บทที่ 360 ดูดพิษให้เจ้า? ข้ายินดีทำ!
บทที่ 360 ดูดพิษให้เจ้า? ข้ายินดีทำ!
ซูอันตกอยู่ในความงุนงง นางสวยเกินไปจนเขาเผลอจ้องมองโดยไม่ละสายตา
เฉียวเสวี่ยอิงเอามือข้างหนึ่งปิดหน้าอก มืออีกข้างปิดหว่างขาของตัวเอง ทว่ามือเล็ก ๆ ของนางจะสามารถปกปิดได้มากแค่ไหน?
“ข…ขอเสื้อผ้า…”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงซูอันขยับเขยื้อน เฉียวเสวี่ยอิงจึงเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งหญิงสาวก็เห็นว่าขณะนี้เขากำลังจ้องมองเรือนร่างของนางอยู่ นั่นยิ่งทำให้นางรู้สึกเขินอายมากขึ้นไปอีก
ตอนนั้นเองที่ซูอันรู้สึกตัวในที่สุด เขารีบคว้าเสื้อผ้าของนางมาพันรอบตัวนาง
เพื่อทำให้บรรยากาศอึดอัดหายไป เขากล่าวว่า “เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง? ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้ายังสบายดีอยู่ แต่จู่ ๆ เจ้าก็ดูอ่อนแอเหลือเกิน”
เฉียวเสวี่ยอิง มองเขาก่อนจะตอบว่า “ข้าโดนหมอกพิษของงูเหลือมเกล็ดแดง…”
“หมอกพิษ? เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ข้าจะให้คนมาดูอาการเจ้าเดี๋ยวนี้!” ซูอันรู้สึกหวาดกลัว วิชาปฐมบทแรกเริ่มของเขาเพิ่งมาถึงขั้นที่สอง ดังนั้นจึงยังไม่สามารถใช้มันเพื่อรักษาผู้อื่นได้ ถ้านางติดพิษที่หาได้ยาก เขาคงทำได้แต่มองนางโดยไม่สามารถทำอะไรได้
“เรื่องนั้นมันไม่จำเป็น…” เฉียวเสวี่ยอิงดึงแขนเสื้อของเขาแล้วส่ายหัว “พิษของงูเหลือมเกล็ดแดงไม่เป็นอันตรายถึงตาย แต่…แต่มันเป็นงูที่ขึ้นชื่อเรื่องตัณหา ดังนั้นพิษของมันจึงมีผล…เป็นยาปลุกกำหนัด…ที่รุนแรง…”
หลังจากพูดออกมาแล้ว นางก็ก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว หน้าของนางแดงมากจนดูเหมือนผลมะเขือเทศสุก
“นี่…” ซูอันก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ ดังนั้น เขาจึงกระแอมเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ถ้าเวลาผ่านไปผลของมันคงจะจางลงไปเองแหละ…”
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมในนิยาย ตัวละครที่กินยาปลุกอารมณ์ทางเพศจึงจำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ คงจะดีไม่น้อยถ้าจะให้มันมีผลแค่คึกคัก แล้วปล่อยให้พิษถูกขับออกไปจากร่างกายโดยไม่จำเป็นต้องถึงชีวิต!
เฉียวเสวี่ยอิงส่ายหัวและตอบกลับอย่างหดหู่ “งูเหลือมเกล็ดแดงไม่ใช่สัตว์อสูรที่ทรงพลัง ร่างกายของมันไม่มีผลึกแก่นแท้ ผิวหนังและเนื้อของมันไม่มีประโยชน์เลย แต่ผู้คนทั้งหลายก็ยังมองว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่มีค่าอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้ารู้มั้ยว่าทำไม?”
