บทที่ 217 เฟิงหานชวน คุณรังแกฉัน!
หากบอกว่าไม่ชอบ ตามนิสัยของเฟิงหานชวน เขาต้องโกรธอย่างแน่นอน
หากบอกว่าชอบ ไม่ใช่ว่าเธอจะดูไม่สงวนท่าทีหรอกเหรอ
ตอนนี้เฉินฮวนฮวนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ หัวสมองของเธอมึนงงเล็กน้อย เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงเบา “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“งั้นก็แสดงว่าชอบ” หลังจากเฟิงหานชวนพูดจบ เขาก้มศีรษะลงมาอย่างแรง
“อื้อ!” ริมฝีปากของเธอถูกประกบปิดเอาไว้
จากนั้น หัวสมองของเฉินฮวนฮวนขาวโพลนไปหมด
ไม่รู้นานแค่ไหนกว่าเธอจะถูกปล่อยเป็นอิสระ
เมื่อเฉินฮวนฮวนรู้สึกตัว ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอวิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำ
ก่อนหน้านี้เธออาบน้ำแล้ว ดังนั้นคราวนี้เธอเพียงล้างเนื้อล้างตัว เพื่อชำระล้างเหงื่อจากการเดินเท่านั้น
เมื่อเธอกำลังสวมชุดนอน จู่ๆ ชายหนุ่มก็เดินเข้ามา เธอตกใจรีบสวมชุดนอนอย่างรวดเร็ว
“รีบไปทำไมกัน ไม่ใช่ไม่เคยเห็น” เฟิงหานชวนดูสงบนิ่งมาก เขายื่นห่อผ้าอนามัยส่งให้เฉินฮวนฮวน ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา “คุณไม่ได้หยิบอันนี้มา”
“ในนี้มีค่ะ ของหลิวอวี่ถง…” เฉินฮวนฮวนหลุบตาลงต่ำ แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวด้วยความอาย
“น่าจะต่างกันนะ ผมหยิบมาเป็นแบบที่ใช้ตอนกลางคืน” เฟิงหานชวนไม่ได้เบี่ยงเบนประเด็นใดๆ เลยแม้แต่น้อย
“งั้น งั้นก็ขอบคุณค่ะ” เฉินฮวนฮวนเกาศีรษะอย่างเก้อเขิน
อันที่จริงเธออยากบอกว่า สองห่อนั้นของหลิวอวี่ถงก็ใช้สำหรับตอนกลางคืนเหมือนกัน
ทว่า ในเมื่อเฟิงหานชวนหวังดีเอามาให้เธอ เธอก็จะไม่ด่าทอว่าเขาตัณหาจัดแล้ว
“เกรงใจผม?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนไม่ค่อยพอใจนัก
“ไม่ได้เกรงใจ ก็…ก็…” เฉินฮวนฮวนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
เฟิงหานชวนลอบเหยียดยิ้ม และกล่าวว่า “ผมจะอาบน้ำ”
ขณะที่พูด เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทันที
เมื่อเห็นการกระทำของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนถึงกับเบิกตากว้าง เธอรีบตะโกนว่า “เฟิงหานชวน ฉันยังใช้ห้องน้ำไม่เสร็จ!”
