ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นเหรอ? เจียงซีหยู่ยิ้ม แต่กลับดูเหมือนว่าจะร้องไห้
คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น?!
อย่างนั้น ในตอนแรกที่พวกเขาเคยเดตกัน คำพูดอ่อนโยนของเขาที่มีต่อเธอ มันคืออะไร?
เจียงซีหยู่เหมือนต้องการจะถามออกมา แต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เธอกลับไม่พูดออกมา
ไม่ได้ เรื่องราวดำเนินไปถึงขึ้นนี้แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาต้องไม่จบลงด้วยดีอย่างแน่นอน ทำไมไม่รักษาศักดิ์ศรีให้ตัวเองบ้างล่ะ?!
เธอมองหยานชิงเจ๋ออย่างนิ่งๆ พยายามกลั้นน้ำตากลับไป : “อย่างนั้นก็ดี! ชิงเจ๋อ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ได้ชอบคุณมากมายนัก! และตอนนี้ก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปอีก!”
“แล้วแต่เลย” หยานชิงเจ๋อพูดอย่างไม่สนใจ : “คุณจะชอบหรือไม่ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”
คำพูดที่ดูไม่สนใจไยดีเลยแม้แต่น้อย ก็เหมือนกับมีด ที่แทงลึกเข้าไปในใจของเจียงซีหยู่
เธอรู้สึกอับอายอย่างมาก หัวใจราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เลือดด้านในก็ดี สารพิษก็ดี ทั้งหมดมันล้นทะลักขึ้นมา ทำให้เธอพูดโพล่งออกมาว่า : “แต่ฉันได้ยินมาว่าซูสือจิ่นจากไปแล้วไม่ใช่เหรอ? อย่างนั้นฉันขออวยพรให้พวกคุณ ไม่ได้พบเจอกันอีกตลอดไป!”
หยานชิงเจ๋อได้ยินสิ่งนี้ รังสีของความดุร้ายก็แผ่ซ่านออกมาจากดวงตาของเขา!
“ชิงเจ๋อ คุณยังเชื่อเรื่องการสาปแช่งอย่างนี้อยู่อีกเหรอ?” เจียงซีหยู่เห็นว่าเขาโกรธ ฉับพลันก็อยากจะหัวเราะออกมา : “อย่างนั้นฉันก็หวังให้คุณกับเธอ เหมือนกันกับคุณและฉัน ที่ตลอดชีวิตนี้ อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย!”
“แน่นอน นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน” หยานชิงเจ๋อกล่าว : “อีกอย่าง ฉันไปที่อเมริกาบ่อยๆ ดังนั้น Shengshi Entertainment ทางด้านนั้น ฉันคิดว่าคงไม่เหมาะกับคุณแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะพบเจอกัน เพราะมันจะไม่ดีต่อทุกๆคน”
การแสดงออกของเจียงซีหยู่หยุดชะงักลง Shengshi Entertainment เป็นบริษัทความบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา ก่อนหน้านี้เธออยากเซ็นสัญญากับ Shengshi มาตลอด แต่เพราะว่าคุณสมบัติไม่เพียงพอจึงถูกปฏิเสธไป
แต่หยานชิงเจ๋อช่วยเธอติดต่อเรื่องเซ็นสัญญาผ่านเพื่อนของเขา อีกฝ่ายก็offer มาแล้ว แต่ว่าการเซ็นสัญญาข้อตกลงส่วนสุดท้าย ยังเหลืออีกขั้นตอนหนึ่ง!
