมากว่าเฉินฮวนฮวนอยากจะกั๊กผู้ชายคนนั้นไว้
เฉินฮวนฮวนไปสืบหาเขาเป็นการส่วนตัว ไม่ให้คนอื่นแย่งกับเธอ มีเพียงแค่เหตุผลนี้เท่านั้น ไม่อย่างงั้นคงไม่จำเป็นต้องห้ามทุกคนไม่ให้ไปสืบสถานะผู้ชายคนนั้น
เมื่อเห็นฉิวอิ๋งจ้องมองตัวเองด้วยสายตาที่เฉียบแหลม เฉินฮวนฮวนสามารถเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เหมือนกับกำลังพูดว่าเธออยากจะกั๊กผู้ชายคนนั้นไว้
เป็นไปอย่างที่คิด จ้าวซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมอีกครั้ง “อิ๋งอิ๋ง เธอพูดกับหล่อนเยอะแยะขนาดนั้นทำไม? หล่อนไม่อยากให้พวกเรารู้ ไม่แน่อยากจะกั๊กไว้เองล่ะ?
“จ้าวซี ตัวเธอเองคิดยังไง ก็คงรู้สึกว่าคนอื่นก็คิดแบบนั้น “เฉินฮวนฮวนขี้เกียจที่จะสนใจอีกต่อไป เธอพลิกตัว หันหลังให้พวกเธอแล้วหลับไป
ฉิวอิ๋งกับจ้าวซีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก ทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นก็มองไปที่เฉินฮวนฮวนอย่างโมโห
ตอนนี้ฉิวอิ๋งก็เริ่มเกลียดเฉินฮวนฮวนขึ้นมาแล้ว เดิมทีเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเฉินฮวนฮวน ตอนนี้เฉินฮวนฮวนอยากจะเก็บผู้ชายคนนั้นไว้ ไม่อยากให้ทุกคนรู้สถานะของผู้ชายคนนั้น นี่ทำให้เธอเกลียดเป็นพิเศษ
ถึงแม้ติงเซียงจะเป็นคู่กับเฉินฮวนฮวน แต่อยู่ที่หอพักเธอมีท่าทางเป็นกลาง ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ กับทุกคน เธอมองเห็นสายตาของจ้าวซีกับฉิวอิ๋ง แต่กลับไม่พูดอะไร
…
เช้าวันต่อมา เฉินฮวนฮวนถูกนาฬิกาปลุกในหอพักทำให้ตื่น
ในตอนที่เธอลืมตาขึ้นมานั้น เธอตกใจจนเกือบขวัญหาย เพราะมีใบหน้าของคนคนหนึ่งอยู่ตรงหน้า ก็คือหลินอวี่หยาง
“หลินอวี่หยาง เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” เฉินฮวนฮวนลูบอก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
“ฮวนฮวน ฉันทำให้เธอตกใจเหรอ? ฉันเห็นเธอหลับอยู่ ก็เลยไม่ได้เรียกเธอ” ครั้งนี้หลินอวี่หยางมาคนเดียว ไม่ได้พาผู้ติดตามมาด้วย เธอนั่งอยู่ข้างเตียงของเฉินฮวนฮวน
“เธอตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ? เฉินฮวนฮวนเห็นท่าทีพูดจาดีของหลินอวี่หยาง จึงถามแบบผ่าน ๆ
“วันนี้ฉันตื่นเต้น เพราะว่าฉันมีเพื่อนใหม่ ก็คือเธอฮวนฮวน!” หลินอวี่หยางดูดีใจมาก
“ฉันล้างหน้าแปรงฟันก่อนนะ” เฉินฮวนฮวนจนปัญญา เธอลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง พูดไปด้วย หยิบชุดซ้อมเดินเข้าห้องน้ำไปด้วย
เมื่อเธอเข้าห้องน้ำไป จ้าวซีที่อยู่เตียงตรงข้ามลุกขึ้นนั่ง มองไปที่หลินอวี่หยาง แล้วพูดเสียงเบา “หลินอวี่หยาง เฉินฮวนฮวนได้ให้เธอไปสืบเรื่องผู้ชายคนนั้นไหม?”