แม้ว่าเธอจะสวมชุดนอนแล้ว แต่เธอยังไม่ได้ใส่ผ้าอนามัย แถมยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะ
“ผมใช้ฝักบัว คุณใช้อ่างล้างหน้า ไม่ชนกัน” เฟิงหานชวนกล่าว พร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตลงบนพื้น
ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ไม่มีท่าทีจะบ่ายเบี่ยงเลยสักนิด ราวกับรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำ
“ไม่ ไม่ใช่ งั้น…งั้นฉันจะไม่เห็นคุณอาบน้ำเหรอ คุณ…คุณจะไม่รออีกหน่อยเหรอ ฉัน…” เฉินฮวนฮวนตกใจจนพูดสะเปะสะปะมั่วไปหมด
ไม่รอให้เฉินฮวนฮวนเรียบเรียงคำพูด เฟิงหานชวนเอื้อมมือลงไปที่เข็มขัดบนกางเกงสแล็คของตัวเอง
“คลิก” เสียงปลดเข็มขัดดังขึ้น
“อ๊า!” เฉินฮวนฮวนกรีดร้องเสียงแหลม แล้วรีบหลับตาพร้อมกับหมุนตัวหันหลัง เธอเอ่ยบอกอย่างยากลำบาก “งั้น งั้น งั้น งั้นคุณอาบก่อนเถอะ รอคุณอาบเสร็จฉันค่อยเข้ามาอีกรอบ”
ขณะที่พูด เธอก็วิ่งไปที่ประตูห้องน้ำ
“หยุด” เสียงของชายหนุ่มเย็นเยือกลงหลายระดับ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกประหม่าจนเกร็งไปทั้งตัว เธอหยุดฝีเท้าลงทันที ทว่าไม่ได้หมุนตัวกลับ และไม่ได้หันหน้ามา
“ฮวนฮวน เราเป็นอะไรกัน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอย่างช้าๆ
“เป็น…เป็นสามีภรรยาไง!” เฉินฮวนฮวนเพียงรู้สึกประหม่าจนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
“สามีภรรยา ทำไมใช้ห้องน้ำร่วมกันไม่ได้”
น้ำเสียงที่สุดแสนจะน่าดึงดูดเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ข้างใบหูของเธอ เธอรีบหันหน้ามา ปลายจมูกของเธอชนกับปลายจมูกของชายหนุ่ม
จากนั้น เอวบางของเธอถูกโอบกอดไว้ แผงอกอุ่นร้อนของชายหนุ่มแนบติดกับแผ่นหลังบางของเธอ เขากักตัวเธอไว้แน่นในอ้อมอกของเขา
“ฉันยังไม่…ไม่ชิน…ฉัน…” เฉินฮวนฮวนเริ่มพูดจาสะเปะสะปะ แถมยังถูกเฟิงหานชวนกอดเอาไว้ ทำให้เธอรู้สึกร้อนมาก
“คุณอาย?” เฟิงหานชวนถามอีกครั้ง
เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เธอพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยตอบเขา “อือ”
“ต้องเรียนรู้ให้เคยชิน รู้ไหม” เฟิงหานชวนกอดเธอแน่น และกระซิบข้างใบหูของเธอ “คืนก่อนคุณไปอบรม ผมช่วยคุณอาบน้ำนะ”
ตอนนั้นเฉินฮวนฮวนสะลึมสะลือ เธอเหนื่อยมากจนไม่อยากจะขยับตัว เดิมทีเธอไม่ได้สนใจว่าใครช่วยตัวเองอาบน้ำ ทว่าตอนนี้เฟิงหานชวนพูดขึ้นมา เธออายจนพูดอะไรไม่ออก
“หลังจากญาติคุณไปแล้ว เราอาบน้ำด้วยกันได้ มีหลายอย่างที่ทำได้…” ริมฝีปากบางกดแนบกับใบหูของเธอ เสียงของเขาทุ้มลึกมาก
เฉินฮวนฮวนหลับตาแน่น เธอกลัวจนพูดไม่ออก
เธอรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้เป็นเพียงลูกแกะ และเฟิงหานชวนเป็นหมาป่าตัวโต ราวกับว่าเขาจะกลืนกินเธอลงท้องเสียให้ได้
ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้เธออยู่กับญาติ เธอสงสัยจริงๆ ว่าเฟิงหานชวนจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว
“ฮวนฮวน คุณว่ายังไง” เฟิงหานชวนขบเม้มใบหูของหญิงสาวเบาๆ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าในร่างกายของตัวเอง ราวกับกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน เดิมทีเธอตั้งใจจะสลัดตัวให้หลุดพ้น ทว่า เมื่อคิดว่าจะทำให้เฟิงหานชวนผิดหวัง เธอจึงกัดฟันอดทน
เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนไม่ได้ปฏิเสธ รอยยิ้มที่มุมปากของเฟิงหานชวนเหยียดขึ้น ยิ่งนานยิ่งกดลึก
