355 จดหมายเชิญ – ส่วนที่ 1
14-18 นาที
“อืม…มันอยู่ที่นี่ถ้าฉันจำไม่ผิด?”
ผมมาถึงหมู่บ้านเล็กๆหนึ่ง ในประเทศแห่งไม้สปริงล็อก
ผมมีจดหมายชวนสำหรับการแต่งงานของผม
‘เธอ’ อยู่ที่นี่…เห็นว่า
ผมไม่คิดว่าหมมู่บ้านมีจำนวนประชากรถึง 300
มีเอลฟ์อยู่เยอะในประเทศแห่งไม้ แต่เผ่าในหมู่บ้านนี้มีหลากหลาย
กึ่งสัตว์ เอลฟ์ ดวอร์ฟ และแม้แต่คนที่ดูเหมือนกึ่งอสูร
ผมได้ยินมาว่าพวกเขาได้เริ่มเอาดินแดนคืนหลังๆ
—อดีตป่าอสูร
ที่ซึ่งเคยอยู่อาศัยไม่ได้ เพราะพิษของเจ้าอสูรหายไปแล้ว ดังนนั้น หมู่บ้านจำนวนหนึ่งถูกสร้างขึ้น
นี่คือหนึ่งในหมู่บ้านเหล่านั้น
มีรูปปั้นเทพธิดาสีขาวอยู่ตรงกลางหมู่บ้าน
เห็นได้ชัดว่าเป็นเทพเจ้าคุ้มครองหมู่บ้านนี้
กระโปรงสั้น ริบบิ้นใหญ่ ผมยาว และดวงตาโตที่สวยงาม
รูปปั้นเทพธิดาที่น่ารักมากกว่ามีบารมีคือ
(นั่นค่อนข้างสร้างได้ดีนะ)
คำชมมาจาก {เจ้าตัวเอง}
รูปปั้นของเทพธิดา โนอาห์ซามะ
“ท่านเป็นที่นิยมนะ โนอาห์ซามะ” (มาโกโตะ)
(ฟุฟุ่น แน่นอนจ้ะ) (โนอาห์)
เทพธิดาซามาพูดอย่างพอใจในตัวเองมากเกินไป
ผมก็ดีใจที่ได้เป็นสาวกของท่าน
มันดูเหมือนศาสนาของโนอาห์ซามะเป็นที่นิยมในไม่นานมานี้ ในหมู่บ้านที่มีหลายเผ่าอยู่อาศัยเหมือนที่นี่
เหตุผลก็คือ…
เอลฟ์จะบูชาเทพธิดาแห่งไม้ เฟรย่าซามะ
ดวอร์ฟจะบูชาเทพธิดาแห่งดิน เซเรสซามะ
กึ่งสัตว์จะบูชาเทพธิดาแห่งไฟ โซลซามะ
กึ่งอสูรบูชาเทพธิดาแห่งความมืดไนอาซามะบ่อยครั้ง
การบังคับตัวพวกเขาเองให้เลือกหนึ่งในนั้น ที่จะเป็นเทพเจ้าคุ้มครองของหมู่บ้าน จะจบในความขัดแย้ง
นั่นทำไมพวกเขาจะทำให้เทพธิดาที่เป็นที่นิยมในไม่นาน เทพธิดาแห่งอิสระโนอาห์ซามะ มาเป็นเทพเจ้าคุ้มครอง และชาวหมู่บ้านจะอธิษฐานกับเทพธิดาที่พวกเขาเองบูชา
โนอาห์ซามะรับรองการบูชาเทพธิดาหลายองค์
พูดถึงแล้ว ผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งโชคชะตา ไอราซามะ เป็นผู้ศรัทธาเทพเจ้าองค์เดียวที่เข้มข้น
ผมคำนับรูปปั้นของโนอาห์ซามะ และมุ่งหน้าเข้าไปในหมู่บ้านทั้งแบบนั้น
ผมถูกทักทายโดยชาวหมู่บ้านบนทาง
มีคนอายุน้อยเยอะ น่าจะเพราะนี่เป็นหมู่บ้านใหม่
พวกเขาทักทายผมด้วยหน้าที่สดใส น่าจะเพราะพวกเขาคิดว่าคนนอกถ้าไม่ใช่นักผจญภัย ก็เป็นบางคนที่อยากเข้าร่วมหมู่บ้านของพวกเขา
ที่นี่มีบรรยากาศดี
มีบ้านใหญ่ลึกเข้าไปข้าางในหมู่บ้าน
มันไม่เหมาะกับหมู่บ้านเล็กๆ
ชัดเจนว่ามันโดดเด่น ในที่ซึ่งมีบ้านที่เรียบง่าย
