บทที่318 ฉันเองก็คิดถึงเขา
Anthonyมองส้งหวั่นหวั่นสักพัก พลางพูดขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อย： “ใครมายั่วโมโหคุณหนูส้งของพวกเรากันนะ？”
“คุณไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวคุณก็รู้เอง” ส้งหวั่นหวั่นมีสีหน้าเย็นชา
“ได้สิ ฉันสัญญา แต่ว่า……” Anthonyนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก
สำหรับเขา การฆ่าคนอื่นนั้นไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร
ก่อนที่ส้งหวั่นหวั่นจะมานั้นก็เตรียมใจเอาไว้แล้ว เธอรู้ว่าAnthonyไม่มีทางช่วยตัวเองอย่าง
ขอแค่เป็นคนที่เคยทำงานด้านนี้มาก่อน จะไม่มีทางทำให้ตัวเองต้องขาดทุน
ส้งหวั่นหวั่นมองAnthony จากนั้นก็ถามด้วยความเครียด： “แต่อะไร？”
Anthonyลุกขึ้นมา ก่อนจะเดินมาอยู่ตรงหน้าของส้งหวั่นหวั่น： “ฉันชื่นชมคุณหนูส้งมานาน ไม่รู้ว่าคุณหนูส้งจะสามารถมาเป็นผู้หญิงของฉันได้หรือเปล่า？”
Anthonyพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ส้งหวั่นหวั่น หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ดมน้ำหอมของส้งหวั่นหวั่น ด้วยใบหน้ารื่นเริง
ส้งหวั่นหวั่นสั่นไปทั้งตัว ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจมาแล้ว แต่เมื่อเขาพูดออกมาจากปาก ส้งหวั่นหวั่นก็ยังกลัวอยู่ดี แต่เธอก็ไม่ได้แสดงออกมา
ในใจของส้งหวั่นหวั่นนั้นขัดขืนอย่างสุดใจ ถึงอย่างไรการเป็นผู้หญิงของเขาก็ต้องเสียสละตัวเอง
เธอเป็นถึงคุณหนูคนโตของตระกูลส้ง ต่อมาเสียเรือนร่างตัวเองแบบนี้ เกรงว่าคนจะหัวเราะเอาได้
แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางจะไปเลย มีเพียงแค่วิธีเดียว ที่จะทำให้เจียงหยุนเอ๋อหายไปจากโลกนี้
ส้งหวั่นหวั่นขบปาก ด้วยใจที่โหดร้าย จากนั้นก็พยักหน้าพูด: “ได้ ได้เลย”
Anthonyหัวเราะดังขึ้น ก่อนจะเดินกลับไปที่ที่นั่งเมื่อครู่ พลางมองส้งหวั่นหวั่นด้วยความเจ้าเล่ห์： “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณต้องทำตัวดีๆ นะ ทำคะแนนให้ดี ฉันถึงจะช่วยคุณ”
Anthonyอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก พลางมองไปทางส้งหวั่นหวั่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย
ในใจของส้งหวั่นหวั่นไม่เต็มใจเป็นอย่างมาก แต่ว่าตอนนี้เธอกลับต้องทำให้ตัวเองดูเต็มใจและมีความสุขเป็นอย่างมาก
ส้งหวั่นหวั่นมีผมยาวประบ่า คิ้วงามสีดำขลับ ดวงตาสวยนั้นส่งสายตาให้Anthony
ยิ้มขึ้นเล็กน้อย เธอค่อยๆ ยกเท้าขึ้นจากนั้นก็เดินไปหาAnthony
ท่าทีที่ดูหยิ่งเย็นชาตามปกติของส้งหวั่นหวั่น ตอนนี้กลับเป็นผู้หญิงที่ไร้ทางสู้เมื่ออยู่ต่อหน้าAnthony
Anthonyกลืนน้ำลาย แต่พบว่าตัวเองหลงผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เข้าแล้ว เลยมองส้งหวั่นหวั่นไม่ห่าง
ส้งหวั่นหวั่นยิ้มมุมปาก เพราะรู้ว่าตอนนี้Anthonyหลงตัวเองเข้าแล้ว ยิ่งรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
ผู้ชายที่ตัวเองชอบ จะหลงผู้หญิงคนหนึ่งง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไร เลยยิ่งเกลียดAnthonyเข้าไปใหญ่
ส้งหวั่นหวั่นเดินเข้าไปหาAnthony ก่อนจะนั่งลงบนตักของAnthony มือทั้งสองข้างก็โอบคอของAnthony พลางยิ้มให้Anthonyด้วยความเซ็กซี่
เมื่อผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มานั่งอยู่บนตักของตัวเอง ในสถานการณ์แบบนี้ยิ่ง ในสถานการณ์แบบนั้นตัวเองก็ชอบมานาน Anthonyจะนั่งอยู่แบบนั้นได้อย่างไร ก่อนจะยื่นมือมาโอบเอวของส้งหวั่นหวั่น แล้วจูบ
ส้งหวั่นหวั่นพยายามอดทนเอาไว้ พร้อมรับรอยจูบของAnthony
Anthonyที่รับรู้ได้ถึงการตอบรับของส้งหวั่นหวั่น เรือนร่างก็เร่าร้อนขึ้นมา มืออีกข้างหนึ่งก็ปลดเสื้อผ้าของเขาออกมา
ทั้งสองคนเริ่มจูบกันอย่างเร่าร้อน
ส้งหวั่นหวั่นตอบรับAnthony เพราะอยากให้เขาอารมณ์ดี แต่ในใจกลับรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก ขยะแขยงสุดๆ