“ฉัน ฉันว่า…ไม่ได้ว่าอะไร…” เฉินฮวนฮวนยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก
เฟิงหานชวนสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ เขาปล่อยเธอ แล้วจับเธอหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
เฉินฮวนฮวนไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาทั้งสองสบเข้ากับแผงอกแกร่งของชายหนุ่มทันที เธอเบิกตาค้างด้วยความตกใจ
แม้ว่าเธอจะเคยเห็นมาก่อน ทว่า เมื่อมองในระยะใกล้ๆ เธอรู้สึกว่ารูปร่างของเฟิงหานชวนดีมากจริงๆ กล้ามเนื้อท่อนบนได้สัดส่วนเป็นอย่างมาก ไม่ใช่รูปร่างประหลาดที่ฝึกอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเช่นนั้น ทว่าแวบแรกที่เห็นเหมือนกับว่ากำลังปล่อยฮอร์โมนเพศชายออกมา
หากพาเฟิงหานชวนที่อยู่ในสภาพนี้ไปทิ้งไว้กลางถนน เฟิงหานชวนอาจจะไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินฮวนฮวนขำพรืดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“หัวเราะทำไม” เฟิงหานชวนประหลาดใจ
ถ้าจะว่ากันตามเหตุผลแล้ว เมื่อสักครู่เขาทำตัวหน้าไม่อายเช่นนั้น ควรจะเป็นเฉินฮวนฮวนโดนเขาเย้าแหย่จนเธอหน้าแดง พูดไม่ออก
ทว่าตอนนี้ นึกไม่ถึงว่า เฉินฮวนฮวนจะหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้
เฉินฮวนฮวนเงยหน้าขึ้นมองไปที่เฟิงหานชวนเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้างุนงงของเฟิงหานชวน เธอก็นึกถึงสมมุติฐานของตัวเองเมื่อสักครู่ เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง และหัวเราะหนักกว่าเมื่อสักครู่ เธอยืนหัวเราะจนตัวงอ
“…” เฟิงหานชวนมองพฤติกรรมของเฉินฮวนฮวน เขาพูดไม่ออกไปพักหนึ่ง และงุนงงสงสัยมากขึ้นไปอีก
“ฮวนฮวน คุณกำลังหัวเราะอะไรกันแน่” เฟิงหานคว้ามือเธอเอาไว้ และถามอย่างเคร่งขรึม
เฉินฮวนฮวนเหลือบเห็นว่าเฟิงหานชวนกำลังขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม สุดท้ายเธอไม่กล้าที่จะหัวเราะแล้ว เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น และส่ายหน้าทันที เธอไม่กล้าพูดความจริง
เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนไม่ตอบตัวเอง เฟิงหานชวนยื่นมือเข้าไปในชุดนอนของเธอ เขาเอ่ยขู่เสียงต่ำ “ฮวนฮวน ถ้าคุณไม่พูดความจริง อย่าโทษว่าผม…”
เฉินฮวนฮวนตกใจ เธอรีบกล่าวว่า “ฉันคิดว่าคุณหุ่นดีมาก ประมาณว่าคุณดูเพอร์เฟคมาก ดึงดูดผู้หญิงได้เป็นพิเศษ ไม่ได้กล้ามใหญ่อย่างเทรนเนอร์แบบนั้น ก็…ก็ยังดูเพอร์เฟคมาก…”
ขณะที่พูด เฉินฮวนฮวนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่า
เธอกลัวจริงๆ ว่าเฟิงหานชวนจะทำอะไรกับเธอ ตอนนี้เธออยู่กับญาติ ไม่สามารถทำอะไรตอนนี้ได้
“แค่นี้?” เฟิงหานชวนเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำตอบนี้
เฉินฮวนฮวนรู้สึกเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มแผ่นหลัง เธอได้รู้ว่าตัวเองหัวเราะไม่ออกเสียแล้ว
เธอพบว่า เฟิงหานชวนยังไงก็คือเฟิงหานชวน เมื่อถูกเขาเค้นถามด้วยวิธีรุนแรง เธอกลัวเขามาก และไม่เคยเอาชนะเขาได้เลย
เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถสู้เฟิงหานชวนได้
“อืม แค่นี้” เฉินฮวนฮวนหวาดกลัวมาก
“แน่ใจ?” เฟิงหานชวนก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง และคว้าข้อมือของหญิงสาวไว้
เฉินฮวนฮวนกลัวจนอยากจะชักมือกลับ ทว่าเธอไม่อาจชักกลับได้เลย เธออยากจะร้องไห้แต่น้ำตาก็ไม่ไหลออกมา “เฟิงหานชวน คุณรังแกฉัน!”