เธอต้องการจะสร้างชื่อเสียงผ่าน Shengshi Entertainment แต่เมื่อฟังคำพูดนี้ของหยานชิงเจ๋อแล้ว ชัดเจนว่าเขาจะแจ้งให้ทางด้านนั้นไม่เซ็นสัญญากับเธอ เช่นนั้นอนาคตของเธอ……
ชั่วขณะสีหน้าของเจียงซีหยู่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังคงไม่พูดอะไร ยิ่งไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้แม้แต่ครึ่งประโยค แต่เธอก็พยักหน้าแล้วพูดว่า : “ฉันทราบแล้ว คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก”
พูดจบ ก็หันกลับออกไป
ในตอนเย็น เนื่องจากในยามีส่วนผสมที่ทำให้สงบจิตใจ หยานชิงเจ๋อจึงผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ตกดึก ในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงัด จู่ๆหยานชิงเจ๋อก็ตกใจจนลุกขึ้นนั่ง
แม้ว่าอุณหภูมิในห้องผู้ป่วยจะพอเหมาะกำลังดี แต่บนหน้าผากของเขากลับมีเหงื่อไหลออกมา เขาผ่อนคลายหัวใจที่กำลังเต้นระรัว ให้ค่อยๆสงบลง
หยานชิงเจ๋อเปิดไฟที่หัวเตียง มองไปรอบๆ จึงแน่ใจว่าไม่ใช่ฉากที่ตนเองเห็นในความฝัน อีกทั้งยังก้มลงมามองที่ฝ่ามือของตนเอง
ฝ่ามือสะอาดสะอ้าน ไม่มีเลือดสดๆ ไม่มีเลือดของเธอ
ฉะนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นเพียงความฝัน เขายังมีชีวิตอยู่ และเธอกำลังหายใจอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้
หัวใจค่อยๆผ่อนคลายลง แต่หยานชิงเจ๋อก็นอนไม่หลับอีกต่อไป
เขาเปิดโน้ตบุ๊กของซูสือจิ่น จากนั้นก็ดูรูปไม่กี่รูปในโน้ตบุ๊กของเธอ
แต่ในระหว่างนั้น จู่ๆความคิดก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา
ก่อนหน้านี้ซูสือจิ่นบอกเขาว่าต้องการโน้ตบุ๊ก คาดว่า เหตุผลที่ใหญ่ที่สุดคือเธอต้องการภาพวาดการออกแบบเหล่านั้น ถ้าเขาส่งแบบร่างการออกแบบสักหนึ่งถึงสองรูปไปที่เมลบ็อกซ์ของเธอ……
เขายอมรับว่าวิธีการของตนเองค่อนข้างแย่ ใช้ประโยชน์ของแบบร่างการออกแบบ แลกกับการค้นหาที่อยู่ของเธอเพื่อตามหาเธอ แต่นอกจากวิธีนี้แล้ว ในขณะนี้เขาไม่สามารถคิดหาวิธีที่ได้ผลดีกว่านี้ออกเลย
เข้าแจ้ง DR ทางด้านนั้นแล้ว ให้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดและบันทึกการรูดบัตรของซูสือจิ่นหรือซูเผิงฮวาแล้ว แต่รอมาหลายชั่วโมงทางด้านนั้นก็ไม่มีข่าวคราวตอบกลับมา สำหรับเขาแล้วผ่านไปหนึ่งวันเหมือนกับผ่านไปเป็นปี มันช่างทรมารจริงๆ
หยานชิงเจ๋อเปิดเมลบ็อกซ์ของตนเองทันที หาวิธีการติดต่อเมลบ็อกซ์ของซูสือจิ่นจนเจอ แล้วก็ส่งภาพปรารถนาของสโนว์เอลฟ์ภาพนั้นไปให้เธอ
ในเวลาเดียวกัน เขาก็ได้เขียนโปรแกรมเล็กๆขึ้นมาทันที และใส่รวมเข้ากับไฟล์การออกแบบสโนว์เอลฟ์ไปในไฟล์แนบ
ขอเพียงแค่ซูสือจิ่นกดดาวน์โหลดไฟล์แนบ เช่นนั้น โปรแกรมม้าโทรจันที่เขาออกแบบจะแจ้งเตือนเขาทันที เมื่อรู้ IP ที่อยู่ของซูสือจิ่น ก็จะรู้ตำแหน่งของซูสือจิ่นด้วย
เพราะกังวลว่าซูสือจิ่นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หยานชิงเจ๋อยังจงใจขอที่อยู่ปัจจุบันของเธอในอีเมล จากนั้นก็คลิกส่งไป
ห่างออกไปหลายพันไมล์ ที่ซูสือจิ่นเป็นเวลาเที่ยงพอดี หลังจากที่เธอผ่านการผ่าตัดมาแล้ว คนทั้งคนก็ยังอยู่ในสภาวะสลบไสลไม่ได้สติ นอนหลับไปเป็นเวลานาน
ตลอดการหลับใหลจนตื่นขึ้นมา จึงทำให้เธอไม่รู้วันรู้คืน ดังนั้น เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
ซูเผิงฮวาเห็นเธอฟื้นแล้ว จึงสั่งอาหารร้อนๆมาให้เธอ
เมื่อซูสือจิ่นฝืนใจทานเสร็จ ก็มองพ่อตาปริบๆ : “พ่อ ฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย อีกทั้งที่ห้องผู้ป่วยก็ไม่มีทีวีให้ดู นอนอยู่บนเตียงน่าเบื่อมากๆ!”
