บทที่344 ใครโหดร้ายขนาดนี้
หลังจากที่ทั้งสองคนรีบไปที่โรงพยาบาล ก็พบว่าท่านปู่ลี่กับคนตระกูลลี่อยู่กันหมดแล้ว
ถึงลี่จุนถิงจะบอกตลอดว่าถวนจื่อเป็นลูกแท้ๆ ของเขา ถึงแม้ว่าจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่คนของตระกูลลี่ก็อดไม่ได้ที่จะสนใจถวนจื่อมากกว่าเดิม
เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้สนใจที่จู่ๆ คนของตระกูลลี่ก็สนอกสนใจถวนจื่อขึ้นมาขนาดนี้ ตอนนี้เธอคิดถึงเพียงถวนจื่อคนเดียว
“ตอนนี้ถวนจื่อเป็นอย่างไรบ้าง？” เจียงหยุนเอ๋อปรี่เข้าไปหาถวนจื่อที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะถามขึ้นด้วยความร้อนใจ
ถวนจื่อที่อยู่บนเตียงยังหลับตาสนิท สีหน้าซีดเซียว
เมื่อเห็นถวนจื่อที่อ่อนแรง เจียงหยุนเอ๋อก็น้ำตาตก
ตอนแรกมันไม่ง่ายเลยที่จะพาถวนจื่อออกมาจากอันตราย คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองออกไปเพียงคืนเดียว ถวนจื่อจะกลายเป็นแบบนี้……
เจียงหยุนเอ๋อถามอยู่นาน แต่ก็ไม่มีใครตอบได้ เธอเลยเงยหน้าขึ้นมามอง ก็พบว่าหลันเยว่เฉินไม่อยู่
ในตอนนั้นเอง ลี่จุนถิงเองก็สังเกตเห็นเหมือนกัน เลยรีบถามขึ้น： “หลันเยว่เฉินล่ะ？”
ในห้องพักผู้ป่วยมีพยาบาลคนหนึ่งรู้อาการของถวนจื่อนิดหน่อย แต่เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อร้อนใจขนาดนั้น เลยไม่กล้าพูดออกมา
เมื่อได้ยินลี่จุนถิงพูดถึงหลันเยว่เฉิน เลยพูดขึ้นเสียงเบาว่า： “ฉันจะไปเรียกหมอหลันมา”
พยาบาลออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อเห็นพยาบาลออกไป เจียงหยุนเอ๋อเลยขบริมฝีปากเล็กน้อย จากนั้นก็กลั้นความร้อนใจในเอาไว้
ตอนนี้ร้อนใจไปจะมีประโยชน์อะไร？ทำได้เพียงรอหลันเยว่เฉินมาถึงจะถามให้รู้เรื่องได้
เมื่อคิดแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ก้มหน้าลงมองถวนจื่อ พลางเอามืออังหน้าผากของถวนจื่อเอาไว้
หน้าผากของถวนจื่อเย็นจริงๆ
เจียงหยุนเอ๋อคิดแบบนั้น ในใจก็เริ่มปวดขึ้นมาอย่างรุนแรง
ทำไมถึงเป็นแบบนี้？ทำไมถวนจื่อต้องมาลำบากไปกับตัวเองด้วย？เรียกเธอว่าแม่ไม่ได้แล้วจริงๆ เพราะมักจะทำให้ลูกตัวเองตกอยู่ในอันตรายประจำ
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อทนต่อความเจ็บปวดแบบนี้ ลี่จุนถิงก็รีบจับมือของเธอ： “เจียงหยุนเอ๋อ คุณอย่ากังวลเลย เดี๋ยวหลันเยว่เฉินก็มาแล้ว ถวนจื่อไม่เป็นอะไรหรอก”
“อือ” ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะพยักหน้าตอบรับแล้ว แต่ในใจก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
ในช่วงนี้ หลันเยว่เฉินยุ่งมากจริงๆ แต่หลังจากที่ได้ยินว่าถวนจื่อถูกส่งเข้าโรงพยาบาล เขาก็ใส่ใจถวนจื่อขึ้นมาทันที
มันไม่ง่ายเลยที่จะรอให้ถวนจื่ออาการปกติ หลันเยว่เฉินอยากจะไปพักสักหน่อย แต่ยังไม่ทันไร ก็ได้ยินพยาบาลบอกว่าญาติของถวนจื่อมาเรียกตัวเองไป
หลันเยว่เฉินถอนหายใจอยู่บนเก้าอี้ จากนั้นก็ลุกขึ้นมา แต่เมื่อคิดถึงอาการของถวนจื่อ ก็จริงจังขึ้นมาในทันที ก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยของถวนจื่อ
หลันเยว่เฉินเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ก็รู้สึกได้ถึงอารมณ์มากมาย เพราะคนในห้องพักผู้ป่วยมองมาทางเดียวกันพอดี
เมื่อเห็นแบบนี้ หลันเยว่เฉินก็กระแอมเบาๆ ยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็เห็นว่าแววตาของเจียงหยุนเอ๋อมีน้ำตาออกมา ก่อนจะเดินมาด้านหน้าเขา แล้วถามขึ้นด้วยความร้อนใจ： “หมอหลัน อาการของถวนจื่อเป็นอย่างไรบ้าง？”
