บทที่329 หาโอกาสในการลงมือ
ลี่จุนถิงเหมือนจะพบว่าอารมณ์ของตัวเองนั้นมันตื่นตัวมากเกินไปแล้ว และไม่อยากจะเสียเวลาอีก เลยไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วตอบตกลงตามชิงโม่ไป
“อั้นหยิ่ง ตามออกไปดู ต้องเอาข่าวคราวกลับมาให้ได้นะ”
ลี่จุนถิงมองอั้นหยิ่งด้วยความจริงจัง แต่กลับทำให้อั้นหยิ่งที่อารมณ์มั่นคงนั้นเริ่มตึงเครียดขึ้นมา
“ได้ ฉันรู้แล้วล่ะ คุณชายลี่”
หลังจากที่ตอบตกลงแล้ว อั้นหยิ่งก็ไม่เสียเวลาอีก จึงรีบออกจากห้องไป แล้วตามชายที่เพิ่งเดินออกไปไม่นานสองคนนั้น
ถึงอั้นหยิ่งจะออกไปแล้ว ลี่จุนถิงก็ไม่รู้ ว่าการที่ให้อั้นหยิ่งออกไปครั้งนี้จะมีอะไรดีไหม
แต่ว่า ถึงอย่างไรพวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
“คุณชายลี่ คุณรีบเข้านอนเถอะ”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ชิงโม่เห็นว่าลี่จุนถิงยังคงไม่มีท่าทีจะนอน สุดท้ายเลยเอ่ยปากเตือน
เขาถึงกับคิดว่า ถ้าตัวเองไม่พูด ลี่จุนถิงอาจจะลืมว่าต้องนอนเลยล่ะ
ถึงแม้ว่าใบหน้าของลี่จุนถิงจะมีความเหนื่อยล้า แต่ถึงอย่างไรหลายวันมานี้เพราะว่าตามหาเจียงหยุนเอ๋อ เขาเลยไม่ได้นอนหลับสนิทสักที
แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ ก่อนที่อั้นหยิ่งจะกลับมา เขาก็นอนไม่หลับอยู่ดี
“ไม่เป็นไร ฉันรออั้นหยิ่งกลับมาดีกว่า จะปล่อยให้เขาเหนื่อยคนเดียวไม่ได้ ฉันก็ต้องรอด้วย”
ชิงโม่เบ้ปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ส่ายหัวเพราะทำอะไรไม่ได้
ใครไม่รู้บ้างว่าลี่จุนถิงห่วงเจียงหยุนเอ๋อขนาดไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าอั้นหยิ่งจะกลับมาเมื่อไหร่
ในเมื่อลี่จุนถิงไม่หลับ ชิงโม่กับอั้นเย่เองก็รอตามไปด้วย
ผ่านไปนาน ในที่สุดอั้นหยิ่งก็กลับมา
“เป็นอย่างไรบ้าง？พวกเขาทำอะไรน่าสงสัยไหม？”
เมื่อเห็นอั้นหยิ่งกลับมา ลี่จุนถิงก็รีบถามขึ้น
เมื่อคิดถึงข่าวคราวที่ตัวเองได้ยินมา อั้นหยิ่งก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงกับสัญชาตญาณของลี่จุนถิง เพราะว่าทั้งสองคนนั้นตามเจียงหยุนเอ๋อมาจริงๆ ด้วย
“คุณชายลี่ ฉันได้ยินพวกเขาสองคนพูดกัน เหมือนจะมีคนท้องกับเด็กคนหนึ่ง น่าจะเป็นคุณนายกับคุณชาย”
ในใจของลี่จุนถิงค่อยๆ หนักอึ้ง บนโลกนี้มีเรื่องที่บังเอิญขนาดนี้ด้วยเหรอ？ไม่สิ พวกเขาอาจจะตามเจียงหยุนเอ๋อมาจริงๆ ก็ได้
“พวกคุณสองคน คอยจับตามองสองคนนั้นดีๆ ก็ไม่รู้พวกเขาเป็นใครกันแน่ แต่จะให้พวกเขาทำร้ายเจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เด็ดขาด！”
ลี่จุนถิงพูดกับอั้นหยิ่งกับอั้นเย่ด้วยความจริงจัง
“ได้เลย” ทั้งสองคนรีบตอบรับ
……
ตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ในหอพักนั้นกลับพลิกตัวไปมา
เฟิงจิงเป่ยยังไม่กลับมา เธอก็ไม่รู้ว่าเฟิงจิงเป่ยจะกลับมาเมื่อไหร่กันแน่
เกิดอันตรายอะไรกับเขาหรือเปล่านะ？ถึงอย่างไรการจัดการจ้าวเสวียไห่นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะไม่ได้สนใจมากนัก แต่กลับพบว่าในโรงงานนั้นมีกล้องวงจรปิดอยู่เต็มไปหมด เหมือนตั้งใจจะจับตามองพวกเขาเลย
ก็ไม่รู้ว่าเฟิงจิงเป่ยจะสามารถหลบกล้องพวกนั้นได้หรือไม่ ถ้าเกิดว่าล้มเหลวขึ้นมาจะทำอย่างไร？
ถึงอย่างไรเฟิงจิงเป่ยก็ยอมเสี่ยงเพื่อตัวเอง ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาจริงๆ เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะชดใช้อย่างไร
ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับทางเฟิงจิงเป่ย ตัวเองกับถวนจื่อก็ไม่มีใครช่วยเหลือแล้วจริงๆ
