บทที่323 คนที่ตามฆ่าคุณเป็นใครกันแน่
จากนั้น เฟิงจิงเป่ยจากนั้นก็เปลี่ยนไปทำงานที่อื่นตอนที่คนอื่นไม่ได้สนใจ
เมื่อครู่ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับเหมือนมีเรื่องที่ต้องปรึกษากัน
ทั้งสองคนมองไปรอบๆ เมื่อพบว่าไม่มีใครสังเกต เลยเดินเข้าไปที่ห้องน้ำด้วยกัน
เฟิงจิงเป่ยเดินตามไปอย่างระวัง แต่ไม่ได้เดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียงแค่แอบฟังเฉยๆ
ที่มุมนั้นเป็นมุมที่เฟิงจิงเป่ยสามารถแอบฟังเสียงทั้งสองคุยกันได้อย่างชัดเจน แต่พวกเขาจะมองไม่เห็นตัวเอง
“เป็นอย่างไรบ้าง？” มีคนหนึ่งที่สูงกว่าหน่อยพูดขึ้น
“ชิ” คนที่เตี้ยกว่าไร้ทางเลือก “คนงานเยอะขนาดนี้ จะหาได้อย่างไรกัน？”
“แต่หัวหน้าพูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่ามีเด็กกับคนท้อง ฉันว่ามันไม่น่ายากนะ” คนตัวสูงลูบหัวไปมา
คนเตี้ยนั้นระเบิดอารมณ์ออกมา： “แล้วคุณหาเจอเหรอไง？”
“ไม่เจอ”
“งั้นคุณพูดอะไรออกมา？” คนเตี้ยมองบนใส่คนตัวสูง “จริงๆ ก็คือโรงงานนี้มันใหญ่เกินไป แถมคนยังเยอะอีกด้วย แต่ว่าฉันไม่เห็นคนท้องกับเด็กเลย”
คนสูงขมวดคิ้วเป็นปมพลางถาม： “หรือว่าจะไม่ได้มา？”
“คุณโง่หรือเปล่า ก็มีรายงานอยู่ว่าสองคนนั้นเข้ามา หรือว่าการรายงานนั้นจะผิดพลาดเหรอ？” คนเตี้ยทนไม่ไหวแล้ว “ถ้าเกิดทำผิดไป งั้นพวกเราก็เข้ามาฟรีๆ นานขนาดนี้เลยล่ะสิ?”
คนสูงถอนหายใจ： “ช่างเถอะๆ พวกเราไปหากันใหม่เถอะ หาอีกหลายๆ รอบ อาจจะคลาดกันไปก็ได้”
“ได้”
“ถ้าเกิดว่าหาไม่เจอล่ะ？”
“ก็แยกย้าย” คนเตี้ยไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนสูง “ฉันไปก่อนนะ ไม่อยากเสียเวลาคุยกับคุณ”
คนเตี้ยพูดแบบนั้นก่อนจะจากไป ตอนที่จะจากไปยังมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครสนใจตัวเอง
คนเตี้ยออกไปไม่นาน คนสูงก็ออกมา ก่อนจะเดินออกไปทำงานเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากที่ทั้งสองคนออกไปแล้ว เฟิงจิงเป่ยก็เดินออกมาจากอีกด้าน พลางมองเงาตามหลังของทั้งสองคน แล้วหรี่ตาลง
ทั้งสองคนตามเจียงหยุนเอ๋อมาเหรอ？มองไปรอบๆ โรงงาน ยังจะมีคนท้อง กับเด็กที่ไหนกันอีก？
ดูเหมือนที่เจียงหยุนเอ๋อพูดก่อนหน้านี้จะไม่ผิดเลย มีคนจะมาฆ่าเธอจริงๆ ด้วย
แต่สิ่งที่ทำให้ให้เฟิงจิงเป่ยคิดไม่ถึงเลยก็คือ คนพวกนั้นเข้ามาในนี้ได้ด้วย มาตามฆ่าถึงที่นี่ คนที่จะฆ่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