หลันเยว่เฉินมองเธอ จากนั้นก็อดไม่ได้ เลยพูดขึ้น： “คุณวางใจเถอะ ตอนนี้ถวนจื่อถูกล้างท้องแล้ว ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“งั้นทำไมเขายังไม่ฟื้น？” เจียงหยุนเอ๋อเห็นถวนจื่อที่ยังไม่ฟื้น ก็สงสารจับใจ
หลันเยว่เฉินเองก็มองถวนจื่อ แล้วก็มองถวนจื่อที่สีหน้าดูไม่สบายเท่าไหร่ เขาลังเลสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า： “อือ……เพราะกินยาเข้าไปมาก ดังนั้นเลยยังไม่ฟื้นแบบนี้แหละ”
ลี่จุนถิงที่อยู่ด้านข้างมองหลันเยว่เฉิน ก็รู้ว่าเขามีสิ่งที่อยากพูดแต่ไม่พูดออกมา เลยคิดว่าเรื่องนี้มันคงไม่ง่ายเหมือนที่หลันเยว่เฉินพูด
“แล้วถวนจื่อจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่？” เจียงหยุนเอ๋อจับแขนเสื้อของหลันเยว่เฉิน เหมือนกับว่าตอนนี้เขาเป็นความหวังสุดท้ายของตัวเองแล้ว
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อเป็นแบบนี้ หลันเยว่เฉินเองก็อดกลั้นเอาไว้ เพราะเห็นว่าลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมาก เลยวางใจได้เล็กน้อย
ลี่จุนถิงรู้ ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะเป็นแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงถวนจื่อมาก และก็ไม่ได้คิดมากเพราะเรื่องเล็กๆ แบบนี้
เพียงแค่ว่า เพราะเห็นความน่าสงสัยของหลันเยว่เฉินแล้ว ลี่จุนถิงเลยอยากจะรอให้เจียงหยุนเอ๋ออาการดีกว่านี้สักหน่อยค่อยไปคุยกับหลันเยว่เฉินแบบเดี่ยวๆ
หลันเยว่เฉินยังพยายามจะปลอบเจียงหยุนเอ๋อ
“เดี๋ยวรอยาหมดฤทธิ์ ตอนนี้เขายังไม่ได้สติ แต่ก็ไม่มีอะไรหรอก”
เมื่อได้ยินหลันเยว่เฉินบอกว่าถวนจื่อจะไม่เป็นไรแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็วางใจลงได้ เลยพูดกับหลันเยว่เฉินเบาๆ ว่า “ขอบคุณ”
เธอคิดว่าตัวเองไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว เลยไปนั่งข้างๆ เตียงของถวนจื่อ และเหม่อมองถวนจื่อ
ลี่จุนถิงมองเธอด้วยความเป็นห่วง พลางจับไหล่ของเธอ： “เจียงหยุนเอ๋อ คุณต้องเชื่อนะ ว่าถวนจื่อจะต้องฟื้นขึ้นมา”
“อือ” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ ถือเป็นการตอบรับ แต่ก็ยังไม่มีแรงอยู่ดี
หลังจากปลอบเจียงหยุนเอ๋อแล้ว ลี่จุนถิงก็เงยหน้าขึ้นมามองหลันเยว่เฉิน แล้วส่งซิกให้เขา เพื่อบอกให้เขาออกไปกับตัวเองหน่อย
เมื่อออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ลี่จุนถิงก็ถามขึ้นหน้านิ่ง： “อาการของถวนจื่อ……ไม่ค่อยดีใช่ไหม？”
“ก็ไม่ใช่ไม่ค่อยดีหรอก……ตอนนี้ก็ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว……แต่ว่า……”
หลันเยว่เฉินมองห้องพักผู้ป่วย ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้นอีกครั้ง “แต่ว่า ก่อนหน้านี้เขาถูกวางยาอย่างหนัก ถ้าส่งมาช้ากว่านี้อีกหน่อย อาจจะช่วยเอาไว้ไม่ได้”
ตอนนั้น หลันเยว่เฉินช่วยถวนจื่อสำเร็จแล้วแต่ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย
และก็ไม่รู้ว่าใครที่เป็นคนวางยา ถึงได้มาทำกับเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้
ต้องรู้ด้วย ว่าหลันเยว่เฉินนั้นเป็นหมอที่มีประสบการณ์มามาก และก็เพราะว่าส่งมาทันเวลา เลยช่วยถวนจื่อเอาไว้ได้
ถ้าเกิดรู้ว่าอาการของถวนจื่ออันตรายขนาดนี้ก่อนหน้านี้ ไม่แน่ว่าตอนแรกหลันเยว่เฉินอาจจะไม่กล้าเข้าไปรักษาในครั้งนี้ก็ได้