ซูเผิงฮวาจึงพูดปลอบใจว่า : “เสี่ยวจิ่น หมอบอกว่าตลอดหนึ่งอาทิตย์นี้คุณไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ที่ผ่านมาคุณก็อดหลับอดนอนมาตลอด ตอนนี้ก็ใช้โอกาสนี้เพื่อนอนพักผ่อนให้เยอะๆจะได้สวยยิ่งขึ้น!”
“ไอ๋หยา นี่พ่อก็รู้เรื่องความงามด้วยเหรอ?” ซูสือจิ่นนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงกะพริบตาปริบๆ : “พ่อ มิเช่นนั้น คุณก็ซื้อ iPad ให้ฉันสักเครื่องได้ไหม? ตอนที่ฉันรู้สึกเบื่อๆจะได้หาละครดู……”
“ไม่ได้ นอนดูหน้าจอตาจะเสียได้นะ” ซูเผิงฮวากล่าวปฏิเสธโดยตรง
“พ่อ ขอร้องล่ะ!” ซูสือจิ่นยื่นมือไปดึงแขนเสื้อของซูเผิงฮวา : “ฉันนอนไม่ได้ขยับอยู่ตรงนี้ ต้องอึดอัดตายแน่เลย! ถึงแม้จะไม่อึดอัดตาย ก็ต้องเป็นโรคซึมเศร้า! คุณซื้อ iPad ให้ฉันเถอะ ฉันสัญญาว่าฉันจะเล่นมันไม่เกินวันละสามชั่วโมง!
เดิมทีซูเผิงฮวาก็ไม่ยินยอม แต่พอได้ยินซูสือจิ่นเอ่ยถึง’โรคซึมเศร้า’แล้ว หัวใจของเขาก็สั่นขึ้นมา
หลังจากซูสือจิ่นฟื้นขึ้นมาถึงแม้การแสดงออกจะเป็นปกติ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าในใจเธอปล่อยวางได้จริงๆหรือเปล่า ถ้าหากเสแสร้งออกมาจริงๆ ก็ต้องอึดอัดใจแบบนี้ไปทุกวัน เช่นนั้นก็คง…..
เขาลุกขึ้นยืนทันที: “โอเค ฉันจะไปซื้อให้คุณเดี๋ยวนี้ สือจิ่น ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนจำไว้ว่าต้องเรียกหมอและพยาบาลนะ อีกสักครู่ฉันจะกลับมา!”
“โอเคค่ะ!” ซูสือจิ่นยิ้มอย่างหวานชื่น: “พ่อดีที่สุดเลย!”