เฟิงจิงเป่ยคิดไปคิดมาก็กลับไปที่ทำงานของตัวเอง ในสถานการณ์แบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อมีความเสี่ยงมาก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เลยรู้สึกหนักใจ
ถึงแม้ว่าตัวเองถูกพวกเขาทั้งสองเรียกแบบนั้น แต่อันที่จริง สองแม่ลูกนั้นก็นิสัยดีเป็นอย่างมาก
เฟิงจิงเป่ยคิดว่าถ้าวาสนาดี พวกเขาจะไม่ถูกคนพวกนี้ฆ่า
หลังจากที่งานตอนกลางคืนเสร็จ เฟิงจิงเป่ยก็กลับมาที่หอพัก
ตอนที่กลับไป เจียงหยุนเอ๋อกำลังนั่งลง กลางพิงหมอน ถวนจื่อเองก็นอนอยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อใช้มือหนึ่งโอบถวนจื่อ อีกมือหนึ่งตบแขนของถวนจื่อเบาๆ
ปากของเจียงหยุนเอ๋อเปิดเล็กน้อย เหมือนกำลังเล่านิทานให้ถวนจื่อฟัง เพื่อกล่อมให้เขาหลับ
เล่านิทานไปพลาง ใบหน้าก็มีแต่รอยยิ้ม
พูดตรงๆ เฟิงจิงเป่ยคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นทนต่อความกดดันได้ดี ถึงจะเป็นแบบนี้และจะไม่มีความไม่พอใจอะไรก็ดี แถมไม่เคยทำให้ตัวเองเป็นห่วงเลย และก็ไม่สร้างความลำบากให้ใครด้วย
เจียงหยุนเอ๋อเห็นว่าที่ประตูมีเงาหนึ่ง ก็มีแววตาของความตกใจออกมา： “คุณกลับมาแล้วเหรอ？”
“อือ เขาหลับแล้วเหรอ？” ไอ้หนวดเดินเข้ามาในห้องนอน แล้วถามเบาๆ
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า： “วันนี้คงเล่นจนเหนื่อย ดังนั้นเลยหลับเร็วไปหน่อย”
เจียงหยุนเอ๋อพอใจในความมองโลกในแง่ดีเป็นอย่างมากของถวนจื่อ จุดนี้มันเหมือนกับตัวเอง
ถึงแม้ว่าจะอยู่ในที่แบบนี้ ควรเล่นก็ยังเล่น แต่ว่าอาจจะเป็นเพราะยังเด็ก เลยไม่ได้คิดมาก
“อือ” เฟิงจิงเป่ยถอดชุดทำงานด้านนอกออก
“วันนี้ทำงานเป็นอย่างไรบ้าง？เหนื่อยไหม？” เจียงหยุนเอ๋อเห็นคนพวกนั้นกลับมาทั้งหน้ามีแต่ความเหนื่อยล้า คิดไปก็รู้สึกว่าทำงานมันต้องเหนื่อยอยู่แล้ว
“พอไหว” เฟิงจิงเป่ยแล้ว งานแบบนี้มันไม่ได้หนักหนาอะไร เฟิงจิงเป่ยคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าอีกครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้น “คุณอย่าคิดจะมาช่วยอะไรฉันอีกนะ ฉันไม่เห็นด้วย”
เฟิงจิงเป่ยพูดอย่างแน่วแน่ ตัวเองเป็นชายอกสามศอก จะให้ผู้หญิงมาช่วยตัวเองทำงานแบบนี้ได้อย่างไร
อีกอย่างพวกเขาแม่ลูกไม่ได้เป็นคนบนเรือนี้ด้วยซ้ำ
“โอเค ฉันรู้แล้ว” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ
จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็คิด ว่าจริงๆ ควรจะช่วยไหม
ตามตัวตนและความสามารถของตัวเองในตอนนี้ ไม่ไปยังจะดีเสียกว่า
