เฟิงหานชวนนึกย้อนสิ่งที่พวกเขาคุยกันเมื่อคืน
ระหว่างนั้น เฉินฮวนฮวนไม่พูดถึงบลูส์คลับเลย แค่เอาแต่ถามว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า ยังพูดถึงหลีซืออวิ๋นด้วย
เพราะเขามีแค่เฉินฮวนฮวนคนเดียว เลยไม่ค่อยใส่ใจ แค่คิดว่าตัวเองไม่ได้มาหาเธอเป็นอาทิตย์แล้ว เฉินฮวนฮวนเลยน้อยใจ
แต่เมื่อวานก่อนที่เฉินฮวนฮวนจะไป เธอถามเขาว่ามีอะไรปิดบังเธอหรือเปล่า เขาเลยคิดว่าเธอพูดถึงเรื่องบลูส์คลับคืนนั้น แต่พอมาคิดดูดีๆ กลับไม่ใช่
“ฮวนฮวน คุณบอกผมมา เกิดเรื่องอะไรกันแน่? ผมกับหลีซืออวิ๋น เราไม่เคยคบกัน” อยู่ๆเฟิงหานชวนก็ควบคุมสติ แล้วเอ่ยถามเธออย่างใจเย็น
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่เห็นรูปนั้นกับตาตัวเอง แล้วเฟิงหานชวนตั้งใจอธิบายแบบนี้ เธอต้องเชื่อแน่ๆ
แต่ว่า ในรูปนั่น หลีซืออวิ๋นคล้องแขนเฟิงหานชวน ศีรษะเธอซบแขนเขา ท่าทางทั้งสองเหมือนเป็นแฟนกันมาก
เป็นแค่เพื่อนจริงๆเหรอ?
“อาทิตย์ก่อน คุณกับหลีซืออวิ๋นไปร่วมงานเลี้ยง ใช่ไหม?” เฉินฮวนฮวนสบตาเขา แล้วถามอย่างกล้าหาญ
ในเมื่อเฟิงหานชวนไม่อยากบอก งั้นเธอก็ต้องถามให้แน่ใจ
เดิมที ความจริงเธอหวังว่าเฟิงหานชวนจะเป็นคนบอกเธอเอง
เฟิงหานชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วตอบว่า “ใช่ คุณรู้ได้ยังไง?”
ช่วงเวลานั้น เฉินฮวนฮวนถูกขังอยู่ในที่ฝึกอบรม ทำไมถึงรู้เรื่องที่เขาไปร่วมงานเลี้ยง?
“ในงานเลี้ยง พวกคุณเป็นคู่ออกงานกัน ท่าทางพวกคุณสนิทสนม เหมือนเป็นแฟนกัน พวกคุณเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆเหรอ?” เฉินฮวนฮวนถอนหายใจ แล้วเอ่ยว่า “ความจริง คุณพูดออกมาก็ไม่เป็นไรหรอก ก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับคุณ พวกคุณคงคบกันตั้งนานแล้ว?”
“ไม่งั้น เขาเพิ่งกลับมา พวกคุณค่อยคบกัน คงไม่ได้พัฒนาเร็วขนาดนั้น”
“หรือว่า พวกคุณอาจจะห่างกันไป พอเขากลับมา พวกคุณเลยคืนดีกัน?”