บ้านที่ใหญ่นั่น ที่ต้องถูกสร้างด้วยเวทมนนตร์ล้อมโดยดอกไม้เป็นตัน และให้บรรยากาศเทพนิยาย
ผมเข้าหาบ้าน และเคาะประตูใหญ่
ไม่มีการตอบสนง
ผมได้ยินเสียงฝึเท้าที่ลนลานข้างในแทน
ผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องวิ่ง และใช้เทเลพอร์ตดีกว่า แต่มันต้องเป็นคนนั้นลนลานมากเท่าไร
ประตูเปิดด้วยกำลัง
สาว {ผมสีดำ} ปรากฏจากข้างใน
การที่เธอไม่มีผมสีขาวที่ผมชินกับการเห็นจากเธอ คือประประสบการณ์ที่ยังสดใหม่
“มาโกโตะซามะ!!! อย่างน้อยส่งจดหมายมาก่อนหน้าถ้าพี่จะมากระทันหันซี่!”
“พี่มาเพื่อเที่ยวน่ะ โมโมะ” (มาโกโตะ)
เจ้าของบ้านเป็น {อดีต} ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศแห่งแสง และสหายของผม โมโมะ
◇◇
“หืมม งานแต่งงานของมาโกโตะซามะเหรอ หือ~…เข้าใจแล้ว~” (โมโมะ)
ผมถูกนำไปที่ห้อง ที่มีหนังสือกระจัดกระจายอยู่ ผมอบจดหมายเชิญให้กับโมโมะ ระหว่างดื่มชาที่ถูกนำออกมาให้ผม
ผมรู้จากจดหมาย ว่าโมโมะได้ย้ายมาหมู่บ้านนี้หลังจากเกษียณจากการเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศแห่งแสง
ชื่อเสียงของปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้ถูกรู้จักแค่ประเทศแห่งแสง แต่ทั้งทวีปตะวันตก
หน้าของน้องเขาก็ด้วย
เห็นได้ชัดว่าน้องเขาเลือกที่นี่ เพราะไม่ความต้องกังวล เกี่ยวกับการที่ใบหน้าเธอจะถูกจำได้ ในหมูบ้านชนบทเล็กๆ
น้องเขาจะย้ายจากประเทศแห่งแสงไปอยู่ต่างจังหวัด แต่โมโมะควรจะสามารถครอบคลุมทุกปัญหาได้ด้วยเวทมนตร์
เธอดูเหมือนจะใช้ชีวิตเป็นอิสระจากความกังวลทางโลก จากอะไรที่ผมเห็นได้ในห้องนี้
“เฮ้ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“มีอะไรเหรอ~ มาโกโตะซามะผู้เจ้าชู้” (โมโฒะ)
น้ำเสียงของน้องเขาแขวะๆ
น้องเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ดี
โมโมะนั้นใช้สปิริตลมเพื่อทำให้จดหมายเชิญลอย และกำลังอ่านมันด้วยหน้าตาที่เบื่อหน่าย
(เดี๋ยว หืม?) (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่น้องใช้สปิริตลมเก่งเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เอ๋ มากขนาดนี้ปรกตินะ” (โมโมะ)
“แต่…” (มาโกโตะ)
เมื่อผมดูใกล้ๆ ตะเกียงในห้องนีติดไฟโดยสปิริตไฟ
โมโมะต้องชอบดอกไม้ มีกระถางต้นไม้เยอะข้างในห้อง และสปิริตลม กับสปิริตดินดูแลพวกมันอยู่
เธอเชี่ยวชาญสปิริตทั้งหมดของ 4 ธาติพื้นฐานหรือ?!
