บทที่350 อย่ามาแอบมองฉัน
หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล ถวนจื่อถูกลี่จุนถิงพามาอยู่ในบ้าน ทุกวันต้องหาหมอยาที่ดีที่สุดมาเพื่อทำยาให้ถวนจื่อ เพื่อให้ร่างกายเขาได้พักฟื้นบ้าง
หลังจากที่ได้รับการยืนยันจากหมอว่าถวนจื่อไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ลี่จุนถิงถึงจะให้ถวนจื่อไปโรงเรียนได้อย่างสบายใจ
ลี่จีถองถูกขังอยู่พักใหญ่ เจียงหยุนเอ๋อเองก็ได้ยินคนใช้ที่ไปเยี่ยมบอกมา
ตอนที่ลี่จีถองอยู่ในคุกนั้นเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย วันๆ เอาแต่ก่อเรื่อง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่หยุด
เจียงหยุนเอ๋อคิดได้แบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหนักใจขึ้นมา
“คุณเป็นอะไรเหรอ？” ลี่จุนถิงเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อเงียบไป สีหน้าดูไม่ดีเลย
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัว： “ฉันไม่เป็นไร แค่ได้ยินมาว่าป้าก่อเรื่องในคุกน่ะ”
“หึ” ลี่จุนถิงพึมพำเสียงเย็นชา “สมแล้วล่ะ ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเอง”
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าลี่จุนถิงพูดอย่างมีเหตุผล ตอนนี้ลี่จีถองนั้นได้รับในสิ่งที่ตัวเองทำ โทษคนอื่นไม่ได้เลย
“แต่ว่า แบบนี้มันจะทำยากไปหรือเปล่า？” เจียงหยุนเอ๋อนั้นเป็นห่วงว่าลี่จุนถิงจะทำบากใจ ถึงอย่างไรก็มีท่านปู่ลี่อยู่ด้วย ลี่จีถองเองก็เป็นคนที่ท่านปู่ลี่รักและเป็นห่วงอยู่ดี
ลี่จุนถิงต้องสั่งสอนลี่จีถองอย่างใจแข็ง เลยพูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชา: “มีอะไรให้ลำบากใจล่ะ เธออายุมากขนาดนั้นแล้ว ก็ควรจะได้ชดใช้กับการกระทำของตัวเอง หลังจากที่ทุกๆ ครั้งต้องให้คุณปู่มาจัดการแทนเธอ หรือจะยอมให้ชื่อเสียงของตระกูลลี่ไม่มั่นคงเพราะเธอแบบนี้เหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อเองก็ทำอะไรไม่ได้ นี่เป็นเรื่องของตระกูลลี่ ตัวเองเข้าไปยุ่งไม่ได้
“ถวนจื่อไปเรียนหรือยัง？” ลี่จุนถิงดันนมแก้วหนึ่งมาอยู่ตรงหน้าเจียงหยุนเอ๋อ เพื่อให้เธอกิน
เจียงหยุนเอ๋อรับแก้วนั้นมา ก่อนจะดื่ม แล้วพยักหน้า
“งั้นวันนี้คุณอยากจะทำอะไรเหรอ？” ลี่จุนถิงถามขึ้น
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัว： “ไม่ได้มีแผนอะไร อยู่บ้านน่ะ”
ตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อก็ท้องอย่าเห็นได้ชัดแล้ว ทำอะไรก็ไม่สะดวกเหมือนสองเดือนก่อน ด้านนอกเองก็ไม่ได้สงบ เธอเองก็ไม่อยากออกไป เลยคิดว่าอยู่ที่บ้านจะดีกว่า
ลี่จุนถิงคิดอยู่สักพัก ถ้าเจียงหยุนเอ๋ออยู่บ้าน แล้วไม่มีใครอยู่กับเธอเกรงว่าจะเบื่อได้
“เอางี้ คุณไปบริษัทกับฉันดีกว่า” ลี่จุนถิงเกิดความคิดใหม่ๆ ขึ้นมา
แบบนี้ตัวเองจะได้เห็นเจียงหยุนเอ๋ออยู่ในสายตาตลอด
“ห๊ะ？” เจียงหยุนเอ๋อกินไข่ไก่ พลางมองลี่จุนถิงด้วยสายตาดำขลับ “ไปบริษัทของคุณทำไม？”
“คุณช่วยฉันจัดการเอกสารต่างๆ จะได้มีคนอยู่ข้างๆ ฉันด้วย” สิ่งที่ลี่จุนถิงเป็นห่วงก็คือ นอกจากลี่จีถองแล้ว ยังมีคนข้างนอกที่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อตาย ต้องอยู่ข้างๆ ตัวเองถึงจะปลอดภัยที่สุด
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นอยู่บ้านอย่างเดียวรากจะงอกเอาได้
หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวกันเสร็จ ก็ไปที่บริษัท
ได้นั่งรถของประธานอย่างเต็มตัว เลยมาถึงบริษัทของลี่จุนถิงได้อย่างไม่มีอุปสรรค
แสงอาทิตย์ช่วงเช้าที่อบอุ่นสาวส่องเข้ามาในหน้าต่างบานใส แสงกระทบกับดอกไม้ทุกดอกบนโต๊ะชา เลยทำให้ห้องทำงานดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
“คุณนั่งบนโซฟาเถอะ ในห้องนั้นมีชั้นหนังสือด้วย คุณอ่านหนังสือไปพลางๆ ก็ได้” ตอนที่ลี่จุนถิงพูดนั้นก็ยื่นมือมาปลดกระดุมของแขนเสื้อของตัวเองด้วย ก่อนจะเริ่มหยิบปากกาขึ้นมาทำงาน
เจียงหยุนเอ๋อเองก็เชื่อฟัง เพราะไม่ขัดการทำงานของลี่จุนถิงเลย ก่อนจะเข้าไปในห้องนั้น ตามคำกำชับของลี่จุนถิง