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ซูเผิงฮวาก็ถือiPadเครื่องใหม่กลับมา
ซูสือจิ่นรับมา ดูละครอย่างมีความสุขอยู่ครู่หนึ่ง ก็นึกถึงเรื่องใบสมัครบนเว็บไซต์ก่อนหน้านี้ ด้วยเหตุนี้ จึงคลิกเปิดเมลบ็อกซ์
ในเมลบ็อกซ์มีหลายข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน ยังไม่มีการแจ้งเตือนตรวจสอบใบสมัครบนเว็บไซต์ แต่ในโฆษณาเมลบ็อกซ์สองสามข้อความ ก็เห็นเมลบ็อกซ์หนึ่งของหยานชิงเจ๋อ
ซูสือจิ่นนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ตรวจสอบผู้ส่งด้านบนครั้งแล้วครั้งเล่าจนแน่ชัดแล้ว จากนั้น ก็ย่อเมลบ็อกซ์ให้เล็กลงทันที
เธอรู้ว่าด้วยความสามารถของหยานชิงเจ๋อ ไม่แน่ว่า เพียงเธอเปิดเมลบ็อกซ์ เขาก็จะรู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน
เธอรู้ว่า เขาจะต้องตามหาเธออยู่แน่นอน
เธอไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง แต่เพราะเธอเข้าใจเขา ว่าเป็นคนที่แบ่งแยกความรักความแค้นชัดเจน
เธอช่วยชีวิตเขาโดยไม่คำนึงถึงอันตราย เขาจะต้องอยากขอบคุณเธออย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้น บุญคุณที่ช่วยชีวิตนี้ จะต้องกลายเป็นปมในใจเขาที่ไม่มีทางลบออกไปจากจิตใจได้
เพียงแต่เธอไม่ได้ต้องการคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น ความรักความผูกพันนี้ เธอเคยใฝ่ฝัน เคยทุ่มเทพยายาม เคยได้มา ตอนนี้สูญเสียไปแล้ว คล้ายกับว่าไม่ได้เสียใจขนาดนั้นแล้ว
ชัดเจนว่าพวกเขาไม่มีวาสนาต่อกัน หรือเธอก็เป็นคนที่วาสนาตื้นเขินคนหนึ่ง
บางทีเวลานี้ เจียงซีหยู่อาจจะกำลังอยู่เป็นเพื่อนหยานชิงเจ๋อในห้องผู้ป่วยอยู่ก็ได้? ถึงอย่างไร พวกเขาทั้งสองคนก็มีความรักต่อกัน พอเกิดอุบัติเหตุขึ้น ก็เป็นโอกาสที่ดีที่ความรักความผูกพันจะก้าวหน้าขึ้น
แต่เธอ คาดว่าจะต้องนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีกกว่าครึ่งเดือน ไม่แน่ว่าหลังจากบาดแผลหายแล้ว หยานชิงเจ๋อกับเจียงซีหยู่ก็อาจจะแต่งงานกันแล้ว
คิดถึงตรงนี้แล้ว มือของซูสือจิ่นที่จับ iPad อยู่ก็อดไม่ได้ที่จะออกแรงเล็กน้อย เธอค่อยๆปล่อยวางลงอย่างช้าๆ
เธอดูละครอีกครู่หนึ่ง จนกระทั่ง มีเสียงการแจ้งว่าได้รับเมลบ็อกซ์ดังเข้ามาอีกครั้ง
ซูสือจิ่นเปิดเมลบ็อกซ์อีกครั้ง ก็เห็นเมลบ็อกซ์ทางราชการที่แจ้งว่าใบสมัครบนเว็บไซต์ผ่านแล้ว
เธอดีอกดีใจ อ่านข้อความครั้งแล้วครั้งเล่า ภายในใจเริ่มวางแผนอนาคตให้ตนเอง
แต่เมื่อเธอคลิกกลับมาที่เดิม ข้อความที่หยานชิงเจ๋อส่งเข้ามา ก็กระโดดเข้ามาในสายตาอีกครั้ง
เขาใช้เมลบ็อกซ์ที่เป็นทางการส่งข้อความมา ข้อความแบบนี้ โดยปกติแล้วก็คงจะไม่มีไวรัสใช่ไหม?
