บทที่ 358 กลิ่นตัวของเจ้าแย่มาก!
บทที่ 358 กลิ่นตัวของเจ้าแย่มาก!
เฉียวเสวี่ยอิงที่กำลังจะพูดบางอย่างต่อ แต่ทันใดนั้นหญิงสาวก็รู้สึกว่ามีคลื่นความร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย คลื่นความร้อนนี้ไหลพุ่งผ่านเส้นเลือด อวัยวะน้อยใหญ่ ทุกรูขุมขนบนร่างกายของนางรู้สึกซาบซ่านด้วยความอบอุ่นและความสุข
ด้วยความประหลาดใจ นางรีบดูดซึมพลังที่ไหลเวียนภายในร่างกายอย่างรวดเร็ว
ในเวลาต่อมา นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น รูม่านตาของนางดูสว่างขึ้นกว่าเดิม แล้วก็รู้สึกว่าอากาศโดยรอบหอมหวานและสดชื่นกว่าที่เคย นางสามารถเห็นปีกบางที่โบยบินของแมลงปอในระยะไกลได้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับการพริ้วไหวไปตามแรงลมเป็นจังหวะของต้นหญ้า มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่ซูอันเคยได้รับ เมื่อเขากินยาชะล้างไขกระดูกในตอนนั้น
“นี่… มันสามารถเพิ่มระดับพรสวรรค์ของคนได้จริง ๆ!” เฉียวเสวี่ยอิง ตื่นเต้นจนพูดจาตะกุกตะกัก
ซูอันกลอกตา “ข้าบอกแล้วเจ้าไม่เชื่อเองนี่ ข้าดูเหมือนคนปากพล่อย พูดจาส่ง ๆ นักหรือไง?”
เฉียวเสวี่ยอิงกลอกตา ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าคนอย่างเจ้าที่ชอบคุยโวทั้งวันจะโกหกหรือไม่โกหก?
นางทั้งรู้สึกตกใจและดีใจถึงแม้กำลังถูกต่อว่าอยู่ จากนั้นนางก็เอ่ยเบา ๆ “ข้าขอโทษ”
ซูอันตกตะลึง “เจ้าขอโทษข้าทำไม?”
เฉียวเสวี่ยอิงมีสีหน้าที่ซับซ้อน “ยาที่ช่วยเพิ่มระดับพรสวรรค์แบบนี้ข้าไม่เคยได้ยินมันมาก่อน ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นหนึ่งในยาที่มีค่าที่สุดในโลก หากมีคนรู้เรื่องนี้ มันจะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่อย่างแน่นอน ถ้าข้าไม่กดดันให้เจ้ามอบของขวัญ เจ้าก็คงไม่ต้องเสียยาอันล้ำค่านี้ให้ข้า”
“นี่จะเรียกว่าเสียได้ยังไง?” ซูอันตอบด้วยรอยยิ้ม “นอกจากนี้ ไม่มีอะไรมีค่ามากไปกว่าทักษะสายสัมพันธ์ครึ่งชีวิตของเจ้า เราเป็นสหายผ่านความตายมาด้วยกัน เจ้าอย่าพูดจาห่างเหินแบบนี้เลย”
“สหาย…” เฉียวเสวี่ยอิงรู้สึกหดหู่ในใจเมื่อนางได้ยินคำพูดนี้ นางก้มศีรษะลงอย่างกะทันหันทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของนาง มีหลายคำที่ค้างอยู่ในใจนาง แต่สุดท้ายก็รวมกันเป็นคำง่าย ๆ สองคำคือ “ขอบคุณ”
“อันที่จริง ข้าคิดว่าตอนนี้เจ้าน่าจะกังวลเรื่องกลิ่นตัวของเจ้าสักหน่อยนะ กลิ่นตัวของเจ้าในตอนนี้มันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เลย!” ซูอันทำท่าโบกมือใต้จมูกขณะที่เขาพูดหยอกล้อ
เฉียวเสวี่ยอิงแข็งค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่นางจะสังเกตเห็นชั้นของสิ่งสกปรกบนผิวของนาง ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งสกปรกที่เพิ่งถูกขับออกจากร่างกายภายใต้ผลของยาชะล้างไขกระดูก
ผู้หญิงมักจะให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตาของนางเป็นอย่างมาก ดังนั้นนางจึงจ้องไปที่ซูอันด้วยความโกรธและความอับอายในขณะที่นางกัดฟันกรอด “ก่อนหน้านี้ทำไมเจ้าถึงไม่บอกข้า?”
เจ้านี่มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ! เมื่อครู่นี้ข้าเพิ่งประทับใจเขาแท้ ๆ แต่ครู่ต่อมา เขาก็เริ่มยั่วโมโหข้าอีกแล้ว!
—
ท่านยั่วยุเฉียวเสวี่ยอิงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 250!
—
ซูอันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับเสียงหัวเราะในขณะที่เขาพูด “ตรงนั้นมีแม่น้ำ เจ้าไปล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ”
เขาสังเกตเห็นว่าเมื่อครู่พวกนักศึกษาชายวิ่งไปทางนั้นเพื่อล้างหน้า
“เจ้าจำเป็นต้องยืมชุดสำรองจากเสี่ยวซีไหม?”
“ไม่จำเป็น!”
เฉียวเสวี่ยอิงพยายามนั่งตัวตรงก่อนที่จะหยิบชุดสะอาดออกมาจากแหวนบนนิ้วของนาง
ซูอันประหลาดใจเมื่อเห็นว่านางมีแหวนเก็บของ เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เห็นแก่ตัวจริง ๆ ก่อนหน้านี้ข้าใส่เสื้อขาด ๆ รุ่งริ่งอยู่นานสองนาน แต่เจ้ากลับไม่ยอมเอาเสื้อผ้าของเจ้ามาให้ข้าเปลี่ยนบ้างเลย”
“โอ้? เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการใส่เสื้อผ้าของผู้หญิง”
เฉียวเสวี่ยอิงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เอลฟ์มักจะมีพลังชีวิตที่สูงล้ำซึ่งมันทำให้ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บอย่างรวดเร็ว รวมถึงนางได้กินยาของหมอเทวะจี้และยาชะล้างไขกระดูกเข้าไปด้วย ถึงแม้ว่านางจะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่ก็ยังพอที่จะขยับตัวไปมาได้บ้างแล้ว
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ!” แค่คิดว่าจะเป็นคนดังในฐานะนักแต่งตัวข้ามเพศในสถาบันจันทร์กระจ่าง มันก็ทำให้ซูอันตัวสั่นด้วยความสยอง เขารีบส่ายหัว “ดูเหมือนเจ้ายังมีปัญหาในการเคลื่อนไหว เจ้าต้องการให้ข้าไปช่วยถูร่างกายให้เจ้าหรือเปล่า?”
“ไปให้พ้น!” เฉียวเสวี่ยอิงตอบกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะมุ่งหน้าไปที่แม่น้ำเพียงลำพัง
ซูอันเหลือบมองที่แป้นพิมพ์โดยไม่รู้ตัวก่อนจะส่ายหัวด้วยความหงุดหงิด ไหนล่ะ? คะแนนความโกรธแค้นของข้า!
ทันใดนั้น เฉียวเสวี่ยอิงก็หยุดฝีเท้าและกวักมือเรียกเขา
ซูอันเลิกคิ้วขึ้น “ทำไม? เจ้าได้ไตร่ตรองและตัดสินใจให้ข้าถูร่างกายให้เจ้าแล้วงั้นเหรอ? เจ้าควรจะรู้ว่าข้าเคยเป็นที่รู้จักในนามปรมาจารย์นักขัดถู!”
เฉียวเสวี่ยอิงกลอกตาและพูดว่า “ข้าแค่จะให้เจ้ายืนเฝ้าก็เท่านั้น ข้ากลัวว่าจะมีคนผ่านมา!”
“แล้วถ้าข้าแอบดูร่างกายของเจ้าล่ะ?” ซูอันถาม
“ถ้าเจ้ากล้าทำแบบนั้นข้าจะควักดวงตาเจ้าออกไปให้หมากิน!” เฉียวเสวี่ยอิงคำรามก่อนจะเดินจากไป ด้านหลังคอของนางแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ซูอันมองจี้เสี่ยวซีที่กำลังหลับใหลอยู่ ชายหนุ่มไม่สามารถไปไหนได้โดยทิ้งนางไว้ที่นี่ตามลำพัง ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินมาหานาง อย่างไรก็ตาม การหายใจเป็นจังหวะแสดงให้เห็นว่านางกำลังนอนหลับสบายในขณะนี้ และชายหนุ่มก็ไม่อยากจะปลุกนางให้ตื่น จึงอุ้มนางขึ้นมาแทน
“อืม…” จี้เสี่ยวซีดูเหมือนจะรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว นางพึมพำเล็กน้อยขณะที่นางปรับท่าทางให้สบายขึ้นโดยเอนศีรษะมาชิดหน้าอกของเขา
ซูอันรู้สึกราวกับว่าเขากำลังอุ้มลูกแมวอยู่ในอ้อมแขน ทำให้หัวใจของเขาพองฟูขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม
ในทางกลับกัน เฉียวเสวี่ยอิงที่กำลังดีใจที่ได้เห็นแม่น้ำใสสะอาด นางหันไปพูดอะไรบางอย่างกับซูอัน แล้วก็ได้เห็นสายตาอันอบอุ่นของเขาที่กำลังจับจ้องจี้เสี่ยวซีในอ้อมแขน
นางอารมณ์เสียขึ้นทันที และพูดอย่างรำคาญใจ “ฮึ่ม! ระวังอย่าให้ใครเข้ามาใกล้ข้าล่ะ!”