เธอกัดฟันเบาๆ เธออยากจะแบกรับทั้งหมดเอาไว้ ทั้งหมดก็เพื่อการทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อนั่นล่ะ
เมื่อเรื่องทั้งหมดจบแล้ว Anthonyเพียงแค่คิดว่าถูกส้งหวั่นหวั่นปรนนิบัติอย่างดี เลยจูบหน้าผากของส้งหวั่นหวั่น พลางถาม: “ที่รัก บอกมาเถอะ อยากได้อะไร”
ส้งหวั่นหวั่นไม่ได้ทำดีเหมือนเมื่อครู่แล้ว ก่อนจะหยิบรูปของถวนจื่อกับของเจียงหยุนเอ๋อออกมาจากกระเป๋า พลางส่งให้Anthony
“คนที่ฉันอยากฆ่าก็คือเจียงหยุนเอ๋อกับลูกชายของเธอ” ส้งหวั่นหวั่นพูดพลางหยิบเอกสารออกมา
“ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นสองคนล่ะ？” Anthonyยิ้มพลางพูดขึ้น
ส้งหวั่นหวั่นมองAnthony Anthonyเลยรีบพูดขึ้น: “ล้อเล่นๆ คุณบอกมาเถอะ”
“นี่เป็นที่อยู่ของพวกเขา ฉันไม่อยากให้ทั้งสองคนมีชีวิตอยู่ต่อ” ส้งหวั่นหวั่นมีแววตาเย็นชาออกมา
Anthonyดึงส้งหวั่นหวั่นมาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ก่อนจะโทรศัพท์ เพื่อหาคนไปฆ่าถวนจื่อกับเจียงหยุนเอ๋อ
“พอใจแล้วใช่ไหม？” Anthonyกำชับทุกอย่างจนเสร็จ จากนั้นก็กอดส้งหวั่นหวั่นแน่นขึ้น
ส้งหวั่นหวั่นนอนซบอกของAnthony ในสายตานั้นมันมีแต่ความเย็นชา
ทางเจียงหยุนเอ๋อ ต่างทยอยลงจากเรือแล้วขึ้นฝั่งไป
มีคนมารับพวกเขาลงจากเรือ ดูเหมือนจะมีคนบงการอยู่ตลอด
ได้ยินคนอื่นบอกมา ว่าคนพวกนี้จะพาคนในเรือไปที่ทำงาน
เฟิงจิงเป่ยตามอยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมาติดๆ
“เดี๋ยวจะต้องลงเรือแล้ว คุณพาเด็กตามฉันมา ฉันกลัวว่าจะมีคนคิดไม่ดีกับพวกคุณ” เฟิงจิงเป่ยกระซิบข้างๆ หูของเจียงหยุนเอ๋อ
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกขอบคุณเฟิงจิงเป่ยเป็นอย่างมาก การเดินทางนี้ เฟิงจิงเป่ยดูแลพวกเขาแม่ลูกเป็นอย่างดี ถ้าไม่ใช่เพราะการดูแลของเขา เธอกับถวนจื่อคงจบเห่ไปนานแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าพลางพูดด้วยรอยยิ้ม： “ขอบคุณคุณลุง”
ถวนจื่อเห็นหม่ามี้ขอบคุณ ก็พูดเสียงหวานตาม： “ขอบคุณคุณปู่”
เฟิงจิงเป่ยยิ้มด้วยมุมปากเบาๆ หรือว่าตัวเองแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ？
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้เรียกว่าปู่กับลุงน่ะ？” เฟิงจิงเป่ยไม่ว่าอย่างไรก็โตกว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่กี่ปี ทำไมถึงกลายเป็นปู่ของถวนจื่อได้ล่ะ？
“ปู่ พวกเรารู้ว่าคุณยังแข็งแรงไม่เบา แต่หม่ามี้เคยสอนฉัน ว่าต้องเคารพคนอาวุโส ดังนั้นฉันเลยต้องเคารพคุณ” ถวนจื่อคิดว่าควรจะเรียกปู่เฟิงจิงเป่ย
ทั้งหน้าของเขาที่มีหนวดนั้นมันเป็นการพิสูจน์ตัวตนของเขา
เจียงหยุนเอ๋อก็คิดว่าเฟิงจิงเป่ยเป็นคนที่อายุมากแล้วแต่ร่างกายยังไหวอยู่ เหมือนกับซูม่านลี ดังนั้นเลยไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของเฟิงจิงเป่ย
เฟิงจิงเป่ยถอนหายใจเพราะทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะส่ายหัวพลางพูด: “ช่างมันเถอะ ตามใจพวกคุณ”
เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมองกันพลางยิ้มแย้ม
แต่ในเวลานี้ คนที่มารับขับรถมา จากนั้นพาพวกเขาขึ้นรถไป
เพราะคนงานบนเรือนั้นเยอะมาก ดังนั้นเลยมีรถหลายคัน รถทุกคนมีคนนั่งอยู่เต็ม
เฟิงจิงเป่ยพาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมาปกป้องอยู่ด้านหลัง ผู้ชายบนรถ กับผู้หญิงอย่างเจียงหยุนเอ๋อ เฟิงจิงเป่ยกลัวว่าจะมีคนมาลงมือกับพวกเขา
ในสภาพแวดล้อมปิดแบบนี้เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อก็เครียดขึ้นมา
มือของถวนจื่อดึงเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ หัวเล็กๆ นั้นก็ซบอยู่ที่หน้าอกของเจียงหยุนเอ๋อ พลางขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเธอ แล้วพูดเบาๆ ว่า: “หม่ามี้ ฉันคิดถึงพ่อแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป จากนั้นก็เอาคางของตัวเองวางบนหัวของถวนจื่อ พลางถูกไปมา: “อือ หม่ามี้ก็คิดถึงเขา