ซูสือจิ่นลังเลใจเล็กน้อย คิดว่าน่าจะไม่มีไวรัส ด้วยเหตุนี้ จึงคลิกเปิดข้อความ
เนื้อหาด้านในเรียบง่ายอย่างมาก แต่เมื่อตกสู่สายตาของซูสือจิ่น ก็ทำให้หัวใจของเธอจมดิ่งในทันที
คาดไม่ถึงว่าสิ่งที่แนบมาจะเป็นจี้ปรารถนาของสโนว์เอลฟ์! อีกทั้ง หยานชิงเจ๋อยังถามเธออีกว่าต้องการภาพออกแบบอื่นๆอีกไหม ถ้าต้องการ ก็ต้องบอกที่อยู่ของเธอในตอนนี้กับเขา!
ดังนั้น เขาเปิดโน้ตบุ๊กที่เธอตั้งรหัสผ่านเอาไว้งั้นเหรอ?!
ซูสือจิ่นโมโหเล็กน้อย ทำไมเขาถึงทำเกินไปแบบนี้ คาดไม่ถึงว่าจะถอดรหัสผ่านของเธอ?! อีกทั้ง ยังใช้รูปการออกแบบมาคุกคามเธอ บังคับให้เธอบอกที่อยู่อีก!
ระหว่างที่เธอกำลังจะด่าหยานชิงเจ๋อว่าชั่วร้าย จู่ๆการแสดงออกบนใบหน้าก็แข็งทื่อไปโดยสิ้นเชิง!
บันทึกของเธอ! ไฟล์เอกสารบันทึกที่เธอเขียนมานานหลายปี อยู่ภายในโน้ตบุ๊กทั้งหมด ถึงแม้จะตั้งรหัสผ่าน แต่คาดว่าสำหรับหยานชิงเจ๋อแล้ว มันไม่ใช่ปัญหาโดยสิ้นเชิง!
ซูสือจิ่นตระหนักถึงสิ่งนี้ ก็รู้สึกอยากจะตายในทันที
เขาต้องรู้เรื่องที่เธอชอบเขาแล้วแน่นอน!
เธอจากมาแล้ว ยังจะต้องขายหน้าแบบนี้อีก มันช่าง……
ซูเผิงฮวาที่อยู่ข้างๆ เห็นการแสดงออกบนใบหน้าของลูกสาวที่หลากหลายอารมณ์อย่างมาก จึงอดถามไม่ได้ว่า: สือจิ่น กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”
“พ่อ ก่อนหน้านี้คุณเคยแอบดูบันทึกของฉันไหม?” ซูสือจิ่นกล่าว
“ไม่เคย” ซูเผิงฮวากล่าว: “เมื่อก่อนแม่ของคุณบอกว่า ลูกต้องการมีพื้นที่ของตัวเอง ดังนั้นฉัน…..”
ซูสือจิ่นบุ้ยปาก: “แต่ดูเหมือนว่าฉันจะถูกพี่ชิงเจ๋อแอบดูแล้ว……”
ในที่สุดเธอก็รู้ว่า ทำไมเขาถึงตามหาเธอ แล้วก็โทรศัพท์เข้ามาไม่หยุดราวกับเป็นบ้า
ที่แท้ เขาก็รู้ความลับเรื่องที่เธอชอบเขาแล้ว รู้เรื่องที่เขาเข้าใจเธอผิดแล้ว บวกกับเธอได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ดังนั้นจึงรู้สึกละอายใจใช่ไหม?
ด้วยนิสัยของเขา บางที เขาอาจจะเริ่มพูดกับเธอเอง ถ้าหากต้องการอยู่ด้วยกันกับเธออีกครั้งล่ะก็ เพื่อความรู้สึกผิดภายในใจ เขาสามารถเสียสละแม้กระทั่งความรักและความสุขของตนเองได้…..
แต่เขาไม่รู้เหรอว่า เธอไม่อยากให้เขาเสียสละอีกแล้ว
เธอจากมาแล้ว ก็จะต้องปล่อยเขาไป แล้วก็ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งหมดของตนเองด้วย
เขาไม่รู้ว่า อันที่จริงแล้ว เธอเคยเจ็บปวดทรมานมาหลายครั้งหลายหน ในตอนที่เธอยืนอยู่ในที่ที่เขาไม่รับรู้
จากนี้ไป ไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว…..