บทที่373 คิดถึงคุณมากๆ
“จัดคนไปจับตามองพวกเขาให้ดี ต้องหาที่อยู่อย่างละเอียดของพวกเขาให้เจอ” สีหน้าของส้งหวั่นหวั่นนั้นเย็นชา พลางพูดกำชับเอาไว้
“รับทราบ”
ทางฝั่งลี่จุนถิงนั้นพาถวนจื่อเข้าไปพักที่โรงแรมหนึ่ง มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ในตอนนั้นเองงพวกลูกน้อยก็พอจะสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ ได้
ถึงอย่างไรพวกเขาก็เลือกบอดี้การ์ดมาอย่างดี เพราะฉะนั้นแม้แต่อะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่อาจรอดสายตาของพวกเขาไปได้
“คุณชายลี่ มีคนตามพวกเรามา”
เมื่อได้ยินดังนั้น ลี่จุนถิงกลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรมากมาย ช่วงนี้มีเรื่องต่างๆ มากมาย ดังนั้นเขาเลยไม่คิดว่าการเดินทางครั้งนี้มันปลอดภัยขนาดนั้น
เพียงแค่ไม่รู้เลย ว่าคนที่สะกดรอยมานั้น มีเป้าหมายในการตามหาตัวเองหรือว่า……อยากจะรู้ที่อยู่จริงๆ ของเจียงหยุนเอ๋อกันแน่
ถึงแม้ว่าเขาจะแอบย้ายเจียงหยุนเอ๋อไปแล้ว แต่ในโรงพยาบาลมีคนผ่านไปมาเยอะขนาดนั้น จะช้าหรือเร็วก็ต้องถูกเปิดโปง ลี่จุนถิงเลยคิดว่าปกปิดไปได้อีกไม่นาน
แต่ว่า จะถูกพบเร็วขนาดนี้เลยเหรอ？
ลี่จุนถิงเองก็ไม่อาจมั่นใจได้เช่นเดียวกัน
“เข้าใจแล้วล่ะ คืนนี้พวกคุณจับตามองได้ดีนะ อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ได้ ฉันจะหาโอกาสพาถวนจื่อออกไปจากที่นี่เอง”
ลูกน้องรีบพยักหน้า ก่อนจะจากไป
คืนนั้น มีพนักงานเข็นรถเข็นอาหารเข้ามาในห้องของลี่จุนถิง แต่เพียงไม่นานก็ออกไป
ถึงจะเห็นว่าไม่มีอะไรแปลกไป แต่อันที่จริงลี่จุนถิงนั้นเปลี่ยนชุดเป็นพนักงาน แล้วถวนจื่อก็แอบอยู่ในรถเข็นอาหารนั้น
เมื่อมีการปลอมตัวแบบนี้ ทั้งสองคนเลยออกจากโรงแรมได้อย่างราบรื่น ก่อนจะขึ้นรถคันหนึ่งไป
“แด๊ดดี้ พวกเราจะไปที่ไหนเหรอ？” ท่าทีของถวนจื่อนั้นดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย พลางมองลี่จุนถิงที่แต่งตัวแปลกไป
ลี่จุนถิงถอดชุดด้านนอกของตัวเองออก ก่อนจะกำชับคนขับรถให้ขับไป แล้วก็หันไปหาถวนจื่อ
“ถวนจื่อคิดถึงหม่ามี้ไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปหาเธอ ดีไหมล่ะ？”
ถวนจื่ออึ้งไป ก่อนจะรีบพยักหน้า ใบหน้าก็มีความดีใจมากจนซ่อนเอาไว้ไม่อยู่
“ดีสิ！แด๊ดดี้ใจดีจริงๆ เลย！”
เขามีความคาดหวังอยู่มาก จนถวนจื่อนั่งอยู่บนรถอย่างไม่ติดเก้าอี้ ดูก็รู้ว่าตอนนี้เขาดีใจขนาดไหน
สำหรับการที่ลี่จุนถิงพาถวนจื่อออกมาแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้เรื่องนี้เลย แต่ถึงอย่างไรลี่จุนถิงก็เตรียมเซอร์ไพรส์มาให้เธอด้วย
เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร เพราะเอาแต่รู้สึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรสักอย่างหนึ่งขึ้นเลยนอนอยู่บนเตียงเท่าไหร่ก็ไม่หลับสักที จากนั้นเลยนั่งขึ้นบนเตียง ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
เจียงหยุนเอ๋อเดินไปที่สวน หลังจากที่ถูกลมพัดเล็กน้อยเลยเริ่มรู้สึกมีสติตื่นตัวมากขึ้น
เธอยิ้มอย่างขมขื่นเบาๆ ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย……ตอนนี้ยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่ไม่ใช่เหรอ？
พอดี ว่าซูม่านลีเดินมาจากห้องรับแขกพอดี เมื่อได้เห็นว่ามีคนยืนอยู่ที่สวนคนเดียว เลยตกใจกันยกใหญ่เลย แต่เมื่อตั้งใจมองอีกครั้ง ก็พบว่าเป็นลูกสาวของตัวเอง ก็คือเจียงหยุนเอ๋อนั่นเอง
เมื่อเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทีดูเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด ซูม่านลีขมวดคิ้วเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปทางด้านหลังของเจียงหยุนเอ๋อ
เมื่อได้ยินเสียงลอยมาจากทางด้านหลัง เจียงหยุนเอ๋อก็มีสติขึ้นมา ก่อนจะมองไปทางด้านหลัง ก็เห็นว่าซูม่านลีกำลังเดินมาทางตัวเอง ด้วยใบหน้าที่มีแต่ความเป็นห่วงและไม่สบายใจ