ถึงแม้ว่าจะรู้จักเฟิงจิงเป่ยเพียงไม่นาน แต่เจียงหยุนเอ๋อก็เชื่อเขาอย่างน่าประหลาดใจ บางทีการช่วยเหลือของเขาบนเรือนั้นอาจจะมาอย่างทันเวลาพอดี
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เจียงหยุนเอ๋อก็หวังจริงๆ ว่าเฟิงจิงเป่ยจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย
ก่อนที่เขาจะกลับมา เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าตัวเองคงจะหลับไม่ลงแล้ว
เมื่อเห็นถวนจื่อที่หลับสนิท เจียงหยุนเอ๋อก็ยื่นมือมาลูบแก้มของเขา
กลัวว่าถวนจื่อจะทุกข์เหมือนตัวเอง ในใจของเจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก ทั้งๆ ที่……ถวนจื่อเป็นแค่เด็กแท้ๆ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าตัวเอง ถวนจื่อต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้แน่นอน
“ถวนจื่อ……” เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อที่นอนอยู่ พลางพูดเองเออเอง
ก็ไม่รู้ว่าลี่จุนถิงจะยังสามารถหาตัวเองเจอหรือไม่ เธอรู้ว่าที่นี่มันอันตรายมาก หลายวันแล้วยังไม่มีแม้แต่ข่าวของลี่จุนถิง บางทีเธอก็สงสัยว่าลี่จุนถิงยังจะกลับมาหาตัวเองหรือไม่กันแน่
แต่ว่า เจียงหยุนเอ๋อยังคงคิดว่าลี่จุนถิงไม่มีทางปล่อยตัวเองไป ดังนั้นในใจเลยยังพอมีหวัง
หลังจากนั้นนาน เจียงหยุนเอ๋อก็เริ่มมีความง่วงอยู่บ้าง แต่ก็ยังพยายามจะรอเฟิงจิงเป่ยกลับมา
ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก เฟิงจิงเป่ยเดินเข้ามาจากด้านนอก
ในตอนนั้นเอง เจียงหยุนเอ๋อลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ก่อนจะมองไปทางเขาด้วยความตื่นตาตื่นใจ： “คุณกลับมาแล้วเหรอ！”
เฟิงจิงเป่ยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ： “ทำไมคุณยังไม่นอน？”
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มด้วยความรู้สึกผิด พลางพูดขึ้น： “คุณไม่กลับมาสักที ฉันนอนไม่หลับ……”
เฟิงจิงเป่ยเหมือนจะรู้ถึงอะไรบางอย่าง เลยยิ้มเบาๆ พลางพูดปลอบใจ： “คุณวางใจเถอะ ทางฝั่งจ้าวเสวียไห่นั้นฉันจัดการเสร็จแล้วล่ะ”
“งั้นคุณไม่เป็นไรใช่ไหม？” เจียงหยุนเอ๋อยังคงเป็นห่วง
เฟิงจิงเป่ยส่ายหัว จากนั้นก็มีท่าทีผ่อนคลาย โดยที่ดูไม่ได้มีความเครียดอะไรเลย： “วางใจเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”
วันที่สอง เรื่องที่จ้าวเสวียไห่หายไปก็รู้ถึงหูทุกคน
จะพูดอย่างไร ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนรับผิดชอบดูแล เรื่องนี้เลยมีคนเบื้องบนสนใจเป็นอย่างมาก
เบื้องบนเองก็จัดคนไปตามหาจ้าวเสวียไห่ แต่หาอยู่นานก็หาไม่เจอ
เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สำหรับพวกเขา มันไม่ใช่เรื่องที่จะปล่อยไปได้ง่ายๆ เลยต้องบอกให้คนงานทุกคนรวมตัวกัน แล้วตรวจสอบกันทุกคน
ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ได้ยินความคิดไม่ซื่อของจ้าวเสวียไห่ที่มีต่อเจียงหยุนเอ๋อ เลยเล็งไปที่การตรวจสอบเจียงหยุนเอ๋อ
ต่อหน้าทุกคนนั้น เจียงหยุนเอ๋อถูกเรียกไป ลี่จุนถิงที่อยู่ในกลุ่มคนนั้นก็เห็นเธอ
ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะดูน่าเกลียดไปหน่อยเพราะการแต่งหน้าของเฟิงจิงเป่ย แต่ลี่จุนถิงก็ยังจำได้ทันที
เจียงหยุนเอ๋ออยู่นั่นไง！
ทันใดนั้น นอกจากลี่จุนถิง ยังมีอีกสองคนที่ได้เห็นฉากนี้ ก็คือสองคนที่พยายามตามหาเจียงหยุนเอ๋อ
“อยู่นั่นจริงๆ ด้วย！”
ทั้งสองคนมองตากัน เหมือนกับว่าเห็นความร้ายกาจจากสายตาของอีกฝ่าย
ในเมื่อมั่นใจว่าเจียงหยุนเอ๋อยังอยู่ที่นี่ พวกเขาก็ต้องเตรียมหาโอกาสในการลงมือกับเจียงหยุนเอ๋อแล้ว