บทที่351 ฆ่าตัวตายแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อหยิบหนังสือเล่มนั้นมาโชว์ให้ลี่จุนซินดู： “การเลี้ยงลูกน่ะ”
“คุณไม่ใช่แม่ลูกหนึ่งแล้วเหรอ？” ลี่จุนซินยิ้มพลางมองเจียงหยุนเอ๋อ
ตั้งแต่ลี่จุนซินรู้ว่าถวนจื่อก็เป็นลูกของน้องชายของตัวเอง ก็รักเป็นอย่างมาก และท่าทีที่มีต่อเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
เธอนั้นเริ่มลองมองเจียงหยุนเอ๋อเป็นน้องสะใภ้ของตัวเอง และพยายามเข้ามารู้จักเธอมากกว่าเดิม
“ฉันก็ยังมีบางเรื่องที่ยังไม่มีประสบการณ์ไงล่ะ” เมื่อถูกลี่จุนซินพูดแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อกลับรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ลี่จุนซินยิ้มปลอมๆ ให้เจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋อสงสัย： “พี่สาว คุณมาเพื่อคุยเรื่องของบริษัทกับลี่จุนถิงงั้นเหรอ？”
ลี่จุนซินพยักหน้า
“คุยจบแล้วเหรอ？”
ลี่จุนซินพยักหน้าอีกครั้ง
เจียงหยุนเอ๋อพูดด้วยความตกใจ： “ทำไมฉันไม่รู้เลย？”
“พวกคุณสองคนจริงจังเกินไปแล้ว เลยไม่รู้เลยว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย” ลี่จุนถิงพูดอะไรไม่ออก ทำไมพอผู้หญิงสองคนนี้คุยกัน ก็ลืมตัวเองไปแล้ว เลยต้องใช้โอกาสนี้ในการบอกว่าตัวเองยังอยู่
“คุณเลี้ยงลูกจริงจังเกินไปแล้ว” ลี่จุนซินกับเจียงหยุนเอ๋อยิ้มให้กันและกัน
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าช่วงนี้ลี่จุนซินเหมือนจะชอบมาคุยกับตัวเอง เริ่มหาเรื่องมาคุยกับเธอ คิดว่าวันนี้น่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่ได้เข้าหาลี่จุนซิน
เจียงหยุนเอ๋อเองก็มีความคิดบางอย่างเหมือนกัน เธอเองก็อยากจะเข้าหาคนของตระกูลลี่เหมือนกัน เพื่อไม่ให้เธอมีที่พึ่งในตระกูลลี่เป็นลี่จุนถิงเพียงคนเดียว ทุกครั้งที่น้อยใจกับตระกูลลี่ ก็ไม่มีใครพูดให้เธอ
“พี่สาว ตอนเที่ยงคุณว่างไหม？พวกเราไปกินข้าวด้วยกันไหม ฉันได้ยินมาว่าแถวๆ นี้มีร้านอาหารเปิดใหม่ อร่อยมากเลยนะ เที่ยงนี้พวกเราไปกันไหม？” เจียงหยุนเอ๋อเชิญลี่จุนซิน
แน่นอนว่าลี่จุนซินไม่ปฏิเสธ
อันที่จริงยิ่งรู้จักก็ยิ่งรู้ ว่าอันที่จริงเจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้เหมือนกับที่ลี่จีถองกับส้งหวั่นหวั่นพูดในตอนแรก
ไม่ได้เป็นคนร้ายลึกอะไร แต่ยังฉลาดไม่เบาอีกด้วย
นิสัยก็อ่อนโยน มีเมตตากับทุกคน ไม่ได้ร้ายกับใครเลย
“ได้สิ ฉันกำลังรู้สึกไม่ดีที่ไม่มีคนไปกินข้าวกับฉันอยู่เลย” ลี่จุนซินพยักหน้าด้วยความรู้สึกดี
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วเป็นผม พลางถาม: “แล้วฉันล่ะ？”
ลี่จุนซินหันกลับมา： “คุณก็ตั้งใจทำงานที่นี่ไง อยากกินอะไรก็บอกฉัน ฉันจะไปซื้อมาให้เอว ฉันกับเจียงหยุนเอ๋อไปกินข้าวกันก่อนนะ”
