บทที่317 ฉันอยากให้ใครบางคนตาย
เงียบไปสักพัก จากนั้นผู้ชายก็หันมา พลางมองเจียงหยุนเอ๋ออย่างจริงจัง แล้วพูดขึ้น： “เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็ถึงท่าแล้ว ช่วงนี้คุณอยู่บนเรือดีๆ เถอะ อย่าออกไปไหน”
เมื่อได้ยินผู้ชายพูดแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็รู้ได้ทันที ว่าบางทีตัวตนของผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ธรรมดาเลย
แต่ว่า เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตอนนี้เธอจะไปสืบมาได้
เขาช่วยตัวเองด้วยความใจดี แถมยังเตือนตัวเองด้วย นั่นก็ทำให้เจียงหยุนเอ๋อซึ้งน้ำใจแล้ว
“ได้ ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนะ” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าตอบ
เฟิงจิงเป่ยเบะปากเบาๆ จากนั้นก็จากไป
เมื่อมองเงาของผู้ชายคนนั้นจากไป เจียงหยุนเอ๋อก็กำหมัดเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
……
ทางฝั่งลี่จุนถิง หลังจากที่พยายามมาหลายวัน ก็หาเบาะแสได้เจอ
คนที่จับเจียงหยุนเอ๋อไปในวันนั้น ปลอมเป็นพนักงานของโรงแรม
เพราะว่าเรื่องนี้ โรงแรมก็ถูกตามไปตำหนิเหมือนกัน หลังจากที่รู้ว่าตัวเองมีปัญหากับลี่จุนถิงแล้ว คนของโรงแรมก็ไม่กล้าเมินเฉย เลยออกตามหาที่อยู่ของเจียงหยุนเอ๋อเช่นเดียวกัน
หลังจากที่ตามหาแล้ว ลี่จุนถิงก็รู้ ว่าสุดท้ายเจียงหยุนเอ๋อถูกพาไปที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง
แต่ที่ท่าเรือนั้นมันผสมปนเปกันไปหมด ยุ่งเหยิงเป็นอย่างมาก ก็ไม่รู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะเจออะไรที่นั่นบ้าง
หลังจากที่รู้เรื่องนี้ อารมณ์ของลี่จุนถิงก็เริ่มเครียดขึ้นมามากกว่าเดิม
เมื่อคิดได้ว่าเจียงหยุนเอ๋อถูกส่งไปในที่แบบนั้น เขาก็นั่งไม่ติด กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อตามไปที่ท่าเรือ ลี่จุนถิงก็หาอย่างเต็มที่ แต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของเจียงหยุนเอ๋อ
“สวัสดี คุณเคยเห็นคนคนนี้ไหม？”
บนท่าเรือ ลี่จุนถิงไปถามทุกที่ แต่เขาได้รับเพียงแค่การส่ายหัวไปเรื่อยๆ
ตอนที่ลี่จุนถิงกำลังร้อนใจ ซู่จี้งยี้ก็โทรหาเขา
หลังจากที่รับโทรศัพท์ ลี่จุนถิงก็รีบถาม： “เรื่องของเจียงหยุนเอ๋อใช่ไหม หาอะไรเจอหรือเปล่า？”
“คุณชายลี่ ฉันตรวจสอบแล้ว หาคุณนายบนท่าเรือไม่เจอเลย เพราะว่าเธอถูกส่งขึ้นไปบนเรือแล้ว”
“อะไรนะ？” อารมณ์ของลี่จุนถิงจริงจังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถามต่อ “เรือลำไหน？”
ซู่จี้งยี้มองข้อมูลที่อยู่ในมือ อารมณ์ก็หนักใจเป็นอย่างมาก： “ถ้าเกิดเป็นไปตามคาด ก็น่าจะเป็นเรือลักลอบเข้ามา ตอนนี้เดินทางไปนอกประเทศแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของซู่จี้งยี้ ในใจของลี่จุนถิงก็โกรธขึ้นมาทันที
เจียงหยุนเอ๋อถูกลักพาตัวไปแบบนั้น แถมยังถูกพามาในที่แบบนี้ด้วย！จะให้เขาทนไหวได้อย่างไร！
“โอเค ฉันรู้แล้วล่ะ รีบเก็บของ เดี๋ยวเตรียมไปกับฉัน”
หลังจากที่วางสายไป ลี่จุนถิงก็รีบกลับมาที่บ้าน
เมื่อถึงบ้าน ลี่จุนถิงก็เห็นคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านอย่างโม่เสี่ยวฮุ่ยอยู่พอดี
สำหรับการกระทำของลี่จุนถิงในหลายวันมานี้ โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้ดีอยู่แก่ใจ แต่ก็รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าอยู่ดี
เจียงหยุนเอ๋อมีอะไรดีกันแน่นะ？เด็กก็เป็นของคนอื่น ไม่ควรค่าให้ลี่จุนถิงมาใส่ใจอะไรมากเลย
ดังนั้น สำหรับเรื่องที่เจียงหยุนเอ๋อถูกตัวเองไล่ออกไปแล้วหายไปนั้น โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่เพียงแค่ไม่รู้สึกผิดอะไรเลย แต่ยังมีความสุขมากอีกด้วย
นี่ไม่ใช่โอกาสที่ดีที่จะให้เจียงหยุนเอ๋อออกไปจากลี่จุนถิง？
เมื่อเห็นลี่จุนถิงกลับมา โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ขยับมุมปาก ยังไม่ทันจะพูดอะไรเลย ก็เห็นว่าสีหน้าของลี่จุนถิงก็มืดมนลง
โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่เคยถูกลี่จุนถิงมองแบบนี้มาก่อนเลย
ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะมีปัญหากันไม่น้อยเพราะว่าเจียงหยุนเอ๋อ แต่ลี่จุนถิงก็คิดมาตลอด ว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยถึงอย่างไรแม่ของตัวเอง บางทีเลยยอมถอยให้บ้าง
แต่ว่า เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว สุดท้ายลี่จุนถิงก็รู้ ว่าการยอมพวกเขานั้นต้องมีความพอดีด้วย
ถึงแม้ว่าเขากับเจียงหยุนเอ๋อจะถอยให้ขนาดนี้แล้ว พ่อแม่ของเขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าตัวเองทำอะไรผิดไป！
“ลี่จุนถิง คุณเป็นอะไรไปเหรอ……ทางฝั่งเจียงหยุนเอ๋อ……เห้อ ผู้หญิงคนนั้นไม่คู่ควรให้คุณทำแบบนี้ ทำไมคุณต้องลำบากขนาดนี้ด้วย？เชื่อฟังแม่หน่อย ยอมแพ้ไปเถอะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยยังพยายามโน้มน้าวด้วยความปวดใจ และพยายามให้ลี่จุนถิงเปลี่ยนใจ
เมื่อได้ยินคำพูดของโม่เสี่ยวฮุ่ย ลี่จุนถิงที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วก็ยิ่งทนไม่ไหวเข้าไปใหญ่
“แม่ พอได้หรือยัง！”
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ลี่จุนถิงโมโหใส่โม่เสี่ยวฮุ่ย ขนาดโม่เสี่ยวฮุ่ยยังไม่รู้จะตอบอะไรกลับเลย ได้แต่อึ้งอยู่ที่เดิม
“ลี่จุนถิง……” โม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นทำตัวไม่ถูก ถึงอย่างไรก็ไม่เคยเห็นลี่จุนถิงโกรธตัวเองขนาดนี้มาก่อน
เธอเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ฝืนยิ้มขึ้นมา พลางพูดต่อ： “แม่ก็ทำเพื่อให้คุณได้ดีนั่นแหละ”
“เพื่อให้ฉันได้ดีงั้นเหรอ？งั้นคุณรู้ไหมว่าฉันอยากได้อะไรกันแน่？ฉันคบกับเจียงหยุนเอ๋ออยู่ดีๆ ไม่ดีหรือไง？ทำไมพวกคุณต้องมาขัดขวางด้วยล่ะ？ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ พวกคุณต้องเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน！”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ลี่จุนถิงก็รีบเก็บของก่อนจะออกไป
ก่อนจะออกไป จู่ๆ ลี่จุนถิงก็หยุด แล้วหันมามองโม่เสี่ยวฮุ่ยเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น： “จริงสิ ถวนจื่อเป็นลูกชายแท้ๆ ของฉัน หวังว่าพวกคุณจะทำดีๆ สักหน่อย”
“อะ อะไรนะ？”
ข่าวคราวแบบนี้ โม่เสี่ยวฮุ่ยรับไม่ได้ในตอนแรก
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไรลี่จุนถิงให้ชัดเจน ก็ได้แต่มองเงาของลี่จุนถิงที่ออกห่างไปเรื่อยๆ แล้ว
หลังจากที่จากไป ลี่จุนถิงก็รีบไปที่สนามบิน
สนามบิน ซู่จี้งยี้จัดการให้ทุกอย่างจนเสร็จเพื่อรอลี่จุนถิงมาถึง
เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว ซู่จี้งยี้ก็รีบเข้าไปหา
“คุณชายลี่ เตรียมทุกอย่างให้เสร็จแล้ว เดินทางได้เลย”
ลี่จุนถิงพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังมีความกังวลอยู่ไม่น้อย： “อือ รีบไปกันเถอะ”
ในตอนนั้นเอง ทางฝั่งส้งหวั่นหวั่น ก็ได้ยินข่าวการหายไปของเจียงหยุนเอ๋อเหมือนกัน
เธอเองก็คิดออกเลยล่ะว่าลี่จุนถิงจะร้อนใจขนาดไหน
ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงจะร้อนใจและเป็นห่วงเพื่อผู้หญิงอีกคน ทำให้เธอไม่ค่อยพอใจ แต่ว่า……ลี่จุนถิงก็ทำเรื่องร้ายๆ มามาก เธอคิดว่าตัวเองก็ไม่ควรจะรู้สึกอะไรกับลี่จุนถิง
ตัวเองหลังจากนี้ ในใจก็ควรจะมีแต่ความแค้นถึงจะถูก
ในประเทศ เธอนั้นไม่มีทางชนะเจียงหยุนเอ๋อแน่นอน แต่ถึงอย่างไรก็ยังมีการปกป้องจากลี่จุนถิงอยู่ดี
แต่ว่า ตั้งแต่ได้รู้จักAnthony แผนหนึ่งก็วนเวียนอยู่ในใจของส้งหวั่นหวั่น
Anthonyไม่ใช่คนธรรมดา การฆ่าคนคนหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่ง่ายดายเป็นอย่างมากสำหรับเขา
เมื่อได้รู้แบบนี้แล้ว ส้งหวั่นหวั่นก็รีบไปหาAnthony
เมื่อมีเป้าหมายแบบนี้ ส้งหวั่นหวั่นรู้จักเขามาหลายครั้งแล้ว เมื่อเห็นAnthonyรู้สึกดีกับตัวเอง เลยไปหาเขาเอขอร้องอะไรแบบนี้
“ฉันอยากให้คนคนหนึ่งตาย”