ตอนที่ 456 ข้ามีชื่อเสียงร้ายกาจ
ฉินหลิวซีไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องโชคลาภถูกสับเปลี่ยนอีก เพียงแค่ได้ยินก็รู้สึกว่าย่อมไม่ใช่เรื่องดี เพียงแค่ลองคิดอีกมุมก็รู้แล้ว
เหยียนฉีซานครุ่นคิดถึงตระกูลเหยียนขณะอยู่ในห้องเต๋า เนื่องจากพวกเขาให้ความสนใจกับการสืบทอดตำราบทกวี ไม่ว่าสตรีหรือบุรุษก็ล้วนต้องศึกษาเล่าเรียนและเข้มงวดกับตัวเอง
แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าทุกคนในตระกูลจะสมบูรณ์แบบ ย่อมมีหนึ่งหรือสองคนที่เป็นคนไม่เอาไหน แต่ก็เพียงแค่เที่ยวเล่นไปวันๆ ไม่มีใครกล้าทำตัวเป็นนักเลงอันธพาลรังแกคนดีอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่
หลายสิบปีมานี้ตระกูลเจริญรุ่งเรืองได้มีบัณฑิตจิ้นซื่อหลายคน และตระกูลเหยียนก็ยังเป็นเป้าหมายที่ตระกูลชนชั้นสูงจำนวนมากต้องการเชื่อมสัมพันธ์ด้วยการแต่งงาน บรรดาสตรีส่วนใหญ่ที่มีการศึกษา มีเหตุผล สง่างาม ก็มีหลายคนที่ต้องการมาสู่ขอ
นี่เป็นสาเหตุมาจากโชคลาภบารมีหรือไม่
หากมีคนปรารถนาโชคลาภนี้ เกรงว่าจะจบเห่กระมัง
“มีคนขโมยโชคลาภได้จริงๆ หรือ”
ฉินหลิวซียิ้มใบหน้านิ่ง “ใครบ้างที่ไม่ต้องการโชคลาภ ตระกูลไหนบ้างที่ไม่อยากเจริญรุ่งเรืองจากรุ่นสู่รุ่น”
เหยียนฉีซานหายใจลำบาก
เจียงเหวินหลิวเอ่ย “มีผู้ที่มีวิชาอาคมอย่างเจ้าใช้คาถานี้หรือไม่”
“ในโลกนี้มีทั้งดีและชั่ว มีคุณธรรมก็ย่อมมีอธรรม เพราะความเห็นแก่ตัวจึงละเลยจรรยาบรรณและศีลธรรม พวกท่านเดินทางไปทุกหนแห่ง ไม่ทราบว่าเคยผ่านอำเภอหลิงที่อยู่ติดกันหรือไม่”
“เคยสิ” เจียงเหวินหลิวใจเต้น “ตอนนั้นพวกเราเพียงแค่แวะไปกินมื้อกลางวัน แต่กลับได้ยินเรื่องแปลกๆ ว่าบุตรชายของผู้ว่าการอำเภอหลิงเสียชีวิตกะทันหัน ขณะที่จัดพิธีศพ ก็ไม่รู้ว่าเพราะนายอำเภอหม่าและฮูหยินเสียใจมากเกินไปหรือไม่ จึงได้ติดตามบุตรชายไปในเจ็ดวันต่อมา แต่จากที่ฟังคนจากศาลปกครองกล่าว การตายของพวกเขาค่อนข้างแปลกราวกับว่าพวกเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก สรุปได้เพียงว่าทั้งสองเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายกะทันหัน”
“แต่มีคนจำนวนมากบอกว่าครอบครัวของพวกเขาได้รับผลกรรม ถูกวิญญาณที่ตายอย่างไม่ยุติธรรมล้างแค้น” เหยียนฉีซานเอ่ยต่อ
ฉินหลิวซีไม่แปลกใจแต่อย่างใด เอ่ย “พวกเขาได้รับผลกรรมจริงๆ ถูกกลืนกินและถูกทำให้หวาดผวา ท่านลองเดาดูดีหรือไม่ว่าพวกเขาไปทำอะไรไว้”
“พวกเรายินดีที่จะรับฟัง”
ฉินหลิวซีจึงได้เล่าให้พวกเขาฟังสั้นๆ เกี่ยวกับวัดหนี่ว์วาและสิ่งที่นายอำเภอหม่าและคนอื่นๆ ทำ
หลายคนล้วนเป็นนักปราชญ์ หลังจากได้ยินเรื่องการกระทำชั่วร้ายของวัดหนี่ว์วาแห่งนี้ก็ตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกโกรธ กล่าวว่า “การกระทำชั่วร้ายนี้เกินกว่าจะบรรยายได้ ทำให้คนรู้สึกโกรธจนแทบทนไม่ได้! นายอำเภอหม่าผู้นั้นก็เป็นถึงขุนนางมียศมีตำแหน่ง ปล่อยให้บุตรชายกระทำสิ่งชั่วร้ายไม่พอ ซ้ำยังเพิกเฉยต่อชีวิตของเด็กผู้หญิงเหล่านั้นเพื่อช่วยบุตรชาย พวกเขาไม่สมควรเป็นพ่อแม่คน”