ลี่จุนซินพูดจบก็จับมือเจียงหยุนเอ๋อเดินออกไป
ลี่จุนถิงรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ พลางมองเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนซินเป็นแบบนี้ลี่จุนถิงพอเข้าใจได้ แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อเองก็เอากับเขาด้วยเหรอ？
“ลี่จุนถิง คุณตั้งใจทำงานนะ ฉันจะซื้อข้าวมาให้คุณเอง” เจียงหยุนเอ๋อพูดพลางส่งซิกให้ลี่จุนถิง แล้วโบกมือเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลี่จุนซิน
ลี่จุนถิงทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่เดิม ก่อนจะโทรศัพท์ ให้ซู่จี้งยี้จัดให้คนตามเจียงหยุนเอ๋อไป แล้วปกป้องเธอด้วย
ในเมื่อภรรยาบอกให้ตัวเองตั้งใจทำงานแล้ว ก็ทำได้เพียงตั้งใจทำงานไป
เมื่อถึงเวลากินข้าว ลี่จุนซินกับเจียงหยุนเอ๋อก็กินข้าวกันอย่างมีความสุข
จะให้พูดอีกอย่าง ก็คือทั้งสองคนชอบอะไรเหมือนกันมากๆ เสียดายที่รู้จักกันช้าไป
หลังจากกินข้าวเสร็จ ลี่จุนซินก็ไม่มีงานอะไรแล้ว เลยกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เจียงหยุนเอ๋อจึงซื้อข้าวมาให้ลี่จุนถิง
หลังจากที่ลี่จุนซินกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ก็เอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อแม่
ลี่เจี้ยนหวากับโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าลูกสาวของตัวเองจะพูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องหลอกอะไร
อีกอย่างถวนจื่อก็เป็นลูกแท้ๆ ของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็เป็นแม่แท้ๆ ของถวนจื่อ ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็ต้องลองยอมรับเจียงหยุนเอ๋อดู
เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เลยมองเจียงหยุนเอ๋อเปลี่ยนไป
ทางฝั่งเจียงหยุนเอ๋อ ลี่จุนถิงกินข้าวพลางถามเรื่องในบ้านของลี่จุนถิงขึ้นมา
ลี่จุนถิงบอกว่าทุกอย่างมันเป็นไปได้ดี เพียงแต่ท่านปู่ลี่นั้นเป็นห่วงลี่จีถอง ดังนั้นร่างกายเลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะถึงอย่างไรก็แก่แล้ว เลยรับเรื่องอะไรกระทบจิตใจไม่ค่อยได้
เจียงหยุนเอ๋อได้ฟังแบบนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ว่าลี่จีถองกลับทำร้ายถวนจื่อแบบนั้น อย่างไม่สนใจอะไรเลย แต่เธอเองก็ไม่มีทางให้อภัย
ดังนั้นเลยไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะจากไป
ส้งหวั่นหวั่นรู้เรื่องนี้แล้ว ก็คิดว่าโอกาสที่ดีกำลังมาหาตัวเองแล้ว
เธอไปหาAnthony
“ที่รัก คุณมาได้อย่างไร？” Anthonyเห็นส้งหวั่นหวั่นที่เรือนร่างสวยงาม ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา
ส้งหวั่นหวั่นนั้นคุ้นชินกับท่าทีของAnthonyตั้งนานแล้วล่ะ จากนั้นจึงเดินไปนั่งตักของAnthony มือทั้งสองโอบคอของเขาเอาไว้ จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงอ่อนเสียงหวาน： “ก็คิดถึงคุณไงล่ะ”
Anthonyยิ้ม ก่อนจะจูบส้งหวั่นหวั่น
ทั้งสองคนคุยเรื่องอื่นนิดหน่อย จากนั้นส้งหวั่นหวั่นก็คิดว่าถึงเวลาเปิดปากพูดอะไรแล้ว： “ฉันได้ยินมาว่าลี่จีถองติดคุกแล้ว ไม่รู้ว่าคุณพอจะพาเธอออกมาได้ไหม？”
Anthonyนึกถึงลี่จีถองอยู่สักพัก เพราะเคยได้ยินส้งหวั่นหวั่นพูดถึงอยู่หลายครั้ง
“นี่มันก็เป็นโอกาสที่ดีนะ แต่ว่าช่วยพวกเราแก้แค้นหน่อย ครั้งนี้ลี่จีถองถูกคุมขัง ขนาดท่านปู่ลี่ยังไม่ไปช่วยเธอเลย เธอจะต้องเกลียดเจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงเข้ากระดูกดำแน่นอน ถ้าเกิดว่าปล่อยเธอออกมา ไม่แน่ว่าอาจจะทำเรื่องบ้าๆ ก็ได้ เดี๋ยวอาจจะไม่ต้องการให้พวกเราช่วยแล้วก็ได้ นั่งรับผลประโยชน์ไปเรื่อยๆ ก็ได้แล้วล่ะ”
ส้งหวั่นหวั่นพูดพลางกำมือแน่น
เธอชอบยืมมือคนอื่นในการทำเรื่องช่วยๆ อยู่แล้ว เพราะไม่ต้องสกปรกมือตัวเองด้วย
Anthonyพยักหน้า เขาชอบความร้ายของส้งหวั่นหวั่น มันเหมือนกับเขาเลย
“ทำได้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าจะยากหน่อยก็เถอะ”
“งั้นจะทำอย่างไรให้เขาออกมาได้ล่ะ？” ส้งหวั่นหวั่นสงสัย
“แค่ทำเหมือนผู้หญิงคนนั้นตายก็ได้แล้วล่ะ ฉันมียาแกล้งตายอยู่”
ส้งหวั่นหวั่นมองAnthonyด้วยความตกใจ
Anthonyนั้นมีหนทางมากมายกว่าที่เธอคิดเยอะเลย ดูๆ ไปแล้วตัวตนของAnthonyนั้นจะล้ำลึกกว่าเธอมากเลย
ในคืนนั้น ส้งหวั่นหวั่นก็รับยามาจากAnthony ก่อนจะจัดคนให้ไปที่ที่สอบสวน
บอกว่าเป็นคนใช้ของตระกูลลี่ ท่านปู่ลี่คิดถึงลูกมากแต่ร่างกายไม่ดี เลยมาหาไม่ได้ ทำให้เพียงส่งของกินมาให้ลี่จีถอง แล้วให้เธอได้สบายขึ้นบ้าง
ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลลี่ คนคุมนั้นก็ไม่ได้ทำไม่ดีเกินไป ดังนั้นเลยคิดว่าน่าจะพอได้อยู่
ถึงแม้ลี่จุนถิงจะกำชับว่าจะต้องสั่งสอนลี่จีถอง แต่เห็นแก่ท่านปู่ลี่ เลยไม่ให้ลี่จีถองลำบากในคุกมากเกินไป อย่างน้อยก็สบายกว่าคนอื่นมาก
ผ่านไปสองวัน ในคุกก็มีข่าวออกมา ว่าลี่จีถองนั้นฆ่าตัวตายแล้ว
“คุณว่าไงนะ？” ลี่เจี้ยนหวาพูดด้วยความตกใจ
ท่านปู่ลี่ได้ยินผู้ดูแลบ้านบอกข่าวนี้ก็สลบไป
คนในตระกูลลี่ก็ตกใจอึ้งไปเหมือนกัน มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน！
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งอยู่กับที่ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะหนักหนาขนาดนี้ ใบหน้าก็พลันซีดลง
เธอเองก็แค่อยากให้ลี่จีถองลำบากบ้าง ไม่ได้อยากให้เธอตายสักหน่อย