บทที่372 แก้แค้นทีละคนๆ
ตกดึก ถวนจื่อก็ถูกส่งมาที่บริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป
“แด๊ดดี้！” เมื่อเหยียบเข้ามาที่ห้องทำงานของลี่จุนถิง ถวนจื่อก็โผเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิง
ตอนแรกลี่จุนถิงไม่ค่อยชอบให้ใครมาโดนตัวมากขนาดนี้ แต่ว่าตั้งแต่ในชีวิตมีเจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อ ก็เหมือนจะมีแต่เรื่องน่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า
“ถวนจื่อ” ลี่จุนถิงกอดถวนจื่อเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองด้วยใบหน้าอบอุ่น ก่อนจะใช้อีกมือหนึ่งลูบผมของเขา
ถวนจื่อออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิงอย่างเชื่อฟัง ลี่จุนถิงเองก็ไม่ได้ว่าอะไร พลางมองถวนจื่ออยู่แบบนั้น รอยยิ้มตรงมุมปากก็ไม่หายไปเลย
“แด๊ดดี้ ช่วงคุณยุ่งมากไหน？” ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมา พลางมองลี่จุนถิงตาปริบๆ ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย
ลี่จุนถิงลังเลอยู่สักพัก เพราะช่วงนี้ห่างจากถวนจื่อไปก็เพราะเรื่องของเจียงหยุนเอ๋อ แต่ก็ทำได้แค่รีบจัดการงานให้เสร็จ เขาถึงจะพาเจียงหยุนเอ๋อกลับมาได้
“อือ” ลี่จุนถิงพยักหน้าเบาๆ
ถวนจื่อไม่รู้ว่าคิดอะไรออก จู่ๆ ก็ยืดตัวขึ้นก่อนจะพยายามยื่นมือมาลูบหัวของลี่จุนถิง
“แด๊ดดี้เหนื่อยมากแล้วน่ะ”
ลี่จุนถิงอึ้งไป เหมือนคิดไม่ถึงเลยว่าถวนจื่อจะทำอะไรที่ทำให้อบอุ่นหัวใจแบบนี้ได้ด้วย รอยยิ้มที่มุมปากเลยมากกว่าเดิม
“ถวนจื่อเด็กดี เดี๋ยวถ้าช่วงนี้ทำงานจนเสร็จแล้ว แด๊ดดี้ก็จะมีเวลามีอยู่กับคุณแล้วนะ ดีไหม？” น้ำเสียงของลี่จุนถิงนั้นอ่อนโยนเป็นอย่างมาก
คนที่ผ่านไปมาตรงห้องทำงานเมื่อได้เห็นฉากนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะทุกคนรู้ว่าประธานลี่จุนถิงนั้นปกติมีแต่ท่าทีเข้มงวด กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะอ่อนโยนต่อหน้าถวนจื่อมากขนาดนี้
หลังจากที่ถวนจื่อได้ยินลี่จุนถิงพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้มีท่าทีเหมือนที่ลี่จุนถิงคิดเอาไว้ แต่กลับขมวดคิ้วเบาๆ แล้วรีบส่ายหัวไปมา
“ไม่ แด๊ดดี้ไม่ต้องมาอยู่กับฉันตลอดก็ได้ ฉันรู้ว่าแด๊ดดี้มีเรื่องที่ต้องทำเยอะเลย ขอแค่มาอยู่กับฉันเวลาว่างก็พอ”
ในตอนนั้นเอง ลี่จุนถิงเหมือนจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเจียงหยุนเอ๋อถึงได้รักถวนจื่อมากขนาดนี้ น่าจะเป็นเพราะถวนจื่อนั้นเข้าใจโลกมากเหลือเกินแน่เลย……
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ อารมณ์ของลี่จุนถิงก็เริ่มสับสนขึ้นมา จนเขาไม่พูดอะไรอยู่สักพัก
หลังจากที่คุยกับถวนจื่ออยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เตรียมตัวจะไปทำงานที่เหลือต่อ เพราะกลัวว่าถวนจื่อจะเบื่อ เขาเลยอยากให้ซู่จี้งยี้พาถวนจื่อออกไปเที่ยวเล่นสักพักก่อน
“ซู่จี้งยี้ ถวนจื่ออยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ คุณพาเขาไปเล่นหน่อยได้ไหม？”
คิดไม่ถึงเลย ว่าถวนจื่อกลับรีบปฏิเสธออกมา： “แด๊ดดี้ ไม่ต้องลำบากลุงซู่หรอก ฉันอยู่ที่ห้องทำงานกับคุณได้ไหม？ฉันเหนื่อยอยู่พอดีเลย ไม่อยากออกไปเล่นแล้ว”
ลี่จุนถิงอึ้งไป สุดท้ายก็ไม่ได้ค้านอะไรถวนจื่อ ก่อนจะกวาดตามองซู่จี้งยี้สักพัก พลางพูด： “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณก็ไปทำงานของคุณเถอะ ให้ถวนจื่ออยู่ที่นี่ต่อ”
“ได้ครับ” ซู่จี้งยี้รีบตอบตกลง
เขาอยู่กับลี่จุนถิงมาหลายปี แทบไม่มีใครเคยปฏิเสธตรงๆ ขนาดนี้มาก่อนเลย
แต่ว่า ตัวตนของถวนจื่อนั้นก็ไม่เหมือนคนอื่น ลี่จุนถิงนั้นยอมเขาก็เป็นเรื่องที่ปกติธรรมดา……