“หนูไปจากอันเดดสู่มนุษย์ต้องขอบคุณพี่ไง มาโกโตะซามะ หนูได้สนใจในผู้ใช้สปิริตมาเป็นเวลานานแล้วล่ะ” (โมโมะ)
โมโมะพูดเหมือนไม่มีอะไรเลย
“ไม่ใช่น้องเรียนมันเร็วไปนิดนึงเหรอ?!” (มาโกโตะ)
โมโมะกลับไปเป็นมนุษย์เพิ่งไม่นานมานี้
กระนัน เธอสนิทกับสปิริตธาตุพื้นฐานทั้ง 4 แล้ว
แม้ว่ามันใช้ผมหลายเดือน ที่จะแค่สนิทด้วยกันกับสปิริตน้ำ
“ที่สำคัญกว่านั้น…” (โมโมะ)
“ที่สำคัญกว่านั้น…?” (มาโกโตะ)
“เมื่อไหร่ที่พี่จะ {แต่งงาน} กับหนู?!” (โมโมะ)
โมโมะเข้ามาผม ด้วยท่างทางที่ข่มขู่อย่างน่าประหลาดใจ
“นั่น…เมื่อน้องโตน่ะ โมโมะ…” (มาโกโตะ)
“หนูอายุ 1,000 ปี!” (โมโมะ)
“อีกไม่กี่ปีนะ” (มาโกโตะ)
“พี่จะเป็นตาแก่แล้วตอนนั้น!” (โมโมะ)
“พี่จะไม่เป็นต่อแก่แค่ในไม่กี่ปีหรอก!” (มาโกโตะ)
“มมมมุ” (โมโมะ)
“พูดถึงแล้ว…หนูจะ…มาที่งานแต่งในประเทศแห่งน้ำมั้ย?” (มาโกโตะ)
“เออ๋… งานแต่งของคนอื่นอีกแล้วเหรอ~? แม้ว่าหนูฉลองการแต่งงานกับแอนนาซัง~” (โมโมะ))
“ยังไงซะ เพราะทั้งหมด โซเฟียเป็นคู่หมั้นของพี่…” (มาโกโตะ)
“ยังไงหนูก็ถูกทิ้งไว้ทีหลังอยู่ดี” (โมโมะ)
“น-นั่นแปลว่าไม่เหรอ…?” (มาโกโตะ)
“หืม” (โมโมะ)
โมโมะเบือนหน้าหนี
หืมม
มันดูเหมือนจะยากจริงๆที่จะชวนโมโมะ
บังคับบางคนมันไม่ดี
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (โมโมะ)
ผมนำจดหมายเชิญกลับเข้าไปในกระเป๋า
“ถ้างั้น พี่จะมาเที่ยวอีกวันหลังนะ มันเป็นหมู่บ้านที่ดี โมโมะ” (มาโกโตะ)
“ด-ได้โปรดรอเดี๋ยว!” (โมโมะ)
โมโมะจับเสื้อของผม
“หนูไม่ได้บอกว่าหนูจะไม่ไปนะ” (โมโมะ)
“หนูจะไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เพราะทั้งหมดโซเฟียเป็นหนึ่งในนักเรียนของหนู หนูจะเข้าร่วมงานฉลอง” (โมโมะ)
“พูดถึงแล้ว หนูเป็นคุณครูในชั้นเรียนเวทมนตร์สำหรับราชวงศ์นี่” (มาโกโตะ)
“นั่นถูกต้อง ออราเคิลแห่งแสงและออราเคิลแห่งไฟเป็นนักเรียนของหนูมาเป็นรุ่นๆอายุด้วย” (โมโมะ)