“เป็นเช่นนั้น คาดว่าชาติหน้าจะได้ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน” ฉินหลิวซีเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา
“นักพรตสายดำผู้นั้นเพื่อที่จะหล่อหลอมเครื่องรางชั่วร้ายจึงได้ทำพฤติกรรมโหดเหี้ยมเช่นนี้ ไม่กลัวผลกรรมจากสวรรค์สะท้อนกลับหรือ การกระทำเช่นนี้ช่างน่ากลัวและโหดร้ายเกินไป” เจ้าสำนักศึกษาถังกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
การใช้วิชามารทำให้ประสบกับการกลับชาติมาเกิดแบบเดิมซ้ำๆ เพียงเพื่อต้องการนำเข้าสู่ความชั่วร้ายของหยินให้ได้มากที่สุด จะได้ใช้หล่อหลอมเป็นเครื่องรางชั่วร้าย เพียงแค่คิดก็น่ากลัวแล้ว
หากมีนักพรตสายดำเช่นนี้มากมายในโลกจะเกิดความวุ่นวายเพียงใด
“นักพรตสายดำล้วนเป็นคนบ้า ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรทำแต่ก็ยังทำ” ฉินหลิวซีเอ่ยเสียงเรียบว่า “ดังนั้นท่านลองคิดดู หากมีข่าวแพร่ออกไปว่าบรรพบุรุษตระกูลเหยียนกลายเป็นครึ่งเทพและมีโชคลาภมหาศาล จะไม่เป็นเหมือนกับเนื้อย่างหอมๆ หนึ่งชิ้นที่ใครๆ ก็อยากกัดสักคำหรอกหรือ ข้ารับรองได้เลยว่าเป็นเช่นนั้น”
เหยียนฉีซาน ‘ข้าขอร้องเจ้าหยุดพูดได้แล้ว ข้ากลัวจะตายอยู่แล้ว!’
เจ้าสำนักศึกษาถังเอ่ย “จ้งชิง หากเจ้าจะทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้เกรงว่าจะลำบาก แต่หากจะบอก ก็บอกกับหัวหน้าตระกูลได้เพียงคนเดียวเท่านั้น และต้องอธิบายถึงโทษและประโยชน์แก่เขา เรื่องเช่นนี้ต้องเก็บเป็นความลับ มิฉะนั้นจะนำหายนะมาสู่ตระกูลอย่างแน่นอน”
เหยียนฉีซานพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “กล่าวตามตรง เมื่อข้ารู้จากท่านยมทูตว่ารูปปั้นบรรพบุรุษตระกูลข้าตั้งอยู่ในศาลเจ้าเล็กๆ ข้างทะเลสาบลวี่หู ตอนนั้นข้าคิดในใจว่าจะต้องไปบูรณะใหม่ ตั้งรูปปั้นให้เรียบร้อย อย่างไรเสียก็ต้องทำให้เป็นหลักแหล่งจะปล่อยให้ทรุดโทรมไม่ได้ แต่คิดไม่ถึง…”
“การถ่อมตนจึงจะไม่ดึงดูดความสนใจ” ฉินหลิวซีลดสายตาลง
ทุกคนก็คิดเช่นนั้น
ฉินหลิวซีเห็นว่ายังมีเวลาอยู่ จึงให้พวกเขาไปงีบหลับในห้องเต๋าก่อน กระทั่งถึงยามจื่อจึงปลุกพวกเขา ก่อนจะมอบไม้ยันต์สองชิ้นที่ทำจากไม้เหลยจี[1]ให้เหยียนฉีซานกับเจียงเหวินหลิวพกติดตัว
“ท่านอาจารย์ของเจ้าล่ะ”เหยียนฉีซานเห็นว่าเจ้าสำนักศึกษาถังไม่มีจึงอดถามไม่ได้
เจ้าสำนักลูบหยกยันต์ที่เอวของเขา เอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “มีหรือที่ข้าจะไม่มี หยกยันต์นี้นางได้ให้ข้าไว้นานแล้ว”
เหยียนฉีซานมองดูหยกยันต์ทรงกลมที่แกะสลักอักขระ ดูอ่อนโยนเป็นพิเศษ ราวกับว่ามีแสงส่องผ่านโดยไม่ตั้งใจ
“หยกยันต์นี้ดูไม่ธรรมดาเลย”
เจ้าสำนักศึกษาถังยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจกว่าเดิม “แน่นอนอยู่แล้ว บอกว่าเป็นเครื่องราง แม่หนูผู้นี้เป็นคนหล่อหลอมมันขึ้นมา”
เครื่องราง