“ผู้ชายคนนั้น?” หลินอวี่หยางส่ายหน้า แล้วก็นึกอะไรออก จึงรีบพูดขึ้น “เมื่อคืนเฉินฮวนฮวนพูดว่าอยากรู้สถานะของผู้ชายคนนั้นเหรอ?”
จ้าวซีตะลึง จากนั้นก็หัวเราะ มองไปทางห้องน้ำ แล้วพยักหน้า
“ฮะ งั้นฉันต้องช่วยฮวนฮวนสืบดู! ฉันจะไปตอนนี้แหละ!” พูดจบ หลินอวี่หยางก็วิ่งออกไปนอกหอพักด้วยความตื่นเต้น
เห็นแบบนี้ จ้าวซีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา รอให้หลินอวี่หยางสืบสถานะของผู้ชายคนนั้นได้ บนโลกย่อมมีกำแพงกั้นน้ำเสมอ ถึงเวลาพวกเธอก็จะได้รู้แล้ว
เฉินฮวนฮวนล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าหลินอวี่หยางไม่อยู่แล้ว แค่แวบเดียวก็ไม่เห็นเงาคนแล้ว
รอจนใกล้ถึงเวลาแล้ว หลินอวี่หยางก็ยังไม่มา เฉินฮวนฮวนจึงไปโรงอาหารพร้อมกับติงเซียง
ติงเซียงเห็นว่าหลุดพ้นจากพวกจ้าวซีกับฉิวอิ๋งแล้ว จึงรีบพูดกับเฉินฮวนฮวน “ฮวนฮวน เธอไม่ต้องรอหลินอวี่หยางแล้ว หล่อนไปสืบสถานะของผู้ชายคนนั้นแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าไปสืบที่ไหน”
“อะไรนะ!?” เฉินฮวนฮวนตกใจ
“ทำไมเธอตกใจขนาดนี้ล่ะ? หล่อนนึกว่าเธออยากรู้สถานะของผู้ชายคนนั้น ตื่นเต้นดีใจจนวิ่งออกไปนอกหอไปสืบดูแล้ว” ติงเซียงปิดบังเรื่องที่จ้าวซีหลอกหลินอวี่หยางไว้
ประเด็นคือเธอก็อยากจะรู้เรื่องของผู้ชายคนนั้น ดังนั้นจึงไม่อยากให้เฉินฮวนฮวนขัดขวาง
“หลินอวี่หยางได้บอกไหมว่าไปสืบที่ไหน? ไปหาครูหนีเหรอ?” เฉินฮวนฮวนถามขึ้นอย่างร้อนใจ
“ไม่น่าจะไปหาครูหนี เมื่อกี้ฉันบอกแล้วว่าหล่อนรีบวิ่งออกไป พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปไหน!” ตอนที่ติงเซียงตอบ เธอเห็นท่าทางรีบร้อนของเฉินฮวนฮวน ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้
ก็แค่ไปสืบสถานะของผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ทำไมท่าทางของเฉินฮวนฮวนถึงได้แปลกประหลาดขนาดนี้ เหมือนกับว่า…เหมือนกับว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้?
ติงเซียงไม่รู้ว่าลางสังหรณ์ของตัวเองถูกต้องหรือไม่ ตอนที่เธออยากจะถามขึ้น ก็ถูกเฉินฮวนฮวนตัดตอน
“เดี๋ยวรอให้เลิกเรียน ฉันไปคุยกับหลินอวี่หยาง อย่าไปสืบสถานะผู้ชายคนนั้นเพราะฉัน ฉันไม่ได้อยากรู้” เฉินฮวนฮวนจนปัญญาจริง ๆ
ทั้ง ๆ ที่เธอไม่อยากให้สถานะของเฟิงหานชวนถูกเปิดเผยออกมา สวรรค์ก็ส่งหลินอวี่หยางมาข้างกายเธอ ให้หลินอวี่หยางไปสืบเฟิงหานชวน?
นี่มันเรื่องอะไรกัน!