“นั่นน่าประทับใจนะ” (มาโกโตะ)
ออราเคิลส่วนใหญ่เป็นราชวงศ์
การที่น้องเขาเป็นครูของราชวงศมาเป็นรุ่นอายุ หมายถึงอิทธิพลในทวีปตะวันตกของน้องเขามากจนวัดค่าไม่ได้
แต่โมโมะออกจากตำแหน่งนั้นของเธออย่างง่ายๆ และเกษียณ
“นั่นทำไมหนูจะเข้าร่วมในงานแต่ง แม้ว่าหนูจะไม่ชอบมัน เพื่อการแลกเปลี่ยน หนูจะต้องให้พี่แต่งงานกับหนูในไม่กี่ปีนี้ด้วย!” (โมโมะ)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ผมตกลงและโมโมะพูด ‘ฮึ่ม!’ ขณะทีน้องเขาหันหน้าไปทางอื่น
“และถ้างั้น อะไรคือที่พี่จะทำตอนนี้? งานแต่งคือในอีก 1 เดือนนี่ ถูกมั้ย?” (โมโมะ)
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…มีคนอื่นบางคนที่พีอยากจะเชิญ ไปด้วยกันนะ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“หนูด้วยเหรอ?” (โมโมะ)
“ยุ่งอยู่เหรอ?” (มาโกโตะ)
“หนูมีเวลาว่างมากเกินไปบนมือ” (โมโมะ)
“นั่นสรุปแล้วอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
คนต่อไปที่ผมอยากจะเชิญ ในที่ซึ่งไกลกว่านี้นิดหน่อย
“พี่คิิดจะอยู่ที่นีั นั่นไม่เป็นไรใช่ป่าว โมโมะ?” (มาโกโตะ)
“มันไม่ต้องเป็นแค่คืนเดียวเลย พี่อยู่ที่นี่ได้กับหนูตลอดกาลได้เลย” (โมโมะ)
ข้อเสนอของโมโมะดึงดูดใจ แต่…
“พี่มีหลายที่ที่พี่จำเป็นต้องไป ดังนั้นทำแบบนั้นกันเวลาอื่นนะ” (มาโกโตะ)
“บบบบู่” (โมโมะ)
โมโมะมุ่ยหน้าเมื่อผมตอบเธอด้วยคำนั้น
ท้องขอผมร้องในทันใดนั้น
“โอ้ พี่หิวอ่ะ” (มาโกโตะ)
“อยากกินอะไรตอนนี้ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)
“มีร้านอาหารดีๆมั้ย?” (มาโกโตะ)
“มีแค่ร้านเดียวเท่านั้นที่พี่ไปกินอาหารได้ในหมู่บ้านนี้” (โมโมะ)
“จริงๆเหรอ? ไปที่นั่นกันเถอะอย่างนั้น?” (มาโกโตะ)
โมโมะและผมมุ่งหน้าไปที่ร้านอาหาร -บาร์- ในหมู่บ้าน
มันเร็วไปสำหรับข้าวเย็นหรือ ไม่มีคนมากมายอยู่รอบๆเลย
“โย่ โมโมะจัง เรามีเนื้อสดกับปลาวันนี้!”
“ฉันจะปล่อยให้นายนะ” (โมโมะ)
“ได้เลย!”
