บทที่355 อยากแก้แค้น ฉันจะช่วยคุณเอง
ถึงแม้ว่าจะมีกระจกกั้นอยู่ แต่เธอเองก็สามารถได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งได้ แล้วก็ยังได้ยินเสียงเล่นสนุกของพวกนักท่องเที่ยวด้วย
ด้านหลังนั้นเป็นลี่จุนถิงกับถวนจื่อที่กำลังเล่นเกมกันอยู่ ลี่จุนถิงไม่ถือตัวเป็นประธานแล้ว เขาทำตัวเหมือนเด็ก เพื่อเล่นกับถวนจื่อ
เจียงหยุนเอ๋อเองก็เพิ่งได้เห็นลี่จุนถิงเป็นแบบนี้ครั้งแรก ตอนที่เขายังเป็นหนุ่มอยู่นั้น เขาก็เป็นแบบนี้หรือเปล่านะ？
ถึงแม้ว่าถวนจื่อจะยังเด็ก แต่ว่าการมาเล่นเกมแบบนี้กลับไม่ยอมแพ้พ่อของตัวเองเลย
ลี่จุนถิงเหมือนจะรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังมองมา เลยรีบหันไปมอง แต่ครั้งนี้ มันทำให้เขาแพ้การแข่งขัน
“เย่ แด๊ดดี้แพ้แล้ว！” ถวนจื่อกระโดดด้วยความดีใจ
ลี่จุนถิงไม่ยอม： “ไม่นับหรอกนะ ต้องโทษที่หม่ามี้ของคุณสวยเกินไป พวกเรามาแข่งกันอีกครั้งเถอะ”
เจียงหยุนเอ๋อทั้งโกรธทั้งตลก ทำไมกลับมาโทษตัวเองนะ
“แด๊ดดี้คุณมั่วไปหมดแล้ว” ถวนจื่อบ่นพึมพำ
“เล่นอีกครั้งหนึ่งเถอะ！” ลี่จุนถิงเองก็ยิ่งพูดไปเรื่อย พลางกำชับเจียงหยุนเอ๋อ “เจียงหยุนเอ๋อ ครั้งนี้อย่ามายั่วโมโหฉันอีกนะ ถ้ายังมายั่วโมโหฉัน ฉันจะถูกถวนจื่อชนะราบคาบได้”
เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว
วันเวลาว่างๆ ผ่านไปอีกหนึ่งวัน เช้าวันที่สอง ลี่จุนถิงก็พาเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อไปเดินเล่นที่ตลาดในเมือง
ถึงแม้ว่าจะยังเช้ามาก แต่กลับมีคนเยอะแยะมากมาย ส่วนมากเป็นนักท่องเที่ยว นอกจากนี้ยังมีคนจากเกาะอื่นที่ย้ายเข้ามาในเกาะนี้เพื่อทำธุรกิจอีกด้วย
เมื่อเดินไป ก็จะพบกับของที่เป็นเอกลักษณ์บนเกาะอู๋โหยวเองด้วย
เจียงหยุนเอ๋อซื้อของเยอะแยะมากของพวกนี้จะต้องสวยมากแน่ๆ ถ้าเอาไปตกแต่งบ้าน สำหรับเธอแล้วมันเป็นของที่ระลึกในการท่องเที่ยว
ตอนบ่ายมันร้อนเป็นอย่างมาก ครอบครัวนี้ก็ไปที่ริมทะเล
มีคนไม่น้อยเลยที่มาโต้คลื่นริมทะเล ถวนจื่อเห็นก็อยากจะเรียนด้วย ลี่จุนถิงก็เลยหาบอดี้การ์ดที่โต้คลื่นเป็นมาสอนถวนจื่อ
เขากับเจียงหยุนเอ๋อก็กางร่ม ก่อนจะนอนบนหาดทราย พลางใส่แว่นกันแดดแล้วดูถวนจื่อเรียน
“รู้สึกอย่างไรบ้าง？” ลี่จุนถิงยิ้มพลางถาม
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า： “ไม่เลวเลย”
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อพอใจ ลี่จุนถิงเองก็มีความสุข
“พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปดูที่หลังภูเขา” ก่อนจะมาที่นี่ ลี่จุนถิงก็ไปดูมาก่อนแล้ว
วิวที่ไหนดูดีที่สุด ร้านอาหารร้านไหนอร่อยที่สุด เดินทางอย่างไร ลี่จุนถิงรู้ล่วงหน้าตั้งนานแล้ว
“ได้สิ” เจียงหยุนเอ๋อหลับตา ก่อนจะนั่งฟังเสียงทะเลเบาๆ มันสบายอารมณ์สุดๆ เลย
แต่ว่า ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่คืนวันที่สองเจียงหยุนเอ๋อก็ยังฝันร้ายอยู่ดี
ลี่จุนถิงถูกเสียงละเมอของเจียงหยุนเอ๋อทำให้ตื่น
ลี่จุนถิงไม่อยากเห็นเจียงหยุนเอ๋อทุกข์แบบนี้ เลยปลุกเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมา
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อตื่นขึ้นมา เหงื่อแตกเยอะมาก แถมแววตายังมีความกลัวอีกด้วย
“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ？” ลี่จุนถิงถามด้วยความเป็นห่วง
เจียงหยุนเอ๋อมองลี่จุนถิง หลังจากมั่นใจว่าเป็นเขา ก็โอบคอเขา： “ลี่จุนถิง ฉันกลัวจังเลย”
ลี่จุนถิงกอดเจียงหยุนเอ๋อแน่น เพราะคิดไม่ถึงเลยว่าพาเธอมาเที่ยวแล้วยังเป็นแบบนี้อีก
ลี่จุนถิงตบหลังของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ พลางปลอบ： “ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่นะ ไม่ต้องกลัวนะ”
เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของลี่จุนถิง เจียงหยุนเอ๋อก็วางใจลงได้มาก
“ลี่จุนถิง” เจียงหยุนเอ๋อหายใจก่อนจะพูดว่า “ช่วงนี้ฉันฝันร้ายตลอดเลย”
ลี่จุนถิงพยักหน้า： “อือ ฉันรู้”
ถึงอย่างไรคนที่นอนอยู่ข้างๆ ตัวเองอย่างลี่จุนถิงก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน
“ฉันคิดว่าฉันยังพอไหว แต่ถ้าเกิดมีผลกับลูกในท้องของฉัน จะทำอย่างไรดี？” เจียงหยุนเอ๋อพูดพลางลูบท้องของตัวเอง ตัวเองยังพอไหว แต่กลัวว่าลูกจะได้รับผลกระทบ
ลี่จุนถิงเงียบไปสักพัก เพราะคิดว่าสิ่งที่เจียงหยุนเอ๋อพูดก็มีเหตุผล： “ถ้าคุณยังไม่วางใจ งั้นพวกเราจะไปหาจิตแพทย์กัน เพื่อให้แนะนำคุณ”
อันที่จริงก่อนหน้านี้ลี่จุนถิงเคยบอกหลันเยว่เฉินแล้ว และแนะนำให้เจียงหยุนเอ๋อไปหาจิตแพทย์
แต่ว่าลี่จุนถิงคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น เลยไม่ได้ใส่ใจมาก
เจียงหยุนเอ๋อตอบรับ ตัวเองอาจจะเป็นโรควิตกกังวลก็ได้
ที่บ้านพักตากอากาศแห่งหนึ่ง
ลี่จีถองคิดว่าสมองของตัวเองนั้นมันเบลอๆ แสงมันแยงตาจนต้องหรี่ตา หลังจากรอมีสติสักพัก ก็ลืมตาขึ้นมา