“ไม่ต้องห่วง ข้าคงเสียหายหากปล่อยให้ใครเข้ามาใกล้ ดังนั้นข้าจะทำหน้าที่ของข้าให้ดีที่สุด” ซูอันตอบกลับ
ข้าสิที่ต้องเป็นคนเสียหาย! เฉียวเสวี่ยอิงคิดขึ้นในใจก่อนจะพูดว่า “เจ้าเองก็ห้ามแอบดูข้าเช่นกัน ไม่อย่างนั้นข้าจะควักลูกตาของเจ้า!”
“เฮ้ มันจะเสียหายอะไร?! เราเป็นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขร่วมแบ่งอายุขัยของกันและกัน และยิ่งไปกว่านั้นเจ้าจำไม่ได้หรือไงว่าข้าได้เห็นทุกอย่างที่เจ้ามีมาหมดแล้ว? ไม่ใช่ว่าเจ้ามีอะไรจะเสียไปสักหน่อยหากข้าแอบดูเจ้า!” ซูอันบ่นกลับด้วยความไม่พอใจ
“เจ้า!!!” ผมของเฉียวเสวี่ยอิงเริ่มงอกยาวขึ้นมาอีกครั้งด้วยความโกรธ
—
ท่านยั่วยุเฉียวเสวี่ยอิงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 404!
—
ซูอันตกใจ “เดี๋ยวก่อน ใจเย็น ๆ! ได้ ข้าจะไม่ดู ตกลงไหม? ข้าหมายถึง ตัวข้าเองก็เคยเห็นหมดแล้ว ดังนั้นมันไม่มีความจำเป็นที่ข้าจะแอบดูเจ้าตอนนี้หรอกจริงไหม?”
ผู้หญิงคนนี้มีอารมณ์ที่ร้อนแรงดั่งเปลวเพลิง ทันทีที่ร่างกายของนางฟื้นฟู นางก็ไม่ลังเลที่จะใช้กำลังกับเขา นางไม่กลัวอาการบาดเจ็บจะแย่ลงหรือไง?
เฉียวเสวี่ยอิงกัดฟันด้วยความโกรธ นางใคร่ครวญอย่างจริงจังว่าควรสั่งสอนเขาสักทีดีหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงว่าเมื่อครู่เขาอุตส่าห์ให้ยาที่แสนวิเศษแก่นาง รวมไปถึงความจริงที่ว่าเขาก็เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ในที่สุดนางก็เลือกที่จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป
นางโบกมือ จากนั้นกำแพงน้ำได้ก่อตัวขึ้นข้างหลังนาง หญิงสาวถอดเสื้อและค่อย ๆ เดินลงไปในแม่น้ำ ขณะนี้นางยังไม่มีแรงพอจะว่ายน้ำได้ ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะอยู่ใกล้ชายฝั่ง โชคดีที่แม่น้ำไม่ลึกเกินไปนางจึงดำผุดดำว่ายได้อย่างสบายใจ
ถึงแม้ว่าซูอันจะคอยระวังไม่ให้ใครมาแอบดู แต่จริง ๆ แล้วมันก็ไม่จำเป็นมากนักเพราะนักศึกษาที่อยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้ได้ออกไปหมดแล้ว ไม่มีใครอยู่ในพื้นที่บริเวณแถวนี้อีกต่อไป
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ซูอันจึงผ่อนคลายความระมัดระวังลงเล็กน้อยและแอบชำเลืองมองไปทางแม่น้ำ
น่าเสียดายที่ชายหนุ่มไม่เห็นสิ่งที่เขาต้องการเห็น มีเพียงม่านน้ำที่คล้ายกับตอนที่เขาเห็นเมื่อพบจี้เสี่ยวซีตอนอาบน้ำครั้งแรก เฉียวเสวี่ยอิงใช้พลังชี่สร้างม่านพลังปกปิดร่างกายที่นางหวงแหนเพื่อป้องกันไม่ให้ใครแอบมอง
“ชิ! เจ้าจะปิดบังไปทำไมกัน?” ซูอันบ่นอย่างไม่พอใจ
เขาได้ยินเสียงน้ำกระเซ็น ซึ่งมันทำให้หัวของชายหนุ่มเต็มไปด้วยภาพฉากอีโรติกสุดวาบหวาม หากนี่เป็นในนิยาย งูพิษสีดำทะมึนตัวใหญ่จะต้องปรากฏตัวขึ้นและกัดผิวอันบอบบางของนาง ถ้าเกิดขึ้นจริงตามนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถเล่นบทเป็นผู้กล้าได้เท่านั้น แต่เขายังสามารถใช้โอกาสนี้ดูดพิษจากร่างกายของนางได้อีกด้วย!
หืม…ข้าอ่านนิยายเรื่องนี้จากไหนกันนะ? ข้าจำไม่ได้แล้ว
ซูอันที่กำลังหัวเราะเยาะตัวเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากแม่น้ำ
“กรี๊ดดดด!”
มันเป็นเสียงร้องของเฉียวเสวี่ยอิง!