มันดูเหมือนโมโมะเป็นลูกค้าประจำที่นี่ เธอคุยอย่างไร้กังวล กับเจ้าของร้าน
ผมสั่งเอล
ผมสั่งน้ำผลไม้ให้โมโมะ เพราะร่างกายเธอยังไงบรรลุนิติภาวะ
อาหารมาไม่นานหลังจากนั้น
จานเนื้อที่ทำในไฟถ่าน
สลัดทำจากชีสสดๆและผัก
พาสต้าพร้อมซอสกระเทียมและมะเขือเทศ
อาหารของเจ้าของ สุดยอด
มันดูเหมือนเขาเป็นเชฟในร้านอาหารชื่อดัง ของเมืองหลวงของประเทศแห่งแสง แต่เขาเหนื่อยจากที่มันยุ่งมากเท่าไร และเปิดร้านเล็กๆในหมู่บ้านนี้
ผมเลียริมฝีปากขณะที่ผมคุยกับโมโมะเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นในไม่นาน
หัวเรื่องของเราเป็นเกี่ยวกับสปิริตทั้งหมด
“สนิทกับสปิริตไฟได้ยังไงกัน โมโมะ?” (มาโกโตะ)
“หืมม หนู่เก่งเวทมนตร์ไฟต้้งแต่เริ่มน่ะ ดังนั้นหนูไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ มีเอลฟ์ผมแดงจังที่เป็นสหายของพี่ ก็ถูกชอบโดยสปิริตไฟด้วยนี่” (โมโมะ)
“มันจริงที่ลูซี่เชี่ยวชาญในเวทมนตร์ไฟ และเธอใช้สปิริตไฟได้ด้วย แต่พี่ไม่เก่งกับสปิริตไฟเลยนะ” (มาโกโตะ)
ผมใช้ทั้งหมด 7 ธาตุได้หลังจากที่ได้เป็นเทพเจ้า แต่อะไรที่ผมเก่ง และอะไรที่ผมไม่เก่ง ยังคงเหมือนเดิม
ผมไม่ได้เก่งกับเวทมนตร์ไฟ ตั้งแต่วันที่ผมเกือบจะถูกเผาจนตายเมือนนานมาแล้ว
“แตพี่ไม่แพ้ใครหน้าไหนเลย เมื่อมันมาถึงการรับมือสปิริตน้ำ” (โมโมะ)
“แต่นั่นก็จริงนะ พูดถึงแล้ว หนูสนิทกับสปิริตผู้ยิ่งใหญ่มั้ย?” (มาโกโตะ)
โมโมะขมวดคิ้วของเธอ เมื่อผมถามอย่างนี้
“หนูเรียกอันไดน์ที่พี่เรียกบ่อย… แต่พูดตรงๆ หนูประทับใจที่พี่ใช้ประโยชน์กับบางอย่างแบบนั้นได้ปรกติมาก” (โมโมะ)
“มันไม่ได้ผลเหรอ?” (มาโกโตะ)
“พววกเธอไม่ฟังหนูเลยสักนิด!” (โมโมะ)
“ฮ่าฮ่าฮ่า” (มาโกโตะ)
“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ!” (โมโมะ)
“พี่ไม่ได้พยยามให้สปิริตทำอะไรที่พี่อยากทำตั้งแต่แรก พี่เพียงแค่ ‘ขอ’ พวกเธอ” (มาโกโตะ)
สปิริตไม่ฟังอะไรที่คุณพูด
มันไม่ได้ไปอย่างที่คุณต้องการ
พวกเธอจะให้คุณยืมความช่วยเหลือของพวกเธอ เมื่ออยู่ในอารมณ์์ดี
เห็นแก่ตัว เป็นลักษณะที่บ่งบอกถึงสปิริต
มันดูเหมือนพวกเธอรับมือยาก สำหรับนักเวทย์หมายเลขหนึ่งของทวีปตะวันตก โมโมะ
นั่นพูดแล้ว ผมก็มีเวลาที่ลำบากกับพวกเธอด้วย
“มาโกโตะซามะ การฝึกกับสปิริตเวลาไปได้ดีมั้ย?” (โมโมะ)
“ไม่เลยสักนิด พี่ได้ชินกับเทเลพอร์์ต แต่ไม่สักนิดกับเดินทางข้ามเวลา” (มาโกโตะ)
ผมถอนหายใจและกินเบียร์หมดแล้ว
ผมสั่งแก้วที่สอง
“ดูเหมือนพี่จะสายในการไปรับแอนนาซังนะ” (โมโมะ)
“เทพธิดาแห่งโชคชะตาพูดมาว่าเดินทางข้ามเวลา ไม่ช่เวทมนตร์ที่ใช้ไม่ได้โดยมนุษย์” (มาโกโตะ)
“พี่เป็นเทพเจ้านี่ ดังนั้นได้โปรดทำเต็มที่นะ พี่ต้องไม่ทำให้แอนนาซังร้องไห้” (โมโมะ)
“…พี่รู้” (มาโกโตะ)
ไม่สัญว่าจะยากมากเพียงไร ผมต้องไม่ผิดสัญญากับแอนนาซัง
บรยากาศเปลี่ยนเป็นเขร่งครึมสักครู่…และบาร์มีชีวิตชีวาแทนที่
— “วันนี้ล่าเป็นยังไงบ้าง?”
