ทที่328 ตัวตนถูกเปิดเผย
เพราะว่าหาเจียงหยุนเอ๋อไม่เจอ ลี่จุนถิงเลยกลับไปอยู่ในสภาพที่ร้อนใจเหมือนเดิม
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ ว่าถ้าพูดจริงๆแล้ว ร้อนใจไปก็ไม่มีอะไรดี แต่ก็ยังบังคับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้อยู่ดี
“คุณชายลี่……”
ชิงโม่มองลี่จุนถิง เหมือนกับว่าไม่รู้ว่าตัวเองจะโน้มน้าวเขาอย่างไรดี
เขาพยายามให้ลี่จุนถิงไม่ร้อนใจไม่รู้ตั้งกี่รอบแล้ว แต่ตอนนี้ทำแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่วิธีที่ดี
“เป็นแบบนี้ต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจะหาเจียงหยุนเอ๋อเจอตั้งแต่เมื่อไหร่”
นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ใบหน้าของลี่จุนถิงนั้นมีความไม่เต็มใจเท่าไหร่
ชิงโม่มองเขา จากนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไร
จะพูดโน้มน้าวต่อเหรอ？แต่ว่าพูดโน้มน้าวไปตั้งไม่รู้กี่รอบแล้ว เขามักจะคิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปทำให้ดูไม่น่าเข้าหา
แต่ทำได้เพียงมองลี่จุนถิงร้อนใจต่อไปเหรอ？
ทำแบบนี้ต่อไปมันไม่ได้นะ
หลังจากที่ชิงโม่คิดไปสักพัก ลี่จุนถิงก็พูดขึ้น： “คุณชายลี่ เอาแบบนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้พวกเราจะแบ่งกันไปหา ให้อั้นหยิ่งกับอั้นเย่ไปหาที่รถแต่ละคัน พวกเราจะไปที่หอพักอีกครั้ง ถ้าเกิดยังหาไม่เจออีก ก็จะไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่แล้ว”
ในที่สุดลี่จุนถิงก็พยักหน้าเบาๆ
สำหรับพวกเขาในตอนนี้ นอกจากจะไปตามหาแบบนี้ ก็ไม่รู้จะคิดอะไรออกมาแล้ว
“ได้ ตอนนี้ก็ได้แต่แบบนี้แหละ”
ลี่จุนถิงยังคงมีความมืดมนอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะหยุดอารมณ์นี้อย่างไร
เจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่ไหนกันแน่นะ？ทำไมหานานขนาดนี้แล้วยังหาไม่เจอ？
ตอนนี้ เบาะแสเดียวของลี่จุนถิงมีอยู่ ก็คือก่อนหน้านี้ได้ยินว่ามีคนท้องที่มากับเด็ก
แต่ว่า ตอนนี้พวกเขาก็ยังคงหาคนคนนั้นไม่เจอ แล้วยิ่งไม่รู้ว่าคนท้องคนนั้นโดนคนดูแลทำอะไรไปหรือยัง
ถ้าเกิดคนคนนั้นคือเจียงหยุนเอ๋อจริงๆ ……
ลี่จุนถิงนั้นไม่กล้าจะคิดต่อไป
เมื่อเขาคิดถึงเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วจะอดทนความเจ็บปวดได้มากแต่ไหน ในใจก็มีแต่ความร้อนใจ
ในสถานการณ์แบบนี้ ตอนนี้ถวนจื่อยังอยู่ข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ แล้วก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์มันเป็นอย่างไรบ้าง
“ฉันยังจะได้เจอคุณไหม……เจียงหยุนเอ๋อ……”
เรื่องมาถึงตรงนี้ ในใจของลี่จุนถิงก็มีความคิดอย่างมืดมนออกมา
เขายังไม่รู้ว่าตัวเองทำต่อไปนั้นจะมีความหมายอะไรไหม
เมื่อเห็นลี่จุนถิงเป็นแบบนี้ขึ้นมา ชิงโม่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องทนต่อไป
เขาเคยเห็นลี่จุนถิงโซซัดโซเซแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่？ทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะเจียงหยุนเอ๋อคนเดียว
ก่อนหน้านี้ชิงโม่ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมลี่จุนถิงถึงใส่ใจเจียงหยุนเอ๋อขนาดนั้น แต่ชิงโม่ในตอนนี้ยิ่งเข้าใจมากกว่าเดิม บางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าความรัก
“คุณชายลี่ ฉันเชื่อว่าพวกเราจะต้องหาคุณนายเจอในอีกไม่นาน”
ถึงแม้ว่าชิงโม่จะไม่มั่นใจกับเรื่องนี้ แต่ก็อยากจะปลอบประโลมอารมณ์ของลี่จุนถิง
ลี่จุนถิงที่หมดอาลัยตายอยาก มันทำให้เขาทนต่อไปไม่ไหว
“อือ” ลี่จุนถิงตอบรับเบาๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใส่ใจคำพูดของชิงโม่หรือเปล่า