เมื่อเข้าไปในห้องที่มีหนังสือเล็กๆ ของห้องทำงาน เจียงหยุนเอ๋อก็ตกใจเป็นอย่างมาก
ก่อนหน้านี้ที่ได้มาบริษัทของลี่จุนถิงหลายรอบ แต่ไม่รู้เลยว่ามีห้องสมุดแบบนี้ด้วย
ห้องสมุดนี้ไม่มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง ทั้งสี่ด้านเป็นชั้นหนังสือทั้งนั้นเลย บนชั้นนั้นมีหนังสือหลายประเภทวางอยู่
ใบห้องสมุดนี้ตกแต่งไม่เหมือนกับห้องสมุดในบ้าน มันเหมือนกับพระราชวังในอิตาลีมากกว่า ดูย้อนยุค แต่มีสไตล์
เจียงหยุนเอ๋อเอานิ้วจิ้มที่หนังสือ ก่อนจะค่อยๆ กวาดนิ้วไปที่หนังสือเล่มต่างๆ
ตอนที่เจอหนังสือที่ตัวเองสนใจแล้ว ก็หยุดเพื่ออ่านข้อความแนะนำหนังสือ
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อพบว่าเป็นหนังสือที่เกี่ยวกับการเลี้ยงลูกนั้น มันก็น่าสนใจขึ้นมาทันที
ถึงจะบอกว่าตัวเองนั้นเป็นแม่ของเด็กโตแล้ว แต่ว่าก็ไม่เคยสนใจหนังสือแบบนี้เลย คิดไม่ถึงเลยว่าห้องสมุดเล็กๆ ของลี่จุนถิงนั้นจะมีหนังสือแบบนี้ด้วย
เจียงหยุนเอ๋อหยิบหนังสือออกมา ก่อนจะเดินออกไป
ตอนที่เดินออกมานั้น ลี่จุนถิงกำลังตั้งใจทำงาน และกำลังจัดการเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน
เจียงหยุนเอ๋อเดินเบาๆ และไปนั่งบนโซฟา พูดตรงๆ ว่าตัวเองแทบไม่มีเวลาในการมานั่งเงียบๆ เพื่อดูลี่จุนถิงตั้งใจทำงานแบบนี้เลย
ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไม่มีที่ติ มันทำให้ผู้หญิงมองตาค้างได้เลยล่ะ
เจียงหยุนเอ๋อแค่คิดว่าชาติก่อนตัวเองต้องเคยช่วยชาติเอาไว้แน่นอนเลย ถึงได้มาเป็นภรรยาของชายคนนั้นได้
ลี่จุนถิงคิดว่ามีแววตาประหลาดมองมาทางตัวเอง เลยค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นมา กลับพบว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังมองตัวเองอย่างไม่ละสายตา
มุมปากของลี่จุนถิงก็ยิ้มขึ้น แต่ก็ทำงานต่อ จากนั้นก็มีเสียงนุ่มลึกดังขึ้น: “ฉันหล่อมากเลยเหรอ？”
เจียงหยุนเอ๋อตกใจ ให้ตายเถอะ เขารู้ได้อย่างไรนะ？น่าอายจริงๆ เลย
“เปล่า เปล่านะ” เจียงหยุนเอ๋อหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะรีบก้มหน้าลงทำเป็นอ่านหนังสือ
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นอาย เลยไม่ขัดใจเธอมาก พลางถามขึ้น： “เอาหนังสืออะไรมาเหรอ？”
“การเลี้ยงลูก” เจียงหยุนเอ๋ออารมณ์สงบลง ฉันมองสามีตัวเองฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ
ลี่จุนถิงตอบรับเสียงเบา： “งั้นคุณอ่านไปเถอะ อย่ามาแอบมองฉันเลย”
เจียงหยุนเอ๋อจ้องลี่จุนถิงสักพักก่อนจะเริ่มอ่านหนังสือ
เวลาค่อยๆ ผ่านไป จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูมาทลายความเงียบในห้องทำงาน
“เข้ามาได้”
เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ต้องรู้ด้วยว่าตอนที่เธออ่านหนังสือนั้น เธอจะไม่ถูกรบกวนจากสิ่งเร้าภายนอก
“พี่” ลี่จุนถิง เงยหน้า ก็พบว่าเป็นลี่จุนซิน
ลี่จุนซินใส่ส้นสูง ดูมั่นใจ พลางถือแฟ้มเดินมาทางลี่จุนถิง แล้วเอาเอกสารวางให้ลี่จุนถิง： “ฉันวิเคราะห์แผนนี้แล้ว มีหลายจุดที่ยังต้องแก้……”
ลี่จุนซินเริ่มคุยกันเรื่องแผนนี้กับลี่จุนถิง หลังจากที่แก้ไขปัญหาได้แล้วมันก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
ลี่จุนซินเอียงคอบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนคลายยืดเส้นยืดสาย กลับพบว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ เลยพูดด้วยความเซอร์ไพรส์： “โอ้ เจียงหยุนเอ๋อหรือเปล่า？คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ”
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้า จากนั้นก็มองลี่จุนซินด้วยความเบลอ เมื่อครู่ตั้งใจอ่านเกินไป จนไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เธอมาก่อนคุณนานเลยล่ะ” ลี่จุนถิงตอบแทนเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนซินไม่ได้สนใจคำหยอกล้อของลี่จุนถิง ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