— “ฉันจับได้ตัวใหญ่เลย”
— “แต่มีส่วนที่เสียหายเยอะนะ ดังนั้นการประเมินมันค่อนข้างน่าปวดหัวเลย”
— “สปิริตลมของเธอมันเละเทะ ฉันบอกเธอเลย”
— “อย่าขออะไรที่เป็นไปไม่ได้น่า สปิริตใช้เวทมนตร์์ที่ละเอียดอ่อนไม่ได้”
ผมได้ยินการสนทนาแบบนั้น
มันคือการสนทนาจากนักผจญภัยมนุษย์หนุ่มสาว
“ผู้ใช้สปิริตลม… มันหายากที่เห็นสักคนในหมู่มนุษย์นะ” มาโกโตะ)
“เห็นได้ชดว่ามีการเพิ่มผู้ใช้สปิริตน่ะ พวกเขาพูดว่ามันเป็นอิทธิพลของโนอาห์ซามะ” (โมโมะ)
เห็นว่ามีหลายคน ที่ไม่ใช้มัน แม้ว่าจะมีสกิล
เพราะทั้งหมด โบสถ์เทพธิดาเกลียดผู้ใช้สปิริต
แต่การสอนนั้นหมดยุคไปแล้วในปัจจุบัน
“พี่ดูเหมือนจะไม่พอใจนะ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)
โมโมะยิ้ม
“มันเหมือนเหมือนกับพี่ไม่พอใจหรอก แต่…สปิริตไม่เป็นที่นิยม เมื่อพี่มาที่โลกนี” (มาโกโตะ)
“ช่วยไม่ได้น้า เพราะทั้งหมดหัวหน้าของสปิริตถูกปฏิบัติเป็นเทพมารนะ” (โมโมะ)
“นั่นรำลึกความหลังนะ” (มาโกโตะ)
ผมถูกข่มขู่ให้ถูกเผาที่เสาต่อหน้าผู้คนถ้ามันถูกค้นพบว่าผมเป็นผู้ศรัทธาองเทพมาร
และตอนนี้ ท่านคือเทพธิดาที่เป็นที่นิยม
“ทำให้คนหนึ่งคิดจริงๆ
“เชียสให้โนอาห์ซาม” (มาโกโตะ)
ผมยกแก้วเบียร์ ที่ถูกนำมาให้ผม
โมโมะลังเลชั่วครู เพราะเธอไม่ได้เป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์ซามะ แต่…
“หนูมีหนี้กับท่าน ที่พาหนูกลับมาเป็นมนุษย์…คำขอบคุณของหนู สู่เทพธิดาโนอาห์ซามะ” (โมโมะ)
โมโมะตามตัวอย่างของผม
วันนั้น ผมมีกรคุยที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับอดีตกับโมโมะ จนนถึงดึกดื่นตอนกลางคืน
◇◇
“สวัสดีตอนเช้า โมโมะ” (มาโกโตะ)
“อรุณสวัสดิ์ มาโกโตะซามะ” (โมโมะ)
โมโมะและผมตื่นขึ้น {ในเตียงเดียวกัน}
ผมจะนอนแยกไป แต่น้องเขากดดันมาโดยการพูดว่า ‘เรานอนนเตียงเดียวกันตลอดเวลาเมื่อ 1,000 ปีก่อน!’