ตามที่พูดไป เป็นแค่การคาดเดาของเฉินฮวนฮวน เธอรู้สึกว่าเธอเดาหนึ่งในนั้นถูก
เฟิงหานชวนจึงรู้สึกผิดปกติ เขารีบตอบว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมกับหลีซืออวิ๋นไปร่วมงานเลี้ยง แล้วรู้ได้ยังไงว่าท่าทางของผมกับเขาสนิทสนมกัน? ฮวนฮวน ไม่เห็นกับตาอย่าหลงเชื่อ อย่าโดนคนอื่นหลอก”
“ฉันเห็นกับตา มีรูปถ่าย” เฉินฮวนฮวนพูดออกมาอย่างไม่ลังเล
“รูปถ่ายอะไร? มุมถ่ายรูปแบบไหน? ถ้าคุณเข้าใจผมผิดเพราะรูปถ่ายรูปเดียว ผมเอากล้องวงจรทั้งงานเลี้ยงมาให้คุณดูได้” เฟิงหานชวนลุกขึ้น มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า แล้วเดินไปทางหน้าต่าง
เขาเปิดหน้าต่าง แล้วสูดอากาศสดชื่นเข้าปอด เพื่อลดความอัดอั้นใจ
ถ้าเขาเอาบุหรี่มาด้วย ตอนนี้อาจจะอยากสูบก็ได้
ไม่ว่าตอนนี้เขาจะทำอะไร เฉินฮวนฮวนก็คงไม่เชื่อใจเขา
“เฟิงหานชวน รูปถ่ายนั้น……” เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอหันหลังไป มองแผ่นหลังของเขา แต่กลับหยุดพูด
เธอฟังออก เฟิงหานชวนหมายความว่าเธอเข้าใจเขาผิด แต่รูปถ่ายนั่น เธอไม่รู้สึกว่าเธอเข้าใจเขาผิด
แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่ได้อธิบายกับตัวเอง เหมือนคนที่ทำผิดคือเธออย่างนั้น
“ฉันรู้ ในแง่มุมของคุณ ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับฉัน ฉันก็แค่ภรรยาที่นายท่านซื้อกลับมาให้คุณ” น้ำเสียงเธอทุ้มต่ำ แล้วพูดออกมาอย่างเรียบนิ่ง จากนั้นก็หันเดินไปทางประตู
“ฮวนฮวน”
วินาทีที่เธอจับด้ามประตู เสียงที่ทุ้มต่ำของเขาจึงดังขึ้น
ตอนที่เฉินฮวนฮวนหันหน้ากลับไป เฟิงหานชวนก็หันมาพอดี ระยะห่างของทั้งสองคือทั้งห้องรับรอง คนหนึ่งอยู่ที่หน้าต่าง อีกคนอยู่ที่ประตู แล้วอยู่ตรงข้ามกันพอดี
“เฟิงหานชวน ฉันแค่รู้สึกว่า…… ถ้าคุณคบกับหลีซืออวิ๋นจริงๆ เขาเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลหลี เป็นคุณหนูผู้ดี จะยอมอยู่กับคุณอย่างไม่มีตำแหน่งได้ยังไง” เฉินฮวนฮวนรู้สึกแสบตา เสียงก็เริ่มสะอึกสะอื้น “ฉันจะไม่ตอแยคุณ ถ้าคุณจะหย่า ฉันจะตกลงทันที”
“แต่ว่า ฉันไม่อยากให้คุณจับปลาสองมือ แบบนี้ไม่ยุติธรรมกับเขา”
ในโลกของเธอกับเฟิงหานชวน เธอไม่มีสิทธิ์ขอให้เฟิงหานชวนรักเดียวใจเดียว ไม่มีสิทธิ์ขอให้เขาทิ้งหลีซืออวิ๋น เธอไม่มีสิทธิ์อะไรเลย……
สิทธิ์เดียวที่เธอมีก็คือ ตกลงหย่า แล้วคืนตำแหน่งภรรยาเฟิงหานชวนให้หลีซืออวิ๋น
“ผมไม่มีทางจับปลาสองมือ” เฟิงหานชวนมองเธอ แล้วพูดเสียงเข้ม
พอเฉินฮวนฮวนได้ยินคำนี้แล้ว รู้สึกเหมือนใจตัวเองหยุดเต้น
เขาบอกว่า ไม่มีทางจับปลาสองมือ งั้นก็แสดงว่า เขาจริงใจกับหลีซืออวิ๋นคนเดียว?