ที่นี่มีตัวเองเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว คนอื่นๆ นั้นเป็นผู้ชายหมด ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เหมือนเข้าถ้ำเสือเลยล่ะ
ตัวเองกำลังท้องอยู่ด้วย ถ้าเกิดตัวเองกับถวนจื่อไปทำงาน แล้วให้เฟิงจิงเป่ยมาดูแลพวกเขาแม่ลูกอีก มันไม่สะดวกสักเท่าไหร่
เมื่อได้ยินเจียงหยุนเอ๋อตอบรับเร็วขนาดนั้น เฟิงจิงเป่ยกลับมองไปทางเจียงหยุนเอ๋อด้วยความสงสัย
เจียงหยุนเอ๋อรู้ว่าเฟิงจิงเป่ยไม่วางใจ เลยอธิบายไป: “วันนี้ฉันคิดมาดีแล้ว คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่พูดว่าจะไปทำงานแล้ว แล้วก็จะไม่ทำให้คุณลำบากด้วย”
“ไม่ลำบากขนาดนั้นหรอก” เมื่อเฟิงจิงเป่ยเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อพูดแบบนั้น กลับวางใจลงจริงๆ
“คุณรีบเก็บของแล้วนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าต้องไปทำงานอีก” เจียงหยุนเอ๋อเตือน
เฟิงจิงเป่ยพยักหน้า ก่อนจะไปอาบน้ำ แล้วกลับเข้ามาในห้อง
“จริงสิ ฉันจะได้ว่าตอนแรกคุณเคยพูด ว่ามีคนในประเทศอยากจะตามฆ่าคุณเหรอ？” ตอนที่เฟิงจิงเป่ยอาบน้ำก็นึกถึงคนหนุ่มสองคนนั้น
“อือ ใช่” เจียงหยุนเอ๋อมองไปทางเฟิงจิงเป่ยด้วยความสงสัย “ทำไมเหรอ？”
ทำไมอยู่ดีๆ ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“คุณรู้ไหมว่าคนที่จะฆ่าคุณเป็นอย่างไรเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว พลางพูดด้วยความกังวล: “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
เฟิงจิงเป่ยยิ้มขึ้น： “ไม่มีอะไร ฉันแค่ถามดูเฉยๆ”
“อ๋อ” เฟิงจิงเป่ยไม่พูดอะไร เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่ถามต่อ
เดาได้ไม่ผิดเลย ว่าคนพวกนั้นน่าจะเป็นคนที่มาตามฆ่าเจียงหยุนเอ๋อ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่บังเอิญขนาดนี้หรอก
“ช่วงนี้คุณระวังหน่อยนะ จะให้ดีก็อยู่ในห้องตลอดเลยนะ เข้าใจไหม？” เฟิงจิงเป่ยโน้มน้าว
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว ด้วยความไม่เข้าใจ： “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”
เพื่อไม่ให้เจียงหยุนเอ๋อคิดมาก เฟิงจิงเป่ยเลยส่ายหัว： “ไม่มีอะไร เพียงแค่ฉันกลัวว่าคนงานพวกนั้นจะคิดอะไรกับคุณ ดังนั้นคุณเองก็ต้องระวังนะ”
เฟิงจิงเป่ยกลัวว่าถ้าบอกว่ามีคนหาเจียงหยุนเอ๋อ เธอจะกังวลแล้วก็กลัวมากกว่าเดิม
แต่ให้อยู่ที่นี่มันก็ดูไม่ค่อย เพราะตอนแรกเฟิงจิงเป่ยเริ่มคิด หาวิธีที่จะให้แม่ลูกคนนี้ออกไป
ถึงอย่างไรคนหนึ่งก็ท้อง อีกคนหนึ่งก็เด็ก มีตั้งสามชีวิต