เหยียนฉีซานสูดหายใจลึกๆ ยันต์ที่อยู่ในมือต้องไม่ใช่วัตถุขนาดเล็กธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน แต่หากเทียบกับเครื่องราง ย่อมสู้ไม่ได้อยู่แล้ว
“คือว่า…”
“การหล่อหลอมเครื่องรางนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย” ฉินหลิวซียิ้มเล็กน้อย
เหยียนฉีซานต้องการจ่ายด้วยตั๋วเงิน แต่เขามาที่นี่เพียงลำพัง บนตัวไม่มีกระเป๋าเงินด้วยซ้ำ
เขามองเจียงเหวินหลิว เจียงเหวินหลิวส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเองก็ไม่มี
“ข้าได้ยินเฉินผีบอกว่าร้านของพวกเจ้าก็ขายยันต์แคล้วคลาดและเครื่องรางต่างๆ ด้วยใช่หรือไม่ พวกเราจองไว้สักหน่อยได้หรือไม่ ไม่ต้องการอะไรมากมาย เพียงแค่หยกยันต์อย่างของเจ้าสำนักศึกษาถังเช่นนี้ก็ได้ เพื่อความแคล้วคลาดปลอดภัย” เจียงเหวินหลิวเอ่ย “ข้าจำได้ว่าเมื่อตอนกลางวันเจ้าเล่นกู่ฉิน ข้ากับอาจารย์ได้รับผลกระทบ แต่เจ้าสำนักศึกษาถังกลับเหมือนคนปกติไม่ได้เป็นอะไร เป็นเพราะมีหยกยันต์นี้ปกป้องใช่หรือไม่”
“ขงจื๊อไม่สอนเรื่องอำนาจลี้ลับ…”
เจียงเหวินหลิวพูดไม่ออก ก่อนหน้านี้เขาเคยเอ่ยเช่นนี้ แต่ตอนนี้เขาได้เห็นแม้กระทั่งยมทูตในตำนาน หากยังไม่เชื่อก็เท่ากับว่ากำลังโกหกตาใส
“พวกเราเต็มใจบริจาคค่าน้ำมันตะเกียงแก่อารามชิงผิง ขอให้เจ้าลัทธิเต๋าช่วยคุ้มครอง” เขายิ้มเล็กน้อย
“กล่าวตามตรง อารามชิงผิงของพวกเราช่วงนี้กำลังวางแผนที่จะสร้างหอไจซิงเช่นเดียวกับวัดจินหัวในเมืองหลวง นอกจากไว้เก็บคัมภีร์พระสูตรแล้วยังสามารถมองทิวทัศน์ภูเขาได้ เพียงแต่ติดขัดเรื่องเงิน…” ฉินหลิวซีถูมือท่าทางลำบากใจ
ไม่ต้องพูด พวกเราเข้าใจแล้ว!
“เจ้าลัทธิเต๋าของพวกเจ้าก็มีรูปหล่อทองแล้ว เรื่องค่าสร้างหอไจซิงพวกเราจะบริจาคเอง” เหยียนฉีซานและเจียงเหวินหลิวเอ่ยพร้อมกัน
ฉินหลิวซีซึ้งใจเป็นอย่างมาก เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้ประเสริฐ ยันต์สองอันนี้ทำมาจากไม้เหลยจี เทียบไม่ได้กับเครื่องรางหยกยันต์ชิ้นนี้ แต่ก็แข็งแกร่งกว่ายันต์แคล้วคลาดหรือยันต์ป้องกันตัว เพียงพอที่จะขับไล่วิญญาณชั่วร้าย การหล่อหลอมเครื่องรางนั้นไม่ง่าย หากพวกท่านอยากได้จริงๆ ไว้รอคุณชายเจียงเข้าศึกษาระดับกลางข้าจะส่งไปให้”
เจียงเหวินหลิวดีใจเป็นอย่างมาก
หลังจากได้หอเก็บคัมภีร์ ฉินหลิวซีก็อารมณ์ดี เอ่ยอย่างร่าเริง “ไปกันเถิด ข้าจะไปส่งพวกท่านไปอวี๋หัง”
“เดี๋ยวก่อน เจ้าจะไปเช่นนี้เลยหรือ ไม่เอาเครื่องมือไล่ผีหรือเครื่องรางอะไรสักอย่างไปด้วยหรือ เจ้าไม่กลัวผีร้ายเหล่านั้นมาฆ่าหรอกหรือ” เมื่อเหยียนฉีซานเห็นมือของฉินหลิวซีว่างเปล่า เขาเองก็ใช่ว่าไม่เคยเห็นนักพรตมาก่อน อย่างน้อยก็ต้องแกล้งทำเป็นถือดาบทองแดงด้วยกระมัง
ฉินหลิวซีส่ายหน้า “ไม่จำเป็น ข้ามีความสามารถแข็งแกร่ง พวกเขาไม่กล้าหรอก”
บรรดาผี ‘เหอะๆ ชื่อเสียงร้ายกาจเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าจริงๆ นั่นแหละ!’
[1]ไม้เหลยจี ไม้ฟ้าผ่า หมายถึง ไม้ที่เหลือจากต้นไม้ที่ปลูกตามปกติซึ่งถูกฟ้าผ่า