“เป็นเพราะพิษของมันหรือเปล่า?” ซูอันถามกลับ
เฉียวเสวี่ยอิงพยักหน้า “พิษของมันมีผลกระตุ้นความต้องการทางเพศ ในขณะที่ทำให้ผู้ที่ถูกพิษไม่มีอำนาจต่อต้านอะไรได้ ด้วยคุณสมบัติแบบนี้พิษของมันจึงเป็นหนึ่งในสิ่งที่เหล่าขุนนางและบรรดาเศรษฐีต้องการเป็นอย่างยิ่ง จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะพบงูเหลือมเกล็ดแดงในธรรมชาติเพราะมันถูกล่าจนแทบจะสูญพันธุ์ ข้าไม่คิดเลยว่าในมิติลับนี้จะมีมันอยู่ด้วย”
ซูอันเงียบไป ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะอยู่ในโลกใด พวกผู้ที่มีอำนาจและความมั่งคั่งมักจะใช้จ่ายทุกอย่างเพื่อความสุขของตัวเองแม้ว่าจะเป็นเรื่องผิดศีลธรรมก็ตาม
“ถ้ามันเพียงแต่กระตุ้นความต้องการทางเพศ มันจะไม่ได้รับความนิยมในหมู่ผู้มีอำนาจมากนัก” เฉียวเสวี่ยอิงอธิบาย “สิ่งสำคัญคือถ้าผู้ถูกวางยาพิษ…ไม่ผสานหยินและหยางกับเพศตรงข้าม พิษจะเริ่มกัดเซาะเส้นลมปราณของผู้ถูกพิษ ซึ่งอาจนำไปสู่ความตาย ดังนั้นพวกที่ร่ำรวยจึงมักใช้มันเพื่อครอบงำผู้หญิงที่พวกเขาพิชิตไม่ได้ง่าย ๆ”
“อา…เจ้าควรจะพูดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก! ตอนนี้เราสนิทสนมกันมากแล้ว ไม่มีทางที่ข้าจะลังเลที่จะรักษาพิษให้เจ้า! ไม่ต้องห่วง ข้าจะทุ่มสุดตัว ข้าจะไม่หยุดจนกว่าข้าจะกำจัดพิษออกจากร่างกายของเจ้าจนหมดไม่เหลือแม้แต่หยดสุดท้าย!” ซูอันกล่าวอย่างแน่วแน่
ขณะที่ชายหนุ่มพูด เขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของเขาเอง
“…” เฉียวเสวี่ยอิง
ทันใดนั้นเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “นี่พวกท่านกำลังทำอะไรอยู่?”
ซูอันหันกลับมามองเห็นจี้เสี่ยวซีที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ซึ่งกำลังมองดูพวกเขาด้วยดวงตากลมโตไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“แม่นางเฉียวถูกพิษ ข้าเลยตั้งใจจะรักษานาง” แววตาที่ไร้เดียงสาของนางทำให้ใบหน้าของซูอันร้อนขึ้นด้วยความอับอาย
ในขณะเดียวกัน เฉียวเสวี่ยอิงฝังตัวเองในอ้อมกอดของเขาและแสร้งทำเป็นหมดสติ นี่มันช่างน่าอายจริง ๆ บ้าเอ๊ย!
จี้เสี่ยวซีกระพริบตาและพูดว่า “นางถูกพิษของงูเหลือมเกล็ดแดงใช่ไหม? ไม่เป็นไรพี่อาซู…มันรักษาได้ง่ายมาก ข้าพกยาสงบใจมาด้วย!”
“…” ซูอัน
ถ้าเก็บคะแนนความโกรธแค้นของตัวเองได้ ตอนนี้เขาต้องได้รับ ‘+ 1024 แต้ม’ อย่างแน่นอน!
“พิษของงูเหลือมเกล็ดแดงซึ่งเป็นสัตว์อสูรที่หาได้ยาก มันจะสามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยาธรรมดา ๆ อย่างนั้นเหรอ?” ซูอันไม่เต็มใจจะยอมรับยาที่จี้เสี่ยวซีเสนอให้เขา
“ย่อมได้แน่นอน ก่อนหน้านี้ พ่อของข้าไปได้ยินมาว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งถูกเอาเปรียบโดยการใช้พิษของงูเหลือมเกล็ดแดง ดังนั้นเขาจึงปรุงยานี้ให้ข้าโดยเฉพาะ เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อของพิษที่น่ากลัวนี้”
“…” ซูอัน
เขาไม่เคยคิดว่าจี้เติ้งถูที่น่ารังเกียจจะปกป้องลูกสาวของตัวเองได้ดีจริง ๆ นี่เขาคำนึงถึงภัยคุกคามที่เป็นไปได้ทั้งหมดเลยนะ! แต่คิดอีกที อาจเป็นเพราะชายหนุ่มเป็นพวกวิปริตซะเองดังนั้นจึงรู้สิ่งที่พวกวิปริตด้วยกันจะทำ ทำให้เขาสามารถจัดแจงหาทางป้องกันไว้ก่อนได้ทุกด้าน!
จี้เสี่ยวซีหน้าแดงขึ้นเมื่อเกิดความคิดแบบเดียวกันในใจของนางด้วย
ข้ารู้ว่าพ่อของข้ามีหนังสือปลุกใจเสือป่าซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มของเขา ข้าเห็นมันตอนข้ากำลังทำความสะอาดห้องที่รกรุงรังของเขานั่นแหละ!