ตอนนี้ในหัวของเฉินฮวนฮวนยุ่งเหยิงไปหมด
“ฮวนฮวน หลินอวี่หยางไปสืบเรื่องผู้ชายคนนั้น ทำไมเธอกระวนกระวายขนาดนี้ล่ะ? เธอไม่ได้เป็นเหมือนที่จ้าวซีพูดแบบนั้นจริง ๆ หรอกนะ อยากจะเก็บไว้คนเดียว? ถ้าหากเธออยากจะเก็บผู้ชายคนนั้นไว้คนเดียว เธอก็สามารถให้หลินอวี่หยางไปสืบดูแล้วไม่ต้องบอกคนอื่น ไม่ใช่สิ เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนนั้นนี่…”
ติงเซียงอดไม่ได้ ที่อยากจะถามเฉินฮวนฮวนให้ชัดเจนว่าอยากจะเก็บผู้ชายคนนั้นไว้คนเดียวใช่ไหม แต่จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเฉินฮวนฮวนไม่เคยเจอผู้ชายคนนั้น อีกอย่างเมื่อวานทุกคนคุยเรื่องผู้ชายคนนั้นกันอย่างตื่นเต้น แต่เฉินฮวนฮวนกลับเฉยชามาก
แต่วันนี้ เมื่อได้ยินว่าหลินอวี่หยางไปสืบสถานะของผู้ชายคนนั้น ในทางตรงข้ามเฉินฮวนฮวนกลับเปลี่ยนไปไม่เหมือนปกติ
นี่ทำให้ติงเซียงอดสงสัยไม่ได้ เฉินฮวนฮวนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร!
“ไม่ได้เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าหากหลินอวี่หยางไปช่วยฉันสืบเรื่องผู้ชายคนนั้น ถูกครูหนีรู้เข้า จะต้องหาว่าฉันยุยงหลินอวี่หยางแน่” เฉินฮวนฮวนพูดอย่างจริงจัง
ถ้าหากตัดเรื่องสถานะของเฟิงหานชวนออกไป หลินอวี่หยางบอกว่าช่วยเธอสืบ ถ้าหากถูกคุณหนีซวงรู้เข้า คุณหนีซวงบอกความสัมพันธ์ของเธอกับเฟิงหานชวนออกมา งั้นก็วุ่นวายแน่
“ก็จริงอยู่” ติงเซียงรู้สึกว่าเฉินฮวนฮวนพูดมีเหตุผล แต่ว่าเธอก็ยังพูดอย่างเห็นแก่ตัว “ถ้าหากครูหนีโทษเธอจริง ๆ เธอก็บอกว่าทุกคนให้หลินอวี่หยางไปสืบ หรือไม่เธอก็บอกกับหลินอวี่หยางว่าถ้าหากครูหนีถามขึ้น ก็อย่าเอ่ยถึงเธอ”
ติงเซียงยังอยากรู้สถานะของผู้ชายคนนั้น เธอเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ใฝ่ฝันถึงผู้ชายคนนั้น
“เฮ้อ ช่างเถอะ” เฉินฮวนฮวนรู้สึกปวดหัว
ไม่ว่ายังไง ก็หลุดพ้นเรื่องที่หลินอวี่หยางไปสืบสถานะของเฟิงหานชวนไม่ได้แล้ว
เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนไม่ได้ต่อความอีก ติงเซียงรู้สึกดีใจเล็กน้อย เมื่อเฉินฮวนฮวนไม่ห้ามหลินอวี่หยาง สถานะของผู้ชายคนนั้นก็น่าจะถูกเปิดเผยในไม่ช้า!
เป็นไปอย่างที่คิด ในตอนที่เฉินฮวนฮวนกำลังพักระหว่างคาบเรียน เธออยากจะไปคุยกับหลินอวี่หยาง เกลี้ยกล่อมไม่ให้เธอไปสืบเฟิงหานชวน
แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอยังไม่ได้หาหลินอวี่หยางที่ห้องหนึ่ง หลินอวี่หยางก็มาหาเธอก่อนแล้ว
“ฮวนฮวน ฉันสืบได้แล้ว! สืบเจอแล้ว!” หลินอวี่หยางตื่นเต้นดีใจพุ่งเข้ามาในห้องเรียนของเฉินฮวนฮวน