วารุณีส่ายหน้า“ไม่เอาแล้ว”
นัทธีเอาแก้วน้ำวางไว้ด้านข้าง ถามไปอีกว่า“งั้นหิวไหม？”
วารุณียังคงส่ายหน้า แสดงออกว่าตัวเองไม่หิว
นวิยาที่อยู่บนโซฟาตรงข้ามกับเตียงคนไข้ มองนัทธีที่ดูแลวารุณีอย่างใส่ใจแบบนี้ มือที่วางไว้บนที่วางมือ ก็อดไม่ได้ที่จะกำขึ้นมา ในใจก็ยิ่งอิจฉา แต่ว่าใบหน้ากลับมองไม่ออก พูดไปด้วยรอยยิ้มว่า：“คุณวารุณี ในที่สุดคุณก็ตื่นเสียที คุณไม่รู้สินะว่าช่วงที่คุณหลับไป นัทธีเป็นห่วงคุณแค่ไหน”
วารุณีเงยตาขึ้นมามองนวิยา“คุณอยู่ที่นี่ได้ไงคะ？”
“ฉันได้ยินพิชิตบอกว่าคุณวารุณีเข้าโรงพยาบาล ก็เลยมาเยี่ยมคุณสักหน่อย”นวิยาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
ในใจของวารุณีทำเสียงฮึดฮัดใส่
เยี่ยมเธอ？
มาดูนัทธีล่ะสิ
ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่วารุณีกลับไม่พูดออกมา
เธอในตอนนี้ ทั้งหัวใจจมอยู่กับความเจ็บปวดที่สูญเสียแม่ไป คนอื่น เธอจึงไม่อยากไปสนใจมากนัก
ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ขึ้นมาทำลายความเงียบในห้องคนไข้
นัทธีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า พอมองดูแล้ว ก็ขมวดคิ้ว“ผมออกไปรับสายก่อนนะ นวิยาคุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ฉันไม่รีบ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พยาบาลมาตรวจห้อง ฉันอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณวารุณีละกัน”นวิยามองไปที่วารุณี
นัทธีลังเลเล็กน้อยอยู่แป๊บหนึ่ง สุดท้ายก็ยอม
สถานการณ์ของวารุณีตอนนี้ มีคนอยู่ด้วย เขาก็วางใจเล็กน้อย
คิดไป นัทธีก็ลูบผมของวารุณี แล้วหยิบโทรศัพท์ออกไป
ในห้องคนไข้เหลือแค่วารุณีกับนวิยาเพียงสองคน
วารุณีไม่อยากสนใจนวิยา แต่นวิยากลับไม่คิดแบบนี้
เธอจับที่รองมือบนโซฟาแล้วยืนขึ้นมา เดินไปที่เตียงคนไข้ แล้วหยุดลงที่ข้างเตียง“คุณวารุณี ฉันได้ยินพิชิตบอกว่า เพราะว่าแม่เสียชีวิต คุณจึงเสียใจมาก เลยได้นอนที่โรงพยาบาลเหรอคะ？”
ได้ยินว่าแม่เสียชีวิตสี่คำนี้ รูม่านตาของวารุณีก็หม่นลงไป ในที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ เธอค่อยๆหันคอที่เคล็ดมองไปที่นวิยา“นี่เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอคะ？”
“ไม่เกี่ยวค่ะ”นวิยายักไหล่ ใบหน้ามีรอยยิ้มเจตนาร้าย“แต่ฉันเห็นสภาพคุณวารุณีเสียใจแล้ว ก็ดีใจมากจริงๆ”
รูม่านตาวารุณีสั่นคลอน“ดีใจ？”