แต่นั่นเป็นแค่เพียงเพราะพื้นฐานแล้วไม่มีพื้นที่ให้นอน ดังนั้นเราไม่มีทางเลือกนอกจากจะทำ…
…ผมไม่ได้ลงมือไปใส่น้องเขา
แต่น้องเขาจูบผม นับครั้งไม่ถ้วน
‘ฮึ้งงง~’ ผมยืดร่ากายของผม และรู้สึกอะไรแปลกๆจำนวนหนึ่ง
“เฮ้ โมโมะ” (มาโกโตะ)
“มีอะไรเหรอ มาโกโตะซามะ?” (โมโมะ)
“ดูเหมือนจะมีรอยฟันกัดเต็มตัวพี่เลยอ่ะ” (มาโกโตะ)
“……ว้าว นั่นค่อนข้างลึกลับจัง~” (โมโมะ)
“หนูกัดพี่ ไม่ใช่เหรอ?!” (มาโกโตะ)
“มันกลายเป็นนิสัยอ้ะ! ปฏิกิริยาตอบสนองไง!” (โมโมะ)
เห็นว่าเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง จากเมื่อเธอเป็นแวมไพร์
ในท้ายที่สุด เราทำอะไรแปลกๆเหมือนให้โมโมะฮีล รรอยกัดที่น้องเขาทิ้งไว้ โดยเวทมนตร์ฮีล
ผมมีแผนที่จะมุ่งหน้าไปที่ต่อไปวันนี้
ในที่สุดโมโมะก็เสร็จการแพ็คของอย่างรวดเร็ว
เราออกจากบ้านโมโมะในตอนเช้า
“พูดถึงแล้ว เราจะไปที่ไหนกัน ตอนนี้?” (โมโมะ)
โมโมะถามผ
“ทวีปอสูร” (มาโกโตะ)
ผมตอบสั้นๆ
โมโมะไม่ได้ตกใจโดยคำตอบของผม
น้องเขาต้องคาดถึงนั่นแล้ว
“ยังไงซะ นั่นมีเหตุผล ถ้าอย่างนั้น ไปเจอมาสเตอร์หลังจากที่นานแล้วกันเถอะ” (โมโมะ)
“สงสัยจังว่าเธอสบายดีมั้ย” (มาโกโตะ)
“เธอดีแน่นอน แต่เธออาจจะโกรธเมื่อเราไปโดยไม่นัด” (โมโมะ)
“หืมม อย่างงั้น พี่ควรจะส่งข้อความด้วยเวทมนตร์มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ไปหากระทันหันและทำให้พวกเธอตกใจเถอะ” (โมโมะ)
“แหม เป็นสาวร้ายกาจจริงนะ” (มาโกโตะ)
โมโมะและผมหัวเราะ
การเชิญที่สอง คือสำหรับสหายของผมเมื่อ 1,000 ปีก่อน
มังกรศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน เมลซัง
“สปิริตซัง สปิริตซัง” (มาโกโตะ)
ผมเรียกสปิริตเวลา
สปิริตจำนวนหนึ่งมาทางผม
พวกเขาดูเหมือนจะอยู่ในอารมณ์ดีวันนี้
“ไปกันเถอะถ้างั้น โมโมะ” (มาโกโตะ)
“ค่ะ มาโกโตะซามะ!” (โมโมะ)
ผมจับมือของโมโมะแน่นๆ และเทเลพอร์คไปสู่ทวีปอสูร
■ตอบความคิดเห็น:
พอมาคิดว่าแม้แต่เจ้าหญิงโซเฟียลืมเกี่ยวกับมัน นั่นทำให้ฉันฮาซะเยอะ 555
มาโกโตะสุดโกงพยายามจะเรียกเทพธิดาให้เข้าร่วมงานแต่งของเขา…
ผมรู้สึกว่ามันจะทำให้อารมณ์ของโนอาห์ซามะบูด ซึ่งมันทำให้ผมกลัว(ตื่นเต้น)
-โนอาซามะจะอารมณ์ไม่ดีแน่นอนครับ
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
ภาพบ่อน้ำพุร้อนถูกอัพโหลดโดยไม่มีความหมายเกี่ยวกับมันมากครับ (อันที่ถูกอัพโหลด อยู่บนเวปไซต์ของโอเวอร์แลปซัง)
นางเอกของเมื่อ 1,000 ปีก่อนดีจัง
ต่อไปจะเกี่ยวกับเมลซัง
<วาย: ดูภาพได้ที่ Nekopost>
วายุ: “อดีตแวมไพร์กับรอยฟันลึกลับ”
แปลโดย: wayuwayu
เสนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าถูกใจ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนแจ้ง Facebook : “wayuwayu แปล” ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะเห็น ขอบคุณมากที่อ่านครับ