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว รอฉันฝึกอบรมเสร็จ งั้นเราก็……” เฉินฮวนฮวนยังพูดไม่จบ ก็เห็นเขาเดินมาทางเธอ
เขาหยุดลงตรงหน้าเธอ แล้วจับตัวเธอติดผนัง เธอรู้สึกว่าอากาศลดน้อยลง
“คุณเข้าใจอะไร?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว น้ำเสียงมีความโมโห
เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้น สบตากับเขาที่กำลังโมโห เธอจึงรีบหลบสายตา พูดเสียงเบาว่า “ฉันเข้าใจความหมายของคุณแล้ว”
“เฉินฮวนฮวน คุณเข้าใจความหมายอะไรของผม?” เสียงของเฟิงหานชวนแอบแฝงไปด้วยการบีบคั้น
“ฉัน……” พอเฉินฮวนฮวนโดนเขาดุ จึงรู้สึกน้อยใจ เธอกัดริมฝีปากเอ่ยว่า “ฉันเข้าใจที่คุณบอกว่าจะไม่จับปลาสองมือ แล้วอยากจะหย่ากับฉัน อีกหน่อยคุณจะได้ไปดูแลหลีซืออวิ๋น”
“เฉินฮวนฮวน คุณอยากให้ผมเป็นบ้าเหรอ!” เฟิงหานชวนจิกผมตัวเองแรงๆ แล้วพูดออกมาอย่างโมโห
“ฉันจะหย่ากับคุณ อีกแค่หกวัน คุณไม่ต้องใจร้อน!” เฉินฮวนฮวนร้องไห้แล้วพูดออกมา จากนั้นก็ดันหน้าอกเขาออกแรงๆ
เฟิงหานชวนถอยหลังไปโดยที่ไม่ทันตั้งตัว เขายังไม่รู้สึกตัว เธอก็เปิดประตูห้อง แล้ววิ่งออกไปแล้ว
……
พอเธอวิ่งไปถึงชั้นสอง ได้ยินเสียงคลาสตอนดึก เลยหยุดฝีเท้าลง
ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ ไปเรียนไม่ได้ ไม่งั้นคนอื่นต้องคิดว่าเธอมีอะไรกับเฟิงหานชวนแน่นอน
ยังไงอีกหกวันเธอก็จะหย่ากับเฟิงหานชวนแล้ว งั้นเธอก็ต้องปิดบังความสัมพันธ์นี้ไว้ ต้องไม่ให้คนอื่นรู้
เฉินฮวนฮวนจึงไปหลบที่ห้องน้ำหญิง เพราะรู้สึกไม่โอเคมาก เธอจึงแอบร้องไห้ในห้องน้ำ
ห้องข้างๆ จ้าวซีได้ยินเสียงร้องไห้ของเฉินฮวนฮวน จึงทำหน้าดีใจ จากนั้นค่อยแอบออกไปจากห้องน้ำ
เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่ามีคนเพิ่งออกไป เธอจมอยู่กับความเศร้าของตัวเอง จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงกริ่งดัง
เธอรีบเช็ดน้ำตา แล้วรีบออกจากห้องน้ำ เธอยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ แล้วใช้น้ำเย็นทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์
เพิ่งเช็ดหน้าเสร็จ กำลังจะเดินออกไป แต่กลับมีกลุ่มผู้หญิงมาล้อมรอบอยู่ในห้องน้ำหญิง
คนแรกคือจ้าวซี แล้วยังมีคนอื่นอีก ส่วนใหญ่จะเป็นห้องสี่ของพวกเธอ
“พวกเธอจะทำอะไร?” เฉินฮวนฮวนมองพวกเธอ ทำสีหน้าไม่เข้าใจ
“จ้าวซี เธอพูดถูก เฉินฮวนฮวนเพิ่งร้องไห้ ตายังบวมแดงอยู่เลย” คนที่พูดคือฉินฟาง ปกติไม่ถูกคอกับเฉินฮวนฮวน
ใจเฉินฮวนฮวนสั่น เธอมองไปที่จ้าวซี ขมวดคิ้วถามว่า “จ้าวซี เธอไปพูดอะไรกับพวกเธอ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า……” จ้าวซีหัวเราะเสียงดัง แล้วเอ่ยว่า “ฉันไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย! ก็แค่พูดว่า เธอแอบชอบเฟิงหานชวน แต่กลับโดนคนอื่นสั่งสอน แล้วมาแอบร้องไห้ในห้องน้ำ!”