“ใช่ค่ะ”นิ้วมือของนวิยาลูบไล้ไปที่ราวของเตียงคนไข้ น้ำเสียงแฝงไปด้วยความป่วย“ดูสภาพตอนนี้ของคุณวารุณีแล้ว ฉันก็นึกถึงฉันเมื่อก่อน เมื่อก่อนตอนที่ถูกคุณแย่งนัทธีไป ตอนนั้นฉันก็ตายเสียดีกว่าอยู่ไปแบบนี้ ดังนั้นตอนนี้ฉันเห็นสภาพคุณวารุณีแล้ว ฉันดีใจมาก”
“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีจับผ้าห่มที่ตัว หัวเราะอย่างเย็นชา：“คิดไม่ถึงว่าคุณนวิยาจะพูดคำที่น่าตกใจ ทำให้คนรู้สึกกลัวแบบนี้ออกมา ดูเหมือนว่านี่สินะคือตัวตนที่แท้จริงของคุณนวิยา”
สายตานวิยาสั่นคลอน ไม่ปฏิเสธ และก็ไม่ยอมรับ
วารุณีหลับตาลง“ฉันอยากรู้ว่า ทำไมตอนนี้คุณนวิยาไม่เสแสร้งต่อหน้าฉันอีกล่ะค่ะ？”
“ไม่มีทำไมหรอกล่ะ เสแสร้งก็เหนื่อยเหมือนกัน และฉันก็เอียนไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นนัทธีก็ไม่อยู่ที่นี่ ฉันเสแสร้งหรือไม่เสแสร้งต่างกันตรงไหน”นวิยายักไหล่
ริมฝีปากซีดขาวของวารุณีเม้มแน่น“เหรอคะ？ในเมื่อนี่คือตัวตนที่แท้จริงของคุณนวิยา งั้นฉันขอถามคุณนวิยาได้ไหม คนที่เผาโกดังฉัน ทำให้ลูกชายฉันกับเพื่อนฉันประสบอุบัติเหตุ รวมทั้งร่วมมือกับสุภัทรเพื่อจับตัวฉันไปเรื่องพวกนี้ ใช่คุณนวิยาทำไหมคะ？”
ก่อนหน้านี้เธอสงสัยมาเสมอ แต่ต่อมาความสงสัยก็หายไป
จนกระทั่งตอนนี้ นวิยาเผยตัวตนที่แท้จริง เธอจึงเกิดความสงสัยนั่นขึ้นมาอีกครั้ง
นวิยามองวารุณีอย่างตกใจ“ที่แท้คุณวารุณีก็ประสบเรื่องที่น่ากลัวขนาดนี้เชียวเหรอคะ？”
วารุณีจ้องนวิยาด้วยสายตาเย็นชา เหมือนว่าอยากดูจากใบหน้าเธอให้ออกว่าเธอไม่รู้จริงๆ หรือว่าเสแสร้งอยู่
แต่มองไปสักพัก นวิยาก็ยังคงมีอาการตกใจและประหลาดใจ เหมือนว่าเธอไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
เวลานั้น วารุณีก็แยกไม่ออก
นวิยาหัวเราะ“คุณวารุณีอย่าผิดหวังเลย ฉันเชื่อว่าคุณจะต้องจับตัวที่คนทำเรื่องลับหลังนี้ได้ แต่ว่าคุณวารุณี ฉันอยากรู้ทำไมคนๆนั้นต้องทำกับคุณแบบนี้？”
วารุณีละสายตาลง ไม่อยากตอบ
สายตานวิยานั้นเยือกเย็น ไม่ค่อยพอใจนัก“ในเมื่อคุณวารุณีไม่อยากพูดก็ช่าง ฉันไม่ถามแล้ว”
“งั้นก็กรุณาออกไปเถอะค่ะ”วารุณีลูบคิ้ว และออกคำสั่งไล่
นวิยายกมุมปากขึ้น“นี่คุณวารุณีไล่ฉันเหรอคะ？นี่มันหยาบคายไปหน่อยไหมคะ？”
วารุณีขมวดคิ้ว“งั้นคุณต้องการอะไร？”
“ฉันไม่ต้องการอะไรหรอก ฉันแค่อยากอยู่ตรงนี้ ชื่นชมสภาพหน้านิ่วคิ้วขมวดเสียใจของคุณวารุณีให้เยอะๆ เพราะว่าไม่ได้เห็นบ่อย”นวิยากอดอกขึ้นมา“เดิมทีฉันคิดว่าต้องอีกนานเลยฉันถึงได้เห็นสภาพแบบนี้ของคุณวารุณีเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นเร็วแบบนี้ ดูเหมือนว่าแม่คุณตายได้เวลาจริงๆ”