“เจียงหยุนเอ๋อ ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังไม่ไปนานล่ะ？”
เจียงหยุนเอ๋อซบลงกับซูม่านลี ด้วยท่าทีออดอ้อน ก่อนจะพูดว่า： “แม่ ฉันนอนไม่หลับ”
ซูม่านลีลูบหัวของเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ ： “แต่มานั่งอยู่ด้านนอก ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ？เห็นคุณไม่ใส่ชุดคลุม ไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีๆ เลย”
ซูม่านลีพูดเรื่อยๆ พลางพาเจียงหยุนเอ๋อกลับเข้าไปในห้อง
เพราะรู้ว่าซูม่านลีเป็นห่วงตัวเองมาก เจียงหยุนเอ๋อเลยไม่อยากจะปฏิเสธเธอ ก่อนจะยอมลุกขึ้นแล้วเตรียมตัวจะเดินจากไป
แต่ตอนที่พวกเธอเพิ่งจะยกขาขึ้นยังไม่ทันจะก้าวเท้า ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูทางด้านนอก
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมยังมีคนมาหาอีก……
เจียงหยุนเอ๋อนั้นรู้สึกแปลกๆ ขึ้นในใจ คงไม่ใช่……
แต่ทว่า ความคิดนี้เพิ่งจะคิดขึ้นได้ไม่นาน ก็ถูกเจียงหยุนเอ๋อหักล้างความคิดนี้ไป
ไม่ใช่หรอก ลี่จุนถิงมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ ไม่มีเวลามาหาแบบนี้หรอก
ในตอนนี้เอง มีคนใช้รีบไปเปิดประตู เจียงหยุนเอ๋อเองก็ชะโงกไปดูเหมือนกัน มันทำให้เธอต้องอึ้งไป
เป็นลี่จุนถิงจริงๆ ด้วย แล้วถวนจื่อเองก็มาด้วย！
เมื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อก็มีใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะรีบปรี่เข้าไป อยู่ในอ้อมอกของเจียงหยุนเอ๋อ
“หม่ามี้！”
ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะตกใจมาก แต่ก็ดีใจสุดๆ เช่นเดียวกัน เธอเลยวิ่งไปกอดถวนจื่อ พลางถาม： “ถวนจื่อ คุณมาได้อย่างไรกันเนี่ย？”
ถวนจื่อทำปากมุบมิบเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความไม่พอใจเท่าไหร่： “หม่ามี้คุณยังจะมาพูดอีก พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณไม่คิดถึงถวนจื่อเลยเหรอ？ถวนจื่อคิดถึงหม่ามี้มากเลยนะ！”
เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา พลางลูกหัวของถวนจื่อเบาๆ แล้วพูดว่า： “ถวนจื่อ หม่ามี้จะไม่คิดถึงคุณได้อย่างไร？ก็โทรคุยกับคุณตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ？”
“หึ งั้นถวนจื่อจะยอมฟังคำพูดของหม่ามี้ก็ได้” ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมาด้วยความภูมิใจเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ท้องของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วซบลงอย่างระวัง “หม่ามี้ น้องสาวของฉันยังสบายดีอยู่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อด้วยความตลก เพราะยังไม่ทันจะเริ่มพูดอะไรมาก เขาก็มั่นใจมากว่าการตั้งท้องของตัวเองครั้งนี้คือลูกสาว
เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองลี่จุนถิง แววตานั้นมีความสงสัยเล็กน้อย เพราะถึงอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าลี่จุนถิงจะพาถวนจื่อมาหาแบบนี้
“ถวนจื่อคิดถึงคุณ ฉันว่างพอดี เลยพามาหาหน่อย” ลี่จุนถิงยิ้มพลางพูดออกมา
อันที่จริงเขาก็มีเรื่องที่ไม่ได้พูดออกมา เพราะไม่ใช่แค่ถวนจื่อที่คิดถึงเจียงหยุนเอ๋อ เขาเองก็คิดถึงมากเหมือนกัน
ซูม่านลีมองถวนจื่อด้วยความรักใคร่เอ็นดู ก่อนจะยื่นมือออกมาจับมือน้อยๆ ของเขา： “ถวนจื่อ วันนี้นอนกับยายได้ไหม？”
“อือ！” ถวนจื่อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ถวนจื่อคิดถึงคุณยายมากเลย！”
ความเชื่อฟังของถวนจื่อนั้นทำให้ซูม่านลีอดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา
หลังจากที่ถวนจื่อออกจากอ้อมกอดของตัวเอง เจียงหยุนเอ๋อก็สบตาของลี่จุนถิง ทั้งสองคนมองกันพลางยิ้มให้กันและกัน จากนั้นลี่จุนถิงก็เดินเข้ามาเพื่อโอบเจียงหยุนเอ๋อเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง