ตอนที่ 359 ยากจะพูด เหมือนเพิ่งตื่นจากห้วงแห่งความฝัน (4)
บางครั้งบางเวลา ถอยหลังหนึ่งก้าวก็จะพานพบท้องฟ้าและทะเลที่กว้างใหญ่
หากนางคิดได้เร็วกว่านี้ คงไม่ถึงขั้นทำให้เซ่าชิงมีเรือนไม่อาจกลับเรือน เร่ร่อนอยู่ด้านนอกนานหนึ่งปีกว่า
ผสมยาลงไปมาก คาดว่าผลลัพธ์ต้องดีอย่างแน่นอน!
การตระหนักรู้ในตอนนี้ ทำให้ภายในใจของนางเปี่ยมไปด้วยความสะใจของการแก้แค้น! นางไม่ได้รู้สึกกังวลและเสียใจแม้แต่น้อย!
ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ กุ้ยเสี่ยวซีเหี้ยมโหดยิ่งนัก!
แต่นางในตอนนี้ ไม่ได้เกลียดชังมั่วเชียนเสวี่ยแล้ว
นางไม่เคยเกลียดชังหนิงเซ่าชิงมาก่อน ในอดีตนางเป็นคนทำลายทุกอย่าง เวลานี้นางแต่งงานกับคนอื่นแล้ว มีสิทธิ์อันใดไปเกลียดแค้นเขา
นางเกลียดตนเอง เกลียดตนเองที่เหตุใดตอนนั้นจึงโง่เขลานัก!
คนที่นางเกลียดยิ่งกว่าคือ…หนิงเซ่าอวี่!
นับตั้งแต่วันนั้น หนิงเซ่าอวี่ใช้ความรุนแรงกับนางทุกวัน ไม่เคยปฏิบัติกับนางเหมือนมนุษย์ ทุกเวลาที่เข้ามาในห้องของนาง ล้วน…
เมื่อวันก่อน เขาคล้ายดื่มสุราเข้าไปเล็กน้อย ตอนที่เขาด่าทอ นางได้ยินอย่างชัดเจน
“หญิงชั้นต่ำ เจ้าคิดว่าเจ้างดงามมาก ข้าจึงเห็นค่าเจ้าเช่นนั้นหรือ หากไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นคนรักของหนิงเซ่าชิงที่ยังไม่ได้ตบแต่งเข้าตระกูล ข้าไม่ลงทุนลงแรงวางแผนเช่นนั้นหรอก…”
ในอดีตเขาพูดอย่างไพเราะ! บอกว่าเขาหนิงเซ่าอวี่คือวีรบุรุษช่วยหญิงงาม ช่วยตนที่ตกลงไปในแม่น้ำ เหตุเพราะชมชอบนางมานาน ด้วยเหตุนี้จึงไม่อาจควบคุมความรู้สึกได้…เดิมทีนางคิดว่าเป็นเช่นนั้น แต่สุดท้าย
สุดท้ายกลับเป็นคำโกหกทั้งเพ!
หนิงเซ่าอวี่ทำเพื่อตำแหน่งหัวหน้าตระกูล วางแผนลวงหลอกหญิงโง่เช่นนาง
กระทั่งเวลานี้ ทุกครั้งที่กุ้ยเสี่ยวซีหวนคิดถึงวันนั้น หวนคิดถึงระยะหลังที่ผ่านมา หวนคิดถึงการกระทำต่างๆ ของหนิงเซ่าอวี่ที่ทำเหมือนนางไม่ใช่มนุษย์ นางก็ยิ่งคับแค้นใจ!
ตอนนั้นเขาจริงใจกับนาง
เขาบอกว่า หากตนอยากจะแต่งงานกับหนิงเซ่าชิง ขอเพียงดื่มสุราพันจอก ทำให้หนิงเซ่าชิงเมา เช่นนั้นเขาจะช่วยนาง ให้นางกับหนิงเซ่าชิงร่วมรักกัน
เขาบอกว่า หนิงเซ่าชิงเมาแล้ว ย่อมไม่รู้ว่านางเป็นหญิงบริสุทธิ์หรือไม่ เมื่อถึงเวลาไม้กลายเป็นเรือแล้ว เป็นสามีภรรยากันแล้ว เช่นนั้นย่อมต้องรีบแต่งเข้าตระกูล…
เขายังบอกอีกว่า…
คิดถึงเรื่องเหล่านี้ กุ้ยเสี่ยวซีตัวสั่นเทา เหมือนเพิ่งตื่นจากห้วงแห่งความฝัน
ลอบสาบานกับตนเอง นับจากนี้ กุ้ยเสี่ยวซีจะไม่มีวันทำตามคำสั่งของหนิงเซ่าอวี่! ไม่มีวันเป็นหุ่นเชิดของเขาอีกแล้ว! ตำแหน่งนายหญิงของตระกูลอะไรนั่น ตำแหน่งที่คนนับหมื่นปรารถนา กุ้ยเสี่ยวซีไม่ต้องการ!
หนิงเซ่าอวี่ทรมานนางต่างๆ นานาทุกวัน เพื่อให้นางตั้งครรภ์ลูกของเขาไม่ใช่หรือ
หึ…อยากทำก็ทำไปเถอะ ทรมานไปเถอะ ทางที่ดีที่สุดเหน็ดเหนื่อยจนตาย ถึงอย่างไร นางดื่มยานั้นเข้าไปแล้ว ไม่ว่าจะทำเช่นไร นางก็ไม่อาจมีลูกให้เขา
มุมปากของกุ้ยเสี่ยวซีแย้มยิ้ม
เป็นยิ้มที่โหดร้าย เป็นยิ้มที่เย็นชา
มั่วเชียนเสวี่ยยืนอยู่ใกล้กุ้ยเสี่ยวซีที่สุด สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของนาง
มั่วเชียนเสวี่ยฉงน
กุ้ยเสี่ยวซีในตอนแรก รอบตัวนางเปี่ยมไปด้วยความคับแค้นและริษยาที่ไม่อาจซ่อนเร้น ท่าทีของนาง คล้ายอยากจะตัดนางเป็นชิ้นๆ จึงจะคลายความคับแค้นใจได้!
แต่ว่าหลังจากที่นางดื่มน้ำต้มสมุนไพรนั้นลงไป รัศมีของนางเปลี่ยนผัน!
ชูอีและสืออู่ไม่เข้าใจว่าฮูหยินรองตระกูลหนิงคนนี้คิดจะทำสิ่งใดกันแน่ แต่ก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย ทั้งสองยืนด้านหลังมั่วเชียนเสวี่ย ซ้ายหนึ่งขวาหนึ่ง อยู่ในท่วงท่าปกป้อง
เรื่องอื่นมั่วเชียนเสวี่ยไม่กล้าพูด แต่นางคิดว่าสัมผัสที่หกของนางแม่นยำ!
ตอนนี้มั่วเชียนเสวี่ยสัมผัสได้ว่าความคับแค้นที่กุ้ยเสี่ยวซีมีต่อตนหายไปแล้ว อีกทั้งความเหี้ยมโหดเมื่อครู่ของนางก็หายไป! นางในตอนนี้ เปี่ยมไปด้วยความเย็นยะเยือก เปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง
หลังจากกุ้ยเสี่ยวซีที่ดื่มน้ำต้มสมุนไพรหมดถ้วยนางก็ไม่ได้อยู่ที่งานชมดอกไม้ต่อ แต่พาสาวใช้ของนางกลับจวนไป
ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะมั่วเชียนเสวี่ยไม่รักษาน้ำใจจึงทำให้กุ้ยเสี่ยวซีโมโหแล้วกลับไป ชั่งน้ำหนักในใจกันใหม่
มั่วเชียนเสวี่ยมองแผ่นหลังของกุ้ยเสี่ยวซีจนใจลอย อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดว่าเหตุใดนางจึงผิดเพี้ยนจากเดิมเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้คำตอบ สุดท้ายจึงทำได้เพียงปล่อยเรื่องนี้ไป
บรรดาสตรีชั้นสูงละเอียดอ่อนและรักษาภาพลักษณ์ของตนยิ่งนัก งานชมดอกไม้ในช่วงเย็นยังคงดำเนินต่อไป ทานอาหารเสร็จแล้ว คุณชายและคุณหนูตระกูลชั้นสูง ท่านหญิงตระกูลขุนนางใหญ่ล้วนไปยังโถงข้าง ไปพักผ่อนในห้องรับร้องของตนเอง
มั่วเชียนเสวี่ยเดินออกไปจากโถงหลักด้วยความหม่นหมอง เดินเตร่อยู่ในสวนดอกไม้
ขณะที่นางกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างๆ “เชียนเสวี่ย เจ้ากำลังคิดอะไร”
คนที่เดินตามมาคือท่านหญิงซูซู
เมื่อก่อนท่านหญิงซูซูเป็นสตรีโผงผางตรงไปตรงมา ทว่า ตั้งแต่นางมีความรัก คล้ายว่านางจะเข้าใจความหมายของคำว่า ‘สตรีตั้งใจแต่งตัวเพื่อคนรัก’
เมื่อครู่ที่นางไม่อยู่ นั่นเป็นเพราะไปแต่งตัวที่เรือนข้างครู่หนึ่งเท่านั้น
สำหรับซูซู มั่วเชียนเสวี่ยไม่ได้ปิดบังนางมาก่อน เพราะนางรู้ว่า การปิดบังคนที่ดีกับเราเช่นนี้ เป็นการทำลายความสัมพันธ์ เรื่องเช่นนี้ มั่วเชียนเสวี่ยไม่เคยทำมาก่อน
ยิ่งไปกว่านั้น นางและซูซูพูดคุยกันถูกคอ ไม่มีเรื่องขัดแย้งทางผลประโยชน์ใดๆ
มั่วเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้น นางเศร้าสลดเล็กน้อย “ข้ารู้สึกว่ากุ้ยเสี่ยวซีมีบางอย่างผิดปกติ”
สตรีคนหนึ่ง อยู่ตรงหน้านาง ดื่มยาที่ทำให้ไม่อาจตั้งครรภ์ สำหรับมั่วเชียนเสวี่ยแล้วเป็นเรื่องที่สะเทือนใจยิ่งนัก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูซูกลอกตามองบน!
“มีสิ่งใดผิดปกติ สตรีทั้งโลกล้วนเหมือนกัน ไม่พูดถึงในตระกูลขุนนางใหญ่ แม้แต่เรือนหลังของปุถุชนคนทั่วไป จะมีกี่คนที่จริงใจ มนุษย์ล้วนใช้ชีวิตด้วยการเสแสร้งไม่ใช่หรือ”
เช่นเดียวกับนาง เพียงแค่การกระทำที่เกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจของซูชี นางกลับรอนานถึงสิบปี!
ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ นางมีชีวิตโดยการแสร้งทำตัวโผงผางไม่ใช่หรือ นางอาศัยสิ่งนี้ ทำให้คนที่มาทาบทามสู่ขอตกใจ ทำให้คนที่หมายจะมาพึ่งพิงอำนาจ ทำให้คนพวกคุณชายตระกูลชั้นสูงที่มาสารภาพรักตกใจไม่ใช่หรือ
มั่วเชียนเสวี่ยถอนหายใจเบาๆ มนุษย์หนอ ไม่อาจทำตามหัวใจ มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตน
“ไปกันเถอะ พวกเราไปเดินเล่น ไปเปลี่ยนอารมณ์กัน”
ซูซูพยักหน้า ทั้งสองจับมือกันแล้วเดินเข้าไปในสวนดอกไม้
ขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่นั้น ด้านหลังเรือนดอกไม้มีเสียงนินทาดังขึ้น
“ท่านหญิงซูซูคนนั้นยังมีหน้ามางานชมดอกไม้อีกหรือ ไม่รู้จักละอายจริงๆ…”
“จริงด้วยๆ ชื่อเสียงของนางในเมืองหลวงเป็นเช่นไรไม่รู้หรืออย่างไร”
“ร้ายกาจ โผงผาง ไม่มีเหตุผล สตรีเช่นนี้ทำให้สตรีเทียนฉีขายหน้าจริงๆ หากเป็นข้า ข้าเอาหัวชนเสาตายแล้ว! แต่นางกลับดียิ่งนัก ในงานเลี้ยงเช่นนี้ นางยังกล้าโผล่หน้ามา…ทั้งยังแต่งตัวงดงาม! ช่างไม่มีกาลเทศะจริงๆ!”
“คนไร้ยางอาย ใต้หล้าไร้ศัตรู เก้าตัวอักษรนี้ พูดถึงคนเช่นนางนี่แหละ”
————————————-