เฉินฮวนฮวนหมดคำพูด เธอสูดจมูก แล้วตอบว่า “ที่ฉันร้องไห้ไม่เกี่ยวกับเฟิงหานชวน เธออย่าพูดมั่วๆ”
“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง? เธออวดเก่งมากเลยไม่ใช่เหรอ? ทำไมพอโดนเฟิงหานชวนพาตัวไปแล้ว กลับร้องไห้น่าสงสารแบบนี้ล่ะ?” จ้าวซีมั่นใจว่าเฉินฮวนฮวนต้องหาเรื่องเฟิงหานชวนถึงโดนเรียกตัวไป แล้วต้องโดนเขาสั่งสอนด้วย
แต่ทำอะไรให้เฟิงหานชวนโกรธ ตอนนี้เธอเดาว่าเป็นเรื่องของซวนเลี่ยงกับหลิวเฟยเฟย เพราะเฟิงหานชวนเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของหวาเถิง เพราะเฉินฮวนฮวนป่าวประกาศเรื่องเสียๆหายๆของรายการ ก็เลยพาตัวไปสั่งสอน
ไม่งั้น ถ้ารู้สึกดีกับเฉินฮวนฮวนจริง เฉินฮวนฮวนคงได้ใจมากๆ จะมาแอบร้องไห้ในห้องน้ำได้ยังไง
“เพราะฉะนั้น พวกเธอก็เลยมาที่ห้องน้ำ เพื่อมาดูฉันร้องไห้?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกตลก
“แน่นอน!” ฉินฟางกอดอกไว้ เดินไปต่อหน้าเฉินฮวนฮวนแล้วเชิดคางขึ้น พูดอย่างดูถูกว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่พาแกไปคือเฟิงหานชวน แกร้องหรือไม่ร้องไห้เกี่ยวอะไรกับฉัน!”
เฉินฮวนฮวนไม่รู้จะตอบยังไง แค่เหลือบมองเธออย่างเย็นชา กำลังจะเดินอ้อมเธอ แต่ฉินฟางกลับจับแขนเธอไว้ก่อน
“เฉินฮวนฮวน แกจะหนี? แกยังไม่ได้พูดเลย เฟิงหานชวนสั่งสอนแกยังไง?” ฉินฟางรีบเอ่ยถาม
เพราะจ้าวซีรู้ว่าเฟิงหานชวนเป็นใคร แต่ก่อนหน้านั้นโดนหลินอวี่หยางขู่ไว้ เธอเลยไม่กล้าพูด แล้วตอนนี้เฟิงหานชวนเปิดเผยตัวตนเอง เธอเลยบอกกับทุกคน
ตอนนี้ คนทั้งห้องสี่รู้เรื่องเฟิงหานชวนแล้ว รู้ชื่อของเฟิงหานชวนด้วย
เพราะฉะนั้น ฉินฟางเลยพูดชื่อเฟิงหานชวนออกมาตรงๆ แล้วเธอก็ชอบเฟิงหานชวนด้วย เหมือนรักแรกพบกับเขา เพราะผู้ชายแบบนั้นใครจะไม่รักล่ะ?
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเธอ” เฉินฮวนฮวนสะบัดมือฉินฟางออก แววตาเยือกเย็นมาก
“แก……” ฉินฟางโมโห ชี้หน้าเฉินฮวนฮวนพูดว่า “ตอนนี้เราอยู่กันเยอะขนาดนี้ แกอยากหนี ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก! ไม่บอกเรื่องเฟิงหานชวน แกก็อย่าคิดจะไปจากห้องน้ำนี่!”
“อีกอย่าง ฉันเตือนแกไว้เลย ฉันไม่ใช่หลินอวี่หยาง อย่าคิดว่าแกจะใช้ไม้ถูพื้นได้อีก”
ตอนที่ฉินฟางพูดคำนี้จบ ที่หน้าประตูจึงมีเสียงดังขึ้นมาว่า “ก็แกไม่ใช่หลินอวี่หยางไง เพราะตอนนี้หลินอวี่หยางมาแล้ว!”
ฉินฟางเบิกตาโต แล้วหันมองไปที่ประตูห้องน้ำ
หลินอวี่หยางเดินเข้ามา ผมสั้นของเธอดูชิลล์มาก เธอเดินมาตรงหน้าฉินฟาง แล้วตบหน้าฉินฟาง
“ใครอนุญาตให้แกมาดักฮวนฮวนของเรา? คนของฉันแกก็กล้ายุ่ง?” หลินอวี่หยางตะคอกเสียงดัง