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามีถวนจื่ออยู่ด้วย ลี่จุนถิงเลยอยากรีบทำงานให้เสร็จ เพราะวันนี้การทำงานก็ดีขึ้นไม่น้อยเลย
รอจนทำงานเสร็จ ลี่จุนถิงก็หายใจสบายอารมณ์ออกมายาวๆ ก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้าถวนจื่อ
“ถวนจื่อ ฉันพาคุณออกไปกินข้าวดีกว่า”
ถวนจื่อยังมองด้วยตากลมโต ก่อนจะมองลี่จุนถิงอยู่นาน จากนั้นก็ถามด้วยความลังเล： “แด๊ดดี้ งานของคุณสำคัญกว่า ถวนจื่อยังไม่หิว”
“แด๊ดดี้จัดการงานเสร็จหมดแล้ว” ลี่จุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ถวนจื่อมองลี่จุนถิงด้วยความสงสัย เพราะไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
เมื่อเห็นแบบนี้ ลี่จุนถิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น： “แด๊ดดี้รับประกันกับถวนจื่อเลย ว่าไม่ได้โกหกแน่นอน โอเคไหม？”
“โอเค” ถวนจื่อพยักหน้า “งั้นแด๊ดดี้พาถวนจื่อไปกินข้าวเถอะ！ฉันไม่ได้กินข้าวกับแด๊ดดี้มานานแล้ว！”
เมื่อได้ยินดังนั้น ลี่จุนถิงก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที
ถึงแม้ว่าถวนจื่อจะพูดออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ไม่พูดไม่ได้เลย……ว่ามันคือเรื่องจริง
เพราะว่ามัวแต่ยุ่งเรื่องต่างๆ มากมาย ลี่จุนถิงเลยได้แต่กินข้าวนอกบ้าน หรือไม่ตอนที่กลัวไปถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ครอบครัวก็กินข้าวกันหมดแล้ว
เมื่อคิดได้แบบนี้ ลี่จุนถิงเลยคิดต่อ ว่าถ้าเกิดทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว จะต้องชดเชยทุกอย่างที่ติดค้างในตอนนี้
ทั้งสองคนจูงมือกันเดินออกจากบริษัทไป ก่อนจะไปถึงที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง
ร้านอาหารนั้นตกแต่งอย่างหรูหรา ภายในนั้นมีคนที่ดูดีมีฐานะ ถวนจื่อเองก็ไม่ได้รู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่ว่าเป็นตัวของตัวเองอย่างมากเลยล่ะ
หลังจากกินข้าวเสร็จ จู่ๆ ถวนจื่อก็เงยหน้าขึ้นมามองลี่จุนถิง เหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูดออกมาสักแอะเดียว
“มีอะไรเหรอ？” ลี่จุนถิงเหมือนจะมองออกว่าถวนจื่อมีอะไรที่อยากจะพูด เลยถามออกมา
ถวนจื่อขบปากเล็กน้อย ก่อนจะเงียบอยู่นาน จากนั้นจึงถามออกมาอย่างระมัดระวัง： “แด๊ดดี้ ฉันไม่ได้เจอหม่ามี้นานแล้ว คิดถึงหม่ามี้……”
สำหรับความคิดของถวนจื่อ ลี่จุนถิงพอจะเดาออกนานแล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้ถวนจื่อพูดขึ้นมา เขาเลยบอกการตัดสินใจของตัวเองไป
“ถวนจื่อฟังนะ พรุ่งนี้แด๊ดดี้จะพาคุณไปหาหม่ามี้ ดีไหม？”
“จริงเหรอ？”
เพียงแวบเดียว แววตาของถวนจื่อก็มีความเซอร์ไพรส์ออกมา
เมื่อเห็นอารมณ์ที่ดีใจจนเนื้อเต้นของถวนจื่อ ลี่จุนถิงก็พยักหน้าด้วยความดีใจ
อันที่จริงเขารู้ตั้งนานแล้วว่าถวนจื่อจะต้องไม่ชอบที่ต้องห่างจากเจียงหยุนเอ๋อนานขนาดนี้ แต่ยังไม่รู้จะพาไปเจอตอนไหนเท่านั้นเอง
ในเมื่อวันนี้ถวนจื่อพูดออกมาด้วยตัวเอง เลยจะพาไปในช่วงนี้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร
วันที่สอง ลี่จุนถิงพาถวนจื่อไปที่เมืองX
“คุณหนู หาเจอแล้วล่ะ ลี่จุนถิงพาเด็กนั้นไปที่เมืองใกล้ๆ อย่างเมืองXน่ะ”
เมื่ออ่านสิ่งที่อยู่ในมือของตัวเอง ส้งหวั่นหวั่นก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม
พวกเขาน่าจะไปหาเจียงหยุนเอ๋อนะ ถ้าเกิดเดาไม่ผิด เจียงหยุนเอ๋อก็น่าจะซ่อนอยู่ที่ไหนสักที่ในเมืองX
ลี่จุนถิงลงแรงไปเยอะ เพื่อปกป้องเธอเลยเหรอ……
ในแววตาของส้งหวั่นหวั่นนั้นมีความเกลียดชังออกมา
แต่ว่า ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่เธอเองก็ต้องแก้แค้น ในสิ่งที่ตัวเองเจอมาให้ได้