ลี่จีถองจำได้ว่าตัวเองอยู่ในคุก แต่ว่าทำไมตอนนี้ถึงมาโผล่อยู่ในห้องที่เหมือนห้องห้องหนึ่ง
หรือว่าตัวเองถูกปล่อยออกมาแล้วนะ？แต่ว่าปัญหาคือนี่มันไม่ใช่ห้องตัวเองเลย
ลี่จีถองมองอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็พบว่าข้างๆ ตัวเองมีผู้ชายคนหนึ่ง
ลี่จีถองเบิกตาโพลง ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมา พลางถามชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความกลับ:” คุณเป็นใครเหรอ? ”
ใบหน้าของกัวเจิ้งมีความเซอร์ไพรส์:” จีถอง คุณฟื้นแล้วเหรอ”
“คุณเป็นใครเหรอ？” ลี่จีถองเห็นว่ากัวเจิ้งไม่ได้น่ากลัวอะไร เลยค่อยๆ วางใจ
กัวเจิ้งมานั่งข้างเตียงด้วยความดีใจ： “ฉันช่วยคุณเอาไว้ จีถอง”
“คุณ？” ลี่จีถองมองกัวเจิ้ง พ่อของตัวเองยังช่วยอะไรไม่ได้ แต่ชายที่อยู่ตรงหน้ามาช่วยเอาไว้ได้งั้นเหรอ？
กัวเจิ้งพยักหน้า
“คุณมาช่วยฉันทำไม？” ลี่จีถองเครียดขึ้นอีกครั้ง หรือว่าอยากจะหาผลประโยชน์จากตัวเองงั้นเหรอ？
“เพราะฉันชอบคุณไงล่ะ” แววตาของกัวเจิ้งเปลี่ยนไปเป็นความเร่าร้อน
ลี่จีถองตกใจ ที่ตัวเองถูกสารภาพกะทันหันแบบนี้
“แต่ว่าฉันไม่รู้จักคุณ” ลี่จีถองไม่เคยมีภาพของผู้ชายคนนี้อยู่เลย
กัวเจิ้งไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย： “ไม่เป็นไร ฉันชอบคุณมานานแล้ว แต่ก็ได้แต่แอบรัก ได้ยินมาว่าคุณลำบากมากในคุก ฉันทนไม่ไหว เลยคิดหาวิธีพาคุณออกมา”
ลี่จีถองได้ยินคำว่าคุก แววตาก็เย็นชาขึ้นมา
“ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกแย่ขนาดไหน คุณอยากจะแก้แค้นไหม？ถ้าเกิดคุณอยากจะแก้แค้น ฉันช่วยคุณได้นะ” กัวเจิ้งตอบลี่จีถองด้วยความใจดี
ลี่จีถองรีบเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นก็มองตากัวเจิ้ง： “คุณมีวิธีเหรอ？”
“แน่นอนสิ ขอเพียงแค่คุณพูดออกมา ฉันจะช่วยคุณทุกวิถีทางเลยล่ะ”
“ได้” ลี่จีถองคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนอยากแก้แค้นเพื่อตัวเองขนาดนี้ ในใจเลยเริ่มรู้สึกดีกับกัวเจิ้ง
ลี่จีถองที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา ร้ายกว่าแต่ก่อนเยอะเลยล่ะ
หลายวันมานี้ เธอลำบากในคุกมาก ตอนนั้นเธอสาบานอย่างเงียบๆ ว่าถ้าเกิดตัวเองออกจากคุกได้เมื่อไหร่ จะต้องทำให้เจียงหยุนเอ๋อตาย ความลำบากที่เธอมีนั้น เธอต้องตอบคืนเป็นร้อยเป็นล้านเท่า
ถ้าเกิดเจียงหยุนเอ๋อไม่ตาย เธอจะไม่มีวันตายตาหลับ
“งั้นคุณพักก่อนเถอะ ฉันออกไปทำธุระหน่อย” กัวเจิ้งพูดจบก็ออกไปจากห้องของลี่จีถอง