นี่ก็ดึกมากแล้ว หลายๆ คนเริ่มเก็บของเข้านอน ถึงอย่างไรพรุ่งนี้ยังมีอีกหลายเรื่องที่รอพวกเขาอยู่
ในตอนนั้นเอง ด้านนอกจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูขึ้นมา
หลายๆ คนเริ่มขมวดคิ้ว ตามเหตุผลนั้น เวลาขนาดนั้นแล้ว ไม่ควรมีใครเข้ามาหาในตอนนี้อีก
หรือว่า……ตัวตนของพวกเขาจะถูกเปิดเผยแล้วเหรอ？
ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าความเป็นไปได้มันน้อยมาก หลายๆ คนต่างระแวงขึ้นมา ถ้าเกิดว่าเกิดขึ้นจริง งั้นคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยล่ะ
ชิงโม่ส่งสายตาให้อั้นหยิ่ง เพื่อบอกให้อั้นหยิ่งไปเปิดประตู แต่หลังจากที่เขาค่อยๆ เดินไปเปิดประตู ถ้าเกิดด้านนอกประตูมีคนที่ไม่ดีต่อเขายืนอยู่ เขาก็ต้องคิดหาวิธีในการจัดการ
เมื่อเปิดประตูแล้ว ด้านนอกมีคนยืนอยู่สองคน ดูแล้วไม่ได้มีอะไรแปลกไปเท่าไหร่
“ขอโทษนะ พวกเรามาหาเพื่อน เมื่อครู่เพื่อนของพวกเราออกไป แล้วไม่ได้กลับมา พวกเราก็ร้อนใจมาก เลยจะมาหาดู”
พูดไป ทั้งสองคนก็มองกันในห้อง เหมือนไม่ได้เห็นคนที่พวกเขาหาอยู่ เลยยิ้มให้อั้นหยิ่งด้วยความมีมารยาท
“น่าจะไม่อยู่ที่นี่นะ ขอโทษนะ ที่รบกวนการพักผ่อนของพวกคุณ”
เมื่อพูดจบ ทั้งสองคนก็เดินออกไป
หลังจากที่ปิดประตูแล้ว คนหลายคนในห้องต่างเงียบลง
“ทั้งสองคนเมื่อครู่ เหมือนจะไม่ง่ายเลยนะ” ชิงโม่ขมวดคิ้วเป็นปม พลางพูดขึ้นเสียงเบา
ลี่จุนถิงก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย： “อือ พวกเขาไม่ได้มาหาเพื่อนแน่นอน”
“ในโรงงานนี้ควบคุมอย่างหนาแน่น ฉันไม่เชื่อว่าพวกเขาเสี่ยงอันตรายขนาดนี้เพื่อมาหาเพื่อน ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเกิดว่าออกมาขนาดนี้ยังไม่ถูกพบตัว เกรงว่าจะไม่ง่ายเลย” อั้นหยิ่งก็เปิดปากพูดเสริม
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นมาเพื่ออะไรกันแน่ แต่พวกลี่จุนถิงมั่นใจได้ว่า เป้าหมายของพวกเขานั้นไม่ธรรมดาแน่นอน แล้วก็สงสัยมาก
จู่ๆ ใจของลี่จุนถิงก็สั่นไหว จู่ๆ ก็ถามขึ้น： “พวกเขาจะปรี่เข้ามาหาเจียงหยุนเอ๋อหรือเปล่า？”
“คุณชายลี่ คำพูดของคุณหมายความว่า……” ชิงโม่มองลี่จุนถิงด้วยความแปลกใจ
ถึงแม้ว่าเขาจะมองออกว่าเป้าหมายนั้นไม่ง่าย แต่ก็คิดไม่ถึงการหายไปของเจียงหยุนเอ๋อ
“เจียงหยุนเอ๋อถูกคนพามาในที่แบบนี้ อาจจะอยากฆ่าเธอ ไม่แน่ ที่นี่คนเยอะมาก เจียงหยุนเอ๋ออาจจะหลบจากสายตาของพวกเขาไป ดังนั้นพวกเขาเลยมาตามหาตอนกลางคืน”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของลี่จุนถิงจบ ชิงโม่ก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก
“อือ มันก็เป็นไปได้จริงๆ” ชิงโม่พยักหน้าเบาๆ และยิ่งคิดเข้าไปใหญ่ ว่าอยากจะรีบหาเจียงหยุนเอ๋อให้เจอให้เร็วที่สุด
เขาเงียบเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น： “ไม่ว่าเรื่องมันจะจริงหรือหลอก ตอนนี้เรื่องที่เร่งรีบ ก็คือการหาคุณนายให้เจอ”
“ฉันต้องตามไปดูหน่อย” จู่ๆ ลี่จุนถิงก็ลุกขึ้น จากนั้นก็ออกไปโดยไม่พูดอะไรเลย
เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่นิ่งของเขา ชิงโม่ก็รีบตามออกไปขวางเขา
“คุณชายลี่ เรื่องนี้มันยังไม่แน่นอน พวกเราอย่าขู่งูพิษด้วยอะไรโง่ๆ จะดีที่สุด” ชิงโม่ขมวดคิ้วเป็นปมพลางโน้มน้าวขึ้นมา
สีหน้าของลี่จุนถิงนั้นไม่ดีเท่าไหร่ ตอนที่หาเจียงหยุนเอ๋อไม่เจอก็ทำให้เขาร้อนใจพอแล้ว ตอนนี้ชิงโม่ยังอยากจะมาขวางตัวเองอีก
“หรือว่าฉันต้องยืนมองพวกเขาไปหาเจียงหยุนเอ๋องั้นเหรอ？”
ชิงโม่ส่ายหัวเบาๆ นี่เป็นครั้งแรกที่คิดว่าการโน้มน้าวลี่จุนถิงเป็นเรื่องยาก
“เรื่องนี้ไม่แน่อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ได้ เอาแบบนี้ พวกเราหลายคนในนี้ อั้นหยิ่งเก่งกาจที่สุด ให้เขาออกไปหา ดีกว่าไหม？