ประโยคนี้กระตุ้นต่อมโมโหของวารุณีได้สำเร็จ
วารุณีโกรธจนตัวสั่น ดวงตาแดงก่ำ“นวิยา คุณมากเกินไปแล้วนะ！”
ผู้หญิงคนนี้ ดันมาพูดว่าแม่เธอสมควรตาย！
นวิยามองวารุณีที่โกรธแบบนี้ ในใจก็รู้สึกสบายใจ เจตนาร้ายบนใบหน้ายิ่งชัดมากขึ้น“ฉันมากเกินไป？ฉันมากเกินไปตรงไหน？ฉันพูดผิดเหรอ？”
“คุณ……คุณ……”วารุณีโกรธจนยกมือขึ้น อยากตบหน้านวิยา ให้นวิยารู้ว่าเธอพูดผิดไปหรือไม่
แต่สุดท้าย สติของวารุณี ก็ให้เธอทนไว้ มือหยุดลงกลางอากาศ
นวิยาสมควรโดนตบจริงๆ ก็แค่ตัวนวิยานั้นอ่อนแอ ถ้าตบไปแล้วเกิดอะไรขึ้นมา คนที่เสียเปรียบ ไม่ใช่นวิยา แต่เป็นเธอ
ดังนั้น เธอตบไม่ได้！
ตอนแรกนวิยาเห็นวารุณียกมือขึ้น รู้ว่าวารุณีจะตบ ก็กลัวเล็กน้อย แต่แป๊บเดียว เธอก็คิดอะไรได้ จับราวเตียงคนไข้ไว้ ไม่หลบไม่หลีก รอฝ่ามือของวารุณีตบลงมา
คิดไม่ถึงว่าวารุณีจะควบคุมได้ดีเยี่ยม ฝ่ามืออยู่กลางอากาศ สุดท้ายก็เก็บกลับไป
จะได้อย่างไรกันล่ะ
เก็บกลับไป งั้นแผนของเธอจะสำเร็จได้อย่างไร
ดังนั้น วินาทีที่มือของวารุณีเก็บเข้าไปนั้น ทันใดนั้นนวิยาก็คว้ามือของวารุณีมา แล้วผลักเข้าใส่ตัวเอง
นวิยาล้มลงไปที่พื้น ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของวารุณี แล้วส่งเสียงร้องออกมา
นัทธีกับพิชิตผลักประตูเข้ามาพร้อมกัน ฉากที่เห็นก็คือมือของวารุณียื่นไปกลางอากาศ ส่วนนวิยากลับนั่งไปที่พื้นอย่างหวาดกลัว
ฉากนี้ ใครๆก็มองออกว่าเกิดอะไรขึ้น
วารุณี ผลักนวิยา！
เห็นฉากแบบนี้ สีหน้าพิชิตก็หม่นลง นัทธีก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
ตอนที่พวกเขาเข้ามา วารุณีก็เอาสายตาล็อกไปที่นัทธี วินาทีที่เห็นเขาขมวดคิ้ว ในใจของเธอก็หม่นลง
“นวิยา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”พิชิตรีบวางแฟ้มเอกสารในมือลง แล้วเดินเข้าไปประคองนวิยาขึ้นมา
นวิยาพิงไปในอ้อมแขนของเขา น้ำตาคลอไปมาที่เบ้าตา“พิชิต ฉันกลัวมาก”
“เอาเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว”พิชิตตบหลังของนวิยา จากนั้นถามว่า：“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
เขามองวารุณี
วารุณียังไม่ตอบ นวิยาก็ก้มหน้าลงพูดว่า：“นี่ไม่เกี่ยวกับคุณวารุณี คุณวารุณีไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่โกรธมากไปหน่อยจึงผลักฉัน ฉันแย่เองแหละ”
คำพูดของเธอนั้นชัดเจนมากว่า กำลังบอกผู้ชายสองคนนี้ว่า วารุณีผลักเธอ
วารุณีโกรธจนหัวเราะ มองไปที่นัทธี“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ผลักเธอ คุณเชื่อไหม？