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางจึงเปิดมันออกมาอ่าน แต่เนื้อหาที่นางเห็นนั้นน่ากลัวมากจนนางโยนมันทิ้งในช่วงเวลาแค่เพียงชั่วอึดใจ ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมผิวของพ่อนางจึงซีดเซียวในช่วงเวลาแบบนั้น
ฮึ่ม! ถ้าข้าเจอคนที่เอาหนังสือแบบนั้นมาให้พ่อของข้า ข้าจะดุเขาหนัก ๆ ให้เขาไม่มีวันลืมเลย!
ทันใดนั้นเอง นางก็นึกถึงอีกเหตุการณ์หนึ่งที่นางเห็นพ่อของนางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเอี๊ยมสีแดงตัวจิ๋วที่อยู่ในมือ แต่ป้าของนางซึ่งบังเอิญมาเยี่ยมพอดีจับได้ ป้าของนางรีบยึดมันด้วยใบหน้าที่ดูแย่และตำหนิเขาอย่างรุนแรง
พ่อของข้านี่ช่างน่าเหนื่อยใจจริง…
จี้เสี่ยวซีถอนหายใจยาว
ซูอันยังสาปแช่งจี้เติ้งถูในใจที่ปรุงยาสงบใจขึ้นมา เพราะมันทำให้เขาสูญเสียโอกาสทองที่จะช่วยทำกิจกรรมสลายพิษกับเฉียวเสวี่ยอิง
“ส่งมาให้ข้า!” เฉียวเสวี่ยอิงได้ยินการสนทนาของพวกเขาดังชัดเจน นางสังเกตเห็นว่าซูอันกำลังถือเม็ดยายาสงบใจอยู่โดยไม่มีทีท่าจะป้อนมันให้นางเลย ดังนั้นหญิงสาวจึงทำได้แค่เอ่ยปากขอด้วยตัวเอง
ซูอันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องป้อนยาให้กับนาง แต่ในขณะเดียวกันชายหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้ เขาพูดว่า “ถ้ายานี่รักษาพิษได้ไม่ดีพอ เจ้าสามารถเรียกข้าได้ทุกเมื่อ!”
ใบหน้าของเฉียวเสวี่ยอิงร้อนขึ้น ไอ้เจ้านี่มันหน้าด้านจริง ๆ!
หลังจากกลืนยาสงบใจนางรู้สึกว่าพลังงานเย็น ๆ ค่อย ๆ กระจายไปทั่วร่างกายของนาง ไล่ความร้อนที่ปกคลุมนางไว้ไปจนหมดสิ้น ด้วยความดีใจ นางจึงหันไปหาจี้เสี่ยวซี และพูดว่า “พ่อของเจ้าเป็นหมอที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
“ท่านเยินยอเขาเกินไปแล้ว…” จี้เสี่ยวซี ตอบด้วยรอยยิ้มเขินอาย
ซูอันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังมากขึ้น ชายหนุ่มทำได้แค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาและพยายามจะไม่คิดถึงมัน “ข้าไม่เห็นร่องรอยของสัตว์อสูรในแม่น้ำมาก่อน ทำไมงูเหลือมขนาดใหญ่เช่นนี้จึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
ก่อนหน้านี้มีนักศึกษาชายสองสามคนที่ไปล้างหน้า แต่ไม่มีใครเลยที่ถูกโจมตี
เฉียวเสวี่ยอิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “อาจเป็นกลิ่นเลือดจากตัวของข้าก็ได้…”
“กลิ่นเลือด?” ซูอัน ทำหน้าประหลาดใจ “เจ้ามีประจำเดือนเหรอ?”
“…” เฉียวเสวี่ยอิง
“…” จี้เสี่ยวซี
“มันเป็นเลือดจากแผลข้า! หัวของเจ้าเต็มไปด้วยความคิดบ้าอะไร!?” เฉียวเสวี่ยอิงจ้องซูอันอย่างโกรธจัด
—
ท่านยั่วยุเฉียวเสวี่ยอิงสำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 250!
—
ซูอันตอบด้วยรอยยิ้มเขินๆ “ฮ่า ๆ ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า แค่นั้นเอง”
ในเวลาเดียวกัน ซูอันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดในใจนิด ๆ เมื่อเห็นว่าเขาได้รับคะแนนความโกรธแค้นจากเฉียวเสวี่ยอิง
เมื่อตอนที่ยังเป็นศัตรูกับนาง ชายหนุ่มรู้สึกเบิกบานใจมากกว่านี้เมื่อได้คะแนนจากนาง