“ผมไม่ได้รังแกคุณ” ท่าทีของเฟิงหานชวนอ่อนลง ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาก
“ตอนนี้ฉันกำลังอ่อนแอที่สุด คุณกลับข่มขู่ฉันแบบนี้ ยังไม่รังแกฉันอีกเหรอ” เฉินฮวนฮวนสูดหายใจ แสร้งทำเป็นน้อยใจ
เวลานี้เอง จู่ๆ เฟิงหานชวนก็ตระหนักถึงความเอาแต่ใจของตัวเอง เขาตกใจรีบปล่อยมือเธอ และเอ่ยบอกเสียงเบา “ผมขอโทษ ฮวนฮวน ผมวู่วามเอง”
ไม่ว่าเขาจะต้องเข้ามาอาบน้ำ หรือจะต้องให้เฉินฮวนฮวนพูดความจริงเสียให้ได้ เขาก็วู่วามและเอาแต่ใจมากเกินไป เขาไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเฉินฮวนฮวนเลยสักนิด
“ฮวนฮวน ขอโทษนะ ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมเข้ามาอาบน้ำ ผมก็จะออกไป ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมถามคุณ ผมก็จะไม่ถามคุณอีก ผมไม่ควรขู่คุณ ผมขอโทษ” เฟิงหานชวนกังวลมาก ยากที่เขาจะกล่าวยาวเหยียดเช่นนี้ ทุกประโยคล้วนมีแต่คำขอโทษ
เฉินฮวนฮวนนิ่งไป
เธอไม่คิดว่า ตัวเองเพียงทำเป็นกระเง้ากระงอด น้อยใจเพียงเล็กน้อย เฟิงหาวนก็ยอมเธอเเล้ว แถมยังยอมอ่อนลงให้เธอมากด้วย!
กับเฟิงหานชวนคนที่เอาแต่ใจเมื่อสักครู่ ช่างแตกต่างราวกับคนละคน
“ฉัน…คุณไม่ต้องขอโทษฉัน ความจริงคุณแค่เข้ามาอาบน้ำ ไม่ได้ทำอะไรผิด คุณอยากให้ฉันพูดความจริง ก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่วิธีการของคุณไม่ถูกต้อง…” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ความจริงในใจเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย
เธอไม่ได้บอกความจริงกับเฟิงหานชวน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกผิด เธอเจตนาหลอกเฟิงหานชวน ดังนั้นเธอจึงยิ่งรู้สึกผิด
“ผม ผมวู่วามเกินไป ตอนนี้คุณกำลังอ่อนแอที่สุด ผมกลับทำตัวแย่กับคุณ ผมผิดเอง” เฟิงหานชวนผมขยุ้มเส้นผมตัวเองด้วยความโมโห
“คุณอย่าโทษตัวเองเลย อันที่จริง…เราเสมอกันแล้ว” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะกล่าวออกไป
“เสมอกันอะไร” ใบหน้าของเฟิงหานชวนเต็มไปด้วยความงุนงง
เฉินฮวนฮวนก้มหน้างุด ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเบา “เมื่อกี้คุณถามฉันว่าหัวเราะทำไม ความจริงไม่ใช่แค่เพราะคุณหุ่นดี แต่ยัง…”
“แต่ยังอะไร” เฟิงหานชวนไม่คิดว่า หลังจากนั้นไม่นาน เฉินฮวนฮวนจะเริ่มพูดขึ้นมาเอง
เขารีบเค้นถามเอาคำตอบ
“สภาพของคุณตอนนี้ เมื่อกี้ฉันคิดว่า ถ้าทิ้งคุณไว้กลางถนน คุณอาจจะไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้แล้ว” ขณะพูด เฉินฮวนฮวนก็ยิ่งรู้สึกบาปในใจ เธอเอาแต่ก้มหน้างุด
“หมายความว่ายังไง” เฟิงหานชวนไม่เข้าใจ
“ก็คือว่า คุณหุ่นดีขนาดนี้ แถมยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีก ผู้หญิงที่ผ่านมาเห็นต้องอยากได้คุณแน่นอน ดังนั้นคุณ…อาจจะไม่รอดถึงวันพรุ่งนี้
เพราะหลังจากโดนหญิงสาวเหล่านั้นสูบจนตัวแห้ง เขาตายแน่!
เมื่อเฉินฮวนฮวนพูดจบ เธอรีบกุมศีรษะทันที และกล่าวอย่างน่าสงสาร “ฉันไม่ได้ตั้งใจคิดแบบนี้นะ ฉันรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงมาก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้คุณตายนะ”
“ฮวนฮวน คุณกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่…” มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกขึ้น